Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน – ตอนที่ 581 พวกคุณสองคนมีเพลงคงคลัง

ตอนที่ 581 พวกคุณสองคนมีเพลงคงคลัง

วันรุ่งขึ้น​

รายการ​เพลง​ของ​เรา​ตอน​ใหม่​ล่าสุด​ออกอากาศ​

หลิน​เซวียน​ดู​รายการ​นี้​อยู่​ที่​บ้าน​

นั่ง​ดู​กับ​เหยา​เหยา​ซึ่งอยู่​ด้าน​ข้าง​

ใน​รายการ​นี้​ ทุกครั้งที่​นักประพันธ์​เพลง​เขียน​เพลง​เสร็จ​ จะไป​เลือก​นักร้อง​ยัง​ห้องโถง​ใหญ่​

ทุกครั้ง​ซุน​เย่าหั่ว​จะออกตัว​ลุกขึ้น​

ทว่า​ใน​ครั้งนี้​ ไม่มีใคร​เลือก​ซุน​เย่าหั่ว​

สุดท้าย​แล้ว​ทั้ง​ราชวงศ์​ปลา​ นักร้อง​คนอื่นๆ​ ล้วน​ถูก​นักประพันธ์​เพลง​เลือก​ไป​หมด​ ซุน​เย่าหั่ว​ยกเว้น​

ใน​คอมเมนต์​ต่าง​หยอกล้อ​

‘ซุน​เย่าหั่ว:​ ไหน​บอ​กว่า​นอน​รอ​ชัยชนะ​?’

‘ซุน​เย่าหั่ว:​ เลือก​ผม​เลือก​ผม​ รับรอง​ว่า​เพลง​ดัง​ แต่​คน​ไม่ดัง​!’

‘ขำ​ปอด​โยก​ ทั้ง​ราชวงศ์​ปลา​เหลือ​แค่​ซุน​เย่าหั่ว​ที่​ไม่ถูก​เลือก​’

‘เป็น​อย่าง​ที่​คิด​ ซุน​เย่าหั่ว​ต่างหาก​คือ​คน​ที่​อ่อน​ที่สุด​ใน​ราชวงศ์​ปลา​ อ่อน​กว่า​เฉินจื้ออวี่​ซะอีก​’

‘ที่จริง​เฉินจื้ออวี่​ไม่ได้​อ่อน​นะ​ ยังไง​คน​เขา​ก็​เป็น​ถึงนักร้อง​แถวหน้า​คน​แรก​ใน​ราชวงศ์​ปลา​’

‘ไม่ใช่แค่​ใน​รอบ​นี้​นะ​ ใน​ช่วง​เลือก​นักร้อง​รอบ​แรก​ ก็​ไม่มีใคร​ออก​ตัวเลือก​ซุน​เย่าหั่ว’​

‘ซุน​เย่าหั่ว​ จะว่า​ยังไง​ดี​ล่ะ​ ให้​ความรู้สึก​ว่า​ธรรมดา​เกินไป​’

‘อันที่จริง​เขา​ร้องเพลง​ดี​อยู่​นะ​ แต่​ชอบ​ถูก​คน​มองข้าม​’

‘แม้แต่​ก่อนหน้านี้​พ่อ​เพล​งอ​วี๋​ก็​เลือก​เฉินจื้ออวี่​ ไม่เลือก​ซุน​เย่าหั่ว’​

‘เห็น​แบบนี้​แล้ว​ซุน​เย่าหั่ว​ก็​ไม่ไหว​หรอก​ ที่​กลายเป็น​นักร้อง​แถวหน้า​ได้​ก็​ไม่ใช่เพราะ​ความสามารถ​’

‘ซุน​เย่าหั่ว​ก็​กระตือรือร้น​นะ​ ถูก​มองข้าม​หลายครั้ง​ขนาด​นี้​ยัง​พยายาม​หา​โอกาส​’

‘เฮ้อ​ ดู​แล้ว​ปวดใจ​แทน​’

‘ปวดใจ​ทำไม​ ที่​นักประพันธ์​เพลง​ไม่เลือก​เขา​ ต้อง​มีเหตุผล​ของ​ตัวเอง​อยู่แล้ว​’

‘…’

จู่ๆ เหยา​เหยา​ก็​รู้สึก​ไม่พอใจ​ขึ้น​มา “ทำไม​คน​พวก​นี้​ถึงพูดถึง​รุ่นพี่​เย่าหั่ว​แบบนี้​ล่ะ​”

หลิน​เซวียน​ตอบ​ “นั่น​เพราะ​เธอ​ไม่ค่อย​ได้​ติดตาม​ซุน​เย่าหั่ว​ไงล่ะ​”

ก่อนที่จะ​ร้องเพลง​ ‘สิบ​ปี​’ ซุน​เย่าหั่ว​ถูก​สาธารณชน​ตำหนิ​ยิ่งกว่า​นี้​อีก​

เพลง​ดัง​คน​ไม่ดัง​ตลอดกาล​

ภายหลัง​เพลง​สิบ​ปี​โด่งดัง​ ชื่อเสียง​ของ​ซุน​เย่าหั่ว​จึงดีขึ้น​

แต่​เมื่อ​เทียบ​กับ​นักร้อง​คนอื่นๆ​ แล้ว​ ซุน​เย่าหั่ว​ยัง​นับว่า​ถูก​สาธารณชน​มองข้าม​อยู่​ร่ำไป​

ขณะที่​นักร้อง​ใน​ราชวงศ์​ปลา​เหมือนกัน​ เซี่ยนอวี๋​เป็น​คน​ปั้น​มาเหมือนกัน​ ความนิยม​ของ​เจียง​ขุย​กลับ​สูงกว่า​ซุน​เย่าหั่ว​มาก​

“หนู​คิด​ว่า​รุ่นพี่​เย่าหั่ว​ร้องเพลง​ดีมาก​เลย​นะ​” ต้า​เหยา​เหยา​ไม่เข้าใจ​

หลิน​เซวียน​เอ่ย​ “นักร้อง​นักแสดง​หลาย​คน​ก็​เป็น​แบบนี้​ไม่ใช่หรือ​ ทั้งที่​ฝีมือดี​ แต่​ก็​ถูก​มองข้าม​ได้​ง่ายๆ​ ”

หลิน​เซวียน​ไม่รู้เรื่อง​นี้​

ต่อให้​อยู่​ใน​สตาร์​ไลท์​ ซุน​เย่าหั่ว​ก็​ถูก​บรรดา​นักประพันธ์​เพลง​สบประมาท​มาโดยตลอด​

……

หลิน​เยวียน​มาถึงศูนย์​ดนตรี​กลาง​เพื่อ​บันทึก​รายการ​

วันนี้​ถึงคราว​ที่​นักประพันธ์​เพลง​สิบ​คน​ที่​เหลือ​ต้อง​สุ่มจับ​คีย์​เวิร์ด​แล้ว​

หยาง​จงหมิง​ยิ้ม​พลาง​มอง​ไป​ทาง​หลิน​เยวียน​ “คุณ​จับ​ก่อน​?”

“ได้​ครับ​”

หลิน​เยวียน​ยื่นมือ​ลง​ไป​จับสลาก​

“ได้​อะไร​หรือ​”

เจิ้งจิงซึ่งถูก​จัด​ให้​อยู่​ใน​รอบ​นี้​ก็​มอง​ไป​ยัง​สลาก​ใน​มือ​ของ​หลิน​เยวียน​เช่นเดียวกัน​

“ฟ้าสูงทะเล​กว้าง​[1]?”

เธอ​เอ่ย​ว่า​ “ธีมนี้​ไม่เลว​ ฉัน​จับ​บ้าง​!”

หลิน​เยวียน​ตกตะลึง​

สลาก​ใน​มือ​ของ​เขา​ ประกอบ​ไป​ด้วย​คำ​สี่คำ​

ฟ้าสูงทะเล​กว้าง​!

คีย์​เวิร์ด​นี้​ง่าย​เหลือเกิน​!

ส่วน​เหตุผล​นั้น​ ทุกคน​ต่าง​เข้า​ใจดี​

“ฉัน​ก็​ด้วย​”

เจิ้งจิงหยิบ​สลาก​ขึ้น​มา คีย์​เวิร์ด​คือ​ ‘จนใจ​’

เจิ้งจิงเบ้​ปาก​ “จนใจ​จริงๆ​ ถ้าฉัน​ได้​ฟ้าสูงทะเล​กว้าง​ก็ดี​สิ แต่​จนใจ​ก็ได้​”

หยาง​จงหมิง​ไม่พูดจา​ ตรง​ไป​จับสลาก​

“ฝ่าลม​โต้คลื่น​[2]”

พิธีกร​อัน​หง​พลอย​สนุกสนาน​ตาม​ไป​ด้วย​ “สำนวน​ของ​อาจารย์​หยาง​จงหมิง​กับ​อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​เข้ากัน​พอดี​ คุณ​มีความคิด​อะไร​บ้าง​ไหม​ครับ​?”

หยาง​จงหมิง​เงียบ​

เจิ้งจิงขยับ​มือ​ทำ​ท่าทาง​ ชี้ไป​ยัง​ศีรษะ​ของ​ตนเอง​ “เขา​เริ่ม​เขียน​เพลง​แล้ว​”

อัน​หง​ตกตะลึง​

อะไร​นะ​

สร้างสรรค์​ผลงาน​ใน​สมอง​?

เขา​ไม่รู้​ว่า​นี่​เป็น​เรื่องจริง​หรือ​เท็จ​

ทว่า​หลังจากที่​หยาง​จงหมิง​เห็น​คีย์​เวิร์ด​ของ​ตนเอง​ เขา​ก็​ไม่พูดไม่จา​อีก​เลย​ ราวกับ​กำลัง​ดำ​ดิ่ง​สู่ห้วง​ความคิด​อยู่​จริงๆ​ …

คนอื่นๆ​ ยังคง​จับสลาก​กัน​ต่อไป​

เมื่อ​ทุกคน​จับสลาก​เรียบร้อย​ อัน​หง​ยิ้ม​พลาง​เอ่ย​ว่า​ “ขออภัย​ด้วย​ครับ​ ทุกท่าน​ต้อง​เข้า​ห้อง​ดำ​แล้ว​”

……

สิ่งที่​เรียก​ว่า​ห้อง​ดำ​ อันที่จริง​ก็​คือ​ห้องส่วนตัว​

ห้อง​ดำ​ของ​หลิน​เยวียน​ คือ​ห้อง​สีชมพู​ที่​เขา​คุ้นเคย​

ทีมงาน​เตรียม​เครื่องดื่ม​และ​ผลไม้​ให้​เขา​ ทั้ง​ยัง​กำชับ​เล็กน้อย​ “ถ้าต้องการ​อะไร​ บอก​ผม​ได้​เลย​นะ​ครับ​”

หลิน​เยวียน​พยักหน้า​ “ไม่เป็นไร​ครับ​ อีก​สักพัก​ผม​ก็​ออก​ไป​แล้ว​”

ทีมงาน​งุนงง​ ทันใดนั้น​ก็​ส่ายหน้า​ “ขอโทษ​นะ​ครับ​ อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​ ตาม​กฎ​ของ​รายการ​ ก่อนที่จะ​เขียน​เพลง​เสร็จ​ คุณ​จะไม่สามารถ​ออก​ไป​ได้​ นอก​จากไป​เข้า​ห้องน้ำ​ หรือ​กลับ​ไป​พักผ่อน​ที่​โรงแรม​ช่วง​กลางคืน​”

หลิน​เยวียน​ชะงัก​ “เขียน​ออกมา​ก็​ใช้ได้​แล้ว​ไม่ใช่เหรอ​ครับ​?”

ทีมงาน​ไม่รู้​ว่า​ควร​ตอบ​ว่า​อย่างไร​

ทว่า​ภาพ​ที่​เกิดขึ้น​หลังจากนี้​ กลับ​ทำให้​ทีมงาน​รายการ​ต้อง​ตกใจ​

เพราะ​หลิน​เยวียน​ยังคง​นั่ง​อยู่​ตรงนั้น​ ง่วนอยู่กับ​โปรแกรม​เขียน​เพลง​ ประหนึ่ง​ไม่จำเป็นต้อง​ใช้เวลา​ขบคิด​

สถานการณ์​ที่​เกิดขึ้น​นั้น​ต่าง​จาก​นักประพันธ์​เพลง​ใน​ห้อง​ดำ​เมื่อ​รอบ​ที่แล้ว​…

ใน​ห้อง​ดำ​รอบ​ที่แล้ว​ นักประพันธ์​เพลง​หลาย​คน​ขยุ้ม​ผม​ตนเอง​อยู่​บ่อยครั้ง​ขณะ​กำลัง​เขียน​เพลง​

เส้น​ผม​ซึ่งเดิมที​เหลืออยู่​ไม่มาก​ กลับ​หลุด​ร่วง​จน​ศีรษะ​โล้น​

แต่​เมื่อ​ถึงคราว​ของ​เซี่ยนอวี๋​ การเขียน​เพลง​ให้​ความรู้สึก​ผ่อนคลาย​ราวกับ​ดื่ม​น้ำ​?

เกือบ​หนึ่ง​ชั่วโมง​ผ่าน​ไป​ หลิน​เยวียนยก​นำ้ขึ้น​ดื่ม​ ก่อน​จะเงยหน้า​ขึ้น​มอง​ทีมงาน​

“เรียบเรียง​เพลง​ต้อง​ทำให้​เสร็จ​ที่นี่​เลย​ไหม​ครับ​?”

“ไม่ต้อง​ครับ​…”

ทีมงาน​ตกตะลึง​

หลิน​เยวียน​พยักหน้า​ “งั้น​ผม​เขียน​เสร็จ​แล้ว​ ออก​ไป​ได้​แล้ว​ใช่ไหม​ครับ​?”

ทีมงาน​รีบ​บอก​ “รอ​สักครู่​นะ​ครับ​ ผม​ขอ​ฟังทั้ง​เพลง​สัก​รอบ​ได้​ไหม​ครับ​”

“ได้​ครับ​”

หลิน​เยวียน​ปล่อย​ให้​อีก​ฝ่าย​สวม​หูฟัง​ เพื่อ​ฟังเพลง​ซึ่งบันทึกเสียง​เสร็จ​แล้ว​

ด้านล่าง​ยังมี​เนื้อเพลง​ซึ่งสมบูรณ์​แล้ว​

หลังจาก​ฟังจบ​ แววตา​ซึ่งทีมงาน​มอง​ไป​ยัง​หลิน​เยวียน​นั้น​ราวกับ​แววตา​ซึ่งมอง​สัตว์ประหลาด​!

หลิน​เยวียน​จึงเอ่ย​ถามอีกครั้ง​ “ผม​ออก​ไป​ได้​หรือยัง​ครับ​?”

ทีมงาน​อ้า​ปาก​พะงาบ​ คล้าย​กับ​เสียง​หาย​ไป​ ผ่าน​ไป​นาน​กว่า​จะเอ่ย​ออกมา​ด้วย​เสียง​อัน​แหบแห้ง​

“ได้​ครับ​”

หลิน​เยวียน​พยักหน้า​ ผลัก​ประตูออก​ไป​

……

ถงซูเห​วิน​ซึ่งเป็น​ผู้กำกับ​รายการ​กำลัง​ ‘ลาดตระเวน​’

เมื่อ​เห็น​ว่า​หลิน​เยวียน​เดิน​ออกมา​จาก​ห้อง​สีชมพู​​ ถงซูเห​วิน​จึงตกใจ​จน​สะดุ้งโหยง​ รีบ​เข้าไป​หยุด​เขา​ไว้​ “อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​ ทำไม​คุณ​ออกมา​แล้ว​ล่ะ​ครับ​!”

หลิน​เยวียน​ตอบ​ “ผม​แต่งเพลง​เสร็จ​แล้ว​ครับ​”

ถงซูเห​วิน​คิด​ว่า​ตน​ฟังผิด​ไป​ “อ๋า​?”

หลิน​เยวียน​ทำได้​เพลง​พูด​ประโยค​เดิม​ “ผม​เขียน​แต่ง​เสร็จ​แล้ว​ครับ​”

พูด​จบ​ หลิน​เยวียน​จึงเดินผ่าน​ถงซูเห​วิน​ไป​

ถงซูเห​วิน​มอง​ไป​ยัง​แผ่น​หลัง​ของ​หลิน​เยวียน​ เขา​อยาก​พูด​บางอย่าง​ ทว่า​สุดท้าย​กลับ​ปิดปาก​สนิท​

เขา​เร่งฝีเท้า​ เดิน​เข้าไป​ยัง​ห้อง​สีชมพู​ของ​หลิน​เยวียน​

ทีมงาน​ให้​ห้อง​สีชมพู​ยังคง​สวม​หูฟัง​ ท่าทาง​แลดู​สับสน​

“เขา​แต่งเพลง​เสร็จ​แล้ว​?”

“แต่ง​เสร็จ​แล้ว​ครับ​…”

“เป็นไปได้​ยังไง​ นี่​ผ่าน​ไป​ยัง​ไม่ถึงหนึ่ง​ชั่วโมง​เลย​ไม่ใช่หรือ​?”

ถงซูเห​วิน​ขมวดคิ้ว​ อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​ไม่พอใจ​กับ​กฎ​ของ​รายการ​เสียแล้ว​ ถึงได้​จงใจเขียน​เพลง​อย่าง​ขอไปที​?

แบบนี้​ไม่ได้การ​แล้ว​

เขา​รีบ​นั่งลง​ “ผมขอ​ฟังหน่อย​”

ทีมงาน​ส่งหูฟัง​ให้​ด้วย​ท่าทาง​ประหนึ่ง​วิญญาณ​​หลุด​ออกจาก​ร่าง​

ถงซูเห​วิน​ขมวดคิ้ว​ คลิก​เล่น​เพลง​

เพลง​นี้​ไม่มีเสียง​คน​ขับร้อง​ มีเพลง​แนวทาง​ของ​คอร์ด​และ​ทำนอง​โดยรวม​

ทันใดนั้น​เอง​

ถงซูเห​วิน​นั่ง​นิ่ง​ราวกับ​ถูก​ฟ้าผ่า​ แววตา​เปี่ยม​ไป​ด้วย​ความประหลาดใจ​ระคน​ตกใจ​

ผ่าน​ไป​นาน​

จู่ๆ เขา​ก็​ฉุก​คิดถึง​ความเป็นไปได้​หนึ่ง​ขึ้น​มา “อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​มีเพลง​คงคลัง​ไว้​ และ​ตรง​กับ​หัวข้อ​ที่​เขา​ได้​พอดี​?”

“ดู​จาก​ตอนนี้​ น่าจะเป็น​แบบ​นั้น​ครับ​”

ทีมงาน​เอ่ย​พร้อม​รอยยิ้ม​ขื่น​ “ผม​ไม่อยาก​จะเชื่อ​ว่า​เขา​เขียน​เพลง​นี้​ออกมา​ได้​ภายใน​เวลา​ชั่วโมง​เดียว​ แถมยัง​เขียน​เนื้อเพลง​ออกมา​ได้ดี​ขนาด​นี้​”

ถงซูเห​วิน​กำลัง​ขบคิด​

หรือว่า​เป็น​เพราะ​คีย์​เวิร์ด​ไป​ตรง​กับ​เพลง​คงคลัง​พอดี​?

แบบ​นั้น​จะบังเอิญ​ไป​หน่อย​ไหม​?

……

อีก​ด้าน​หนึ่ง​

หลิน​เยวียน​เดิน​ไป​ยัง​ห้องโถง​ฝั่งนักร้อง​

ใน​ชั่วพริบตา​ นักร้อง​ทั้งหมด​ต่าง​มอง​ไป​ยัง​หลิน​เยวียน​ ทว่า​สีหน้า​ของ​พวกเขา​กลับ​สับสน​

ทำไม​อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​ถึงออกมา​แล้ว​ล่ะ​

เขา​ออกมา​เลือก​นักร้อง​?

ไม่ใช่มั้ง

เพิ่ง​ผ่าน​ไป​แค่​หนึ่ง​ชั่วโมง​

เขียน​เพลง​เสร็จ​ใน​เวลา​สั้น​ๆ เพียงเท่านี้​?

บอ​กว่า​เขียน​เพลง​ตาม​หัวข้อ​ไม่ใช่หรือ​?

ต่อให้​ไม่ใช่การเขียน​เพลง​ตาม​หัวข้อ​ ก็​ไม่มีทาง​เขียน​ได้​เร็ว​ขนาด​นี้​หรอก​?

หลิน​เยวียน​กลับ​ไม่ได้​สนใจ​ความคิด​ของ​เหล่า​นักร้อง​ เขา​ตัด​เข้า​ประเด็น​ในทันที​

“รุ่นพี่​เย่าหั่ว​ พวกเรา​ไป​อัด​เพลง​”

นักร้อง​ทุกคน​ต่าง​ตกตะลึง​

เขียน​เสร็จ​แล้ว​จริงๆ​ ?

นี่​มัน​…

มีเพลง​คงคลัง​ที่​ตรง​กับ​หัวข้อ​ที่​ได้​?

ซุน​เย่าหั่ว​ลุกขึ้น​ด้วย​ความ​สับสน​

ทันใดนั้น​เขา​ก็​ฉุก​คิดถึง​คำพูด​ที่​หลิน​เยวียน​บอก​กับ​เขา​เมื่อคืนนี้​

‘เจอกัน​พรุ่งนี้​ครับ​’

ซุน​เย่าหั่ว​รู้สึก​อยาก​ร้องไห้​

ขณะเดียวกัน​

เสียง​ของ​ทีมงาน​ก็​ดัง​ขึ้น​ผ่าน​ลำโพง​

“อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​สร้างสรรค์​บทเพลง​เรียบร้อย​แล้ว​ เลือก​นักร้อง​ซุน​เย่าหั่ว”​

ทันใดนั้น​เอง​

ทุก​คนใน​ห้อง​ดำ​ต่าง​ตะลึงงัน​

“เร็ว​ปาน​นั้น​?”

“เป็นไปได้​ยังไง​”

“ชั่วโมง​เดียว​ก็​เขียน​เพลง​ออกมา​ได้​ตาม​คีย์​เวิร์ด​?”

“น่ากลัว​เกินไป​แล้ว​ไหม​?”

“ไม่นะ​”

“ไม่ได้​เขียน​ออกมา​ใน​เวลา​ชั่วโมง​เดียว​แน่ๆ​ ”

“นี่​คือ​เพลง​คงคลัง​ที่​ตรง​กับ​หัวข้อ​พอดี​สินะ​?”

“โชคดี​เกินไป​แล้ว​ มีเพลง​คงคลัง​ที่​ใช้ได้​พอดี​”

“เซี่ยนอวี๋​เหมือน​จะมีเพลง​คงคลัง​เยอะ​จริงๆ​ ”

“ฉัน​ได้กลิ่น​ของ​เพลง​คงคลัง​”

“…”

ทุกคน​ต่าง​คิด​ว่า​เซี่ยนอวี๋​มีเพลง​คงคลัง​!

ไม่เช่นนั้น​ การเขียน​เพลง​ออกมา​ภายใน​หนึ่ง​ชั่วโมง​นั้น​เร็ว​เกินไป​จริงๆ​ !

ทุกคน​สามารถ​แต่งเพลง​ออกมา​ได้​ภายใน​หนึ่ง​ชั่วโมง​ ทว่า​ทุกคน​ล้วนแต่​กุมขมับ​ เพราะ​เพลง​ซึ่งใช้เวลา​เพียง​หนึ่ง​ชั่วโมง​ใน​การเขียน​นั้น​ไม่มีทางผ่าน​มาตรฐาน​ของ​พวกเขา​เอง​

คุณภาพ​ไม่เพียงพอ​!

น้ำหนัก​ของ​การแข่งขัน​นี้​สูงมาก​ ใคร​กล้า​ทำ​ออกมา​อย่าง​สุกเอาเผากิน​ มีแต่​จะพ่ายแพ้​อย่าง​น่าอับอาย​

เพราะฉะนั้น​

เซี่ยนอวี๋​กล้า​เขียน​เพลง​ออกมา​ภายใน​เวลา​เพียง​ชั่วโมง​เดียว​ ย่อม​ต้อง​เป็น​เพราะ​เขา​มั่นใจ​ใน​บทเพลง​ของ​ตนเอง​มาก​

ความมั่นใจ​นี้​มาจาก​ไหน​น่ะ​หรือ​?

มีเพียง​เพลง​คงคลัง​เท่านั้น​ที่​ทำได้​

เมื่อ​คิด​เช่นนี้​ นักประพันธ์​เพลง​คนอื่นๆ​ จึงผ่อนคลาย​ลง​

ถึงแม้จะรู้สึก​อิจฉา​เซี่ยนอวี๋​อยู่​บ้าง​ เพราะ​ความกดดัน​ใน​การเขียน​เพลง​นั้น​ทำให้​พวกเขา​ทรมาน​ใจเหลือเกิน​

อย่างไรก็ตาม​

ครึ่ง​ชั่วโมง​ผ่าน​ไป​

จู่ๆ เสียง​จาก​ลำโพง​ก็​ดัง​ขึ้น​อีกครั้ง​ “อาจารย์​หยาง​จงหมิง​สร้างสรรค์​บทเพลง​สำเร็จ​แล้ว​ เลือก​นักร้อง​เจียง​ขุย​!”

ผู้​คนใน​ห้อง​ดำ​รู้สึก​งุนงง​อีกครั้ง​

อะไร​กัน​ล่ะ​เนี่ย​!

ทำไม​ถึงเร็ว​ขนาด​นี้​

หยาง​จงหมิง​ก็​เขียน​เสร็จ​แล้ว​?

มีเพลง​คงคลัง​เหมือนกัน​ใช่ไหม​

พวกคุณ​สอง​คน​มีเพลง​คงคลัง​เยอะ​เกินไป​แล้ว​!

“เป็นไปไม่ได้​!”

เจิ้งจิงจ้องมอง​ทีมงาน​ “ฉัน​ไม่เชื่อ​ว่า​พวกเขา​เขียน​เพลง​เสร็จ​ภายใน​หนึ่ง​ชั่วโมง​ ต้อง​เป็น​เพลง​คงคลัง​แน่ๆ​ !”

ทีมงาน​ “…”

ตรรกะ​นี้​ฉัน​เข้าใจ​ แต่​ทำไม​คุณ​ต้อง​ถลึงตา​ใส่ฉัน​ด้วย​

เมื่อ​มอง​ไป​ยัง​เจิ้งจิงซึ่งผมเผ้า​ยุ่งเหยิง​หน้าจอ​คอมพิวเตอร์​​ ทีมงาน​จึงบอก​ไป​อย่าง​ตกประหม่า​ “เรา​มีซุป​งาดำ​…”

ใช้บำรุง​เส้น​ผม​

การเขียน​เพลง​ทำให้​คน​ผม​ร่วง​ ขณะ​บันทึกเทป​ราย​การตอน​ที่แล้ว​ ซุป​งาดำ​นั้น​กลายเป็น​สินค้า​ขายดี​สำหรับ​นักประพันธ์​เพลง​ใน​ห้อง​ดำ​

“ฉัน​ขอ​หนึ่ง​ชาม!”

เจิ้งจิงจ้อง​หน้าจอ​อย่าง​เคียด​ขึง​ ตอนนี้​เธอ​เขียน​ไม่ออก​แม้แต่​คอร์ด​เดียว​ “เอา​กระทิง​ดำ​มาสอง​ขวด​!”

ให้​ตาย​เถอะ​!

คืนนี้​ไม่ต้อง​นง​ไม่ต้อง​นอน​กัน​แล้ว​!

ไม่ว่า​จะมีเพลง​คงคลัง​หรือไม่​ เซี่ยนอวี๋​และ​หยาง​จงหมิง​ซึ่งเขียน​เพลง​เสร็จ​ก่อน​ ต่าง​ทำให้​นักประพันธ์​เพลง​คนอื่นๆ​ ร้อนรน​ขึ้น​มา

อันที่จริง​

ตาม​ทฤษฎี​แล้ว​ เป็นไป​ได้ที่​นักประพันธ์​เพลง​จะเขียน​เพลง​ดี​ๆ ใน​เวลา​หนึ่ง​ชั่วโมง​ เมื่อ​แรงบันดาลใจ​ของ​พวกเขา​ปะทุ​ แต่​ตอนนี้​ทุกคน​อยาก​เชื่อ​ว่า​เรื่อง​นี้​เป็นไปไม่ได้​มากกว่า​

มีความเป็นไปได้​เพียง​อย่าง​เดียว​!

พวกคุณ​สอง​คน​มีเพลง​คงคลัง​!

[1] ฟ้าสูงทะเล​กว้าง​ เปรียบเปรย​ถึงความเป็นอิสระ​ ความคิด​และ​มุมมอง​อัน​ไร้​ขอบเขต​

[2] ฝ่าลม​โต้คลื่น​ เปรียบเปรย​ว่า​ทุกสิ่ง​ดำเนิน​ไป​อย่าง​ราบรื่น​วันรุ่งขึ้น​

รายการ​เพลง​ของ​เรา​ตอน​ใหม่​ล่าสุด​ออกอากาศ​

หลิน​เซวียน​ดู​รายการ​นี้​อยู่​ที่​บ้าน​

นั่ง​ดู​กับ​เหยา​เหยา​ซึ่งอยู่​ด้าน​ข้าง​

ใน​รายการ​นี้​ ทุกครั้งที่​นักประพันธ์​เพลง​เขียน​เพลง​เสร็จ​ จะไป​เลือก​นักร้อง​ยัง​ห้องโถง​ใหญ่​

ทุกครั้ง​ซุน​เย่าหั่ว​จะออกตัว​ลุกขึ้น​

ทว่า​ใน​ครั้งนี้​ ไม่มีใคร​เลือก​ซุน​เย่าหั่ว​

สุดท้าย​แล้ว​ทั้ง​ราชวงศ์​ปลา​ นักร้อง​คนอื่นๆ​ ล้วน​ถูก​นักประพันธ์​เพลง​เลือก​ไป​หมด​ ซุน​เย่าหั่ว​ยกเว้น​

ใน​คอมเมนต์​ต่าง​หยอกล้อ​

‘ซุน​เย่าหั่ว:​ ไหน​บอ​กว่า​นอน​รอ​ชัยชนะ​?’

‘ซุน​เย่าหั่ว:​ เลือก​ผม​เลือก​ผม​ รับรอง​ว่า​เพลง​ดัง​ แต่​คน​ไม่ดัง​!’

‘ขำ​ปอด​โยก​ ทั้ง​ราชวงศ์​ปลา​เหลือ​แค่​ซุน​เย่าหั่ว​ที่​ไม่ถูก​เลือก​’

‘เป็น​อย่าง​ที่​คิด​ ซุน​เย่าหั่ว​ต่างหาก​คือ​คน​ที่​อ่อน​ที่สุด​ใน​ราชวงศ์​ปลา​ อ่อน​กว่า​เฉินจื้ออวี่​ซะอีก​’

‘ที่จริง​เฉินจื้ออวี่​ไม่ได้​อ่อน​นะ​ ยังไง​คน​เขา​ก็​เป็น​ถึงนักร้อง​แถวหน้า​คน​แรก​ใน​ราชวงศ์​ปลา​’

‘ไม่ใช่แค่​ใน​รอบ​นี้​นะ​ ใน​ช่วง​เลือก​นักร้อง​รอบ​แรก​ ก็​ไม่มีใคร​ออก​ตัวเลือก​ซุน​เย่าหั่ว’​

‘ซุน​เย่าหั่ว​ จะว่า​ยังไง​ดี​ล่ะ​ ให้​ความรู้สึก​ว่า​ธรรมดา​เกินไป​’

‘อันที่จริง​เขา​ร้องเพลง​ดี​อยู่​นะ​ แต่​ชอบ​ถูก​คน​มองข้าม​’

‘แม้แต่​ก่อนหน้านี้​พ่อ​เพล​งอ​วี๋​ก็​เลือก​เฉินจื้ออวี่​ ไม่เลือก​ซุน​เย่าหั่ว’​

‘เห็น​แบบนี้​แล้ว​ซุน​เย่าหั่ว​ก็​ไม่ไหว​หรอก​ ที่​กลายเป็น​นักร้อง​แถวหน้า​ได้​ก็​ไม่ใช่เพราะ​ความสามารถ​’

‘ซุน​เย่าหั่ว​ก็​กระตือรือร้น​นะ​ ถูก​มองข้าม​หลายครั้ง​ขนาด​นี้​ยัง​พยายาม​หา​โอกาส​’

‘เฮ้อ​ ดู​แล้ว​ปวดใจ​แทน​’

‘ปวดใจ​ทำไม​ ที่​นักประพันธ์​เพลง​ไม่เลือก​เขา​ ต้อง​มีเหตุผล​ของ​ตัวเอง​อยู่แล้ว​’

‘…’

จู่ๆ เหยา​เหยา​ก็​รู้สึก​ไม่พอใจ​ขึ้น​มา “ทำไม​คน​พวก​นี้​ถึงพูดถึง​รุ่นพี่​เย่าหั่ว​แบบนี้​ล่ะ​”

หลิน​เซวียน​ตอบ​ “นั่น​เพราะ​เธอ​ไม่ค่อย​ได้​ติดตาม​ซุน​เย่าหั่ว​ไงล่ะ​”

ก่อนที่จะ​ร้องเพลง​ ‘สิบ​ปี​’ ซุน​เย่าหั่ว​ถูก​สาธารณชน​ตำหนิ​ยิ่งกว่า​นี้​อีก​

เพลง​ดัง​คน​ไม่ดัง​ตลอดกาล​

ภายหลัง​เพลง​สิบ​ปี​โด่งดัง​ ชื่อเสียง​ของ​ซุน​เย่าหั่ว​จึงดีขึ้น​

แต่​เมื่อ​เทียบ​กับ​นักร้อง​คนอื่นๆ​ แล้ว​ ซุน​เย่าหั่ว​ยัง​นับว่า​ถูก​สาธารณชน​มองข้าม​อยู่​ร่ำไป​

ขณะที่​นักร้อง​ใน​ราชวงศ์​ปลา​เหมือนกัน​ เซี่ยนอวี๋​เป็น​คน​ปั้น​มาเหมือนกัน​ ความนิยม​ของ​เจียง​ขุย​กลับ​สูงกว่า​ซุน​เย่าหั่ว​มาก​

“หนู​คิด​ว่า​รุ่นพี่​เย่าหั่ว​ร้องเพลง​ดีมาก​เลย​นะ​” ต้า​เหยา​เหยา​ไม่เข้าใจ​

หลิน​เซวียน​เอ่ย​ “นักร้อง​นักแสดง​หลาย​คน​ก็​เป็น​แบบนี้​ไม่ใช่หรือ​ ทั้งที่​ฝีมือดี​ แต่​ก็​ถูก​มองข้าม​ได้​ง่ายๆ​ ”

หลิน​เซวียน​ไม่รู้เรื่อง​นี้​

ต่อให้​อยู่​ใน​สตาร์​ไลท์​ ซุน​เย่าหั่ว​ก็​ถูก​บรรดา​นักประพันธ์​เพลง​สบประมาท​มาโดยตลอด​

……

หลิน​เยวียน​มาถึงศูนย์​ดนตรี​กลาง​เพื่อ​บันทึก​รายการ​

วันนี้​ถึงคราว​ที่​นักประพันธ์​เพลง​สิบ​คน​ที่​เหลือ​ต้อง​สุ่มจับ​คีย์​เวิร์ด​แล้ว​

หยาง​จงหมิง​ยิ้ม​พลาง​มอง​ไป​ทาง​หลิน​เยวียน​ “คุณ​จับ​ก่อน​?”

“ได้​ครับ​”

หลิน​เยวียน​ยื่นมือ​ลง​ไป​จับสลาก​

“ได้​อะไร​หรือ​”

เจิ้งจิงซึ่งถูก​จัด​ให้​อยู่​ใน​รอบ​นี้​ก็​มอง​ไป​ยัง​สลาก​ใน​มือ​ของ​หลิน​เยวียน​เช่นเดียวกัน​

“ฟ้าสูงทะเล​กว้าง​[1]?”

เธอ​เอ่ย​ว่า​ “ธีมนี้​ไม่เลว​ ฉัน​จับ​บ้าง​!”

หลิน​เยวียน​ตกตะลึง​

สลาก​ใน​มือ​ของ​เขา​ ประกอบ​ไป​ด้วย​คำ​สี่คำ​

ฟ้าสูงทะเล​กว้าง​!

คีย์​เวิร์ด​นี้​ง่าย​เหลือเกิน​!

ส่วน​เหตุผล​นั้น​ ทุกคน​ต่าง​เข้า​ใจดี​

“ฉัน​ก็​ด้วย​”

เจิ้งจิงหยิบ​สลาก​ขึ้น​มา คีย์​เวิร์ด​คือ​ ‘จนใจ​’

เจิ้งจิงเบ้​ปาก​ “จนใจ​จริงๆ​ ถ้าฉัน​ได้​ฟ้าสูงทะเล​กว้าง​ก็ดี​สิ แต่​จนใจ​ก็ได้​”

หยาง​จงหมิง​ไม่พูดจา​ ตรง​ไป​จับสลาก​

“ฝ่าลม​โต้คลื่น​[2]”

พิธีกร​อัน​หง​พลอย​สนุกสนาน​ตาม​ไป​ด้วย​ “สำนวน​ของ​อาจารย์​หยาง​จงหมิง​กับ​อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​เข้ากัน​พอดี​ คุณ​มีความคิด​อะไร​บ้าง​ไหม​ครับ​?”

