บทที่195 การอบรมบ่มเพาะ
“สวะอย่างแกมากินข้าวที่ร้านฉันด้วยเหรอ ใช้ชีวิตได้ไม่เลวนี่หว่า ได้ยินว่าหยุนหลันให้เงินแกใช้เป็นล้าน แต่คงไม่พอสั่งอาหารที่ร้านฉันสักสองจานหรอกนะ”
“ก็เลยอยากถามว่า สวะอย่างแกได้เงินมาจากที่ไหน คงไม่ได้ไปขโมยเงินหยุนหลันมาเลี้ยงแขกหรอกนะ แถมยังเลี้ยงสาวๆเป็นพรวน ทำให้ฉันรู้สึกเปิดหูเปิดตาเหลือเกิน”
สีหน้าของพวกฉินเย่บูดเบี้ยวขึ้นมาทันที จ้องเขม็งไปที่วัยรุ่นคนนั้นอย่างโกรธเคือง
“แหม พวกเธอจ้องฉันแบบนี้ ดูก็รู้ว่าพวกเธอเป็นสินค้าเกรดต่ำ หรือไม่ก็สินค้ากอป ยาจกพรรคนี้ไม่คู่ควรมากินข้าวร้านอาหารฉันหรอกนะ แต่พวกแกดวงดี ที่ฉันไม่ได้เห็นก่อนหน้า ไม่งั้นแม้แต่ประตูร้านพวกแกก็ไม่ได้เข้า”
“แกคือหวงจิ่งซานเหรอ”
หลี่โม่มุ่นคิ้วถาม
หวงจิ่งซานเป็นเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยของกู้หยุนหลัน และก็เป็นหนึ่งในคนที่คอยตามจีบเธอ
แต่ไม่ว่าหวงจิ่งซานจะพยายามแค่ไหน ก็ตามจีบกู้หยุนหลันไม่ติด
พอรู้ว่ากู้หยุนหลันแต่งงานกับหลี่โม่ ในใจหวงจิ่งซานจึงแอบเกลียด บันดาลโทสะลงบนหลี่โม่เต็มๆ อดไม่ได้ที่จะระบายอารมณ์กับหลี่โม่
พอเห็นหลี่โม่ในตอนนี้ หวงจิ่งซานย่อมไม่ปล่อยโอกาสที่สร้างความอับอายให้หลี่โม่แน่นอน ยิ่งถ้าเอาถึงตายได้ ก็ยิ่งดี
“ยังจำฉันได้เหรอ สวะอย่างแกความจำไม่เลวนี่นา เสียดายที่หยุนหลันตาบอดไปเลือกแกเข้า ได้ยินว่าตอนนี้ชีวิตของหยุนหลันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ไม่เพียงแต่ต้องตั้งหน้าตั้งตาหาเงินเลี้ยงลูกสาว ยังต้องเลี้ยงสวะอย่างแกอีก ฉันรู้สึกปวดใจเหลือเกิน”
หวงจิ่งซานมือทาบอก ราวกับเจ็บปวดรวดร้าว
“ยาจกแบบแกมีอะไรให้หยุนหลันบ้าง เงินไม่มี บ้านไม่มี ทุกอย่างแกพึ่งหยุนหลันหมด ละอายใจบ้างไหม แกยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า ฉันละอายใจแทนแกเหลือเกิน”
“แล้วยังมีหญิงชั่วพวกนี้อีก แกจะทำอะไรกับพวกหล่อน เมื่อกี้บอกรูดเข็มขัดอะไร คงไม่ใช่แกหรอกนะ แกไว้หน้าหยุนหลันหน่อยได้ไหม ถ้าเรื่องแพร่งพรายออกไป หยุนหลันจะอับอายแค่ไหน！”หวงจิ่งซานบ่นกระปอดกระแปด รู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย รูขุมขนบนร่างกายเปิดกว้าง รู้สึกโล่งสบาย
หลี่โม่มองหวงจิ่งซานนิ่งๆ ยักมุมปากขึ้น ราวกับอมยิ้ม
“แกยังมีหน้ายิ้มอีก ยาจกอย่างแกยังมีหน้ายิ้มอีก สวะอย่างแกลำบากหยุนหลันเท่าไหร่รู้มั้ย！ถ้าหยุนหลันตามฉัน คงไม่ตกอยู่ในสภาพนี้！ฉันจะให้ชีวิตที่ดีกับหยุนหลัน！”
“ทรัพย์สินในมือฉันสิบกว่าแห่ง ยังมีบ้านสองหลัง ทรัพย์สินทั้งบ้านเป็นพันล้าน ยาจกอย่างแกคิดอะไรเป็น ฉันแค่ควักสามแสนห้าแสน ก็จ้างคนมาเก็บแกได้แล้ว！เงินพันล้านจ้างคนมาสับแกได้สองสามร้อยครั้ง！”
ฉินเย่หน้าง้ำขึ้นมา หวงจิ่งซานทั้งด่าทั้งขู่ พวกเธอรู้สึกไม่สบอารมณ์ยิ่ง
“พูดบ้าอะไรน่ะ เถ้าแก่ของเราเป็นนายจ้างที่ดีที่สุดแล้ว สถาบันความงามของเรากำไรเป็นล้าน เถ้าแก่เราไม่ขาดแคลนเงินแค่นี้หรอก！”
