กำลังขุดหลุมอยู่ดี ๆ ดันถูกส่งมาต่างโลกพร้อมระบบเสริมแกร่งเฉยเลย – ตอนที่ 0 สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก

กำลังขุดหลุมอยู่ดี ๆ ดันถูกส่งมาต่างโลกพร้อมระบบเสริมแกร่งเฉยเลย

ตอนที่ 00 สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก

 

แสงอาทิตย์ส่องลอดผ่านหน้าต่าง

 

ชายหนุ่ม ‘ทราเวียร์’ เพียงนั่งนิ่งเงียบขณะมือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์เอาไว้แนบแน่น สายตาจดจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง ภายในแววตาราบเรียบกับแอบแฝงไปด้วยความคิดโหดเหี้ยม

 

ยิ่งรับฟังสิ่งที่ปลายสายกล่าวข่มขู่ยิ่งทำให้แววตาทวีความเย็นชา

 

“จำเอาไว้ให้ดี”

 

“จดจำให้ขึ้นใจ”

 

“และช่วยทำตามที่ฉันบอกด้วย”

 

“…”

 

“ไม่งั้นตอนกลางคืนฉันคนนี้จะไปเยี่ยมที่ห้องของแก” น้ำเสียงโหดเหี้ยมยังคงดังต่อเนื่องไม่มีหยุด “หวังว่าแกจะตัดสินใจถูกต้อง ไม่ทำอะไรที่มันหาเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัว”

 

ฝ่ามือชายหนุ่มกำโทรศัพท์แน่น

 

“คุณต้องการเท่าไหร่?”

 

“หนึ่งหมื่นขาดตัว”

 

“…ได้ครับ” เวียร์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง “แต่ผมอยากเปลี่ยนสถานที่นัดพบ สถานที่เก่าเหมือนจะไม่ค่อยปลอดภัยสักเท่าไหร่ อีกอย่างผมไม่อยากให้ใครคนอื่นมารับรู้เรื่องนี้ด้วย”

 

“หากคุณรับปากยอมรับได้”

 

“…”

 

“เงินหนึ่งหมื่นก็จะเป็นของคุณ”

 

“เรื่องเล็กน้อยไม่มีปัญหา” อีกฝ่ายยอมรับง่ายดายก่อนจะกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงข่มขู่ “ถึงจะเปลี่ยนสถานที่ยังไง แกก็หนีเงื้อมมือของฉันไม่รอดอยู่ดี ฉะนั้นจะทำอะไรก็คิดให้ดี”

 

“อย่าได้หาเรื่องใส่ตัวเด็ดขาด มันไม่คุ้มหรอกเชื่อดิ”

 

ไม่มีสุ้มเสียงโต้ตอบตอบกลับ

 

“…” เวียร์กล่าวตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “สามโมงเย็น สถานที่ันัดรับเงิน เป็นป่าหลังโรงเรียน เมื่อถึงเวลาผมจะส่งตำแหน่งไปให้ ขอให้มารับของให้ตรงเวลาด้วย”

 

“น่ารำคาญจริง จะทำอะไรก็ทำ”

 

หลังจากกล่าวทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย

 

อีกฝ่ายปลายสายก็ตัดสายทิ้งหน้าตาเฉย ตัดสายโทรศัพท์ทิ้งโดยไม่มีเปิดโอกาสปล่อยให้ชายหนุ่มบอกกล่าวอะไรเป็นอื่นเลยแม้แต่น้อย ดวงตากะพริบมองมากไปด้วยอารมณ์

 

เต็มไปด้วยความเคียดแค้นที่อัดแน่นอยู่ในแววตาขั้นสุด

 

มือวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแผ่วเบา

 

“…”

 

ข้างโทรศัพท์กับมีของสิ่งหนึ่งวางอยู่ก่อน

 

หากปลายสายได้มาเห็นคงได้มีตื่นตระหนกตกใจเป็นแน่ มันก็คือปืนพกพร้อมกับแมกกาซีนบรรจุกระสุนที่หลงเหลือกระสุนอยู่นอกซองสามนัด นิ้วมือหยิบเอากระสุนทั้งสามนัด

 

ใส่กลับเข้าไปอัดแน่นให้เต็มครบถ้วนไม่มีปล่อยให้ขาดเหลือ

 

“…”

 

พร้อมใส่แมกกาซีนเข้าไปในปืนเตรียมพร้อมใช้งาน

 

ขีดจำกัดความอดทนอดกลั้นทั้งหมดทั้งมวล กำลังจะจบลงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เมื่อถึงเวลานัดพบ เมื่อถึงเวลาตอนนั้นนั่นจะเป็นวันสุดท้ายของเหล่าเศษเดนเศษสวะที่น่ารังเกียจ

 

นอกจากปืนที่พร้อมใช้งานใช้การ ก็ยังมีหน้าไม้ และอุปกรณ์อีกเพียบ บ่งบอกได้เป็นอย่างดีเยี่ยมว่า นี่ไม่ใช่การกระทำหุนหันพลันแล่น ไม่ใช่อารมณ์ชั่ววูบ ไม่ใช่ชั่วขณะจิต

 

แต่เป็นการเตรียมการมาเป็นอย่างดี

 

[ 14 : 20 ]

 

…‘ใกล้จะได้เวลาแล้ว’

 

“…”

 

เวียร์หยิบของทั้งหมดใส่กระเป๋าสะพายใบใหญ่

 

ไม่ว่าจะทั้งปืนหรือแมกกาซีนสองซองที่บรรจุกระสุนเต็มสิบห้านัด หรือจะเป็นหน้าไม้ที่มาพร้อมกับลูกธนูสิบลูก และของกินอุปกรณ์อำนวยความสะดวกสำหรับเก็บกวาด

 

หลังจากเตรียมการเสร็จสิ้นฝ่ามือก็หยิบพลั่วติดมือมาด้วย

 

“…”

 

แล้วเขาก็เดินออกจากกระท่อมไม้ที่สร้างอยู่ในภูเขา

 

 

ไม่มีหนี้ที่ปราศจากเจ้าหนี้

 

เฉกเช่นเดียวกัน ไม่มีความรังเกียจเคียดแค้นใด ที่ปราศจากต้นสายปลายเหตุ ปราศจากเหยื่อผู้ถูกกระทำกับผู้กระทำอันเป็นจุดเริ่มต้นกำเนิดสายสัมพันธ์อันบิดเบี้ยวเฉกเช่นนี้ เรื่องราวมันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนที่เขาพบเจอชายหนุ่มรูปหล่อ มันชื่อ ‘โอลิเวอร์’ เพื่อนเพียงหนึ่งเดียวของเขาในโรงเรียน ‘สวนพฤกษาที่หนึ่ง’ ความสัมพันธ์แรกเริ่มก็เหมือนทั่วไป

 

เหมือนเพื่อนปรกติธรรมดา แต่แล้วหลังจากรู้จักกันได้ไม่กี่เดือน สันดานแท้จริงของมันก็เริ่มเปิดเผยออกมาให้เห็น จากเดิมที่กลายเป็นเพื่อนอยู่ ๆ ก็แปรเปลี่ยนกลายเป็นทาสไปโดยไม่รู้ตัว ถูกขอให้ช่วยเหลือเรื่องราวมากมาย ไม่ว่าจะทั้งซื้อของให้ ขอให้ทำการบ้านให้ ถูกใช้ให้ไปทำเรื่องราวไร้สาระมากมาย หากไม่ทำหรือทำไม่ถูกใจก็จะถูกโมโหเดือดดาลใส่ไม่มีหยุด

 

แน่นอนว่าเขาอดทนอดกลั้นได้ดีเยี่ยม ขอเพียงมันไม่เกินเลยไม่มากจนเกินไป เขาก็คงปล่อยผ่านไม่ทำอะไรหรอก แต่แล้วเหตุการณ์พลิกผันในชีวิตของเขาก็เกิดขึ้น เมื่อครอบครัวของเขาประสบอุบัติเหตุจากกลายเป็นครอบครัวอบอุ่นก็ไม่หลงเหลือใครเลยแม้แต่คนเดียว ช่างเป็นฉากภาพเหตุการณ์ที่พลิกผันชีวิตของเขาเหลือเกิน

 

และมันก็เดินเข้ามาพูดคุยกับเขา

 

“…”

 

“ไม่เป็นไร” พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นที่สุด “หลังจากนี้ฉันจะอยู่กับนายเอง นายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหรอก นายยังมีฉัน นายยังมีพวกเราทุกคนอยู่ มาสิ มาอยู่กับพวกเรา”

 

อาศัยช่วงจังหวะเวลาหัวใจเปราะบางเป็นที่สุดเข้ามาแทรกแซง

 

แล้วเขาก็หลวมตัวเข้าไป เข้าไปในโลกที่ไม่สมควรเหยียบย่างเข้าไป เป็นโลกที่เข้าไปแล้วไม่อาจออกไปได้อีกตลอดกาล อย่างน้อยที่สุดก็จนกว่าเขาจะเรียนจบจากสถานที่แห่งนี้

 

ไอ้คำที่บอก “ฉันจะอยู่กับนายเอง” หรือ “นายไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวหรอก” มันก็แค่ถ้อยคำสวยหรูที่เอาไว้ใช้หาเหยื่อเท่านั้น พอเหยื่อตกมาอยู่ตรงหน้าผู้ล่า สันดานแท้จริงก็เผยให้เห็น

 

เงินทั้งหมดที่เขาได้รับจากตายของครอบครัว ล้วนถูกหยิบไปใช้ง่ายดายภายใต้คำว่า “เพื่อน” จอมปลอม หากไม่ให้ไม่ต้องการให้หยิบจับก็จะโดนพวกรุ่นพี่เบื้องหลังของมันกระทืบ

 

ทั้งยังถูกลากพาเข้าไปในเหตุการณ์สถานการณ์มากมายที่เขาไม่ต้องการอีก เฉกเช่น ลากพาหญิงสาวเข้ามาข่มขืนมาแบล็คเมล์ หรือกระทั่งเหตุการณ์ยาเสพติดก็ยังมีให้เห็น

 

กล่าวสำหรับเขาแล้วมันคือนรกทุกวันที่อยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น

 

“…”

 

ฉะนั้นวันนี้มันจะต้องจบ

 

ไม่ว่าผลลัพธ์สุดท้ายปลายทางมันจะออกมาเป็นแบบไหนแบบใด เขาก็จะต้องลากพาไอ้เพื่อนสารเลว ‘โอลิเวอร์’ ลงหลุมไปด้วยให้ได้ ต่อให้เขาจะต้องตกตายไปด้วยก็ตาม 

 

ฝ่ามือทั้งสองลอบกำเข้าหาแน่น

 

…‘ต้องฆ่าให้ได้’

 

“…”

 

ช่วงเวลาตอนนี้คือบ่ายสองโมงครึ่ง

 

เหลือเวลาอีกสามสิบนาทีก่อนจะถึงบ่ายสาม ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เขานัดหมายให้มันมารับมาเงิน แน่นอนมันคงไม่รู้หรอกว่าสถานที่นัดรับ สุดท้ายปลายทางจะเป็นหลุมศพให้กับมัน

 

เวียร์สำรวจหน้างานเปิดผ้าใบที่ปิดเอาไว้แนบแน่น

 

“…”

 

ภายใต้ผ้าใบที่ปิดเอาไว้เป็นหลุมลึกสองเมตร

 

เป็นหลุมที่เขาขุดเอาไว้สำหรับกลบฝังขยะชิ้นนี้ หากปืนยังยิงมันไม่ตายหรือเกิดเขาเปลี่ยนใจไปกลบฝังมันทั้งเป็น หลุมนี้ก็จะเป็นสิ่งของชั้นยอดที่จะตอบสนองความต้องการ

 

ความต้องการอันบ้าคลั่งของเขา ผ้าใบปิดเอาไว้เหมือนเดิมที่เหลือก็แค่รอคอย รอคอยให้โอลิเวอร์มาตามนัด เขาได้ส่งตำแหน่งของตัวเองไปแล้วเรียบร้อยที่เหลือก็แค่รอมันมา

 

แผ่นหลังแนบติดต้นไม้มือถือหน้าไม้ที่พร้อมบรรจุกระสุน

 

“…”

 

แน่นอนว่าหน้าไม้เป็นเพียงอุปกรณ์เปิดหน้างาน

 

หากเขาไม่สามารถเก็บกวาดได้ภายในลูกธนูหนึ่งดอก ปืนจะเข้ามารับหน้าที่มารับบทบาทเอง เขาเพียงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะไม่ต้องใช้ปืนในการเก็บกวาดเศษขยะชิ้นนี้

 

หากจะบอกว่าไม่กลัวเสียงปืนมันจะดังลั่นไปทั่วบริเวณเหรอ ก็คงต้องบอกว่าไม่ เพราะเขาติดที่เก็บเสียงเอาไว้ตรงปากกระบอกปืน ต่อให้มันเกิดเสียงขึ้นมาแต่ในป่าลึกแบบนี้

 

คงมีแต่ผีสางเท่านั้นแหละที่จะได้ยินเสียงปืน

 

“…”

 

 

และแล้วเวลาที่รอคอยก็มาถึง

 

[ 15 : 00 ]

 

…‘บ่ายสามโมง’

 

“…”

 

ใกล้จะถึงเวลาต้องลงมือแล้ว

 

หัวใจดวงน้อยที่อัดแน่นอยู่ในทรวงอกกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง ความคิดมากมายนับหมื่นพันกำลังไหลผ่านเข้ามาในสมอง หากฆ่าไปแล้วจะทำยังไง จะฆ่าพวกที่เหลือต่อไปหรือเปล่า จะทำยังไงต่อดีหลังฆ่าเสร็จ จะหนีเอาตัวรอด หรือบุกเข้าไปฆ่าพวกที่เหลือต่อ ห้วงความคิดยิ่งมายิ่งบ้าคลั่ง หากแต่ในจำนวนห้วงความคิดนับหมื่นพัน ไม่มีความคิดไหนเลยที่บอกให้หนี

 

ไม่มีเลยแม้แต่ช่วงเวลาเดียวมีแต่ให้เดินหน้าต่อไปเท่านั้น

 

“…”

 

“!!!”

 

“…”

 

พริบตาเดียวเท่านั้นเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น

 

ตลอดพื้นดินที่เขายืนประคองตัวอยู่ก็พลันสั่นไหวแม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ก็สร้างอาการตื่นตระหนกตกใจให้เขาได้ไม่น้อย นอกจากอาการตื่นตระหนกตกใจที่เกิดขึ้น

 

มันยังมาพร้อมกับอาการคลื่นไส้รุนแรงอีกต่างหาก

 

“อ้วกกกก!”

 

จนเขาต้องอ้วกเอาของเหลวออกมา

 

เหตุการณ์สถานการณ์ที่แย่อยู่แล้ว กับยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เมื่อเขาได้ยินสุ้มเสียงหนึ่งกำลังเดินมา แน่นอนว่าคนที่จะเดินมาเส้นทางนี้ได้ ในช่วงจังหวะเวลานี้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น

 

ต้องเป็นมันแน่นอน

 

…‘โอลิเวอร์!’

 

“…”

 

เวียร์รีบดึงสติเตรียมหน้าไม้ให้พร้อม

 

ขอเพียงไอ้เศษขยะก้าวเข้ามาใกล้ เข้ามาใกล้มากพอให้ยิงในระยะเผาขน เขาก็จะฆ่ามันได้ทันที หรือต่อให้ผิดพลาดยังไง เขาก็มีหลักประกันเตรียมพร้อมเอาไว้เรียบร้อย

 

ไม่ว่ายังไงมันก็ต้องตาย ต้องตายกลายเป็นศพ กลายเป็นเพียงร่างเนื้อไร้ชีวิต ไม่อาจมากลั่นแกล้งหรือสร้างความทุกข์ร้อนอันใดให้เขาอีก ฝ่ามือกำหน้าไม้แน่นฝีเท้าขยับเข้ามาใกล้

 

เหงื่อใสความกังวลเริ่มอาบบนใบหน้า

 

…‘ฆ่า’

 

…‘ต้องฆ่า’

 

…‘ต้องฆ่าเท่านั้น’

 

“…”

 

หัวสมองสั่งการรวดเร็วยิ่งยวด

 

เมื่อได้จังหวะเวลาเวียร์ก็โผล่ออกมาจากที่ซ่อนหลังต้นไม้ พร้อมประทับหน้าไม้เข้าประจำตำแหน่งและก็ลั่นไกทันที โดยไม่เสียเวลาจดจ้องมองอีกฝ่าย ใช่ เขายิงออกไปทันที

 

โดยไม่มองด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายเป็นใครมาจากไหน

 

“…”

 

“!!!”

 

“…”

 

ลูกธนูพุ่งเข้าปักบนหน้าผาก

 

ดับชีวิตอีกฝ่ายทันที เพียงแต่ว่าฝ่ายที่โดนยิงกับไม่ใช่ ‘โอลิเวอร์’ เศษสวะเศษเดนที่เขาต้องการฆ่าให้ตายกับเป็นใครคนอื่นแทน เป็นร่างสูงใหญ่เหมือนคนป่า ดวงตาพลันเบิกกว้าง

 

แต่ก่อนเขาจะได้ทำอะไรเพิ่มเติม ร่างของเขาก็คล้ายถูกดึงกระชากจากด้านหลังสุดแรงดึงหายไปจากโลกธาตุปรกติธรรมดา ก่อนสภาพแวดล้อมรอบกายจะแปรเปลี่ยนเป็นสีขาว

 

และที่สำคัญที่สุดก็คือถ้อยคำตัวอักษรที่ขึ้นเรียงตัวอยู่บนอากาศตรงหน้าเขา

 

[ รางวัลพิเศษ : สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก ]

 

“…”

 

กำลังขุดหลุมอยู่ดี ๆ ดันถูกส่งมาต่างโลกพร้อมระบบเสริมแกร่งเฉยเลย

กำลังขุดหลุมอยู่ดี ๆ ดันถูกส่งมาต่างโลกพร้อมระบบเสริมแกร่งเฉยเลย

Status: Ongoing
[ รางวัลพิเศษ : สังหารสิ่งมีชีวิตต่างโลกเป็นคนแรก ] ชายหนุ่ม ‘เวียร์’ ยืนมองเหม่อลอย ก่อนจะถูกส่งไปที่ห้องสีขาวและพบเจอระบบเสริมแกร่ง เพื่อแก้แค้นและขึ้นไปจุดสูงสุด เขาจำต้องเก็บเวลให้มากกว่านี้

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท