“นี่แสดงว่าสาวสวยอย่างเฉินเจียมีสายตาที่แหลมคมมากๆ！”เซี่ยหยางถอดหมวกกันน็อคอย่างเขินอายและพูดด้วยรอยยิ้ม“คุณมองฉันออกได้ยังไง？”
“ฮึ่ม”เฉินเจียขี้เกียจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับเซี่ยหยาง เธอมาหาเขาเพื่อแก้แค้น เธอก้าวไปข้างหน้าแล้วจับปกเสื้อของเขาและพูด“ฉันถามคุณหน่อย คุณสร้างร้านอาหารฟาร์มออร์เเกนิคในหมู่บ้านใช่ไหม？”
เมื่อได้กลิ่นหอมบนตัวของเฉินเจีย ทำให้เซี่ยหยางหลงใหลและกระซิบเบาๆว่า：“ใช่ มีอะไรเหรอ？”
“มีอะไรเหรอ？ก็มันส่งผลกระทบต่อธุรกิจของร้านฝูหมั่นโหลวไง！”เฉินเจียปล่อยมือออกจากปกเสื้อเซี่ยหยางและพูดอย่างแคร่งขรึม“เมื่อก่อนมีคนเข้าคิวรอทานอาหารเยอะมาก ฉันก็แปลกใจหลายวันนี้ไม่ค่อยมีคนมารอคิวเลย ที่แท้เป็นฝีมือของคุณนี่เอง！”
“มันไม่ได้เกี่ยวกับฉันจริงๆ？ลูกค้าคงเบื่อกับอาหารที่ทำโดยเชฟในเมือง ก็เลยมาทานอาหารชนบทไง เมื่อลูกค้ามาถึงฉันไม่ต้อนรับก็ไม่ได้？”เซี่ยหยางไม่ชอบสิ่งที่เธอพูดก็เลยโต้แย้งกลับไป“นอกจากนี้ ฉันก็ไม่เคยลดจำนวนผักต่างๆที่ส่งให้คุณ ลูกค้าที่มาฉันก็ใช้แค่ปลาตามธรรมชาติเป็นอาหารหลัก มันก็ไม่ได้เหมือนอาหารของคุณสักหน่อย คุณอย่าตื่นเต้นจนเกินไป！”
เมื่อเฉินเจียได้ยิน ถามอย่างตะลึงว่า：“ปลาธรรมชาติอะไร？”
ซวยแล้ว！
เซี่ยหยางตบศีรษะตัวเองและด่าตัวเองโง่ ทำไมถึงหลุดปากไปได้
“รีบพูดมาเร็วๆ ปลาธรรมชาติอะไร？”เฉินเจียพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา จากนั้นเข้าไปจับปกเสื้อของเซี่ยหยางอีกครั้ง กดเขาลงไปที่กระโปรงรถLandRoverของตัวเอง แล้วยกกำปั้นอันเล็กๆของตัวเองขึ้นมาและพูด“คุณจะยอมพูดไหม？”
เซี่ยหยางไม่รู้จะทำตัวยังไง เขามีทั้งมีความสุขและทรมานป่นกัน ดังนั้นเขาจึงเล่าเรื่องคร่าวๆเกี่ยวกับการเลี้ยงปลาเฉาและปลาไนแบบธรรมชาติของเขาให้เธอฟัง
“เซี่ยหยาง”เมื่อเฉินเจียฟังจบ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เธอยิ้มออกมาแล้วช่วยจัดเสื้อผ้าของเขาที่โดนตัวเองดึงจนยับ พูดด้วยรอยยิ้ม“คุณพูดถูก ทำร้านอาหารฟาร์มออร์เเกนิคเป็นสิ่งที่ดี เมื่อสักครู่ฉันตื่นเต้นไปหน่อย ฉันขอโทษ！”
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจได้”เธอมีอาการผิดปกติไปจะต้องมีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นแน่นอน เซี่ยหยางรีบผลักตัวออก รักษาระยะห่างจากเฉินเจียเพื่อความปลอดภัยและพูดว่า“เธอยังมีเรื่องอื่นอีกไหม？ถ้าไม่มีก็ช่วยขยับรถไปข้างทางหน่อย ฉันจะไปหาเชฟในตัวเมือง”
“มี มีเรื่องแน่นอน！”เฉินเจียพูดด้วยสีหน้าปกติ เดินขึ้นมาแล้วพูด“ปลาธรรมชาติที่คุณเลี้ยงอยู่ต้องอร่อยแน่ๆใช่ไหม？ไม่งั้นคงไม่มีคนจำนวนมากยอมเดินทางมาชนบทที่ห่างไกลขนาดนี้เพื่อมาทานอาหารที่นี่？คุณไม่คิดจะให้ฉันลองชิมหน่อยเหรอ？”
“คุณไปที่บ้านของฉัน หาคนที่ชื่อหลี่เอ้อนิ้ว ให้เขาจับปลาให้คุณสักสองสามตัว！”เซี่ยหยางเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมา ถ้าผู้หญิงคนนี้ต้องการให้เขาส่งปลาให้ ร้านอาหารฟาร์มออร์เเกนิคก็คงทำไม่ได้แน่นอน ให้คนดื้อรั้นอย่างหลี่เอ้อนิ้วจัดการเธอคงดีแน่นอน
“หาเชฟหลายคนใช่ไหม？”เฉินเจียยิ้มและหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วโทรออก“เหล่าหวัง ช่วยฉันหาเชฟให้ฉันหน่อย พอดีฉันมีเพื่อนคนหนึ่งเพิ่งเปิดการร้านอาหารฟาร์มออร์เเกนิค เอาเชฟที่มีฝีมือด้วย”
เพียะ！
พูดจบ เฉินเจียตัดสายโทรศัพท์ จ้องมองเซี่ยหยางด้วยรอยยิ้ม ลักษณะของเธอบ่งบอกว่าวันนี้คุณไปไหนไม่ได้แน่ๆ
“คุณทำแบบนี้ได้ยังไง”เซี่ยหยางไม่รู้จะพูดอะไรอีก รังแกกันแบบนี้ได้ยังไง！
“ถ้าเธอไม่พาฉันเข้าไปดู พวกเราก็อยู่แบบนี้ไม่ต้องไปไหน” เฉินเจียสองมือกอดอก ลักษณะของเธอเหมือนต้องการบ่งบอกว่าถ้าไม่บรรลุสิ่งที่ต้องการก็ไม่ยอมเลิกรา
“ยังไงฉันก็มีเวลาว่างมากๆอยู่แล้ว”
เซี่ยหยางต้องจำยอม
เขาพาเฉินเจียเข้าไปในหมู่บ้าน จากนั้นเดินไปที่บ่อปลาของตัวเอง ประจวบเหมาะขณะนี้หลี่เอ้อนิ้วกำลังย่างปลาอยู่ และมีปลาตัวหนึ่งที่พึ่งย่างเสร็จและกลิ่นหอมชวนทานตกถึงท้องของเฉินเจีย
“ว้าว ปลาเยอะจังเลย！”หลังจากที่เฉินเจียทานปลาย่างเสร็จ เดินไปดูที่บ่อปลา ดวงตาของเธอเป็นประกาย“เซี่ยหยาง ปลาเยอะขนาดนี้ ทุกวันจัดส่งให้ฉันร้อยตัวไม่เป็นปัญหาใช่ไหม！”
“ไหนบอกว่าแค่ดูเฉยๆไม่ใช่เหรอ？！”เซี่ยหยางกัดฟันพูด
“ร้านอาหารฟาร์มออร์เเกนิคของคุณวันหนึ่งใช่ปลาไม่มาก？”เฉินเจียแสร้งทำเป็นโกรธ แล้วเห็นฝูงลูกปลาตัวเล็กๆจำนวนมากอยู่ในบ่อปลาเล็กๆ เธอยิ่งมั่นใจมากขึ้น ชี้ไปที่ลูกปลาแล้วพูด“วิธีการเพาะปลูกของคุณเร็วมาก การเลี้ยงปลาของคุณต้องเร็วเหมือนกัน ฝั่งนี้ยังมีลูกปลาอยู่อีกตั้งเยอะ？ทุกวันจัดส่งปลาใหญ่ให้ฉันร้อยตัว เงินไม่ใช่ปัญหา！”
“ปลาพวกนี้เลี้ยงโดยธรรมชาติ ฉันกับเอ้อนิ้วทำงานอย่างหนักกว่าจะจับมาได้ ปลาที่ขยายพันธุ์ได้ก็จะเลี้ยงแบบธรรมชาติ！”เซี่ยหยางพูด“ถ้าฉันจัดส่งให้คุณ ไม่มีราคาส่งอยู่แล้ว และตอนนี้จำนวนก็ไม่เยอะด้วย ไม่สามารถให้คุณวันละร้อยตัว”
“ขายตัวละเท่าไหร่ ทุกวันจัดส่งให้ได้กี่ตัว？”เมื่อเฉินเจียรู้ว่าสามารถต่อรองได้ เธอกะพริบตาและจ้องมองเซี่ยหยางด้วยรอยยิ้ม เธอคิดว่าตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งชอบผู้ชายคนนี้แล้ว ทำไมตัวเองถึงเป็นคนใจอ่อนแบบนี้
“ตัวละสามร้อย”เซี่ยหยางพูด“จัดส่งให้คุณได้วันละยี่สิบตัว”
“แค่ยี่สิบตัวเองเหรอ？”เฉินเจียโบกมือ“ไม่ได้ อย่างน้อยต้องหกสิบตัวขึ้นไป！เพราะเนื้อปลาพวกนี้สดมาก รสชาติก็เยี่ยม แต่ตัวละสามร้อยแพงเกินไป ถ้าฉันนำไปทำอาหาร อย่างน้อยปลาตัวหนึ่งก็ต้องขายหกร้อยขึ้นไป ลูกค้าคงไม่สั่งแน่นอน ถ้าขายถูกว่านี้ฉันก็ขาดทุน มากสุดให้คุณได้แค่ตัวละสองร้อย”
“สองร้อยไม่ขาย！”เซี่ยหยางส่ายหัวปฏิเสธทันที“ถ้าราคาสามร้อยฉันจัดส่งให้คุณได้มากที่สุดวันละแค่สามสิบตัว？”
“ห้าสิบตัว！”เฉินเจียพูด
“สี่สิบตัว！”เซี่ยหยางไม่ใช่คนที่ชำนาญเรื่องการต่อรองราคา ไม่รู้จะพูดอะไร“และเธอก็ให้ราคาสามร้อยบาทต่อตัวจริงๆ！”
“สามร้อยก็สามร้อย แต่อย่างน้อยต้องจัดส่งวันละห้าสิบตัว！”
“ไม่ได้！”
หลี่เอ้อนิ้วเห็นทั้งสองโต้เถียงเป็นเวลานานแต่ไม่ได้ข้อสรุปสักที เขารู้สึกว่าพี่หยางไม่รู้จักอ่อนข้อให้ผู้หญิงเลย เพื่ออนาคตที่ดีของพี่หยาง เขาเดินมาข้างหน้า รับปากอย่างหนักแน่นว่า：“พี่หยาง ห้าสิบตัวก็ได้ ฉันยอมลำบากสักหน่อยลงไปจับปลาเพิ่มให้ทุกวันก็ได้！”
สุดท้ายเซี่ยหยางก็ยอมจำนนให้กับเฉินเจีย จัดส่งให้วันละห้าสิบตัว ราคาตัวละสามร้อย กำไรวันละหมื่นห้า ปีหนึ่งคงได้หลายล้าน！
วันรุ่งขึ้น เชฟหกคนที่เฉินเจียช่วยหาให้ก็มาถึง ในช่วงเย็น ร้านอาหารฟาร์มออร์เเกนิคหมู่บ้านตงเจียวก็เริ่มเปิดกิจการ
เนื่องจากช่วงก่อนยุ่งอยู่กับการก่อสร้างสถานที่ ทำให้คนในเมืองจำนวนมากที่มาไม่ได้ทานอาหาร จึงต้องนัดหมายเวลาใหม่ ดังนั้นก่อนเริ่มเปิดกิจการ เซี่ยหยางได้โทรศัพท์ไปแจ้งลูกค้า ทำให้ร้านอาหารฟาร์มออร์เเกนิคหมู่บ้านตงเจียวเปิดกิจการวันแรกธุรกิจคึกคักมากๆ ทำให้พวกเขายุ่งมากๆด้วย เพราะมีลูกค้าเข้ามารับประทานอาหารสิบกว่าโต๊ะในเวลาเดียวกัน
หลังจากรับลูกค้าเข้ามาทานอาหารในช่วงเย็น หักค่าแรงคนงาน ที่เหลือก็คือกำไรล้วนๆ กำไรทั้งหมดหนึ่งหมื่นห้าพันกว่าหยวน
นี่เป็นราคาโปรโมชั่นช่วงเปิดกิจการ คนในเมืองพวกนี้กลับไปแล้วก็คงแนะนำให้เพื่อนๆรู้จัก บางคนก็แชร์ที่โมเมนต์ส่วนตัวในวีแชท วันรุ่งขึ้นต้องมีคนอีกกลุ่มมาที่นี่แน่นอน โดยปกติท้องฟ้าเริ่มมืดหมู่บ้านเล็กๆนี้ก็จะเงียบสงบ แต่ตอนนี้เริ่มคึกคักมีชีวิตชีวามากขึ้น
ร้านอาหารของที่นี่กำไรต่อวันอยู่ที่หมื่นกว่าหยวนนิดๆ เซี่ยหยางตัดสินใจ ผ่านไปอีกสามวัน เขาจะปรับราคาอาหารขึ้น ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม ปลาของเขาจะต้องขายตัวละห้าร้อยหยวน
ตอนเที่ยงของวันนี้ เซี่ยหยางกลับมาจากสวนผัก พึ่งกลับถึงร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิค ก็เห็นผู้หญิงใส่ชุดธรรมดาคนหนึ่งกำลังนั่งทานปลาไนตุ๋น ตะโกนออกมาเป็นระยะ แล้วจิบน้ำชาไปด้วย ดูเหมือนเธอจะทานด้วยความทุกข์ แต่ก็ไม่เห็นเธอจะหยุดทานสักที
เซี่ยหยางโบกมือให้เชฟไปทำเรื่องของตัวเอง เขาเดินเข้าไปยังด้านหน้าของผู้หญิงคนนั้น ถามอย่างประหลาดใจ：“คุณผู้หญิงคนสวย สวัสดีครับ ฉันเป็นเถ้าแก่ของร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิค ฉันเห็นคุณทานอาหารอย่างเป็นทุกข์？ไม่ทราบว่าอาหารของเรามีปัญหาอะไรหรือเปล่า？”
“อ้า？เถ้าแก่ร้านอายุน้อยจัง！”ปากของหญิงสาวมีเสียงเคี้ยวอยู่และพูดอย่างตื่นเต้น“ไม่ใช่ความทุกข์ แต่เป็นความสุขต่างหาก！คุณรู้ไหมว่าฉันเกิดมาจนถึงตอนนี้20กว่าปีแล้ว ฉันไม่เคยกินอาหารที่หอมและอร่อยแบบนี้มาก่อน！”
ขณะพูด หญิงสาวก็คีบเนื้อปลาชิ้นหนึ่งเข้าไปในปาก เธอหรี่ตา ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข
“อืม ใช่แล้ว”หญิงสาวเริ่มแนะนำตัว“ฉันชื่อหวางหลิง เป็นนักข่าวของจากสถานีโทรทัศน์อำเภอซานเฉิง บางครั้งฉันก็มีปรากฏตัวในรายการโทรทัศน์ ฉันมาที่นี่โดยเฉพาะ ไม่ได้มาเสียเที่ยวจริงๆ ตายแน่ๆ วันหยุดสุดสัปดาห์ของฉันในอนาคตคงไปไหนไม่ได้นอกจากมาที่ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคอย่างเดียว！”
“เป็นนักข่าวจากสถานีโทรทัศน์นี่เอง”เซี่ยหยางตระหนักได้ทันที“ไม่แปลกใจเลยที่รู้สึกคุ้นหน้าเธอมากๆ เวลาทานปลาก็อย่าลืมทานผักด้วย จะได้ไม่อ้วน”
“มันต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว！”หวางหลิงเช็ดปาก พูดติดตลกด้วยรอยยิ้ม“เมื่อสักครู่ฉันได้แชร์โมเมนต์ไปในวีแชท ฉันคาดว่าอีกไม่นานเพื่อนฝูงของฉันก็จะมากิน ฉันช่วยคุณเรียกลูกค้าแล้ว คุณพูดสิ คุณให้ส่วนลดฉันยังไง？”
“ไม่มีปัญหา” เซี่ยหยางพูดด้วยรอยยิ้ม“ถ้าคุณมาอีกในครั้งหน้า ผมจะลดให้คุณห้าสิบเปอร์เซ็นต์”
หลังจากที่หญิงสาวทานเสร็จ เธอก็เดินในหมู่บ้านสักพักแล้วก็ขับมอเตอร์ไซค์วิบากแล้วจากไป เซี่ยหยางรู้สึกเบื่อและเตรียมตัวเข้าตัวเมืองไปฝึกขับรถ ขณะกำลังออกจากประตูก็เห็นรถหลายคันเข้ามาจอดหน้าหมู่บ้าน แล้วมีชายหญิงกลุ่มหนึ่งเดินมาที่ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิค
เมื่อเห็นจำนวนคนทั้งหมดสามสิบสี่คน เซี่ยหยางคิดว่าเกิดอะไรผิดปกติหรือเปล่า หลังจากถามถึงรู้ว่า พวกเขาเป็นเพื่อนร่วมอาชีพและเพื่อนของหวางหลิง
วันที่สองและวันที่สาม มีลูกค้ากลุ่มหนึ่งมาที่นี่โดยเฉพาะ คนส่วนใหญ่ทำงานด้านสื่อและนักข่าว คนเหล่านี้มาที่ร้านเพิ่มขึ้นทุกวัน ทำให้ร้านอาหารฟาร์มออร์แกนิคได้รับความนิยมมากขึ้นเรื่อยๆและธุรกิจก็เติบโตขึ้นหลายเท่าตัวอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้นเซี่ยหยางก็คิดถึงนักข่าวสาวที่ชื่อหวางหลิงอย่างมาก ถ้าเธอมาทานอาหารครั้งหน้าก็จะให้เธอทานฟรี
ในคืนนี้ เซี่ยหยางเข้าไปในโลกแห่งหยกตามปกติเพื่อรดน้ำให้โสมและเห็ดหลินจือที่กำลังแตกหน่อ ตอนแรกเขาไม่ได้พบเห็นความผิดปกติอะไร แต่เมื่อเขากำลังจะออกไปก็พบว่ามีโสมหายไปหลายต้น！
เขาจำได้ชัดเจนว่าตัวเองปลูกโสมครั้งที่สองไปหนึ่งร้อยสิบต้น ทำไมจู่ๆถึงหายไปหลายต้น？
ตั้งแต่เริ่มปลูกจนถึงโต โสมแต่ละต้นมีมูลค่าล้านหยวน จู่ๆหายไปหลายต้นมันน่าแปลกมาก！เซี่ยหยางตกใจมาก และพยายามค้นหาทั่วพื้นที่
หาตั้งนานแต่ก็ไม่พบ
หรือว่ามีคนอยู่ในนี้จริงๆ？เมื่อคิดว่าเรื่องนี้เป็นไปได้ ทำให้หลังของเซี่ยหยางมีเหงื่อเย็นไหลออกมา เขาจึงตัดสินใจเฝ้าดูหนึ่งคืน
สิ่งที่ทำให้เขาผิดหวังคือ หลังจากนั่งเฝ้าดูจนฟ้าใกล้สว่าง ไม่มีใครมาเลยสักคน เมื่อเขากำลังหรี่ตาและเตรียมตัวออกจากโลกแห่งหยกเพื่อกลับไปนอน เขาก็พบร่างมืดๆแวบเข้าไปในไร่สวรรค์ที่อยู่ด้านหลังสวนป่า
เซี่ยหยางขยี้ตาเพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้มองผิด เขาตกใจมากๆ เมื่อใช้พลังจิต รีบออกมาจากโลกแห่งหยก วิ่งไปหยิบท่อนไม้แล้วก็เข้าไปในโลกแห่งหยกอีกครั้ง ค่อยๆย่องไปที่ไร่สวรรค์อย่างเงียบๆ
