บทที่ 252 การจูบคุณเป็นเรื่องถูกกฎหมาย
บทที่ 252 การจูบคุณเป็นเรื่องถูกกฎหมาย
จากใจกลางเมืองเตียนเฉิงไปจนถึงประตูใหญ่ของเขตที่อยู่อาศัย มีคนออกมาต้อนรับการกลับบ้านของเสิ่นอี้โจวมากมาย
หลินตงซิ่วจะเคยเห็นการต้อนรับขนาดนี้ได้ที่ไหน?
ขณะนั่งอยู่ในรถเธอประหม่ามาก
มือของเธอกำชายเสื้อแน่น และเสื้อผ้าก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
สายตามองไปยังเซี่ยชิงหยวนที่อยู่ด้านข้าง
เมื่อเห็นเซี่ยชิงหยวนนั่งอยู่บนที่นั่งโดยหันหน้าตรง มีรอยยิ้มที่มุมปาก ดูสง่างามและเหมาะสมมาก
เธอยังเลียนแบบเซี่ยชิงหยวนและยืดเอวของตัวเอง
ที่ประตูใหม่ของเขตที่อยู่อาศัย ยามที่รออยู่ข้างนอกเห็นรถกำลังแล่นเข้ามา เขาจึงรีบเปิดรั้วแล้วปิดอย่างรวดเร็ว เพื่อแยกฝูงชนที่แสนกระตือรือร้นออกไป
ที่หน้าบ้านของเสิ่นอี้โจว มีเจ้าหน้าที่ระดับสูงหลายคนของศาลากลางอยู่ที่นั่นด้วย
ในหมู่คนที่มารอมีทั้งหยางฉุนอี้ หนิงเซี่ยวเฉิง และเหอเส้าหยวนยืนอยู่แถวหน้า
เสิ่นอี้หลินและฟางเยว่ก็ยืนอยู่ด้วยกัน จ้องมองไปยังรถที่กำลังใกล้เข้ามา
ทันทีที่ประตูรถเปิดออกก็มีคนไปพยุงเสิ่นอี้โจวทันที
เสิ่นอี้โจวโบกมือเป็นสัญญาณว่าเขาไม่ต้องการขอความช่วยเหลือ จากนั้นหันกลับมาจับมือเซี่ยชิงหยวนด้วยมือข้างหนึ่งและหลินตงซิ่วด้วยมืออีกข้างหนึ่ง ซึ่งไม่ปล่อยจนกว่าพวกเขาจะอยู่ต่อหน้าหยางฉุนอี้และคนอื่น ๆ
เซี่ยชิงหยวนมองไปที่เสิ่นอี้โจวที่จับมือเธอไว้ และมุมปากของเธอก็โค้งขึ้นโดยไม่ตั้งใจ
หยางฉุนอี้และคนอื่น ๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความสุขและกล่าวแสดงความยินดีสองสามคำ
ในระหว่างนี้เสิ่นอี้หลินเฝ้าดูอย่างเงียบ ๆ จากด้านข้าง ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น ดวงตาโตของเขาแดงก่ำอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าเขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่แสดงอารมณ์
เสิ่นอี้โจวมองไปที่เสิ่นอี้หลินด้วยดวงตาอ่อนโยน
เขายิ้มและผายมือไปทางน้องชาย
เมื่อเสิ่นอี้หลินเห็นฉากนี้ น้ำตาก็ร่วงหล่นทันที
เขารีบวิ่งออกจากด้านข้างของฟางเยว่ แล้ววิ่งเข้าไปในอ้อมแขนของเสิ่นอี้โจว
ความกังวลเกี่ยวกับเสิ่นอี้โจวทุกวันนี้และความกลัวที่จะสูญเสียพี่ชาย กลายเป็นน้ำตาที่ไหลรินและร่วงหล่นลงมาของเขาในตอนนี้
เขากอดเอวของเสิ่นอี้โจวและร้องไห้ “พี่ทำให้ผมกลัวแทบตาย! ผมคิดว่า… ฮือ ฮือ…พี่จะตาย…ฮือ ฮือ…”
เขาคิดตลอดทั้งวันว่าถ้าพี่ชายคนโตของเขาตายไปจริง ๆ เขาจะปกป้องแม่และพี่สะใภ้ยังไงเพื่อไม่ให้พวกเธอถูกรังแก
เขาคิดด้วยซ้ำว่าเมื่อไหร่ที่เขามองหาภรรยาในอนาคต เขาต้องหาภรรยาที่เต็มใจที่จะอยู่กับพี่สะใภ้ของเขา
เขาคิดถึงเรื่องนี้มาก แม้ว่าฟางเยว่และหนิงเซี่ยวเฉิงจะดูแลเขาอย่างดี แต่เขาก็ยังร้องไห้ทำเอาหมอนเปียกทุกคืน
เสิ่นอี้โจวกอดเขากลับ
เด็กน้อยที่เคยสวมกางเกงรัดเป้าเดินตามหลังมาตอนนี้ตัวสูงเกือบจะถึงหน้าท้องของเขาแล้ว
เขาลูบหัวน้องชายอย่างแผ่วเบา “น้องชาย พี่ของนายกลับมาอย่างปลอดภัยแล้วไม่ใช่เหรอ?”