หยาง​จงหมิง​เงียบ​

เจิ้งจิงขยับ​มือ​ทำ​ท่าทาง​ ชี้ไป​ยัง​ศีรษะ​ของ​ตนเอง​ “เขา​เริ่ม​เขียน​เพลง​แล้ว​”

อัน​หง​ตกตะลึง​

อะไร​นะ​

สร้างสรรค์​ผลงาน​ใน​สมอง​?

เขา​ไม่รู้​ว่า​นี่​เป็น​เรื่องจริง​หรือ​เท็จ​

ทว่า​หลังจากที่​หยาง​จงหมิง​เห็น​คีย์​เวิร์ด​ของ​ตนเอง​ เขา​ก็​ไม่พูดไม่จา​อีก​เลย​ ราวกับ​กำลัง​ดำ​ดิ่ง​สู่ห้วง​ความคิด​อยู่​จริงๆ​ …

คนอื่นๆ​ ยังคง​จับสลาก​กัน​ต่อไป​

เมื่อ​ทุกคน​จับสลาก​เรียบร้อย​ อัน​หง​ยิ้ม​พลาง​เอ่ย​ว่า​ “ขออภัย​ด้วย​ครับ​ ทุกท่าน​ต้อง​เข้า​ห้อง​ดำ​แล้ว​”

……

สิ่งที่​เรียก​ว่า​ห้อง​ดำ​ อันที่จริง​ก็​คือ​ห้องส่วนตัว​

ห้อง​ดำ​ของ​หลิน​เยวียน​ คือ​ห้อง​สีชมพู​ที่​เขา​คุ้นเคย​

ทีมงาน​เตรียม​เครื่องดื่ม​และ​ผลไม้​ให้​เขา​ ทั้ง​ยัง​กำชับ​เล็กน้อย​ “ถ้าต้องการ​อะไร​ บอก​ผม​ได้​เลย​นะ​ครับ​”

หลิน​เยวียน​พยักหน้า​ “ไม่เป็นไร​ครับ​ อีก​สักพัก​ผม​ก็​ออก​ไป​แล้ว​”

ทีมงาน​งุนงง​ ทันใดนั้น​ก็​ส่ายหน้า​ “ขอโทษ​นะ​ครับ​ อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​ ตาม​กฎ​ของ​รายการ​ ก่อนที่จะ​เขียน​เพลง​เสร็จ​ คุณ​จะไม่สามารถ​ออก​ไป​ได้​ นอก​จากไป​เข้า​ห้องน้ำ​ หรือ​กลับ​ไป​พักผ่อน​ที่​โรงแรม​ช่วง​กลางคืน​”

หลิน​เยวียน​ชะงัก​ “เขียน​ออกมา​ก็​ใช้ได้​แล้ว​ไม่ใช่เหรอ​ครับ​?”

ทีมงาน​ไม่รู้​ว่า​ควร​ตอบ​ว่า​อย่างไร​

ทว่า​ภาพ​ที่​เกิดขึ้น​หลังจากนี้​ กลับ​ทำให้​ทีมงาน​รายการ​ต้อง​ตกใจ​

เพราะ​หลิน​เยวียน​ยังคง​นั่ง​อยู่​ตรงนั้น​ ง่วนอยู่กับ​โปรแกรม​เขียน​เพลง​ ประหนึ่ง​ไม่จำเป็นต้อง​ใช้เวลา​ขบคิด​

สถานการณ์​ที่​เกิดขึ้น​นั้น​ต่าง​จาก​นักประพันธ์​เพลง​ใน​ห้อง​ดำ​เมื่อ​รอบ​ที่แล้ว​…

ใน​ห้อง​ดำ​รอบ​ที่แล้ว​ นักประพันธ์​เพลง​หลาย​คน​ขยุ้ม​ผม​ตนเอง​อยู่​บ่อยครั้ง​ขณะ​กำลัง​เขียน​เพลง​

เส้น​ผม​ซึ่งเดิมที​เหลืออยู่​ไม่มาก​ กลับ​หลุด​ร่วง​จน​ศีรษะ​โล้น​

แต่​เมื่อ​ถึงคราว​ของ​เซี่ยนอวี๋​ การเขียน​เพลง​ให้​ความรู้สึก​ผ่อนคลาย​ราวกับ​ดื่ม​น้ำ​?

เกือบ​หนึ่ง​ชั่วโมง​ผ่าน​ไป​ หลิน​เยวียนยก​นำ้ขึ้น​ดื่ม​ ก่อน​จะเงยหน้า​ขึ้น​มอง​ทีมงาน​

“เรียบเรียง​เพลง​ต้อง​ทำให้​เสร็จ​ที่นี่​เลย​ไหม​ครับ​?”

“ไม่ต้อง​ครับ​…”

ทีมงาน​ตกตะลึง​

หลิน​เยวียน​พยักหน้า​ “งั้น​ผม​เขียน​เสร็จ​แล้ว​ ออก​ไป​ได้​แล้ว​ใช่ไหม​ครับ​?”

ทีมงาน​รีบ​บอก​ “รอ​สักครู่​นะ​ครับ​ ผม​ขอ​ฟังทั้ง​เพลง​สัก​รอบ​ได้​ไหม​ครับ​”

“ได้​ครับ​”

หลิน​เยวียน​ปล่อย​ให้​อีก​ฝ่าย​สวม​หูฟัง​ เพื่อ​ฟังเพลง​ซึ่งบันทึกเสียง​เสร็จ​แล้ว​

ด้านล่าง​ยังมี​เนื้อเพลง​ซึ่งสมบูรณ์​แล้ว​

หลังจาก​ฟังจบ​ แววตา​ซึ่งทีมงาน​มอง​ไป​ยัง​หลิน​เยวียน​นั้น​ราวกับ​แววตา​ซึ่งมอง​สัตว์ประหลาด​!

หลิน​เยวียน​จึงเอ่ย​ถามอีกครั้ง​ “ผม​ออก​ไป​ได้​หรือยัง​ครับ​?”

ทีมงาน​อ้า​ปาก​พะงาบ​ คล้าย​กับ​เสียง​หาย​ไป​ ผ่าน​ไป​นาน​กว่า​จะเอ่ย​ออกมา​ด้วย​เสียง​อัน​แหบแห้ง​

“ได้​ครับ​”

หลิน​เยวียน​พยักหน้า​ ผลัก​ประตูออก​ไป​

……

ถงซูเห​วิน​ซึ่งเป็น​ผู้กำกับ​รายการ​กำลัง​ ‘ลาดตระเวน​’

เมื่อ​เห็น​ว่า​หลิน​เยวียน​เดิน​ออกมา​จาก​ห้อง​สีชมพู​​ ถงซูเห​วิน​จึงตกใจ​จน​สะดุ้งโหยง​ รีบ​เข้าไป​หยุด​เขา​ไว้​ “อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​ ทำไม​คุณ​ออกมา​แล้ว​ล่ะ​ครับ​!”

หลิน​เยวียน​ตอบ​ “ผม​แต่งเพลง​เสร็จ​แล้ว​ครับ​”

ถงซูเห​วิน​คิด​ว่า​ตน​ฟังผิด​ไป​ “อ๋า​?”

หลิน​เยวียน​ทำได้​เพลง​พูด​ประโยค​เดิม​ “ผม​เขียน​แต่ง​เสร็จ​แล้ว​ครับ​”

พูด​จบ​ หลิน​เยวียน​จึงเดินผ่าน​ถงซูเห​วิน​ไป​

ถงซูเห​วิน​มอง​ไป​ยัง​แผ่น​หลัง​ของ​หลิน​เยวียน​ เขา​อยาก​พูด​บางอย่าง​ ทว่า​สุดท้าย​กลับ​ปิดปาก​สนิท​

เขา​เร่งฝีเท้า​ เดิน​เข้าไป​ยัง​ห้อง​สีชมพู​ของ​หลิน​เยวียน​

ทีมงาน​ให้​ห้อง​สีชมพู​ยังคง​สวม​หูฟัง​ ท่าทาง​แลดู​สับสน​

“เขา​แต่งเพลง​เสร็จ​แล้ว​?”

“แต่ง​เสร็จ​แล้ว​ครับ​…”

“เป็นไปได้​ยังไง​ นี่​ผ่าน​ไป​ยัง​ไม่ถึงหนึ่ง​ชั่วโมง​เลย​ไม่ใช่หรือ​?”

ถงซูเห​วิน​ขมวดคิ้ว​ อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​ไม่พอใจ​กับ​กฎ​ของ​รายการ​เสียแล้ว​ ถึงได้​จงใจเขียน​เพลง​อย่าง​ขอไปที​?

แบบนี้​ไม่ได้การ​แล้ว​

เขา​รีบ​นั่งลง​ “ผมขอ​ฟังหน่อย​”

ทีมงาน​ส่งหูฟัง​ให้​ด้วย​ท่าทาง​ประหนึ่ง​วิญญาณ​​หลุด​ออกจาก​ร่าง​

ถงซูเห​วิน​ขมวดคิ้ว​ คลิก​เล่น​เพลง​

เพลง​นี้​ไม่มีเสียง​คน​ขับร้อง​ มีเพลง​แนวทาง​ของ​คอร์ด​และ​ทำนอง​โดยรวม​

ทันใดนั้น​เอง​

ถงซูเห​วิน​นั่ง​นิ่ง​ราวกับ​ถูก​ฟ้าผ่า​ แววตา​เปี่ยม​ไป​ด้วย​ความประหลาดใจ​ระคน​ตกใจ​

ผ่าน​ไป​นาน​

จู่ๆ เขา​ก็​ฉุก​คิดถึง​ความเป็นไปได้​หนึ่ง​ขึ้น​มา “อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​มีเพลง​คงคลัง​ไว้​ และ​ตรง​กับ​หัวข้อ​ที่​เขา​ได้​พอดี​?”

“ดู​จาก​ตอนนี้​ น่าจะเป็น​แบบ​นั้น​ครับ​”

ทีมงาน​เอ่ย​พร้อม​รอยยิ้ม​ขื่น​ “ผม​ไม่อยาก​จะเชื่อ​ว่า​เขา​เขียน​เพลง​นี้​ออกมา​ได้​ภายใน​เวลา​ชั่วโมง​เดียว​ แถมยัง​เขียน​เนื้อเพลง​ออกมา​ได้ดี​ขนาด​นี้​”

ถงซูเห​วิน​กำลัง​ขบคิด​

หรือว่า​เป็น​เพราะ​คีย์​เวิร์ด​ไป​ตรง​กับ​เพลง​คงคลัง​พอดี​?

แบบ​นั้น​จะบังเอิญ​ไป​หน่อย​ไหม​?

……

อีก​ด้าน​หนึ่ง​

หลิน​เยวียน​เดิน​ไป​ยัง​ห้องโถง​ฝั่งนักร้อง​

ใน​ชั่วพริบตา​ นักร้อง​ทั้งหมด​ต่าง​มอง​ไป​ยัง​หลิน​เยวียน​ ทว่า​สีหน้า​ของ​พวกเขา​กลับ​สับสน​

ทำไม​อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​ถึงออกมา​แล้ว​ล่ะ​

เขา​ออกมา​เลือก​นักร้อง​?

ไม่ใช่มั้ง

เพิ่ง​ผ่าน​ไป​แค่​หนึ่ง​ชั่วโมง​

เขียน​เพลง​เสร็จ​ใน​เวลา​สั้น​ๆ เพียงเท่านี้​?

บอ​กว่า​เขียน​เพลง​ตาม​หัวข้อ​ไม่ใช่หรือ​?

ต่อให้​ไม่ใช่การเขียน​เพลง​ตาม​หัวข้อ​ ก็​ไม่มีทาง​เขียน​ได้​เร็ว​ขนาด​นี้​หรอก​?

หลิน​เยวียน​กลับ​ไม่ได้​สนใจ​ความคิด​ของ​เหล่า​นักร้อง​ เขา​ตัด​เข้า​ประเด็น​ในทันที​

“รุ่นพี่​เย่าหั่ว​ พวกเรา​ไป​อัด​เพลง​”

นักร้อง​ทุกคน​ต่าง​ตกตะลึง​

เขียน​เสร็จ​แล้ว​จริงๆ​ ?

นี่​มัน​…

มีเพลง​คงคลัง​ที่​ตรง​กับ​หัวข้อ​ที่​ได้​?

ซุน​เย่าหั่ว​ลุกขึ้น​ด้วย​ความ​สับสน​

ทันใดนั้น​เขา​ก็​ฉุก​คิดถึง​คำพูด​ที่​หลิน​เยวียน​บอก​กับ​เขา​เมื่อคืนนี้​

‘เจอกัน​พรุ่งนี้​ครับ​’

ซุน​เย่าหั่ว​รู้สึก​อยาก​ร้องไห้​

ขณะเดียวกัน​

เสียง​ของ​ทีมงาน​ก็​ดัง​ขึ้น​ผ่าน​ลำโพง​

“อาจารย์​เซี่ยนอวี๋​สร้างสรรค์​บทเพลง​เรียบร้อย​แล้ว​ เลือก​นักร้อง​ซุน​เย่าหั่ว”​

ทันใดนั้น​เอง​

ทุก​คนใน​ห้อง​ดำ​ต่าง​ตะลึงงัน​

“เร็ว​ปาน​นั้น​?”

“เป็นไปได้​ยังไง​”

“ชั่วโมง​เดียว​ก็​เขียน​เพลง​ออกมา​ได้​ตาม​คีย์​เวิร์ด​?”

“น่ากลัว​เกินไป​แล้ว​ไหม​?”

“ไม่นะ​”

“ไม่ได้​เขียน​ออกมา​ใน​เวลา​ชั่วโมง​เดียว​แน่ๆ​ ”

“นี่​คือ​เพลง​คงคลัง​ที่​ตรง​กับ​หัวข้อ​พอดี​สินะ​?”

“โชคดี​เกินไป​แล้ว​ มีเพลง​คงคลัง​ที่​ใช้ได้​พอดี​”

“เซี่ยนอวี๋​เหมือน​จะมีเพลง​คงคลัง​เยอะ​จริงๆ​ ”

“ฉัน​ได้กลิ่น​ของ​เพลง​คงคลัง​”

“…”

ทุกคน​ต่าง​คิด​ว่า​เซี่ยนอวี๋​มีเพลง​คงคลัง​!

ไม่เช่นนั้น​ การเขียน​เพลง​ออกมา​ภายใน​หนึ่ง​ชั่วโมง​นั้น​เร็ว​เกินไป​จริงๆ​ !

ทุกคน​สามารถ​แต่งเพลง​ออกมา​ได้​ภายใน​หนึ่ง​ชั่วโมง​ ทว่า​ทุกคน​ล้วนแต่​กุมขมับ​ เพราะ​เพลง​ซึ่งใช้เวลา​เพียง​หนึ่ง​ชั่วโมง​ใน​การเขียน​นั้น​ไม่มีทางผ่าน​มาตรฐาน​ของ​พวกเขา​เอง​

คุณภาพ​ไม่เพียงพอ​!

น้ำหนัก​ของ​การแข่งขัน​นี้​สูงมาก​ ใคร​กล้า​ทำ​ออกมา​อย่าง​สุกเอาเผากิน​ มีแต่​จะพ่ายแพ้​อย่าง​น่าอับอาย​

เพราะฉะนั้น​

เซี่ยนอวี๋​กล้า​เขียน​เพลง​ออกมา​ภายใน​เวลา​เพียง​ชั่วโมง​เดียว​ ย่อม​ต้อง​เป็น​เพราะ​เขา​มั่นใจ​ใน​บทเพลง​ของ​ตนเอง​มาก​

ความมั่นใจ​นี้​มาจาก​ไหน​น่ะ​หรือ​?

มีเพียง​เพลง​คงคลัง​เท่านั้น​ที่​ทำได้​

เมื่อ​คิด​เช่นนี้​ นักประพันธ์​เพลง​คนอื่นๆ​ จึงผ่อนคลาย​ลง​

ถึงแม้จะรู้สึก​อิจฉา​เซี่ยนอวี๋​อยู่​บ้าง​ เพราะ​ความกดดัน​ใน​การเขียน​เพลง​นั้น​ทำให้​พวกเขา​ทรมาน​ใจเหลือเกิน​

อย่างไรก็ตาม​

ครึ่ง​ชั่วโมง​ผ่าน​ไป​

จู่ๆ เสียง​จาก​ลำโพง​ก็​ดัง​ขึ้น​อีกครั้ง​ “อาจารย์​หยาง​จงหมิง​สร้างสรรค์​บทเพลง​สำเร็จ​แล้ว​ เลือก​นักร้อง​เจียง​ขุย​!”

ผู้​คนใน​ห้อง​ดำ​รู้สึก​งุนงง​อีกครั้ง​

อะไร​กัน​ล่ะ​เนี่ย​!

ทำไม​ถึงเร็ว​ขนาด​นี้​

หยาง​จงหมิง​ก็​เขียน​เสร็จ​แล้ว​?

มีเพลง​คงคลัง​เหมือนกัน​ใช่ไหม​

พวกคุณ​สอง​คน​มีเพลง​คงคลัง​เยอะ​เกินไป​แล้ว​!

“เป็นไปไม่ได้​!”

เจิ้งจิงจ้องมอง​ทีมงาน​ “ฉัน​ไม่เชื่อ​ว่า​พวกเขา​เขียน​เพลง​เสร็จ​ภายใน​หนึ่ง​ชั่วโมง​ ต้อง​เป็น​เพลง​คงคลัง​แน่ๆ​ !”

ทีมงาน​ “…”

ตรรกะ​นี้​ฉัน​เข้าใจ​ แต่​ทำไม​คุณ​ต้อง​ถลึงตา​ใส่ฉัน​ด้วย​

เมื่อ​มอง​ไป​ยัง​เจิ้งจิงซึ่งผมเผ้า​ยุ่งเหยิง​หน้าจอ​คอมพิวเตอร์​​ ทีมงาน​จึงบอก​ไป​อย่าง​ตกประหม่า​ “เรา​มีซุป​งาดำ​…”

ใช้บำรุง​เส้น​ผม​

การเขียน​เพลง​ทำให้​คน​ผม​ร่วง​ ขณะ​บันทึกเทป​ราย​การตอน​ที่แล้ว​ ซุป​งาดำ​นั้น​กลายเป็น​สินค้า​ขายดี​สำหรับ​นักประพันธ์​เพลง​ใน​ห้อง​ดำ​

“ฉัน​ขอ​หนึ่ง​ชาม!”

เจิ้งจิงจ้อง​หน้าจอ​อย่าง​เคียด​ขึง​ ตอนนี้​เธอ​เขียน​ไม่ออก​แม้แต่​คอร์ด​เดียว​ “เอา​กระทิง​ดำ​มาสอง​ขวด​!”

ให้​ตาย​เถอะ​!

คืนนี้​ไม่ต้อง​นง​ไม่ต้อง​นอน​กัน​แล้ว​!

ไม่ว่า​จะมีเพลง​คงคลัง​หรือไม่​ เซี่ยนอวี๋​และ​หยาง​จงหมิง​ซึ่งเขียน​เพลง​เสร็จ​ก่อน​ ต่าง​ทำให้​นักประพันธ์​เพลง​คนอื่นๆ​ ร้อนรน​ขึ้น​มา

อันที่จริง​

ตาม​ทฤษฎี​แล้ว​ เป็นไป​ได้ที่​นักประพันธ์​เพลง​จะเขียน​เพลง​ดี​ๆ ใน​เวลา​หนึ่ง​ชั่วโมง​ เมื่อ​แรงบันดาลใจ​ของ​พวกเขา​ปะทุ​ แต่​ตอนนี้​ทุกคน​อยาก​เชื่อ​ว่า​เรื่อง​นี้​เป็นไปไม่ได้​มากกว่า​

มีความเป็นไปได้​เพียง​อย่าง​เดียว​!

พวกคุณ​สอง​คน​มีเพลง​คงคลัง​!

[1] ฟ้าสูงทะเล​กว้าง​ เปรียบเปรย​ถึงความเป็นอิสระ​ ความคิด​และ​มุมมอง​อัน​ไร้​ขอบเขต​

[2] ฝ่าลม​โต้คลื่น​ เปรียบเปรย​ว่า​ทุกสิ่ง​ดำเนิน​ไป​อย่าง​ราบรื่น​

Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน

Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน

Status: Ongoing

‘เขา’ ทะลุมิติมายังจักรวาลคู่ขนานซึ่งมีชื่อว่า ‘บลูสตาร์’

ดินแดนซึ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของศิลปะวัฒนธรรม ศาสตร์ทุกแขนงซึ่งเกี่ยวข้องกับศิลปะ

ไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร์ ดนตรี จิตรกรรม วรรณกรรม หรือการเขียนพู่กันก็ล้วนเฟื่องฟูอย่างยิ่ง

ร่างที่เขามาสิงอยู่คือ ‘หลินเยวียน’ นักศึกษาปีสองที่กำลังจะเดบิวต์

แต่โชคชะตากลับเล่นตลกให้หลินเยวียนป่วยเป็นโรคที่รักษาไม่หาย ทำให้ร้องเพลงไม่ได้ และมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน

ครอบครัวก็หมดเงินไปกับค่ารักษาจนอยู่ในภาวะการเงินขัดสน

เป็นเหตุให้หลินเยวียนตัดสินใจจบชีวิตของตัวเองเพื่อไม่ให้เป็นภาระของครอบครัวต่อไป

แต่ ‘เขา’ ไม่คิดจะปลิดชีพตัวเองเหมือนหลินเยวียน

ถึงแม้ร่างนี้จะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน แต่ก็ยังพอเหลือเวลาให้ทำอะไรอยู่บ้าง

และแม้จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของตัวเองไม่ได้ ก็ยังพอจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของครอบครัวได้

เขาจะเขียนเพลง เขียนหนังสือ ถ่ายทอดความรู้ หารายได้ให้ครอบครัว!

ทันใดนั้น…

[กำลังตรวจเลือด…กำลังตรวจยีน…กำลังตรวจม่านตา…

ระดับความเข้ากันได้ร้อยละ 99.36…ตรงตามมาตรฐาน…

เลือกจากฐานข้อมูล…โลกในระบบสุริยจักรวาล…ระบบกำลังเชื่อมต่อ…]

[ดาวน์โหลดสำเร็จ เชื่อมต่อระบบศิลปะเสร็จสมบูรณ์!]

[สวัสดีโฮสต์ ยินดีสำหรับการเชื่อมต่อกับระบบศิลปะ

ระบบของเราจะช่วยเหลืออย่างเต็มที่เพื่อให้ท่านได้เป็นศิลปินของบลูสตาร์!]

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท