ดังนั้นถังเฮ่าจึงเลือกขอความช่วยเหลือจากเหลิ่งรั่วปิง ”รั่วปิง คุณช่วยผมพูดกับหนานกงหน่อยสิ เสี่ยวหรูเป็นคนผิด ผมขอโทษแทนเสี่ยวหรู คุณจะฆ่าจะแกงผมอะไรก็ได้ทั้งนั้น”
เหลิ่งรั่วปิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความสลายใจ เล็บเรียวยาวสางผมนุ่มสลวย ยิ้มอย่างสวยงาม ”ที่รักคะ ช่างเถอะค่ะ กุหลาบพิษดอกนี้มีปัญหากับฉันมานานเจ็ดปีแล้ว ฉันยังอยากเล่นต่ออยู่เลยค่ะ”
สีหน้าตึงเครียดของอวี้ไป่หันในตอนแรก เวลานี้กลับอยากจะหัวเราะขึ้นมากะทันหัน เหลิ่งรั่วปิง เป็นหงส์ในผู้หญิงจริงๆ ความทระนงในตัวเธอ ทำให้คนต้องแหงนหน้าขึ้นมา ถึงแม้จะช่วยคนอื่นแต่เธอก็พูดด้วยความทระนง สมแล้วที่หนานกงเยี่ยรักเธอแทบเป็นแทบตาย ผู้หญิงแบบนี้ไม่มีในโลกแล้ว
ใบหน้าโกรธเคืองของหนานกงเยี่ยในตอนแรก เผยรอยยิ้มกะทันหัน ราวกับน้ำแข็งที่เคลือบอยู่บนทะเลสาบ เกิดรอยร้าวขึ้นกะทันหัน ทำให้น้ำใสเอ่อล้นออกมา
แต่ว่า เขายังคงไม่มีทีท่าจะปล่อยหลินมั่นหรู ผู้หญิงคนนี้กล้าทำร้ายภรรยาและลูกของเขา เขาจะยอมปล่อยง่ายๆ ได้ยังไง
เหลิ่งรั่วปิงยิ้มราวกับแสงอาทิตย์ยามเช้า เสียงของเธอราวกับท่วงทำนองของไวโอลิน ”ที่รักคะ ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ คุณปล่อยเธอเถอะ สิ่งที่มั่นหรูโยนออกมาไม่ใช่ยาพิษ เป็นแค่ยาสลบชนิดพิเศษของวิหารซีหลิง ทำให้คนรู้สึกง่วงเท่านั้น ไม่ส่งผลต่อร้ายกาย”
ได้ฟังคำพูดของเหลิ่งรั่วปิง ถังเฮ่าและอวี้ไป่หันโล่งใจ โชคดีที่หลินมั่นหรูฉลาดพอ ไม่ถึงขั้นรนหาที่ตาย
ถูกต้อง ถึงแม้หลินมั่นหรูจะเป็นคนเหี้ยมโหด แต่เธอไม่ใช่คนโง่ ในทางตรงข้ามเธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาดมาก เธอมาถึงถิ่นของเหลิ่งรั่วปิง ทั้งยังต้องการให้เธอช่วยเหลือ แล้วจะทำร้ายเหลิ่งรั่วปิงง่ายๆ ได้อย่างไร เมื่อกี้ที่เธอหักห้ามใจตัวเองไม่ได้แล้วลงมือ เป็นเพราะความเคยชินตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธอกับเหลิ่งรั่วปิงเล่นกับแบบนี้ตลอด
ถังเฮ่ารีบวิ่งไปหาหนานกงเยี่ย ตบไหล่ของเขา ”หนานกง แกได้ยินแล้วใช่ไหม เสี่ยวหรูไม่ได้มีเจตนาร้าย เราเป็นเพื่อนกันมายี่สิบกว่าปีแล้วนะ แกต้องเห็นแก่หน้าฉันหน่อยสิ ตอนนี้มั่นหรูเป็นผู้หญิงของฉัน อนาคตข้างหน้ามั่นหรูก็เป็นภรรยาของเพื่อน แกจะทำเกินไปไม่ได้”
ในที่สุดหนานกงเยี่ยก็คลายน้ำหนักมือลง โยนหลินมั่นหรูไปให้ถังเฮ่า
หลุดพ้นจากพันธนาการ หลินมั่นหรูสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ มองเหลิ่งรั่วปิงด้วยความแค้น ถึงแม้จะสู้กันมาเจ็ดปีแล้ว แต่เธอไม่เคยเอาชนะเหลิ่งรั่วปิงได้ ถูกเหลิ่งรั่วปิงทำร้ายก็ไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง ตอนนี้ยังต้องโดนสามีของเหลิ่งรั่วปิงบีบคออีก อีกทั้งสามีของเหลิ่งรั่วปิงยังเป็นผู้ชายที่น่ากลัวมาก เธอคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีวันเอาชนะเหลิ่งรั่วปิงได้ ความฝันตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา วันนี้พังทลายลงหมดแล้ว
