ระบบวายร้ายแห่งโชคชะตา – บทที่ 544 ชายชรา

บทที่ 544 ชายชรา

บทที่ 544 ชายชรา

กู้ชิงหรันอยากก้าวไปข้างหน้าเพื่อตามไปด้วย แต่สัตว์ร้ายขนาดใหญ่ก็ก้าวเข้ามาเพื่อขวางทางนางเอาไว้

“ชายชราบอกแค่ว่าให้เขาผ่านไปคนเดียว”

กู้ชิงหรันคิ้วขมวดขณะกุมกระบี่หักในมือไว้มั่น แม้กระทั่งที่นี่ก็ไม่สามารถระดมปราณวิญญาณได้ ถึงกระนั้นก็ยังพอมีพลังมหาศาลบางอย่างปะทุอยู่ในร่างของนาง

พลังอันหนักหน่วงเคลื่อนลงมาราวกับฟ้าดินหลอมรวมเข้าด้วยกัน ถึงกับกดดันให้สัตว์ร้ายถอยไปครึ่งก้าว ใบหน้าของมันเผยความอึดอัดใจออกมา

“เจ้า…”

สัตว์ร้ายกำลังจะตะโกน แต่เสียงของชายชราก็ดังขึ้น “สาวน้อย เหตุใดเจ้าต้องทำเช่นนี้? ข้าเพียงอยากพบลู่หยวนเท่านั้น ไม่ได้คิดจะเอาชีวิตเสียหน่อย เจ้ารออยู่ตรงนี้ก็พอแล้ว!”

สิ้นคำ นางก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแห่งความยำเกรงและหยิ่งทะนงเคลื่อนลงมาจากท้องนภา ทำให้สัตว์ร้ายทั้งหลายซึ่งอยู่ทั่วขุนเขาลำเนาไพรต่างคุกเข่าลงกับพื้น

จากนั้นซวี่รั่วหลิงผู้ลากเฉินจงก็ถูกกดดันจนต้องคุกเข่ากับพื้นเช่นกัน!

แต่ลู่หยวนกับกู้ชิงหรันยังคงยืนตัวตรง

ทว่ากระบี่หักในมือของกู้ชิงหรันยังคงส่งเสียงร้องแผ่วเบา ขณะพลังโชคชะตามหาศาลปะทุออกจากร่างของนางอย่างต่อเนื่อง

เจตจำนงกระบี่สั่นสะท้านพลางกวาดไปทั่วทุกทิศทางราวกับเสียการควบคุมบางส่วน

กลิ่นอายหายไปในพริบตา พลังที่ปกคลุมท้องนภาเมื่อครู่ก็คล้ายกับไม่เคยมีตัวตน

ลู่หยวนเหลือบมองด้านข้างก่อนจะเห็นว่าสีหน้าของกู้ชิงหรันในตอนนี้ไม่สู้ดีนัก แล้วสายตาของเขาที่มองบ้านร้างก็ยิ่งลึกล้ำ

ลู่หยวนสัมผัสได้ชัดเจนว่าพลังโชคชะตาที่ปลดปล่อยออกมาจากร่างของกู้ชิงหรันเมื่อครู่คล้ายกับมีรากเหง้า

ราวกับเขาได้สัมผัสภูมิหลังของกู้ชิงหรันก็ไม่ปาน

กู้ชิงหรันมองไปทางบ้านร้างอย่างเย็นชา พลางครุ่นคิดบางอย่างในใจ

เสียงหัวเราะของชายชราดังมาจากกลางบ้านร้าง “เจ้าหนูลู่หยวน มานี่สิ”

ลู่หยวนมองกู้ชิงหรันด้วยท่าทีมั่นใจก่อนจะจากไปเพียงลำพัง

เขาอยากรู้ว่าชายชราคนนี้เป็นใคร แล้วเหตุใดซ่งชิงถึงยังมาอยู่ที่นี่

หลังจากลู่หยวนเข้าไปในบ้านร้างแล้ว สัตว์ร้ายทั้งหลายก็เริ่มทยอยจากไป

กู้ชิงหรันครุ่นคิดสักพัก แต่ทันใดนั้นก็หัวเราะอย่างเย็นชา นางตวัดกระบี่หักออกไปพร้อมกับก้าวเท้าออกจากขอบเขตหินสีเขียว!

วิ้ง!

พลังแปลกประหลาดจากที่ใดไม่ทราบเคลื่อนเข้าหากู้ชิงหรันในพริบตา

พลังโชคชะตาในร่างของกู้ชิงหรันพุ่งออกมาเป็นจำนวนมาก

ลำแสงสายหนึ่งทะยานจากยอดเขาแห่งนี้แล้วมุ่งสู่ท้องนภา!

ทุกย่างก้าวของกู้ชิงหรัน ทำให้การเสริมพลังโชคชะตายิ่งแข็งแกร่ง

เมื่อกู้ชิงหรันเดินเข้าไปในบ้านร้าง พลังโชคชะตาของนางก็เปรียบได้กับเสาหลักแข็งแกร่งที่กำลังขัดขืนระหว่างท้องนภากับขุนเขา!

กู้ชิงหรันหยุดนิ่ง ทันทีที่กระบี่หักสัมผัสกับพื้น นางก็หันหน้าไปทางประตูไม้ของบ้านร้างโดยไม่มีความตั้งใจที่จะเข้าไปอีก

ในตอนนี้ ภายในบ้านร้างหลังนั้นมีเพียงโต๊ะไม้ผุพังหนึ่งตัวกับเก้าอี้ไม้เตี้ยฝั่งละตัว ซึ่งซ่งชิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ก่อนแล้ว

ส่วนที่นั่งหลักมีชายชราในชุดธรรมดาค่อนข้างเก่านั่งอยู่ เขาถือขวดน้ำเต้าเอาไว้ราวกับพึงพอใจกับมันเป็นอย่างมาก

เมื่อเห็นลู่หยวนเข้ามา ชายชราก็ชี้ไปยังพื้นที่ว่างเปล่าด้วยมือขวา จากนั้นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“เจ้าหนูลู่หยวน ในที่สุดข้าก็ได้พบเจ้า”

สีหน้าของซ่งชิงผู้อยู่ด้านข้างไม่แปรเปลี่ยนแต่อย่างใดหลังจากเห็นลู่หยวน แต่ดวงตาของเขาหรี่เล็กน้อยราวกับกำลังครุ่นคิดบางอย่าง

ลู่หยวนมองชายชราตั้งแต่หัวจรดเท้า จากนั้นก็ยิ้มหยันแล้วเอ่ย

“ผนึกพันดาราเก้าเตาหลอมอยู่กับเจ้างั้นรึ?”

ทั้งชายชราและซ่งชิงต่างตกตะลึง

ฝ่ายหลังยังหัวเราะอยู่ในใจ ลู่หยวนผู้นี้ไม่รู้จักฟ้าสูงดินต่ำ เขารู้หรือไม่ว่าชายชราผู้นี้เป็นใคร?!

วันนี้ซ่งชิงกับลู่หยวนอยู่ที่นี่ เมื่อพวกเขาได้พบกับชายชราก็ย่อมหมายความว่าต้องได้รับการสอนสั่งและชี้แนะบางอย่าง

แต่ลู่หยวนผู้นี้กลับเปิดปากพูดถึงผนึกพันดาราเก้าเตาหลอม วัตถุภายนอกเช่นนั้นไม่อาจเทียบได้กับการสอนสั่งและชี้แนะของชายชรา!

สายตาของชายชรานิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็แย้มยิ้ม “ผนึกพันดาราเก้าเตาหลอมนี้อยู่กับข้าจริง เจ้าต้องการงั้นหรือ?”

มุมปากของลู่หยวนยกยิ้ม ก่อนจะก้าวไปข้างหน้า แล้วเท้าของเขาก็เหยียบลงบนโต๊ะไม้ผุพัง ทำให้เงาของร่างกายปกคลุมไปทางชายชรา

“ตาเฒ่า ข้าหมายตาผนึกพันดาราเก้าเตาหลอมอยู่ รีบเอามันออกมาเดี๋ยวนี้!”

“ฮ่า ๆๆ”

ชายชราหัวเราะเสียงดังขณะลูบเคราสีเทาด้วยมือข้างหนึ่ง หลังจากผ่านไปหลายอึดใจ เขาก็หยุดมือก่อนจะมองลู่หยวน

“เจ้าหนู ไม่อยากรู้หรือว่าข้าคือใคร? รู้หรือไม่ว่าคำพูดของข้าคำเดียวมีค่ายิ่งกว่าผนึกพันดาราเก้าเตาหลอม! เจ้าไม่อยากฟังงั้นหรือ?”

ลู่หยวนคิ้วขมวดพลางหรี่ตาเล็กน้อย “เจ้าอยากพูดอะไรกันแน่?”

