ตอนที่ 216 คุณไม่ได้บริสุทธิ์
ตอนที่ 216 คุณไม่ได้บริสุทธิ์
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ท่าทางของยินอวี่โหรวก็เปลี่ยนไปทันที ตอนที่นางไปหาพี่เลี้ยงคนนั้นก็ได้ปิดบังหน้าตาตัวเองเพราะกลัวว่าจะโดนจำได้แล้ว ไม่คิดเลยว่าลูกชายของพี่เลี้ยงคนนั้นจะซ่อนอยู่ใต้โต๊ะ นางคาดไม่ถึงเลย
แต่แล้วอย่างไรเล่า
“นี่เธอกำลังใส่ร้ายฉันใช่ไหม ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันตั้งตนอยู่ในศีลธรรมเสมอ พวกเธออย่าพยายามมาใส่ร้ายฉํนเลย”
เมื่อเห็นยินอวี่โหรวพยายามบ่ายเบี่ยง ไต้เย่ก็หยิบสร้อยข้อมือเงินเก่าแก่เส้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋า “สร้อยข้อมืออันนี้ของคุณหรือเปล่าครับ ตอนที่คุณมาขอให้แม่ผมทำงานให้ คุณทิ้งเอาไว้ให้ด้วย”
เพียงแค่ได้เห็นสร้อยข้อมือเงินเส้นนี้ สีหน้าของยินอวี่โหรวก็มืดลงทันที
ครั้งแรกตอนมาบ้านตระกูลเหยา นางยังไม่ค่อยมีเงินติดตัวมากนัก เพื่อที่จะติดสินบนพี่เลี้ยงคนนั้น จึงใช้เงินเก็บของตัวเองเกือบทั้งหมดรวมถึงให้สร้อยข้อมือเส้นนั้นให้ไปด้วย
เพียงแต่หล่อนคิดจะนำไปทิ้งไว้แค่ชั่วคราวเท่านั้น จากนั้นก็คิดจะเอาคืนมา
ใครจะไปทันคิดว่าหลังจากพี่เลี้ยงคนนั้นวางมือแล้ว นางจะไม่ได้มันคืนกลับมา ก่อนที่พี่เลี้ยงจะตาย สร้อยข้อมือนั้นก็หายไปด้วย และครอบครัวของพี่เลี้ยงก็หายตัวไปกันอย่างไร้ร่องรอย สิ่งนี้ทำให้นางตระหนักได้ว่ามันนอกเหนือการควบคุม โชคดีที่ยังได้ใช้ชีวิตสงบสุขมาหลายปี
ใครจะไปคิดว่าเซี่ยเจ๋อหลี่จะพาตัวลูกชายของพี่เลี้ยงคนนั้นมา
เมื่อเห็นสร้อยข้อมือเงินที่ไต้เย่หยิบออกมา สีหน้าของคุณนายเหยาก็เต็มไปด้วยความแปลกใจ
“นี่…สร้อยนี่…”
นางคุ้นตากับสร้อยข้อมือเงินเส้นนี้มาก เมื่อพวกนางสองพี่น้องแต่งงานออกเรือน ทุกคนจะได้รับสร้อยข้อมือเงินแบบนี้คนละเส้น ดังนั้นนางจึงมีสร้อยข้อมือเงินแบบนี้อยู่ในมือเหมือนกัน จึงจำได้ทันทีว่ามันเป็นทรัพย์สินของตระกูลเหยา
เมื่อเห็นเช่นนั้น คุณนายเหยาก็หันมองน้องสาวด้วยความไม่อยากเชื่อสายตา ก่อนจะเอ่ยถาม “เสี่ยวโหรว เธอบอกว่าทำสร้อยข้อมือหายไปโดยไม่ได้ตั้งใจไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมมันถึงไปอยู๋ในมือของคนๆ นี้ได้เล่า?”
นายท่านเหยาเอ่ยพร้อมน้ำเสียงเยือกเย็น “ตอนนี้คุณก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ หล่อนติดสินบนพี่เลี้ยงให้พาจิ้งจือออกไปข้างนอก หลังจากนั้นก็ให้สองพี่น้องนี่พาตัวจิ้งจือไป โชคดีที่จิ้งจือหนีไปได้ ได้ไปเจอพ่อแม่บุญธรรม ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าพวกมันจะพาจิ้งจือไปที่ไหน สุดท้าย งูพิษก็อยู่ข้างตัวเรามาโยตลอด ลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเราหายตัวไป ทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะหล่อน”
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้…ทำไมถึง…”
คุณนายเหยารู้สึกว่ามันยากเกินที่จะรับได้
แม้แต่เหยาจิ้งถงก็ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ตอนนี้หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ แก้ตัวไปก็ดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เรื่องราวมันมาถึงจุดนี้อย่างไรกันนะ เธอหันมองแม่แท้ ๆ ของตัวเองด้วยสีหน้าสับสน
แต่ถึงตอนนี้สีหน้าของยินอวี่โหรวกลับเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่พูดอะไรทั้งนั้น
ในตอนนั้นเอง คุณนายเหยาก็เริ่มตอบโต้ หันมองยินอวี่โหรวด้วยความโกรธก่อนจะเอ่ยถาม “ทำไมเธอถึงทำแบบนี้ ฉันดีกับเธอและลูกสาวขนาดไหน ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!”
“เหอะ…ดี ดีตรงไหน”
ยินอวี่โหรวมองหน้าพี่สาวตัวเองด้วยสีหน้าร้ายกาจก่อนจะเอ่ยพูดอย่างชั่วร้าย “พ่อเลือกสามีให้พวกเราสองพี่น้อง แต่พี่เป็นพี่สาว พ่อถึงได้ให้พี่เลือกก่อน ฉันจึงทำได้แค่ยืนดูพี่เลือกเหยาซื่อหง แน่นอนว่าพี่ก็ต้องรู้ว่าฉันถูกใจเขา แต่สุดท้ายพี่ก็ยังเลือกเขา แล้วฉันก็ต้องไปแต่งกับคนอื่นแทน ผลเป็นไงล่ะ หลังจากฉันคลอดลูกได้ไม่นาน สามีก็มาตายจาก ฉันต้องกลายเป็นม่าย สุดท้ายฉันก็ต้องอาศัยใบบุญของพี่เพื่อมาอยู่ตระกูลเหยา”
“พี่บอกว่าพี่ทำดีต่อฉันอย่างนั้นเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะพี่เป็นพี่ แล้วมีสิทธิ์ได้เลือกก่อน ชีวิตของพี่ในตอนนี้ก็เป็นของฉันไปแล้ว”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ คุณนายเหยาก็มองยินอวี่โหรวด้วยสายตาเหลือเชื่อ “ก็ฉันเห็นว่าเธอหมายตาพ่อของจิ้งถงอย่างออกนอกหน้า ฉันถึงได้เลือกซื่อหง”
คุณนายเหยาเห็นยินอวี่โหรวมีท่าทีเช่นนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีม่วงด้วยความโกรธจัด
“เธอรออยู๋บนถนนอยู่ตั้งนาน เพื่อจะได้เจอพ่อของจิ้งถง การกระทำของเธอมันชัดเจนมาก แล้วจะให้ฉันมองข้ามไปได้ยังไง”
ยินอวี่โหรวได้ยินสิ่งนี้ก็รู้สึกใจเต้นรัว
“พี่พูดไร้สาระ ที่ฉันรออยู่ตรงนั้น เพราะจะได้เจอเหยาซื่อหง แต่ดันกลายเป็นเจ้าอายุสั้นนั่นแทน”
“เธอ…”
นี่เป็นครั้งแรกที่คุณนายเหยาได้รับรู้ว่าน้องสาวเกลียดตัวเองมานานแล้ว แต่ยินอวี่โหรวกับยิ้มแย้มต่อหน้านางมาตลอดหลายปี จึงไม่สามารถบอกได้เลยว่านางกำลังคิดอะไร
เมื่อคิดได้เช่นนั้น ภายในใจของคุณนายเหยาก็หนาวสั่น เพราะรับรู้ได้ว่าน้องสาวคนนี้น่ากลัวมากแค่ไหน
“เหอะ…คิดว่าตัวเลือกของเธอขึ้นอยู่กับพวกเธอสองคนพี่น้องเหรอ ตอนนั้นตระกูลเหยาให้ฉันแต่งกับตระกูลยิน เพราะฉันชอบอวี๋เจิน เพราะฉะนั้นเธอไม่มีทางแต่งเข้าตระกูลเหยาได้แน่นอนไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน”
“ไม่…ไม่มีทาง”
ยินอวี่โหรวยอมรับความจริงข้อนี้ไม่ได้
แต่ถึงอย่างนั้น นายท่านเหยาก็มองตรงไปที่ยินอวี่โหรวด้วยสายตาเหยียดหยันก่อนจะเอ่ย “เทียบเธอเทียบกับพี่สาวเธอแล้ว เธอยังห่างไกลนัก”
“คุณ…”
ยินอวี่โหรวหันมองนายท่านเหยาด้วยสีหน้ามืดมน แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่เมื่อนึกถึงลูกสาวและครอบครัว จึงพยายามสงบสติลงในที่สุด ก่อนจะค่อย ๆ เอ่ยพูด “ใช่ ฉันยอมรับว่าตอนแรกฉันเกลียดพวกคุณ ถึงได้ทำอะไรแบบนั้น แต่จิ้งถงเป็นผู้บริสุทธิ์ หล่อนไม่ได้รู้เรื่องด้วย เพราะตอนนั้นหล่อนยังเป็นเด็กอยู่”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เหยาจิ้งถงก็หันมองคุณนายเหยาด้วยแววตาแดงก่ำ “แม่ ฉันไม่รู้จริง ๆ นะ”
เมื่อเห็นเหยาจิ้งถงเป็นแบบนี้ คุณนายเหยาก็รู้สึกใจอ่อนไปครู่หนึ่ง เวลาที่ผ่านมากว่าสามสิบปี ทำให้นางคิดเสมอว่าเหยาจิ้งถงก็ถือเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของตนเช่นกัน
แต่ถึงอย่างนั้น นายท่านเหยาก็มองตรงไปที่เหยาจิ้งถงก่อนจะเอ่ยถาม “ตอนนั้นแกยังเด็กอยู่ก็จริง แต่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา แกไม่รู้จริงเหรอว่าแม่แท้ ๆ ของแกเคยทำอะไรไว้?”
เมื่อเห็นแววตาสงสัยของนายท่านเหยา เหยาจิ้งถงก็เอ่ยด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย “พ่อ ทำไมพ่อถึงสงสัยฉันด้วยล่ะ ฉันไม่รู้เรื่องจริง ๆ ถ้ารู้แต่แรก ฉันคงห้ามไม่ให้ไปรับพี่มาตั้งแต่แรกแล้ว”
“นายท่าน…”
คุณนายเหยามองนายท่านเหยาด้วยแววตาสับสนครู่หนึ่ง อันที่จริงนางรู้สึกว่าสิ่งที่เหยาจิ้งถงพูดค่อนข้างมีเหตุผล
แต่เซี่ยเจ๋อหลี่ที่อยู่ด้านข้างกลับแค่นหัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะเอ่ย “คุณจะขัดขวางอะไรได้ล่ะ ในเมื่อพ่อบ้านเหยาเห็นผมที่สถานีรถไฟก่อน จึงทำให้เกิดสงสัยขึ้นมา ถึงตอนนั้นหากคุณอยากจะขัดขวางก็คงยากแล้ว แล้วคุณยังไม่ลืมสิ่งที่ตัวเองทำไปใช่ไหมครับ ดูจากเซี่ยเจ๋อน่านอนไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาลตอนนี้ เป้าหมายตอนนั้นของคุณคือแม่ผม เพียงแต่มันเกิดผิดพลาด จึงกลายเป็นเซี่ยเจ๋อน่ารับเคราะห์แทนไงล่ะ”
หลังจากพูดจบ เซี่ยเจ๋อหลี่ก็หันมองเหยาจิ้งถงด้วยสายตาเฉียบคม ก่อนจะเอ่ยพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “คุณไม่ใช่ผู้บริสุทธิ์เลยสักนิด”
“อะไรนะ…”
……………………………………………………………………………………………………………………..
สารจากผู้แปล
ไม่มีแผนการร้ายใดสมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก มันจะทิ้งเบาะแสบางอย่างเอาไว้เสมอ แผนที่วางมาเป็นสิบๆ ปี สุดท้ายคลี่คลายด้วยสร้อยข้อมือเงินเส้นเดียว
ไหหม่า(海馬)
