———
คงใกล้ถึงเวลาที่พวกลูก ๆ คุโระอิจิจะกลับมาแล้ว
ซาบุตงแจ้งให้ผมทราบถึงความผิดปกติในทางทิศเหนือ
เหมือนกับตอนที่ลูมาเลย
พวกคุโระก็เร่งรัดกรูกันไปในทิศเดียวกัน ผมกับลูเองก็ไล่ตามไปเช่นกัน
คงจะไม่ใช่สาวน้อยในร่างเปลือยอีกหรอกนะ
สำหรับผมแล้ว แค่มีลูอยู่ก็เพียงพอแล้ว
ถึงจะคิดไว้แบบนั้น ณ บริเวณที่พวกคุโระอยู่ ที่นั้นมีนางฟ้าผู้สั่นเทาด้วยฝีมือของพวกสุนัขอยู่
นางฟ้า
ผู้มีผมสีทอง และใบหน้าน่ารักน่าชัง
เท่าที่ดูคงจะราว ๆ เด็กมัธยมปลายได้
หน้าอกหน้าใจอันอุดมสมบูรณ์ขับเน้นตัวตน ถือครองเสน่ห์ของหญิงสาวไว้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน
สวมชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ ด้านหลังมีปีกสีขาวขนาดใหญ่
ผมคิดว่าคงจะไม่ถูกดูดเลือดเหมือนกับตอนที่พบกับลู
ทั้งแขนขาและปีกนั้นมีร่องรอยของคมเขี้ยว ล้มพับอยู่บนพื้น
เห็นสภาพแบบนั้นผมจึงต้องเข้าไปปราม
[หยุด หยุด หยุด]
เหมือนกับตอนที่พบกับลูไม่มีผิดเลย
หลังจากที่แยกเธอออกมาจากพวกคุโระ นางฟ้าตนนั้นมองมาที่ผม แล้วคงคิดว่ามีคนมาช่วยเอาแล้ว จึงเริ่มร้องไห้ออกมา
ความปรารถนาที่จะปกป้องในตัวผมลุกโชนขึ้นมา
แต่ผมมีลูอยู่แล้ว
ผมจึงตั้งใจจะฝากหน้าที่หลังจากนี้ให้กับลู
ทว่าหลังจากที่เห็นลู นางฟ้าก็แสดงอาการเกรี้ยวโกรธขึ้นมา
[อยู่ที่นี่เองสินะ! ยัยแวมไพร์นิสัยเสีย!]
แล้วก็ถูกพวกคุโระที่เห็นท่าทีเช่นนั้นเล่นงานจบยับเยิน
ยังไงสำหรับพวกคุโระแล้ว ลูก็เป็นทั้งพวกพ้องและครอบครัว
ระหว่างที่รู้สึกดีใจที่ได้เห็นแบบนั้น ผมก็เข้าไปปรามพวกคุโระอีกครั้ง
[อูย…..ขอบคุณมากเลยค่ะ]
ทั้งตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด และดิน น่าเห็นอกเห็นใจจริง ๆ
ระหว่างที่คิดว่าต้องทำอะไรสักอย่าง นางฟ้าก็ลงมือทำบางอย่างด้วยตัวเอง
เวทมนตร์นี่
ใช้เวทมนตร์รักษารักษาบาดแผล และห้ามเลือด แล้วก็ใช้เวทมนตร์ที่ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ทำความสะอาดชุด
เวทมนตร์ทำความสะอาดหรือเปล่านะ
พอคิดว่าช่างเป็นเวทมนตร์ที่สะดวกสบายดีเสียจริง ลูก็ไฟลุกพรึบแล้วแทรกขึ้นมาว่าเธอก็ทำได้เหมือนกัน
….
ต่อไป ขอให้ทำความสะอาดสิ่งปฏิกูลใต้ห้องน้ำหน่อยจะดีไหมนะ
คิดอยู่ว่าเป็นเรื่องที่ต้องจัดการในสักวันหนึ่ง งานที่ไม่มีอารมณืจะลงมือ….จะว่าอย่างไรดีล่ะ หาแรงใจในการลงไม้ลงมือค่อนข้างยาก
ลองหาจังหวะเหมาะ ๆ ขอร้องดูดีกว่า
ยังไงก็รู้อยู่แล้วว่าตอนนี้คงไม่ได้
[แวมไพร์
มาหลบซ่อนอยู่ที่นี่เองเหรอคะ?]
ดูเหมือนจะรู้จักหน้าค่าตากับลูแฮะ
เท่าที่ดู คงไม่พ้นคู่อริล่ะนะ
[พอดีมีอะไรหลาย ๆ อย่างน่ะนะ
เป็นอะไรหรือเปล่า?
คงเจ็บน่าดูเลย ใช่ไหมล่ะ]
[พอไหว….
ไม่ใช่แค่เจ็บหรอกนะคะ]
[เข้าใจเลย
เพราะฉันเองก็โดนเล่นมาเหมือนกัน]
[คุณเองก็ด้วยเหรอคะ?]
[ใช่
ไม่ปราณีกันเลยนี่นะ
เวทมนตร์ก็ไม่ค่อยได้ผล แถมยังหลบได้อีก]
[คิดว่าจะไม่รอดแล้วซะอีกค่ะ]
[แค่ปลอดภัยก็ดีแล้ว
ไม่เป็นอะไรแล้วนะ]
แต่ดูเหมือนตอนนี้จะไม่ใช่แบบนั้น
ในฐานะผู้ประสบพบกับชาตะกรรมเดียวกัน เลยเกิดความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและในรูปแบบแปลก ๆ ขึ้นมา
[ตอนนั้นฉันเป็นฝ่ายผิดเอง
ดั้งนั้น เรามาสงบศึกกันเถอะนะ]
[คุณเอ่ยปากขอโทษเนี่ย…..เข้าใจแล้วค่ะ
เอาตามนั้นก็ได้]
[ขอบคุณนะ
อย่างนั้นก็ ขอแนะนำนะ
นี่ สามีของฉัน]
จู่ ๆ ลูก็เอ่ยปากแนะนำตัวให้ผม
[เอ๊ะ?
อะ เอ่อ…..คือว่า…..ชื่อฮิราคุ]
มาจิโอะ ฮิราคุ
ไม่ได้นึกถึงชื่อตัวเองมานาน เลยแอบติดขัดไปบ้าง
[ด้วยความยินดีค่ะ
ฉันชื่อ เทียร์
อย่างที่เห็นเลย เป็นเผ่าทูตสวรรค์ค่ะ]
เผ่าทูตสวรรค์
มีเผ่าพันธุ์แบบนี้อยู่ด้วยสินะ
[ฉันไล่ตามคุณลูลูซี่มาจนถึงที่นี่น่ะค่ะ….]
[ไล่ตาม?]
[ใช่ค่ะ
เพราะว่าคุณลูลูซี่กระทำการรุนแรงเอาไว้ในเมือง เลยมีค่าหัวด้วยน่ะค่ะ]
ผมหันไปมองที่ลู
[แฮะแฮะ….เผลอหนักมือไปหน่อย]
[ไม่หน่อยเลยค่ะ
ถึงแม้จะไม่มีผู้ได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ทำขุนนางเสียหน้ามากนะคะ]
[แฮะแฮะ]
ลูเสริมขึ้นมา
[ที่มาที่นี่ก็เพื่อหนีจากเธอคนนี้นี่แหละนะ]
หนี?
ถึงผมจะรู้จักนิสัยใจคอของลูแค่ในระดับหนึ่ง…..แต่การที่หนีเนี่ยไม่สมเป็นเธอเลย
แล้วลูก็ตอบข้อสงสัยนั้นของผม
[ในแง่ความเข้ากันแล้ว เธอแข็งแกร่งกว่าฉันน่ะ]
[คุณลูลูซี่ คุณเปลี่ยนไปนะคะ
จนถึงก่อนหน้านี้ไม่นาน คุณจะไม่มีทางยอมรับว่าฉันแข็งแกร่งกว่าแท้ ๆ]
[ฮุฮุ…..เพราะฉันรู้ซึ้งถึงความอ่อนแอของตัวเองแล้วล่ะนะ]
[อา……เข้าใจแล้วค่ะ
นั่นสินะ
ความหยิ่งทระนงหายไปแล้วสินะคะ]
เทียร์กับลูมองไปที่พวกคุโระที่ล้อมพวกเราอยู่ห่าง ๆ
[จำนวนขนาดนั้นผิดกฏเห็น ๆ เลยค่ะ]
[ใช่]
เอาเถอะ ถ้าไม่ต่อสู้กันตรงนี้ก็ถึงคราวการต้อนรับ
[ก่อนอื่น มาที่บ้านไหม?
ถึงจะเป็นกระท่อมหลังเล็ก ๆ…..ก็น่าจะดีกว่ายืนคุยกันตรงนี้ล่ะนะ]
[นั่นสินะ
อยากให้มาด้วยกันด้วยความยินดีเลย]
ลูชักชวนเธอมาด้วยความกระตือรือร้น
[…..นั่นสินะคะ
ถ้าอย่างนั้น….ถ้าไม่เป็นการรบกวนก็ขอรบกวนด้วนะคะ]
ผมบอกให้พวกคุโระแยกย้าย แล้วมุ่งหน้าไปยังกระท่อมที่ใช้เป็นที่พักพร้อมกับลูและเทียร์
หลังจากเข้ามาในกระท่อม ไม่รู้เพราะอะไร พวกเราสามคนก็พยายามด้วยกันด้วยการชักนำของลู
[ละ….หลอกกันได้นะคะ
ยัยแวมไพร์ชั่วร้าย!]
[แค่ฉันคนเดียว ร่างกายมันรับไม่ไหวนี่นา
ขอร้องล่ะ ร่วมมือเถอะนะ]
[คนที่ไหนจะเสียสติไปร่วมมือกับคุณกันค่ะ!
ปล่อยฉันนะคะ!]
[ผมมีแค่ลูคนเดียวก็พอแล้วแท้ ๆ นะ]
[ฉันก็บอกไปแล้วนี่ว่าร่างกายฉันรับไม่ไหวน่ะ!
เอาเลย ตอนนี้แหละ!]
อย่างไรก็ดี ผู้อยู่อาศัยเพิ่มมาอีกคนแล้ว
———
โน้ตจากผู้แต่ง: คำว่า ‘เทนดง’ (天丼) เป็นนิยามในการแสดงตลกครับ
มีความหมายเช่น มุกที่นำมาเล่นซ้ำ เกิดขึ้นซ้ำ
———
สวัสดีท้ายตอนครับ
อนึ่ง ทั้ง ‘นางฟ้า’ และ ‘ทูตสวรรค์’ ในต้นฉบับญี่ปุ่นใช้คำๆ เดียวกันคือ
天使 นะครับ
สาเหตุที่ผมแปลแตกต่างกันแบบนี้เพราะ
1.ผมอิง ‘ทูตสวรรค์’ มาจากซับของอนิเมะ
2.ผมคิดว่าถ้าแปล คำที่ฮิราคุใช้เรียกเทียร์ตอนเจอกันครั้งแรก โดยที่ยังไม่มีการแนะนำตัวจากเธอเป็น ‘ทูตสวรรค์’ มันจะฟังดูแปลก ๆ เลยเปลี่ยนเป็น ‘นางฟ้า’
ถ้าไม่เก็ทนะครับ ลองนึกสภาพ คุณเจอชาวต่างชาติคนหนึ่ง แต่คุณเรียกแทนตัวเขาว่า ‘คนเมกัน’ แทน ‘ฝรั่ง’ หรือ ‘ชาวต่างชาติ’ ทั้ง ๆ ที่ไม่น่าแยกได้นั่นแหละครับ คล้าย ๆ กัน (อย่างน้อยก็สำหรับผมน่ะนะ)
ยังไงก็ตาม ไว้แจกันตอนหน้าครับ
