บทที่ 794 ข้ามิได้ลืมเจ้า ทั้งหมดเป็นบททดสอบของเจ้า!
หนานฉงรอแล้วรอเล่า จนจะรอไม่ไหวอีกแล้ว เขาปรารถนาให้ต้นหลิวจำมันได้ และพามันไปจากที่นี่
การตั้งตารอของเขาดันได้ผลจริง ๆ
ต้นหลิวและก้อนหินเตรียมตัวกลับจากชั้นเก้า เวลานั้นเอง ต้นหลิวหยุดชะงัก
“ผู้ใดบ่นถึงข้าอยู่ได้”
ต้นหลิวพึมพำ ขอบเขตระดับมันจับสัมผัสนิมิตได้ และมันสัมผัสได้ว่าใครบางคนเหมือนกำลัง ‘นึกถึง’ มันอยู่
ผู้ใดกัน เป็นมิตรหรือศัตรู
“ใช่คนรักของพี่หลิวหรือไม่ พี่หลิวลองตรองดูดี ๆ เคยทอดทิ้งเด็กสาวคนใดไว้หรือไม่ ไม่แน่ว่าเด็กสาวผู้นั้นกำลังสาปแช่งพี่หลิวอยู่ก็ได้!”
ก้อนหินคลี่ยิ้มกว้างขณะเอ่ย
ต้นหลิวมองก้อนหินตาขวาง พูดเหลวไหลอันใดอยู่!
เคยเกิดเรื่องเช่นนั้นขึ้นที่ไหน มันใจจดใจจ่อกับการฝึกฝน ไม่เคยข้องแวะกับผู้ใดในเชิงชู้สาว
“ผิดไปแล้ว ผิดไปแล้ว!”
หลังก้อนหินโดนต้นหลิวถลึงตาใส่ก็รีบกลับคำ “คงเป็นเด็กสาวที่แอบรักพี่หลิว บัดนี้กำลังถวิลหา จนพี่หลิวรับรู้ได้!”
เสียงเพียะดังก้อง ก้อนหินโดนต้นหลิวหวดจนร้องโหยหวน ไม่หวดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นคงไม่รู้จักทำตัวดี ๆ บ้าง
“เป็นเช่นนี้นี่เอง ข้าก็ว่าผู้ใด คิดแล้วช่วงที่ผ่านมาชีวิตเขาคงขมขื่นน่าดูกระมัง”
ต้นหลิวหัวเราะ ตั้งจิตครั้งเดียวก็ได้ทราบความจริง หนานฉงผู้ถูกลืมกำลังบ่นถึงมันอยู่
คิดแล้วมันก็รู้สึกผิดอยู่นิดหน่อย ทั้งที่เคยเอ่ยว่าจะพาหนานฉงไปจากที่นี่ สุดท้ายกลับลืมเสียสิ้น
“ไปกันเถิด”
มันกับก้อนหินไปจากที่นี่ รุดหน้าไปยังเทวโลกชั้นหนึ่ง
…..
ครืน!
สายฟ้าแลบแปลบ ที่ซ่อนตัวของหนานฉงถูกพบ ตาเฒ่าบุกมาฆ่าหนานฉงด้วยตัวเอง
ชายหญิงคู่นั้นตื่นตระหนก เจ้านิกายกำลังจะจบการฝึกแล้ว พวกเขากลัวจะเกิดเรื่อง คิดกำจัดหนานฉงให้ได้เสียก่อน เพื่อไม่ให้เจ้านิกายรู้เรื่องระหว่างพวกเขา
ตาเฒ่าผู้นี้เป็นผู้อาวุโสในนิกาย ภรรยาเจ้านิกายเดินทางไปเชิญด้วยตนเอง ลำพังพวกเขา คงยากจะสังหารหนานฉงได้ในเวลาอันสั้น
หนานฉงพุ่งปราดออกมาทั้งที่โลหิตเต็มกาย เขาไม่รู้สึกถึงอสนีบาตที่ถล่มลงมาเมื่อครู่เลย จึงถูกผ่าเข้าอย่างจัง เกือบสิ้นชีพไปแล้ว
“ต้นหลิวที่ทำศึกอยู่ด้านนอกอาณาจักรคือพี่ใหญ่ของข้า หากพวกเจ้ากล้าแตะต้องข้า พี่ใหญ่ต้องไม่ปล่อยพวกเจ้าไว้แน่!”
หนานฉงคำรามเลือดเต็มปาก สภาพน่าอนาถยิ่งนัก ทั้งเนื้อทั้งตัวถูกฟ้าผ่าจนสะบักสะบอม เลือดเนื้อปลิดปลิ้น เผยให้เห็นกระดูกสีขาวด้านใน
“ต้นหลิวคือพี่ใหญ่ของเจ้าหรือ หน้าไม่อาย กล้าพูดได้ทุกอย่างเลยหรือ!”
ภรรยาเจ้านิกายมาถึง หน้าตาเปี่ยมไปด้วยความดูแคลน นางไหนเลยจะเชื่อวาจาของหนานฉง ต้นหลิวสูงส่งออกปานนั้น เป็นไปได้อย่างไรที่จะมีความเกี่ยวข้องกับคนตัวเล็ก ๆ เยี่ยงหนานฉง
“โอ๊ย ข้าพูดผิดไป ข้าเข้าใจเจ้าผิด เดิมเจ้าไร้ยางอายอยู่แล้ว ไยต้องเอ่ยถึงหน้าตาด้วยว่าอายเป็นหรือไม่ หาไม่แล้ว เหตุใดเจ้าถึงต่ำช้าขโมยอาภรณ์ชั้นในและถุงเท้าของข้า!”
นางต่อว่า หมายใจให้หนานฉงรับความผิดนี้ไปจนตัวตาย
“เหลวไหล! ผู้ใดจะพิศวาสอาภรณ์ชั้นในและถุงเท้าของป้าแก่อย่างเจ้า!”
หนานฉงเอ่ยด้วยสีหน้าขยะแขยง “แถมให้ข้า ข้ายังสะอิดสะเอียนเลย!”
ตู้ม!
ผู้อาวุโสผู้นั้นเคลื่อนไหว ฝ่ามือเปล่งแสง สายฟ้าพวยพุ่งออกมาไม่หยุด ระดับของคนผู้นี้สูงส่ง อยู่ในขอบเขตลอยชายขั้นเจ็ด สูงกว่าหนานฉงมากนัก!
“อย่าบอกว่าเจ้าทิ้งของเหล่านั้นไปหมดแล้ว?!”
ผู้อาวุโสอารามร้อนใจ นี่เขาเป็นอันใดไป อย่าบอกนะว่าหมายตาอาภรณ์ชั้นในและถุงเท้าของภรรยาเจ้านิกาย?!
แต่เพียงไม่นานเขาก็ได้สติ ใบหน้าเหี่ยวย่นนั้นแดงเถือก รีบเอ่ยแก้ “สิ่งที่เป็นของท่านภรรยาเจ้านิกายจะทิ้งขว้างตามอำเภอใจได้อย่างไร! ทำเช่นนี้ถือเป็นการหมิ่นเกียรติของท่านภรรยาเจ้านิกาย!”
ระดับขอบเขตต่างกันเกินไป บัดนี้หนานฉงเพิ่งจะอยู่ในขอบเขตลอยชายขั้นสาม ต่อให้หลบหลีก ก็ยังถูกพลังอสนีบาตกระแทกใส่จนระเบิดไปครึ่งร่าง!
เขาเจ็บจนใบหน้าเหยเก ทว่า หลังได้ยินคำกล่าวของผู้อาวุโสก็หลุดขำออกมา ผู้อาวุโสผู้นี้อธิบายอันใดอยู่ หมายตาอาภรณ์ชั้นในและถุงเท้าของภรรยาเจ้านิกายเห็น ๆ!
ภรรยาเจ้านิกายก็มีสีหน้าแปลกประหลาด มิน่าเล่า คราวนางเรียกตัวผู้อาวุโสตนนี้ออกโรงช่วยนางจัดการหนานฉง เขาถึงออกมาโดยไม่อิดออด
ครานั้น นางคิดไม่ถึงว่าจะราบรื่นปานนี้ ถึงอย่างไรผู้อาวุโสตนนี้ก็เลื่องชื่อในนิกายด้านจดจ่อกับการฝึกฝน แม้แต่สามีของนาง ผู้เป็นประมุขแห่งนิกาย บางครั้งยังสั่งเขาไม่ได้เลย!
ที่แท้ผู้อาวุโสมีความชอบพิเศษเช่นนี้เองหรือ!
ใบหน้าของผู้อาวุโสแดงก่ำ เขาเห็นหนานฉงพูดด้วยท่าทางรังเกียจเดียดฉันท์ จึงกลัวว่าหนานฉงจะทิ้งอาภรณ์ชั้นในและถุงเท้าไปจริง ๆ ถึงได้เอ่ยวาจาเยี่ยงนั้นออกไป
“ผู้อาวุโสไม่ต้องกลัว ทิ้งไปแล้วก็ไม่เป็นไร ผู้อาวุโสชอบอาภรณ์ชั้นในและถุงเท้าใช่หรือไม่ ข้ายกชุดใหม่ให้ผู้อาวุโสได้”
ภรรยาเจ้านิกายเอ่ยยิ้ม ๆ ด้วยท่าทางเข้าอกเข้าใจ นึกไปว่าผู้อาวุโสเพียงแต่ชื่นชอบการแต่งกายข้ามเพศเท่านั้น จึงเอ่ยว่าจะยกอาภรณ์ชั้นในและถุงเท้าชุดใหม่ให้
ที่นี่มีเพียงนางและผู้อาวุโส จึงไม่ได้กังวลแต่อย่างใด คิดจะใช้เรื่องนี้ซื้อใจผู้อาวุโส
“ข้าหาใช่คนเยี่ยงนั้นไม่! ท่านภรรยาเจ้านิกายอย่าได้ทำเช่นนี้อีก!”
ผู้อาวุโสเอ่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
เขาชอบ… ของใหม่ที่ไหน
ของใหม่นั้น หาจากที่ใดก็ได้ จำเป็นต้องวิตกเช่นนี้หรือ
ภรรยาเจ้านิกายหัวเราะเบา ๆ นึกว่าผู้อาวุโสหน้าบางไม่กล้ายอมรับ “ผู้อาวุโสวางใจได้ จักไม่มีผู้ใดรู้เรื่องนี้ ข้าจะลอบนำชุดใหม่ไปให้เอง”
“หากท่านภรรยาเจ้านิกายยังเอ่ยเช่นนี้อีก ข้าคงต้องขอตัว!”
สีหน้าผู้อาวุโสมืดมนลงอย่างเห็นได้ชัด
นี่มันเรื่องอะไรกัน?!
ภรรยาเจ้านิกายดูออกว่าผู้อาวุโสไม่ได้ล้อเล่น เหมือนไม่อภิรมย์จริง ๆ นางผิดคาดเล็กน้อย หากผู้อาวุโสไม่ชอบ แล้วเหตุใดก่อนหน้านี้ถึงทำสีหน้ากังวลปานนั้น?!
หรือว่า ผู้อาวุโสชอบชุดที่นางเคยสวมใส่?
นางคลี่ยิ้ม ในที่สุดก็เข้าใจ
เช่นนี้เองหรือ…
ถ้าอย่างนั้นก็ง่าย!
นางเดินไปอยู่ข้างกายผู้อาวุโสด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มพราวเสน่ห์ “ฆ่าหมอนี่เสีย แล้วข้าจักมอบให้ผู้อาวุโสอีกชุดหนึ่ง… ที่ข้าสวมใส่อยู่ตอนนี้!”
ตามคาด ผู้อาวุโสตาเป็นประกาย ตัวสั่นเทิ้มเล็กน้อยขณะเอ่ยถามภรรยาเจ้านิกาย “จริงหรือ”
“แน่นอน! ฆ่าหมอนี่เสีย แล้วข้าจะถอดให้ผู้อาวุโสตรงนี้เลย…”
ภรรยาเจ้านิกายประชิดตัวผู้อาวุโส กระซิบข้างหูเสียงหวาน
ตู้ม!
ผุ้อาวุโสพุ่งออกไปทันที จู่โจมดุดันยิ่งกว่าเมื่อครู่ หมายจะฆ่าหนานฉงให้ได้ในคราเดียว
หนานฉงนิ่งอึ้ง มีตาเฒ่าลามกรสนิยมเยี่ยงนี้ด้วยหรือ?!
“จบแล้ว!”
ใบหน้าเขาซีดเผือด หนนี้จบเห่แล้วจริง ๆ ผู้อาวุโสตนนี้ราวกับคลุ้มคลั่ง ระเบิดพลังทั้งหมดออกมา จนเขาหลีกหนีไม่พ้น
ผู้อาวุโสเล็งเป้าเขาไว้แล้ว เขาไม่อาจหนีไปที่ไหนได้อีก หากถูกการโจมตีนี้ เขาจักตายไร้ที่ฝัง!
“น่าคลื่นไส้!”
เวลานั้น ต้นหลิวและก้อนหินมาถึง ก้อนหินสบถ มันได้เห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านั้นทั้งหมด รู้สึกว่าผู้อาวุโสตนนี้ช่างสัปดนยิ่งนัก!
มันแค่นเสียงเย็น ทันใดนั้น พลังแกร่งกล้าพลันกระแทกใส่ผู้อาวุโสจนกระเด็นไปอีกฟากฝั่งหนึ่ง!
ผู้อาวุโสกระอักเลือด สะบักสะบอมไปทั้งตัว หมอบอยู่กับพื้น
“มี… มีความเกี่ยวข้องกันจริงหรือนี่?!”
หลังภรรยาเจ้านิกายเห็นต้นหลิวและก้อนหินมาที่นี่ ก็ตกตะลึงจนทรุดลงกับพื้น นางได้เห็นศึกนอกอาณาจักรเช่นกัน ต้นหลิวทรงพลังอย่างยิ่งยวด คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าหนานฉงจะมีความเกี่ยวข้องกับต้นหลิวจริง ๆ!
“พี่หลิว!”
หนานฉงเอ่ยทั้งน้ำหูน้ำตาไหลพราก “ข้ารู้อยู่แล้วว่าพี่หลิวยังไม่ลืมข้า!”
“แน่นอนว่าข้าไม่ได้ลืมเจ้า ทั้งหมดนี้เป็นการเคี่ยวกรำเจ้าเท่านั้น”
ต้นหลิวกล่าว
“จอมปลอมจริงเชียว!”
ก้อนหินบ่นอุบในใจ ต้นหลิวโกหกหน้าตายไม่นึกหวั่นไหวเลยจริง ๆ มันรู้ดีว่าต้นหลิวลืมหนานฉงไปแล้ว เพิ่งนึกขึ้นได้เมื่อครู่นี่เอง
“พี่หลิว ข้าถูกปรักปรำ!”
หนานฉงร่ำไห้เอ่ยฟ้อง เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง “ข้าต้องแบกรับชื่อเสียงสัปดนเช่นนั้น ข้าช่างอัปยศยิ่งนัก!”
“หน้าไม่อาย!”
ก้อนหินถลึงตา ภรรยาเจ้านิกายผู้นี้ต่ำช้ายิ่งนัก หน้าด้านจริงเชียว ทำได้ทุกอย่างเพื่อความเร้าใจ!
ในสถานการณ์ที่ผู้ฝึกตนเหินกันเต็มฟ้า ยังกล้าพลอดรักบนยอดเขา เช่นนี้ไม่ต่างจากการพลอดรักต่อหน้าธารกำนัลเลยสักนิด!
“น้องชาย จะจบเรื่องนี้ง่าย ๆ ไม่ได้ พี่หินจะแก้แค้นแทนเจ้าเอง!”
ก้อนหินบอกกับหนานฉง
“ขอบคุณพี่หิน!” หนานฉงกล่าวขอบคุณ
“ชอบความเร้าใจหรือ?”
ก้อนหินหันมองภรรยาเจ้านิกายพลางเอ่ยยิ้ม ๆ “เช่นนั้น ข้าจักให้พวกเจ้าเร้าใจให้พอ!”
มันแผ่จิตออกไป รับรู้ตำแหน่งของนิกายนี้ได้ในพริบตา ก่อนจะส่งตัวภรรยาเจ้านิกายกลับไป
ขณะเดียวกัน มันยังจับตำแหน่งศิษย์เอกผู้คบชู้กับภรรยาเจ้านิกายได้แล้วด้วย พร้อมใช้พลังส่งเขากลับไปเช่นกัน
“คราวนี้คงเร้าใจพอแล้วกระมัง”
ก้อนหินเอ่ยยิ้ม ๆ พอใจในผลงานของตนมาก
มันย้อมผมของภรรยาเจ้านิกายและผมของศิษย์เอกผู้นั้นเป็นสีเขียวทั้งหมด!
จากนั้น มัน ต้นหลิว และหนานฉงจึงไปจากที่นี่
เริ่มแรก ภรรยาเจ้านิกายและศิษย์เอกผู้นั้นยังไม่เข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้น ทว่า เมื่อพวกเขาเห็นว่าสมาชิกอื่น ๆ ในนิกายจ้องมองตนด้วยสายตาพิลึกพิลั่นถึงที่สุด ก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอันใดขึ้น!
“อ๊าก ๆๆ!”
ภรรยาเจ้านิกายแทบคลุ้มคลั่ง ผมเขียวเต็มศีรษะเช่นนี้ ซ้ำร้ายศิษย์เอกคนนั้นก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เขียวชอุ่มไปทั้งหนังศีรษะ หากเจ้านิกายได้เห็น ความสัมพันธ์ของพวกเขาคงเป็นที่ประจักษ์อย่างไม่ต้องสงสัย!
นางไม่ลังเล รีดเร้นพลังทั้งหมดหมายจะตัดผมออกไม่ให้เหลือแม้แต่เส้นเดียว
ศิษย์เอกคนนั้นก็เช่นกัน ตั้งใจจะตัดผมทั้งหมดในรวดเดียว
ทว่า พวกเขาทำไม่สำเร็จ
ก้อนหินฝังพลังไว้บนศีรษะของพวกเขา จึงแตะต้องเส้นผมตนเองไม่ได้แม้แต่เส้นเดียว!
“ไปกันเถิด!”
ความคิดต่อมาของพวกเขาคือต้องไปจากที่นี่ จะอยู่ต่อได้อย่างไร อยู่ที่นี่มีแต่ต้องตายเท่านั้น
“ไปไหน!”
ผู้อาวุโสตนหนึ่งเหินออกมา สกัดภรรยาเจ้านิกายและศิษย์เอกผู้นั้นไว้ ศีรษะทั้งคู่เขียวขจี เขาเข้าใจทันทีว่าเรื่องเป็นมาอย่างไร ย่อมไม่มีทางปล่อยภรรยาเจ้านิกายและศิษย์คนนี้ไปง่าย ๆ แน่
“จบสิ้นแล้ว!”
ภรรยาเจ้านิกายและศิษย์ผู้นั้นตื่นกลัวถึงขีดสุด คราวนี้จบเห่แล้วจริง ๆ!
…..
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ล่วงไปแล้วสองเดือน
ระหว่างนี้ หลี่จิ่วเต้าวาดภาพมาโดยตลอด และในที่สุด ก็วาดภาพสุดท้ายเสร็จ!
“ไม่เลว ไม่เลว…”
หลี่จิ่วเต้าหัวเราะน้อย ๆ พอใจในภาพวาดเหล่านี้มาก ทั้งหมดนี้คือภาพทิวทัศน์ตระการตาในสถานที่ต่าง ๆ คุ้มค่าแก่การบันทึก
“วาดมาตั้งหลายวัน ในที่สุดก็เสร็จสิ้น ข้าปวดหลังไม่น้อย ต้องไปพักผ่อนเสียหน่อย!”
หลี่จิ่วเต้าวางพู่กันลง ก่อนจะเข้ามาในลาน เอนกายบนเก้าอี้โยก หลับตาลงด้วยความสบายกาย
ในตอนนั้นเอง ประกายประหลาดแวบผ่านภาพวาดทิวทัศน์ตระการตาเหล่านั้น!
จากนั้น ปรากฏการณ์ประหลาดเกิดขึ้นในสถานที่ต่าง ๆ ของอาณาจักรนี้!
ฟ้าดินกำลังจะพลิกผัน!
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")