เหลิ่งรั่วปิงยังคงยิ้ม ”หลินมั่นหรู ทำไมต้องมองฉันแบบนี้ด้วย ถูกฉันจัดการไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง อีกสักครั้งเธอก็คงไม่รู้สึกขายหน้าเท่าไรหรอก” สีหน้าได้ใจของเหลิ่งรั่วปิงราวกับเมฆขาวบริสุทธิ์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้า ”เธอดูให้ชัดเจน เมื่อก่อนความสามารถของเธอเทียบฉันไม่ได้ ก็เลยเอาชนะฉันไม่ได้ ตอนนี้ สามีของฉันเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก แม้แต่นอนหลับฝันเธอก็ไม่มีวันอยู่เหนือกว่าฉัน”
มองเหลิ่งรั่วปิงพูดอธิบายสามีของตน สีหน้าได้ใจนั้น ทำให้หนานกงเยี่ยอารมณ์ดีขึ้นมาทันที มองใบหน้ายิ้มแย้มของเธอ ริมฝีปากของเขากระตุกยิ้มโดยไม่รู้ตัว
อวี้ไป่หันเบ้ปาก เมื่อกี้เพิ่งทำให้สถานการณ์ตึงเครียด มาตอนนี้พวกเขาสองสามีภรรยากับรักกันหวานชื่น ยังจะให้คนอื่นมีชีวิตอยู่ไหม ”พวกแกสองคนมัน...จริงๆ เลย พอได้แล้ว ระวังหน่อย อย่าหวานกันออกสื่อขนาดนี้ เห็นใจความรู้สึกของคนอื่นหน่อยไม่ได้หรือไง” เบ้ปากอีกครั้ง ”เรามาคุยเรื่องจริงจังกันหน่อยได้ไหม”
หนานกงเยี่ยเงยหน้าขึ้น ปรายตามองอวี้ไป่หัน ”เรื่องอะไร” สำหรับเขาแล้ว เรื่องสำคัญเดียวในตอนนี้คือการอยู่กับภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์ และเล่นกับลูกในอนาคต
อวี้ไป่หันอดเบ้ปากไม่ได้ ”ชิ หนานกง แกมีรั่วปิงแล้วลืมเพื่อนจริงๆ แกคิดเรื่องอื่นนอกจากรั่วปิงหน่อยได้ไหม” แววตาทั่วไปซ่อนความเย้ยหยันเอาไว้ ”ถังเฮ่าไปตั้งไกล เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายพาผู้หญิงที่รักกลับมา พามาหาแกถึงที่นี่ เพราะอยากให้แกช่วยคุ้มกันไม่ใช่หรือไง แกช่วยแสดงท่าทีหน่อยได้ไหม”
อวี้ไป่หันพูดออกมาตรงๆ ทำเอาถังเฮ่าและหลินมั่นหรูกระอักกระอ่วนไปหมด แต่ก็รู้สึกขอบคุณอวี้ไป่หันในใจ เขาช่วยพวกตนพูด พวกตนจะได้ลำบากใจน้อยลงหน่อย
หนานกงเยี่ยหัวเราะในลำคอ กวาดตามองหลินมั่นหรูนิ่งๆ ความหมายที่สื่อออกมานั้นชัดเจนมาก เขาจะยอมช่วยผู้หญิงที่เป็นศัตรูของภรรยาตนเองได้อย่างไร
หลินมั่นหรูในตอนนี้ เหมือนคนที่ลอยอยู่ในทะเลมาแสนนาน ในที่สุดก็เจอห่วงยางแล้ว ห่วงยางนี้ช่วยนำพาเธอไปยังชายฝั่งที่มีความสุข ดังนั้นไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่อยากยอมแพ้ แม้ต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรีเธอก็ไม่มีวันยอมแพ้
ดังนั้น เธอจึงสงบเสงี่ยมลง มองเหลิ่งรั่วปิงด้วยความเข้มแข็งและร้องขอ ”เหลิ่งรั่วปิง เมื่อก่อนฉันทำตัวไม่ค่อยดีกับเธอเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยฉันก็ร่วมมือกับเธอทำภารกิจตั้งมากมาย และเคยช่วยเธอจากระเบิด เธออย่าไร้เยื่อใยกับแบบนี้ได้ไหม”
สีหน้าของเหลิ่งรั่วปิงเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ”อย่าพูดแบบนี้ ที่เราทำภารกิจด้วยกันนั้นมันคืองาน ไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องความสัมพันธ์ อีกเรื่องหนึ่ง เธออย่าบอกว่าตัวเองเป็นคนช่วยฉันจากกับระเบิด เพราะถ้าเธอไม่ร่วมมือกับฉัน เธอก็จะกลายเป็นผุยผงพร้อมกับฉัน ดังนั้นจึงเรียกมันว่าให้ความร่วมมือในการทำงาน ไม่ได้เรียกว่าช่วย”
สายลับของวิหารซีหลิง เลือกพร่ำเพรื่อออกมาสักคนหนึ่งล้วนเป็นคนที่ทระนงตน ดังนั้นความอดทนจึงมีขีดจำกัด เพราะแค่เคลื่อนไหวเล็กน้อยก็ฆ่าศัตรูได้ เหลิ่งรั่วปิงก็ด้วย หลินมั่นหรูเองก็ด้วย
หลินมั่นหรูเพิ่งถูกหนานกงเยี่ยและเหลิ่งรั่วปิงดูถูก ความโมโหที่อยู่ในใจยังไม่ทันได้หายไป ก็ต้องมาเจอเหลิ่งรั่วปิงเย้ยหยัน ไฟแค้นที่อยู่ในใจปะทุขึ้นมา อีกเพียงนิดเดียวเธอก็จะระเบิดอารมณ์ออกมาแล้ว
ถังเฮ่ายืนข้างหลินมั่นหรู เขาสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของเธออย่างชัดเจน ดังนั้นจึงรีบจับมือเธอเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้เธอทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังจากนั้นมองไปที่หนานกงเยี่ย ”หนานกง ฉันไม่เคยขอร้องอะไรแก ครั้งนี้แกช่วยฉันทีได้ไหม”
มองดูหนานกงเยี่ยที่ไม่ยี่หระ รวมถึงแววตาของเขาที่มองไปยังเหลิ่งรั่วปิงตลอดเวลา ถังเฮ่าจนปัญญา ”ได้ ฉันไม่ขอร้องแก ขอร้องแกไปแกก็ตัดสินใจไม่ได้”
อวี้ไป่หันหัวเราะเสียงดัง มองไปที่หนานกงเยี่ย ”ใช่สิ ตอนนี้ตระกูลหนานกงผู้หญิงมีอำนาจ!” หัวเราะแล้วหันไปมองถังเฮ่า ”ถังเฮ่า แกต้องขอร้องรั่วปิง”
หนานกงเยี่ยโดนเยาะเย้ย แต่กลับไม่โมโห เขามองเหลิ่งรั่วปิงแล้วหัวเราะเบาๆ แววตานั้นเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่ บอกกับทุกคนอย่างชัดเจน เขายอมเชื่อฟังภรรยาทุกอย่าง ใครจะทำไม
ถังเฮ่ายิ้ม แต่เขาหัวเราะเยาะหนานกงเยี่ยไม่ได้ ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว เพศชายเป็นสัตว์ชนิดหนึ่ง เมื่อเจอผู้หญิงที่ตนรัก ก็พร้อมกระโจนเข้ากองไฟเพื่อเธอ เขาเดินไปด้านหน้าสองก้าวนั่งลงตรงข้ามเหลิ่งรั่วปิง ”รั่วปิง คุณต้องช่วยผมนะ อย่างน้อยเราก็รู้จักกันมานานแล้ว เธอจะทนเห็นฉันอยู่เป็นโสดแบบนี้ไม่ได้” ยิ้มด้วยความประจบ ”ถ้าครั้งนี้คุณช่วยผม ยาบำรุงครรภ์และยาเสริมความงามของตระกูลถังคุณอยากได้เท่าไรก็เอาไปเท่านั้นได้เลย”
“ฮ่าๆๆ…” เหลิ่งรั่วปิงหัวเราะ เสียงใสราวกับกระดิ่ง ”ฉันสวยอยู่แล้วค่ะ ไม่จำเป็นต้องกินยาเสริมความงาม อีกอย่างสามีของฉันก็ตุ๋นซุปให้ฉันกินทุกวัน ฉันบำรุงครรภ์เป็นอย่างดี ไม่จำเป็นต้องพึ่งยาบำรุงครรภ์อะไรทั้งนั้น”
หนานกงเยี่ยมองภรรยาของตนที่ถือไพ่เหนือกว่า เขารู้สึกภูมิใจมาก ยิ้มร่าราวกับดอกไม้ อวี้ไป่หันเองก็อ่านเกมออก เขายิ้มราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิ จิบไวน์ในมือตนเอง ดื่มด่ำรสชาติของไวน์ เหมือนกำลังดูเรื่องสนุก
เห็นเหลิ่งรั่วปิงได้ใจแบบนี้ หลินมั่นหรูโมโหจนจิกข้อมือตัวเอง อยากจะเดินเข้าไปตบเหลิ่งรั่วปิง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงเบ้ปาก
ถังเฮ่ายิ้มแห้งๆ ”ไม่ใช่แบบนั้น รั่วปิง…” ถังเฮ่าพยายามสรรหาคำมาพูด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง ”คุณอยากให้ผมทำอะไรกันแน่ คุณบอกมาสิ ต้องทำยังไงคุณถึงจะพอใจ”
เหลิ่งรั่วปิงเลิกคิ้วขึ้น มองหลินมั่นหรูที่กำลังโมโห ”กุหลาบพิษดอกนี้คิดทำร้ายฉันมานานถึงเจ็ดปี ฉันอยากจะจับเธอมัดแล้วตบเธอ ทางที่ดีที่สุดต้องเปลือยเปล่า แขวนเอาไว้สามวัน”
หลินมั่นหรูเงยหน้าขึ้น แววตาของเธอเต็มไปด้วยความโมโห ”เหลิ่งรั่วปิง อย่าได้คืบเอาศอก!”
เหลิ่งรั่วปิงเงยหน้าขึ้นด้วยความทระนง เชยคางกลมมนเล็กน้อย ”เธอกล้าพูดไหมว่าตลอดเจ็ดปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยคิดจะทำแบบนี้กับฉัน”
“…” หลินมั่นหรูเม้มกัดริมฝีปากแน่น พูดไม่ออก เจ็ดปีที่ผ่านมานี้ เธอคิดจะกำจัดเหลิ่งรั่วปิงตลอดเวลา ทั้งยังเหี้ยมโหดยิ่งกว่านี้
หนานกงเยี่ยรู้ เหลิ่งรั่วปิงเป็นคนผูกพยาบาท ถึงแม้เธอไม่เคยคิดจะทำอะไรหลินมั่นหรู แต่ไม่มีวันปล่อยให้หลินมั่นหรูมีความสุข
บรรยากาศในห้องตึงเครียด ถังเฮ่าไม่มีหน้าจะขอร้องเหลิ่งรั่วปิงแล้ว ซึ่งทั้งหมดก็เป็นเพราะสิ่งที่หลินมั่นหรูทำในอดีตมันหนักหนาเกินไป เหลิ่งรั่วปิงเองก็เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น เขาตัดสินใจ ไม่ขอร้องให้หนานกงเยี่ยกับเหลิ่งรั่วปิงช่วยแล้ว อย่างมากตอนที่ซือคงอวี้มาหาเรื่อง เขาก็สู้ยิบตากับซือคงอวี้ ถึงอย่างไรเขาก็พาหลินมั่นหรูมาเมืองหลงแล้ว ซือคงอวี้ยังจะชิงคนไปได้?
เวลานี้ อวี้ไป่หันแสดงความสามารถในการผ่อนคลายบรรยากาศตึงเครียด เขายิ้มแล้ววางแก้วไวน์ลง ดันตัวหลินมั่นหรูไปตรงหน้าเหลิ่งรั่วปิง ”เสี่ยวหรู เมื่อก่อนคุณเป็นคนทำผิด คุณทำร้ายรั่วปิงของพวกเราขนาดนี้ เธอจะไม่แค้นได้ยังไง มาๆๆ ก้มหัวลง ขอโทษซะ”
เหลิ่งรั่วปิงพิงตัวลงบนโซฟา เชิดหน้าขึ้น มองไปยังหลินมั่นหรู เพื่อรอให้เธอก้มหัวขอโทษ
หลินมั่นหรูคลายมือ แล้วกำหมัดแน่น การต้องก้มหัวขอโทษคนที่เมื่อเจ็ดปีก่อนตนสาบานจะเหยียบให้จมดิน เป็นเรื่องที่ลำบากใจมาก แต่ว่ายังคงคำพูดเดิม เธอบุกน้ำลุยไฟมานานหลายปี ในที่สุดก็คว้าความสุขเอาไว้ได้ เธอไม่อยากปล่อยมันไปง่ายๆ
ดังนั้น ท้ายที่สุด หลินมั่นหรูก้มหน้าลง ”รั่วปิง เมื่อก่อนฉันผิดเอง ฉันขอโทษด้วยนะ”
“ฮ่าๆๆ…” เหลิ่งรั่วปิงหัวเราะ ”ช่างเถอะ เรื่องในอดีตฉันไม่เก็บมาใส่ใจ แต่ฉันช่วยอะไรพวกเธอไม่ได้จริงๆ”
