วันนี้ฉินเยว่ไม่แฮปปี้!
เธอเดาว่าวันนี้เฉินชางจะต้องมาอวยพรวันเกิดให้ตนตอนเที่ยงคืนศูนย์นาทีเป๊ะแน่ๆ!
น่าเสียดายที่เขาไม่ได้ทำ!
เขาแค่ส่งบทความวิจัยมาให้ตนคำนวณข้อมูลตอนเที่ยงคืนเป๊ะ
ทันใดนั้นเธอที่นอนคลุมโปงอยู่แล้วออกจะโมโหขึ้นมา ระบายใส่รูปโปรไฟล์ของเฉินชางในมือถือ
“เฉินชางไอ้คนทึ่ม!”
“คุณมันเลว!”
“แฟนตัวเองทั้งสวยทั้งน่ารัก วันเกิดไม่ให้ของขวัญก็ต้องให้อั่งเปาสักห้าร้อยยี่สิบมั้ย ถ้าไม่ได้ห้าร้อยยี่สิบจะห้าหยวนยี่สิบเหมาก็ยังดี! ดูเข้าสิ ส่งข้อมูลก้อนโตมาให้ฉันเฉยเลย!”
“ไอ้ชายแท้ซื่อบื้อเอ๊ย!”
ฉินเยว่ใส่ชุดนอนไดโนเสาร์ลุกขึ้นจากเตียงพลางก่นด่าไม่หยุดปาก แล้วจึงเปิดคอมพิวเตอร์เริ่มคำนวณข้อมูลต๊อกๆ แต๊กๆ ต่อให้รู้ว่าเฉินชางเป็นคนร่าเริงขยันขันแข็งคนหนึ่ง ต่อให้รู้ว่าเขายุ่งและเหนื่อย มีเรื่องมากมายต้องทำทั้งวัน แต่ฉินเยว่ก็หวังว่าเฉินชางจะให้ของขวัญโรแมนติกเหมือนเจ้าชายขี่ม้าขาวในละครโทรทัศน์สักชิ้น!
คิดไม่ถึงว่าวันเกิดทั้งที ยังจะส่งข้อมูลมาให้เราวิเคราะห์…
ตานี่ทึ่มแหงๆ!
ต่อไปถ้าฉันมีลูกสาวจะต้องเล่าเรื่องนี้ให้ลูกฟัง จะล้อเขาไปทั้งชาติเลย!
ฮึ! แฟนก็โมโหเป็นนะ!
……
……
เฉินชางติดต่อกับทาวน์เซนด์ บรรณาธิการวารสารศัลยกรรมประเทศอังกฤษทางอีเมล์ ตอบกลับอีกฝ่ายว่าตนได้รับหนังสือตอบรับแล้ว
เขาส่งบทความวิจัยเรื่องเส้นเลือดดำบริเวณรอบตับฉีกขาดให้บรรณธิการทาวน์เซนด์ตั้งแต่เมื่อสามวันก่อน
ทาวน์เซนด์ได้อ่านแล้วก็ส่งให้บรรณาธิการใหญ่ซีเวอร์ตรวจทันที! หลังผ่านกระบวนการตรวจสอบอย่างรวดเร็ว บทความของเฉินชางก็ได้รับความสนใจจากซีเวอร์อีกครั้งหนึ่ง นี่มันศัลยแพทย์อัจฉริยะตัวจริง คอนเซ็ปท์การผ่าตัดเส้นเลือดดำบริเวณรอบตับฉีกขาดจะมหัศจรรย์เกินไปไหม!
หลังจากพูดคุยกันสามวัน บทความฉบับนี้ก็ได้รับการตอบรับโดยไร้ข้อกังขา แต่จะตีพิมพ์เป็นวารสารเล่มหลักฉบับปีใหม่ในเดือนมกราคมปีหน้า ซีเวอร์ติดต่อกับเฉินชางเอง เฉินชางย่อมไม่มีทางปฏิเสธ!
พอมีบทความฉบับนี้ เฉินชางคาดว่าฉินเยว่ยื่นตรวจบทความย่อมไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว!
วารสารชั้นยอดสามฉบับ! Impact factor รวมกันเกือบยี่สิบคะแนนแล้ว!
ไม่นานนักหนังสือตอบรับก็ถูกส่งกลับมา!
ขณะที่เฉินชางดูหนังสือตอบรับ ในใจก็รู้สึกพึงพอใจ!
ตอนนี้แหวนเพชรสุดหรูก็มีแล้ว บทความฉบับใช้จริงก็มีแล้ว
ส่วนข้อมูลพวกนั้น? เฉินชางใช้ความรู้สึกดียี่สิบแต้มแลกทักษะวิชาสถิติของอาจารย์เมิ่ง ข้างในเป็นเพียงของชิ้นเล็กที่มีปริศนาลึกลับซ่อนอยู่ชิ้นหนึ่ง
……
……
วันรุ่งขึ้น ฉินเยว่ทำงานตามปกติ เพียงแต่ออกจะจนใจ!
เมื่อวานอารมณ์บูด คำนวณข้อมูลเละเทะไปหมด นอนก็ดึก ตื่นขึ้นมายังสภาพจิตใจไม่สู้ดีอีก
พอเห็นรอยยิ้มเอาใจน้อยๆ ของเฉินชาง ฉินเยว่จึงถลึงตาใส่!
ตาทึ่มนี่ อาหารเช้าเปี่ยมรักยังไม่มี!
หัวร้อนเป็นบ้าเลย
พอเห็นว่าเฉินชางยุ่งทั้งวันอีกแล้ว ฉินเยว่ทั้งเอ็นดูทั้งปวดใจ!
ช่างเถอะ! ถึงยังไงหลายปีมานี้วันเกิดทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที ชินแล้วละ…
เราแค่ตั้งตาคอยสิ่งที่ไม่เหมือนเดิมอยู่บ้าง
กับเฉินชางแล้ว ทำให้ฉินเยว่มีความทรงจำอันงดงามเกี่ยวกับความรักมากมายยิ่งกว่า
เธอถอนหายใจ
ตอนบ่ายเฉินชางยังยุ่งกับการผ่าตัดต่อไป
รถฉุกเฉินมาไม่ขาดสาย จนห้าโมงเย็นจึงสิ้นสุดลง เฉินชางรีบร้อนลุกขึ้น พูดกับหวังเชียนว่า “ผมต้องออกไปข้างนอกสักหน่อย รบกวนพวกคุณช่วยที”
ฉินเยว่เห็นเฉินชางรีบร้อนออกไปเหมือนเมื่อก่อน เดาว่าไปหาคุณอาจารย์เมิ่งของเขาที่โรงพยาบาลตงต้าอีกแล้ว
พอคิดถึงตรงนี้ ฉินเยว่ก็อดฉีกกระดาษคำนวณในมือจนแหลกกระจุยไม่ได้
ชะ ช่าง…ช่างมันกับผีสิ!
น้ำตาแห่งความน้อยใจกำลังจะไหลออกมา
ฉันคำนวณให้คุณนานขนาดนี้ ฉันให้ความสำคัญกับเรื่องของคุณขนาดนี้ แคร์ขนาดนี้…แต่วันเกิดฉันคุณยังไม่แคร์ แถมยังไปเรียนอีก!
แต่เพิ่งฉีกไปเมื่อกี้ เธอก็เก็บขึ้นมาอีกครั้ง ปาดน้ำตาแล้วก็วิ่งเข้าไปในห้องเวร เริ่มคำนวณอย่างน้อยใจ
ประมาณหกโมงเย็น จู่ๆ เสียงโทรศัพท์จากเฉินชางก็ดังขึ้นมา
ฉินเยว่ตัดสายทิ้งโดยไม่แม้แต่คิด!
เฉินชางอึ้งไป ยายนี่ต้องโมโหแน่เลย พอคิดได้ดังนี้เขาก็โทรไปอีกครั้ง
ฉินเยว่เห็นว่าเฉินชางโทรมาจึงรับสาย พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “มีอะไร ยุ่งอยู่!”
เฉินชางได้ยินเสียงเฉินเยว่ พลันหัวเราะออกไปอย่างห้ามไม่ได้ “วันนี้…วันเกิดคุณ ผมจองร้านอาหารเลี้ยงข้าวคุณไว้แล้ว”
พอฉินเยว่ได้ยินเสียงเฉินชาง น้ำตาก็แทบไหลลงมา!
เขายังจำได้นี่…
เขาไปจองร้านอาหารให้ฉันแล้ว
เมื่อนึกถึงตรงนี้ ฉินเยว่ก็แสบจมูกอย่างห้ามไม่ได้
ต่อให้ตัวเธอรับไม่ได้ที่คนอื่นทำดีด้วย แต่พอเฉินชางง่วนกับการจองร้านอาหารให้ตัวเองทั้งวัน เธอก็รู้สึกดีใจมาก
เสียงเธอยังออกจะสะอึกสะอื้น “อยู่ที่ไหนล่ะ ฉันเรียกรถไป…”
หลังจากเฉินชางได้ยินดังนั้น จู่ๆ ก็รู้สึกว่าตนออกจะรังแกเธออยู่หรือเปล่า
เฉินชางหัวเราะ “ร้านอาหารตะวันตกที่คุณอยากไปที่สุด ร้านอาหารตะวันตกคริส”
ฉินเยว่ได้ยินดังนั้นก็ดีใจทันที เอ่ยพลางยิ้มว่า “คุณรอก่อนนะคะ ฉันจะรีบไป!”
พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็ไม่สนใจจะเปลี่ยนชุด สวมเสื้อฮู้ดตัวใหญ่โคร่งที่ใส่อยู่ทุกวัน รีบร้อนเรียกรถไปร้านอาหารตะวันตก
ระหว่างทาง ฉากในละครปรากฏขึ้นในสมองเธอไม่หยุด ต่อให้รู้ดีว่าเฉินชางไม่มีทางฟุ่มเฟือยอย่างนั้น ไม่มีท่าทางของท่านประธารจอมเผด็จการ หรือไม่มีทางเก่งกล้าสามารถได้เช่นนั้น…
แต่ในใจผู้หญิงก็มีจินตนาการอยู่เสมอ!
ร้านอาหารตะวันตกคริสเป็นร้านอาหารตะวันตกที่ตกแต่งหรูหราที่สุดในเมืองอันหยาง ว่ากันว่ากำลังจะได้ดาวมิชลิน อาหารมื้อหนึ่งแพงมาก ตั้งอยู่บนดาดฟ้าของอาคารตงหลินที่สูงที่สุดในเมืองอันหยาง ที่นั่นเห็นทิวทัศน์ยามราตรีที่สวยที่สุดของเมืองอันหยาง ทั้งยังเห็นกระแสน้ำของแม่น้ำเฝินไหลเอื่อย ถ้ามีที่นั่งติดริมหน้าต่าง นี่ย่อมเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด
น่าเสียดาย…ตำแหน่งติดริมหน้าต่างจองยากมาก!
จู่ๆ ฉินเยว่ก็รู้สึกว่าสวมเสื้อฮู้ดแบบนี้มากินอาหารฝรั่งจะชุ่ยเกินไปหน่อย…
นางเอกคนอื่นแต่งชุดเดรสสวยๆ ทั้งนั้น
ทันทีที่มาถึงชั้นล่างของตึกก็มีบริกรของร้านอาหารรออยู่ หลังจากเห็นฉินเยว่ก็ทักว่า “สวัสดีครับ คุณใช่คุณฉินเยว่หรือเปล่าครับ”
ฉินเยว่อึ้ง ผงะไปทันที “ใช่ค่ะ!”
บริกรยิ้มน้อยๆ “คุณเฉินชางให้ผมมารอคุณข้างล่าง ผมจะพาคุณขึ้นไปนะครับ”
ระหว่างที่ได้เห็นการต้อนรับระดับสูงเช่นนี้ ในใจฉินเยว่ก็มีความสุข แต่งตัวธรรมดาก็ไม่เลวนี่
ตัวลิฟต์โปร่งใส มองเห็นทิวทัศน์ด้านนอก ไม่นานนักก็ถึงดาดฟ้า
ฉินเยว่ลงจากลิฟต์ก็พบว่าประตูเป็นสไตล์ยุโรปยุคกลางหรูหรา ออกจะปรับตัวไม่ได้ในทันที
บริกรพากันพูดว่า “ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ!”
หลังจากพาฉินเยว่ไปที่นั่งที่เพิ่งเข้ามาในร้านอาหาร จู่ๆ เธอก็อึ้งไป “เฉินชางล่ะ”
บริกรยิ้มมีเลศนัย
จู่ๆ ตอนนี้ก็มีเสียงเปียโนดังขึ้นช้าๆ
บทเพลงเปียโนเปี่ยมอารมณ์ถึงขีดสุดเพลงหนึ่งดังขึ้นในหูทุกคน ที่ใจกลางร้านอาหาร แสงส่องไปที่ชายที่กำลังเล่นเปียโนในชุดสูทสีขาวคนหนึ่ง
หลังจากฉินเยว่ได้เห็นเงาของคนคนนี้เข้า ก็ใจอ่อนยวบในทันที!
