เด็กชายกรีดร้องพร้อมสับส้นเท้าวิ่งหนีไปยังโถงทางเดินอย่างไม่คิดชีวิต。
「หัวขโมย！ พี่สาว！ หัวขโมย！」
「ไม่ใช่！ เดี๋ยว！ ฉันไม่ใช่ขโมย！！」
ฮารุโตะ รีบสับส้นเท้าวิ่งตามหลังเด็กชายไปพลางแก้ต่างอย่างไม่คิดชีวิต。
แต่ ดูเหมือนจะส่งไปไม่ถึงหูของเด็กชายแม้แต่น้อย เขาตะโกน「หัวขโมย！」พร้อมวิ่งขึ้นบันได。
「เรียวตะ มีอะไรเอะอะเสียงดังเชียว？」
ขณะที่เด็กชายกำลังก้าวขึ้นบันไดขั้นแรก โทโจผู้ออกจากห้องเพราะได้ยินเสียง ก็ปรากฏตัวณ หัวบันได。
「พี่สาว！ แย่แล้วล่ะ！ มีหัวขโมยอยู่ในบ้านล่ะฮะ！！」
「ฮ่า、ฮ่า、ขอโทษคุณโทโจ ดูเหมือนเด็กคนนี้จะคิดว่าฉันเป็นขโมยน่ะ……」
ฮารุโตะชี้นิ้วไปยังเด็กชายที่ตนวิ่งตามมาพร้อมแสดงเจตจำนงต่อโทโจ。
ตรงข้ามกับฮารุโตะผู้หายใจหืดขึ้นคออธิบายสถาณการณ์หลังจากสับตีนแตกฝ่าวิกฤตเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากการเป็นผู้ต้องสงสัย。
「บุฟุ」
สภาพของทั้งสองที่เป็นเช่นนั้นสำหรับโทโจคงเห็นเป็นแค่เรื่องสนุกกระมัง。
เธอรีบเอามือปิดปากและถอนหายใจออกมาเล็กน้อย。
「พี่สาว？」
เด็กชายเอียงคอให้กับท่าทางของพี่สาว。
โทโจเดินลงบันไดและเอามือแตะที่ไหล่ของเด็กชายเบาๆ。
「เรียวตะ คนคนนี้ไม่ใช่ขโมยหรอก」
「เอ๊ะ？ ไม่ใช่หัวขโมย？ แล้วเป็นใครล่ะฮะ？ แฟนของพี่สาว？」
「ฟุฟู่」
ความคิดเห็นของเด็กชาย ทำให้ฮารุโตะเผลอพ่นลมออกจากปาก。
ตรงข้ามกับเขาที่เป็นเช่นนั้น โทโจแก้ไขความเข้าใจผิดของผู้เป็นน้องชายอย่างใจเย็น。
「ไม่ใช่แฟนด้วย คนคนนี้น่ะนะ เป็นคนของบริการรับทำงานบ้านแทนน่ะ」
「รับทำงานบ้านแทน……？」
เด็กชายเอียงคอฉงนให้คำอธิบายของพี่สาว。
「คือคนที่จะมาทำงานบ้านกับทำอาหารแทนพวกเรายังไงล่ะ เข้าใจยัง？」
เด็กชายพยักหน้าให้คำอธิบายของโทโจ。
「โทษทีนะ โอสึกิคุง เด็กคนนี้คือน้องชายของฉันชื่อเรียวตะ」
「อ๊ะ ไม่ครับ ถ้าแก้เรื่องเข้าใจผิดได้แล้วสำหรับผมก็ไม่มีปัญหาอะไรครับ」
ฮารุโตะตอบเช่นนั้นกับโทโจผู้ก้มหัวให้ จากนั้นก็นั่งย่อลงตรงหน้าสบตากับเรียวตะผู้เป็นน้องชายของโทโจ。
「เรียวตะคุง ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะ ฉันโอสึกิ ฮารุโตะ ฝากตัวด้วยนะ」
ฮารุโตะผุดยิ้มพร้อมยื่นมือออกไป เรียวตะคลายความระแวงและจับมือของเขากลับ。
「ขอโทษที่เมื่อกี้เรียกพี่ชายว่าหัวขโมยครับ」
ฮารุโตะประหลาดใจเล็กน้อย ที่เรียวตะก้มหัวให้。
「เรียวตะคุงเป็นเด็กดีจังนะ」
