ตอนที่ 367 ฉันติดเธอหนึบ
เช้าตรู่วันอาทิตย์ มู่เถาเยา ลู่จือฉิน และเย่ว์จือกวงเตรียมตัวไปเก็บสมุนไพรที่เขตป่าชั้นใน
หลังจากฝังเข็มเสร็จตี้อู๋เปียนก็ไปเก็บสมุนไพรที่เขตป่าชั้นนอก (เหมือนไปเที่ยวมากกว่า) กับเยี่ยอิ่ง เฉิงซิ่น ไป๋เฮ่าอวี๋ ถังถัง ปาอิน เหลียงจี รวมถึงตี้อู่หลันฉือ พร้อมทั้งพกอาหารกลางวันอย่างง่ายๆ ไปด้วย
ตี้อู่หลันฉือคล้องแขนเหลียงจีพลางกระซิบ “พี่เหลียงจี คนที่สวยที่สุดนั่นใช่…” ชี้ไปบนฟ้า
เหลียงจีอดขำไม่ได้ “เหมือนมากใช่ไหม”
ตี้อู่หลันฉือพยักหน้า “อึม ฉันเห็นพวกเขาแต่ละคนดูไม่ธรรมดาเลย ใช่หมู่บ้านธรรมดาจริงเหรอ ทำไมเหมือนซ่อนพยัคฆ์ซ่อนมังกรเอาไว้ล่ะ”
“สิบแปดปีก่อน ที่นี่เป็นหมู่บ้านบนเขาที่กันดารและยากจนจริงๆ เธอไม่สังเกตเหรอว่าบ้าน รถและข้าวของอื่นๆ ของที่นี่ดูใหม่มาก”
“ใช่ค่ะใช่ ใหม่เหมือนกันหมด อีกทั้งบ้านแต่ละหลังก็ดูไม่เชยเลย! ไม่เหมือนบ้านในหมู่บ้านชนบทที่สร้างกันเองเลยสักนิด!”
เหลียงจียิ้มตาโค้งพลางพูด “เสี่ยวเยาเยาเป็นคนออกแบบเอง ดูอย่างถนนใหญ่ที่ตัดเชื่อมกับด้านนอกสิ เสี่ยวเยาเยาก็เป็นคนสร้าง”
“!”
“เธอมาบ่อยๆ ก็จะเข้าใจเอง แต่พี่ก็แอบแปลกใจนะที่เสี่ยวเยาเยาพาเธอมาด้วย”
“ฮิๆ ฉันติดหนึบขนาดนี้”
เหลียงจีหัวเราะ
เสี่ยวเยาเยาไม่มีทางพาคนกลับหมู่บ้านด้วยเหตุผลนี้
แต่คนที่เสี่ยวเยาเยาไว้ใจ ทุกคนก็ย่อมไว้ใจ ดังนั้นเมื่อไรก็ตามที่ตี้อู่หลันฉือมีคำถามก็จะได้รับคำตอบ
“พี่เหลียงจี เสี่ยวเยาเยากับอาจารย์สามเก่งมากเลยเหรอคะ ทำไมถึงกล้าเข้าเขตป่าชั้นใน”
“เสี่ยวเยาเยาตามอาจารย์ทั้งสองคนเข้าเขตป่าชั้นในตั้งแต่อายุสิบขวบแล้ว พออายุสิบห้าก็กล้าเข้าไปเก็บสมุนไพรคนเดียว”
ตี้อู่หลันฉือแทบหยุดหายใจ “เขตป่าชั้นในมันเข้าไปได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ไม่ใช่เพราะเข้าง่าย แต่เพราะเสี่ยวเยาเยาเก่งมากต่างหาก เธอเหมือนเทพธิดา ไม่มีอุปสรรคอะไรทำร้ายเธอได้”
“ฉันเหมือนไม่รู้จักเสี่ยวเยาเยาเลย”
ปาอินหันมายิ้มให้ “พี่หลันฉือ ต่อไปพี่ต้องทำความรู้จักเสี่ยวเยาเยาใหม่ทุกวันเลยล่ะ”
ถังถังยิ้มมุมปาก “ฉันกับเสี่ยวเยาเยารู้จักกันมาแปดเก้าปี และก็ปีนี้แหละที่พบว่าเสี่ยวเยาเยาเหมือนหุ่นยนต์ รู้ทุกอย่าง ทำเป็นทุกอย่าง แถมยังไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ไม่เหมือนฉัน ถึงแม้เรื่องเรียนจะไม่ได้กินแรง แต่ก็ไม่ได้สบาย”
ปาอินพยักหน้า “ยังไงซะพวกเราก็เป็นคน แต่เสี่ยวเยาเยาเป็นเทพธิดา”
“ฮ่าๆ ก็จริงนะ”
ตี้อู่หลันฉือ “หมู่บ้านนี้…กลายเป็นแบบนี้เพราะเสี่ยวเยาเยาเหรอ”
บรรดาเด็กสาวพากันพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง
เหลียงจียิ้ม “ถ้าเธอมาบ่อยๆ จะพบว่าคนทั้งหมู่บ้านเอ่ยถึงเสี่ยวเยาเยาจนติดปาก”
ตี้อู่หลันฉือเลิกคิ้ว “ฉันสังเกตเห็นแล้วค่ะ ถึงได้แปลกใจ ตอนนี้เสี่ยวเยาเยาเพิ่งอายุสิบแปด ตอนเธอเริ่มเปลี่ยนแปลงหมู่บ้านนี้เพิ่งจะอายุเท่าไรกัน!”
