ถนนสู่อาณาจักร – ตอนที่ 88 การฝึกใหญ่ในฤดูใบไม้ผลิ

88 การฝึกใหญ่ในฤดูใบไม้ผลิ

—————————————————————

【–มุมมอง เอเกอร์–】

แต่ละทีมในกองทัพกลางและผู้บัญชากรที่รวมตัวกันทั้งหมดของลอร์แต่ละคนตะโกน

「หน่วยทหารม้ามาข้างหน้า!!」

「แบ่งหน่วยและเดินหน้า」

「ตามอัศวินอาร์นาฟไป」

「อัศวินหนักของมารอฟ สาธิตพลังของนาย!!」

「……」

「นี่มันแย่……」

ซีเลีย ที่ยืนอยู่ข้างผม และลีโอโพลต์มีหน้าที่ไม่มีกำลังใจบนหน้าของพวกเธอ กองทัพกลางจัดอยู่ในสไตล์คล้ายกับสหพันธรัฐ……ใช้วิธี 200 คนต่อกลุ่ม แบ่งเป็นกองแยกและรวมขึ้นอยู่กับความจำเป็น กองทัพสวนตัวและกองทัพอิสระตะวันตกจะถูกใช้ด้วยกัน ผมเลยให้พวกเขาทำตามวิธีของพวกเขาเองด้วย เพิ่มเติมจากนั้น ผมมีทหารม้าธนูที่เข้ากันไมได้อย่างแน่นอนทำมากที่พวกเขาทำได้ เพื่อที่จะเข้ารวมในการฝึกและการจัดทหารใหม่

「แต่ถ้าทุกคนทำอะไรแบบของตัวเองถึงระดับนี้มันเป็นเรื่องดีถ้าให้พูด」

「……ถ้าคุณหมายถึงสำหรับคนอื่น งั้นก็ใช่」

แม้ว่าลีโอโพลต์จะยิ้ม มันเต็มไปด้วยความเสียดสี

กองทัพของเหล่าลอร์ดนั้นทำตามใจได้อิสระ เพราะพวกเขาเป็นลอร์ดเล็กๆ พวกเขานำทหารด้วยตัวเอง และทหารม้า นักธนู และพลหอก ทั้งหมดผสมอยู่ในรูปแบบที่เหมือนซาลาเปา ขณะที่พวกเขาเดินทัพไปข้างหน้า ยังมีบางทีที่ว่า กองทัพ 500 คน แบ่งเป็นสองกลุ่ม แต่ขึ้นอยู่กับจุดยืนของผู้บัญชาการ กลุ่มถูกแบ่งเป็นกลุ่ม 100 คน และกลุ่ม 400 คน แน่นอนว่า องค์ประกอบของทหารเละเทะไปหมด

ไม่มีขีดจำกัดในจำนวนจุดที่มีปัญหาที่ผมพูดได้ แต่มีอย่างหนึ่งที่กวนใจผมไม่จบไม่สิ้น

「เฮ้ นั่นไม่ใช่วิสเคานต์ฮาร์ดเลตต์หรอกเหรอ! นายมีกองทัพใหญ่อย่างที่คาด หือห์? ยังไงไง ทหารชั้นจะไม่แพ้นาย」

ผมรู้สึกว่าผมได้เห็นชายวัยกลางคนมาก่อนในงานเต้นรำที่ผ่านมา

จากนนน่า เขาควรจะเป็นหนึ่งในขุนนางดั้งเดิม ที่เข้าใจขุนนางใหม่ และเขามีคะแนนที่บอกว่าเขาจ้องแต่หน้าอกของเธอ

「ดูซะ! คนที่เหมือนปีศาจที่มีส่วนร่วมอย่างมากในการรบสงครามอาร์คแลนด์อัศวินหอกหนักฟีนิกซ์สายฟ้าฟาดลม」

「……พวกเค้าดูน่าทึ่งในหลายแบบ ไมคิดอย่างนั้นเหรอ」

「…………」

ซีเยกลายเป็นไร้สีหน้า ปรกติจะหัวเราะคิกคักกับตัวเอง ใช่มั้ย?

ผมไม่รู้ว่าพวกเขาดูเหมือนสายฟ้าฟาดหรือลมแบบไหน แต่สำหรับเวลานี้ ผมบอกได้ว่าพวกเขาพยายามจะนำเสนอด้วยนกฟีนิกซ์บนเพราะและผ้าคลุมสีแดงของพวกเขา

「ยังไงซะ ยังไงซะ ไม่ใช่ว่านั่นเกราะเบาเหรอ? อัศวินสายฟ้าสีทองจะไม่แพ้นั่นเลย!」

อัศวินที่ไม่มีอะไรเหมือนทอง ไม่ต้องพูดถึงสายฟ้า มันดูเหมือนขุนนางส่วนใหญ่ที่มีส่วนร่วมในการฝึกนี้ได้นำกลุ่มอัศวินที่สร้างขึ้นเองมา พร้อมชื่อที่ไม่ยาวก็สั้น แต่ไร้ความหมายติดอยู่กับมัน

「เหมือนที่ชั้นคิด แทนที่จะเป็นการฝึกทหาร มันใกล้กับงานนิทรรศการโอ้อวดสำหรับขุนนางที่มารวมกันมากกว่า」

「มันอาจจะเป็นอย่างนั้น ซึ่งมันหมายถึง อาจจะมีความหมายบางอย่างที่พากองทัพใหญ่มา อิทธิพลที่เรามีในดินแดนของเราชอบจางลงไปเมื่อราอยู่ในบริเวณกลาง มันจะได้ผลแง่บบวกกับเราถ้าเราแสดงตัวตนของเรา」

ขณะที่ผมคุยกับลีโอโพลต์ กองทัพทรงก้อนเมฆใหญ่ได้ดันมาและเดินไปข้างหน้า เหมือนผลักกองทัพลอร์ดที่กระจัดกระจายอยู่ไปข้างบนลานฝึก มันเป็นกองกำลังหลักของโกลโดเนีย – ทหารภายใต้การสั่งการของอีริช และกองกำลังหลักของกองทัพกลาง

เมื่อถูกผลักไปข้างๆแบบนั้น ขุนนางที่แสดงออกกองทัพของตัวเองเกินตัวอย่างมีความสุข ตอนนี้มีสีหน้าที่ไม่พึงพอใจ

「เข้าใจแล้ว ตรงกันข้างกับกองทัพลอร์ดที่ไม่เป็นรูปแบบ ด้วยกองทัพกลางที่สังการได้อย่างดี; เป้าหมายของพวกเค้าน่าจะเป็นการแสดงพลังที่ท้วมทนของราชา」

ลีโอโพลต์กระซิบและซีเลียพยักหน้าเห็นด้วย

「แต่ ในระหว่างที่พวกนั้นอาจจะดูรำคาญ พวกเค้าไม่ได้ดูเหมือนจะรับมือไม่ได้เลยนะ」

「คนโง่ที่ไม่แม้แต่จะเข้าใจความต่างระหว่างตัวเค้าและคนอื่นจะไม่เป็นปัญหาตั้งแต่แรก」

ฟุมุ มันเป็นอย่างนั้นหรือ?

