ตอนที่ 1166 กำแพงมีไว้ทำไม
ทะเลสาบส่องประกายท่ามกลางแสงอาทิตย์ชูฮันตัวเปียกโชกขณะพยายามตะกายขึ้นฝั่ง หวังไคเปียกชุ่ม ขนที่เคยฟู่ฟองตอนนี้แนบลู่ตามลำตัวจนดูไม่จืด
ชูฮันเดินฝ่าแรงดันน้ำขึ้นมาจนกระทั่งเท้าสัมผัสกับผืนหญ้าที่พื้นไม่ไกลจากตรงหน้ามันมีกำแพงปรากฏสู่สายตาชูฮันอีกครั้ง
กำแพงมันทั้งสูงและสง่างามมากไม่เหมือนกับอันที่เจอใต้น้ำก่อนหน้านี้
ชูฮันที่หยุดยืนต่อหน้ากำแพงดูตัวเล็กราวกับมดเขาเงยหน้าขึ้นสำรวจรายละเอียดทุกจุดของกำแพงอย่างเต็มที่
กำแพงนั้นสลักด้วยลวดลายและลายเส้นที่ซับซ้อนเต็มไปทั่วทั้งกำแพงนอกจากนี้มันยังมีตัวอักษรสิบหกที่เขาไม่รู้จักสลักอยู่
ชูฮันไม่คุ้นกับตัวอักษรพวกนี้เลยแต่เขารู้ว่าหมายคืออะไรเพราะมันคือสิ่งที่เกาช้าวฮุ่ยและป่ายหวีเนอเคยพูดกับเขาไว้—-
กฏของการเดินทางการสิ้นสุดของสหัสวรรษ หุบเขาหยินหยาง ดวงดาวและท้องทะเล!
หวังไคเดินเข้าไปใกล้ชูฮันเม้มปากอยู่สองสามครั้งก่อนจะพูดขึ้น กำแพงนี้มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?
ชูฮันตอบด้วยเสียงที่กำลังสับสน เหมือนฉันเคยมาที่นี้แล้วกับป่ายหวีเนอ ที่นี้คือจุดสิ้นสุดของหุบเขาหยินหยาง
จุดสิ้นสุด? หวังไคชะงักและรีบกวาดสายตามองไปรอบๆ ทว่าน่าเสียดายที่นอกจากทะเลสาบและกำแพงตรงหน้าแล้ว มันก็ไม่พบอะไรอีกเลย ไม่มีแม้กระทั่งเส้นทางเดินอื่น
ดังนั้นมันจึงมีคำถามต่อมาในเมื่อที่นี้คือจุดจบแล้วไหนละคือทางออก?
อีกอย่างหุบเขาหยางก็อยู่ใต้ดินแทบจะถึงแกนโลก แต่ที่นี้มันกลับมีแสงสว่างจ้าของพระอาทิตย์ ดังนั้นแสดงว่าหุบเขาหยางไม่ได้อยู่แค่ใต้ดิน!
ทำไมมันถึงบังเอิญได้ขนาดนั้นที่นายกับป่ายหวีเนอเคยมาโผล่ที่นี้? หวังไคสงสัย
ชูฮันหน้าเคร่งเครียด แม้ฉันจะไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่เดาว่ามันต้องเกี่ยวกับนาย?
หรือว่าจะเป็นเพราะแบบนั้น? จู่ๆหวังไคก็ตาโต ผู้ชายและผู้หญิงโสด แถงยังตัวเปียกโชกอยู่ด้วยกันลำพัง? มันคงจะสวีทไม่น้อย?
ชูฮันเหลือบมองหวังไคอย่างระอา นั่นเมื่อปีที่ห้าของโลกาวินาศในชาติที่แล้ว ตอนนั้นฉันมีปัญหากับกลุ่มคนที่เจอระหว่างทางออกหุบเขาหยาง และไม่ใช่แค่นั้นเพราะนอกจากฝั่งฉันแล้ว ท่ามกลางการต่อสู้….หนึ่งในนั้นคือเหอเฟิง ระหว่างทางหลบหนีจากกลุ่มคนที่ต้องการให้ฉันตาย จู่ๆมันก็มีเส้นทางปรากฏขึ้นมาตรงหน้าฉันในตอนนั้น
แล้วนายก็เข้าไปในเส้นทางคนเดียว? แน่ละสิ!ยังไงก็ตาม ฉันเกือบจะถูกฆ่าตายแล้ว ในเมื่อตรงหน้ามีหน้าผาอยู่ฉันก็เลยตัดสินใจเสี่ยงกระโดดลงมาเจอกับทะเลสาบยังดีกว่า และผลสุดท้ายฉันก็ได้กลับมาเกิดใหม่ และในตอนนั้นเหอเฟิงค่อนข้างมีชื่อเสียงในจีน เขาเป็นผู้บัญชาการรบโด่งดังในยุคโลกาวินาศ
หวังไคที่ฟังพูดขึ้นเสียงเย็น เดี๋ยวก่อนนะ แล้วตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นกับป่ายหวีเนอ?
สถานการณ์ของป่ายหวีเนอมันค่อนข้างจะแปลกอยู่หน่อย… ชูฮันนิ่วหน้า ตอนที่ฉันตกลงมาจากหน้าผาและตะกายขึ้นฝั่งได้ เธอก็อยู่ที่นี้อยู่แล้ว ไม่มีใครรู้ว่าเธอเข้ามาในหุบเขาหยินยางด้วยวิธีไหนและมายังไง เช่นเดียวกับตัวเธอเองที่ไม่รู้เหมือนกัน?
ภายในใจชูฮันอดไม่ได้ที่จะคิดถึงแง่มุมอื่นกฏข้อบังคับของการห้ามเข้าต่างๆเป็นคำสาปอย่างเห็นได้ชัด การสั่งห้ามเข้าสถานที่ศักดิ์สิทธิ์คือการลงโทษ ซึ่งมีความเป็นไปได้ว่าภายในหุบเขาหยินหยางอาจจะมีหนทางในการทำลายคำสาปในระบบล่มสลายอยู่ ส่วนความหมายของคำว่าดวงดาวและท้องทะเล ความหมายของประโยคนี้ยังคงเป็นคำถามอยู่
ในเมื่อประโยคนี้มีความสำคัญต่อทุกตระกูลลึกลับแถมยังสลักไว้ที่สุดทางของหุบเขาหยินหยาง และทางออกของสุสานเผ่าพันธุ์มนุษย์ปลาซึ่งเป็นหนึ่งในตระกูลลึกลับเหมือนกัน มันอาจจะนำไปสู่…
ชูฮันเดาว่าเมื่อชาติที่แล้วที่เขาได้เจอกับป่ายหวีเนอในตอนนั้นป่ายหวีเนออกมาจากสุสานของตระกูลป่ายและเดินทางมาถึงที่นี้ใช่มั้ย?
ถ้าใช่ก็หมายความว่าเป็นไปได้ว่าทั้งแปดสุสานถูกสร้างให้ทางออกมาบรรจบกันที่เดียว ก็คือจุดนี้ กำแพงขนาดใหญ่ยักษ์
แต่ก็ยังมีคำถามและข้อสงสัยอีกมากที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขสิ่งที่ชูฮันอยากจะรู้มากที่สุดตอนนี้ยังต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าจะได้คำตอบ เขาอยากรู้ว่าเหตุผลข้างต้นทั้งหมดนั้นเขาเข้าใจถูกต้องหรือไม่ แล้วอะไรคือความสำคัญของการสร้างกำแพงขึ้นที่นี้?
เพื่อที่จะรู้ว่าถ้าอยากออกไปจากที่นี้มันมีหนทางเดียวงั้นเหรอ…
ได้เห็นชูฮันเดินเข้าไปประชิดกำแพงยักษ์หวังไคก็ขยับตามไปด้วย แต่แล้ววินาทีต่อมา พฤติกรรมของชูฮันก็ทำให้หวังไคนิ่งค้างไปทั้งตัว
กริชถูกหยิบออกมาจากประตูมิติชูฮันนิ่วหน้าและกำกริชในมือแต่ละข้างแน่น
นาย…นี่มันอะไร? หวังไคตะลึงงัน
ปีนกำแพง! ชูฮันพูดความจริง
ขณะพูดชูฮันก็ลงมือทันทีหลังจากเตรียมตัวเรียบร้อยชูฮันก็เริ่มปีนกำแพงโดยใช้กริชปักลงกำแพงเพื่อทำการยึด
หวังไคกลัวตัวเองจะตกลงไปมันรีบคว้าชายกางเกงชูฮันและไต่ขึ้นมาซ่อนตัวในกระเป๋า ทำไมเราต้องปีน? มันไม่ดูปัญญาอ่อนหน่อยเหรอ?
ถ้าไม่อยากนั้นเราจะทำยังไง?การไต่ขึ้นไปข้างบนคือทางออกที่ถูกต้องแล้ว ไม่งั้นถ้าไม่ปีนแล้วเราออกไปได้ยังไง? แม้ว่าชูฮันจะไม่เข้าใจว่าตระกูลลึกลับต้องสร้างที่นี่ขึ้น แต่จากประสบการณ์ที่เขาเคยติดอยู่กับป่ายหวีเนอที่แน่ๆอยู่หลายวัน การจะออกไปจากที่แห่งนี้มีแค่กปีนขึ้นไปเท่านั้น
นั่นก็เพราะว่าสถานที่แห่งนี้ถูกปิดกั้นจากหุบเขาหยางชูฮันเกรงว่ามันอาจจะอยู่ลึกลงไปต่ำกว่าทางเข้าสุสานของหุบเขาหยางซะอีก คนทั่วไปคงไม่มีทางรู้และเจอที่แห่งนี้ได้
ความสูงของกำแพงนั้นน่าทึ่งมากแม้ชูฮันจะเป็นวิวัฒนาการระยะ 6 สูงสุดแต่เขายังต้องใช้เวลาหลายวันเต็มๆกว่าจะปีนขึ้นถึงด้านบน โดยที่พลังหมดไม่มีเหลือ มีเพียงแค่พยุงสติไว้จนถึงช่วงสุดท้าย!