ฮารุโตะกล่าวกับโทโจที่ยืนอยู่ข้างๆ。
ตระหนักถึงข้อผิดพลาดของตัวเองด้วยอายุเท่านี้ และกล่าวขอโทษก่อนที่คนอื่นจะบอกให้พูด ใช่ว่าเป็นเรื่องที่จะทำกันได้ง่ายๆ。
หลังจากฮารุโตะกล่าวชม สีหน้าของโทโจก็คลายลงเล็กน้อยและทำหน้าราวกับเก็บซ่อนความลำบากใจ。
「แต่ว่า เอาแต่ใจมากเลยนะ แถมชอบทิ้งของเล่นเกลื่อนกลาดอีก」
「แค่ร่าเริงก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอครับ」
โทโจผุดยิ้มพลางลูบหัวน้องชาย。
พอได้เห็นว่าเป็นพี่น้องที่สนิทกันดี ฮารุโตะก็คลายแก้มลง。
ลูกคนเดียวอย่างเขา ถวิลหาสิ่งที่เรียกว่าพี่น้องอยู่เล็กน้อย。
「อ๊ะ แล้วก็ พอดีทำความสะอาดเสร็จแล้ว เลยอยากให้ไปตรวจดูสักรอบได้รึเปล่าครับ？」
การปรากฏตัวของเรียวตะผู้เป็นน้องชาย ทำให้ฮารุโตะนึกถึงงานที่เกือบลืมไปแล้วขึ้นได้ 。
「เสร็จแล้วเหรอ เร็วจังนะ」
โทโจกล่าวเช่นนั้นพร้อมมุ่งหน้าไปยังห้องนั่งเล่น。
และก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นห้องที่ถูกทำความสะอาด。
「เอ๊ะ？ สุดยอด……แวววับล่ะ」
ห้องนั่งเล่นซึ่งปราศจากฝุ่น รวมไปถึงซิงค์น้ำกับโต๊ะที่สะอาดหมดจด ราวกับเคลือบผิวกระจกอยู่อย่างไรอย่างนั้น。
ห้องนั่งเล่น+ห้องรับทานอาหารที่ราวกับอยู่ในบ้านสไตล์โมเดิร์น ทำให้โทโจประทับใจจนอ้าปากค้าง。
「หากมีจุดไหนที่ไม่พอใจหรืออยากร้องขออะไรเกี่ยวกับการทำความสะอาด รบกวนแจ้งให้ทราบด้วยนะครับ」
ฮารุโตะพูดตามคำแนะนำในคู่มือพร้อมผุดยิ้มมุมปากอย่างภูมิใจ โทโจส่ายหน้าพร้อมตอบ。
「ไม่ล่ะ สมบูรณ์แบบซะขนาดนี้ จุดที่ไม่พอใจอะไรนั่นไม่มีแม้แต่น้อย」
โทโจลูบไล่นิ้วไปตามโต๊ะ เก้าอี้ ที่เหล่านั้นไม่มีร่องรอยของฝุ่นแม้แต่น้อย。
「ว้า、โอสึกิคุงเนี่ยถนัดการทำความสะอาดเนอะ」
「ครับ、ก็นะ。ถ้าไม่เป็นแบบนั้นก็คงไม่เลือกพาร์ทไทม์นี้หรอกครับ」
「อ๊ะ งี้เอง、นั่นสินะ」
「สุดยอ〜ด！ ห้องวิ้งวับล่ะพี่สาว！」
เรียวตะเครื่องติดเพราะได้เห็นห้องนั่งเล่นที่สะอาดหมดจด ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวและวิ่งไปรอบห้อง。
เรียวตะผู้เคลื่อนไหวเช่นนั้น ทำให้ฮารุโตะคิด 『พึ่งทำความสะอาดไปหยกๆเดี๋ยวฝุ่นก็กลับมาฟุ้งหรอก ……』พลางยิ้มเต็มหน้ามองดูการกระทำของเด็กผู้ไร้เดียงสาโดยไม่กล้าเข้าไปห้าม ทำได้เพียงผุดยิ้มและจ้องมองเท่านั้น。
「เดี๋ยวเถอะเรียวตะ。โอสึกิคุงพึ่งทำความสาดให้แท้ๆเดี๋ยวฝุ่นก็กลับมาฟุ้งหรอก」
