รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人] – บทที่ 783 ผนึกแดนบรรพโกลาหลคลาย สิ่งมีชีวิต ณ ชายขอบพุ่งออกไป!

บทที่ 783 ผนึกแดนบรรพโกลาหลคลาย สิ่งมีชีวิต ณ ชายขอบพุ่งออกไป!

บท​ที่​ 783 ผนึก​แดน​บรรพ​โกลาหล​คลาย​ สิ่งมีชีวิต​ ณ ชายขอบ​พุ่ง​ออก​ไป​!

ที่นี่​คือ​ดินแดน​ชายขอบ​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ มีสิ่งมีชีวิต​อาศัย​อยู่​เป็น​จำนวนมาก​

พวกเขา​ไม่รู้​แล้ว​ว่า​มาอยู่​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ตั้ง​นาน​เท่าไหร่​ แต่​ถึงอย่างไร​ พวกเขา​ก็​มิใช่สิ่งมีชีวิต​ท้องถิ่น​ของ​แดน​บรรพ​โกลาหล​ ถูก​ผลักไส​มาโดยตลอด​ ผ่าน​ไป​แล้ว​เนิ่นนาน​ พวกเขา​ก็​ยัง​ใช้ชีวิต​อยู่​ใน​ดินแดน​ชายขอบ​ของ​แดน​บรรพ​โกลาหล​ ไม่สามารถ​เข้าไป​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ได้​จริง ๆ​

สิ่งมีชีวิต​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ก็​มิได้​ยอมรับ​พวกเขา​ เรียก​พวกเขา​ว่า​คน​เถื่อน​ พวกเขา​ต้อง​ใช้ชีวิต​ใน​สิ่งแวดล้อม​อัน​ย่ำแย่​

ทว่า​แม้จะเป็น​สิ่งแวดล้อม​ย่ำแย่​เช่นนี้​ ก็​ยัง​ทรงพลัง​กว่า​ด้านนอก​นั่น​ตั้ง​ไม่รู้​กี่​เท่า​ สำหรับ​พวกเขา​ใน​อดีต​ เซียน​เป็น​เพียง​จินตนาการ​ฝันเฟื่อง​ที่​ไม่มีวัน​เป็นจริง​ ทว่า​บัดนี้​ ใน​หมู่​พวกเขา​แทบ​เต็มไปด้วย​กำลัง​รบ​ระดับ​เซียน​ มากมาย​จน​นับไม่ถ้วน​

กระทั่ง​สิ่งมีชีวิต​เหนือ​ขอบเขต​โกลาหล​ก็​ยังมี​อยู่​นับ​คณา!​

ก่อน​กาลเวลา​อัน​ยาวนาน​ เคย​มียุคสมัย​หนึ่ง​หาย​ไป​ จู่ ๆ สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​ใน​ยุคสมัย​นั้น​ก็​อันตรธาน​ไป​หมด​ ไม่เหลือ​ร่องรอย​แม้แต่น้อย​ ส่งผล​ให้​อารยธรรม​ฝึก​ตน​ที่​ถดถอย​อยู่แล้ว​ยิ่ง​ขาดช่วง​เข้าไป​ใหญ่​

จนกระทั่ง​ผ่าน​ไป​เนิ่นนาน​ ถึงมีอารย​ธรรมการ​ฝึก​ตน​ปรากฏ​ขึ้น​ใหม่​

และ​พวกเขา​คือ​เหล่า​สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​ที่​หาย​ไป​!

พวกเขา​ก็​ไม่แน่ใจ​ว่า​เกิดเรื่อง​ใด​ขึ้น​ กว่า​พวกเขา​จะรู้ตัว​ ก็​มาถึงแดน​บรรพ​โกลาหล​เสียแล้ว​

“ข้า​คิด​คะนึง​ถึงบ้านเกิดเมืองนอน​ยิ่งนัก​ ไม่รู้​ว่า​ป่านนี้​ภูมิลำเนา​ของ​เรา​เป็น​อย่างไรบ้าง​!”

