บทที่ 412 ฝากของ
บทที่ 412 ฝากของ
โม่เจ๋อหยวนได้ยินที่ถังซวงพูด ก็พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “อืม… ป้าเกอน่าจะอยากกลับไปจัดการกับโรงงานเย็บปักในหมู่บ้านเถาฮวาแหละนะ หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จก็คงกลับมา ไม่นานหรอก”
“แต่ฉันรู้สึกว่าป้าเกอไม่ได้ไปจัดการแค่โรงงานเย็บปักที่หมู่บ้านเถาฮวาเท่านั้นน่ะสิ”
โม่เจ๋อหยวนถามอย่างสงสัย “ป้าเกอบอกว่าจะกลับไปทำธุระอย่างอื่นที่นั่นด้วยหรือ?”
ถังซวงตอบกลับ “ไม่ค่ะ ป้าเกอไม่ได้บอกอะไรเลย บอกแค่ว่าจะกลับไปจัดการเรื่องที่โรงงาน”
“ในเมื่อป้าเกอไม่ได้พูดอะไร มันก็คงเป็นแค่เรื่องของโรงงานเย็บปักนั่นแหละ หรือไม่ก็ป้าเกออาจจะมีเรื่องส่วนตัวที่ไม่อยากบอกใคร”
ถังซวงพยักหน้าก่อน “ค่ะ ป้าเกอมีงานต้องทำ ถ้าเธอจะไป ฉันก็จะไปด้วย”
“อื้ม ฉันด้วย”
หลังจากเฮ่อหลานรู้ว่าเกอชิงเหม่ยกำลังจะไปจากเมืองหลวง ก็สงสัยอย่างมาก แต่เวลานี้ท้องของเธอใหญ่ขึ้นมาก จึงไม่ค่อยได้ออกไปไหน นอกจากเดินรอบบ้าน หรือไปหาหลี่จงอี้ในบางครั้งบางคราว เพราะทั้งสองครอบครัวสนิทกันมาก เธอจึงสามารถเดินเข้าเดินออกได้ง่าย ๆ
“ให้หนูไปด้วยนะคะ”
ถังซวงเห็นว่าแม่กำลังจะไปที่ลานของหลี่จงอี้ จึงขอไปด้วย
“จ้ะ”
เฮ่อหลานไม่ปฏิเสธ เธอรู้ดีว่าลูกสาวคนโตเป็นห่วง
หลังจากสองแม่ลูกเก็บข้าวของเสร็จแล้ว ก็ออกจากบ้านพร้อมกัน
ซูเหนียนอวิ๋นและเกอชิงเหม่ยเห็นเฮ่อหลานมาหา ก็กล่าวตำหนิทันที “อาหลาน มาทำไมกัน? ถ้าอยากเจอพวกเรา ให้พวกเราไปหาก็ได้”
แต่เพราะว่าเฮ่อหลานมาถึงแล้ว ทั้งสองจึงรีบประคองเธอไปนั่ง
“นั่งก่อน ดื่มน้ำสักหน่อย”
เฮ่อหลานยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ก่อนจะหันมองเกอชิงเหม่ยและถามด้วยความสงสัย “พี่คะ ฉันได้ยินว่าพี่จะกลับไปที่หมู่บ้านเถาฮวา จะไปเมื่อไหร่หรือคะ?”
“อีกสองวันน่ะ ไม่ต้องห่วง ทันทีที่จัดการเรื่องที่โรงงานเย็บปักเสร็จแล้วฉันจะรีบกลับมา”
เฮ่อหลานได้ยินอย่างนั้นจึงยกยิ้มกว้าง “พี่คะ พวกเราจะรอนะ แต่ถ้าพี่จะไปที่หมู่บ้านเถาฮวา ฉันขอฝากของไปให้ป้าหวงและคนอื่น ๆ ได้ไหม ตั้งแต่ฉันออกจากหมู่บ้านเถาฮวามา ก็ไม่ได้เจอพวกเขาตั้งนาน”
“ได้สิ เอาของมาได้เลย”
ถังซวงวางของลงบนโต๊ะ “แม่เตรียมของทันทีที่รู้ว่าป้าเกอจะกลับไปที่หมู่บ้านเถาฮวาเลยค่ะ ไม่ได้มากมายอะไร”
เกอชิงเหม่ยยกยิ้ม “อาหลาน ไว้ฉันจะไปหาที่บ้านนะ ของที่จะเอากลับก็มีไม่มาก ถ้ามีอะไรจะฝากไปอีกก็เตรียมไว้ได้เลย”
เฮ่อหลานส่ายศีรษะแล้วรีบตอบ “พี่คะ ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเพิ่งส่งของอร่อยไปให้ป้าหวงและผู้ใหญ่บ้าน ของนี่มีชื่อกำกับไว้แล้ว พี่หยิบให้พวกเขาได้เลยค่ะ”
“อ้อ ฉันเข้าใจแล้ว”
เกอชิงเหม่ยรับของไว้ก่อนจะเชิญทั้งสองมาทานมื้อเที่ยงด้วยกัน
“อาหลาน ซวงเอ๋อร์ อยู่ทานมื้อเที่ยงที่นี่นะ เดี๋ยวฉันไปเตรียมอาหารก่อน”
“ค่า”
หลังจากเฮ่อหลานและถังซวงทานอาหารเสร็จแล้ว ถังซวงจึงหาโอกาสพูดคุยกับเกอชิงเหม่ยเป็นการส่วนตัว
“ป้าเกอคะ ฉันก็มีของอยากจะฝากไปด้วย อยากจะให้ป้าช่วยเอาไปให้พี่เฉินกับลุงฉี ไม่รู้ว่าป้าสะดวกไหม”
เกอชิงเหม่ยได้ยินแล้วก็ยกยิ้มกว้างก่อนจะตอบกลับ “สะดวกสิจ๊ะ อีกอย่างก่อนจะออกจากเมืองหลวง ป้าก็ต้องผ่านเมืองนั้นอยู่แล้ว ไว้ป้าจะแวะเอาของไปให้พวกเขาก่อนนะ”
“ขอบคุณค่ะ พรุ่งนี้ฉันเอามาให้นะคะ”
ของที่ถังซวงต้องการมอบให้ผู้เฒ่าฉีและเฉินกวงหยางคือยาเม็ด มันจึงไม่ได้หนักอะไร
หลังพูดเรื่องนี้ ถังซวงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “ป้าเกอคะ หลังจากที่กลับไปแล้ว ป้าแค่ไปจัดการเรื่องโรงงานเย็บปักแค่นั้นหรือเปล่า? หรือมีอย่างอื่นด้วย?”
“ซวงเอ๋อร์ ถามอะไรแปลก ๆ น่ะ? ป้าต้องกลับไปจัดการธุระที่โรงงานเย็บปักสิจ๊ะ ไม่มีเรื่องไหนอีกนี่?”
ถังซวงได้ยินเกอชิงเหม่ยตอบเพียงยกยิ้มและไม่ถามอะไรต่อ
“ค่ะ ฉันนึกว่าป้าจะกลับไปเพราะมีเรื่องอื่น ๆ ซะอีก ถ้ามีแค่เรื่องในโรงงานเย็บปักอย่างเดียว ป้าก็คงไปไม่นานสินะคะ”
เกอชิงเหม่ยพยักหน้า “จ้ะ ป้าจะรีบกลับมา แต่มณฑลเจียงก็อยู่ไกล ใช้เวลาเดินทางนานโข ป้าไม่รู้ว่าที่โรงงานเย็บปักมีเรื่องอะไรรออยู่ คิด ๆ ดูแล้วการเดินทางครั้งนี้คงจะใช้เวลาไม่น้อย”
เกอชิงเหม่ยตบบ่าของถังซวงแล้วพูดต่อว่า “ไม่ต้องกังวลหรอกจ้ะ ก่อนเธอกับเจ๋อหยวนจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ป้าก็น่าจะกลับมาแล้ว เพราะต้องมาเป็นกำลังใจให้ทั้งสองคนไงล่ะ”
“งั้นพวกเราจะรอนะคะ”
ทั้งสองคนเดินไปที่ห้องโถงด้านหน้า
เห็นว่าแม่ของตนเริ่มเพลีย ถังซวงจึงพาเธอกลับบ้าน
วันถัดมา ถังซวงนำขวดยามากมายมาให้เกอชิงเหม่ย
“ป้าเกอคะ ขวดนี้ของผู้เฒ่าฉี และสองขวดนี้สำหรับพี่เฉิน ฉันเขียนชื่อเอาไว้แล้วนะคะ”
เกอชิงเหม่ยยกยิ้ม “จ้ะ เข้าใจแล้ว ไม่ต้องห่วง ไม่พลาดแน่นอน”
“พรุ่งนี้ฉันไปส่งที่สถานีรถไฟนะ”
“จ้ะ ๆ”
เกอชิงเหม่ยยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับ
เมื่อถึงเวลาออกเดินทาง ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนไปส่งเกอชิงเหม่ยขึ้นรถไฟ ทั้งสองช่วยขนของและขึ้นมาส่งที่ห้องโดยสาร
“เอาล่ะซวงเอ๋อร์ เจ๋อหยวน กลับไปได้แล้วล่ะจ้ะ เดี๋ยวป้าไปถึงหมู่บ้านเถาฮวาเมื่อไหร่จะส่งจดหมายมาหานะ”
“ค่ะป้าเกอ อย่าลืมส่งจดหมายมานะ”
เกอชิงเหม่ยเห็นความกังวลในแววตาของถังซวงก็ยิ้มกว้าง “จ้ะ เข้าใจแล้ว ไม่ลืมแน่นอน เอาล่ะ ๆ รีบกลับได้แล้ว”
รถไฟกำลังจะเคลื่อนขบวน ถังซวงและโม่เจ๋อหยวนจึงกล่าวลาเกอชิงเหม่ย ทั้งสองมองดูรถไฟที่เคลื่อนตัวออกไปก่อนจะหันหลังกลับออกมา
“ซวงเอ๋อร์ เดี๋ยวเราไปซื้อผักแล้วกลับไปที่ลานของเราดีกว่า วันนี้เราไปอ่านหนังสือที่นั่นกันนะ อ้อ ฉันเตรียมหนังสือมาแล้วล่ะ แล้วก็บอกกับทุกคนแล้วว่าเราจะไม่กลับไปกินมื้อเย็นที่บ้าน”
ถังซวงเหลือบมองโม่เจ๋อหยวนก่อนจะพูดว่า “ก็เมื่อพี่เตรียมทุกอย่างไว้อย่างนี้ มันก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละค่ะ ไปซื้อของกันก่อนแล้วกัน”
โม่เจ๋อหยวนเห็นว่าถังซวงไม่คัดค้านก็ยิ้มกว้าง เวลานี้ทั้งสองคนเดินซื้อผักผลไม้มามากมาย อีกทั้งยังซื้ออาหารกลับไปด้วย
“จะซื้ออะไรนักล่ะคะ เราสองคนกินไม่หมดหรอก”
“ไม่เป็นไร กินไม่หมดก็ห่อกลับไง”
โม่เจ๋อหยวนจูงถังซวงเดินเข้าบ้านอย่างเอาใจ แม้เขาจะไม่ได้มาที่นี่บ่อยนัก แต่เขาก็ชอบอยู่ตามลำพังกับถังซวง เพราะมันทั้งอบอุ่นและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก
“ซวงเอ๋อร์ นั่งพักก่อน เดี๋ยวฉันจะทำความสะอาดบ้านสักหน่อย แล้วจะทำอาหารให้นะ”
“เดี๋ยวฉันช่วย”
แต่โม่เจ๋อหยวนดันถังซวงนั่งลง “ฉันทำเองได้ เธอไม่ต้องช่วยเลย นั่งเฉย ๆ นี่แหละ”
