ตอนที่ 1098 บริสุทธิ์
เมื่อไทเฮาได้ยินคำกล่าวของมู่หรงลี่ ดวงตาของนางจึงไหววูบขึ้นทันที…
หากจักรพรรดินีแห่งต้าโจวและมู่หรงเหยี่ยนไม่ได้มีลูกด้วยกัน ไทเฮาจะเชื่อมู่หรงเหยี่ยนอย่างสนิทใจ จะมอบทุกอย่างให้มู่หรงเหยี่ยนเป็นคนจัดการ
ทว่า มู่หรงเหยี่ยนมีลูกแล้ว นางเป็นแม่คนเหมือนกันนางจะไม่เข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อและแม่ได้อย่างไร พ่อแม่คนใดในใต้หล้าไม่อยากมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกของตัวเองบ้าง
หากมู่หรงเหยี่ยนไม่มีลูก เขาจะรักอาลี่เหมือนลูกแท้ๆ ของตัวเอง เขาจะยินดีทำทุกอย่างเพื่ออาลี่ ทว่า หลังจากนี้เล่า หากลูกของมู่หรงเหยี่ยนลืมตาขึ้นดูโลก อาลี่จะเป็นเช่นไร
ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนไม่ได้ไม่เชื่อใจมู่หรงเหยี่ยน ทว่า นางไม่เชื่อใจใจของมนุษย์ ไม่เชื่อใจไป๋ชิงเหยียน
ไทเฮาส่ายหน้าน้อยๆ นางเอ่ยขึ้นหลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ “แม่จะไม่เชื่อใจท่านอาเก้าของเจ้าได้อย่างไร ทว่า แม่กลัวว่าไป๋ชิงเหยียนจะใช้ลูกของนางบีบบังคับท่านอาเก้าของเจ้า!”
ไทเฮามองไปทางมู่หรงเหยี่ยน “ถึงเวลานั้นฝ่ายหนึ่งคือสายเลือดแท้ๆ ของตัวเอง อีกฝ่ายคือพี่สะใภ้และหลานชาย ความจงรักภักดีต่อต้าเยี่ยนของท่านอาเก้าของเจ้าจะไม่สั่นคลอน ความรักที่เขามีให้เจ้าจะไม่สั่นคลอนอย่างนั้นหรือ!”
มู่หรงเหยี่ยนนึกถึงเรื่องที่ก่อนหน้านี้มู่หรงลี่ให้เขาคัดค้านการใช้ระบอบการปกครองตัดสินผลแพ้ชนะระหว่างต้าโจวและต้าเยี่ยนต่อหน้าพี่สะใภ้ เดิมทีมู่หรงเหยี่ยนยังแอบรู้สึกผิงอยู่ในใจ รู้สึกไม่ดีที่ต้องโกหกคนในครอบครัวของตัวเอง
ทว่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาลี่จะรู้จักมารดาของตัวเองดีกว่าเขา
“ท่านแม่!” มู่หรงลี่รู้สึกว่าถ้อยคำของมารดาโหดร้ายเกินไป “พี่สาวไป๋…จักรพรรดินีแห่งต้าโจวเป็นคนมีคุณธรรมสูงส่ง! นางไม่มีทางใช้ลูกของตัวเองบีบบังคับท่านอาเก้าแน่ขอรับ! อาลี่นับถือคุณธรรมของคนตระกูลไป๋มาก ท่านแม่ไม่ควรสงสัยในตัวจักรพรรดินีแห่งต้าโจวเช่นนี้ ยิ่งไม่ควรเอาความคิดของตัวเองมาตัดสินและสงสัยในตัวท่านอาเก้านะขอรับ! ท่านอาเก้าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไปตลอดชีวิตเพียงเพราะอาลี่หรือขอรับ ท่านอาเก้าไม่ควรมีลูกถึงจะเรียกได้ว่าจงรักภักดีต่อต้าเยี่ยน ถึงจะเรียกได้ว่ารักอาลี่หรือขอรับ ท่านแม่คิดเช่นนี้ได้เช่นไรขอรับ!” ดฯฌซ,ฑ๊โฌฮฤ
“พี่สะใภ้ อาเหยี่ยนคิดว่าอาเหยี่ยนไม่เคยทำผิดต่อต้าเยี่ยน ทว่า อาเหยี่ยนทำผิดต่อชิงเหยียนเพราะต้าเยี่ยนขอรับ” มู่หรงเหยี่ยนกำหมัดที่แนบอยู่ข้างลำตัวแน่น จากนั้นกล่าวเสียงหนักแน่น “อาเหยี่ยนไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อชาวบ้านแคว้นต้าเยี่ยนหรืออาลี่ อาเหยี่ยนยินดีสาบานว่าจะไม่มีทางทำผิดต่อต้าเยี่ยนและอาลี่ เช่นนี้พี่สะใภ้สบายใจได้แล้วหรือไม่ขอรับ”
ไทเฮาแห่งต้าเยี่ยนได้ยินจึงลำคอร้อนผ่าวขึ้นทันที นางกล่าว “พี่ไม่ได้หมายความว่าอาเหยี่ยนต้องจงรักภักดีต่อต้าเยี่ยนจนไม่แต่งงานหรือมีลูก ทว่า ภรรยาของเจ้าไม่ควรเป็นคนของแคว้นศัตรู ยิ่งไม่ควรเป็นจักรพรรดินีของแคว้นศัตรู! ตอนที่พี่ชายของเจ้ายังมีชีวิตอยู่เขาอยากให้เจ้าแต่งงานกับเมิ่งเจาหรงบุตรสาวของเสนาบดีเมิ่ง การที่อาเหยี่ยนแต่งงานรับเมิ่งเจาหรงมาเป็นชายาของเจ้า มีลูกกับนางคือสิ่งที่พี่ชายของเจ้าอยากเห็น พี่จะได้สบายใจ…”
“ท่านแม่!” มู่หรงลี่เบิกตาโพลง “ท่านอาเก้ายังเสียสละเพื่อต้าเยี่ยนไม่มากพออีกหรือขอรับ! เหตุใดยังต้องให้ท่านอาเก้าเสียสละความสุขในชีวิตที่เหลือของเขาทั้งชีวิตเพื่อความสบายใจของท่านแม่อีก ท่านแม่ พวกเราคือครอบครัวของท่านอาเก้า ไม่ใช่ขุนนางในราชสำนักหรือศัตรูต่างแคว้น เหตุใดต้องบีบท่านอาเก้าถึงเพียงนี้ด้วยขอรับ! ท่านแม่เป็นอันใดไปขอรับ พี่สาวไป๋และท่านอาเก้ารักกัน พวกเขา…”
มู่หรงเหยี่ยนยกมือห้ามไม่ให้มู่หรงลี่กล่าวต่อ เขามองไปทางพี่สะใภ้องตัวเองนิ่ง “ข้าคิดว่าพี่สะใภ้และท่านพี่ของข้ารักและผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง พี่สะใภ้ย่อมเข้าใจดีว่าหากเรารักผู้ใดขึ้นมาจริงๆ หัวใจของเราจะไม่มีที่ว่างให้คนอื่นอีกแล้ว…”
ไทเฮากำผ้าเช็ดหน้าแน่น “เจ้าและจักรพรรดินีแห่งต้าโจวรักกันลึกซึ้งเพียงนี้เลยหรือ”
“ตอนนั้นท่านแม่มอบใจให้บุรุษเพียงคนเดียว ทว่า กลับมีจุดจบเช่นนั้น ต่อมาท่านพี่เคยสาบานกับข้าว่าเขาจะรักเพียงภรรยาของตัวเองคนเดียวเท่านั้น ไม่มีทางทำให้ภรรยาของตัวเองต้องทุกข์ใจ!” สีหน้าของมู่หรงเหยี่ยนราบเรียบ “มิเช่นนั้นท่านพี่เป็นถึงจักรพรรดิแห่งต้าเยี่ยน วังหลังของท่านพี่ไม่มีทางมีเพียงพี่สะใภ้และกุ้ยเฟยเท่านั้น! ที่ท่านพี่มีบุตรอนุเป็นเพราะพี่สะใภ้เชื่อคำของพี่ชายตัวเอง คิดว่าฮองเฮาควรช่วยให้จักรพรรดิมีทายาทให้มาก พี่สะใภ้จึงหลอกท่านพี่ เปิดโอกาสให้น้องสาวอนุของตัวเองไม่ใช่หรือขอรับ!”
ต่อมามู่หรงอวี้ขับไล่น้องสาวอนุของไทเฮาออกจากวังไปอย่างไม่ไว้หน้า จนเมื่อมู่หรงผิงกำเนิดขึ้น มู่หรงอวี้จึงรับตัวลูกและน้องสาวอนุของไทเฮากลับเข้ามาในวังหลวง มู่หรงอวี้มอบบรรดาศักดิ์ให้มารดาของมู่หรงผิงอย่างสมเกียรติ ทว่า ไม่เคยก้าวเข้าไปในตำหนักของนางแม้แต่ก้าวเดียว
เมื่อได้ยินคำกล่าวของมู่หรงเหยี่ยนไทเฮาจึงนึกถึงสามีที่ล่วงลับไปแล้วของตัวเองขึ้นมาได้ นางกำเสื้อบริเวณหน้าอกพลางปล่อยโฮออกมาอย่างปวดร้าว
“ชาตินี้อาเหยี่ยนจะมีชิงเหยียนเป็นภรรยาเพียงคนเดียว จะไม่มีทางแต่งงานกับสตรีนางใดอีก ไม่มีวันมีอนุ พี่สะใภ้ได้โปรดอย่าทำให้อาเหยี่ยนลำบากใจเลยขอรับ” มู่หรงเหยี่ยนก้มศีรษะคำนับไทเฮา
“อาเหยี่ยนกล่าวสิ่งที่ควรกล่าวออกไปหมดแล้ว พี่สะใภ้ได้โปรดเชื่อใจอาเหยี่ยนเหมือนที่ท่านพี่และอาลี่เชื่อใจด้วยขอรับ หากพี่สะใภ้ไม่สามารถเชื่อใจอาเหยี่ยนได้ อาเหยี่ยนก็จนปัญญา คงได้แต่รอไปขอขมาท่านพี่หลังจากเหยี่ยนตายไปแล้วเท่านั้นขอรับ”
มู่หรงเหยี่ยนกล่าวจบจึงลุกขึ้นยืน โค้งคำนับไทเฮาอีกครั้ง
“อาเหยี่ยน!”
“ท่านอาเก้า!” มู่หรงลี่มองไปทางอาเก้าของตัวเองด้วยดวงตาที่แดงก่ำ เขามองส่งท่านอาเก้าเดินจากไป เขาเกือบร้องไห้ออกมา เขาหันไปมองมารดาของตัวเอง “ท่านแม่ ท่านทำร้ายจิตใจท่านอาเก้าแล้วจริงๆ ขอรับ”
“แม่ไม่ได้ไม่เชื่อใจอาเก้าของเจ้า แม่แค่ไม่เชื่อใจจักรพรรดินีแห่งต้าโจวผู้นั้น! บัดนี้ท่านอาเก้าของเจ้ากำลังหลงนาง ผู้ใดจะรู้ว่าวันข้างหน้า…” ไทเฮากล่าวเสียงอึกอัก มองไปทางมู่หรงลี่ทั้งน้ำตา “แม่…แม่กลัวว่าจะปกป้องแคว้นของท่านพ่อเจ้าไว้ไม่ได้!”
“ท่านแม่! เสด็จพ่อทรงยกบัลลังก์นี้ให้กับท่านอาเก้า ปณิธานของเสด็จพ่อและท่านอาเก้าไม่ใช่เพียงปกป้องแคว้นต้าเยี่ยนเท่านั้น ปณิธานของพวกเขาคือการรวบรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งขอรับ!”
มู่หรงลี่กุมมือของมารดาแน่น
“ท่านแม่ ท่านควรเชื่อใจข้า เชื่อใจท่านอาเก้าเพราะพวกเราคือครอบครัวเดียวกัน ครอบครัวสำคัญที่สุดสำหรับท่านอาเก้าขอรับ”
ไทเฮาเห็นท่าทีของบุตรชายจึงไม่ได้กล่าวสิ่งใดที่ทำให้บุตรชายลำบากใจอีก ทว่า ในใจยังคงเป็นกังวลไม่หาย บัดนี้จักรพรรดินีแห่งต้าโจวคือครอบครัวของมู่หรงเหยี่ยนเช่นเดียวกัน ในท้องของนางมีสายเลือดของมู่หรงเหยี่ยนอยู่
ไทเฮากอดบุตรชายของตัวเองร้องไห้อยู่พักใหญ่ นางเดินทางมาที่นี่โดยที่ร่างกายไม่ได้แข็งแรงสักเท่าใด นางปล่อยให้นางกำนัลประคองนางไปพักผ่อน
มู่หรงลี่นั่งมองมารดาที่หลับสนิทไปทั้งคราบน้ำตาอยู่ที่ข้างเตียง เขานึกถึงคำกล่าวของบิดาตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ที่กล่าวกับเขาว่าตัดสินใจจะยกบัลลังก์ให้ท่านอาเก้า ท่านกล่าวว่ามารดาของเขาร่างกายอ่อนแอและเชื่อคนง่าย หากท่านไม่อยู่แล้ว มารดาของเขาคงควบคุมสถานการณ์ได้ไม่อยู่ พี่ชายคนโตของเขาไร้ความสามารถ คงเหลือเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถช่วยเหลือท่านอาเก้าได้
ทว่า นึกไม่ถึงเลยว่าท่านอาเก้าจะเผาราชโองการของบิดาทิ้ง จากนั้นยกบัลลังก์ให้เขาแทน ท่านอาเก้ายอมถูกตราหน้าว่าเป็นคนโหดร้ายเพียงคนเดียว ท่านอาเก้าใช้ตัวเองเป็นเกราะกำบังเพื่อให้เขาเป็นจักรพรรดิที่สะอาดบริสุทธิ์ของต้าเยี่ยน
