บทที่ 360 นี่คงไม่ถือว่าเป็นการเสแสร้ง
เมื่อจ่ายเงินแล้ว เฉินชางก็อาศัยเวลาที่ฉินเยว่ไปเข้าห้องน้ำวิ่งไปกลับหนึ่งกิโลเมตรเพื่อซื้อชานมผลไม้ที่ฉินเยว่ชอบที่สุดมาให้เธอ
เย็น เปรี้ยว และหวาน
ในแววตาของฉินเยว่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในรอยยิ้มเต็มไปด้วยความรัก
“ต่อไปไม่กินร้านอี้ฟางแล้วนะคะ แพงเกินไป!” ฉินเยว่พูดเสียงแผ่ว
เฉินชางยิ้มบางๆ “ต่อไปถ้าคุณอยากกิน ผมจะซื้อให้คุณเอง”
คำพูดธรรมดาๆ แต่ทำให้ฉินเยว่รู้สึกตื้นตันไปทั้งใจ
มองดูสภาพเหงื่อท่วมตัวของเฉินชาง จู่ๆ ฉินเยว่ก็มีความสุข
ชั่วขณะนี้ ฉินเยว่รู้สึกว่าต่อให้เฉินชางไม่มีบ้านไม่มีรถ ขอเพียงเขายินดีซื้อชานมให้กิน เธอก็ยินดีแต่งให้เขาแล้ว อย่างมากก็ลำบากนิดหน่อย อย่างไรก็หาเงินได้
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉินเยว่ก็หยิบหลอดขึ้นมา ใช้นิ้วชี้แตะปลายหลอด ค่อยๆ ออกแรงเจาะฝา ไม่มีกระเด็นหกเลยแม้แต่น้อย
นี่คือเทคนิค ‘ดื่มชานม’ ที่เธอฝึกฝนจนถึงขั้นสมบูรณ์แบบ
ฉินเยว่ยกยิ้มที่มุมปาก “คุณกินก่อนเลยค่ะ ดูท่าทางคงจะเหนื่อย!”
เฉินชางหัวเราะ กุมมือฉินเยว่ที่จับอยู่บนแก้วชานม จากนั้นก็ดูดไปอึกหนึ่ง รสหวานอร่อยจริงๆ
“ ไปดูห้องต่อกันเลยไหมครับ”
เฉินชางยื่นมือขวาออกไปจูงมือซ้ายของฉินเยว่อย่างคุ้นเคย ทางด้านฉินเยว่ก็ดูจะชินแล้วเช่นกัน จึงปล่อยให้เฉินชางจับจูงไปเช่นนั้น
ถูกมือใหญ่ๆ ของเฉินชางกุมกลางฝ่ามือเช่นนี้ ฉินเยว่มีความสุขมากจริงๆ รอยยิ้มของเธอในวันนี้ดูหวานกว่าวันวาน
……
……
ความรักทำให้คนตื่นเต้นจนกระทั่งลืมเหนื่อยได้เลย
ทั้งสองพักผ่อนครู่หนึ่ง ฉินเยว่เดินจูงมือเฉินชางจะไปดูห้องให้ได้ ส่วนเฉินชางก็เบิกบานใจมาก เดินตามหลังฉินเยว่ไปเช่นนั้น
ฉินเยว่รู้สึกว่าการดูห้องช่วงบ่ายทำให้เธอกระตือรือร้นและร่าเริงยิ่งกว่าเก่า เธอเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง วางแผนแต่งนู่นแต่งนี่ จากนั้นก็ออกท่าทางอธิบายความคิดให้เฉินชางฟัง
“ตรงนี้พวกเราวางโซฟากันนะคะ ฉันอยากได้โซฟาตัวใหญ่ๆ แบบที่นอนได้น่ะค่ะ!”
“ตรงนี้ฉันอยากเลี้ยงแมวตัวเล็กๆ พออยู่ว่างๆ ไม่มีอะไรทำก็มาเล่นกับมัน”
“ฉันอยากเชื่อมส่วนเตียงกับระเบียงเข้าด้วยกัน ตอนเช้าฉันจะใช้ระบบสมาร์ทโฮม พูดคำเดียวว่าเปิดหน้าต่าง! ตอนนั้นแสงแดดก็จะส่งเข้ามา พอแดดปะทะหน้าก็จะให้ความรู้สึกอบอุ่น ฉันชอบมากเลยค่ะ”
“แล้วก็ฉันอยากมีโปรเจคเตอร์ในห้องนอน เอาไว้ดูหนังตอนเย็น! แต่ห้ามดูหนังผีนะคะ”
……
ไม่ใช่แค่ฉินเยว่ กระทั่งเฉินชางก็ยังถูกดึงดูดเข้าไปในจินตนาการแล้ว
พวกเขาสองคนเดินไปมาอยู่ในห้อง ดูนี่บ้างจับโน่นบ้าง คิดว่าจะจัดห้องอย่างไร
นี่คือบ้านของพวกเขาสองคน ออกความคิดได้ตามสบาย ไม่มีข้อจำกัดเหมือนตอนอยู่กับพ่อแม่ นี่คือสรวงสวรรค์ของพวกตน จัดแจงได้ตามใจตัวเอง
ไม่ง่ายเลยกว่าทั้งสองจะพากันเดินไปดูห้องต่อไป ฉินเยว่ถามอย่างระมัดระวังว่า “สวัสดีค่ะ ห้องชุดนี้เท่าไหร่คะ”
พี่สาวพนักงานยิ้มบางๆ “คุณตาถึงจริงๆ เลยค่ะ ห้องชุดนี้เป็นห้องที่แพงที่สุดในอพาร์ทเม้นท์ของพวกเราแล้วค่ะ ราคาพื้นฐานของอสังหาริมทรัพย์ในท้องที่อยู่ที่ตารางเมตรละสองสามหมื่น ห้องชุดนี้ราคาตารางเมตรละเกือบสามหมื่นค่ะ ขนาดรวมหนึ่งร้อยยี่สิบกว่าตารางแมตร เมื่อคำนวณค่าใช้จ่ายทั้งหมดออกมาแล้วก็ประมาณสี่ล้านค่ะ!”
คำพูดของพนักงานขายทำให้ฉินเยว่ชะงักไปโดยพลัน!
สี่ล้าน!
ให้ตายเถอะ
ฉินเยว่แทบอยากจะคายลิ้นตัวเองออกมา
ต้องวางเงินดาวน์สามสิบเปอร์เซ็นต์ ก็เท่ากับล้านสองแล้ว!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ฉินเยว่ก็พึมพำเสียงเบา “แพงจัง!”
เมื่อเฉินชางเห็นท่าทางของฉินเยว่ก็อดทอดถอนใจไม่ได้ เขาตัดสินใจได้ในทันที!
ซื้อ!
ห้องชุดนี้เฉินชางพอใจที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นราคา เลย์เอาท์ หรือแบบแปลนก็เหมาะกับตนและฉินเยว่มากที่สุด
สี่ล้าน ไม่ถูกจริงๆ
แต่ว่า…
กว่าจะเจอห้องที่ชอบจริงๆ ก็ไม่ง่ายเช่นเดียวกัน
ฉินเยว่ยิ้ม มองเฉินชางแล้วพูดว่า “ฉันว่ามันใหญ่ไปหน่อยนะคะ พวกเราไปดูห้องเล็กกว่านี้ดีไหมคะ ยังไงคุณก็อยู่คนเดียว ห้องใหญ่ขนาดนี้คงใหญ่เกินไปหน่อย!”
แม้ปากจะพูดเช่นนี้ แต่ฉินเยว่ตัดสินใจไว้แล้วว่าเมื่อกลับถึงบ้านจะให้พ่อแม่มาซื้อห้องนี้ให้ได้!
จะต้องซื้อให้ได้!
เธอดูออกว่าเฉินชางชอบห้องนี้จริงๆ เดินกันมาทั้งวัน นี่เป็นห้องที่เธอและเฉินชางถูกใจที่สุดแล้ว แต่สี่ล้านก็แพงเกินไป
เฉินชางคงซื้อไม่ไหว…
เธอเองก็ซื้อไม่ไหว!
ให้เธอกับเฉินชางรวมเงินกันซื้อก็ยังไม่ไหว…
คิดไปคิดมาก็มีแค่ทางเดียว คือให้พ่อแม่ของเธอซื้อร่วมกันจึงจะได้
ฉินเยว่คิดเรียบร้อยแล้ว ถึงตอนนั้นก็ให้พ่อของเธอซื้อเอาไว้ จากนั้นเธอกับเฉินชางก็ย้ายเข้ามาอยู่ แน่นอนว่าพวกเธอจะไม่เข้ามาอยู่ฟรีๆ พวกเธอจะให้ค่าเช่า ค่าเช่าก็เดือนละ…หนึ่งพันหยวน?
ฉินเยว่รู้สึกว่าหนึ่งพันหยวนก็ไม่น้อยเลยทีเดียว เธอยังต้องตกแต่งอีก หนึ่งพันก็ไม่น้อยแล้ว!
เธอจะช่วยพวกเขาตกแต่งห้อง จะไม่ขอเงินจากพวกเขาอีก แล้วยังจะให้ค่าเช่าด้วย แบบนี้ถือว่าไว้หน้ากันมากแล้ว
ไม่สิ!
ฉินเยว่คิดว่าพวกเขาต้องจ่ายค่าตกแต่งจำนวนหนึ่ง มิฉะนั้นเธอกับเฉินชางคงขาดทุนแย่!
อืม นี่คงไม่ได้เรียกว่าเห็นคนอื่นดีกว่าครอบครัวใช่ไหม!
หลังจากตัดสินใจแล้วฉินเยว่ก็จูงมือเฉินชางเดินออกไปข้างนอก เฉินชางขอเบอร์โทรศัพท์ของพนักงานขายเอาไว้ด้วย ซึ่งนี่ทำให้ฉินเยว่ไม่พอใจเล็กน้อย
สิงโตน้อยอย่างฉินเยว่ถือว่าเฉินชางอยู่ในอำนาจจัดการของตนแล้ว ไม่อนุญาตให้ผู้หญิงอื่นบุกรุกเขตแดนของเธอเป็นอันขาด
ทั้งสองกำลังจะเดินออกไป ทันใดนั้นก็พบว่ามีพี่สาวฝ่ายขายอีกคนหนึ่งเดินเข้ามา เห็นได้ชัดว่าห้องนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขาที่มาดู
เรื่องเช่นนี้ปกติเป็นอย่างมาก
แต่…เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาดูห้องก็คือจางฝาน ทั้งสองก็ชะงักไปเล็กน้อย
เมื่อจางฝานเห็นพวกเขาสองคนก็ยิ้มบางๆ
เขามองฉินเยว่ด้วยสายตาลึกซึ้ง จากนั้นก็มองเลยไปที่เฉินชางแล้วพูดว่า “เยว่เยว่ มาดูห้องหรือครับ ห้องนี้ไม่เลวเลยนะครับ”
หลังจากจางฝานเดินดูอยู่พักใหญ่ก็ถามพนักงานขายว่า “ห้องชุดนี้เท่าไหร่ครับ”
พนักงานขายยิ้มบางๆ กล่าวด้วยน้ำเสียงเช่นเคย “คุณผู้ชายตาถึงมากเลยนะคะ นี่เป็นห้องที่ดีที่สุดในเขตของพวกเราแล้ว ราคาประมาณสี่ล้านค่ะ”
จางฝานยิ้มบางๆ พยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นก็พูดว่า “อืม สี่ล้าน ไม่แพงเลย!”
พูดจบจางฝานก็เดินทอดน่องดูรอบๆ จากนั้นก็กล่าวชมเชยว่า “อืม ไม่เลวจริงๆ ซื้อเลยแล้วกัน! สี่ล้านใช่ไหมครับ”
เมื่อเขากล่าวเช่นนี้ออกมา เฉินชางและฉินเยว่ก็ตกใจจนตาค้าง
ฉินเยว่เครียดหนัก เธออยากพูดอะไรบางอย่าง เฉินชางจึงรีบส่งสายตาเป็นเชิงห้ามเอาไว้
จางฝานเห็นภาพนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมาทันที
ถึงปากจะไม่พูดอะไร แต่ในใจย่อมเข้าใจแจ่มแจ้ง
คุณชอบหมอน้อยไม่ใช่หรือ
ฮ่าๆ!
น่าเสียดายที่คุณซื้อห้องนี้ไม่ไหว!
ถึงแม้จางฝานจะหัวเราะเยาะเฉินชางไม่ได้ แต่เขาไม่ไว้หน้าอีกฝ่ายได้
เขารู้ว่าฉินเยว่ชอบห้องนี้จริงๆ
ชั่วขณะนั้น เฉินชางตัดสินใจได้ทันทีว่าจะต้องซื้อให้ได้! แต่เขาไม่อยากฉีกหน้ากับจางฝาน จึงจูงมือฉินเยว่แล้วพูดว่า “ไปเถอะครับ”
ฉินเยว่พยักหน้าอย่างหดหู่ เธอไม่สนใจเรื่องห้อง แต่เธอเห็นเฉินชางถูกคนอื่นเยาะเย้ยแล้วรู้สึกขัดตา
สิงโตน้อยจะปกป้องคู่ของมัน!
เฉินชางอ่านชื่อโครงการ จากนั้นจึงต่อสายหาเจิ้งกั๋วถาน