“ข้า​ตื้นตัน​เหลือเกิน​ ข้า​อยาก​ไป​จาก​ที่นี่​ หวนคืน​สู่บ้านเกิด​มานาน​แล้ว​ และ​บัดนี้​ ในที่สุด​ความต้องการ​นั้น​ก็​จะเป็นจริง​!”

พวกเขา​เต็มตื้น​เป็น​อย่างยิ่ง​ เตรียมตัว​ให้​พร้อม​

ผนึก​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​หลวม​ลง​มาก​ หาก​เป็น​เช่นนี้​ต่อ​ อีกไม่นาน​พวกเขา​ก็​สามารถ​ไป​จาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ กลับ​ไป​ยัง​มาตุภูมิ​ของ​พวกเขา​

พวกเขา​เตรียม​ถอนกำลัง​ออกจาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​เต็ม​รูปแบบ​ นำ​ทุกสิ่ง​ที่​ติดตัว​ไป​ได้​ไป​ด้วย​ พวกเขา​ไม่ได้รับ​การ​ยอมรับ​ ชีวิต​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ของ​พวกเขา​ยากแค้น​อย่างยิ่ง​ พวกเขา​ไม่นึก​อาลัยอาวรณ์​แดน​บรรพ​โกลาหล​เลย​สักนิด​

นอกจากนี้​ พวกเขา​เอง​ก็​ระแวง​ซึ่งกันและกัน​อยู่​ด้วย​

ทันทีที่​กลับ​ไป​ถึงบ้านเกิด​ พวกเขา​จะต้อง​มีศึก​แย่งชิง​กัน​อย่าง​หลีกเลี่ยง​มิได้​ ถึงอย่างไร​พวกเขา​ก็​ต้อง​เลือก​ดินแดน​เพื่อ​ตั้งรกราก​กัน​ใหม่​

ส่วน​สิ่งมีชีวิต​ที่​บ้านเกิด​นั้น​ พวกเขา​ไม่นึก​กังวล​แม้แต่น้อย​

มีสิ่งใด​ให้​กังวล​กัน​เล่า​

ต่อให้​สิ่งมีชีวิต​ที่​บ้านเกิด​จะแข็งแกร่ง​เพียงใด​ ก็​คง​ไม่แข็งแกร่ง​ไป​กว่า​พวกเขา​

จะเป็น​เช่นนั้น​ได้​อย่างไรเล่า​!

ไม่ว่า​อย่างไร​ พวกเขา​ก็​เคย​ใช้ชีวิต​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​มา สิ่งมีชีวิต​ที่​บ้านเกิด​มิอาจ​เทียบ​ชั้น​พวกเขา​ได้​ไม่ว่า​ด้าน​ใด​ พวก​นั้น​ไม่อาจ​เป็น​ภัย​คุกคาม​สำหรับ​พวกเขา​

ศึก​แย่งชิง​ที่จะ​อุบัติ​ใน​ยาม​นั้น​ เป็น​ศึก​ระหว่าง​สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​อย่าง​พวกเขา​เท่านั้น​

ณ เมือง​ชิงซาน​

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​หลับ​จนถึง​เที่ยง​ อย่างไร​เสีย​ เตียง​ที่​บ้าน​เขา​เอง​ก็​หลับ​สบาย​กว่า​ นับแต่​อยู่​ข้างนอก​มา เขา​มิเคย​นอน​นาน​ขนาด​นี้​เลย​

หลังจากนั้น​ก็​ออก​ไป​ทักทาย​เพื่อนบ้าน​ใน​ละแวก​ใกล้เคียง​ บอก​พวกเขา​ว่า​ตน​กลับมา​แล้ว​ เพื่อนบ้าน​เหล่านั้น​ดีใจ​มาก​เช่นกัน​ เอ่ย​ว่า​ช่วง​ที่​เขา​ไม่อยู่​ต่าง​ก็​คิดถึง​เขา​กัน​มาก​

“ไปเที่ยว​ครา​นี้​ จะให้​เสียเปล่า​ไม่ได้​…”

เขา​หัวเราะ​ บอก​ให้​ลั่วสุ่ย​ช่วย​ฝน​หมึก​ เขา​จะวาด​ทัศนียภาพ​ระหว่างทาง​ที่​สลัก​อยู่​ใน​ใจเขา​ออกมา​ให้​หมด​