“แกมีเงินแล้วแน่มากเหรอ เถ้าแก่สอนให้เราทำมาหากิน ต่อไปพวกเราก็สร้างฐานะได้ ลูกเศรษฐีแบบแกอวดอะไรน่ะ ถ้าไม่ใช่พ่อรวย ป่านนี้คงไปนั่งงอมืองอเท้าอยู่ข้างถนนแล้ว”
“ก็เป็นเหมือนตัวปรสิต อาศัยที่บ้านเลี้ยงไปวันๆ ไม่งั้นอดโซตายคาถนนไปแล้ว ต่อให้ไม่อดตาย ปากเน่าแบบนั้น ก็โดนซ้อมตาย”
พวกฉินเย่ต่างแดกดันหวงจิ่งซาน ทำให้จิตใจอันปลอดโปร่งของหวงจิ่งซานขุ่นมัวอีกครั้ง
“ขยะยากไร้อย่างพวกแกมายืนโวยวายอะไรอยู่ หลี่โม่เป็นแมงดาจริงนี่ พวกแกตามแมงดาต้อยๆจะไปหาเงินอะไรได้ ฝันกลางวันชัดๆ”
หวงจิ่งซานยื่นมือไปผลักไหล่หลี่โม่ พูดเสียงเย็น“สวะอย่างแกจะมาอำใครวะ แกหลอกแม่สาวๆพวกนี้ได้ ก็คิดว่าหลอกหยุนหลันได้เหรอ ฉันอยากเอามีดสับแกเป็นหมื่นๆชิ้น”
“ฉันว่าแกรีบหย่ากับหยุนหลันเถอะ แกมอบชีวิตดีๆให้หยุนหลันไม่ได้หรอก ได้แต่ถ่วงเธอเปล่าๆ ถ้าแกหย่ากับหยุนหลัน ฉันให้เงินแกก้อนนึง มากพอที่แกจะไปใช้ชีวิตสงบสุขที่บ้านนอกได้”
“มีเงินแล้วแน่เหรอ”
หลี่โม่ยิ้มถาม
หวงจิ่งซานตกตะลึง เงยหน้าหัวเราะร่า“ฮ่าๆๆ มีเงินก็ต้องแน่อยู่แล้ว ฉันมีเงินก็ได้ใช้ชีวิตที่ดีที่สุดไง ซื้อรถหรูบ้านหรูได้ ลูกได้เรียนหนังสือโรงเรียนดีๆ ป่วยมีเงินรักษาโรงพยาบาลชั้นนำ ต่อให้ตายก็ได้อยู่ในสุสานหรู”
“แล้วยาจกแบบแกล่ะ ไม่มีบ้านไม่มีรถ ลูกจะไปโรงเรียนไปหาหมอทีก็ต้องทนดูสีหน้าคน เข้าคิวรอแถว ตายไปก็ได้อยู่ในสุสานราคาถูก ไม่สิ ศพแบบแกคงไม่ต้องการสุสานหรอก เพราะแกไม่คู่ควร แค่ฝังๆไปก็พอ ให้หมากินศพไป”
“ชีวิตคนเท่าเทียมกัน เงินวัดทุกอย่างไม่ได้หรอกนะ แม้ว่าแกจะมีเงิน แต่สันดานแกถ่อยมาก สันดานที่จะเป็นคนยังไม่มีเลย”
หลี่โม่แค่นยิ้มพูด
“มึงพูดอะไรของมึงวะ กล้าด่ากูสันดานถ่อยเหรอ กับยาจกแบบแกไม่ต้องสันดานอะไรดีมาก ！สันดานดีๆของกู มึงไม่คู่ควรเห็น ยาจกแบบแกคู่ควรกับการถูกเหยียดหยาม ให้ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาเท่านั้น”
หวงจิ่งซานบ่นกระปอดกระแปด
“กฏเกณฑ์มารยาทยังไม่รู้ ตอนที่แกมีมารยาทเนี่ย คงจะเป็นสภาพหมาเลียขาคนที่มีตำแหน่งสูงกว่ามั้ง”
หลี่โม่มองไปที่หวงจิ่งซานอย่างเย็นชา ทำให้หวงจิ่งซานรู้สึกอับอาย ราวกับสายตาของหลี่โม่มองทะลุเขาก็ไม่ปาน“แกสิเป็นหมาเลียขา！ยาจกแบบแกต้องคุกเข่าเลียขากูเท่านั้น！ถ้าเลยได้ดี จะให้สามร้อยห้าร้อยไปกินของว่าง”
หวงจิ่งซานโกรธแทบระเบิด แค่สวะ เสือกกล้ามาวิจารณ์
“เหอะๆ”
หลี่โม่ยิ้ม ยิ่งทำให้หวงจิ่งซานเดือดดาล รู้สึกว่าหลี่โม่กำลังหัวเราะเยอะตัวเอง
“ไอ้บ้ายังมีหน้ามายิ้ม สวะแบบแกต้องทำลายทิ้ง ไม่ควรอยู่ในโลก！ยาม！รออะไรอยู่วะ รีบมาสิ！”
หวงจิ่งซานเสียงแหบพร่า ไม่อยากพูดกับหลี่โม่ต่อไป
ยามโขยงหนึ่งวิ่งมา ทำความเคารพหวงจิ่งซาน“คุณชายครับ รปภ.รายงานตัว เชิญสั่งการครับ！”
“โยนขยะพวกนี้ออกไปให้หมด”
หวงจิ่งซานระเบิด
เมื่อรปภ.ได้รับคำสั่งจึงลงมือ เวลานี้เองผู้จัดการวิ่งเหยาะๆเข้ามา
“หยุดมือ”
ผู้จัดการมองหลี่โม่ ดึงหวงจิ่งซานถอยหลังสองก้าว
“ผู้จัดการหวัง หมายความว่าอย่างไร”
หวงจิ่งซานถามอย่างไม่พอใจ
“คุณชาย คนนี้ไม่ธรรมดา อู๋เต้าเหวินเป็นคนจองห้องให้เขา”
