บทที่ 829 จุดเริ่มต้นและปลายทาง
บทที่ 829 จุดเริ่มต้นและปลายทาง
“อย่าพูดเรื่องเหลวไหล” ใบหน้าของสิงเจียซือเปลี่ยนเป็นสีแดง ก่อนจะพูดกับลู่ฉาวอวี่อย่างเขินอาย “ไม่ต้องสนใจเขา ตอนนี้ท่านยังได้รับบาดเจ็บ กลับไปนอนพักฟื้นที่กระโจมเถอะ!”
“ผู้ชายแบบใดซ่อนตัวอยู่ข้างหลังผู้หญิง?” ชายร่างสูงมองลู่ฉาวอวี่อย่างยั่วยุ
ใต้เท้าลู่น้อยหัวเราะเยาะ “อย่าได้คิดไร้เดียงสาว่าหากเจ้าพูดยั่วยุข้าไม่กี่คำแล้วข้าจะโมโหจนต้องท้าสู้กับเจ้า จะให้ข้าต่อสู้กับลิงอย่างเจ้าหรือ?”
ชายร่างสูง “…”
คนอื่น ๆ “…”
นี่มันคำอุปมาอะไร?
สิงเจียซือระเบิดเสียงหัวเราะ
ลู่ฉาวอวี่เหลือบมองนาง
หญิงสาวกลั้นหัวเราะแล้วพูดว่า “ท่านยังคงบาดเจ็บ อย่าอยู่ข้างนอกนานเกินไปนัก”
“ข้าต้องการพบหัวหน้าเผ่าถ่าลา พวกเจ้าช่วยข้าไว้ ข้าควรจะแสดงความจริงใจ” ลู่ฉาวอวี่กล่าว
“ได้ ข้าจะจัดการให้”
ลู่ฉาวอวี่เข้าไปในกระโจมของหัวหน้าเผ่า
คนอื่น ๆ ถูกสั่งให้ออกไปจนหมด
เด็กสาวสวมผ้าคลุมสีแดงดึงแขนของสิงเจียซือ “เสี่ยวซือ เขามีนามว่าอะไรหรือ?”
“สกุลของเขาคือลู่ เจ้าเรียกเขาว่าใต้เท้าลู่น้อยก็ได้” สิงเจียซือตอบ
“เสี่ยวซือ เจ้าคิดอย่างไร หากข้าจะให้เขามาเป็นสามีของข้า?” เด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น นอกจากลูกสาวของหัวหน้าเผ่าถ่าลา เพื่อนที่ดีและคนที่ช่วยเหลือสิงเจียซือไว้
สิงเจียซือตกตะลึง ลดเสียงลงแล้วพูดว่า “ตั่วน่า เป็นเขาไม่ได้หรอก”
“เหตุใดล่ะ? เขาหล่อเหลาถึงเพียงนั้น!”
“เขาเป็นบุตรชายของอัครมหาเสนาบดีอาณาจักรฮุ่ย และเขาเองก็เป็นเสนาบดีคนสำคัญของที่นั่นด้วย กล่าวได้ว่าลู่ฉาวอวี่เป็นดั่งพญาอินทรีที่โบยบินบนท้องฟ้า หากเจ้ากักขังเขาไว้ในบ้านเหมือนไก่ในสุ่ม นั่นคงจะเป็นการเปล่าประโยชน์”
“ข้าจะลองถามเขา บางทีเขาอาจจะเต็มใจก็ได้ ข้าเป็นลูกสาวของหัวหน้าเผ่าถ่าลา เป็นบุปผางามของที่นี่ ข้าไม่ยอมตกลงปลงใจกับชายหลายคนที่หมายปองข้าและอยากเป็นสามี ตอนนี้ข้าตกหลุมรักเขาแล้ว ข้าไม่อยากจะยอมแพ้”
สิงเจียซืออดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลเมื่อเห็นสีหน้าสดใสของเพื่อนสาว
หัวหน้าเผ่าถ่าลาออกมาส่งลู่ฉาวอวี่ด้วยตัวเอง
“ท่านใต้เท้าลู่น้อยใจกว้างยิ่งนัก ข้าและชนเผ่าขอแสดงความขอบคุณ”
“ข้ายินดี ท่านหัวหน้าเผ่า หากพวกท่านไม่ช่วยข้าไว้ ข้ากับผู้ใต้บัญชาคงประสบปัญหามากมาย” ลู่ฉาวอวี่กล่าว “เช่นนั้นข้าจะไม่รบกวนแล้ว”
“เสี่ยวซือ” หัวหน้าเผ่าเรียกสิงเจียซือ “เจ้าดูแลคุณชายลู่ให้ดี หากเขาต้องการอะไรก็ขอให้บอกข้า อย่าได้ปิดบัง”
“ได้เจ้าค่ะ หัวหน้าเผ่า”
ตั่วน่าเดินมาจากด้านข้าง ถือพวงมาลัยในมือแล้วพูดกับลู่ฉาวอวี่ “ข้าทำเอง ขอมอบให้ท่าน”
“ตั่วน่า” หัวหน้าเผ่าขมวดคิ้ว “อย่าเหลวไหล”
ตั่วน่ากำลังตื่นเต้น หญิงสาวไม่สนใจพ่อผู้ให้กำเนิดที่กำลังดุ นางยังคงมองลู่ฉาวอวี่ “ข้าชอบท่าน ท่านจะอยู่ที่นี่ในฐานะสามีของข้าได้หรือไม่?”
“เกรงว่าจะทำให้ความตั้งใจของแม่นางต้องสูญเปล่าเสียแล้ว” ลู่ฉาวอวี่พูดอย่างสงบ “ข้าไม่คิดจะมีคู่ครองที่อายุยังน้อย ข้าแค่อยากทำสิ่งที่เป็นประโยชน์สำหรับชาวอาณาจักรฮุ่ย ดังนั้นข้าจะจากไปหลังจากที่ฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ”
“แล้วข้าจะแต่งงานกับท่านได้หรือไม่…”
“ตั่วน่า” หัวหน้าเผ่าโกรธมาก “เจ้ามากับพ่อเดี๋ยวนี้”
ใบหน้าของตั่วน่าร้อนผ่าว นางขยับตัวไม่ได้เมื่อเห็นความหล่อเหลาของคนตรงหน้า แต่หัวหน้าเผ่ามีชีวิตอยู่มาหลายปีแล้ว ได้เห็นและได้ยินหลายสิ่งมากกว่าที่ทุกคนคิด เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าลูกสาวของตนกำลังพูดเรื่องเหลวไหล
ตั่วน่าถูกหัวหน้าเผ่าพาตัวเข้าไปในกระโจม
สิงเจียซือกล่าวว่า “ตั่วน่าเป็นคนที่มีนิสัยเรียบง่าย นางไม่ได้มีเจตนาร้าย ท่านอย่าได้โกรธเคืองเลย”ไอรีนโนเวล
“ข้าเข้าใจ ถึงได้รู้ว่าสตรีผู้นี้ไม่เหมาะกับข้า” ลู่ฉาวอวี่พูด “แม้ว่าข้าจะไม่คิดว่ามีอะไรผิดปกติ แต่เจ้ากับนางเป็นเพื่อนสนิทกัน เรื่องนี้จะส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของพวกเจ้าหรือไม่?”
“ไม่หรอก ตั่วน่าไม่ใช่คนแบบนั้น” สิงเจียซือกล่าว
“เจ้าหน้าหล่อ!” ชายร่างสูงตะโกนด้วยความโกรธ
เหล่ามิตรสหายที่ดีข้าง ๆ รีบลากเขาออกไป เพราะหัวหน้าเผ่าสุภาพกับลู่ฉาวอวี่มาก แสดงให้เห็นว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนที่จะล้อเล่นด้วยได้
ชนเผ่าถ่าลาแตกต่างจากเผ่าอื่น ๆ พวกเขาไม่ค่อยติดต่อกับคนนอก แน่นอนว่าหัวหน้าเผ่าย่อมไม่เกรงใจคนนอกแน่นอน นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นว่าหัวหน้าเผ่าสุภาพต่อคนนอกถึงเพียงนี้
“แม่นางสิงวางแผนจะอยู่ในชนเผ่าถ่าลาตลอดไปเลยหรือ?” ลู่ฉาวอวี่ถาม
“ที่นี่ไม่ดีหรือ?”
“จะว่าดีก็ดี แต่ขอโทษที่ต้องเอ่ยเช่นนี้ เจ้าเคยได้ยินเรื่องราวของกบในกะลาหรือไม่?” ลู่ฉาวอวี่มองนาง “ครั้งแรกที่ข้าพบเจ้า ดวงตาของเจ้าเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นทุกอย่างบนโลก ราวกับหลุมดำที่อยากดูดกลืนความลึกลับทั้งหมดของโลกลงไป ตอนนั้นข้าคิดว่าแม่นางน้อยผู้นี้ ต้องไม่ยึดติดกับกฎเกณฑ์เป็นแน่”
“แล้วอย่างไร?”
“สกุลลู่ของพวกข้าไม่เคยทำตามกฎ ข้าจึงไม่คิดว่าการปฏิบัติตามกฎจะมีอะไรดี และข้าก็ไม่คิดว่าการไม่ปฏิบัติตามกฎจะมีอะไรไม่ดี ผู้คนในเมืองหลวงใช้ชีวิตติดอยู่กับกับดักของตัวเองจึงมีชีวิตที่เหนื่อยยากเกินไป เจ้ามีชีวิตแบบที่หาได้ยาก เผ่าถ่าลาแห่งนี้ไม่ควรเป็นจุดหมายปลายทางของเจ้า แต่ควรเป็นจุดเริ่มต้น…”
“ข้าจะทบทวนให้รอบคอบ” สิงเจียซือกล่าว “แล้วท่านล่ะ? ปลายทางของท่านอยู่ที่ไหน? จุดเริ่มต้นของท่านอยู่ที่ไหน?”
“เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?”
“ใต้เท้าลู่อยู่ภายใต้เงาของบิดาและมารดาคงไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ท่านก็ยังคงเปล่งประกายความฉลาดอันแพรวพราวออกมา ใต้เท้าลู่มีใจทำเพื่อแผ่นดิน ทั้งจุดเริ่มต้นและปลายทางของท่านต้องเป็นการทำเพื่อแผ่นดินแน่”
ลู่ฉาวอวี่ยกยิ้มอ่อน
“ตั้งแต่เกิดเรื่องกับที่บ้าน ข้ามักเลี่ยงที่จะคิดถึงทุกอย่างที่นั่น แต่เมื่อข้าได้เจอใต้เท้าลู่น้อย ดูเหมือนว่าข้าจะนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุข บางทีการได้พบท่านอีกครั้งอาจไม่เพียงแต่เป็นโชคของท่านเท่านั้น แต่ยังเป็นโชคของข้าด้วย”
เผ่าถ่าลามีชีวิตที่สงบสุข ลู่ฉาวอวี่พักฟื้นร่างกายของเขาที่นี่ ด้วยการรักษาของหมอท้องถิ่น อาการของเขาค่อย ๆ ดีขึ้นเรื่อย ๆ
สิงเจียซือตื่นขึ้นมาเพราะเสียงตะโกนดังลั่น
นางเดินออกจากกระโจม ก่อนจะเห็นลู่ฉาวอวี่ยกชายร่างสูงขึ้น แล้วโยนเขาข้ามไหล่ลงไปที่พื้น
โครม! ร่างอันหนักอึ้งของชายร่างสูงหล่นกระทบกับพื้น เขาส่งเสียงร้องดังลั่น
“ฮ่าฮ่าฮ่า… เจ้ามันไม่ได้เรื่อง ไม่อาจรับมือคุณชายสูงศักดิ์ผู้นี้ได้”
ไม่เพียงแต่มีผู้ชายเผ่าถ่าลาอยู่รอบ ๆ เท่านั้น แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของลู่ฉาวอวี่เองก็อยู่ที่นั่นด้วย ทั้งสองฝ่ายต่างหัวเราะลั่น บรรยากาศมีทั้งความกลมเกลียวและความตึงเครียดปะปนกัน
ผู้ชายในเผ่าถ่าลาเคารพผู้แข็งแกร่งมาโดยตลอด
ลู่ฉาวอวี่ดูสุภาพอ่อนโยน คาดไม่ถึงเลยว่าจะมีฝีมือ ในเวลานี้มุมมองของทุกคนที่มีต่อเขาเปลี่ยนไปมาก
“พี่หลี่ ข้าได้ยินมาว่ามีหญิงสาวเผ่าถ่าลาตกหลุมรักท่าน ท่านอยากอยู่เป็นลูกเขยของเผ่าถ่าลาต่อไปหรือไม่?” ผู้ใต้บัญชาที่อยู่ข้าง ๆ ล้อเลียนหลี่กู่หยวน
หลี่กู่หยวนสนิทสนมกับพวกเขามานานแล้ว แม้ว่าเขาจะเป็นลูกศิษย์ของมู่ซืออวี่และถือได้ว่าเป็นพี่น้องกับลู่ฉาวอวี่ แต่ผู้ใต้บัญชาของลู่ฉาวอวี่ก็สนิทสนมกับเขาเช่นกัน
หลี่กู่หยวนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “หากท่านใต้เท้าลู่น้อยของเราเต็มใจจะอยู่และเป็นลูกเขยของชนเผ่าถ่าลา ในฐานะพี่น้องของเขา ข้าก็สามารถอยู่ดูแลเขาแทนท่านอาจารย์ได้ และข้าเองก็อาจเต็มใจจะเป็นเขยของที่นี่”
“เช่นนั้นท่านก็ไม่มีโอกาสนี้แล้ว” คนที่อยู่ข้าง ๆ พูดขึ้น “ท่านใต้เท้าวางแผนจะออกจากที่นี่ในอีกสองวันข้างหน้า”
สิงเจียซือฟังบทสนทนาของคนเหล่านั้น จากนั้นก็มองลู่ฉาวอวี่ในฝูงชน
เขากำลังจะกลับเมืองหลวงแล้ว
บางทีหลังจากการแยกทางกันครั้งนี้ เขากับนางอาจไม่มีโอกาสได้พบกันอีก
