บทที่ 359 ชายจูบชาย?
บทที่ 359 ชายจูบชาย?
เซี่ยชิงหยวนเป็นคนแรกที่เห็นเสิ่นอี้โจวเข้ามา
เธอยืนขึ้นและพูดด้วยรอยยิ้ม “กลับมาแล้วเหรอ? มาล้างมือและกินข้าวกันเถอะ”
เสิ่นอี้โจวคลายคอเสื้อ พลางพูดว่า “อืม” เบา ๆ แล้วเดินไป
ฉีจิ่นจือลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน ขณะเหลือบมองอีกฝ่าย เขายืนขึ้นและพูดด้วยสายตาที่ภาคภูมิใจ “เลขาธิการเสิ่นงานยุ่งมากจริง ๆ กว่าจะกลับบ้านก็ดึกดื่นป่านนี้เหรอเนี่ย”
เขาหยุดชั่วคราว “ที่บ้านของผมไม่มีใครอยู่เลย เลขาธิการเสิ่นคงไม่รังเกียจใช่ไหมครับถ้าผมขอร่วมโต๊ะอาหารด้วย?”
ไม่มีใครอยู่บ้าน?
เสิ่นอี้โจวจำได้ว่าตอนที่รถของเขาขับผ่านประตูบ้านฉี ที่นั่นมีแสงสว่างจ้าเลยนะ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้เปิดโปงอีกฝ่าย
เขายกมุมริมฝีปากขึ้นแล้วพูดว่า “ขอบคุณคุณชายฉีที่เป็นห่วงนะครับ แต่ทำยังไงได้ งานของผมรัดตัวมาก ไม่เหมือนคุณชายฉีที่ว่างและสบายอยู่ตลอดเลย”
ทันทีที่ทั้งสองเปิดปาก พวกเขาก็เหมือนจะขัดแย้งกันซะแล้ว พวกเขาไม่สามัคคีกันเหมือนในโรงพยาบาลแบบวันนั้นอีกต่อไป
ภายใต้การจ้องมองที่เป็นกังวลของเซี่ยชิงหยวน ในที่สุดเสิ่นอี้โจวก็ยิ้มออกมา “ถือเป็นเกียรติด้วยซ้ำครับที่คุณชายฉีมากินอาหารที่บ้านผม”
หลินตงซิ่วเองก็กล่าวต่อ “คุณชายฉีทำตัวตามสบายเลยนะคะ คิดเสียว่าที่นี่เป็นเหมือนบ้านของคุณก็ได้ เรายินดีต้อนรับค่ะ”
จากนั้นเธอยิ้มอีกครั้งและพูดกับเสิ่นอี้โจว “แม่บอกคุณชายฉีไปว่าสามารถมากินมื้อเย็นที่บ้านเราได้ทุกวันเมื่อเขาว่างน่ะ แต่เขายังไม่ได้ตกลงหรอก บ้านของเขาไม่มีใครอยู่เลย น่าสงสารมากนะที่ต้องอยู่คนเดียว ลูกช่วยแม่ชักชวนเขาทีสิ”
เสิ่นอี้หลินก็มองเขาอย่างคาดหวังและตะโกน “พี่ชาย…”
เสิ่นอี้โจว “…”
เสิ่นอี้โจวเม้มปากแน่น เมื่อมองยังดวงตาที่ดูเหมือนจะไร้เดียงสาของฉีจิ่นจือ และเขาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด
คนคนนี้ใช้เวลาไม่นานก็ทำให้แม่และน้องชายของเขาไว้ใจได้แล้วงั้นเหรอ?
ชายหนุ่มมองเซี่ยชิงหยวน ที่นำข้าวอีกชามออกมาจากห้องครัวพอดี และรอให้เธอออกความคิดเห็น
เซี่ยชิงหยวนไม่รู้ว่าพวกเขาพูดคุยอะไรกัน เธอจึงยิ้มให้เสิ่นอี้โจว “คุณยังทำอะไรอยู่น่ะ? ไปล้างมือและมากินเร็ว ๆ เถอะ”
คิ้วที่ขมวดของเสิ่นอี้โจวคลายลง และตอบว่า “ตกลง”
จากนั้นเขาก็พูดกับฉีจิ่นจือ “ถ้าคุณชายฉีชอบอาหารง่าย ๆ ของครอบครัวผม คุณก็สามารถมาได้ทุกตลอด เมื่อมีเวลานะครับ”
ฉีจิ่นจือยิ้ม “ถ้างั้นผมไม่เกรงใจล่ะนะ”
มื้ออาหารนี้ค่อนข้างน่าพอใจ อย่างน้อยก็โดยส่วนใหญ่
เสิ่นอี้โจวและฉีจิ่นจือมีความขัดแย้งในโต๊ะอาหารเป็นครั้งคราว แต่ท้ายที่สุดพวกเขาก็จะหยุดการสนทนาโดยปริยายเมื่อสถานการณ์ใกล้จะบานปลาย
หลินตงซิ่วและเสิ่นอี้หลินไม่ได้รู้อะไรเลยแม้จะนั่งอยู่ในโต๊ะอาหาร แต่เซี่ยชิงหยวนกลับรู้สึกหวั่น ๆ ไม่น้อยขณะนั่งอยู่ด้านข้าง
เมื่อมื้ออาหารจบลง หลินตงซิ่วต้องการจะให้ฉีจิ่นจือไปที่ห้องนั่งเล่นก่อน เพื่อดื่มชา
เสิ่นอี้โจวยิ้ม พลันพูดว่า “แม่อย่ารบกวนคุณชายฉีอีกเลยครับ เขายังต้องกลับไปทำธุระอีกนะ”
ฉีจิ่นจือเหลือบมองและส่ายหัวเล็กน้อย “ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนอะไรหรอกครับ ผมสามารถอยู่ต่อได้อีกหน่อยน่ะ”
เสิ่นอี้โจวสู้ไม่ถอย “คุณชายฉี ครอบครัวของคุณน่าจะกลับมาแล้วนะครับ และคงจะกำลังรอให้คุณกลับบ้านด้วย”
ฉีจิ่นจือเหลือบมองเซี่ยชิงหยวน ซึ่งดูกังวลอยู่ด้านข้างแล้วยิ้มออกมา “นั่นก็จริง ก็ได้ วันนี้เริ่มดึกแล้ว งั้นผมจะไม่รบกวนพวกคุณแล้วดีกว่า”
หลังจากนั้นเขาก็พูดกับเซี่ยชิงหยวนและหลินตงซิ่ว “ขอบคุณสำหรับการต้อนรับของพวกคุณในวันนี้นะครับ ผมมีความสุขมาก”
เขามีความสุขจริงจากใจจริง ๆ
เซี่ยชิงหยวนยิ้มตอบ “ด้วยความยินดีค่ะ”
หลินตงซิ่วหัวเราะเบา ๆ “ไม่ลำบากเลยค่ะ วันหลังคุณชายฉีก็มากินข้าวบ้านเราอีกนะ”
ฉีจิ่นจือมองไปที่เสิ่นอี้โจวแล้วตอบกลับ “ได้ครับ”
เสิ่นอี้โจวเพิกเฉยต่อการยั่วยุของอีกฝ่ายและพูดว่า “ให้ผมไปส่งคุณชายฉีแล้วกัน”
พูดจบทั้งสองก็ออกจากประตูไป
หลังจากออกจากประตู สีหน้าของคนทั้งสองก็เย็นชาทันที ไร้ซึ่งร่องรอยของความสามัคคีและมิตรภาพก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง
เมื่อเดินบนทางเดินที่ปูด้วยหิน เสิ่นอี้โจวก็เอ่ยขึ้น “ดูเหมือนว่าคุณชายฉีจะชอบครอบครัวของผมมากนะครับ?”
คำว่า ‘ครอบครัวของผม’ นั้นถูกย้ำค่อนข้างแรง
ฉีจิ่นจือพยักหน้าราวกับว่าเขาไม่เข้าใจสิ่งที่เสิ่นอี้โจวกำลังจะสื่อ “ผมชอบทั้งบรรยากาศและผู้คนเลยล่ะ”
เสิ่นอี้โจว “!”
นี่ชายคนนี้กำลังบอกชอบคนในครอบครัวเขาต่อหน้าเขางั้นเหรอ? นายชอบเสิ่นอี้หลิน หลินตงซิ่ว หรือเซี่ยชิงหยวน คนไหนกันแน่?
คืนนี้มีลมแรง พัดยอดไม้ตรงที่ทั้งสองยืนอยู่พอดี จากนั้นกิ่งก้านที่ตายแล้วหนาเท่ากับนิ้วหัวแม่มือของผู้ใหญ่ก็หักหล่นลงมา
เสิ่นอี้โจวกำลังรู้สึกประหลาดใจกับคำพูดของฉีจิ่นจืออยู่ และปฏิกิริยาของเขาก็ช้าไปครึ่งจังหวะ
เมื่อเห็นว่ากิ่งไม้กำลังจะร่วงลงมาใส่หัวของเสิ่นอี้โจว ฉีจิ่นจือก็รีบก้าวมาข้างหน้า คว้าแขนของเสิ่นอี้โจวและดึงออกมาอย่างแรง
เสิ่นอี้โจวเพิ่งมีปฏิกิริยาและจะพุ่งตัวหนีไปด้านข้างพอดี ภายใต้แรงที่เพิ่มเป็นสองเท่า ทำให้ชายทั้งสองปะทะกันจนมีเสียงดังโครมจากการกระแทกนี้
ถึงอย่างนั้นตาม ฉีจิ่นจือเตรียมตัวที่จะช่วยเสิ่นอี้โจวอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงคว้าเอวของเสิ่นอี้โจวโดยไม่รู้ตัว ซึ่งมันทำให้ท่าทางของทั้งสองเหมือนกับคนโอบเอวกัน และใบหน้าชิดกันในระยะหายใจรด
เสิ่นอี้โจว “…”
ฉีจิ่นจือ “…”
ลมพัดผ่านใบหน้าของพวกเขา ทำให้เกิดอาการจั๊กจี้
พวกเขาทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก ใกล้กันมากจนสามารถมองเห็นขนตาของกันและกันได้อย่างชัดเจนภายใต้แสงไฟสลัว ๆ
ความตกตะลึงและความงุนงงสามารถเห็นได้ในดวงตาฟีนิกซ์ที่เย็นชา และดวงตาที่แวววาวเหมือนสีดอกท้อ
วินาทีต่อมา ทั้งสองก็ผลักกันออกไปอย่างรวดเร็ว
เสิ่นอี้โจวพูดขึ้น “คุณชายฉีเดินกลับบ้านดี ๆ ก็แล้วกัน”
หลังจากพูดส่งจบ เขาก็เดินกลับเข้าบ้านไปโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย
ฉีจิ่นจือเช็ดมือตัวเองก่อนจะเอามือไพล่หลัง เดาะลิ้นแล้วเดินจากไป
ในขณะเดียวกัน ชายคนหนึ่งผู้ซ่อนตัวอยู่ในพุ่มไม้ที่อยู่ไม่ไกลก็เบิกตากว้าง
จากมุมมองของเขา ทั้งสองดูเหมือน…จูบกันเหรอ?
เลขาธิการเสิ่นและคุณชายฉีเมื่อกี้เพิ่งจูบกันเหรอ?
เขารู้สึกว่าถ้าเขารายงานข่าวนี้ให้ฉีหยวนซานรู้ หัวของเขาน่าจะตกอยู่ในอันตรายแน่นอน
เขาอยากจะร้องไห้ ตอนนี้มันยังทันสำหรับเขาไหมเนี่ยที่จะหนีไปจากมณฑลอวิ๋น?
…
“นายพูดอะไรนะ!?” ฉีหยวนซานแทบจะโยนโทรศัพท์ทิ้งไปในขณะที่ฟังรายงานทางโทรศัพท์ แต่เขายังคงอยากจะปฏิเสธ “นายพูดจริงเหรอ? นายเห็นพวกเขาสองคน…จูบกันจริง ๆ แน่นะ?”
เมื่อนึกถึงชายที่โตแล้วสองคนทำสิ่งนั้น เขาไม่สามารถพูดคำอะไรได้อีกจริง ๆ
ผู้ใต้บังคับบัญชาตอบอย่างสั่นเทา “ใช่…ใช่ครับ”
เขาหยุดชั่วคราว “พวกเขากอดกันและจูบกัน แต่พวกเขาก็รีบผละออกจากกันทันทีที่ปากสัมผัสกันครับ”
คำพูดของผู้ใต้บังคับบัญชาไม่ได้ทำให้ฉีหยวนซานรู้สึกดีขึ้นเลย แต่กลับทำให้เขารู้สึกแย่ลง ลมหายใจสุดท้ายในหัวใจ ความหวังทั้งหมดดับลง และรู้สึกว่าหัวใจของเขาเริ่มเจ็บปวด
เขากุมหน้าอกแน่น ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง
เขาพูดอย่างเคร่งขรึม “ฉันเข้าใจแล้ว นายติดตามเขาต่อไปซะ”
หลังจากที่ฉีหยวนซานวางสาย เขาก็จมอยู่กับความคิดอันลึกซึ้ง
ฉีจิ่นจือคนนี้ชอบใครไม่ชอบ กลับไปชอบผู้ชายด้วยกัน! แถมยังไปชอบคนที่เป็นไปไม่ได้ที่จะคว้ามาอีกต่างหาก!
หากฉีจิ่นจือสนใจภรรยาของเสิ่นอี้โจว เขายังสามารถวางแผนให้สามีภรรยาหย่าร้างกัน และให้ผู้หญิงคนนั้นมาแต่งงานกับฉีจิ่นจือได้ แต่มันกลับกลายเป็นว่าดันไปตกหลุมรักผู้ชายของฝ่ายหญิง!
นี่มัน…บัดซบจริง ๆ!
นี่มันคงเป็นเพราะฉีจิ่นจือไม่ได้โตมาภายใต้การสั่งสอนของเขา และเมื่อกลับมาจากโลกภายนอกก็เลยมีแต่ความคิดความอ่านที่เลวทรามมากมาย!
ในขณะเดียวกันนี้ ฉีจิ่นจือก็เพิ่งกลับมาจากการเดินเล่นข้างนอกและเปิดประตูเข้ามา
“หยุด!” ฉีหยวนซานเรียกเขา
หลังจากครุ่นคิดคำพูดของตนอย่างถี่ถ้วนแล้ว ฉีหยวนซานก็ถามขึ้น “คืนนี้แกไปอยู่ที่ไหนมา?”
ฉีจิ่นจือเลิกคิ้วขึ้น “บ้านของเลขาธิการเสิ่น”
ในที่สุดฉีหยวนซานก็รู้สึกสบายใจในคำตอบของฉีจิ่นจือ อย่างน้อยเด็กคนนี้ก็ไม่ได้โกหกเขา
เขาถามอีกครั้ง “แกไปทำอะไรที่บ้านของเลขาธิการเสิ่น?”
ความผิดปกติของฉีหยวนซานทำให้ฉีจิ่นจือเหลือบมอง “กินข้าว”
ไม่แปลกที่จะเก็บสิ่งประเจิดประเจ้อที่เพิ่งเกิดขึ้นเป็นความลับจากเขา
ดังนั้นฉีหยวนซานจึงพยายามเกลี้ยกล่อมลูกชาย “ถ้าแกชอบอาหารบ้านของเขา พ่อจะไปคุยกับเลขาธิการเสิ่นให้ และขอให้เขาแลกแม่บ้านของเขากับเราดีไหม?”
ฉีจิ่นจือตอบกลับ “อาหารของเขาปรุงโดยคุณนายเสิ่นนะ”
นี่หมายความว่าต่อให้มีความสามารถมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถแย่งตัวคุณนายเสิ่นมาได้ใช่ไหม?
ฉีหยวนซาน “…”
ฉีหยวนซานตบมือใหญ่ลงบนโต๊ะ “ฉีจิ่นจือ แกรู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่! ตราบใดที่แกเป็นลูกชายของฉัน ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้แกหยิ่งผยองเด็ดขาด!”
เมื่อเผชิญหน้ากับความโกรธของฉีหยวนซาน ฉีจิ่นจือก็แสดงสีหน้าขี้เกียจแล้วเยาะเย้ยว่า “คุณคิดว่าผมอยากเป็นลูกของคุณรึไง?”
พูดจบเขาก็ถอยไปหนึ่งก้าวแล้วพูดว่า “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมจะกลับขึ้นห้อง”
หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็เดินขึ้นห้องไป
ฉีหยวนซานกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ และรอยย่นระหว่างคิ้วของเขาอาจทำให้แมลงวันตายได้เลย
ดูเหมือนว่าต้องใช้วิธีนั้นซะแล้วสินะ
