“นี่มัน…”
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รู้จักกับระบบการ์ด
“โซโซ ช่วยลองเปิดหน้าจอสเตตัสดูหน่อยสิ แล้วช่วยดูว่ามีคำว่าระบบการ์ดขึ้นมาไหม?”
“เอ๊ะ? ได้ค่ะ…นี่มัน…พึ่งเคยได้เห็นเป็นครั้งแรกเลยค่ะ…”
โซโซทำหน้าสงสัย แล้วจึงเปิดหน้าจอสเตตัสของเธอขึ้นมา ก่อนที่เธอจะขมวดคิ้วเล็กน้อย
“แม้แต่ที่บ้านของฉันก็ไม่เคยทราบเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อนค่ะ…”
“หืม? ที่บ้านงั้นเหรอ?”
“เอ่อ…ใช่ค่ะ พอดีทางบ้านของฉัน ท่านพ่อพอจะมีตำแหน่งอยู่บ้างน่ะค่ะ”
“เป็นขุนนางงั้นเหรอ?”
“ชะ ใช่ค่ะ”
โซโซดูเกร็งๆ นิดหน่อยตอนที่พูดถึงครอบครัวของเธอ บางทีอาจจะมีปัญหาอะไรกันก็ได้ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่คนนอกอย่างผมควรจะเข้าไปยุ่งอยู่ดี
“อา ขอโทษทีนะ…งั้นเหรอ แม้แต่ขุนนางก็ไม่รู้เรื่องนี้งั้นสินะ…”
ผมครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนที่จะหันไปพูดกับโซโซ
“ผมไม่ได้จะบังคับอะไรนะ โซโซจะเอาเรื่องนี้ไปแจ้งทางบ้านก็ได้ ผมจะไม่ว่าอะไร…แต่ผมอยากให้โซโซเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไว้ก่อนถ้าเป็นไปได้…”
“ฉันเข้าใจค่ะ…จริงๆ แล้ว..ฉันเองก็ไม่อยากติดต่อกลับไปทางบ้านเหมือนกันค่ะ”
โซโซตอบกลับมา แถมน้ำเสียงยังดูมืดมนสุดๆ เลยด้วย
“…”
“งะ งั้นเรามาลองดูกันดีกว่าว่าระบบการ์ดมันทำอะไรได้ ดีไหม?”
ผมไม่รู้ว่าจะต้องตอบรับกับสถานการณ์ในตอนนี้ยังไง จึงตัดสินใจเปลี่ยนหัวข้อสนทนาในทันที
“ก็ดีเหมือนกันค่ะ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันค่ะ” โซโซพยักหน้ารับ และสีหน้ามืดมนของเธอก็จางหายไปราวกับไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ผมจึงทำการกดลงไปบนปุ่ม [จัดการ] ที่อยู่ด้านข้างของคำว่าระบบการ์ด ทันใดนั้นก็ปรากฏหน้าจอโฮโลแกรมสีฟ้าขึ้นมาอีกหน้าจอนึง
ภายในหน้าจอที่ปรากฏขึ้นมาประกอบไปด้วยช่องสี่เหลี่ยมที่ดูเหมือนกับช่องใส่การ์ดอยู่ทั้งหมด 12 ช่อง โดยมี 10 ช่องที่อยู่ตรงส่วนกลางหน้าจอในรูปแบบเรียงแนวนอน 5 ช่องจำนวน 2 แถว และมีอีก 2 ช่องที่แยกออกมาอยู่ในส่วนด้านขวาของหน้าจอ
(นี่มัน…การ์ดยู๐ิ?)
ถึงจะไม่เหมือนแบบ 100% แต่ก็ต้องบอกว่าคล้ายกันมากๆ แต่คิดมากไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา
“โซโซ ขอการ์ดพื้นที่ราชาหมาป่าโทเดนหน่อยสิ ว่าจะเอามาลองดูสักหน่อย”
โซโซยื่นการ์ดทั้งสองใบคืนมา ผมจึงนำการ์ดพื้นที่ราชาหมาป่าโทเดนมาลองวางลงไปในช่องว่างตรงส่วนกลางของหน้าจอ
ทันทีที่การ์ดถูกว่าเข้าที่ ขอบของการ์ดก็กลายเป็นสีแดงทันที พร้อมกับมีข้อความแสดงขึ้นมาที่ด้านใต้ของช่องที่ผมวางการ์ดลงไป
[ประเภทการ์ดไม่ถูกต้อง]
(หืม? เดี๋ยวก่อนนะ…นี่ไอคุณพระเจ้าคงไม่ได้ไปก๊อบปี้การ์ดยู๐ิมาจริงๆ หรอกใช่ไหม?)
“ดูเหมือนว่าการ์ดจะมีหลายประเภทนะคะ?”
โซโซที่กำลังยืนดูอยู่อย่างตั้งใจกล่าวขึ้นมา ผมพยักหน้าเห็นด้วยก่อนที่จะหยิบการ์ดออกมาจากช่องนั้น แล้วนำไปวางไว้ที่ช่องว่างทางด้านขวามือแทน
และทันทีที่การ์ดเข้าที่ ขอบของการ์ดก็เรืองแสงสีส้มขึ้นมาทันที ผมจึงลองเอานิ้วไปจิ้มที่ตัวการ์ด ทันใดนั้นก็ปรากฏกล่องข้อความเล็กๆ ขึ้นมา
[การ์ดพื้นที่ราชาหมาป่าโทเดน Lv.0 (0/800) : เสริมพลังค่าความสามารถของการ์ดประเภทหมาป่าที่อยู่บนพื้นที่สนามทั้งหมด 100%]
(…โคตรโกงเลยครับ)
ถึงจะไม่รู้ว่าการ์ดประเภทหมาป่ามันทำอะไรได้ หรือมีความสามารถแบบไหน แต่ไอการที่การ์ดพื้นที่ราชาหมาป่าโทเดนใบนี้สามารถเสริมความสามารถทั้งหมดขึ้น 2 เท่านี่ดูยังไงก็เป็นการ์ดที่โคตรโกงอยู่ดี
แถมยังมีให้เก็บเลเวลของการ์ดด้วย นี่ไม่ใช่ว่าถ้ายิ่งเลเวลสูง ค่าความสามารถของการ์ดจะยิ่งเพิ่มขึ้นหรอกใช่ไหม?
“เอ่อ…โซโซ ผมขอยืมการ์ดราชาหมาป่าโทเดนหน่อยได้ไหม?”
“เอ๊ะ? ชะ เชิญเลยค่ะ…ความจริงแล้วฉันเองก็กะว่าจะยกการ์ดใบนี้ให้คุณโทระอยู่แล้วด้วย”
“ไม่ดีมั้งครับ ถึงจะยังไม่แน่ใจ แต่การ์ดใบนี้มูลค่าของมันน่าจะไม่ใช่น้อยๆ เลยด้วย”
“มะ ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ฉันตั้งใจไว้แล้ว…เพราะงั้นคุณโทระช่วยรับมันไว้ด้วยนะคะ”
“แต่ว่า…”
เมื่อยังเห็นว่าผมยังไม่อยากรับ สุดท้ายโซโซจึงเสนอแนวทางประนีประนอมมาให้
“งั้นเอาแบบนี้ไหมคะ ถ้าคุณโทระไม่สบายใจที่จะรับไปฟรีๆ ถ้างั้นคุณโทระก็จ่ายค่าตอบแทนให้ฉันก็แล้วกันค่ะ”
“เอ๊ะ? ถ้าอย่างนั้นโซโซจะคิดค่าตอบแทนยังไงดีล่ะครับ”
“เรื่องนั้นฉันยกให้คุณโทระเป็นคนตัดสินใจแล้วกันค่ะ ฉันเชื่อว่าคุณโทระคงไม่เอาเปรียบฉันหรอกใช่ไหมล่ะคะ?”
“แน่นอนอยู่แล้วครับ…เข้าใจแล้ว ก็ได้ครับ ผมจะชดเชยให้โซโซแน่ๆ ไม่ต้องกังวลนะครับ”
เมื่อเห็นว่าโซโซคงไม่ยอมแพ้แน่ๆ สุดท้ายจึงได้แต่ยอมรับข้อเสนอของเธอแต่โดยดี
เมื่อเป็นดังนั้นผมจึงทดลองใส่การ์ดราชาหมาป่าลงไปในช่องใส่การ์ดตรงกลางทันที และเมื่อใส่เข้าไปคราวนี้ขอบการ์ดก็ไม่ได้เรืองแสงสีแดงขึ้นมาเหมือนครั้งที่แล้ว แต่เรืองแสงสีม่วงออกมาแทน
ถึงจะสงสัยว่าทำไมแสงของการ์ดแต่ละใบไม่เหมือนกัน แค่เรื่องนั้นคงต้องเอาไว้ศึกษาเพิ่มเติมอีกทีในอนาคต
ผมกดลงไปบนการ์ด และทันใดนั้นก็ปรากฏกล่องข้อความขึ้นมา
[การ์ดราชาหมาป่าโทเดน Lv.0 (0/200) :
ราชาแห่งหมาป่า – สัตว์ประเภทหมาป่าจะไม่โจมตีผู้สวมใส่การ์ดและพันธมิตรก่อน
อาณาเขตราชาหมาป่า – สามารถตรวจจับสิ่งมีชีวิตในรัศมี 100 (+100) เมตรรอบตัวได้
รวมฝูง – สามารถจับหมาป่าโทเดนมาเป็นบริวารได้ จำนวน 2 (+2) ตัว
ฝูงแห่งราชา – เสริมเลเวลของฝูงหมาป่าที่อยู่ใต้บังคับบัญชาขึ้น 25% (+25%)
รังราชาหมาป่า – สามารถเก็บหมาป่าโทเดนให้เข้ามาอยู่ในรังได้จำนวน 2 (+2) ตัว]
“เอ่อ…ดูเหมือนว่าผมจะติดหนี้ก้อนใหญ่ซะแล้วสิ…?”
“ฮุๆ ดูเหมือนว่าจะเป็นอย่างนั้นนะคะ…จะว่าไป ระบบการ์ดนี่ก็เหมือนกับการได้อาชีพลับมาเลยไม่ใช่หรอคะ?”
“ก็น่าจะประมาณนั้นนะ แต่ว่านะ…ความสามารถแต่ละอย่างนี่ดูจะแหกกฏความเป็นมนุษย์ไปเยอะอยู่นะ”
“นั่นสินะคะ ดูเหมือนกลายเป็นหมาป่าไปจริงๆ เลยค่ะ”
“ถึงยังงั้นก็เถอะนะ คราวนี้ก็ต้องขอบคุณโซโซจริงๆ ช่วยได้เยอะเลยล่ะ ถ้ามีแค่การ์ดพื้นที่ราชาหมาป่าโทเดนอย่างเดียวก็คงไม่มีประโยชน์ แต่พอมีการ์ดราชาหมาป่าโทเดนด้วยนี่กลายเป็นอีกเรื่องไปเลย”
พอได้ฟังดังนั้น โซโซก็ยิ้มกว้างออกมา
“ด้วยความยินดีค่ะ”
“ว่าแต่พวกเราเอายังไงกันต่อดี ไปเก็บเลเวลกันต่อเลยดีไหม? ผมเองก็อยากจะลองสกิลของการ์ดด้วยล่ะนะ”
“ได้ค่ะ วันนี้ยังเหลือเวลาอีกเยอะด้วย เรามาพยายามกันต่อไปนะคะ คุณโทระ!!”
โซโซตอบรับด้วยดวงตาที่ดูเป็นประกาย ท่าทางของเธอดูกระตือรือร้นอย่างมาก
…จะว่ายังไงดีล่ะ ทำไมผมรู้สึกว่าโซโซดูจะเป็นมิตรมากขึ้นแบบแปลกๆ ตั้งแต่ผมจัดการเจ้าราชาหมาป่าตัวนั้นไป
“อะ อา…มาพยายามไปด้วยกันนะครับ”
ผมได้แต่ยิ้มแบบงงๆ ตอบรับท่าทางของเธอ ก่อนที่พวกเราจะเริ่มออกเดินทางกันต่อ
…
“เป็นแบบนี้ก็รู้สึกดีใจอยู่เหมือนกันนะคะ”
ในระหว่างที่พวกเรากำลังเดินวนล่ามอนสเตอร์กันอยู่ อยู่ดีๆ โซโซก็พูดขึ้นมาในขณะที่เธอกำลังเก็บเห็ดโทเดนอยู่ด้วยท่าทางอารมณ์ดี
“?? ดีใจเรื่องอะไรงั้นหรอครับ?”
“ก็เรื่องที่ว่าโลกใบนี้ยังมีความลับอีกหลายอย่างที่รอให้พวกเราออกไปค้นพบอยู่อีกยังไงล่ะคะ…แค่คิดก็รู้สึกตื่นเต้นแล้วค่ะ”
“นั่นสินะครับ ดูเหมือนโลกนี้จะมีอะไรให้ค้นหาอีกมากจริงๆ”
“ใช่ไหมล่ะคะๆ? อย่างเรื่องระบบการ์ดนี่เองก็เหมือนกัน ขนาดในบันทึกของหอสมุดในวังหลวงเองก็ไม่เคยมีบันทึกเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ บางทีพวกเราอาจจะเป็นคนแรกที่ได้ค้นพบเรื่องนี้เลยนะคะ!”
ดูเหมือนโซโซจะไม่รู้ตัวเพราะเธอกำลังอารมณ์ดีสุดๆ
ผมรู้สึกว่าคิ้วของตัวเองกระตุกอยู่หน่อยๆ ตอนที่ได้ยินคำว่าหอสมุดของวังหลวงหลุดออกมาจากปากของเธอ…นี่ผมไปเก็บเอาคนใหญ่คนโตที่ไหนมาเข้าปาร์ตี้รึเปล่าเนี่ย??
แต่ยังไงก็ตามในความคิดของผม จากที่สังเกตมาโดยตลอด…นอกจากท่าทางและการกระทำต่างๆ ของเธอจะดูใส่ซื้อเกินไปแล้ว เธอเองก็ยังดูเหมือนกับเด็กที่พึ่งจะออกมาเผชิญโลกกว้างด้วยตัวเอง เธอเป็นคนจริงใจ ไม่เห็นแก่ตัว ไม่โลภมาก แถมยังเชื่อใจคนง่ายเกินไป
…บางทีอาจจะเป็นเพราะถูกเลี้ยงดูมาแบบไข่ในหินหรือเปล่านะ?
ไม่ว่าโลกนี้ หรือโลกก่อนหน้า…ไม่ว่าจะที่ไหนมันก็โหดร้ายเสมอ ถึงจะสวยงามแต่ก็แฝงไปด้วยความโหดร้าย ยิ่งเป็นตัวผมที่ใช้ชีวิตมานานก็ยิ่งรู้ซึ้งถึงความโหดร้ายของมันเป็นอย่างดี…บางที คนที่ดีเกินไป สุดท้ายก็ไม่สามารถเอาตัวรอดในสังคมได้ และในที่สุดก็จะโดนกลืนกินจมหายกลายเป็นส่วนหนึ่งของความโหดร้ายนั้นไปซะเอง
ไม่อยากจะคุยว่าตัวเองเป็นคนดีหรอกนะ…แต่ก็ถือว่าเธอโชคดีที่ได้มาเจอกับผมก่อนที่เธอจะกลายเป็นแบบนั้นไปล่ะนะ…
ไม่รู้ว่าจิตวิญญาณความเป็นครูในสมัยก่อนถูกปลุกขึ้นมาหรืออย่างไร สายตาที่ผมมองดูโซโซนั้นเริ่มอ่อนโยนขึ้นมา
(เอาเถอะ…ค่อยๆ ดูกันไปก็แล้วกัน)
ผมนึกในใจ ก่อนที่จะยิ้มน้อยๆ ออกมา
“ฮะๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ก็เป็นการเปิดตัวที่ดีของคณะท่องโลกของพวกเราล่ะนะ”
“จริงด้วยค่ะ…แต่น่าเสียดายเหมือนกันนะคะที่พวกเราไม่สามารถเปิดเผยเรื่องนี้ได้ ไม่งั้นบางที่ชื่อของพวกเราอาจจะได้รับการจารึกลงในประวัติศาสตร์เลยก็ได้นะคะ”
“ก็คงจะอย่างนั้นนะ แต่จริงๆ พวกเราอาจจะคิดมากเกินไปก็ได้นะ สุดท้ายยังไงระบบการ์ดก็ไม่ใช่ว่าจะปลดล็อกง่ายๆ ดังนั้นรอจนกว่าพวกเราจะแข็งแกร่งพอ แล้วค่อยเปิดเผยเรื่องนี้ออกไป…บางทีในตอนนั้นก็คงยังไม่มีใครค้นพบเรื่องนี้หรอก”
“นั่นสินะคะ ตั้งแต่เริ่มยุคสมัยใหม่ เวลาก็ผ่านมาแล้วตั้งเกือบ 2000 ปี แต่พึ่งจะมีแค่พวกเราที่ค้นพบระบบการ์ดด้วยสิ”
“เรื่องนั้นก็ไม่แน่หรอกนะ บางทีอาจจะมีคนค้นพบก่อนพวกเราไปแล้ว แต่เลือกที่จะไม่เปิดเผยเรื่องนี้ก็ได้เหมือนกันนะ”
“แบบนั้นก็เป็นไปได้อยู่เหมือนกันสินะคะ”
โซโซพยักหน้าเห็นด้วย
“อ๊ะ! เจอหมาป่าโทเดนแล้วล่ะ อยู่ทางทิศนั้นห่างออกไปประมาณ 200 เมตร…พวกเรารีบไปกันเถอะ!”
“ค่ะ!” โซโซตอบรับ ก่อนที่ผมจะนำทางออกไปทันที
เนื่องจากผลของการ์ดราชาหมาป่าโทเดน ทำให้ผมสามารถรับรู้ถึงสิ่งมีชีวิตต่างๆ ในรัศมี 200 เมตรได้และยังสามารถระบุตำแหน่งของเป้าหมายได้อย่างชัดเจน ส่งผลให้การล่าของพวกเรามีประสิทธิภาพขึ้นอย่างมาก
“เป็นความสามารถที่สุดยอดไปเลยนะคะ”
ในระหว่างที่พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปหาเป้าหมาย โซโซก็หันมาพูดกับผม
“ดีจนน่ากลัวเลยล่ะ…นอกจากจะเป็นความสามารถประเภทติดตัวที่มีผลตลอดเวลาแล้ว ยังไม่ต้องใช้มานาด้วย”
ใช่แล้วความสามารถของการ์ดราชาหมาป่าโทเดนนั้นเป็นประเภทติดตัว นั่นหมายถึงมันมีผลตลอดเวลา ถึงจะยังไม่ค่อยชินกับความรู้สึกแปลกๆ นี้สักเท่าไหร่ แต่ยังไงมันก็ช่วยให้ชีวิตง่ายขึ้นเยอะ
“แต่ว่าเลเวลของการ์ดไม่เพิ่มขึ้นเลยแฮะ ทั้งๆ ที่ก็ฆ่ามอนสเตอร์ไปตั้งหลายตัวแล้ว…สงสัยคงจะมีเงื่อนไขพิเศษในการเพิ่มเลเวลอยู่ล่ะนะ”
“นั่นสินะคะ แถมการ์ดเองก็ไม่ดรอปมาให้เลยด้วย ทั้งๆ ที่ระบบแจ้งมาว่ามอนสเตอร์ทุกตัวมีโอกาสดรอปแท้ๆ”
“อย่าคิดมากน่า ยังไงถ้าเราล่าต่อไปเรื่อยๆ เดี๋ยวสักวันมันก็ต้องดรอปมาให้แน่ๆ อยู่แล้ว”
“จะว่าอย่างนั้นมันก็ใช่แหละค่ะ”
โซโซถอนหายใจอย่างปลงๆ และในที่สุดพวกเราก็เดินทางมาถึงจุดหมาย
ตรงพื้นที่โล่งตรงหน้าพวกเรามีหมาป่าโทเดนที่กำลังนอนเล่นอยู่ตัวหนึ่ง และทันทีที่มันเห็นพวกเรามันก็ลุกขึ้นมองมาทางพวกเราด้วยท่าทางดุร้าย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะโจมตีเข้ามา
“แล้วต้องทำยังไงถึงจะจับมันได้ล่ะเนี่ย? โซโซมีความคิดดีๆ ไหม?”
“…นั่นสินะคะ ถ้ายังไงลองเรียกใช้สกิลดูก่อนไหมคะ?”
“ลองไปแล้วล่ะ แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลน่ะ”
“งั้นเหรอคะ? เอ…ขอนึกก่อนนะคะ”
โซโซขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอกำลังใช้พลังสมองอย่างเต็มที่
ผมเห็นแบบนั้นแล้วก็อดนึกถึงตอนที่เธอกำลังกินข้าวอย่างมีความสุขไม่ได้
“อ๊ะ! พอจะนึกวิธีออกแล้ว ขอลองก่อนนะ”
ผมก้าวออกไปข้างหน้า ก่อนที่จะค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้หมาป่าขึ้นเรื่อยๆ
“เอ๊ะ? วิธีอะไรงั้นหรอคะ?”
แทนคำตอบ ผมหยิบเนื้อหมูป่าโทเดนออกมาจากช่องเก็บของชิ้นนึง
ในตอนแรกหมาป่าทำท่าเหมือนกับกำลังจะหนีไป แต่เมื่อมันมองเห็นชิ้นเนื้อ ร่างของมันก็หยุดนิ่งพลางจ้องมาที่ชิ้นเนื้อตาเป็นมัน น้ำลายเริ่มไหลย้อยออกมา
“ดูเหมือนว่าจะได้ผลนะ”
ผมค่อยๆ ยื่นชิ้นเนื้อไปหามัน หมาป่ามีสายตาที่ยังระแวงอยู่นิดหน่อย มันดมๆ ที่ชิ้นเนื้อสักพักก่อนที่มันจะงับเข้าที่ชิ้นเนื้อแล้วแย่งมันไปจากมือของผม มันกินเนื้ออย่างมูมมาม ผ่านไปสักพักเนื้อชิ้นใหญ่ก็หายวับไปกับตา
เมื่อเนื้อหมด เจ้าหมาป่าก็เงยหน้ามองมาที่ผมด้วยสายตาเป็นประกาย หางของมันส่ายไปมาอย่างรวดเร็ว
“ดูเหมือนชิ้นเดียวจะไม่พอแฮะ”
“สายตามันดูเป็นประกายมากเลยนะคะ…ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่ฉันรู้สึกว่าเจ้าหมาป่าตัวนี้เริ่มดูน่ารักขึ้นมาแล้วล่ะค่ะ”
ตอนแรกผมก็ไม่ได้สังเกต แต่พอได้ยินโซโซพูดแบบนั้น ตัวผมเองก็เริ่มรู้สึกว่าเจ้าหมานี่ดูน่ารักขึ้นมาจริงๆ
“เอ่อ…มันดูน่ารักขึ้นมาจริงๆ ด้วยแฮะ ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมนะ?”
ผมรีบหยิบเนื้ออีกชิ้นออกมา คราวนี้เจ้าหมาป่าไม่มีท่าทีความระแวงอะไรอีกแล้ว มันรีบงับชิ้นเนื้อไปทันที
และทันใดนั้นก็มีหน้าจอแจ้งเตือนเด้งขึ้นมา 2 หน้าจอติดๆ กัน
ได้รับหมาป่าโทเดน Lv.20 เข้าฝูง
ฝูงแห่งราชาทำงาน หมาป่าโทเดน Lv.20 -> Lv.30
และที่อีกหน้าจอ
!!!แจ้งเตือน!!!
เงื่อนไขสำเร็จ
ปลดล็อกอาชีพ เทมเมอร์
(เอ๊ะ!? ปลดล็อกอาชีพลับงั้นเหรอ?)
ถึงจะตกใจ แต่ผมก็เก็บอาการเอาไว้ได้ ก่อนจะหันไปหาโซโซ
“ดูเหมือนจะสำเร็จแล้วล่ะ”
แต่ดูเหมือนสายตาของโซโซจะไม่ได้อยู่ที่ผม
“นะ น่ารัก!!”
“??”
ในตอนแรกผมไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไร แต่พอมองตามสายตาของเธอไปผมก็ได้รับคำตอบ
“เฮ้ย!? นี่ล้อกันเล่นใช่ไหม?”
ใครจะไปคิดว่าจากหมาป่าท่าทางสุดดุร้ายในวันนั้น จะสามารถกลายมาเป็นไซบีเรียนฮัสกี้ในวันนี้ได้!!
ขนสีเทาฟูๆ ท่าทางนุ่มนิ่มน่ากอด หางที่เป็นพวงกำลังส่ายไปส่ายมา ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายกำลังจับจ้องมาที่ผมเหมือนกับกำลังรอคำสั่ง และถึงแม้ตอนนี้ปากของมันจะยังคงแดงจากคราบเลือดอยู่ก็เถอะ…แต่ไม่ว่าจะมองยังไง ไอตัวนี้มันก็ไซบีเรียนฮัสกี้ชัดๆ
เดี๋ยวนะๆ ถึงจะดูเหมือนไซบีเรียนฮัสกี้ขนาดไหนก็ตาม…แต่ขอแค่รูปลักษณ์เหมือนก็พอนะ อย่าเอานิสัยมาด้วยเลยนะ…ขอร้องล่ะ
ผมหันกลับไปมองที่โซโซอีกครั้ง ดวงตาของเธอดูเป็นประกายไม่ต่างจากเจ้าหมาป่า…ไม่สิ เจ้าฮัสกี้ตัวนั้นเลยสักนิด
“เอ่อ…เจ้านี่ดูน่าจะไม่มีอันตรายอะไรแล้วล่ะ โซโซอยากลองไปเล่นกับมันดูไหม?”
ได้ยินดังนั้นโซโซก็มองมาที่ผมด้วยสายตาเป็นประกายระยิบระยับ
“เอ๊ะ!? ได้หรอคะ!? ฉันไปเล่นกับมันได้จริงๆ ใช่ไหมคะ!?”
“ได้อยู่แล้ว…นั่งลง!” ผมตอบโซโซแล้วจึงหันไปสั่งเจ้าฮัสกี้ ซึ่งมันก็ทำตามเหมือนกับฟังผมรู้เรื่อง
โซโซรีบวิ่งเข้าไปหาเจ้าฮัสกี้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะหยุดยืนอยู่ที่ข้างหน้าของมัน เธอนั่งลงก่อนที่จะยื่นมือออกไปให้เจ้าฮัสกี้ดมกลิ่นเพื่อทำความรู้จัก
เจ้าฮัสกี้ดมๆๆ มือของเธออยู่สักพัก ก่อนที่จะเห่าเสียงเบาๆ ใส่เธอ ก่อนที่มันจะเอาหัวของมันมาถูไถไปกับมือของเธอ ทำให้โซโซยิ้มกว้างออกมา
…เอ่อ…นี่พี่เป็นหมาหรือแมวกันแน่วะครับ??
“ตั้งชื่อให้เจ้าตัวน้อยนี่กันเถอะค่ะ!!”
อยู่ๆ โซโซก็หันมาพูดกับผม
“ดูเหมือนเจ้านี่จะชอบเธออยู่นะ ดังนั้นให้โซโซเป็นคนตั้งชื่อให้ก็แล้วกัน”
“เอ๊ะ? จะดีหรอคะ ยังไงเจ้านี้ก็เป็นสุนัขของคุณโทระนะคะ” ดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนสัพพนามจากเจ้าหมาป่า กลายเป็นเจ้าสุนัขไปซะแล้ว
“ดีสิ…ถ้าให้ผมเป็นคนตั้ง ชื่อก็คงออกมาเป็นเจ้าตูบหรือไม่ก็อะไรทำนองนี้อยู่ดี..เพราะงั้นในโซโซตั้งให้น่าจะดีกับตัวเจ้านี่มากกว่านะ”
“ตั้งชื่ออะไรของคุณโทระเนี่ย ถ้าเป็นอย่างนั้นเจ้าตัวน้อยนี่ก็น่าสงสารแย่…เอ ถ้างั้นจะเอาชื่ออะไรดีน้า~”
ในระหว่างที่โซโซกำลังนึก ผมก็เปิดหน้าจอสเตตัสขึ้นมา และพบเข้ากับปุ่มใหม่ที่เขียนว่า [สัตว์เลี้ยง] ผมจึงกดเปิดมันขึ้นมา
ภายในหน้าจออันใหม่มีรายชื่อของสัตว์เลี้ยงถูกระบุไว้อยู่
[ลำดับ 1]
ชื่อ : –
เพศ : ชาย
เลเวล : 30
อาชีพ : หมาป่าโทเดน (ธรรมดา)
ค่าสถานะ
พลังกาย : 90 + 15
การตอบสนอง : 80 + 15
พลังเวท : 0 + 0
สายตา : 90 + 15
สัมผัสกลิ่น : 90 + 15
สัมผัสเสียง : 90 + 10
สัมผัสรส : 80 + 10
ชำนาญมือ : 0 + 0
ชำนาญขา : 70 + 10
สกิล
ไม่มี
(เลเวลแค่ 30…แต่สเตตัสโคตรโหด)
บางทีอาจจะเป็นเพราะเจ้าฮัสกี้ตัวนี้เป็นมอนสเตอร์ ค่าสถานะของมันจึงแตกต่างจากมนุษย์อยู่พอสมควร
“นึกออกแล้วค่ะ เอาเป็นชื่อ ซิกนัม ก็แล้วกันนะคะ”
หืม? ซิกนัม…ชื่อมันจะดูเท่เกินหน้าเกินตาไปหรือเปล่านะ? …แต่ช่างเถอะ
“โอเค ตามนั้นเลย ตั้งแต่นี้ไปแกชื่อซิกนัม เข้าใจนะ” ผมหันไปพูดกับเจ้าฮัสกี้ และภายในหน้าจอสัตว์เลี้ยง ชื่อของเจ้าฮัสกี้ก็เปลี่ยนจาก [-] เป็น [ซิกนัม]
“โฮ่ง!” มันเห่าตอบ…ดูเหมือนเจ้านี้จะฟังภาษาคนรู้เรื่องจริงๆ สินะ
“ฮิฮิ เด็กดีๆ” โซโซยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนที่จะลูบหัวเจ้าซิกนัมด้วยความเอ็นดู
ก็เป็นภาพที่ดูน่ารักดี…ถ้าปากของเจ้าซิกนัมไม่ได้เปรอะคราบเลือดอยู่ล่ะนะ
“คุณโทระคะ! ตอนนี้เจ้าซิกนัมตัวเหม็นมากเลยค่ะ ฉันขออนุญาตอาบน้ำให้มันก่อนได้ไหมคะ?”
“เอ๊ะ? ก็ได้อยู่หรอกนะ…แต่จะว่าไปนี่ก็น่าจะเป็นช่วงเวลาอาหารกลางวันพอดี งั้นพวกเราหยุดพักกันก่อน โซโซก็พาเจ้าซิกนัมไปอาบน้ำก่อน ส่วนผมจะไปเตรียมอาหารกลางวันให้ แบบนี้ดีไหม?”
“ดีเลยค่ะ งั้นฉันขอยืมตัวซิกนัมไปก่อนนะคะ” พูดจบโซโซก็หันไปคุยกับเจ้าซิกนัม ก่อนที่ 1 คน 1 หมา จะพากันเดินแยกออกไปตรงใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง
โซโซหยิบเอาอ่างขนาดใหญ่ออกมาจากช่องเก็บของ ก่อนที่จะใช้เวทลูกบอลน้ำเติมน้ำจนเต็ม ส่วนเจ้าซิกนัมก็กระโดดโลดเต้นอยู่รอบๆ อย่างอารมณ์ดี
ผมมองดูภาพนั้นยิ้มๆ ก่อนที่จะหยิบเอาพวกเครื่องครับและอุปกรณ์ในการทำอาหารออกมา
“ทำอะไรกินดีนะวันนี้…อืม~~…เอาเป็นเนื้ออบหม้อดินก็แล้วกัน”
โดยปกติแล้วตอนที่เก็บเลเวลคนเดียวผมจะไม่ค่อยกินข้าวกลางวันเนื่องจากมันค่อนข้างเสียเวลา แต่ในคราวนี้เป็นการมาแบบปาร์ตี้ ดังนั้นเรื่องพวกนี้ก็ถือว่าเป็นสิ่งจำเป็นที่จะช่วยเพิ่มค่าความสนิทสนมกันในหมู่สมาชิกปาร์ตี้ให้แน่นแฟ้นมากขึ้น
ในตอนที่อยู่ปาร์ตี้ของอากิก็จะมีผมกับฮานะที่รับหน้าที่เป็นผู้ดูแลเรื่องอาหาร ดังนั้นเรื่องฝีมือในการทำอาหารผมเองก็ค่อนข้างมีความมั่นใจพอสมควร
ผมทำการจัดสถานที่สำหรับทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว และในเวลาไม่นานกลิ่นหอมของเครื่องเทศก็ลอยฟุ่งไปทั่วบริเวณ
หลังจากเตรียมในส่วนของคนกินเรียบร้อย ก็ถึงคราวของเจ้าซิกนัมบ้าง
“ไม่มีความรู้เรื่องเลี้ยงสัตว์เลยแฮะ…งั้นเอาเป็นเนื้อย่างง่ายๆ ไปก่อนแล้วกัน…อืม แต่เหมือนเคยได้ยินมาว่าหมาห้ามกินเค็ม งั้นไม่ต้องปรุงก็แล้วกัน ย่างธรรมดาไปก่อน เอาไว้ค่อยไปหาหนังสือมาอ่านดูอีกที”
ผมทำการตั้งกองไฟอย่างง่ายๆ ก่อนที่จะเอาเนิ้อหมูป่าโทเดนออกมาเสียบไม้แล้วย่าง มีสามไม้สำหรับคนกิน ดังนั้นจึงมีการปรุงรสด้วยเครื่องเทศ ส่วนของเจ้าซิกนัมก็แยกเอาไว้ต่างหากอีก 2 ไม้
หลังจากเตรียมอะไรเรียบร้อยหมดแล้วผมจึงหันไปสังเกตสมาชิกอีก 1 คน 1 ตัวที่ตอนนี้โซโซกำลังใช้เครื่องเป่าผม เป่าขนให้เจ้าซิกนัมอยู่ ส่วนเจ้าซิกนัมก็ทำท่าราวกับเป็นคุณชายปล่อยให้โซโซค่อยๆ เป่าขนให้มันอย่างสบายอารมณ์
(เอิ่ม…จะบอกว่าก็สมกับเป็นเด็กผู้หญิงก็คงได้ล่ะนะ…ถึงขนาดมีเครื่องเป่าผมติดตัวอยู่ตลอดเวลาแบบนี่เนี่ย)
แถมเครื่องเป่าผมก็ดูคล้ายๆ กับรุ่นที่พวกฮานะใช้เลยแฮะ
เนื่องจากอยู่ด้วยกันมานาน ผมจึงค่อนข้างชินกับพวกอุปกรณ์เครื่องใช้ของพวกผู้หญิงอยู่บ้าง และเมื่อสังเกตดูเครื่องเป่าผมที่โซโซกำลังใช้อยู่มันก็ดูคล้ายๆ กับเครื่องเป่าผมราคาแพงระยับที่พวกฮานะเคยซื้อมาใช้งาน
“เครื่องเป่าผมที่ราคาแพงกว่าดาบเลเวล 600 นี่นึกยังไงก็ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าซื้อกันไปได้ยังไง”
ผมพึมพำออกมาเบาๆ กับตัวเองอย่างไม่ค่อยเข้าใจ
แต่จะว่าไป…คิดไปคิดมาก็ยังงงๆอยู่ ตอนแรกก็ว่าจะจับเอามันมาใช้งาน แต่ทำไม ทำไปทำมายิ่งดูเหมือนพวกเราพึ่งจะไปรับเลี้ยงสุนัขจรจัดมาแทนล่ะเนี่ย?? สงสัยต้องปรับความเข้าใจกับโซโซใหม่แล้วล่ะมั้ง
“นี่! โซโซ! ข้าวกลางวันเสร็จแล้วนะ มาทานข้าวกันก่อนเถอะ”
“ค่า~~! จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” ดูเหมือนว่าเธอจะเป่าขนให้เจ้าซิกนัมเสร็จพอดี ทั้งสองคน (?) จึงพากันเดินกลับมา
“ว้าว!! น่าทานสุดๆ ไปเลยค่ะคุณโทระ”
เนื่องจากช่องเก็บของในโลกนี้นั้นสามารถเก็บของได้ทุกอย่าง ดังนั้นผมจึงมีพวกโต๊ะกับเก้าอี้สนามติดตัวไว้อยู่เสมอ ทำให้ผมสามารถจัดโต๊ะรับประทานอาหารที่ดูให้สมกับเป็นการกินอาหารจริงๆได้ ไม่เหมือนกับการไปทำอาหารกินกันในป่าแบบโลกเดิมที่ต้องทำกินกันกลางดินกลางทราย
“แต่ไม่รู้จะพอไหม ถ้าโซโซไม่อิ่มก็บอกได้นะ เดี๋ยวผมไปทำเพิ่มให้”
“เอ๊ะ!? ปกติฉันไม่ได้เป็นคนทานเยอะขนาดนั้นสักหน่อยค่ะ แค่นี้ก็พอแล้วค่ะ!” โซโซหน้าแดงเล็กน้อย ก่อนจะรีบพูดแก้ตัวออกมา
“อ่า เข้าใจแล้ว…งั้นทานกันเลยไหม? ส่วนของเอ็งอยู่ตรงนู้นเลย กินให้เรียบร้อยด้วยล่ะ เข้าใจไหม?”
ผมตอบรับโซโซก่อนจะหันไปบอกเจ้าซิกนัม มันเห่าโฮ่งๆ ตอบรับก่อนจะเดินแยกออกไปที่จานของตัวเอง ก่อนที่จะค่อยๆ กินเนื้อย่างที่ผมหันไว้ให้เรียบร้อยแล้วทีละชิ้นๆ ด้วยท่าทางเรียบร้อยอย่างเชื่อฟังคำสั่ง
“…”
“…”
(…เดี๋ยวก่อนนะๆๆ ไอเจ้าซิกนัมมันไม่ฉลาดเกินไปหน่อยรึไง??)
“เป็นเด็กที่ฉลาดมากเลยนะคะ”
โซโซหันมาพูดกับก่อนที่เธอจะนั่งลงที่โต๊ะรับประทานอาหาร ผมจึงนั่งตามก่อนที่จะตอบกลับไป
“ดูเหมือนโซโซจะชอบหมะ…สุนัขมากเลยสินะครับ”
“ก็นิดหน่อยน่ะค่ะ พอดีเมื่อก่อนฉันอยากเลี้ยงมาก แต่ท่านพ่อไม่ยอมให้เลี้ยง พอมาเจอเจ้าซิกนัมก็เลยเหมือนได้ทำตามความฝันตอนเด็กๆ น่ะค่ะ”
“อย่างนี้นี่เอง เข้าใจแล้วครับ…แต่ว่า ผมคิดว่าคงต้องอธิบายเรื่องนี้ให้โซโซเข้าใจไว้ก่อนน่าจะดีกว่า”
“เรื่องอะไรงั้นหรอคะ?”
“อืม…เรื่องที่ว่าบางทีผมคงต้องให้เจ้าซิกนัมออกไปต่อสู้บ้างน่ะครับ ก็เลยอยากจะอธิบายให้โซโซเข้าใจไว้ก่อน…จะได้ไม่เข้าใจผิดว่าผมเป็นพวกชอบทรมานสัตว์อะไรแบบนั้น”
“เอ๋~? นี่คุณโทระคิดไปไกลถึงขนาดไหนกันคะเนี่ย จริงอยู่ว่าฉันชอบเจ้าซิกนัมมากก็จริง แต่ก็เข้าใจว่าเจ้าซิกนัมเองก็เป็นมอนสเตอร์ ดังนั้นฉันเข้าใจค่ะ คุณโทระไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
โซโซดูเหมือนว่าจะตกใจจริงๆ ผมจึงรู้สึกโล่งใจไม่น้อย…บางทีเธออาจจะคิดว่าผมคิดมากเกินไป แต่ในความเป็นจริงเรื่องเล็กๆ แค่นี้ก็อาจจะสร้างความร้าวฉานในความสัมพันธ์ของผู้คนได้ง่ายๆ ดังนั้นผมจึงอยากจะคุยกันให้รู้เรื่องเอาไว้ก่อน
ต่อมาพวกเราก็เริ่มรับประทานอาหารกัน ทันทีที่โซโซตัดเนื้ออบเข้าปาก ดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมาทันที
“นี่มันอร่อยมากเลยค่ะ!! แถมเป็นเมนูที่ไม่เคยกินที่ไหนมาก่อนด้วย นี่คุณโทระคิดสูตรขึ้นมาเองหรือเปล่าคะเนี่ย?”
“เอ่อ…ขอบคุณที่ชมนะครับ…แต่ไม่ใช่หรอกครับ เป็นเมนูอาหารของที่บ้านเกิดน่ะครับ”
“งั้นเหรอคะๆ หืม~ รู้สึกอยากแวะไปแถวบ้านเกิดของคุณโทระขึ้นมาเลยค่ะ น่าจะมีเมนูแปลกๆ ให้ลองชิมอีกเพียบเลยสินะคะ”
“ฮะๆ ก็มีหลายเมนูอยู่นะครับ ถ้าโซโซชอบเอาไว้เดี๋ยวคราวหน้าผมทำให้ทานใหม่ก็ได้นะครับ”
“ดีเลยค่ะ สงสัยฉันคงต้องฝากท้องไว้กับคุณโทระบ่อยๆ ซะแล้วล่ะค่ะ”
“จริงสิ โซโซ หลังจากทานข้าวเสร็จ ผมมีบางอย่างที่อยากจะให้โซโซลองทำดูหน่อยนะ”
“เอ๊ะ? ให้ทำอะไรงั้นหรือคะ แต่ถ้ามันช่วยคุณโทระได้ ฉันก็ยินดีช่วยเต็มที่เลยค่ะ”
“ผมอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างน่ะ เดี๋ยวเอาไว้ถ้าสำเร็จโซโซก็จะเข้าใจเอง”
“ฟังดูน่าสงสัยจังเลยนะคะ??”
“ฮะๆ ไม่ต้องห่วงนะ ไม่ได้ให้ไปทำเรื่องไม่ดีอะไรหรอก สาบานได้เลย”
“ไม่ต้องถึงขั้นสาบานหรอกค่ะ ฉันแค่ล้อเล่นเอง ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณโทระคงไม่ให้ฉันไปทำอะไรแปลกๆ หรือไปทำเรื่องไม่ดีอยู่แล้วล่ะค่ะ”
หลังจากนั้นพวกเราก็ทานอาหารกลางวันกันต่อไป พร้อมกับคุยเรื่องไร้สาระไปพลางๆ
“คุณโทระเป็นคนทำอาหารแล้ว ฉันขอเป็นคนเก็บล้างเองนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ จานแค่นี้เอง เดี๋ยวผมจัดการเองก็ได้”
“ไม่ได้ค่ะ! ฉันขอเป็นคนเก็บล้างเองค่ะ!…นะคะคุณโทระ?”
และแล้วก็เป็นอีกครั้งที่ผมต้องยอมแพ้กับความดื้อรั้นของเธอ
“ก็ได้ครับๆ งั้นฝากด้วยนะครับ เดี๋ยวผมขอไปลองอะไรกับเจ้าซิกนัมสักหน่อยก่อนนะครับ”
“ได้เลยค่ะ”
ผมเดินแยกตัวออกมาหาเจ้าซิกนัมนี่กำลังนั่งนิ่งๆ มองมาทางผมเหมือนกับกำลังรอคำสั่ง และปล่อยหน้าที่เก็บล้างให้เป็นของโซโซ
“เอาล่ะ ซิกนัม มานี่หน่อยสิ”
ผมพูดกับเจ้าซิกนัม ก่อนที่มันจะเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ที่ตรงด้านหน้าของผม
“นี่แกเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม?”
“โฮ่ง!” มันเห่าตอบรับมาหนึ่งที นี่น่าจะหมายถึงว่ามันเข้าใจ
ผมพยักหน้าอย่างพอใจ ในตอนแรกผมก็ยังนึกถึงว่าจะให้เจ้าซิกนัมต่อสู้ยังไงดี จะส่งมันวิ่งเข้าไปไล่กัดกับศัตรู ผมก็รู้สึกสงสารโซโซที่พึ่งจะอาบน้ำให้มันมาสดๆ ร้อนๆ
แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีความคิดแว๊บเข้ามาในหัวผมอย่างหนึ่ง และนั่นก็เป็นการนำมาสู่การทดลองในครั้งนี้
“เอาล่ะ แกคาบดาบเล่มนี้เอาไว้ในปากที”
ผมหยิบดาบสำรองราคาถูกเล่มหนึ่งออกมาจากช่องเก็บของ ก่อนที่จะยื่นไปให้เจ้าซิกนัม และมันก็คาบที่ด้ามจับของดาบอย่างรู้งาน
“นี่แกรู้จักวิธีฟันดาบไหม?”
พูดจบเจ้าซิกนัมก็เอียงคอมองมาที่ผม ดูเหมือนมันจะไม่เข้าใจว่าการฟันดาบคืออะไร
“เอาล่ะ การฟันดาบมันคือแบบนี้”
ผมเดินเข้าไปจับที่ส่วนหัวของเจ้าซิกนัม ก่อนที่จะบังคับให้มันสะบัดหัวไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะบอกกับมัน
“นี่คือการฟันดาบ แต่ต้องใส่แรงให้มากกว่านี้เข้าใจไหม?”
มันมองหน้าผม ก่อนที่จะปล่อยดาบที่มันคาบอยู่ก่อนที่จะเห่า โฮ่ง ตอบรับ แล้วมันก็ก้มลงไปคาบดาบขึ้นมาอีกครั้ง
“…”
(ไอหมานี่…ไม่รู้ว่าที่มันฉลาดขนาดนี้นี่เป็นเพราะผลของการ์ดราชาหมาป่าโทเดนหรือเปล่า? …แต่เอาเถอะ อีกเดี๋ยวก็ได้รู้แล้ว)
“เอาล่ะ ไหนลองฟันดาบให้ดูหน่อย”
สิ้นเสียงเจ้าซิกนัมก็สบัดหัวเหมือนกับที่ผมสอนมันทันที เสียงดังขวับของใบดาบที่ฟาดฟันผ่านอากาศสามารถได้ยินอย่างชัดเจน
“เก่งมาก” ผมพูดพร้อมกับลูบหัวของเจ้าซิกนัมเหมือนกับเป็นการให้รางวัล ถึงจะไม่เคยฝึกสัตว์มาก่อน แต่ผมก็เคยเห็นคนอื่นเขาทำผ่านทางทีวีอยู่บ้างล่ะนะ
เจ้าซิกนัมส่ายหางรัวๆ เป็นการตอบรับ
“เอาล่ะ คราวนี้ลองที่มันยากขึ้นมาหน่อยแล้วกัน…ซิกนัม พุ่งไปฟันดาบใส่ต้นไม้ตรงนั้นที”
ผมชี้มือไปที่ต้นไม้ต้นเล็กๆ ต้นหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกล ซิกนัมมองตามมือของผมไป
และเมื่อมันสามารถระบุเป้าหมายได้ เจ้าซิกนัมวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อถึงระยะมันก็กระโดดกระโจนเข้าใส่ต้นไม้ และในตอนนั้นเองที่มันสะบัดหัวอย่างแรง ใบดาบฟาดฟันเข้าใส่ต้นไม้เต็มแรงจนขาดครึ่งในครั้งเดียว
เมื่อลงถึงพื้น เจ้าซิกนัมก็หันมามองเป้าหมายของมันครั้งนึง และเมื่อมันเป็นว่าเป้าหมายได้ถูกฟันจนขาดไปแล้ว มันก็รีบวิ่งกลับมานั่งอยู่ที่ด้านหน้าของผม พร้อมกับหางที่ส่ายไปมา ดวงตาที่เปล่งประกายของมันจ้องมองมาที่ผมเหมือนกับกำลังบอกว่า ชมฉันสิ! ชมฉันสิ!
“…เก่งมากๆ” ผมชมมันพร้อมกับลูบหัวเหมือนเดิม
“กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอคะ? เห็นเมื่อกี้ได้ยินเสียงดังแปลกๆ ด้วย…แล้วทำไมซิกนัมถึงกำลังคาบดาบไว้อยู่ล่ะคะเนี่ย?”
โซโซที่น่าจะทำการเก็บล้างเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาสมทบ พร้อมใบหน้าที่ดูเหมือนกับกำลังสงสัย
“เอ่อ…พอดีกำลังฝึกให้เจ้านี่ฟันดาบน่ะ”
“…”
“…คะ???”
