ตอนที่ 1231 ตัดสินใจ
องครักษ์ไป๋ยังไม่ทันเอ่ยตอบก็ได้ยินเยว่สือเอ่ยถามเสียงดังกว่าเดิม “คุณหนูใหญ่เป็นอันใดไปหรือไม่ คุณหนูใหญ่จะคลอดแล้วอย่างนั้นหรือ!”
เยว่สือเป็นห่วงจนว้าวุ่นใจไปหมด
เซียวหรงเหยี่ยนได้ยินคำว่าคลอดก่อนกำหนดจึงผุดลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจ เขากำหมัดแน่นพลางเอ่ยถามเสียงขรึม “เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับคุณหนูใหญ่!”
“ขอบพระคุณท่านอ๋องเก้าที่เป็นห่วงพ่ะย่ะค่ะ คุณหนูใหญ่และเด็กในท้องปลอดภัยดี ท่านอ๋องเก้าไม่ต้องเป็นห่วงพ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ไป๋ตอบเสียงทุ้ม “ข้ามาที่นี่เพราะคุณหนูใหญ่บังเอิญพบกับบุตรสาวของเสนาบดีเมิ่งซึ่งอ้างเป็นว่าที่พระชายาของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนระหว่างเดินทางไปสำรวจความเป็นอยู่ของชาวบ้านที่อำเภอเฟิงพ่ะย่ะค่ะ”
เยว่สือเบิกตาโพลง ว่าที่พระชายาอย่างนั้นหรือ…นี่มันเรื่องอันใดกัน เหตุใดเขาจึงไม่รู้เรื่องนี้!
องครักษ์ไป๋เงยหน้ามองสีหน้าของเซียวหรงเหยี่ยนแวบหนึ่งแล้วกล่าวต่อ “ดังนั้นเว่ยกงกงจึงส่งข้ามารายงานเรื่องนี้ให้ท่านอ๋องเก้าทราบและนำ…”
องครักษ์ไป๋หยิบนิยายออกมาจากอก จากนั้นส่งสัญญาณให้เยว่สือมารับไปให้เซียวหรงเหยี่ยน
เยว่สือรีบเข้าไปรับตำราภาพมาจากองครักษ์ไป๋ เยว่สือกำลังจะอ่านชื่อเรื่องก็เห็นองครักษ์ไป๋ส่งสัญญาณให้เขารีบส่งให้เซียวหรงเหยี่ยน เยว่สือรีบส่งนิยายเล่มนี้ให้เจ้านายของตนอย่างนอบน้อมทันที
“ว่าที่พระชายาเมิ่งเจาหรงของอ๋องเก้าเปิดร้านตัดชุดในอำเภอเฟิงและมอบนิยายเล่มนี้ให้ทุกคนที่มาสั่งตัดชุดที่ร้านของนาง คุณหนูใหญ่ของพวกเรากำลังเดินเล่นอยู่ที่ตลาดแล้วบังเอิญได้ยินบ่าวรับใช้ในร้านตัดชุดเล่าเรื่องความรักระหว่างอ๋องเก้าและว่าที่พระชายาพอดีจึงเดินเข้าไปฟังพ่ะย่ะค่ะ…”
องครักษ์ไป๋เห็นเซียวหรงเหยี่ยนเปิดอ่านนิยายเล่มนั้นอย่างรวดเร็ว เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในอำเภอเฟิงให้เซียวหรงเหยี่ยนฟังอย่างละเอียด เขาจงใจเล่าให้เซียวหรงเหยี่ยนฟังว่ามีคนของร้านตัดชุดสะกดรอยตามพวกเขาตั้งแต่ที่พวกเขาไปถึงนอกด่านเทียนเหมิน วันต่อมาว่าที่พระชายาเมิ่งเจาหรงของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนขอพบคุณหนูใหญ่ของพวกเขาในฐานะว่าที่พระชายาของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยน
องครักษ์ไป๋เล่าเรื่องที่เมิ่งเจาหรงถูกคนของต้าโจวจับตัวไว้ในฐานะสายลับของต้าเยี่ยนให้เซียวหรงเหยี่ยนฟังด้วย
เซียวหรงเหยี่ยนฟังจบและอ่านนิยายจบอย่างคร่าวๆ เช่นเดียวกัน ในนิยายเล่มนี้ไม่ได้หลีกเลี่ยงการใช้นามของเขาหรือเมิ่งเจาหรงเลยแม้แต่น้อย แสดงว่านิยายเล่มนี้ไม่ได้ถูกตีแผ่ในต้าเยี่ยน
ทว่า…
“เจ้าบอกว่าเมิ่งเจาหรงไปขอเข้าเฝ้าจักรพรรดินีแห่งต้าโจวในฐานะว่าที่พระชายาของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนอย่างนั้นหรือ” น้ำเสียงทุ้มและแหบพร่าของเซียวหรงเหยี่ยนแฝงไปด้วยความเยือกเย็น
“พ่ะย่ะค่ะ ตอนนางถูกทหารหน่วยลาดตระเวนของต้าโจวในด่านเทียนเหมินจับตัวไปยังตะโกนว่าตัวเองคือว่าที่พระชายาของอ๋องเก้าแห่งต้าเยี่ยนอยู่เลย น่าจะไม่ผิดตัวแน่พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ไป๋ตอบทุกอย่างตามความจริง
เซียวหรงเหยี่ยนโยนนิยายไปบนโต๊ะ จากนั้นกล่าวกับองครักษ์ไป๋ “ลำบากเจ้าเดินทางนำเรื่องนี้มารายงานข้าแล้ว เยว่สือ…พาองครักษ์ผู้นี้ไปพักผ่อนและหาอันใดทานเสีย เดี๋ยวเจ้าช่วยนำจดหมายของข้ากลับไปให้คุณหนูใหญ่ด้วย”
“พ่ะย่ะค่ะ” องครักษ์ไป๋รับคำ
เยว่สือเหลือบมองเจ้านายของตัวเองแวบหนึ่ง เมื่อครู่บอกว่าจะไม่เขียนจดหมายตอบคุณหนูใหญ่ ตอนนี้กลับรีบเขียนทันที
เซียวหรงเหยี่ยนเหลือบเห็นนิยายเล่มนั้นอีกครั้ง เขาเตรียมโยนนิยายเล่มนั้นลงไปในเตาผิง จากนั้นค่อยไปเขียนจดหมายให้ไป๋ชิงเหยียน ทว่า เมื่อคิดดูอีกทีจึงวางนิยายไว้ตามเดิม
เซียวหรงเหยี่ยนเขียนจดหมายเสร็จจึงวางไว้ข้างโต๊ะ เขาเคาะนิ้วลงบนจดหมายอย่างใช้ความคิด จากนั้นตะโกนเรียก “ตามหวังจิ่วโจวมาพบข้า”
ไม่นานหวังจิ่วโจวจึงเดินเข้ามา
เซียวหรงเหยี่ยนเงยหน้ามองหวังจิ่วโจว “เจ้าจงกลับไปทูลเสด็จพี่สะใภ้ของข้าที่เมืองหลวงของต้าเยี่ยนว่าข้าได้ยินคนที่นำเสบียงมาส่งให้ต้าเยี่ยนกล่าวว่าเสด็จพี่สะใภ้ต้องการพระราชทานสมรสให้ข้ากับบุตรสาวของเสนาบดีเมิ่ง หากเสด็จพี่สะใภ้เป็นห่วงข้าจริงๆ ก็รอให้ข้าทำสงครามที่อวิ๋นจิงเสร็จก่อนแล้วค่อยจัดงานเลี้ยงให้ข้า ถึงเวลานั้นหากข้าถูกใจสตรีตระกูลใด ข้าจะไปขอให้พี่สะใภ้ซึ่งเปรียบเหมือนมารดาของข้าพระราชทานสมรสให้ ทว่า ข้าจะไม่แต่งงานกับเมิ่งเจาหรงสาวงามอันดับหนึ่งของต้าเยี่ยนเด็ดขาด”
เซียวหรงเหยี่ยนกล่าวพลางโยนนิยายเล่มนั้นให้หวังจิ่วโจว “ข้าไม่ชอบตกเป็นขี้ปากในวงสนทนาของผู้อื่น!”
เซียวหรงเหยี่ยนสั่งให้หวังจิ่วโจวกลับไปบอกพี่สะใภ้เพราะต้องการให้นางสบายใจ
เขาทิ้งการบุกโจมตีเมืองอวิ๋นจิงยกทัพย้อนไปช่วยเหลือไป๋ชิงเหยียนที่เมืองเจียงจือก่อน พี่สะใภ้อาจคิดว่าวันหน้าเขาต้องทำเพื่อไป๋ชิงเหยียนทุกอย่างจนไม่สนใจแคว้นต้าเยี่ยน มีเพียงเขารับปากพี่สะใภ้ว่าจะกลับไปแต่งงานพี่สะใภ้จึงจะสบายใจ
อีกประการคือคนพวกนั้นคอยเป่าหูพี่สะใภ้ที่เชื่อคนง่ายของเขาทุกวัน เขาต้องทำให้พี่สะใภ้รับรู้ว่าเขาไม่เคยคิดเป็นศัตรูกับพี่สะใภ้และอาลี่เลย เขาไม่อยากแต่งงานกับเมิ่งเจาหรง ทว่า ไม่ได้หมายความว่าเขาต้องการหักหน้าพี่สะใภ้เหมือนที่คนเหล่านั้นกล่าวหา
อาเป่าส่งนิยายเล่มนี้มาให้เขาในเวลาที่เหมาะสมพอดี
เซียวหรงเหยี่ยนเชื่อว่าต้าเยี่ยนมีนิยายเล่มนี้เช่นเดียวกัน ทว่า ไม่ได้ระบุนามของเขาและเมิ่งเจาหรงชัดเจนเหมือนในต้าโจวเท่านั้น
“พ่ะย่ะค่ะ!” หวังจิ่วโจวรับคำแล้วเดินไปหยิบนิยายมาจากเซียวหรงเหยี่ยน เขามองไปทางจดหมายของไป๋ชิงอวี๋แวบหนึ่ง จากนั้นเดินออกไปจากกระโจม
ไม่นานเยว่สือและองครักษ์ไป๋เดินกลับเข้ามาในกระโจมอีกครั้ง เขารับจดหมายที่เซียวหรงเหยี่ยนเขียนถึงไป๋ชิงเหยียนมาจากชายหนุ่ม จากนั้นนำกลับไปให้คุณหนูใหญ่ของตัวเองทันที
เยว่สือยืนเอามือไขว้หลังมององครักษ์ไป๋ขี่ม้าจากไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนหน้านี้เขาเป็นคนทำหน้าที่ส่งจดหมายมาโดยตลอด ในที่สุดคราวนี้ก็มีคนทำหน้าที่ส่งจดหมายของเจ้านายให้คุณหนูใหญ่แทนเขาแล้ว
เว่ยจงและไป๋ชิงเหยียนเดินทางมุ่งหน้ากลับเมืองหลวง เมื่อผ่านเยี่ยนว่อไป๋ชิงเหยียนจึงสั่งให้หยุดขบวนลง
ไม่เจอกันหลายเดือนฉินซ่างจื้อผอมลงกว่าเดิมมาก เมื่อได้ยินว่าไป๋ชิงเหยียนเดินทางมาเขาจึงรีบมาพบไป๋ชิงเหยียนทั้งๆ ที่ยังป่วยอยู่ แม้ฉินซ่างจื้อจะพยายามกลั้นไอมากแค่ไหนก็กลั้นไม่ไหวอยู่ดี ขณะกล่าวเขาไอออกมาแทบตลอดเวลาจนใบหน้าแดงก่ำ
ไป๋ชิงเหยียนสั่งให้หมอที่เดินทางมากับนางตรวจอาการของฉินซ่างจื้อ จากนั้นนำยาไปต้มให้เขาทาน หญิงสาวสั่งให้เว่ยจงหาเสื้อคลุมหนามาคลุมให้ฉินซ่างจื้อ จากนั้นจึงให้ฉินซ่างจื้อไปเดินสำรวจเขื่อนเป็นเพื่อนนาง
“การซ่อมแซมเขื่อนดำเนินไปตามแผนการที่วางไว้อย่างราบรื่น ทว่า มีเรื่องหนึ่งที่กระหม่อมต้องทูลให้ฝ่าบาทตัดสินพระทัยพ่ะย่ะค่ะ” ฉินซ่างจื้อหันกลับไปหาไป๋ชิงเหยียนพลางกลั้นไอไว้
ลูกน้องที่เดินตามหลังฉินซ่างจื้อมาโดยตลอดรีบนำภาพวาดหนังแกะไปมอบให้ฉินซ่างจื้อ ฉินซ่างจื้อรับมาพลางกล่าวกับไป๋ชิงเหยียน “ฝ่าบาท ด้านหน้ามีกระโจมที่พักอยู่หลังหนึ่ง ฝ่าบาทเชิญเสด็จไปประทับที่นั่นก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
ไป๋ชิงเหยียนพยักหน้า จากนั้นเดินตามฉินซ่างจื้อไปยังกระโจมที่พอบังลมได้
ฉินซ่างจื้อกางภาพวาดลงบนโต๊ะสี่เหลี่ยมสีดำ จากนั้นเชิญให้ไป๋ชิงเหยียนเดินมาดู “ฝ่าบาท นี่คือภาพวาดการซ่อมแซมเขื่อนกว่างเหอของซือหม่าเซิ่งเซียนเซิงที่ซือหม่าหมิงเต้าหลานชายของซือหม่าเซิ่งส่งมาให้พ่ะย่ะค่ะ ได้ยินว่าซือหม่าหมิงเต้าแก้ไขภาพนั้นให้สมบูรณ์ขึ้นด้วยพ่ะย่ะค่ะ”
ไป๋ชิงเหยียนมองภาพของซือหม่าหมิงเต้าแล้วกล่าวขึ้นยิ้มๆ “นี่ไม่ค่อยแตกต่างจากภาพที่ฉินเซียนเซิงเคยให้ข้าดูสักเท่าใดนัก!”