นี่​คือ​งานใหญ่​อย่าง​ไม่ต้องสงสัย​ ใช้เวลานาน​แน่นอน​ ทว่า​สิ่งที่​เขา​มีมาก​ที่สุด​ก็​คือ​เวลา​ ถึงอย่างไร​ก็​มิมีเรื่อง​อื่น​ให้​ทำ​แล้ว​

ชายหนุ่ม​ตวัด​พู่กัน​วาดภาพ​ เริ่ม​จาก​ดินแดน​หยิน​ที่​เขา​อาศัย​อยู่​ เขา​ไป​จน​ครบ​สิบ​แปด​โจว​ใน​ดินแดน​หยิน​แล้ว​ ที่นี่​มีทิวทัศน์​งดงาม​มากมาย​ที่​ฝังลง​ไป​ใน​ใจเขา​

และ​เขา​มิได้​ผุด​ความคิด​กะทันหัน​ หาก​แต่​วางแผน​ไว้​ตั้งแต่​เมื่อ​ครั้ง​ยัง​ออก​ท่องเที่ยว​ไป​ทั่ว​ อย่างไร​เสีย​ ภาพ​เหล่านี้​ล้วน​ต้อง​กลายเป็น​ความทรงจำ​อัน​แสน​หวาน​

ขณะเดียวกัน​ เขา​วาด​แบบ​ร่าง​ไว้​มากมาย​ ยาม​พบ​เจอ​ทัศนียภาพ​ที่​เขา​ชื่นชอบ​ เขา​จะร่าง​โครง​ออกมา​พอสังเขป​เพื่อ​เก็บ​ไว้​

หาก​มิใช่เช่นนั้น​ ลำพัง​จินตนาการ​ของ​เขา​ ต่อให้​เขา​ความจำ​เป็นเลิศ​เพียงใด​ ก็​ยาก​จะวาด​ทัศนียภาพ​เหล่านั้น​ออกมา​ให้​หมด​

อาณาจักร​นี้​กว้างใหญ่​ไพศาล​ยิ่งนัก​ ซ้ำยังมี​ทิวทัศน์​ตระการตา​อยู่​ตั้ง​หลาย​ที่​ หวัง​พึ่ง​เพียง​ความทรงจำ​ยาก​จะวาด​ทัศนียภาพ​เหล่านั้น​ออกมา​ได้​จริง ๆ​

เวลา​ล่วงเลย​ผ่าน​ไป​เรื่อย ๆ​ เขา​วาดภาพ​สถานที่​ออกมา​ได้​หลาย​แห่ง​จาก​แบบ​ร่าง​เหล่านี้​ แต่ละ​ที่​ล้วน​สมจริง​เป็น​ที่สุด​ ราวกับ​ได้​อยู่​ที่นั่น​จริง ๆ​

ระหว่าง​นั้น​ ชางเห​ยามา​เยี่ยม​ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ เอ่ย​ว่า​นาง​สนอกสนใจ​ใน​การ​วาดภาพ​มาก​ อยาก​อยู่​เรียน​วิชา​วาดภาพ​ข้าง​กาย​คุณชาย​

ห​ลี่​จิ่ว​เต้า​ตกลง​ด้วย​ความเต็มใจ​ เขา​มีภาพ​จำดี ๆ​ กับ​ชางเหยา​ นาง​เป็น​เด็กสาว​น่ารัก​และ​ตลก​ ลาน​ของ​เขา​ยัง​เหลือ​ห้อง​ว่าง​อยู่​มาก​ จึงบอก​ให้​ลั่วสุ่ย​ทำความสะอาด​ไว้​สัก​ห้อง​ให้​ชางเหยา​พำนัก​

หาก​เป็น​เมื่อก่อน​ เขา​มิกล้า​ให้​ชางเหยา​พัก​ที่นี่​จริง ๆ​

แต่​บัดนี้​มิมีปัญหา​ มีลั่วสุ่ย​อยู่​ หา​ได้​กระอักกระอ่วน​ไม่

ทว่า​ด้าน​มัจฉาสัต​มายา​นั้น​น่าสงสาร​ยิ่ง​

“ข้า​แด่​สวรรค์​ ข้า​แด่​ธรณี​ ไย​จึงทำ​กับ​ข้า​เช่นนี้​! ข้า​เพิ่ง​เอ่ย​ว่า​ได้​มีเวลา​สงบ​เสีย​บ้าง​ เหตุใด​ชางเหยา​ถึงมาอีกแล้ว​เล่า​!”