แต่ โทโจก็ทำหน้าที่พี่สาวอย่างแข็งขันโดยการช่วยตำหนิน้องชายผู้เคลื่อนไหวอย่างสนุกสนาน 。
เรียวตะผู้ถูกตำหนิก็ขานรับ「คร้าーบ」และหยุดวิ่งอย่างว่าง่าย。
ฮารุโตะที่ได้เห็นทิวทัศน์เช่นนั้น เผลอหลุดถ้อยคำเหนือความคาดหมายออกมา。
「คุณโทโจเป็นพี่สาวที่ดีจังนะ」
「เอ๊ะ？ ……เป็นงั้นรึเปล่านะ？」
「อื้ม、คิดว่าเป็นงั้นนะ」
「ระ、เหรอ？ ขอบคุณ……」
เป็นเรื่องที่ไม่ถึงกับต้องชมหรือไร ท่าทีของโทโจผู้กล่าวขอบคุณและเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อยนั้น ทำให้ฮารุโตะสัมผัสได้ถึงหัวใจของตนที่เต้นเร็วขึ้นเล็กน้อย。
「พี่สาวน่ะนะ เป็นพี่สาวที่สุดยอดมากเลยล่ะฮะ！！」
เรียวตะวิ่งมาหาฮารุโตะผู้ถูกความน่ารักของโทโจเข้าโจมตีจนความคิดหยุดชะงักไปชั่วขณะ และกล่าวชมพร้อมรอยยิ้มเต็มวงหน้า。
「นั่นสินะ พี่สาวของเรียวตะคุงเป็นพี่สาวที่ทั้งเก่งแล้วก็สุดยอดไปเลยเนอะ แต่ว่าเรียวตะคุงเองก็เป็นน้องชายที่ดีเหมือนกันนะ」
ฮารุโตะนั่งย่อลงสบตา กล่าวเช่นนั้นพลางลูบหัวเรียวตะ。
「จริงเหรอฮะ？ ผมเป็นน้องชายที่ดี？」
「อื้ม เรียวตะคุงเชื่อฟังที่พี่สาวพูดเพราะงั้นถึงเป็นน้องชายที่ดียังไงล่ะ」
ถ้อยคำนั้นของฮารุโตะ ทำให้เรียวตะผุดสีหน้าเป็นประกายพร้อมยิ้มแป้น。
「พี่สาว！ พี่ชายบอกว่าผมเป็นเด็กดีด้วยล่ะ！！」
「นั่นสินะ เพราะเรียวตะเป็นเด็กดียังไงล่ะ」
「เอะเฮะๆ」
คำชมจากทั้งสอง ทำให้เรียวตะผุดยิ้มเหยาะๆอย่างมีความสุข。
พอได้เห็นเช่นนั้นฮารุโตะกับโทโจก็ยิ้มออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ。
「โอ๊ะ、จริงสิ ท่านโทโจ เรื่องเมนูอาหารเย็นน่ะครับ อยากให้ทำอาหารสี่ที่จากของที่มีอยู่ในตู้เย็นใช่ไหมครับ」
ฮารุโตะผู้ได้รับการเยียวยาจากน้องชายของโทโจผู้เปรียบดั่งเทพธิดา ดึงสติของตัวเองกลับมาพร้อมเข้าสู่โหมดทำงาน。
「ขออนุญาตตรวจสอบด้านในของตู้เย็นสักครั้งได้หรือไม่ครับ？」
ฮารุโตะผู้ได้รับการฝึกปรือจากยายนั้น สามารถปรุงอาหารได้ทุกประเภทไม่ว่าจะเป็น อาหารตะวันออกไปจนถึงอาหารตะวันตกหรือแม้กระทั้งอาหารจีนก็ทำได้。
แต่ หากไม่มีวัตถุดิบก็ทำอะไรไม่ได้ กรณีที่วัตถุดิบไม่เพียงพอ ก็จำเป็นต้องออกไปซื้อ เพราะนี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของงานบริการรับทำงานบ้านแทนด้วยนั่นเอง。
「อ๊ะ คือว่า ถึงจะรกไปหน่อยก็เถอะแต่ เชิญเลย」
「เช่นนั้น ขออนุญาตดูด้านในนะครับ」
โทโจผู้ยินยอมอย่างเขินอาย ทำให้ฮารุโตะรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ก็เปิดตู้เย็นพลางคิดว่านี่คืองาน。
「อืーม ไข่กับนมวัว หัวหอม แครอท แล้วก็กะหล่ำปลี……โอ๊ะ มีเนื้อบดด้วยสินะครับ เนื้อบดผสมเหรอ……」
ฮารุโตะตรวจสอบด้านในตู้เย็นพลางใช้สมองคิดหาเมนูอาหารที่จะทำด้วยวัตถุดิบที่เจอ。
「ขออภัยครับ ขออนุญาตตรวจสอบเครื่องปรุงกับเครื่องเทศหน่อยได้รึเปล่าครับ？」
「อื้ม อยู่ในลิ้นชักตรงนี้น่ะ」
โทโจผู้กล่าวเช่นนั้น เปิดลิ้นชักใต้โต๊ะทำอาหาร。
「โอ้！ ความหรูหรานี่มัน！」
ในลิ้นชักนั้น มีเครื่องปรุงและเครื่องเทศมากกว่าที่ฮารุโตะจินตนาการไว้ ใส่อยู่。
「พริกไทยป่น พริกไทยเม็ด โป๊ยกั๊ก กระวานตากแห้ง โอ้ ใบกระวานก็มี แถมยังผงขิงกับแท่งอบเชย！ นี่มันลูกจันน์เทศเหรอ……」
ฮารุโตะผู้ครั่งไคล้ในการทำอาหาร รู้สึกตื่นเต้นกับการได้เห็นเครื่องเทศอันครบครันขนาดนี้กองอยู่ตรงหน้า。
ตัวเขาที่เป็นเช่นนั้น นึกเมนูอาหารขึ้นได้หนึ่งอย่างด้วยเครื่องปรุงที่ตรวจสอบอยู่ตอนนี้กับของที่เจอในตู้เย็น。
「เรื่องเมนูอาหารเย็นน่ะครับ แฮมเบิร์ก คิดว่ายังไงครับ？」
「อึก！！ อยากกินแฮมเบิร์กฮะ！！！」
เรียวตะผู้เป็นน้องชายตอบสนองต่อข้อเสนอของฮารุโตะเร็วกว่าโทโจ。
「พี่สาว ข้าวเย็นวันนี้เป็นแฮมเบิร์กเหรอฮะ！？」
น้องชายผู้มีสีหน้าเต็มเปี่ยมด้วยความคาดหวังหันมามอง ทำให้โทโจผุดยิ้มเฝื่อนพร้อมกล่าวกับฮารุโตะ。
「ข้าวเย็นวันนี้ขอเป็นแฮมเบิร์กก็แล้วกันค่ะ」
「รับทราบครับ」
ถ้อยคำของโทโจ ทำให้ฮารุโตะโค้งคำนับอย่างเกินจริงเล็กน้อย เรียวตะที่เห็นเช่นนั้นชูมือทั้งสองข้างขึ้นฟ้าและตะโกนอย่างเปี่ยมสุข。
「เย้ーー！！ แฮมเบิร์ก！！」
ยิ้มตอบกลับหน้าบานนั้นของเรียวตะ ทำให้ฮารุโตะเริ่มลงมือทำอาหารเย็นทันที。
แฮมเบิร์กที่พึ่งทำกับยายไปวันก่อน สำหรับฮารุโตะแล้วก็คือหนึ่งในเมนูโปรดของตนเช่นกัน。
เพราะฉะนั้น นี่คือหนึ่งในเมนูที่ตัวเขามีความมั่นใจเพราะฝึกมาตั้งแต่เยาว์วัย เพื่อให้แม้แต่ตัวเองก็สามารถทำแฮมเบิร์กขั้นเทพเหมือนดั่งผู้เป็นยายได้。
ฮารุโตะเริ่มลงมือทำแฮมเบิร์กด้วยมือที่ฝึกปรือมา。
ท่าทีของเขาที่เริ่มทำอาหารด้วยการเคลื่อนไหวโดยไม่เสียเปล่า ทำให้พี่น้องโทโจนั่งลงตรงโต๊ะรับทานอาหารพร้อมเฝ้าสังเกต。
ฮารุโตะที่คิด『คุณโทโจ ครั้งนี้ไม่กลับห้องตัวเองสินะ』พร้อมทำอาหาร โดยเริ่มจากการ ใช้มีดสับหัวหอมอย่างปรานีต ตอนนั้นเอง ฮารุโตะก็รู้สึกได้ถึงสายตาซึ่งจับจ้องมาที่ตน พอเงยหน้าขึ้น ก็เห็นเรียวตะกำลังจ้องมาทางนี้อย่างสนใจโดยไม่พูดอะไร。
ฮารุโตะผุดยิ้มมุมปาก หลังจากนั้นก็เริ่มควงมีดและโชว์การสับหัวหอมด้วยความเร็วอันไม่ธรรมดา。
ขณะนั้นก็ได้ยินเสียงร้อง「ว้าว〜！」ด้วยความตื่นเต้นจากเรียวตะ。
「โอสึกิคุงเนี่ยอย่างกับพ่อบ้านแน่ะ」(พ่อของลูกด้วยป่าวคุณนาย)
ข้างๆน้องชายที่ตาเป็นประกาย โทโจเองก็กล่าวอย่างประทับใจ。
「ทำความสะอาดก็ไร้ที่ติ แถมทำอาหารก็เป็น โอสึกิคุง สกิลแม่ศรีเรือนสูงเกินไปแล้ว 」
「ผมคิดว่าสมัยนี้ผู้ชายที่ไม่ยืนอยู่ในครัวแบบนี้มีน้อยกว่าอีกนะครับ？」
「ใช่รึเปล่านะ？ ถึงจะเป็นงั้นก็เถอะ ยังไงก็คิดว่าสกิลของโอสึกิคุงสูงเกินไปอยู่ดี」
「รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับคำชมครับ」
ไม่เพียงน้องชาย โทโจเองก็จับจ้องที่มือของฮารุโตะด้วยความสนใจเช่นกัน。
ฮารุโตะผู้สัมผัสได้ถึงสายตาของลูกค้าทั้งสอง ลงมือทำแฮมเบิร์กต่อไป。
ในที่สุดก็มาถึงตรงกระบวนการนวดวัตถุดับ ฮารุโตะเอาน้ำแข็งใส่ลงกะละมัง และสอดมือทั้งสองลงไป。
「？？ พี่ชายทำอะไรเหรอฮะ？」
เรียวตะเอียงคอให้การกระทำปริศนาของฮารุโตะ。
「เพื่อไม่ให้ไขมันในเนื้อละลายเพราะอุณหภูมิร่างกายยังไงล่ะ」
「ไขมันเนี่ยละลายได้ด้วยเหรอฮะ？」
「ใช่แล้วล่ะ ถ้าไขมันเกิดละลาย ก็จะทำแฮมเบิร์กแสนอร่อยไม่ได้ยังไงล่ะ」
เรียวตะผู้ไม่เข้าใจคำอธิบายของฮารุโตะก็เอียงคอต่อไป。
กลับกัน โทโจพยักหน้าเล็กน้อยพลางพูด「เห〜」。
ฮารุโตะดึงมือออกจากน้ำแข็งและเช็ดน้ำออกจากมือ จากนั้นก็เริ่มนวดวัตถุดับอย่างรวดเร็ว。
ผลจากการเอามือไปแช่ในน้ำแข็งที่เย็นเจี๊ยบเมื่อครู่ ทำให้มือของเขากลายเป็นสีแดง。
「พี่ชาย มือ ไม่เจ็บเหรอฮะ？」
เรียวตะส่งเสียงอย่างเป็นห่วงให้ฮารุโตะผู้เป็นเช่นนั้น。
「ขอบคุณนะรียวตะคุง พี่ไม่เป็นไรหรอก เพราะอยากให้เรียวตะคุงได้กินแฮมเบิร์กแสนอร่อยยังไงล่ะ」
ฮารุโตะได้รับการเยียวยาจากความมีน้ำใจของเรียวตะ พลางนวดก้อนแฮมเบิร์กต่อไปและพอรู้สึกว่าเริ่มเหนียว เขาก็แบ่งออกเป็นสี่ก้อน และคลี่พวกมันออกเป็นลักษณะคล้ายวงรี。
ที่เหลือก็แค่เอาไปย่าง ฮารุโตะจึงกล่าวถามโทโจ。
「คือว่า ย่างแฮมเบิร์กทั้งสี่ชิ้นเลยไหมครับ？หรือว่าย่างแค่สองชิ้นก่อนครับ？」
คำขอจากโทโจคืออาหารเย็นสี่ที่。
แต่ ตอนนี้มีเพียงพี่น้องสองคน。
เกรงว่าอีกสองคนที่เหลือก็คงเป็นพ่อแม่ แต่ยังไม่มีวี่แววว่าทั้งสองจะกลับมา。
สำหรับผู้ทำหรือก็คือฮารุโตะ รสชาติตอนย่างเสร็จใหม่ๆนั้นอร่อยที่สุด จึงอยากให้พ่อแม่ของโทโจรับทานตอนพึ่งย่างเสร็จนั่นเอง。
「อาー、นั่นสินะ เอาเป็นย่างสองชิ้นก่อนก็แล้วกัน แต่ว่า……」
โทโจกล่าวเช่นนั้นพลางแสดงสีหน้าไม่สบายใจเล็กน้อย。
เธอหันไปมองนาฬิกาตรงผนังห้องนั่งเล่น。
ขณะนี้เวลา17.30 น。
สัญญาของฮารุโตะจะสิ้นสุดลงที่เวลา18.00 น. เช่นนั้น ณ ตอนนี้ที่พ่อแม่ยังไม่กลับมา การจะย่างอีกสองชิ้นที่เหลือ กลายเป็นว่า ณ ตอนนั้นฮารุโตะก็ไม่อยู่แล้วนั่นเอง。
「ผมจะเขียนวิธีย่างไว้ให้ครับ ดังนั้น เพียงแค่ย่างตามวิธีที่เขียนให้ก็จะได้รสชาติออกมาแบบเดียวกันครับ」
โทโจพยักหน้าให้ถ้อยคำที่ฮารุโตะพูดราวกับปลดเปลี้ยงความไม่สบายใจ。
「จริงเหรอ？ ถ้างั้นรบกวนย่างส่วนของพวกเราให้หน่อยค่ะ」
「รับทราบครับ」
ฮารุโตะใส่แฮมเบิร์กทั้งสองชิ้นลงในกระทะและเริ่มย่าง。
ระหว่างรอให้สุก ฮารุโตะก็นำซุปครีมและผักมาจัดเรียงลงบนจาน。
และหลังจากแฮมเบิร์กสุกแล้ว ฮารุโตะก็ตักข้าวใส่ชามและจัดเรียงอาหารทั้งหมดลงบนโต๊ะรับทานอาหาร ตอนนั้นเอง เวลาสิ้นสุดสัญญา ณ 18.00 น. ก็มาถึงพอดี。
「เช่นนั้น ถึงเวลาสิ้นสุดสัญญาแล้วดังนั้น กระผมขอตัวเพียงเท่านี้」
ฮารุโตะกล่าวหลังจากล้างกระทะรวมไปถึงเก็บกวดหลังทำอาหารเสร็จแล้ว。
ในขณะเดียวกัน สีหน้าเปล่งประกายของเรียวตะผู้ได้เห็นแฮมเบิร์กที่พึ่งทำเสร็จอยู่ตรงหน้า ก็มืดลงทันที。
「พี่ชายจะกลับแล้วเหรอ？ ไม่กินด้วยกันเหรอฮะ？」
「ขอโทษนะเรียวตะคุง แฮมเบิร์กที่ทำมีแค่ส่วนของเรียวตะคุงกับพี่สาวเท่านั้นน่ะ」
ฮารุโตะกล่าวพร้อมสบตากับเรียวตะ ทำให้เรียวตะกล่าวราวกับตัดสินใจอะไรบางอย่างได้。
「ถ้างั้น ผมจะแบ่งส่วนของตัวเองให้พี่ชาย」
เรียวตะชวนให้มากินด้วยกันถึงขั้นยอมแบ่งแฮมเบิร์กสุดโปรดให้ ทำให้ฮารุโตะผุดยิ้มเฝื่อนพลางครุ่นคิดว่าจะปฏิเสธอย่างไร ตอนนั้นเองโทโจก็ยื่นมือเข้ามาช่วย。
「ไม่ได้นะเรียวตะ โอสึกิคุงก็มีบ้านที่ต้องกลับและครอบครัวที่ต้องกินข้าวด้วยเหมือนกัน เพราะงั้นอย่าพูดอะไรเอาแต่ใจ เข้าใจนะ？」
「…………เข้าใจแล้ว」
เรียวตะผู้มีท่าทีจ๋อยพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ ทำให้ฮารุโตะกล่าวขอโทษพร้อมลูบหัวเรียวตะโดยไม่รู้ตัว。
「ขอโทษนะเรียวตะคุง」
「อือ-อื้ม ครั้งหน้ามากินด้วยกันนะครับ」
「เอ๊ะ อ๊ะ อื้ม นั่นสินะ ……ไว้ ครั้งหน้า ……เนอะ」
เรียวตะผู้ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดครั้งนี้ฮารุโตะถึงได้มาทำอาหารเย็นให้ครอบครัวโทโจ กล่าวด้วยใบหน้าไร้เดียงสา。
ฮารุโตะลังเลเล็กน้อยพร้อมตอบกลับถ้อยคำนั้นของเขา。
「โอสึกิคุง ฉันไปส่งที่หน้าประตูนะ」
「อ๊ะ อื้ม ขอบคุณ」
ฮารุโตะผู้ทนกับความรู้สึกอันไร้เดียงสาของเรียวตะไม่ไหว ยอมรับข้อเสนอของโทโจอย่างซาบซึ้ง。
「พี่ชายบ๊ายบาย！ไว้เจอกันฮะ ！」
「บะ、บ๊ายบาย」
แม้จะคิดว่าครั้งต่อไปที่จะได้เจอกันคงไม่มีวันมาถึง แต่ฮารุโตะก็ไม่สามารถเพิกเฉยเรียวตะผู้โบกมือให้ได้ จึงผุดยิ้มอย่างคลุมเครือพร้อมโบกมือกลับไป。
「ขอโทษนะ น้องชายดันสร้างความลำบากให้ซะได้」
พอมาถึงประตูหน้าบ้าน โทโจก็ก้มหัวให้ฮารุโตะ。
「ไม่หรอก เรียวตะคุงทั้งน่ารักแล้วก็เป็นเด็กดีสุดๆเลยล่ะ อ๊ะ จริงสิ」
ฮารุโตะหยิบใบปลิวออกจากประเป๋าสัมภาระและยื่นให้โทโจ。
「วันนี้ต้องขอขอบพระคุณเป็นอย่างยิ่งที่ใช้บริการรับทำงานบ้านแทนครับ หากครั้งต่อไปประสงฆ์ที่จะเรียกใช้บริการอีกละก็ มีสิ่งที่เรียกว่าสัญญารายงวดอยู่ครับ」
ฮารุโตะชี้นิ้วไปยังใบปลิวที่มอบให้โทโจพร้อมอธิบาย。
「กรณีประสงฆ์จะใช้บริการแบบสัญญารายงวดตรงส่วนนี้ ค่าใช้จ่ายจะถูกกว่าสัญญาต่อหน่วยเช่นครั้งนี้ ดังนั้น โปรดพิจารณาตรงส่วนนี้ก่อนจะเรียกใช้บริการครั้งต่อไปนะครับ」
ฮารุโตะผู้ทำธุรกิจตามคู่มือ ทำให้โทโจหลุดขำ「อุฟ」และยิ้มให้。
「จะว่ายังไงดีล่ะ โอสึกิคุง เหมือนพวกขายตรงเลย」
「ก็นะ เพราะนี่ก็เป็นงานเหมือนกันน่ะครับ」
「เพื่อนร่วมห้องกันแท้ๆ แต่กลับใช้ภาษาสุภาพอย่างกับพวกพนักงานบริษัทแน่ะ รู้สึกแปลกยังไงก็ไม่รู้ คุยกันแบบปกติไม่ได้เหรอ？」
「ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอกครับ แต่เพราะท่านโทโจเป็นลูกค้า」
ฮารุโตะตอบกลับเช่นนั้น ทำให้โทโจผุดยิ้มเฝื่อน。
「งั้นเหรอ……ลูกค้า……เหรอ」
「ครับ อ๊ะ ถ้าไม่รีบกลับไปเดี๋ยวแฮมเบิร์กจะเย็นเอานะครับ？」
「อ๊ะ จริงด้วย ถ้างั้น วันนี้ขอบคุณนะโอสึกิคุง」
「ครับ หวังว่าจะเรียกใช้บริการจากทางเราอีกนะครับ」
ฮารุโตะโค้งคำนับเป็นครั้งสุดท้ายและเดินออกจากบ้านโทโจ。
จังหวะที่เงยหน้าขึ้น ก็แว๊บไปเห็นสีหน้าของโทโจ สีหน้าของเธอที่ได้เห็นนั้นราวกับเสียดาย แต่เกรงว่าตัวเองคงมองผิดไปเองกระมัง เมื่อพูดเช่นนั้น ฮารุโตะก็เดินทางกลับบ้าน。
