บทที่ 375 เอ็นดู
ชั่วขณะนี้ ดูเหมือนเถามี่จะสัมผัสถึงความลำบากของเฉียนหลินและสหายตัวประกอบ A ได้แล้ว!
ต้องทำงานร่วมกับสัตว์ประหลาดแบบนี้แล้วยังมาถูกตนเปรียบเทียบกับคนอื่นอีก คงรู้สึกไร้พลังมากจริงๆ…
เมื่อคิดได้ดังนี้ เถามี่ก็ผ่อนลมหายใจออกมา ดูเหมือนจะทำกับพวกเขาเกินไปหน่อย ต่อไปจะต้องใส่ใจความรู้สึกของพวกเขาบ้างแล้ว ยังไงซะ…ก็ใช่ว่าทุกคนจะเป็นผู้มีพรสวรรค์กันหมด
อืม!
คิดได้ดังนี้ สายตาที่เถามี่ใช้มองเฉียนหลินและสหายตัวประกอบ A ก็อ่อนโยนขึ้นมาก
แต่ว่า…ในสายตาของเฉียนหลินและสหายตัวประกอบ A กลับรู้สึกว่าแววตาของเถามี่เปรียบเสมือนสายฟ้าเก้าเส้นที่ฟ้าผ่าลงมากลางกระหม่อม!
สั่นสะท้านไปทั้งตัว!
เฉียนหลินตกใจจนหน้าถอดสี
อะไรวะ นี่ผมทำอะไรอีก
ผมทำอะไรลงไปกันแน่เนี่ย
สายตาเหมือนจะส่งเสริมกันแบบนั้น นี่ผมดูผิดไปหรือเปล่า
เมื่อคิดถึงสายตาของหัวหน้าแผนกเถา เฉียนหลินก็รู้สึกหวาดกลัวและไม่สบายใจ
ผมมันมีความสามารถแค่ไหนกันเอง จะได้รับสายตาอ่อนโยนจากหัวหน้าเถาด้วยหรือ
ผมทำอะไรผิดไปกันแน่เนี่ย
หรือว่า…สายตาที่ผมใช้มองเยื่อหุ้มหัวใจยังไม่ร้อนแรงพอ
หรือบางที…บางทีอาจเป็นเพราะผมยังรักหัวใจไม่ลึกซึ้งมากพอ
สายตาแบบนี้มันอันตรายมาก!
สิ่งที่เฉียนหลินเห็นในสายตาของหัวหน้าเถาก็คือ ความสงสาร ความปลอบประโลม ความเข้าอกเข้าใจ ความเห็นด้วย ความสิ้นไร้หนทาง…และยังมีความรู้สึกทอดถอนใจแฝงอยู่อีกหลายส่วน!
นี่มันไม่ปกติจริงๆ!
ไม่ใช่แค่เฉียนหลิน กระทั่งสหายตัวประกอบ A ก็อดถอนใจออกมาไม่ได้ แถมยังกลืนน้ำลายลงไปอีกหนึ่งอึก!
ในใจเหมือนถูกคลื่นซัดสาด รู้สึกตื่นตะลึง เหมือนใกล้จะตาย…
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงแล้วสินะ
นี่ผมจะกลายเป็นนักศึกษาแพทย์ต่อยอดคนแรกที่ถูกอาจารย์ที่ปรึกษาเตะออกจากสำนักแล้วสินะ
เมื่อคิดถึงตรงนี้ สหายตัวประกอบ A ก็โศกเศร้าอย่างหนัก
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาหันไปมองเฉียนหลิน อยู่ดีๆ ก็อารมณ์ดีขึ้นมาก
ยังไงซะผมก็ไม่ใช่คนนั้นคนเดียวหรอก
อืม อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมทาง!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ สหายตัวประกอบ A ก็สบายใจขึ้นเยอะ
……
……
การผ่าตัดดำเนินไปอย่างเชื่องช้า
เฉินชางตั้งใจเรียนรู้และเปรียบเทียบ มองการผ่าตัดจนจบ เมื่อมีเฉินชางช่วยเหลือ เถามี่ก็ผ่าตัดได้เร็วขึ้นมาก
ทันใดนั้น เฉินชางก็ได้รับการแจ้งเตือนจากระบบ!
[ติ๊ง! แอบเรียนรู้สำเร็จ ได้รับทักษะของเถามี่: ทักษะการผ่าตัดโรคเยื่อหุ้มหัวใจอักเสบแบบบีบรัด! ระดับปรมาจารย์]
เฉินชางตกใจจนตาค้าง
ให้ตายเถอะ…
ทักษะที่แอบเรียนมาได้!
ดูเถอะ ตอนที่ควรแอบขโมยเรียนก็ขโมยมาไม่ได้ ตอนที่ตั้งใจเรียนรู้ก็เรียนรู้เองไม่ได้!
ตอนนี้กลับขโมยเรียนได้ทักษะที่มีอยู่แล้วมาซะนี่
คิดดูสิ!
เฉินชางอยากด่ากราดออกมาจริงๆ อยากสูบเอาของเหลวในช่องอกออกมาให้หมดแล้วเอาไปสาดใส่หน้าเฉียนหลินจริงๆ
เขามีทักษะการผ่าตัดโรคเยื่อหุ้มหัวใจอักเสบแบบบีบรัดอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ได้เพิ่มขึ้นมาอีก
แต่ทันใดนั้น เฉินชางก็ได้รับเสียงแจ้งเตือนจากระบบอีกครั้ง!
[ติ๊ง! ตรวจพบว่าคุณมีทักษะการผ่าตัดโรคเยื่อหุ้มหัวใจอักเสบแบบบีบรัดอยู่แล้ว ทำให้ทักษะของคุณมีคุณสมบัติพิเศษเพิ่มเติม]
[ทักษะผ่าตัดโรคเยื่อหุ้มหัวใจอักเสบแบบบีบรัด: ระดับปรมาจารย์
คุณสมบัติพิเศษ:
1. ปลอดภัย
2. พิถีพิถัน
3. แยกอย่างแม่นยำ
4. ลดผลข้างเคียง]
เมื่อเฉินชางเห็นว่ามีคุณสมบัติพิเศษเพิ่มขึ้นมาอีกสองอย่างก็คิดไปว่าคงเป็นคุณสมบัติพิเศษที่ได้มาจากหัวหน้าเถาสินะ
ในเวลาเพียงพริบตาเดียว ข้อมูลจำนวนมหาศาลก็หลั่งไหลเข้ามาในสมองของเฉินชาง ทักษะผ่าตัดโรคเยื่อหุ้มหัวใจอักเสบแบบบีบรัดของเฉินชางพัฒนาขึ้นมาก!
เวลาผ่านไปอีกสิบนาที ในที่สุดการผ่าตัดก็ใกล้จะเสร็จสิ้นแล้ว
เถามี่มองเวลา หากเทียบกับปกติแล้ว เสร็จเร็วขึ้นห้าสิบนาทีเลยทีเดียว!
นี่ถือเป็นผลงานของเฉินชาง!
จางเหวินฟู่ที่อยู่ข้างๆ เต็มไปด้วยอารมณ์หลากหลาย ถึงจะไม่ได้ร่วมผ่าตัดด้วย แต่การผ่าตัดเคสนี้ก็ทำให้เขาเข้าใจอะไรอีกมากมาย
ช่วงหลังของการผ่าตัดจ างเหวินฟู่ไม่ได้ดูหัวหน้าเถาแล้ว เขาตั้งใจดูเฉินชางแทน พบว่าจริงๆ แล้วการเคลื่อนไหวของเฉินชางมีรายละเอียดแฝงอยู่มากมาย นั่นทำให้เขาได้ประโยชน์มาก
ถึงอย่างไร…หากเป็นตอนปกติ จางเหวินฟู่ก็ไม่ได้เป็นศัลยแพทย์หลักอยู่แล้ว เขาเป็นเพียงผู้ช่วย เหนือเขายังมีแพทย์ระดับหัวหน้าอีกมากมาย ขอเพียงเขาทำงานของตนให้ดีก็พอแล้ว
ดังนั้นการผ่าตัดในวันนี้ เรียกได้ว่าเฉินชางสวมบทบาทผู้ช่วยอย่างสุดความสามารถจนยกระดับการผ่าตัดของหัวหน้าเถาจากระดับปรมาจารย์ไปเป็นระดับมหาปรมาจารย์ได้แล้ว!
นี่คือประโยชน์ของผู้ช่วย
ในตอนนี้ สายตาที่จางเหวินฟู่ใช้มองเฉินชางอัดแน่นไปด้วยความเร่าร้อน
รอให้ผ่าตัดเสร็จก่อนเถอะ กลับไปถึงบ้านก่อน เขาจะคุยกับเฉินชางสักหน่อย ศึกษาแลกเปลี่ยนความรู้ซึ่งกันและกัน
……
……
ไม่นานการผ่าตัดก็เสร็จสิ้น
เถามี่มองเฉินชางด้วยสายตาแปลกประหลาด เขารู้สึกเหมือนเฉินชางมีแนวคิดเกี่ยวกับการผ่าตัดเคสนี้อีกมากมายที่แตกต่างจากเขา
นี่ทำให้เถามี่รู้สึกคันยุบยิบที่หัวใจ
ในฐานะที่เป็นศัลยแพทย์คนหนึ่ง สิ่งที่เต็มใจทำที่สุดก็คือการพัฒนาความสามารถในการผ่าตัดของตนเองอย่างไม่หยุดหย่อน ค้นหาส่วนที่ตนขาดไป
แต่เถามี่พัฒนามาถึงระดับนี้แล้ว จะมีสักกี่คนกันเชียวที่จะหาข้อด้อยของเขาเจอ ถึงหมอเล็กหมอน้อยอย่างจางเหวินฟู่จะหาเจอก็คงไม่กล้าพูด!
แน่นอนว่าหากไม่มีความเข้าใจที่มากพอก็ย่อมหาไม่เจอ!
ในการผ่าตัด หากยืนตำแหน่งที่แตกต่างกันออกไป การมองเห็นและความเข้าใจของคุณก็จะแตกต่างกันมาก ถึงแม้เฉินชางจะไม่ได้พูดอะไรตั้งแต่ต้นจนจบ และไม่ได้แสดงอาการผิดปกติออกมาอย่างชัดเจน แต่เถามี่เป็นใครกัน เขาคือหัวหน้าแพทย์อายุห้าสิบกว่าปี พบเจอคนมามากยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด! มีความสามารถในการมองคนอยู่บ้าง เขาเห็นเฉินชางขมวดคิ้วคล้ายกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่หลายครั้ง สายตาเช่นนั้นเหมือนกับสายตาที่ตนใช้มองหมอน้อยเลย!
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของเถามี่ก็รู้สึกคันจนทนไม่ไหว
ตกลงเขาทำไม่ดีตรงไหนกันแน่
ต้องทราบว่าหลายวันก่อนซย่าเกาเฟิงเพิ่งเชิญตนไปผ่าตัดโรคเยื่อหุ้มหัวใจอักเสบแบบบีบรัดที่โรงพยาบาลตงต้า ทั้งยังขอให้บรรยายเกี่ยวกับการผ่าตัดอีกด้วย
ตอนนี้หากอาศัยเพียงความสามารถของเขา การจะพิชิตใจคนส่วนใหญ่ไม่ใช่ปัญหาอะไรเลย! แต่หากจะพิชิตใจซย่าเกาเฟิงคงยังไม่พอ! ยังคงขาดอะไรบางอย่าง ซึ่งเฉินชางก็เป็นโอกาสในการค้นหาสิ่งที่ตนขาดไป
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เถามี่ก็อดรนทนไม่ไหว หันไปพูดว่า “เสี่ยวเฉิน อีกเดี๋ยวไปที่ห้องผมหน่อยนะครับ ผมมีเรื่องจะพูดกับคุณ!”
เฉินชางมีสีหน้ากระสับกระส่าย จากนั้นจึงพยักหน้าตอบรับไป
……
……
เมื่อเถามี่พูดจบก็มองไปที่เฉียนหลินและสหายตัวประกอบ A ยิ้มให้เล็กน้อยประดุจอาจารย์ผู้มีเมตตา
ตอนนี้เถามี่คิดว่าไม่ควรมองพวกเขาสองคนอยู่ในระดับเดียวกับเฉินชาง แต่ควรสอนนักเรียนตามความถนัด! เพราะใช่ว่าทุกคนจะเป็นเหมือนเฉินชางกันหมด
คิดถึงตรงนี้ เถามี่ก็มองทั้งสอง
“เสี่ยวเฉียน เสี่ยวหยาง วันนี้ทำได้ไม่เลวเลย กลับไปก็ไปอ่านหนังสือให้ดี เอาคลิปการผ่าตัดกลับไปด้วย เอาไปดูให้ละเอียด แล้วศึกษาให้ดีล่ะ คราวหน้าพวกคุณก็มาเป็นผู้ช่วยนะครับ!”
พูดจบเถามี่ก็ส่งสายตาเป็นกำลังใจไปให้ ตบไหล่เฉียนหลินและสหายตัวประกอบ A จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป เหลือทิ้งไว้เพียงคนสองคนที่มีสีหน้าตะลึงพรึงเพริด
เฉียนหลินตาค้างไปแล้ว
“ทำไมอาจารย์เปลี่ยนท่าทีได้ล่ะ อยู่ดีๆ ก็มาทำดีกับพวกเราขนาดนี้ได้ยังไง”
สหายตัวประกอบ A ส่ายหน้า กล่าวด้วยสีหน้าเรียบนิ่งว่า “นายไม่รู้สึกเหรอว่าสายตาที่อาจารย์ใช้มองพวกเรามันเหมือนอะไร”
เฉียนหลินกระสับกระส่าย เขาส่ายหน้าแล้วถามว่า “เหมือนอะไรเหรอ”
สหายตัวประกอบ A ถอนใจยาวๆ “เหมือนสายตาเอ็นดูเด็กน้อย…”
เฉียนหลินตัวสั่น ไขมันหนักเป็นร้อยกิโลกรัมสั่นเทา ย้อนคิดไปถึงสายตาสุดท้ายของหัวหน้าเถา รู้สึกแทบจะทรุด…
หัวหน้าเถา คุณเกลียดพวกเรายังจะดีซะกว่า…