เขา​ร้องไห้​ด้วย​ความ​ชอกช้ำ​ ปวดใจ​ที่สุด​ ร้าวราน​เหลือแสน​

หลัง​ชางเหยา​เข้ามา​พำนัก​ที่นี่​ ชีวิต​เขา​หลังจากนี้​คง​แย่​แน่​

อย่าง​ที่​คิด​ เขา​คาดการณ์​ไว้​ไม่ผิด​ หลัง​ชางเหยา​เข้ามา​อยู่​ด้วย​ เขา​นั้น​อนาถา​เหลือคณา​

ทุก​ครั้งหลัง​คุณชาย​ปรุงอาหาร​เลิศ​รส​ไว้​มากมาย​ ชางเหยา​จะนำ​อาหาร​เลิศ​รส​เหล่านั้น​มาเดิน​วนเวียน​อยู่​แถว​ ๆ ขอบ​สระ​เพื่อ​ยั่ว​น้ำลาย​เขา​ เขา​ทรมาน​เหลือเกิน​!

นอกจากนี้​ ยาม​ชางเหยา​ว่าง ๆ​ จะจับตัว​เขา​ออกมา​ปู้ยี่ปู้ยำ​ เขา​เอง​ก็​มิกล้า​ขัดขืน​อัน​ใด​ โดน​ชางเหยา​กลั่นแกล้ง​จน​ช้ำ

เวลา​ผัน​เปลี่ยนไป​อย่าง​รวดเร็ว​ ครึ่ง​เดือน​ผ่าน​ไป​ ผนึก​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​บางเบา​ขึ้น​เรื่อย ๆ​ หาก​เป็น​เช่นนี้​ต่อ​ อีกไม่นาน​ แดน​บรรพ​โกลาหล​ก็​จะเผย​ออก​ไป​สู่ใต้​หล้า​

สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​ตาม​ชายขอบ​เตรียมตัว​ไว้​แล้วแต่​เนิ่น ๆ​ หลัง​ผนึก​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​คลาย​ พวกเขา​ไม่มีลังเล​ ไป​จาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ คืน​กลับ​ไป​ยัง​บ้านเกิด​อย่าง​รวดเร็ว​

พวกเขา​กลัว​เป็น​อย่างยิ่ง​ว่า​ขืน​ชักช้า​ จะมิได้​ภูมิทัศน์​ดี ๆ​ ช่วงชิง​กัน​ออกมา​ด้วย​กลัว​จะเสียเปรียบ​

ส่วน​สิ่งมีชีวิต​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​นั้น​ ไม่มีทีท่า​อยาก​ไป​จาก​ที่นี่​เลย​สักนิด​ ที่ใด​เล่า​จะสู้แดน​บรรพ​โกลาหล​

อีก​อย่าง​ แดน​บรรพ​โกลาหล​คือ​บ้าน​ของ​พวกเขา​ ไม่เหมือนกับ​สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​ที่​อาศัย​ตาม​พื้นที่​ชายขอบ​

“ไป​เสียได้​ก็ดี​ คน​เถื่อน​เฉกเช่น​พวกเขา​ควร​ไป​นาน​แล้ว​!”

“จำเป็นต้อง​ปีติ​ยินดี​ถึงปาน​นั้น​ด้วย​หรือ​ แม้ว่า​พวกเขา​อาศัย​อยู่​ใน​พื้นที่​ชายขอบ​ สภาพแวดล้อม​เลวร้าย​นักหนา​ กระนั้น​ก็​ยัง​ดีกว่า​ข้างนอก​กว่า​หมื่น​เท่า​!”