ชายชราจิบสุราแล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “การที่พวกเจ้าสองคนมารวมตัวกันที่นี่ล้วนถูกกำหนดโดยสวรรค์”

ซ่งชิงผู้อยู่ด้านข้างรีบฟังอย่างตั้งใจ เขาทราบทั้งตัวตนและอุบายของชายชรา

ไม่มีคำพูดใดของชายชราผู้นี้ที่ไร้เหตุผล!

สิ่งที่ชายชราพูดเกี่ยวกับซ่งชิงและลู่หยวนในวันนี้ จะกลายเป็นจริงในอนาคตเช่นกัน!

หากทราบว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตก็ควรเตรียมตัวเอาไว้!

ชายชราเอ่ยต่อ “นับตั้งแต่จุดเริ่มต้นของฟ้าดิน มนุษย์ห้ำหั่นกับมนุษย์ สัตว์ร้ายห้ำหั่นกับสัตว์ร้าย เจ้าต้องทราบไว้ด้วยว่าวันนี้สวรรค์ก็ห้ำหั่นกับสวรรค์!”

ชายชราเหลือบมองคนทั้งสอง “ข้าไม่ทราบหรอกว่าการห้ำหั่นระหว่างสวรรค์นั้นเป็นเช่นไร แต่การห้ำหั่นระหว่างมนุษย์เกิดขึ้นระหว่างพวกเจ้าทั้งสอง!”

“ข้าขอบอกตามตรง เส้นทางระหว่างแดนเซียนกับแผ่นดินหยวนหงถูกปิดกั้นมานานแล้ว แต่มันกำลังจะเปิดออกในไม่ช้า ซึ่งโอกาสในการเปิดมันนั้นขึ้นอยู่กับพวกเจ้าสองคน!”

ชายชราวางขวดน้ำเต้าสุราในมือบนโต๊ะแล้วเอ่ย “หากหนึ่งในพวกเจ้าตาย เส้นทางสู่แดนเซียนก็จะเปิดออก!”

“นี่คือโชคชะตาของพวกเจ้าและเป็นโชคชะตาของฟ้าดิน ไม่มีใครสามารถซ่อนเร้นหรือหลบหนีได้…”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งชิงเหลือบมองลู่หยวน หัวใจเต้นรัว

นับตั้งแต่ที่ได้พบกับลู่หยวน เขาก็รู้สึกได้ถึงโชคชะตาบางอย่าง!

คาดไม่ถึงว่าจะมีความสัมพันธ์เช่นนั้นระหว่างลู่หยวนกับเขา เมื่อใครคนหนึ่งตายก็จะสามารถเปิดแดนเซียนได้!

เหอะ… มันต้องหมายถึงลู่หยวนตายอย่างแน่นอน!

อย่างไรลู่หยวนก็ต้องถูกฆ่า! มีเพียงการฆ่าลู่หยวนที่จะทำให้โชคชะตากับค่าโชคชะตาของเขาเพิ่มขึ้นมหาศาลอีกครั้ง!

เขามีทักษะหลายอย่างที่กำลังรอการพัฒนาโดยใช้ค่าโชคชะตาจำนวนมาก

ทันทีที่ลู่หยวนตายแล้วเส้นทางเปิดออก ทักษะเทวะจำนวนมากจะได้รับการพัฒนาอย่างสมบูรณ์ ถึงตอนนั้นเขาจะมีรากฐานในการเข้าสู่แดนเซียน!

แต่สีหน้าของลู่หยวนกลับไม่แปรเปลี่ยนราวกับสิ่งที่ชายชราพูดเป็นเรื่องเหลวไหล

ชายชราจับจ้องไปทางลู่หยวนเช่นกัน “เจ้าหนู อัตราการชนะของเจ้าในรอบนี้ลดลงนิดหน่อยนะ”

ชายชรามองไปทางประตูไม้ “สาวน้อยผู้อยู่ข้างกายเจ้าไม่ธรรมดา นางเป็นห่วงเจ้าจนถึงขั้นยอมเสี่ยงที่พลังแห่งโชคชะตาจะหายไป เพียงเพื่อคุ้มกันเจ้าและคุกคามข้าด้วยปราณกระบี่”

“เหอะ… แต่นางหารู้ไม่ว่าการรั่วไหลของพลังแห่งโชคชะตาจะทำให้เกิดปัญหาอื่นเร็วขึ้น! เจ้าหนู จงถนอมสาวงามผู้นี้เอาไว้ ไม่ช้านางจะเป็นผู้ทำลายโลก!”