บทที่ 189 อะไรคือศิลปะ
ศิลปะมีแหล่งกำเนิดมาจากการดำรงชีวิต วิชาแพทยศาสตร์ก็เช่นกัน
ตอนที่เฉินชางฝึกผ่าตัดเสริมหน้าอกผ่านหน้าจอเสมือนอย่างต่อเนื่อง เขาคิดโยงไปถึงเรื่องหนึ่งอยู่ตลอด
นั่นก็คือการเปลี่ยนยางในรถจักรยาน!
สมัยเรียนมหาวิทยาลัย มหาวิทยาลัยแพทย์ที่เฉินชางเรียนค่อนข้างอยู่ไกลจากหอพัก ต้องปั่นจักรยานไปเรียนทุกวัน แล้วที่หน้ามหาวิทยาลัยก็มีคุณปู่ท่านหนึ่งที่รับซ่อมจักรยาน
งานเปลี่ยนยางในของรถจักรยานเป็นงานถนัดของคุณปู่ท่านนี้ ซึ่งเป็นที่ยอมรับโดยทั่วกัน!
ช่างเปลี่ยนยางในของรถจักรยานทั่วไปจะเริ่มจากรื้อล้อจักรยานออกมาก่อน จากนั้นก็จะเปลี่ยนล้อใหม่เข้าแทนที่ล้อเก่า ทำอย่างช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไป ใช้เวลาเปลี่ยนครั้งละยี่สิบนาทีครึ่ง แต่ตอนคุณปู่ท่านนี้เปลี่ยนยางในของรถจักรยาน เขาทั้งไม่ถอดล้อรถจักรยานออก ทั้งไม่ถอดยางนอกออก แค่ถอดเพลารถจักรยานออกจากโช้คเพื่อให้มีช่องว่าง จากนั้นก็เปลี่ยนยางในได้อย่างสบายๆ พร้อมถอดยางในอันเก่าออกมาได้เลย
ตอนที่เฉินชางผ่าตัด จู่ๆ เขาก็พบว่าการศัลยกรรมเสริมหน้าอกกับการเปลี่ยนยางในรถมีวัตถุประสงค์เดียวกัน!
กรีดเปิดแผล จากนั้นก็ยัดซิลิโคนเข้าไป เรียบง่ายเท่านี้เอง
แต่ก็ยังมีความซับซ้อนมากเป็นพิเศษ!
เพราะถึงอย่างไรเสียก็เพื่อความสวยงาม เงื่อนไขข้อที่หนึ่งของความงามที่เป็นมาตรฐานของหน้าอกคือการจัดวางตำแหน่งของซิลิโคนที่เหมาะสมที่สุด ต้องวางอย่างชาญฉลาด คือวางซิลิโคนให้อยู่กึ่งกลางระหว่างกระดูกซี่โครงคู่ที่สองกับคู่ที่หก หาเส้นศูนย์กลางขนาดสิบถึงสิบสองเซนติเมตร สร้างเนินอกให้มีความสูงอยู่ที่ห้าถึงหกเซนติเมตร ตำแหน่งหัวนมดีที่สุดคืออยู่ระดับเดียวกันกับกึ่งกลางของต้นแขน และเส้นเชื่อมต่อซ้ายขวาของหน้าอกสองข้างที่บรรจบกันตรงกึ่งกลางของไหปลาร้าจะต้องเป็นมุมสามเหลี่ยมหน้าจั่ว ซึ่งฐานของสามเหลี่ยมหน้าจั่วจะต้องอยู่ที่ยี่สิบเซนติเมตรจึงจะสมบูรณ์ที่สุด
การกำหนดตำแหน่งแต่ละจุดที่แม่นยำเช่นนี้ อาศัยจากความสามารถของแพทย์ล้วนๆ ไม่ได้เรียบง่ายเหมือนที่คิดไว้ในหัวขนาดนั้น
ในเวลานี้เฉินชางไม่ใช่แค่ศัลยแพทย์ แต่เป็นศิลปินคนหนึ่ง
การศัลยกรรมเสริมหน้าอกไม่ใช่แค่เพียงใส่ซิลิโคนเข้าไปง่ายๆ แค่นั้น
ขีดจำกัดของงานศิลปะกับความสวยงามแตกต่างกับการผ่าตัดเพื่อช่วยชีวิตคน
ไส้ติ่งตัดออกไปแล้วก็เป็นอันเรียบร้อย แต่การศัลยกรรมตกแต่งเป็นเหมือนผลงานศิลปะที่วางโชว์อยู่ ที่เพียงแรกเห็นคุณก็จะรู้สึกหลงใหลจนไม่อาจละสายตา!
นี่คือความสามารถ!
ทั้งยังเป็นศิลปะอีกด้วย!
ความแตกต่างระหว่างไมเคิล แองเจโล ศิลปินชื่อดังก้องโลกกับช่างฝีมือทั่วไปไม่ได้ดูแค่ช่างฝีมือทั่วไปแกะสลักรูปคนได้หรือไม่อย่างแน่นอน แต่ดูว่าแกะรูปเดวิดออกมาได้หรือเปล่าต่างหาก!
การศัลยกรรมเสริมหน้าอกก็เช่นเดียวกัน
ฟู่อวี้หลานเป็นผลงานชิ้นแรกของเฉินชาง เฉินชางต้องการสร้างสรรค์ผลงานชิ้นเอกที่ยอดเยี่ยมระดับปรมาจารย์ ไม่ใช่การผ่าตัดแบบช่างฝีมือทั่วไม่แน่ เขาจำเป็นต้องแกะสลักออกมาให้ยอดเยี่ยม
การศัลยกรรมเสริมหน้าอกทำคนเดียวไม่ได้ วิสัญญีแพทย์ที่อยู่ในห้องผ่าตัดคือวิสัญญีแพทย์ของจางจื้อซิน ชื่อฉางหย่วนหมิง ในตอนแรกที่เฉินชางเรียกเขาให้มารมยาให้ฟู่อวี้หลาน เขาค่อนข้างประหลาดใจ หมอเสี่ยวเฉินคนนี้เพิ่งมาได้ไม่นาน แต่จางจื้อซินจะพาเข้าไปในห้องผ่าตัดด้วยทุกครั้ง ตนก็เลยรู้จักดี
ผู้ช่วยหมอเป็นหมอหนุ่มคนหนึ่งชื่อเสี่ยวชุย ตั้งแต่เรียนจบมาก็ไม่ได้เลือกทำงานในโรงพยาบาล แต่มาทำงานที่คลินิกศัลยกรรมจื้อซินแทน ถึงอย่างไรเสียก็หาเงินสร้างตัวได้ไวกว่า
เสี่ยวชุยมองเฉินชางด้วยสีหน้าประหลาดใจ ถึงแม้จะไม่พูดอะไร แต่ขมวดคิ้วแน่น เขาพบว่าเทคนิคของเฉินชางกับจางจื้อซินแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง!
ไม่ได้บอกว่าใครทำดีกว่าใคร แต่ความมั่นใจในการเก็บรายละเอียดปลีกย่อยของเฉินชางดูเหมือนว่าจะอยู่ในระดับดีเลิศ!
สิ่งนี้ทำให้ทั้งสองคนค่อนข้างไม่เข้าใจ คือแม้กระทั่งรายละเอียดปลีกย่อยที่เล็กมาก เฉินชางยังจัดการอยู่เจ็ดแปดครั้ง
ขั้นตอนใรการใส่ซิลิโคนเข้าไป เฉินชางใช้เวลานานมาก!
เฉินชางเปรียบเทียบตำแหน่งวางซิลิโคนทั้งสองข้างอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง
ต้องการรูปทรงที่ดูเลิศเลอเหนือใคร จำเป็นต้องทำออกมาให้สมบูรณ์แบบมากที่สุดเหมือนผลงานของ ‘ไมเคิล แองเจโล’ คือต้องทำให้หน้าอกที่เสริมออกมาดูเป็นทรงกลมกึ่งหยดน้ำ
นัยน์ตาทั้งสองข้างของเฉินชางมีไม้บรรทัดส่วนตัว เขาวัดและปรับขนาดอย่างละเอียด พยายามจัดให้ระดับความสูงของซิลิโคนอยู่ที่ประมาณห้าเซนติเมตร เมื่อทำเช่นนี้ ซิลิโคนจะยึดอยู่ใต้กล้ามเนื้อใต้หน้าอก ทำให้ผนังหน้าอกสูงขึ้นได้มุมเกือบเก้าสิบองศา!
มุมองศานี้มีผลงานวิจัยรองรับ!
ว่ากันโดยทั่วไป อัตราส่วนของสัดส่วนที่ดีที่สุดคือสัดส่วนทองคำ[1] คือ 1:1.618!
อัตราส่วนของระดับความสูงกับเส้นผ่าศูนย์กลาง เมื่อได้สัดส่วนทองคำ ก็จะได้ผลลัพธ์ที่ออกมางดงามเข้าตัวบุคคลมากเป็นพิเศษ
เฉินชางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สิ่งที่ต้องทำในลำดับต่อไปคือเปลี่ยนแปลงเพื่อการเติมเต็ม การศัลยกรรมเสริมหน้าอกที่สมบูรณ์แบบจำเป็นต้องคำนึงถึงสิ่งต่างๆ ให้รอบด้าน
ฟู่อวี้หลานชอบเต้นรำ เฉินชางจำเป็นต้องพิจารณาถึงปัญหานี้ การเติมเต็มที่สมบูรณ์ทำให้ฟู่อวี้หลานยังคงออกกำลังกายได้อย่างต่อเนื่อง และให้ความรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวที่เป็นธรรมชาติ
การเต้นรำเป็นการแสดงออกถึงความงดงามในตัวผู้หญิง อีกทั้งยังเป็นการแสดงออกถึงความสดใสมีพลังของร่างกาย
สิ่งที่เฉินชางต้องทำคือผลงานศิลปะหนึ่งชิ้น ผลงานศิลปะที่ไม่ว่าจะยืนจะนอนก็ยังคงความงดงามดุจหยดน้ำ ในตอนที่กระโดดโลดเต้นหมุนตัว ก็เคลื่อนไหวไปตามจังหวะอย่างงดงาม
เวลาแต่ละนาที แต่ละวินาทีเดินผ่านไป
ฉางหย่วนหมิง วิสัญญีแพทย์อดพูดไม่ได้ว่า “หมอเฉินครับ…เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว”
กล่าวตามความจริง ระยะเวลาในการผ่าตัดของเฉินชางยาวนานกว่าจางจื้อซินมาก
ในเมื่อต้องการจะทำแล้ว เฉินชางก็ต้องการทำตามมาตรฐานให้ครบทั้งหนึ่งล้านมาตรฐาน สิ่งที่เขาออกแบบเป็นเหมือนผลงานศิลปะ
เฉินชางประสานมือเข้าด้วยกันเล็กน้อย ยังคงขมวดคิ้วครุ่นคิดไม่หยุด ในที่สุดดวงตาแห่งความงามก็เริ่มจำลองภาพมุมองศา จำลองภาพการเคลื่อนไหวของร่างกายมนุษย์ตามหลักกลศาสตร์…
…
การผ่าตัดเสร็จสิ้น!
ในตอนนี้ฟู่อวี้หลานฟื้นขึ้นมาพอดี
กล่าวตามจริงว่าฉางหย่วนหมิงกลัวจนใจหายใจคว่ำ ไม่ว่าเขาจะคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าการผ่าตัดหนึ่งเคสทำไมถึงได้ยาวนานได้ขนาดนี้
ในตอนนี้ฟู่ อวี้หลานยังค่อนข้างมึนงงอยู่
“คุณหมอเฉิน…ฉันเปลี่ยนไปหรือยัง”
ฉางหย่วนหมิงถึงกับตกตะลึง…
คุณควรจะถามว่าคุณเป็นใคร คุณมาทำอะไรที่นี่ไม่ใช่เหรอ
ฟู่อวี้ฟางที่รออยู่ข้างนอกห้องผ่าตัด เธอรอจนค่อนข้างร้อนรนอยู่ตั้งนานแล้ว ผ่าตัดหนึ่งเคสใช้เวลาตั้งนานขนาดนี้ ถ้าบอกว่าไม่รู้สึกกังวลก็ฟังดูโกหก ถึงอย่างไรเสียก็เป็นการผ่าตัด ใครจะไม่กังวล ใครจะไม่กลัวได้
และในตอนนี้เอง ประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดออก เมื่อฟู่อวี้ฟางเห็นฟูอวี้หลานฟื้นแล้ว เธอก็รีบเดินเข้าไปหาทันที
“ทำไมเธอฟื้นแล้วล่ะ”
ฟู่อวี้หลานกลอกตามองบน “ก็เหมือนนอนหลับไปแล้วตื่นขึ้นมานั่นแหละ…”
ฟู่อวี้ฟางรีบถามทันที “รู้สึกไม่สบายอะไรมั้ย”
ฟู่อวี้หลานพยักหน้า “ยังเจ็บอยู่เลย!”
เฉินชางหัวเราะ “เป็นอาการปกติหลังผ่าตัดครับ ไม่ต้องกลัว”
ฟู่อวี้หลานพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ตอนนี้สิ่งที่ส่งผลกระทบต่อเธอมากถึงมากที่สุดไม่ใช่เจ็บหรือไม่เจ็บ
เมื่อเฉินชางไม่พูดอะไร เธอเองก็ไม่ลูบคลำ ไม่กล้าแตะต้อง มองก็มองไม่เห็น ก็เลยรอไปที่ห้องพักฟื้นก่อนค่อยสำรวจอีกที
เป็นห้องพักฟื้นวีไอพีเหมือนกันทั้งหมด
หลังจากที่เข้ามาในห้องแล้ว ฟู่อวี้ฟางก็ปิดประตูลง ฟู่อวี้หลานไม่ถือสาเฉินชาง เธอตะโกนเรียกพี่สาวทันที “พี่ รีบเอากระจกมาให้ฉันเร็ว!”
ฟู่อวี้ฟางมีกระจกที่ไหนกัน เมื่อฟู่อวี้หลานเห็นเช่นนั้น เธอก็ลุกขึ้นด้วยความร้อนใจดั่งไฟเผา มุ่งตรงเข้าไปในห้องน้ำเลย
เฉินชางยืนอยู่ข้างนอกห้องน้ำ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินหัวลั่นดังออกมาจากห้องน้ำ!
“ฮ่าๆๆๆๆ…”
“พี่ๆๆ เร็วเข้า ถ่ายรูปให้ฉันเร็ว!”
[1] สัดส่วนทองคำ (Golden Ratio) เป็นสัดส่วนที่ทางนักคณิตศาสตร์ชาวอิตาลีชื่อว่าลีโอนาโด ฟีโบนัชชี เป็นคนออกแบบ โดยเชื่อว่าสัดส่วนทองคำเป็นสิ่งที่ช่วยให้สิ่งต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นรูปวาด ภาพถ่าย โลโก้ หรือแม้กระทั่งใบหน้านั้น ดูสมส่วนสวยงามที่สุด ซึ่งสัดส่วนทองคำได้รับการยอมรับจากผู้คนมากมายว่าใช้วัดสัดส่วนความสวยได้จริง ไม่ใช่แค่ศัลยแพทย์ที่ใช้สัดส่วนทองคำวัดสัดส่วนใบหน้าเท่านั้น ช่างภาพ และ นักออกแบบต่างก็ใช้สัดส่วนทองคำในการวัดสัดส่วนความสวยสมบูรณ์เช่นกัน