สิ่งมีชีวิต​มากมาย​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ต่าง​ดูถูกดูแคลน​สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​ตาม​ชายขอบ​ เห็น​ว่า​สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​เหล่านี้​จะไป​กัน​แล้ว​ พวกเขา​ต่าง​ยินดี​เป็น​อย่างยิ่ง​

ตลอดเวลา​ที่ผ่านมา​ พวกเขา​ต่าง​ดูหมิ่น​สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​ที่​อาศัย​อยู่​ตาม​ชายขอบ​ หาก​มิใช่จ้าว​แห่ง​ดินแดน​ต่าง ๆ​ สั่งห้าม​มิให้​พวกเขา​ก่อกรรมทำเข็ญ​สังหาร​พวก​นั้น​ พวกเขา​ฆ่าล้าง​สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​ที่​อาศัย​ตาม​พื้นที่​ชายขอบ​ไป​นาน​แล้ว​

พวกเขา​มองว่า​ สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​ตาม​ชายขอบ​ทำให้​แดน​บรรพ​โกลาหล​แปดเปื้อน​

“ผนึก​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​นั้น​หย่อน​มาก​แล้ว​ อีกไม่นาน​ก็​จะเผย​ตัวตน​ออก​ไป​ ถึงครานั้น​ คง​มีสิ่งมีชีวิต​ข้างนอก​อยาก​เข้ามา​กัน​นับ​คณา​ พวกเรา​จะปล่อย​ให้​พวกเขา​มาทำให้​แดน​บรรพ​โกลาหล​ต้อง​เปื้อน​มลทิน​มิได้​เด็ดขาด​!”

“ใช่แล้ว​! ขืน​พวกเขา​กล้า​เข้ามา​ เรา​จะเชือด​พวกเขา​ให้​หมด​ ให้​พวกเขา​ไม่อาจ​กลับ​ไป​ได้​อีก​!”

สายตา​พวกเขา​เปล่งประกาย​ดุดัน​ แดน​บรรพ​โกลาหล​ต้อง​เผย​ตัว​สู่ใต้​หล้า​แน่​แล้ว​ เรื่อง​นี้​จะไม่เปลี่ยนแปลง​

พวกเขา​ต้อง​รักษา​แดน​บรรพ​โกลาหล​ไว้​ มิให้​สิ่งมีชีวิต​ข้างนอก​เข้ามา​ใน​นี้​ได้​

ขณะเดียวกัน​ สิ่งมีชีวิต​ตาม​ชายขอบ​จำนวน​หนึ่ง​ได้​ก้าว​ออกจาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​แล้ว​

“สิ่งแวดล้อม​เลวร้าย​เพียงนี้​เชียว​หรือ​”

“ใช้ชีวิต​ท่ามกลาง​สิ่งแวดล้อม​เช่นนี้​ได้​ด้วย​หรือ​”

สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​ไม่น้อย​ขมวดคิ้ว​ หน้าตา​เต็มไปด้วย​ความรังเกียจ​ที่​มีต่อ​อาณาจักร​แห่ง​นี้​

แย่​จริง ๆ​ ไม่มีสสาร​ฝึกฝน​ระดับสูง​อยู่เลย​ พวกเขา​ถึงขั้น​ต้อง​กลั้นหายใจ​ ไม่ต้องการ​หายใจ​ด้วย​อากาศ​ใน​อาณาจักร​นี้​ ด้วย​มองว่า​ ‘สกปรก​’ เกินไป​

ก่อน​ออกมา​ พวกเขา​คาดคะเน​ใน​ใจไว้​แล้ว​ว่า​ สิ่งแวดล้อม​ใน​บ้านเกิด​คง​ไม่ดี​เท่าใด​ ถึงอย่างไร​ บ้านเกิด​พวกเขา​ก็​ผ่าน​อะไร​มามาก​ สิ่งแวดล้อม​ดี​สิแปลก​

แต่​พวกเขา​คิดไม่ถึง​ว่า​จะเลวร้าย​เพียงนี้​!

ชั่ว​ขณะนั้น​ พวกเขา​หมด​ความสนใจ​ ไม่อยาก​อยู่​ที่นี่​อีกต่อไป​ อยาก​กลับ​ไป​ที่​เดิม​อีกครั้ง​

ทว่า​ไม่นาน​นัก​ พวกเขา​ก็​ล้มเลิก​ความคิด​นั้น​ไป​

แม้ว่า​สิ่งแวดล้อม​ใน​ภูมิลำเนา​ย่ำแย่​เสีย​จน​พวกเขา​แทบ​อยู่​ต่อ​มิไหว​ กระนั้น​ก็​แค่​ชั่วคราว​

พวกเขา​รู้ดี​ว่า​ ผนึก​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​จะต้อง​แหลกเหลว​เมื่อ​ถึงเวลา​ และ​เผย​ออกมา​ทั้งหมด​ ถึงครานั้น​ สิ่งแวดล้อม​ใน​บ้านเกิด​ย่อม​ต้อง​เปลี่ยนแปลง​ไป​เพราะ​การ​มีแดน​บรรพ​โกลาหล​ปรากฏ​

ถึงอย่างไร​ หาก​ผนึก​ไม่อยู่แล้ว​ สสาร​โกลาหล​ใน​แดน​บรรพ​โกลาหล​ย่อม​ต้อง​รั่วไหล​ออกมา​

การช่วงชิง​ใน​ดินแดน​มาตุภูมิ​นี้​ยังคง​สำคัญ​อยู่​มาก​ หาก​เวลานี้​ได้​ยึดครอง​พื้นที่​ดี ๆ​ ภายหน้า​ย่อม​เป็นประโยชน์​มหาศาล​!

“ที่นั่น​เป็น​ของ​ข้า​!”

สิ่งมีชีวิต​ตน​หนึ่ง​พุ่ง​ออกมา​ มัน​คือ​งูเหิน​ ลำตัว​มโหฬาร​ ขณะ​อ้า​ปาก​มีอัสนี​พวยพุ่ง​ออกมา​ มัน​หมายตา​เทือกเขา​แห่ง​หนึ่ง​ไว้​

และ​ไป​ถึงที่นั่น​ใน​ชั่วพริบตา​ อ้า​ปาก​พ่น​อสนีบาต​สาย​หนึ่ง​ด้วย​ความ​เย็นชา​ไร้​เยื่อใย​ สังหาร​สิ่งมีชีวิต​ใน​เทือกเขา​นั้น​จน​หมดสิ้น​!

แต่เดิม​ที่นี่​มีเผ่า​ใหญ่​อาศัย​อยู่​เผ่า​หนึ่ง​ เผ่า​สุวรรณ​สิงห์​ มีสมาชิก​ใน​เผ่า​อยู่​มากมาย​ หลัง​ถูก​งูเหิน​ฆ่าล้าง​ โลหิต​ไหล​นอง​ไป​ทั่ว​ทั้ง​เทือกเขา​

“ที่นี่​เป็น​ของ​พวกเรา​เผ่า​แมงป่อง​หยก​!”

ร่าง​สะโอดสะอง​งามล้ำ​มากมาย​คลี่​ยิ้ม​เบาบาง​ ท่วงท่า​พราว​เสน่ห์​ พวก​นาง​มาอยู่​ใน​ลาน​เต๋า​แห่ง​หนึ่ง​ พริบตา​ที่​ยกมือ​ก็​สังหาร​สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​ใน​ลาน​เต๋า​นี้​จน​เกลี้ยง​

ซ้ำพวก​นาง​ยัง​หลอกล้อ​กัน​ท่ามกลาง​โลหิต​ไหล​นอง​ เหยียบย่ำ​ศพ​ของ​สิ่งมีชีวิต​ที่​ตาย​ไป​ ฉลอง​ให้​พวก​ตน​ที่​ยึดครอง​ลาน​เต๋า​แห่ง​นี้​มาได้​

สิ่งมีชีวิต​ผู้ฝึก​ตน​ใน​สถานที่​นี้​มิได้​อ่อนแอ​ พวกเขา​มาจาก​อาณาจักร​อื่น​ ๆ ทั้งปวง​ เพิ่ง​สร้าง​ลาน​เต๋า​แห่ง​นี้​ขึ้น​ได้​ไม่นาน​ เรียก​ได้​ว่า​นั่ง​ก้น​ยัง​ไม่ทัน​อุ่น​ ก็​ถูก​ล้างบาง​ไป​อย่าง​น่าเวทนา​

