บทที่ 1145 บ้านเก่าตระกูลกู้
บทที่ 1145 บ้านเก่าตระกูลกู้
“หืม ชีวิตที่ดีอะไรกัน ก็เป็นแค่นางทาสข้างกายกู้เสี่ยวหวานเท่านั้นไม่ใช่หรือ จะภูมิใจอะไรในเมื่อเจ้าอาศัยอยู่กับคนอื่น” จู่ ๆ ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็พูดขึ้น
หลังจากฟังคำพูดเหล่านี้ หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงก็ย้อนมาขบคิดเรื่องนี้
“ตอนนี้กู้เสี่ยวหวานเป็นเสี้ยนจู่ และกู้หนิงอันก็ได้รับการยอมรับว่าเป็นบัณฑิต แม้ว่าจะต้องเป็นทาส ทำไมเจ้าไม่มองดูว่ามีกี่คนที่อยากไปเป็นทาสในบ้านของนาง” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงคิด หลังจากคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาก็ถอนหายใจอย่างเย็นชา
“สามี ลืมไปแล้วหรือว่าถ้าไม่ใช่เพราะสมาชิกของตระกูลจางในตอนนั้น ลูกทั้งสี่ของตระกูลกู้ที่ไม่รู้อะไรเลยคงจะอดตายไปนานแล้ว พวกเขาจะมีชื่อเสียงดังเช่นทุกวันนี้ได้อย่างไร ดูฉือโถวนั่นสิ เขายังต้องขับรถม้า นั่นไม่ใช่การปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนทาสหรอกหรือ?” ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงกล่าวอย่างโกรธเคือง
นางโกรธเป็นอย่างมาก
หากมองย้อนกลับไปตอนนั้น ครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานเองก็มาขออาหารที่บ้านเช่นกัน ทำไมตอนนั้นนางถึงไม่ใช้สมองมากกว่า แถมยังขับไล่กลุ่มเด็กพวกนั้นออกไป ยิ่งนางคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร มันยิ่งทำให้นางรู้สึกเสียใจมากขึ้นเท่านั้น
และต่อมา ทำไมถึงคล้อยตามกู้ฉวนลู่ไปทำร้ายครอบครัวของกู้เสี่ยวหวาน ก่อนหน้านี้มันเป็นแค่ที่ดินเล็กน้อย ทำไมพวกเขาถึงต้องการแย่งสิ่งของของคนอื่นมาด้วย
ถ้าในตอนนั้นพวกเขาไม่ได้ทำให้กู้เสี่ยวหวานขุ่นเคือง ในวันนี้พวกเขาก็คงจะเป็นแขกของครอบครัวกู้เสี่ยวหวาน
ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ
เพียงแต่ว่าในดินแดนนี้ไม่มียารักษาความเสียใจ ภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงถอนหายใจเมื่อเห็นสามีตนเองมีสีหน้ามืนมนและเอ่ยขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “สามี ท่านคิดว่าตอนนี้เราควรทำอย่างไร ครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานร่ำรวยและมีอำนาจ หากนางสามารถเป็นผู้สนับสนุนของต้าเปา เราก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอนาคตของต้าเปา เราเชื่อมั่นในครอบครัวใหญ่ตระกูลกู้มาตลอด แต่ข้าคิดว่าครอบครัวใหญ่ตระกูลกู้ไม่สามารถพึ่งพาได้”
ภรรยาของผู้ใหญ่บ้านเหลียงถอนหายใจ
คนคนนี้ประมาทไม่ได้จริง ๆ
สามสิบปีอยู่ทางตะวันออกของแม่น้ำ สามสิบปีอยู่ทางตะวันตกของแม่น้ำ*[1]
ใครจะรู้ว่าชะตากรรมของคนคนนี้เป็นอย่างไร
จากครอบครัวที่ใกล้อดตายก็ได้ปีนป่ายขึ้นที่สูง
ความไม่พอใจของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงทวีคูณมากยิ่งขึ้น และพูดด้วยใบหน้าที่มืดมน “ถ้าอย่างนั้น บ้านหลังใหญ่ของตระกูลกู้ก็ไม่ใช่เรื่องดี กู้ฉวนลู่ก็เป็นแบบนี้ กู้จือเหวินก็เช่นกัน เราเดิมพันผิดฝั่ง”
“ตั้งแต่กู้จือเหวินได้รับการยอมรับในฐานะบัณฑิต หากเขากลายเป็นขุนนางในอนาคต ข้าเกรงว่าพวกเขาจะไม่รู้จักท่านด้วยซ้ำ ท่านต้องคิดหาวิธีโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้เพื่อกระชับความสัมพันธ์กับกู้เสี่ยวหวาน อนาคตของต้าเปาของเราจะขึ้นอยู่กับครอบครัวรองตระกูลกู้”
ในปีนี้ เหลียงต้าเปาอายุมากกว่าสิบปีแล้ว เขาไม่ได้ไปสำนักศึกษา เรียนหนังสือไม่เก่ง ตลอดทั้งวันเขาติดตามกลุ่มเด็กโตในหมู่บ้านไปแอบข้างนอกและไม่ฟังคำเตือนใด ๆ
เมื่อก่อนดุด่าได้ แต่ตอนนี้เขารู้จักเถียงกลับ
พฤติกรรมนั้นทำให้ทุกคนไม่พอใจ
อย่างไรก็ตาม เหลียงต้าเปาคนนี้ก็เป็นสายเลือดเพียงคนเดียวของตระกูลเหลียง ดังนั้นเขาจึงต้องปกป้องต้นกล้าต้นเดียวของตระกูลเหลียง!
หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและภรรยาเคยชินกับการให้ความสำคัญของผู้ชายมากกว่า และพวกเขาสนใจแต่เหลียงต้าเปาเท่านั้น
“เจ้าคิดว่าข้าไม่ต้องการหรือ” หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงตะคอกและพูดอย่างไม่พอใจ “ต้าเปาคือชีวิตของข้า เจ้าคิดว่าข้าไม่ต้องการให้เขามีชีวิตที่ดีหรือ”