หลินตงซิ่วมองดูพี่น้องสองคนที่สวมกอดกัน ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้
ในช่วงเวลานี้เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะร้องไห้ด้วยน้ำตาทั้งหมด
เธอตะโกนเรียกเสิ่นอี้หลิน “อี้หลิน”
เสิ่นอี้หลินเงยหน้าขึ้นจากแขนของเสิ่นอี้โจว มองไปที่หลินตงซิ่วและเรียก “แม่”
มีความสุข แต่ไม่กระตือรือร้นมากนัก
เห็นได้ชัดว่าควรระงับความรู้สึกไว้ก่อน
สายตาของเขาจับจ้องไปที่เซี่ยชิงหยวนที่ยืนอยู่ข้างหลินตงซิ่วอีกครั้ง
ทันใดนั้นเขาก็เบิกตากว้างเป็นพิเศษ หลังจากปาดน้ำตาตัวเองอีกครั้งเด็กชายก็ร้องออกมาด้วยความไม่เชื่อ “พี่สะใภ้?”
เซี่ยชิงหยวนไม่ต้องการให้ใครรับรู้ถึงเธอในขณะนี้เลยจริงๆ
ด้วยรูปลักษณ์เช่นนี้ เธอรู้สึกได้ถึงสายตาแปลก ๆ
เสิ่นอี้หลินวิ่งไปข้างหน้าเซี่ยชิงหยวนและร้องเสียงดัง “พี่สะใภ้?”
น้ำตาของเสิ่นอี้หลินไหลออกมาอีกครั้งเมื่อเขามองไปที่ใบหน้าของเซี่ยชิงหยวน จากนั้นมองไปที่มือที่มีตกสะเก็ดแผลมากมายของเธอ และร้องว่า “พี่สะใภ้ ทำไมถึงน่าเกลียดขนาดนี้ล่ะ?”
เสียงของเขาดังมาก แหลมสูง และทะลุทะลวงจนคนที่ยืนอยู่ข้างนอกได้ยินเขาอย่างชัดเจน
ผู้คนสงสัยในใจว่าเซี่ยชิงหยวนเสียโฉมหรือไม่?
เซี่ยชิงหยวนมองไปที่เสิ่นอี้หลินด้วยสีหน้ามืดหม่น และรู้สึกว่าเหมือนเธอกำลังจะล้มลง
อุปสรรคนี้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะผ่านไปได้
เธอก้าวไปข้างหน้ากอดเสิ่นอี้หลินและกดไว้ในอ้อมแขนเพื่อปิดปากเขา “พี่สะใภ้รักนายนะ เพราะงั้นอย่าพูดอะไรอีก”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเซี่ยชิงหยวนกอดตัวเองหรือยังไง แต่หลังจากกลับเข้าไปในบ้าน เสิ่นอี้หลินมองไปที่เซี่ยชิงหยวนอย่างเลี่ยง ๆ
เซี่ยชิงหยวนถามเสิ่นอี้โจว “หน้าตาของฉันตอนนี้มันดูไม่ได้ถึงขนาดที่อี้หลินไม่กล้ามองตรง ๆ เลยเหรอ?”
เสิ่นอี้โจวนั่งบนโซฟา มือข้างหนึ่งลูบคางของเขาด้วยท่าทางสงบ “ไม่นะ”
หลังจากพูดจบ เขาก็หยิบหนังสือด้านข้างขึ้นมาดู
เซี่ยชิงหยวน “…”
เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกโกหก
ด้วยเหตุนี้เธอจึงนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งหลังจากอาบน้ำและใช้ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวบนใบหน้า
ในเวลานั้นที่ไปทิเบตมันเป็นสถานการณ์ที่เร่งด่วนและเสิ่นอี้โจวก็ไม่รู้จะตื่นขึ้นมาหรือไม่ เธอจะมีความคิดเอาครีมดูแลผิวไปด้วยได้ยังไง?
พริบตาเดียวก็ถึงเดือนตุลาคมแล้ว เป็นเวลาที่ลมฤดูใบไม้ร่วงเริ่มพัดมา ดังนั้นต้องเติมความชุ่มชื้นให้ใบหน้าให้ทันเวลา
แต่เมื่อเธอกลับมาจากทิเบต เธอมองตัวเองในกระจกอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก และมันก็ค่อนข้างยากที่จะยอมรับ
ผิวเหลืองดำ ใบหน้าหยาบกร้านเต็มไปด้วยแผลเป็น และแผลเป็นบนหน้าผากที่รักษาไม่น่าจะหาย…
ราวกับว่าเธอถูกทำร้ายโดยธรรมชาติ
เสิ่นอี้โจวเข้ามาในห้อง เห็นเธอจ้องมองกระจกด้วยสายตาเหม่อลอย
เขาดึงเก้าอี้และนั่งข้างเธอ “เกิดอะไรขึ้น?”
เซี่ยชิงหยวนอยากจะร้องไห้ในครั้งนี้จริง ๆ “ตอนนี้ฉันน่าเกลียดจริง ๆ ด้วย”
เมื่อได้ยินแบบนี้ เสิ่นอี้โจวอดไม่ได้ที่จะยิ้ม พลางเอื้อมมือไปแตะที่ปลายจมูกของเธอ “คุณกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย”
เขาหยิบกล่องไม้เล็ก ๆ ออกมา และหลังจากเปิดออกแล้วก็มีขวดขนาดเล็กกว่าสองขวด
เขาคลายเกลียวขวดหนึ่งและพูดว่า “ส่วนใหญ่ผิวของคุณโดนแดดเผา นี่คือครีมที่ผมขอให้เสี่ยวหลิวสั่งจ่ายให้คุณที่แผนกผิวหนังของโรงพยาบาล คุณสามารถทาได้ทุกวันก่อนเข้านอน และมันจะฟื้นตัวเร็ว ๆ นี้”
ในขณะที่เขาพูด นิ้วเรียวของเขาล้วงเข้าไปในขวด ปาดครีมในขวดเบา ๆ แล้วพูดว่า “หลับตาสิ”
เซี่ยชิงหยวนหลับตาอย่างเชื่อฟัง
ขณะที่เสิ่นอี้โจวทาครีมบนใบหน้าของเธอ เซี่ยชิงหยวนก็รู้สึกถึงสัมผัสเย็นๆ บนใบหน้าด้วย
ในขณะที่เธอกำลังจะพูด ริมฝีปากของเธอก็ถูกแตะเบาๆ
เธอไม่ตอบสนองอยู่เป็นวินาที และตระหนักว่าเป็นเสิ่นอี้โจวจูบเธออยู่
เธอลืมตาขึ้นทันที และสิ่งที่ดึงดูดสายตาก็คิ้วของเสิ่นอี้โจว
เธอพูดด้วยความโกรธ “คุณแอบจูบฉัน”
เสิ่นอี้โจวยิ้มและมองเธออย่างตั้งใจ “คุณเป็นภรรยาของผม การจูบคุณเป็นเรื่องถูกกฎหมาย”
เซี่ยชิงหยวนจ้องเขม็งที่เขา “คุณ…”
เสิ่นอี้โจวมองที่เธอ และจูบริมฝีปากของภรรยาอีกครั้ง
เซี่ยชิงหยวนปิดริมฝีปากอย่างรวดเร็วแล้วหดตัวถอยหนี “พอได้แล้ว!”
เนื่องจากใบหน้าของเธอยังไม่หายเป็นปกติ ดังนั้นเธอจึงไม่ต้องการให้เสิ่นอี้โจวจ้องดูใกล้ ๆ เท่าไหร่นัก
เสิ่นอี้โจวจับมือของเธอแล้วดึงออก “ชิงหยวน ผมไม่ได้โกหก ในใจของผมคุณสวยกว่าทุกคนในโลก ดังนั้นต่อหน้าผม คุณไม่จำเป็นต้องปกปิดแบบนี้”
เซี่ยชิงหยวนตกตะลึงกับคำสารภาพอย่างกะทันหันของเสิ่นอี้โจว
ดวงตาของเขาที่จดจ่ออยู่ทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นจริงๆ
เธอพยักหน้าด้วยความงุนงง “ก็ได้”
เมื่อพูดจบ เสิ่นอี้โจวก็ประคองหลังของเธอด้วยมือข้างหนึ่งและอีกข้างก็สอดใต้เข่าของเธอ แล้วพยายามกอดอีกฝ่ายไว้ “งั้นไปนอนกันเถอะ”