ฟ้าดิน​เปลี่ยนสี​ ภาพ​เช่นเดียวกัน​นี้​ปรากฏ​ออก​ไป​ใน​หลาย​ ๆ พื้นที่​ แสงสีชาด​ทะยาน​ขึ้น​นภา​ บรรดา​สิ่งมีชีวิต​ที่​ออก​มาจาก​แดน​บรรพ​โกลาหล​ดุดัน​เกินไป​ อย่า​ว่าแต่​สิ่งมีชีวิต​ท้องถิ่น​ใน​อาณาจักร​นี้​เลย​ แม้แต่​สิ่งมีชีวิต​ใน​แดน​มร​ณา หรือ​แดน​เซียน​ก็​มิอาจ​ต้านทาน​ ถูก​สังหาร​ใน​พริบตา​!

นี่​หรือ​คือ​ท่าที​ที่​มีต่อ​ภูมิลำเนา​

พวกเขา​เลือดเย็น​ไร้ความรู้สึก​ ไม่เห็น​สิ่งมีชีวิต​ใน​อาณาจักร​นี้​อยู่​ใน​สายตา​สักนิด​ ฆ่าแกง​กัน​ได้​ง่าย ๆ​ ราวกับ​กำลัง​ฆ่ามด​อยู่​ก็​มิปาน​ ไม่นึก​ยี่หระ​แม้แต่น้อย​

สำหรับ​พวกเขา​ สิ่งมีชีวิต​ใน​อาณาจักร​นี้​มิได้​แตกต่าง​จาก​มด​ปลวก​ พวกเขา​ไม่เห็น​อยู่​ใน​สายตา​เลย​

“ที่นี่​ไม่เลว​…”

สิ่งมีชีวิต​ตน​หนึ่ง​มาถึงแดน​บูรพาทิศ​ใน​เหยียน​โจว​ เขา​ประกาศ​เสียงดัง​ฟังชัด​ “พื้นที่​นี้​เป็น​ของ​พวกเรา​แล้ว​!”

เขา​มีรูปร่าง​สูงใหญ่​ เป็น​เผ่า​มนุษย์​ กระนั้น​ก็​มิได้​มีเมตตา​กว่า​สัตว์​อสูร​เผ่า​ต่าง ๆ​ เหล่านั้น​นัก​ ทันทีที่​เขา​มาถึงที่นี่​ ก็​ตัดสินใจ​ล้างบาง​พื้นที่​นี้​

ข้าง​กาย​เขา​มีผู้ฝึก​ตน​เผ่า​มนุษย์​ติด​ตามมา​ด้วย​ไม่น้อย​

พวกเขา​มาจาก​ราชวงศ์​หนึ่ง​ เตรียม​กำจัด​สิ่งมีชีวิต​ใน​พื้นที่​นี้​แล้ว​ค่อย​เริ่ม​ดำเนิน​แผนการ​อื่น​

มด​ปลวก​ไม่มีความจำเป็น​ต้อง​ดำรงอยู่​…

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]

Status: Ongoing

‘หลี่จิ่วเต้า’ ชายหนุ่มผู้ถูกส่งตรงจากดาวเคราะห์สีฟ้ามายังโลกแห่งการฝึกตน ทว่ากลับไร้ซึ่งคุณสมบัติใด ๆ ในการเข้าสู่วิถีผู้ฝึกตน เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันมาตกปลา วาดภาพและเขียนกลอนขาย

อันที่จริงหลี่จิ่วเต้ารู้เพียงเล็กน้อยว่า เจ้าแมวน้อยที่มาหาตนเป็นครั้งเป็นคราวเพื่อขอปลากินนั้น แท้จริงแล้วคือพยัคฆ์ขาว ส่วนชายผมขาวที่แข่งเขียนพู่กันกับเขาเป็นตัวตนระดับบรรพกาล และที่จะลืมไปไม่ได้ สตรีผู้งดงามที่มาร้องขอให้เขาช่วยวาดรูปอยู่ทุกวัน นางถึงกับเป็นเซียนในตำนาน!

ชายหนุ่มนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง “เอาล่ะ…เช่นนั้น ข้าเป็นใครกัน?”

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท