บทที่ 361 พ่อ หนูไม่โอเค!
จุดประสงค์ที่เฉินชางโทรหาเจิ้งกั๋วถาน ไม่ใช่เพราะต้องการให้อีกฝ่ายมอบโปรโมชั่นอะไรให้เขา! เรื่องนี้เขาไม่สนใจ เขาแค่อยากให้เจิ้งกั๋วถานเก็บห้องไว้ให้เท่านั้น
ฉินเยว่อารมณ์ไม่ดีอย่างหนัก!
เมื่อเห็นห้องที่เธอถูกใจโดนจางฝานที่เธอชิงชังแย่งไป เธอก็อารมณ์ดิ่งสุดๆ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉินเยว่ก็พูดกับเฉินชางว่า “ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
เฉินชางพยักหน้า “เดี๋ยวผมช่วยคุณถือกระเป๋าเองครับ”
ฉินเยว่หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินไปทางห้องน้ำอย่างเร่งร้อน เพิ่งเดินเข้ามาในห้องน้ำก็รีบโทรหาเหล่าฉินทันที
“ฮัลโหล ว่าไงลูกสาวสุดที่รัก เที่ยวสนุกหรือเปล่า” เหล่าฉินเห็นโทรศัพท์ของตนส่งเสียงดังก็รีบรับแล้วถามด้วยรอยยิ้มทันที
ฉินเยว่ต่อไปอย่างอัดอั้นตันใจ “พ่อ หนูไม่โอเค”
เหล่าฉินได้ยินดังนั้นก็โมโหขึ้นมาโดยพลัน เกือบวิ่งไปหยิบมีดยาวเกือบสิบเมตรในห้องครัวมาแล้วเชียว
“เป็นอะไร เยว่เยว่! บอกพ่อมา เฉินชางรังแกลูกใช่หรือเปล่า! พ่อ…พ่อจะตำหนิเขาให้เอง!”
เหล่าฉินโกรธจนทนไม่ไหว ขนาดตัวเขาเองยังทนพูดไม่ดีกับลูกสาวไม่ได้แม้แต่ประโยคเดียว แล้วจะปล่อยให้คนอื่นมารังแกได้อย่างไร
คิดถึงตรงนี้ เหล่าฉินก็หยิบเสื้อมาใส่ด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็เตรียมใส่รองเท้า คิดจะออกไปสู้แลก ชีวิตกับเฉินชาง
ลูกสาวสุดที่รักของผม ผมยังไม่กล้ารังแก แล้วจะปล่อยให้ไอ้สารเลวนั่นรังแกได้ยังไง
จี้หรูอวิ๋นเห็นดังนั้นก็ตกใจ
“เป็นอะไรไปคะเหล่าฉิน”
ฉินเสี้ยวหยวนทำหน้านิ่ง ถลึงตาใส่แล้วพูด “ลูกสาวผมถูกคนอื่นรังแก โทรมาระบายกับผมแล้วเนี่ย”
เขาจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ฉินเยว่งอแงหรือระบายความอัดอั้นตันใจกับเขาเธออายุเท่าไหร่ แต่เมื่อได้ยินเสียงเหมือนจะร้องไห้ของฉินเยว่ ฉินเสี้ยวหยวนก็แทบจะระเบิดโทสะออกมา
เขาเหล่าฉินมีลูกสาวสุดที่รักอยู่คนเดียว เธอเป็นคนรู้ความ ไม่เคยก่อเรื่องอะไร!
วันนี้ถูกคนอื่นรังแกจนแทบจะร้องไห้ จะต้องเป็นไอ้สารเลวเฉินชางแน่นอน
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉินเสี้ยวหยวนก็สบถออกมา คงไม่ใช่…ไม่ใช่ว่าสารภาพไปแล้วถูกปฏิเสธหรอกนะ
คิดถึงตรงนี้ เหล่าฉินก็ชะงักไปทันที
ขณะเดียวกัน เมื่อจี้หรูอวิ๋นได้ยินว่าลูกสาวของตนได้รับความอยุติธรรมจนเกือบจะร้องไห้ก็ตกใจจนสะดุ้ง รีบยืดตัวเตรียมโทรหาลูก “คุณอย่าเพิ่งวุ่นวายค่ะ ให้ฉันโทรถามดูก่อนว่าลูกเป็นอะไร หากเป็นเรื่องรักๆ ใคร่ๆ กับคนอื่นขึ้นมา คุณก็อย่าเพิ่งเพิ่มความยุ่งยากให้ฉัน!”
จี้หรูอวิ๋นใจเย็นกว่าฉินเสี้ยวหยวนมาก เมื่ออีกฝั่งรับสาย จี้หรูอวิ๋นก็รีบถามทันที “เยว่เยว่ เป็นอะไรลูก รู้สึกไม่ดีหรือ”
ฉินเสี้ยวหยวนที่อยู่ข้างๆ ร้อนใจจนทนไม่ไหวแล้ว เขาบอกไปว่า“คุณเปิดลำโพงสิครับ ให้ผมฟังด้วย!”
จี้หรูอวิ๋นกรอกตาใส่ “ดูท่าทางไม่เอาไหนของคุณสิ!”
พูดจบก็กดเปิดลำโพงที่โทรศัพท์
ฉินเยว่กล่าวด้วยน้ำเสียงอัดอั้น “แม่คะ หนูถูกใจห้องชุดที่หนึ่ง หนูชอบมันมาก แต่จางฝานจะแย่งห้องหนูให้ได้!”
จี้หรูอวิ๋นได้ยินดังนั้นก็ชะงักไป
ห้องหรือ ห้องอะไร
วันนี้ฉินเยว่ไปดูห้องหรือ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ สิ่งแรกที่จี้หรูอวิ๋นนึกถึงไม่ใช่จางฝาน แต่เธอกำลังคิดว่าฉินเยว่ไปดูห้องอะไร
เหล่าฉินก็เช่นกัน!
ทำไมฉินเยว่ต้องไปดูห้อง อยากย้ายออกไปหรือ
เหล่าฉินคิดทบทวนตัวเอง หรือปกติเขาทำอะไรไม่ดี
เขามีนิสัยแย่ๆ ที่ทำให้ลูกสาวไม่ชอบหรือเปล่า
แต่ว่า…อยู่กันมาหลายปีขนาดนี้แล้ว คงไม่ใช่เพราะตนหรอก
ถ้าเช่นนั้น…
เมื่อเป็นแบบนี้!
ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว
ทันใดนั้น ในสมองของเหล่าฉินก็ปรากฏภาพใบหน้าแย้มยิ้มของใครคนหนึ่งขึ้นมา
เฉินชางหรือ
ให้ตายเถอะ!
ไอ้หมอนั่น คบกับลูกสาวของเขายังไม่พอ คิดจะเอาเงินของครอบครัวเขาไปอีกหรือ
จะเกินไปแล้ว!
ไม่ใช่ว่าเหล่าฉินไม่ยอมให้ลูกสาวตนซื้อห้องเอง เขามีลูกสาวคนเดียว มีเงินแล้วไม่ให้ลูกสาวจะให้ใครล่ะ
แต่ว่า…ไอ้หนุ่มนั่นจะหน้าด้านเกินไปหรือเปล่า ยังไม่ทันแต่งงานก็จะมาเอาเงินลูกสาวของเขาไปซื้อบ้านแล้วหรือ
เหล่าฉินยิ่งคิดก็ยิ่งไม่สบายใจ ความหวงลูกสาวอัดแน่นเต็มอก ในใจรู้สึกไร้รสชาติขึ้นมาโดยพลัน
จี้หรูอวิ๋นถามอย่างระมัดระวัง “เยว่เยว่ ห้องอะไรลูก ลูกไปดูห้องหรือ”
ฉินเยว่พยักหน้า “วันนี้หนูไปดูห้องกับเพื่อนมาค่ะ พวกเราถูกใจห้องชุดหนึ่ง หนูชอบมันมาก อยู่เขตไห่อันใหม่ อพาร์ทเม้นท์ใหม่ เพิ่งเปิดขาย หนูดูแล้วก็คิดว่าเป็นห้องที่ดี หนู…หนูถูกใจ อยากซื้อ แต่ไม่มีเงิน…จางฝานเขาจะแย่งหนูซื้อ!”
จี้หรูอวิ๋นได้ยินดังนั้นก็เข้าใจขึ้นมาโดยพลัน ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง!
“โธ่ เอาล่ะ เรื่องนี้ไม่ต้องกลัวนะลูก กลับมาเราค่อยคุยกันเรื่องนี้ ปล่อยให้เขาซื้อไปก่อนก็ไม่เป็นไร! วันหลังลูกค่อยพาพ่อแม่ไปดูอีกที”
จี้หรูอวิ๋นใจเย็นมาก ครอบครัวพวกเขาไม่ได้ร่ำรวยถึงขั้นซื้อห้องชุดราคาสี่ล้านได้ตามใจ
ฉินเยว่พยักหน้า “เรื่องห้องหนูไม่อะไรหรอกค่ะ แต่จางฝานทำเกินไปแล้ว!”
จี้หรูอวิ๋นได้ยินดังนั้นก็พูดยิ้มๆ ว่า “ได้ เรื่องนี้ให้แม่จัดการเอง!”
ฉินเยว่พยักหน้า ถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ อีกฝ่ายทำธุรกิจจนมีเงินร่ำรวยแล้ว แต่ก็ไม่เป็นไร ขอแค่ได้อยู่กับเฉินชาง ต่อให้ต้องเช่าห้องอยู่เธอก็ยอม
เมื่อฉินเยว่คิดถึงเฉินชางก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที แต่ตอนนี้ สิ่งที่เธอเป็นห่วงที่สุดก็คือกลัวว่าเฉินชางจะไม่สบายใจ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉินเยว่ก็คุยกับพ่อแม่อีกสองสามประโยคแล้วเตรียมออกไปปลอบใจเฉินชาง
……
……
ทางด้านเฉินชาง
เขาโทรหาเจิ้งกั๋วถานแล้ว ตอนนี้อีกฝ่ายกำลังประชุมอยู่
ในออฟฟิศมีคนอยู่ยี่สิบกว่าคน ล้วนแต่เป็นคนระดับผู้บริหารทั้งสิ้น
ตอนนี้เอง จู่ๆ ก็มีเสียงโทรศัพท์ส่วนตัวดังขึ้น เมื่อทุกคนได้ยินเสียงโทรศัพท์ก็เงียบลงทันใด
เจิ้งกั๋วถานมีโทรศัพท์อยู่หลายเครื่อง แต่เครื่องที่เขาพกติดตัวเป็นโทรศัพท์ส่วนตัว เมื่อเขาควักโทรศัพท์ออกมาดูก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขามองไปยังหน้าจอโทรศัพท์แล้วก็ต้องชะงักไป
เฉินชางหรือ
เมื่อเจิ้งกั๋วถานเห็นว่าเป็นเฉินชางก็ไม่ลังเลอีก รีบพูดกับทุกคนว่า “ขอตัวรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ”
พูดจบก็เดินถือโทรศัพท์ออกไปจากห้องทันที
“สวัสดีครับ เสี่ยวเฉิน ทำไมอยู่ๆ โทรหาผมได้ล่ะครับ”
เจิ้งกั๋วถานพูดยิ้มๆ ความจริงเขารู้สึกเสียใจเล็กน้อย รู้สึกผิดกับเฉินชางจริงๆ เมื่อคิดถึงเรื่องตอนนั้นก็อายจนหน้าแดง
เฉินชางเป็นคนเย็บขาให้สวีรั่วหยุน แต่ตอนนั้นเขายังไม่ค่อยเข้าใจอะไร หลังจากเย็บเสร็จก็แค่ให้เงินเฉินชางไปประมาณเจ็ดแปดหมื่น
ต่อมาเขาพาไปสวีรั่วหยุนไปเข้าร่วมงานเลี้ยงส่วนตัวที่ต่างประเทศจึงค่อยรู้ว่าผู้ประกอบการท้องถิ่นคนหนึ่งจ่ายเงินไปสามล้านกว่าเพื่อรักษารอยแผลเป็นให้ภรรยา
นี่ทำให้เจิ้งกั๋วถานตกใจมาก!
แพงขนาดนี้เชียวหรือ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เจิ้งกั๋วถานก็ให้อีกฝ่ายดูแผลที่ขาของสวีรั่วหยุน อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อยก่อนบอกไปว่า “ตอนนั้นภรรยาผมถูกขวดเบียร์บาดที่ขา หลังจากเย็บแล้วก็ต้องไปกำจัดรอยแผลเป็น เสียเงินไปไม่น้อยเลยครับ”
ประโยคนี้ทำให้เจิ้งกั๋วถานถึงกับหน้าแดง
อีกฝ่ายถามต่อไปว่า “คุณเจิ้ง ไม่ทราบว่าอาจารย์หมอคนไหนเย็บให้หรือครับ ฝีมือระดับนี้ยอดเยี่ยมมากจริงๆ”
ตอนนั้นเจิ้งกั๋วถานบอกไปว่าเป็นเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น แต่ในใจหงุดหงิดกับตัวเองไปนานแล้ว!