ถังถังยิ้มพูด “หลันฉือ เธอจะมองเสี่ยวเยาเยาด้วยสายตาแบบเดียวกับที่มองคนทั่วไปไม่ได้นะ ตอนฉันรู้จักเสี่ยวเยาเยา เสี่ยวเยาเยายังไม่ถึงสิบขวบ รู้ไหมว่าตอนนั้นเสี่ยวเยาเยาคุยเรื่องอะไรกับฉัน”
“อะไรเหรอ”
“พิษชนิดไหนที่ร้ายแรงที่สุดตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน! พิษของสัตว์กับพืชที่เข้าสู่ร่างกายแล้วทรมานที่สุดคือพิษชนิดไหน! ตอนนั้นฉันยังงงเลยว่านี่เด็กเหรอ!”
ทุกคน “…”
พวกผู้ชายที่เดินอยู่ข้างหน้าก็มีสีหน้าตะลึง
เฉิงซิ่น “พี่สาม เสี่ยวเยาเยาไม่ใช่คน…”
ตี้อู๋เปียนมองค้อนใส่เขา “นายน่ะสิไม่ใช่คน! ฉลาดเกินเด็กมันแปลกตรงไหน! นายอายุไม่กี่ขวบก็เริ่มเล่นคอมพิวเตอร์แล้ว! นายดูกลุ่มเยาวชนอัจฉริยะ มีคนไหนบ้างที่อายุเยอะ”
เยี่ยอิ่ง “เด็กในกลุ่มเยาวชนอัจฉริยะยังไม่ถึงทั้งหมดของเสี่ยวเยาเยาเลย เธอคนเดียวกินขาด นอกจากนายแล้วฉันยังไม่เคยเห็นใครเก่งขนาดเธอมาก่อน ไม่ถูกสิ นายก็สู้เธอไม่ได้ ร่างกายไม่ไหว มีข้อจำกัดเยอะ”
ตี้อู๋เปียน “…” ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่าเป็นใบ้หรอก!
ไป๋เฮ่าอวี๋พูดด้วยความลังเล “ฉันจำตอนเจอเสี่ยวเยาเยาครั้งแรกได้ เธอเกือบหนีไปเพราะโมโหนาย อืม ไม่ใช่เพราะโมโหหรอก แต่ไม่อยากสนใจนายต่างหาก เหมือนมองผู้ใหญ่ที่ชอบโวยวายไร้เหตุผล ไม่สุขุมเลยสักนิด”
ถ้าเป็นเด็กเสี่ยวเยาเยาคงพูดจาด้วยเหตุผลแบบดีๆ แล้ว!
ตี้อู๋เปียนรู้สึกอาย
ตอนนั้นเขาไม่เชื่อว่าเด็กสาวแค่คนเดียวจะรักษาเขาได้ ที่รับปากยอมมาเจอเพราะเธอเป็นลูกศิษย์คนเล็กของปู่หยวน
“ดูนั่น กล้วยไม้!” ตี้อู๋เปียน “สมุนไพร”
ไป๋เฮ่าอวี๋ถามด้วยความตื่นเต้น “อยู่ไหน”
ตี้อู๋เปียนชี้ต้นไม้ที่อยู่ด้านหน้า “ดูตรงนั้นสิ ใช่หรือเปล่า”
ไป๋เฮ่าอวี๋รีบสาวเท้าไปยังต้นไม้ต้นนั้น “จริงด้วย! อู๋เปียน นายตาดีมากเลยนะ!”
ตี้อู๋เปียนยิ้ม
เขาไม่ได้ตาดีหรอก
ทุกคนเก็บกล้วยไม้แล้วเดินต่อ
ตี้อู๋เปียนพบสมุนไพรระหว่างทางจำนวนมากมายนับไม่ถ้วน คนอื่นๆ รวมกันยังไม่มากเท่าเขา!
แค่นี้ยังนับว่าเขาถ่อมตัว ไม่อย่างนั้นเก็บสมุนไพรก็ง่ายเหมือนก้มเก็บของ
“คุณชายเล็กตี้ดวงดีจริงๆ!” ปาอินมองสมุนไพรล้ำค่าหลายตะกร้า รู้สึกนับถืออย่างแท้จริง
คนอื่นๆ ก็พากันพยักหน้า
ตี้อู๋เปียนแอบยิ้มในใจ รอแค่คำพูดนี้นี่แหละ!
ตี้อู่หลันฉือถามด้วยความแปลกใจ “คุณชายเล็กตี้ก็เรียนแพทย์โบราณเหรอคะ”
ตี้อู่หลันฉือเข้าใจแล้ว
ก็สุขภาพไม่ดีนี่เนอะ ลงมือทำไม่ได้ก็เรื่องปกติ
แต่หัวดีเหลือเกิน!
สมุนไพรบางอย่างแม้แต่เธอที่มีความรู้ ‘การแพทย์’ แบบเฉียดๆ ก็ยังไม่รู้จัก แต่เขารู้จักหมด!
ปาอินพูดด้วยความชื่นชม “ดวงดีแบบเว่อร์วังมากเลยค่ะ! เสี่ยวเยาเยา…เอ๊ะ ควรจะให้เสี่ยวเยาเยาพาคุณชายเล็กเข้าเขตป่าชั้นในด้วย ดีไม่ดีอาจเจอสมุนไพรที่ต้องการ!”
ถังถังพูดด้วยความรู้สึกขำ “พูดไปเรื่อย! เขตป่าชั้นในใหญ่ขนาดนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายาวิเศษของโบราณพวกนั้นอยู่ตรงซอกมุมไหน มีอะไรเฝ้าอยู่หรือเปล่า! ต่อให้ดวงดีแค่ไหน ถ้าเดินไม่ถึงตรงนั้นก็เก็บไม่ได้อยู่ดี! คงไม่มีทางรู้ล่วงหน้าว่าอยู่ตรงไหนหรือเปล่า”
“ก็จริงนะ น้าเหมียว…เฮ้อ…”
เหลียงจีพูด “พยายามให้เต็มที่ ที่เหลือก็แล้วแต่ลิขิตสวรรค์”
ตี้อู่หลันฉือ “น้าเหมียวคือใครเหรอคะ”
“แม่ของศิษย์น้องของเสี่ยวเยาเยาน่ะ เธอถูกพิษ ต้องการยาถอนพิษ”
“หมอเทวดาหยวนก็ช่วยไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่ใช่ช่วยไม่ได้ แต่ขาดสมุนไพร สมุนไพรที่เสี่ยวเยาเยากับอาจารย์สามไปเก็บก็คือสมุนไพรที่เอามาทำยาทดแทนยาถอนพิษของน้าเหมียว”
“ยาทดแทนเหรอ แล้วสมุนไพรถอนพิษที่แท้จริงคืออะไรคะ”
“หญ้าร้อยรส หรือมีอีกชื่อว่าหญ้าชิงซิน”
ตี้อู่หลันฉือ “…ไม่เคยได้ยินเลยแฮะ พี่ถังถัง ตระกูลถังของพี่ก็ไม่มียาถอนพิษเหรอคะ”
ถังถังส่ายหน้า อธิบาย “เดิมทีพิษชนิดนี้ก็ใช่ว่าจะโดนกันได้ง่ายๆ เพราะหญ้าพิษแมลงพิษพวกนั้นหาได้ยากมาก ฉันว่าคงไม่มีที่อื่นอีกนอกจากเขตป่าชั้นใน ส่วนคนตระกูลถังของเราก็ไม่ได้มีวิชาต่อสู้มากนัก เก่งไม่พอเข้าไปหาพิษในเขตป่าชั้นใน ก็เลยศึกษาไม่ได้”
ตี้อู่หลันฉือเข้าใจแล้ว ยิ้มพูด “คนในครอบครัวฉันบอกว่า ด้วยฝีมือต่อสู้ระดับฉัน ไปที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ยกเว้นเขตป่าชั้นในของป่าเซียนโหยว แสดงให้เห็นว่ามันอันตรายขนาดไหน”
ปาอินยิ้มตาโค้ง เลิกคิ้วพูด “พี่หลันฉือ เมื่อวานพี่ประลองกับพี่รองเย่ว์ ใครชนะใครแพ้เหรอ”
“เอ่อ…พี่ชายของเสี่ยวเยาเยาชนะ ครอบครัวฉันล้าหลังจริงๆ ไม่รู้เลยว่าข้างนอกเปลี่ยนไปขนาดนี้แล้ว…”
“ไม่ต้องเสียใจนะ มีเสี่ยวเยาเยาอยู่ อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น”
“หืม ไม่ใช่ว่าเจ้าสำนักซย่าโหวสอนทุกคนเหรอ” ตระกูลซย่าโหวมุ่งมั่นด้านวิทยายุทธ์มาตลอด ต่อให้เก่งอีกแค่ไหนเธอก็รับได้
ปาอินยิ้มดวงตาโค้งมน “พี่รองเย่ว์เรียนมาจากอาเย่ว์ แต่เสี่ยวเยาเยาเก่งกว่าอาจารย์รองไปแล้ว ช่วงหลายปีมานี้เสี่ยวเยาเยาเป็นคนชี้แนะพวกศิษย์พี่ศิษย์หลาน”
“!”