「น-นักรบอยู่ที่นี่มากมายเลย……หัวหน้าของที่ราบนั้นสุดยอด……」

ลูน่าที่มาด้วยกันมองในความอัศจรรย์ใจไปที่กองทัพกลาง แม้ว่าชาติภูเขาทั้งหมดรวมตัวกัน จำนวนนั้นแค่ 10 000 แต่ถ้าเราแค่นับกองทัพกลาง มีใกล้ 70 000 เข้าไปแล้ว ไม่ใช่ทั้งหมดของพวกเขารวมตัวกัน แต่มันยังเป็นภาพที่ท่วมท้น

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ มีอุบัติเหตุอะไรรึเปล่า?」

เมืองกองทัพเรียงกันเสร็จ อีริชมาทางนี้ หน้าของเขาดูเหนื่อย หลังจากที่เห็นกองทัพแต่ละกองของลอร์ดแสดงตัว

「ไม่มีปัญหาที่นี่」

「-!!」

ลูน่าเห็นว่าผมคำนับเล็กน้อยตกใจและแข็งอยู่กับที่ บางทีผมไม่ควรจะแสดงเรื่องพวกนี้ให้เธอดูมากเกินไป

「หืม?ที่นั่น…… นายเพิ่มจำนวนพวกเธออีกแล้วเหรอ? นายเพิ่มจำนวนของผู้หญิงที่นายมมีได้อย่างอิสระ แต่ชั้นจะไปชมนายที่พาพวกเธอมากับกองทัพ」

「ลูน่าเป็นผู้บัญชาการที่ยอดเยี่ยมเธอไม่ได้มากับชั้นในฐานะผู้หญิง」

ลูน่าลงจากม้าของเธอในความรีบ เมื่อเห็นว่าสายตาของเขาเน้นไปที่เธอ เธอน่าจะไม่รู้ว่าจะตอบสนองคนที่มีจุดยืนมากกว่าผม หัวหน้าของเธอ ได้อย่างไร

「เราอยู่ในระหว่างการฝึกเธอขึ้นม้าของเธอได้」

หลังจากที่ถูกคะยั้นคะยอโดยอีริช เธอกระโดดขึ้นบนม้าอีกครั้ง

「โฮฮฮ่ สามารที่จะกระโดดขึ้นม้าศึกแบบนั้น เธอต้องไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาแน่ งั้น เธอเป็นคนรักของนายเหรอ?」

นั่นคือสิ่งที่ผมพูดไปแล้ว อย่างไรก็ตามชายคนเดียวที่อยู่ข้างผมในสนามรบคือลีโอโพลต์ ระหว่างที่ผมมีซีเลีย อิริจิน่า และลูน่า ผู้หญิงจำนวนสามคน ถ้าเรื่องนี้ดำเนินต่อไป มันจะปฏิเสธขาวลือที่ว่าผมเป็นชายเจ้าชู้ได้ยากขึ้น

ระหว่างที่ผมคิดอยู่ อีริชพูดถึงบางอย่างกับลูกน้องของเขา จากนั้นมาคุยกับผมอีกครั้ง เมื่อเขาคุยเสร็จ

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์ คนของนายก็ดูเหมือนพวกเค้าเบื่อกับอะไรหลายๆอย่างนี่ไม่ใช่การระบายอารมณ์ แต่ไม่อยากลองการฝึกต่อสู้จริงเหรอ?่」

ที่อีริชแนะนำคือการฝึกการต่อสู้จริงกับบารอน ขุนนางใหม่อีกคนที่ได้ดินแดน

「ทหารของนายจะมีจำนวนเท่ากันกับศัตรู – 600 – และจะมีแค่ทหารราบ จากที่ชั้นเห็น นายมีทหารม้ามากมาย แต่อย่างที่คาด เพราะทั้งหมด เราให้ทหารม้าทำการฝึกต่อสู้จริงไมได้」

แม้ว่าทหารม้าจะไม่มีอาวุธ ตัวตนของพวกเขาก็เป็นภัยพอแล้ว มากกว่านั้น ถ้าม้าฝึกพุ่งไปข้างหน้ากับมาศึกม้าที่ัตัวเล็กกว่าที่กระโดดไปข้างหน้าก่อนจะแค่โดนเหยียบย่ำ

ถ้ามันแค่ทหารราบ 600 ลีโอโพลต์อาจจะไม่พอใจ…… ผมทำมันได้ตลอด แต่ผมอาจจะเครื่องร้อนเกินไป ถ้าเป็นอย่างนั้น ถ้างั้น……

「ซีเลีย ลูกไปสั่งการ」

「เออ๋!?」

ตาของซีเลียเปิดกว้างในความทึ่ง ผมคิดว่ามันโอเคที่จะให้เธอสั่งการจำนวนที่น้อยขนาดนี้ อิริจิน่ามีประสบการณ์จริงของการสั่งการกลุ่มที่ขนาดคล้ายๆกันแล้ว ดังนั้นมันจะไม่ใหม่สำหรับเธอ บวกกับ นี่มันแค่การฝึก ดังนั้นแม้ว่าเธอจะพลาด มันไม่มีความหมายมาก

「ลูกมีความสามารถพอแล้ว ลูกไม่อยากทำเหรอ?」

「ไม่!! ได้โปรดอนุญาตให้หนูทำ! ได้โปรดให้หนูทำมัน!!」

「งั้นไปเตรียมตัวตอนนี้เลย」

เมื่อผมมองดู ออีริชเป็นคนที่จ้องในความทึ่ง

「ลอร์ดฮาร์ดเลตต์……คู่ต่อสูไม่ใช่บางคนแบบนาย แต่เค้ายังเป็นทหารที่พึ่งพาได้ เค้าไม่แก่พอที่จะให้ผู้หญิงเป็นคู่ต่อสู้ของเค้านะ」

มันโอเคน่า ไม่ใช่เหรอ? มันดูน่าสนใจดีออก แทนที่จะเป็นอย่างนั้น ผมคิดจากใจว่าซีเลียไปได้ค่อนข้างไกลกับเรื่องี้ ผมจะดันเธออีกครั้งเพื่อเพิ่มเปอร์เซ็นต์ชนะของเรามากกว่านี้อีก

「ซีเลีย ถ้าลูกชนะ พ่อจะสร้างความรักกับลูกเยอะแยะเลย แบบหนึ่งต่อหนึ่งคืนนี้」

หน้าสาวที่หน้ารักเปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอกระโดดไปข้างหน้าเหมือนลูกธนู

—————————————————————

「การฝึก เริ่ม!!」

เราดูพื้นที่บนหอสังเกตการณ์ ขณะที่ทีมทหารราบ 600 คนเดินหน้าทั้งสองฝั่ง เมื่อพวกเขาไปถึงจุดหนึ่ง นักธนูเริ่มทำการยิง และทั้งสองฝั่งรับฝนของลูกธนูจากข้างบน

ปลายของลูกธนูและหอกถูกปิดด้วยผ้าหนา เพื่อที่จะจำกัดภัยถึงชีวิต แต่พวกเขายังเจ็บถ้าพวกเขาโดนมัน และมันเป็นไปได้ที่จะตาย ถ้าเกิดไปสะดุดล้มและล้มใส่พวกเขา เพราะทั้งหมดมันเป็นการฝึกที่จะเลียนแบบการต่อสู้จริง ดังนั้น ความมุ่งมั่นตั้งใจที่จะเตรียมรับมือกับระดับความอันตรายนี้เป็นสิ่งจำเป็น

「พวกเค้ายังไม่ออกมาจากนั่นเหรอ?」

「เป็นอย่างนั้น」

ถ้าหอกโดนหัวของผม ถ้างั้นผมจะรู้สึกอยากกระทืบคู่ต่อสู้ให้ตาย ไม่ได้โม้นะ แต่ด้วยความแข็งแกร่งของผม ผมฆ่าคนได้ถ้าผมโยนมันใส่พวกเขา ไม่ว่ามันจะห่อด้วยผ้าหรือไม่ก็ตาม

「โอ้ พวกเค้าเคลื่อนไหวแล้ว」

อีริชตะโกนในเสียงที่ตื่นเต้น จากฝนของลูกธนู คนแรกที่พังทลายคือซีเลีย ส่วนกลางของทหารของเธอได้รับการยิงเน้นจากลูกธนู ทนมันไม่ได้ และเริ่มถอยไปข้างหลัง ทีละน้อย ทำให้ปีกทั้งสองข้างหุบเข้ามา อย่างเป็นธรรมชาติ ศัตรูไม่พลาดโอกาสนี้ และโฟกัสการโจมตีไปที่ส่วนกลาง แยกพวกเขาออกและพยายามจะเอาชนะพวกเขาในทันที

「「นี่มัน……」」

เสียงของลีโอโพลต์และอีริชซ้อนทับกัน มันดูไม่ธรรมชาติสำหรับผมด้วย ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้น มันเร็วเกินไปที่พวกเขาจะทรุด และวิธีที่เขาทรุดมันบังคับเกินไป

แน่นอนว่า ศัตรูเน้นการโจมตีไปที่ตรงกลาง แต่ดั่งการทรุดไม่เคยเกิดขึ้น ส่วนกลางของซีเลียไม่ได้ก้าวไปข้างหลังมากไปกว่านั้น จากนั้น ปีกขวาและซ้ายทำการโจมตีจากด้านข้าง

「มันเป็นการห่อครึ่ง!」

อีริชตะโกนอย่างดัง อย่างไรก็ไม่รู้ คนนี้มีความสุขกับตัวเองมากที่สุด

ถ้ามีศัตรูนอกจากคนที่อยู่ข้างหน้า และคุณก็โจมมตีจากด้านข้าง คุณจะสู้กับการต่อสู้ที่ยาก แต่ถ้าคุณใช้การห่อครึ่ง คุนจะได้รับการโจมตีจากทั้งสองข้าง ในสถานการณ์แบบนี้ ศัตรูจะทำให้ตัวเองเหนื่อยอย่างรวดเร็ว และพวกเขาจะไม่สามารถที่จะฝ่าทะลุมา ถ้าพวกเขาถูกห่อครึ่ง พวกเขาต้องตัดสนใจว่าพวกเขาจะเสริมกำลังด้านข้างหรือถอย หรือไม่อย่างนั้นทีมของพวกเขาจะทรุดในพริบตา

คู่ต่อสู้ได้รับการโจมตีจากปีกทั้งสองฝั่ง และพยายามจะออกมาด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง แต่ในท้ายที่สุด พวกเขาก็ยอมแพ้ และเริ่มถอยทัพ แต่ซีเลียจะไม่พอใจกับเรื่องนั้น

 「อุมุ สามารถที่จะพลิกสถานการณ์นั้นกลับมาและโจมตีสวนในเวลาไม่นานเลยซักนิด นายจะไม่คิดว่าผู้หญิงนำกองทัพนั้นอยู่」 

แทนที่จะเรียกมันว่าความสามารถเป็นผู้นำ มันอาจจะเกี่ยวข้องกับนิสัยของเธอ เพราะยังไงซีเลียก็มีนิสัยเชิงรุกตั้งแต่ทีแรก เพราะเธอไม่ต้องหันไปและป้องกันอีกต่อไป  เธอก้าวไปข้างหน้าเพื่อโจมตีได้

ทีมของซีเลียส่วนใหญ่ไปทางปีกขวา และล้อมศัตรู ระหว่างที่โจมตีอย่างโหดร้ายอย่างต่อเนื่อง ทหารของฝ่ายตรงข้ามไปที่แนวหลัง ไม่สามารถที่จะรับมือกับการโจมตีต่อเนื่องที่ตามความล้มเหลวของพวกเขาที่เกิดจากการรุกมา มากที่สุดของทั้งหมด ทหารของซีเลียส่วนใหญ่สู้กับศัตรู ระหว่างที่ทหารฝ่ายตรงข้าม ในทางตรงข้ามของการล้อมโจมตีไ่ม่มีเงื่อนงำเลยว่าอะไรเกิดขึ้น กลายไปเป็นทหารของเล่น

 「ยังไงก็ตาม นี่เป็นการมองข้าม ถ้าเธอเปลี่ยนทหารที่เหนื่อยแล้วส่วนใหญ่ของส่วนกลางกับทหารของปีซ้ายละทำการโจมตีต่อ เธอจะสามารถขยี้พวกเค้าทันที」   

ถ้าลีโอโพลต์พูดอย่างงนั้น งั้นเธอก็ยังต้องไปอีกไกล แต่แม้อย่างนั้น ทีมของซีเลียทำให้ศัตรูรับมืไม่ไหว ในฐานะผู้บัญชาการ ซีเลียเป็นคนเดียวที่อยู่บนหลังม้า และถือดาบของเธอ ระหว่างที่ตะโกน รูบแบบเปลี่ยนเป็นนูนอย่างสะอาด

 「มันเป็นการพุ่งเข้าตี เธอมีเจตนาที่จะสรุปเร็ว!!」   

อีริชมีความสุขกับตัวเองจริงๆ เขาให้คนขงเข้าสั่งการกองทัพกลางเพื่อที่เขาจะมีความสุขได้ที่นี่ ใช่มั้ย

คู่ตอสู้ตอบกลับด้วยรูปแบบกล่อง แต่ซีเลี่ยสั่งการให้พุ่งเข้าตีหนึ่งก้าวเร็วกว่าเขา กองทัพทั้งหมดพุ่งเข้าด้วยฝนของธนูซึ่งทำให้ศัรตูรูปแบบพังไป  – ผมรู้ว่ามันเป็นแค่การฝึก แต่เมื่อผมเห็นทหารตะโกนแบบนี้ มันทำให้ผมตื่นเต้น โดยกลยุทธ์ตามหนังสือ หน่วยของศัตรูถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ และทุกอย่างตกอยู่ในความวุ่นวาย ขณะที่คู่ต่อสู่อนุญาติให้กองทัพของซีเลียเจาะทะลุตรงกลาง โดยคำสั่งของอีริช ลูกธนูที่มีผ้าห่อกับมันยิงขึ้นไป และการฝึกจบสิ้นในชัยชนะของซีเลีย

 「ชั้นคิดว่านายล้อมตัวเองด้วยสาวๆอายุน้อยๆเพื่อปลดปล่อยความต้องการทางเพศ แต่มันกลับกลายเป็นเธอค่อนข้างเป็นหมาป่าสาว」   

อีริชเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ ดังนั้นเขามีรอยยิ้มที่พอใจอยู่บนใบหน้า

—————————————————————   

 「สำหรับการพุ่งเข้าตีสุดท้าย เธอไม่จำเป็นต้องจัดรูปแบบที่เรียบร้อยแบบนั้นในสถานการณ์นั้น แทนที่จะทำอย่างนั้นบริหารพวกของตัวเองดีกว่า เธอควรจะชิงความได้เปรียบของความสับสนของศัตรูและพุ่งเข้าตีเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้」   

 「……」   

หลังจาการต่อสู้ ซีเลียคุยบางอย่างกับลีโอโพลต์ เธอดูหมดกำลังใจแต่เธอเขียนทุกอย่างในสมุดโน๊ตของซีเลีย ในอดีตผมเคยแอบดูเมื่อเธอหลับ และมันเป็นสมุดโน๊ตที่วิเคราะห์ข้อมูลการเมือง ที่คิดได้ว่าเป็นความลับของชาติ ไปถึงตำแหน่งของร้านขนมที่อร่อยที่สุด พูดถึงแล้วซีเลียก็ได้โน๊ตไว้ถึงวันที่เธอทุกข์จากการท้องเสียด้วย แต่หน้านั้นถูกหยดหมึกใส่และเต็มไปด้วยสีดำสนิท

 「ซีเลีย ทำได้ดีมาก」   

ไม่เหมือนลีโอโพลต์ ผมชมเธออย่างเปิดเผย แม้ว่ามันเป็นแค่การฝึก มันยังเป็นการต่อสู้ และทุกอย่างจะโอเคถ้าเธอชนะ มันอาจจะโอเคที่จะมอบวางไว้วางใจทหารให้ซีเลียจากตอนนี้ไป

 「ขอบคุณมากค่ะ! ง-งั้น ตอนนี้……」   

 「ให้พรุ่งนี้เป็นวันหยุด และเพราะพ่อจะรักเธอมากจนเธอจะไม่สามารถยืนได้ อยากได้มันยังไง?」   

 「……」   

ซีเลียกอดผมโดยไม่พูดอะไร เมื่อเธอเป็นแบบนี้้ มันไร้สาระที่จะคิดกับเธอในฐานะผู้บัญชาการ; เธอแค่เป็นซีเลียที่น่ารักของผม   

—————————————————————   

ค่ำ

 「อ๊าาาา!! มันรู้สึกดี!! หนูจะแตก!!」   

ข้างในเต็นท์ ซีเลียหงายหลังราบๆอยู่บนเตียงระหว่างที่ผมอยู่ที่หว่างขาที่ถูกแหวกออกของเธอ ฝังหน้าของผมไปที่หว่างขาของเธอ เลียช่องคลอดของเธออย่างทั่วถึง ซีเลียอายและกอดหมอน ซ่อนหน้าของเธอครึ่งหนึ่ง

แต่ผมไม่ยั้งมือ ผมจับต้นขาที่บางและแน่น จับมันอย่างแน่นและเลียเธออย่างเข้มข้น ทำเสียงเลียน้ำที่ดัง กระจายน้ำลายของผมเข้าไปในรูของเธอด้วยลิ้นของผม แล้วก็แทงลิ้นเข้าไปในตูดเมื่อโอกาสมันแสดงออกมา   

 「ตูดหนูสกปรก! ได้โปรดหยุด!」   

ผมเอาปากออกเพราะเธอดิ้นอย่างสิ้นหวัง แต่น้ำที่เหมือนน้ำหวานเอ่อล้นจากรูของเธอ แม้แต่รูตูดก็อ้าออก แม้ว่ามันแค่เล็กน้อย ตัวของเธอไม่ใช่ไม่ชอบมัน

 「หนูไม่อยากได้มัน? แม้ว่าหนูเปียกขนาดนี้แล้วเนี่ยนะ?」   

 「มันน่าอาย……บวกกับกการให้พ่อเลียตรงที่สกปรกมัน……」   

ผมใส่นิ้วเข้าไปที่สองรูของเธอและนำหน้าเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น

 「่พ่อเป็นอะไรกบัลูกวันนี้」   

 「อืม อืม……แด่ดดี๋ของหนู……」   

 「งั้นเธอไม่ต้องเขิน ชั้นจะเลียที่ไหนก็ได้และทุกที่ หนูแค่ต้องรู้สึกดี」   

ผมนำนิ้วออกและเลียรอบๆรูตูดที่หลวมและเปิดอกและช่องคลอดของเธอ แต่ครั้งนี้เธอไม่ต่อต้านเลยซักนิด

 「แด่ดดี๋! มันรู้สึกดี หนูทนมันไม่ได้อีกแล้วอ่ะ หนูจะน้ำแตก!!」   

ข้างในของรูเธอเริ่มกระตุกผมเลยวางปากไว้ที่หว่างขาของเธอและให้จมูกไปโดนเม็ดถั่วของเธอด้วยเช่นกัน

 「อ๊า!! อ๊าา—-!」   

ซีเลียโยนหมอนทิ้งไปและกดหัวผมด้วยทั้งสองมือขณะที่เธอกระตุก ในวเลาเดียวกันน้ำแห่งความรักจำนวนมากไหลเขามาในปากผม

  「ฮ่าา ฮ่าา ……หนูขอโทษ หนูพ่นน้ำออกไปในปากแด่ดดี๋…… เพื่อทดแทนเรื่องนั้น ครั้งนี้หนูจะ-」   

ซีเลียและผมเปลือยอยู่แล้ว เธอคุกเข่าสี่ขาระหว่างที่ยังหายใจหยาบ เข้าหาผมและนำสมาชิกที่แข็งแล้วของผมเข้าไปในปาก

 「เพราะทั้งหมด ปากของซีเลียนั้นเล็ก มันโอเคถ้าเธอไม่กลืนมัน แค่เลียมันทั้งหมด」   

 「ฮ่าโมะ ยู๋ ข้าวจาย」 

ซีเลียแลบลิ้นออกมาและเลียไม้เนื้อของผมอย่างอ่อนโยน ตอนแรก เธอบริการผมที่ระหว่างขาของผม เมื่อผมนั่งอยู่บนเตียง แต่ขณะที่ผมมีอารมณ์มากขึ้นมากขึ้นและเอ็นของผมแข็งมากก่วาเดิม เธอขยับออกไปไกลขึ้น

 「มันใหญ่ขึ้นและแข็งขึ้น……หนูขึ้นได้มั้ย?」     

เมื่อผมลูบหัวเธอและยิ้ม เธอขี่ต้นของของผมและทิ้งก้นของเธอไปที่ตักของผมทำการเลียและดูดไม้เนื้ออย่างต่อเนื่อง ระหว่างที่เธอเลียผมอยู่ น้ำแห่งความรักได้ย้อยลงมาอย่างจบไม่สิ้นใส่ต้อนขาของผม และเธอก็ยังถูเม็ดถั่วของเธอกับผมอย่างช้าๆ ความรู้ลื่นก็เพื่มความรู้สึกดีของผมด้วย และเมื่อซีเลียต้องดูดน้ำที่เล็ดออกมาก่อนน้ำแตกจากปลาย ผมดันไหล่เธอและแยกตัวเราออกจากกัน

 「ยืนข้างหน้าและให้พ่อดูทั้งตัว」   

 「ค่ะ!」   

ซีเลียยืนที่ข้างเตียง แยกขาเธอระยะไหล่และเปิดเผยทุกอย่างให้ผม มือของเธอวางอยู่หลังหัวของเธอ และเธอไม่ซ่อนส่วนใดๆเลยของกายเธอ ซีเลียหมุนตัวอย่างช้าๆ เมื่อผมจะได้มองทั้งข้างหน้าและข้างหลัง และเอ็นของผมเต้นเป็นจังหวะใหญ่ขึ้นมากกว่าเดิมอีก

 「มันเป็นยังไง? ……มีตรงไหนที่แปลกๆมั้ย? มันดีกว่าที่หนูจะโกนขนจากบริเวณหว่างขามั้ย?」   

 「มันโอเคถ้าเบ่บี๋ไม่ทำ ผมสีเงินของเธอสวย ตัวของเธอก็ได้โตค่อนข้างดีด้วย……หน้าอกของเธอก็เหมือนผู้หญิงมากขึ้้นและท่ายืนของเธอก็ลามกด้วย」   

 「เอเกอร์-ซามะ……มันก็เพื่อที่หนูจะมอบทุกอย่างให้เอเกอร์-ซามะได้ มันเพื่อเหตุผลนั้นที่หนูซนขนาดนี้」   

ซีเลียก็มีอารมณจากการเอาทุกอย่างให้ผมดูและดูเหมือนจะลืมที่คุยกันไว้ไปแล้ว สายตาของเธอวาดมาที่ไม้เนื้อของผมอย่างสมบูรณ์

เมื่อผมชักไม้ของผมอย่างช้าๆต่อหน้าเธอ ซีเลียทนไมไหวและลดมือเธอจากหัว แหวกรูของเธอให้ผม ถ้าเธอเอาให้ผมดูมากขนาดนี้ ผมจะไม่มีทางเลือกนอกจากจะใส่มันเข้าไนเธอ ผมกระโดดขึ้นจากเตียงและปิดระยะระหว่างเราทันที และยกเธอขึ้นโดยการกอดสะโพกเธอเดี๋ยวนั้น

 「พ่อจะทะลวงเบ่บี๋แบบนี้ เค๊?」   

 「ได้ ได้โปรดแทงเข้ามาในหนูระหว่างที่กอดหนูอย่างนี้」   

ขณะที่ผมอุ้มซีเลียเราสองคนจัดตัวเราให้ทียบกันและเธอวางตำแห่งไม้ของผมไว้ท่ทางเข้าของเธอ

 「เอาล่ะนะ…………. มันจะแทงหนูแล้ว!!!」   

มันเกือบจะเหมือนซีเลียล้มลงเมื่อเราเชื่อมต่อกันและกัน และแรงส่งทำให้ไม้เนื้อของผมเขาไปในเธอทันที ระยะปัจจุบันที่ฝังเข้าในเธอมันถึงขีดจำกัดแล้ว ไม้ของผมดันกับมดลูกซีเลียและเธอครางอย่างบ้าคลั่ง

 「เอาอีก! หนูอยากได้เอ็นของเอเกอร์ซามะไปลึกกว่านี้! หนูอยากจะให้มันแทงถึงโคน」   

 「ถ้าพ่อแทงหนูมากกว่านี้หนูจะพัง ถ้าหนูแค่โยกตัวของหนูมันจะรู้สึกดี」   

 「อออุ มันโอเคแม้ว่ากายหนูจะพังไป และแม้ว่าหนูจะมีลูกไม่ได้……ตราบใดที่เอเกอร์-ซามะอยู่ข้างหนูและจะสร้างความรักกับหนู หนูจะมีความสุขไม่ว่าแด่ดดี๋จะทำอะไร……」   

 「อย่าพูดอย่างนั้นสิ เพราะการให้เบ่บี๋มีลูกของพ่อวันหนึ่งเป็นความสุขสำหรับพ่อด้วย」   

ผมพูดคำนี้ระหว่างที่โยกซีเลียขึ้นลง และมอบความรู้สึกดีให้เธอ เธอตอบสนนองการกระทำของผมโดยการหายใจไม่ทันและพ่นน้ำแห่งความรักของเธอออกมา

หลังจากนั้น เราไม่ได้แค่ทำมันตอนกอดระหว่างที่ยืน แต่กอดกันระหว่างที่นั่ง ด้วยการที่เธอถูกดันเข้ากับกำแพง และนอนตะแคงด้วยกัน ระห่างที่มองสีหน้าที่บิดเบี้ยวของซีเลียของแดดดี้ ผมเตรียมตัวถึงจุดสุดยอด

 「ได้โปรดยกโทษให้หนู」   

เมื่อรู้สึกว่าผมกำลังจะแตก ซีเลียอยากให้ผมมีอารมณ์มากกว่านี้ขึ้นไปอีกโดยการกัดต้นคอของผม

 「เฮ้ ครั้งสุดท้ายที่ลูกทำนี่กับพ่อมันกลายเป็นบางอย่างที่ย่ำแย่นะ」   

 「รูของหนูขยายไปมากตั้งแต่เวลานั้น มันเลยควรจะโอเคครั้งนี้」   

ผมจับหน้าของซีเลียและวาดมือไปที่ต้นคอและปาก

 「เมื่อเอ็นของพ่อขยายและพ่อเห็นหน้าที่ทุกข์ทรมานของเบ่บี๋ หัวใจพ่อห่อเหี่ยว ได้โปรดให้พ่อได้ทำให้เบ่บี๋รู้สึกดีและจากนั้นน้ำแตก」   

 「……โอเค แต่วันหนึ่งหนูจะทำให้มันหลวมกว้างกว่่านี้และหนูจะทำให้แด่ดดี๋เห็นว่าหนูรับของของเอเกอร์-ซามะตลอดทางถึงโคนเลย」   

กลับกัน ผมดูดต้นคอของซีเลียที่เต็มไปด้วยแรงจูงใจและกัดมันเบาๆ มันไม่แรงพอที่จะเสมอ แต่มันพอที่จะทิ้งร่องรอยไว้ข้างหลัง และมันทำให้ผมรู้สึกครอบงำเธออย่างสมบูรณ์

 「อ๋า!? อย่าบอกนะว่า!」   

ซีเลียกอดผมในความตื่นตกใจ

 「ขอโทษ จะแตกแล้ว」   

 「อ๊าาาา!! แด่ดดี๋! เมล็ดพันธุ์ของแด่ดดี๋จะออกมาแล้วววว!!」   

สะโพกของผมอยู่กับที่ แค่ความรู้สึกครอบงำเธอกระตุกการน้ำแตกของผมและเอ็นที่ขยายกระทันหันเริ่มที่จะเต้นเป็นจังหวะอย่างรุนแรง ซีเลียรัดขาขอเธอรอบผมเพื่อที่จะไม่ให้ผมมีและบีบผมเพื่อที่จะเตรียมพร้อมกับสิ่งที่จะมา ถ้าเขาเป็นชายที่มีเอ็นที่อ่อนแอ เขาจะรู้สึกเจ็บจากการขมิบที่แน่น แต่เอ็นของผมดันมันกลับไปด้วยการเต้นเป็นจังหวะอย่างแรงขณะที่ฉีดน้ำเมล็ดพันธุ์ของผมลึกเข้าไปในเธอ   

 「เด่ดดี๋จ๋า……แด่ดดี๋จ๋า……」   

ซีเลียจำที่คุยกันไว้ได้และเธอเริ่มกระซิบในหูของผม ขณะที่การน้ำแตกที่ยาวนานของผมดำเนินต่อไปและเธออยู่ในความปลื้มปิติ เมล็ดพันธุ์ที่เข้าไปในมดลูกของเธอทำให้ท้องของเธอขยายออกมา ระหว่างที่สิ่งที่เข้าไปไม่ได้แล้วเล็ดออกมาที่ทางเข้า ด้วยแรงส่งจำนวนที่น่าพิจารณา

 「อ๊าาา……มันรู้สึกดี ซีเลีย ลูกเก่งมากๆจริงๆ」   

ระหว่างที่ยังแตกอยู่ผมตักอสุจิางส่วนที่ออกมาขึ้นด้วยนิ้วของผมและเมือผมนำมันไปที่ปากของซีเลียเธอเลียมันทั้งหมดอย่างรักใคร่

 「แด๋ดดี๋ เบ่บี๋รักแดดดี๋นะ ……มากกว่าอะไรทั้งสิ้นบนโลกนี้เลย…….และมากกว่าใครทั้งหมด」  

ผมรู้สึกเหมือนเหล็กแหลมแทงหัวใจผมเล็กน้อย แต่ความคิดนั้นละลายหายไปหหลังจากจูบอย่างหลงไหลและพันลิ้นของเราเข้าหากัน

ยามยืนอยู่ข้างนอกเต็นท์ และเมื่อซีเลียนึกเรื่องนั้นออก เธอเปลี่ยนเป็นแดงสด นั่นจะเป็นพรุ่งนี้

—————————————————————   

【–มุมมอง บุคคลที่สาม–】   

เทรีย ชานเมืองของโรเลล

 「การสร้างดูเหมือนจะเดินหน้าอย่างมั่นคง」   

ในหมู่เสียงของการทำงาน ขุนนางที่ใส่ผ้าคลุมที่ไม่ธรรมดาเฝ้าดูบางอย่างจากหลังม้า นั่นเป็นคนที่แทบไม่ได้ออกจากเมืองหลวง นายกรัฐมนตรีของเทรียมาร์เควสดูนอยส์

 「แน่นอนว่ามันจะเป็นอย่างนั้นครับ นายก ท่านที่เคารพ มันเดินหน้ามากกว่าแผนตอนแรกของท่าน」      

ขุนนางที่สนทนาอยู่กับนายกรัฐมนตรีไม่ใช่หนุ่มสาวที่เต็มไปด้วยพลังงาน แต่แทนที่จะเป็นอย่างนั้นเขาเป็นขุนนางอายุมาก ที่ลูบหนวดยาวสีขาว เขาเป็นนายพลแก่ และก็เป็นผู้บัญชาการป้อมปราการที่มีแผนจะสร้างบนเขตบริเวณทิศเหนือ

 「โฮฮฮ่ งั้นจุดหักมุมในเรื่องเกียวกับความอดอยาก นั่นเป็นความจริงมั้ย」       

 「ครับมันมีความอดอยากทำให้ขาดอาหาร แม้ว่าพูดอย่างนั้นแล้ว การกบฏยังระวังตัวอย่างหนักและไม่มีเกิดขึ้นอีกแล้ว จากนั้น อย่างน้อยอาหารประจำวันจะเป็นเสบียงสำหรับการสร้างป้อมปราการ และพลเมืองที่อยู่ที่นี่ไม่มีทางเลือกนอกจากจะทำงานให้เรา ไม่เพียงแค่นักโทษ และคนจนจะวิ่งมาหาเราและทำงานให้เรา」   

ขุนนางแก่ใช้ชื่อ ‘ชาวบ้านของดินแดนที่มีคนอยู่อาศัย’ ชาติเทรียก็ครอบงำดินแดนเก่าของอาร์คแลนด์อย่างถาวรแล้ว และยอมแพ้กับการได้กำไร ตอนนี้บริเวณที่เรียกกันว่าเขตป้องอยู่ในที่ที่พร้อมสำหรับการต่อสู้ที่จะมาถึงกับโกลโดเนีย และมีค่าแค่ฐานเสบียงสำหรับกำลังแรงงาน

 「แม้มันจะไม่สมบูรณ์แบบ ถ้ามีทางที่พวกเค้าจะใช้ชีวิตอยู่ได้โดยไม่กบฏ จากนั้นคนที่ขี้ขลาดจะมาเลือกฝั่งเรา」   

 「…………」   

พวกเขาสองคนหยุดพูดสักครู่ แม้ว่าจะมอบอาหารให้พวกเขาที่จะไม่หิวตาย การสร้างป้อมปราการเป็นงานที่หนักและโหดร้ายมากพอที่จะกดขี่กบฏไปถึงความตาย และพวกเขาทั้งสองคนก็รู้ว่าในท้ายที่สุด พวกเขาส่วนใหญ่จะตายจากการป่วยไม่ก็ทำงานหนักเกินไป พวกเขาของคนแลกเปลี่ยนประเด็น

 「เท่าที่ชั้นเห็นป้อมปราการมันค่อนข้างที่จะสมบูรณ์แล้ว ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ」   

 「มันไม่มีอะไรมากผมแค่สร้างเพิ่มเติมจากเดิมเล็กน้อยกับเส้นป้อมปราการเขตเหนือที่มันสร้างขึ้นมาแล้วหลายทศวรรษ」   

 「ด้วยสิ่งนี้ แม้ว่าโกลโดเนียจะส่ง ทหารมา 10 000 พวกเค้าจะไม่สามารถผ่านมันได้อย่างง่าย」   

 「แน่นอนครับนายกรัฐมนตรี แม้ว่าผมจะแก่ ผมมีความั่นใจมากกับการสร้างป้อมปราการ แม้ว่าด้วยป้อมปราการที่กำแพงหนา คูและรัวจะอยูรอบอาคาด้วย ดงนั้นมันไม่ใช่บางอย่างที่เอาชนะได้ด้วยบาลิสต้าหรือเครื่องดีดหิน และถ้าพวกเค้าจับแคมป์ของเราทีละแคมป์ มันจะใช้เวลามหาศาลและต้องเสียสละส่วนของเขา」   

นายกรัฐมนตรีเห็นด้วยและพยักหน้า การเกณฑทหารได้เกิดขึ้นแล้วภายในชาติ และทหารใหม่หลายพันก็สามารถที่จะลงทุนใหม่ได้ด้วย พวกที่ไร้ประสบการณ์เหล่านั้นอาจจะไม่มีประโยชน์สำหรับสนามรบรอบเมือง แต่ถ้ามันเป็นการล้อมป้อมปราการ งั้นพวกเขาจะสามารถสร้าผลงานได้โดยแค่จำนวน จากข้อมูลที่ได้รับมาจากสายลับ ทหารของโกลโดเนียมีปะมาณ 80 000 เทียบกับ 40 000 บนฝั่งเทรีย แต่ถ้าพวกเขาอยู่ในป้อมปราการนี้ พวกเขาจะไม่อยู่ในความเสียเปรียบแน่นอน

 「ไม่ว่ายังไง ในตะวันออก……เราจะทำยังไงกับคน ‘นั้น’ดี」

ขุนนางแก่พูดต่อ

「เขาไม่มีกองทัพใหญ่มากขนาดนั้น แต่เค้าได้เอาชนะกองทัพของอาณาจักรเราหลายครั้งและความสามารถของเค้าที่รุกรานบริเวณกลาง มาพร้อมกับการที่เขาวิ่งไปทั่วเขาจะเป็นอุปสรรคกับเราในการต่อสู้ทางเหนือด้วย」         

 「เราจะหามาตรการป้องกันด้วย มันเรียบง่ายแต่มผมมีแผนที่จะขุดคูและวางรั้วรอบบแคมป์ของเราที่เขตชายแดนในทิศตะวันออก เราจะไม่สามารถที่จะป้องกันดินแดนที่ที่ถูกยึดครองรอบข้าง แต่ถ้ามีการโจมตียามเมืองจะเผาอาหารและใส่พิษกับบ่อน้ำก่อนจะถอย」   

ในฝังทิศตะวันออกมีผู้บัญชาการที่ถูกแต่งตั้งใหม่ที่มีประสบการณ์มากมาย มันไม่ควรจะมีการทำเละมาก

 「กองกำลังหลักของเขาประกอบไปด้วยทหารม้าหลักๆ ถ้าเราแค่ขุดคูและตั้งรั้ว เค้าจะเสียความเหนือว่าและน้ำและอาหารจะแค่ต้องการมากขึ้น เพราะทั้งหมดเขานำอาหารมามาพอไม่ได้สำหรับทุกคนดังนั้นถ้าเราเผาแต่ละหมู่บ้ารและทุกหมู่บ้านเพื่อเลี่ยงไม่ให้เค้าได้เสบียงเค้าจะหยุดเดินหน้าในท้ายที่สุด」   

ที่สุดของมันจากความคิดเห็นมือสองจากทหาร แต่นั่นเพียงพอแล้ว บางคนอย่างนายกรัฐมนตรีไม่จำเป็นต้องรู้รายละเอียดของกองทัพ

 「มันโอคเคถ้าบริเวณตะวันออก – บริเวณที่ย่ำแย่ที่สุด – ถูกกระทำอย่างรุนแรง ถ้าประเทศรอบข้างมีส่วนร่วมด้วย คนนั้นจะเคลื่อนไหวไม่ได้เลยซักนิดแม้ว่าจะในบริเวณชนบท」

แค่เผื่อไว้ เมื่อเวลาแห่งสงครามมาถึง กองทัพจำเป็นต้องถูกวางไว้ในชายแดนตะวันออก ถ้าหน่วยต่อต้านทหารม้าและแคมป์ถูกใช้ไปด้านป้องกัน มันจะไม่เป็นการง่ายที่จะรุกรานเมื่อเหตุการก่อนหน้า ความสำคัญที่สุดที่นายกรัฐมนตรีคิดถึงแน่นอนว่า กองกำลังหลักของโกโดเนีย จะลงมมาที่ทิศต่อจากชายแดนทิศเหนือ ทุกอย่างขึ้นอยู่กันว่าป้อมปราการสามารถจะทนมันได้หรือไม่

 「มันอาจจะเป็นการตรวจสอบที่ซ้ำซ้อนแต่คิดว่านานแค่ไหนที่มันจะทนทั้งองทัพของโกลโดเนียได้」   

 ขุนนางแก่พองอก   

 「ถ้ายกเว้นกองกำลังในทิศตะวันออกถ้าเราเน้นหารที่เหลือไปในป้อมปราการ เราสามารถทนได้อย่างง่ายๆ หนึ่งปี ณ ตอนนี้…… ถ้าเรามีจนถึงฤดูใบไม่้ร่วง……แม้ว่าเราจะมีไปจนถึงฤดูใบไม้ร่วง แม้ว่าพวกเขาจะโจมตีต่อเนื่องเป็นห้าปี ผมจะทำให้ท่านดูว่าป้อมปราการนี้จะไม่พังทลาย」   

นายกรัฐมนตรีคาดเดาว่าเวลาคร่าวๆมันจะประมาณครึ่งปีที่จะให้ชาติรออบข้างออกการกระทำ ถ้าป้อมปราการสามารถทนได้นานขนาดนั้น เขามั่นใจว่าแต่ละประเทศและโกลโดเนียจะเริ่มที่จะรู้สึกไม่สบายใจด้วย หนึ่งปีมันเป็นเวลามากพอ

 「มหัศจรรย์! แต่แค่จะให้มั่นใจจริงๆ ทำการเปลี่ยนแปลงครั้งสุดท้ายและทำให้ป้อมปราการแข็งแกร่งขึ้นไปอีก ชั้นจะส่งวัตถุดิบและเงินทุนมาเป็นลำดับความสำคัญแรกเลย」   

 「นั่นจะขอบคุณย่างมากเพราะเราติดอยู่ข้างในปราสาทระหว่างที่อาร์คแลนด์ทำได้ดี และเมื่อพิจารณาเวลาที่เราพูดอยู่เสมอว่าเราไม่ชอบการต้องป้องกัน」   ……นี่มันค่อนข้างเหมือนฝัน……พูดถึงแล้วท่านนายก ท่านที่เคารพ ป้อมปราการนี้มีชื่อแต่ละปราสาท แต่ทั้งหมดยังไมันไม่มีชื่อ ด้วยป้อมปราการที่มันใหญ่ขนาดนี้ มันจะน่าเศร้าที่จะปล่อยชื่อมันให้เป็นป้อมปราการทิศเหนือ ไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?」   

นายกรัฐมนตรีที่มีหน้าหลายหน้าแม้แต่ในสถานการณ์องการเมือง มีรอยยิ้มที่หายากบนใบหน้าของเขา

 「เคานต์ ป้อมปราการมันเหมือนกันกับลูกขงนาย ถ้าเป็นอย่างนั้น ชั้นจะมอบชื่อให้มันให้เหมาะสมกับความสำคัญนั้น……ป้อมปราการที่ไม่สามารถตีได้จะชอป้อมปราการเมฮิโน」   

 「โอออ้……! ท่านใช้ชื่อผมกับป้อมปราการที่จะอยู่ป้องกันเราไปเป็นเวลาตลอดการ……ไม่มีเกียรติที่ยิ่งใหญ่ไปกว่านี้แล้วครับ!!」   

นายกรัฐมนตรีและขุนนางแก่ เคานต์เมฮิโนชนแก้วกัน แก้วที่คนของพวกเขานำมันมา ไม่มีใครที่จะสงสัยรุปลักษณ์ที่มีบารมีนี้ รูปลักษณ์ของกำแพงที่เป็นกำแพงหินที่ยาวไปไม่จบไม่สิน้ที่จะปกป้องพวกเขาจากภัยใดๆก็ตามและภัยทั้งหมด —————————————————————

ตัวเอก: เอเกอร์ ฮาร์ดเลตต์ 21 ปี ฤดูใบไม้ผลิ

(วิธีนับอายุแบบดั้งเดิม)

สถานะ: วิสเคาน์อาณาจักรโกลโดเนีย ลอร์ดศักดินาของบริเวณตะวันออกเฉียงใต้ของอาร์คแลนด์ ราชาของภูเขา

กองทัพใต้บัญชาการ: กองทัพอิสระตะวันออก 2000 กองทัพส่วนตัว 3000 ทหารม้าธนู มากที่สุด 6000

สินทรัพย์: 9350 ทอง (6600) (วัตถุดิกิจการภายใน -200 ทอง) (แรงงาน -400) (การเดินทาง -400) (นนน่า -30)

อาวุธ: แอ่งคู่ (ดาบใหญ่), หอกใหญ่

ครอบครัว: นนน่า (ภรรยา), ริต้า (แม่บ้าน?), แคทเธอรีน (ลามก), เมลิสซ่า, มาเรีย, เซบาสเตียน (พ่อบ้าน), รูบี้ (ผู้ติดตามของลูน่า), มิตตี้, อัลม่า, ครอลล์

ลูก: ซู , มิว, อีคาเธอรีน่า (ลูกสาว), แอนโตนิโอ้ (ลูกชาย), คู, รู, โรส (อุปถัมภ์)

ดินแดน: คาร์ล่า (ภรรยาน้อย), เมล (ภรรยาน้อย), โยกุริ (แค่กินอาหาร)

ลูกน้อง: ซีเลีย (ผู้ช่วย), อิริจิน่า (ผู้บัญชาการ), ลูน่า (ผู้บัญชาการ), ปีปี้ (ผู้ติดตาม), ลีโอโพลต์ (เจ้าหน้าที่), อดอล์ฟ (เจ้าหน้าที่กิจการภายใน), แคลร์ (แม่ค้าอย่างเป็นทางการ), ชวาร์ซ (ม้า)

คู่นอน: 51, เด็กที่เกิดแล้ว: 9

—————————————————————

เป้าหมายเดือน 6/66

ค่าเน็ต 200/200

คีย์บอร์ดมือถือ 100/100

พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line

pdfไว้อ่านตอนกลางคืน  สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord