บทที่ 1
เกาะแห่งโชคชะตา & ปราสาทดิสนีย์
ความประทับใจครั้งแรก
เมื่อดวงตาของเขาเปิดขึ้นช้าๆ แสงแดดก็ส่องประกายเป็นประกายระยิบระยับ เสียงคลื่นยังคงเหมือนเดิม กระทบจิตใจเขาเบาๆ
โซระลุกขึ้นและยืดเส้นยืดสาย
เบื้องหน้าเขา ท้องฟ้าสีครามและท้องทะเลกว้างไกล เท่าที่เขารู้ นั่นเป็นโลกทั้งใบ
นี้คือหมู่เกาะแห่งโชคชะตา—กลุ่มเกาะเล็กๆ ที่ลอยอยู่ในทะเล
“หือ… มันคืออะไร”
เขารู้สึกเหมือนกำลังฝันร้าย
มันน่ากลัวไหม…? ไม่ มีบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ทำให้รู้สึกดีเหมือนกัน
เสียงนั้น—แสงสว่างนั้น และเงาสีดำอันมืดมิดนั้น—
และ—มันเป็นแค่ความฝันจริง ๆ เหรอ?
“โซระ…”
“โว้ว!”
จู่ๆ ไคริก็ปรากฏตัวต่อหน้าเขา โซระลุกขึ้นยืน
“ไปพักเถอะ ไคริ”
“โซระ เจ้าขี้เกียจ! ฉันรู้ว่าฉันจะพบว่านายงีบหลับอยู่ที่นี่”
ไคริเอนตัวเข้ามา จ้องไปที่ใบหน้าของโซระแล้วยิ้ม ผมสีแดงของเธอเป็นประกายในแสงจ้าที่ส่องลงมาจากท้องฟ้าและสะท้อนจากทะเลและทราย
“ไม่! สิ่งสีดำมหึมานี้กลืนฉันเข้าไป ฉันหายใจไม่ออก ฉันไม่สามารถ—โอ้ย!”
สิ่งที่เขาจะพูดหายไปเมื่อไครีเคาะหัวเขา
“ยังฝันอยู่เหรอ”
ขณะที่เธอจ้องมาที่เขาอีกครั้ง โซระเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจเกี่ยวกับสิ่งที่เขาจำได้ จะมีสัตว์ประหลาดที่มืดทมิฬเช่นนี้ได้อย่างไร ภายใต้ท้องฟ้าที่สดใสเช่นนี้?
“มันไม่ใช่ความฝัน! …หรือว่าเป็น? ฉันไม่รู้…”
โซระก้มหัวลง ไคริมองเขาอย่างโกรธเคืองและเดินลงไปที่ริมน้ำ เมื่อหันหน้าหนีจากเขา เธอรู้สึกห่างเหินเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเธอ แต่ในขณะที่เขาลังเล ไคริก็มองกลับมาด้วยรอยยิ้ม
“เรามาเริ่มดำเนินการกันเลยดีกว่า ริคุเริ่มหงุดหงิดแล้ว”
“ฮะ?” เขาตกใจหันไป และริคุก็ยืนอยู่ที่นั่น ถือไม้ซุงและหน้าบึ้ง
“งั้น ฉันคิดว่าฉันเป็นคนเดียวที่ทำงานบนแพ”
เป็นท่อนไม้ที่ค่อนข้างหนัก ริคุโยนมันให้โซระด้วยผมสีเงินของเขาสั่น
“แอ๊ก!” โซระคลำหาไม้ซุง
ริคุหันไปหาไคริ “และเธอขี้เกียจเหมือนเจ้านั้น!”
“งั้นนายก็สังเกตเห็น” ไคริยิ้มและเริ่มเดินเตร่ไปที่ทางเข้า “ตกลง เราจะทำมันให้เสร็จด้วยกัน แข่งกับนาย!”
หัวเราะเธอออกไปวิ่ง
“ฮะ? จริงจังไหม” โซระรีบตามเธอไป แล้วริคุ
“พร้อมหรือยัง? ไป!”
ไคริวิ่งไปแล้ว แต่ด้วยคำพูดของเธอ อีกสองคนก็เร่งความเร็วเต็มที่
พระอาทิตย์ยังสูงอยู่ พวกเขามีงานมากมายรออยู่ข้างหน้า
“ริคุ นายไปเอาท่อนซุง…และผ้ากับเชือก โซระ นายหาน้ำดื่มและเห็ดให้เรากิน ฉันจะรออยู่ที่นี่”
“รับทราบครับ!”
โซระและริคุเริ่มวิ่งราวกับเป็นอีกการแข่งขัน ฝีเท้าเหยียบย่ำทรายแห้ง ห่างออกไปเล็กน้อย พวกเขาได้ยินเสียง ทีดัส และ วักก้ากำลังเล่นดาบไม้
“อยากไปเล่นกับพวกเขาไหม โซระ”
“แต่ไคริจะไม่โกรธเหรอ?”
โซระถามออกมาเพื่อเป็นข้อแก้ตัว ความจริงก็คือ เขาไม่สามารถเอาชนะริคุได้ที่หาสิ่งสนใจได้ยาก
“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น” ริคุผลักเขาที่ด้านหลังและวิ่งไปทาง ทีดัส และ วัลก้า”
“เอ่อ เจส…”
บนเกาะเล็กๆ แห่งนี้ แทบทุกเกมที่เด็กๆ เล่นนั้นเป็นอะไรที่แข่งขันได้ และเกมที่โปรดปรานที่สุดคือการต่อสู้ด้วยดาบ วักก้า ซึ่งแก่กว่าคนอื่นไม่กี่ปีทำหน้าที่เป็นครู เมื่อไม่นานนี้ โซระและริคุก็เก่งพอที่จะเอาชนะเขาได้สักครั้ง แม้กระทั่งกับ ทีดัส ด้วยซ้ำ
“ฉันมาแล้ว!” ทีดัส โจมตี วักก้า
“ไปเถอะ เด็กๆ ไป!” เซลฟี กระโดดขึ้นลง ทำให้ม้วนผมออกด้านนอกที่ปลายผมเด้งขึ้นในเวลานั้น
“มันยังไม่จบ!” เสียงของ วักก้า ดังขึ้นเหนือเสียงไม้กระทบไม้ และดาบของ ทีดัส ก็หลุดออกจากมือของเขา
“ว๊ะ บ้าน่า!”
ทีดัส ทรุดตัวลงบนพื้นทรายอย่างสิ้นหวัง
ริคุหยิบดาบที่ร่วงหล่นลงมาใกล้ๆ แล้วหันไปหาวัคก้า “ถึงคราวของฉัน!”
“เฮ้ เฮ้ ขอพักหายใจหน่อย” วักก้า กล่าวเขาเกาศีรษะของเขาผ่านผ้าโพกหัว และโยนดาบไม้ของเขาไปที่ โซระ “คราวนี้นายไปจัดการเขานะ โซระ”
“แต่ไคริจะอารมณ์เสีย…”
“นายต้องใจกว้าง!”
ขณะที่โซระยืนอยู่ที่นั่นเพื่อพยายามจะหาทางไปจากมัน ริคุก็กระโดดเข้ามาโจมตี
“เฮ่ย! มันไม่ยุติธรรม ริคุ!”
“การต่อสู้ไม่จำเป็นต้องยุติธรรม!”
โซระหลบการโจมตีด้วยการกระโดดและในที่สุดก็คว้าดาบ ไม่มีการหนีจากมันแล้ว
“ก็ได้ เข้ามาเลย!” ริคุยิ้มเยาะราวกับว่าเขารู้ว่าเขาแทบไม่ต้องพยายาม โซระทนไม่ไหว
“ฉันจะลุยละ!”
ดาบไม้กระทบกระเทือน! โซระทุ่มตัวเองเข้าสู่การต่อสู้เหมือนที่วัคก้าสอนเขา เหวี่ยงตัวลงมาที่ริคุจากหัวของเขา กร๊าก กร๊าก ก๊าก ก๊ากๆๆๆ สไตล์ของโซระนั้นเน้นไปที่เกมรุกเป็นหลัก
“งะ!”
“นั่นละ โซระ! เดินหน้าต่อไป ผลักเขาลงไปในน้ำ!”
ขณะที่ วักก้า เชียร์เขา โซระก็เหวี่ยงวงสวิงครั้งใหญ่
“โอ๊ย!”
ดาบหลุดลอยออกจากมือของริคุและหมุนขึ้นไปในอากาศ แล้วชี้ลงบนพื้นทราย
“ว้าว!” ทีดัส เสียงดังลั่น
โซระหายใจหอบ ยื่นมือให้ริคุ ซึ่งล้มลงที่ด้านหลังของเขา
“ช การป้องกันของฉันลดลง”
“หรือว่าฉันเก่งกว่านาย!” โซระยิ้มและดึงริคุลุกขึ้นยืน จากนั้นก็เดินขึ้นไปบนเนินเขา “แข่งกันหาเสบียงกัน!”
“เอาล่ะ!” ริคุตอบปัดฝุ่นทรายแล้ววิ่งไปอีกทางหนึ่ง
“เฮ้ เฮ้ แข่งเพื่อเอาอะไร”
แต่คำถามของ วักก้า ไม่ใครได้ยินเมื่อโซระและริคุวิ่งไปซะก่อน
“เร็วๆ นี้สองคนนั้น และไคริด้วย… ฉันรู้สึกว่าพวกเขากำลังทำอะไรบางอย่าง…”
เซลฟีส่ายหัวและคิดอะไรเล็กน้อย
วักก้า ยักไหล่ “อืม พวกเขามีริคุ ดังนั้น ฉันจะไม่กังวลใช่ไหม”
“นั่นไม่ใช่ประเด็น!” เซลฟีพูดพลางเตะทราย
“มันไม่ยุติธรรม! ฉันก็อยากจะมีส่วนร่วมด้วย!” ทีดัสพยายามตามพวกเขา แต่โซระได้หายตัวไปในพุ่มไม้บนเนินเขาและริคุลงไปในทะเลแล้ว
“เห็ด… ฉันจะหาเห็ดได้ที่ไหนอีก?”
โซระเดินไปรอบ ๆ เนินเขาเพื่อค้นหาเห็ด ต้นที่เติบโตบนเกาะนี้กินได้หมด และไม่นานมานี้พวกมันยังปิ้งบนกองไฟด้วยซ้ำ หากพวกเขาวางแผนที่จะแล่นเรือข้ามมหาสมุทรเป็นเวลาหลายวัน เขาต้องหามากกว่านั้น
จากบนเนินเขา เขามองเห็นริคุกำลังรวบรวมสิ่งของ เขากำลังถือสิ่งที่ดูเหมือนผ้าชิ้นใหญ่
คงจะดีไม่น้อยที่เป็นริคุ…
ความคิดแล่นเข้ามาในอก รู้สึกเหมือนไม่มีอะไรมากไปกว่าอุบัติเหตุที่เขาสามารถเอาชนะการต่อสู้ด้วยดาบได้ โซระคือฝ่ายแพ้เสมอ ผลการเรียน การวิ่ง ไม่สำคัญหรอก—เขาไม่สามารถเอาชนะริคุได้ ถ้าเขาสามารถเอาชนะอะไรบางอย่างได้…
โซระสไลด์ลงมาบนเนินเขาและกระโดดลงไปในพุ้มไม้ที่หนาทึบที่ขึ้นข้างน้ำตก ทางนั้นก็มีทางเข้าถ้ำเล็กๆ มันเป็นจุดลับของพวกเขาที่โซระกับริคุพบแล้วบอกไคริ
“…ไม่ได้มาที่นี่มาซะกพักแล้ว…”
ภายในถ้ำเสียงคลื่นเงียบไปเป็นกระซิบ ยิ่งไปกว่านั้น พื้นที่ก็โล่งมาก เหมือนห้องใหญ่โต และที่ปลายอีกด้านของมัน—ประตูนั้น มันเป็นประตูใหญ่ แต่ไม่มีลูกบิดประตูหรืออะไรเลย มันอยู่ที่นั่นราวกับรอผู้มาเยือนจากที่ไหนสักแห่ง
ที่ผนังถ้ำข้างประตู มีเส้นขยุกขยิกเล็กน้อย
“…อยู่นั่น”
หลายปีก่อน ไคริและโซระวาดใบหน้าของกันและกันไว้บนผนัง และพวกเขายังอยู่ที่นี่ โซระก้มลงและสัมผัสที่ขีดเขียนเบาๆ
หากเขาทำได้ดีกว่าริคุ…
โซระหันไปทางที่มีเสียงเล็กน้อย “ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ?”
มันคือชายในชุดคลุมสีน้ำตาล
“ฉันมาเพื่อดูประตู” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น โซระมองไม่เห็นใบหน้าที่อยู่ใต้หมวกคลุมศีรษะ “โลกนี้เชื่อมโยงถึงกัน”
“คุณกำลังพูดเรื่องอะไร”
ชายคนนั้นไม่แสดงปฏิกิริยาต่อโซระและยังคงพูดต่อไป “โลกที่ผูกติดอยู่กับความมืด…ในไม่ช้าก็จะถูกกลืนกินอย่างสมบูรณ์…”
ทันใดนั้น ความหนาวเย็นก็แผ่ซ่านไปถึงกระดูกสันหลังของโซระ “แกเป็นใครกันแน่ แกทำให้ฉันคลั่ง! …แกมาจากไหนกันแน่?!”
เขาไม่ตอบคำถามแต่พูดช้าๆ ว่า “ยังมีอะไรอีกมากที่ต้องเรียนรู้ เธอรู้น้อยมาก”
“คุณมาจากอีกโลกหนึ่งใช่ไหม”
“เธอยังไม่ทราบว่ามีอะไรอยู่หลังประตู ผู้ที่ไม่รู้อะไรเลยจะไม่เข้าใจอะไรเลย”
โซระกำลังจ้องมองไปที่ชายลึกลับ แต่ตอนนี้เขามองไปที่ประตู
ประตูนั้น เขาคิด ประตูบานใหญ่นั้น… ไม่ใช่ว่าฉันเห็นประตูแบบนั้นที่อื่นเมื่อสักครู่นี้เองหรือ…?
“เฮ้ คุณเป็นใคร—”
โซระหันกลับมามองอีกครั้ง แต่ชายคนนั้นหายไปแล้ว
เมื่อเขาออกจากถ้ำ แสงแดดจ้าก็ทำให้เขากระพริบตา เกาะนี้แผ่ออกไปต่อหน้าเขาด้วยท้องทะเลและท้องฟ้าที่สดใส และสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในถ้ำดูเหมือนเป็นความฝัน
แขนที่เต็มไปด้วยเห็ดที่เขารวบรวมไว้จากในถ้ำ เขาเริ่มวิ่งลงไปที่ที่ไคริและริคุรออยู่
ชายคนนั้น—และประตู มันรู้สึกเหมือนฝัน และไม่มีใครจะเชื่อเขาถ้าเขาพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่หมู่เกาะเล็กๆ แห่งนี้ซึ่งเรียกว่าหมู่เกาะแห่งโชคชะตา ไม่มีสักคนเดียวที่พวกเขาไม่รู้จัก ไม่ใช่ใครก็ตามที่อยู่อีกฟากมหาสมุทร—ไม่ เดี๋ยวก่อน มีคนคนหนึ่ง
ไคริ
เธอมาจากอีกฟากหนึ่งของมหาสมุทร ผู้คนกล่าว ไคริมาจากอีกโลกหนึ่งข้ามมหาสมุทร ที่ไหนสักแห่งที่เราไม่เคยเห็นหรือเคยได้ยินมาก่อน นั่นเป็นเหตุผลที่เราจะไปหา…
“โซระ! คุณสายไปแล้ว!”
“ขอโทษ! มันยากที่จะหาเห็ดมากพอ…”
เมื่อหมดแรงจากการวิ่ง โซระก็เห็ดราให้ไคริดู ทันทีที่เขาเห็นหน้าเธอ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับชายแปลกหน้าก็หายไปจากใจของเขา ไคริและริคุยืนอยู่ข้างลำต้นของต้นไม้ที่สูงตระหง่าน
“ว้าว นายเจอมากจริงๆเหรอ!”
“ไม่เลวสำหรับนาย!”
ทั้งสองหัวเราะ ทำให้เขาคลายจากการหาเห็ด
“ใช่แล้ว โซระ นี่ดูเหมือนเรือใบที่ดีนะ นายว่าไหม?” ริคุกล่าว
โซระมองขึ้นไปที่ผ้าที่ผูกติดกับลำต้นของต้นไม้ราวกับธง “นายไปพบชิ้นส่วนที่ใหญ่ขนาดนั้นที่ไหน”
“โอ้ สถานที่ห่างไกล” ริคุยักไหล่และยิ้ม จากนั้นก็เริ่มปีนขึ้นไปบนลำต้น “ถ้ามีพายุ เราต้องปีนเสาและลดใบเรือ”
“ฉันรู้แล้วล่ะ”
ไคริมองดูพวกเขากลับไปกลับมาหัวเราะคิกคัก
ทั้งสามคนกำลังสร้างแพแพขนาดใหญ่ที่สวยงาม แพที่จะพาพวกเขาไปสู่โลกที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน พวกเขาต่อท่อนไม้หลายท่อนด้วยเชือกแล้วยืนขึ้นบนลำต้นเพื่อเป็นเสากระโดง จากนั้นใบเรือก็แล่นขึ้นไป ทำจากผ้าที่ริคุพบ โบกไปมาตามลมทะเล
“เธอดูเหมาะกับการเดินทะเลอยู่แล้ว!” ไคริอุทานออกมา
ริคุกระโดดลงจากเสา “ใช่ ในเรื่องนี้ เราสามารถไปได้ทุกที่ที่ต้องการ” เขากล่าว ขณะจ้องมองไปไกลเกินขอบฟ้าที่ราบเรียบอย่างสมบูรณ์แบบ พระอาทิตย์กำลังตกต่ำ ท้องฟ้าเปลี่ยนจากสีฟ้าใสเป็นสีแดงเข้ม
“เฮ้ โซระ” เขาพูดพลางมองดูเสาอีกครั้ง “เรายังไม่ได้ตั้งชื่อเรือของเราเลย”
“เฮอะ ถูกต้อง เราควร!” ไคริมองขึ้นไปที่เสาด้วย “เรือใบแบบนั้นย่อมต้องรับลมอย่างแน่นอน”
ใบเรือขยับไปอย่างเงียบ ๆ เหนือพวกเขา ใบเรือที่จะโดนลมและพาพวกเขาร่อนข้ามทะเล
“เราควรเรียกเธอว่าอะไรดี?”
จากการกระตุ้นเตือนของไคริ โซระก็เอ่ยถึงชื่อที่เขาคิดมาตลอดวัน “แล้ว…ไฮวินด์ล่ะ?”
“ไฮวินด์…” ริคุพูดซ้ำเบาๆ “เมื่อลมแรง เธอจะพาเราไปเท่าที่เราจะไปได้”
“ค่อนข้างดีใช่มั้ย” โซระกล่าว ริคุพยักหน้าให้เขา
“ไฮวินด์นั่นเอง!” ไคริยิ้มและจับกับเสา หันมองออกไปที่ทะเลเปิด “…มันจะมืดแล้วหรือเนี่ย”
ริคุและโซระเองก็เห็นว่าท้องฟ้าเหนือขอบฟ้าเป็นสีแดงสดเจิดจ้า และในไม่ช้าดวงอาทิตย์ก็จะหายไปเบื้องล่าง
“ถ้าเราจะไปสุดขอบทะเล… ฉันพนันได้เลยว่าเราจะพบโลกที่เธอมาจากไคริ”
โซระพูดเหมือนต้องการคำยืนยัน ไคริหันหลังช้าๆ จ้องมองไปไกลๆ
“เราไม่ทราบแน่ชัด”
“ถ้าเราไม่ไปดู เราจะไม่มีวันรู้” ริคุตอบพร้อมกับกอดอก
“นายคิดว่าเราจะล่องแพไปได้ไกลถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?” โซระกล่าว
ริคุมองมาที่เขาและหันกลับออกไปที่ทะเล “ก็… ถ้ามันไม่ได้ผล พวกเราจะคิดเรื่องอื่นกัน”
ดวงตะวันลาลับขอบฟ้า ให้ท้องทะเลและผืนทรายกลายเป็นสีแดง
พวกเขาดูฉากนี้ด้วยกันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่สำหรับโซระ วันนี้ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย บางอย่างทำให้เขาไม่สบายใจ
หลังจากนี้…จะเกิดอะไรขึ้นกับเรา?
ฉันอยากเห็นโลกอื่น เขาคิด
มีทะเลที่สงบเสมอแม้ว่าพายุจะมาเป็นครั้งคราว มีหาดทรายที่สวยงาม มีนกอยู่บนเนินเขาและแม้แต่เห็ดให้กิน และ…ริคุกับไคริ ทีดัส เซลฟี และวัคก้า พ่อกับแม่และคนอื่นๆในเมือง เพื่อนที่แสนวิเศษทั้งหมดที่เขาเคยสนุกด้วยที่เกาะแห่งโชคชะตา แต่ภูมิทัศน์ที่โซระเห็นก็เหมือนเดิมเสมอ ถ้าเขาสามารถเห็นโลกที่ต่างไปจากเดิม…บางทีบางสิ่งอาจเปลี่ยนไป
เขาจึงอยากจะลองไปที่อื่น
“สมมุติว่านายได้ไปยังอีกโลกหนึ่ง จะไปทำอะไรที่นั่น” ไคริถามริคุอย่างประหม่าเล็กน้อย “นายอยากเห็นเหมือนโซระไหม”
“อืม ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้จริงๆ มันก็แค่… ฉันเคยสงสัยมาตลอดว่าทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่บนเกาะนี้ หากมีโลกอื่นอยู่ที่นั่นทำไมเราถึงมาจบลงที่โลกนี้” ริคุหยุดครู่หนึ่งราวกับฟังคลื่นแล้วก็เดินต่อไป “และสมมุติว่ามีโลกอื่น ถ้าอย่างนั้นของเราก็เป็นแค่ส่วนเล็กๆ ในสิ่งยิ่งใหญ่กว่านี้…” จากนั้นเขาก็หันไปหาโซระและไคริ “งั้นเราก็จบลงที่อื่นได้ง่าย ๆ เหมือนกันใช่ไหม”
ส่วนเล็กๆที่ที่ยิ่งใหญ่กว่า มันค่อนข้างซับซ้อน ไม่ค่อยเข้าใจเลย โซระเลยล้มลงนอนบนแพ “ไม่รู้สิ”
ริคุมองมาที่เขาพร้อมกับถอนหายใจเล็กน้อยและเริ่มเดินลงไปที่ฝั่ง “นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องออกไปที่เนี่ยและค้นหา เพียงแค่นั่งที่นี่จะไม่เปลี่ยนแปลงอะไร”
โซระหันไปที่ทะเล มองตามริคุ
“มันเป็นเรื่องเดิมๆ แล้วฉันก็อยากไป”
“ช่วงนี้นายคิดมากไปเองหรือเปล่า” ไคริพูดเบาๆ
“ต้องขอบคุณเธอ ถ้าเธอไม่มาที่นี่ ฉันคงไม่คิดเรื่องนี้” ริคุเบือนหน้าหนีจากพระอาทิตย์ตกดินเพื่อมองดูเธอ “ขอบคุณนะไคริ”
คำพูดเหล่านั้นฟังดูจริงจังสำหรับโซระมากกว่าคำพูดใดๆ ที่เขาเคยได้ยิน เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ
“อืม ด้วยความยินดี…” ไคริพูดพร้อมกับหัวเราะเขินๆ แล้วหันกลับไปสู่ทะเลอีกครั้ง
“เอาละ… ฉันว่าฉันไปดีกว่า พวกคุณสองคนไม่ควรอยู่ดึกเกินไปเช่นกัน” ริคุออกเดินทางไปยังท่าเรือด้วยความเร็ว ราวกับว่าเขารู้สึกเขินอายขึ้นมาทันใดกับสิ่งที่เขาพูด
เมื่อมองตามเขา ไคริพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “รู้ไหม ริคุเปลี่ยนไปแล้ว”
“เธอหมายความว่ายังไง” โซระกล่าว ถ้ามีอะไรแตกต่างไปจากริคุ เขาคงบอกไม่ได้ ดูเหมือนริคุเป็นปกติสำหรับเขา
“ก็… อืม นายไม่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
“ไม่หรอก แค่เธอเท่านั้น”
ไคริดูเศร้าเล็กน้อยกับสิ่งนั้น แต่แล้วเธอก็โพล่งออกมาว่า “เฮ้ ไปล่องแพกันเถอะ—แค่เราสองคน!”
เธอมองโซระด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ฮะ? เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? เธอคือคนที่เปลี่ยนไป ไคริ”
“…อาจจะ”
เธอเริ่มเดินเตร่ไปที่ชายหาด บางสิ่งเล็กและสว่างหลุดออกจากกระเป๋าของเธอ
“ไคริ เธอทำของตก”
“โอ้—” เธอหยิบมันขึ้นมาอย่างระมัดระวังและแสดงให้เขาเห็น มันคือจี้ที่ทำจากเปลือกหอยผูกเข้าด้วยกันเป็นรูปดาว
“มันคืออะไร?”
“ฉันกำลังทำเครื่องรางของเปลือกหอยทาลัสซ่า ในสมัยก่อน พวกกะลาสีมักจะสวมมัน พวกเขาควรจะเดินทางอย่างปลอดภัย”
“เครื่องรางของกะลาสี ฮะ…”
โซระจ้องไปที่ของที่มีเสน่ห์ในฝ่ามือของไคริ
“ฉันกำลังสร้างมันขึ้นมา แม้ว่าพวกเราคนใดคนหนึ่งจะหลงทาง เราก็จะทำให้มันกลับมาที่นี่อย่างปลอดภัย …ดังนั้นเราสามคนจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
เธอวางมันเบา ๆ กลับเข้าไปในกระเป๋าของเธอ ตะวันลับขอบฟ้าไปแล้วครึ่งนึง
“รู้ไหม ตอนแรกฉันก็กลัวนิดหน่อย แต่ตอนนี้ฉันพร้อมแล้ว” ไคริมองไปที่โซระ พูดเหมือนกับว่าเธอตัดสินใจแล้ว “ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนหรือเห็นอะไร ฉันรู้ว่าสามารถกลับมาที่นี่ได้เสมอ”
เขาวิ่งไปหาเธอ “ใช่แน่นอน!”
ฉันยังอยากกลับไปที่ เกาะแห่งโชคชะตา (เดสตินี่ไอแลนด์) เหมือนกัน เขาคิด ฉันอยากเห็นโลกอื่น แต่ฉันจะกลับมา สู่ท้องทะเลและท้องฟ้าและทุกๆ คนที่นี่ ที่แห่งนี้กับไคริและริคุ
“ฉันดีใจ… โซระ อย่าเปลี่ยนไปเลย”
“ฮะ?”
ไคริยิ้มให้กับเสียงที่ตกใจของเขา “ฉันรอไม่ไหวแล้ว เมื่อเราออกเดินทาง มันจะดีมาก”
“ใช่… เราจะทำให้สำเร็จอย่างแน่นอน”
พระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าไปแล้ว คลื่นยังคงดำเนินต่อไปด้วยความเร่งรีบที่สงบและนุ่มนวล
———————————————————————————————————————————————————-
เสียงแตรดังสนั่นดังสนั่น
ปราสาทตั้งตระหง่านเหนือท้องฟ้าสีครามสดใส คนใช้ไม้กวาดกวาดล้างทำความสะอาดในตอนเช้า โดนัลด์เดินผ่านพวกเขา หน้าอกพองออก หางเดินเตาะแตะไปมา ในฐานะนักเวทย์ของราชวงศ์ ภารกิจแรกของเขาสำหรับวันนี้คือการทักทายกษัตริย์
“อะ-แฮ่ม!”
เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดและเคาะประตูใหญ่เป็นสิบเท่า ประตูขนาดจิ๋วที่เจาะเข้าไปในประตูบานใหญ่ก็เปิดออก และเขาก็เข้าไปในห้องโถงใหญ่
ที่นี่ ในห้องที่ใหญ่ที่สุดในปราสาท มีบัลลังก์ของกษัตริย์ และโดนัลด์ก็เดินขึ้นไปบนพรมแดงยาว
“อรุณสวัสดิ์ ฝ่าบาท! ยินดีที่ได้เห็น…แควคฺ(เสียงเป็ดร้อง)?”
พระราชาน่าจะนั่งอยู่ที่นั่น แต่บัลลังก์นั้นว่างเปล่า แทนที่จะเป็นกษัตริย์ สุนัขของกษัตริย์ พลูโต โผล่ออกมาจากข้างหลังมัน
“พลูโต?”
เมื่อได้ยินชื่อของเขา ดาวพลูโตก็วิ่งเหยาะๆ ไปที่โดนัลด์ เขาถือซองจดหมายสีขาวไว้ในปากของเขา
“… แก๊ก?”
ดาวพลูโตยื่นหัวออกมา รอให้โดนัลด์หยิบซองจดหมาย โดนัลด์ทำหน้าบึ้ง แล้วเปิดออกก็พบกับกระดาษโน๊ตแผ่นเดียว ทันทีที่ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่งานเขียน…
“กวาวาวาวาวาวา! ควัก!”
โดนัลด์วิ่งกลับออกจากห้องโถงใหญ่ ตะโกนออกไปจนสุดทาง
โดนัลด์,
ขออภัยที่ต้องรีบออกไปโดยไม่บอกลา แต่ปัญหาใหญ่กำลังก่อตัว และไม่มีเวลาให้เสียอีกแล้ว ฉันควรออกไปทันที
ดวงดาวกะพริบทีละดวง และนั่นก็หมายความว่าหายนะอยู่ไม่ไกลหลัง
ฉันเกลียดที่จะทิ้งพวกคุณทุกคนไว้ แต่ฉันต้องไปตรวจสอบมัน
ในฐานะราชา ฉันขอให้คุณและกู๊ฟฟี่ทำอะไรซักอย่าง
มีใครบางคนอยู่ที่นั่นพร้อมกับ “กุญแจ”—กุญแจสู่ความอยู่รอดของเรา ฉันอยากให้คุณสองคนหาเขาเจอและอยู่กับเขา เข้าใจมั้ย?
เราต้องการกุญแจนั้น มิฉะนั้นเราจะเจอความหายนะ
ไปที่ทราเวิร์สทาวน์และหาชายคนหนึ่งชื่อลีออน เขาจะชี้ให้คุณไปในทิศทางที่ถูกต้อง
ป.ล. นายจะขอโทษมินนี่เพื่อฉันไหม ขอบคุณเพื่อน
นั่นคือข้อความที่เขาทิ้งไว้ จดหมายที่สำคัญมากจากกษัตริย์อันเป็นที่รัก—และเพื่อนรักของพวกเขา ถ้าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง อะไรๆ ก็ร้ายแรง ปัญหาประหลาดที่ดวงดาวหายวับไปจากท้องฟ้ายามราตรีและภัยพิบัติระหว่างทาง นี่หมายความว่ากษัตริย์ได้เข้าไปพัวพันกับบางสิ่งที่อันตรายจริงๆ หรือเปล่า?
โดนัลด์พุ่งลงไปตามทางเดินยาวและออกไปที่สวน นั่นคือสิ่งที่เขาพบกู๊ฟฟี่ กัปตันของอัศวินแห่งราชวงศ์
“กัปตันกู๊ฟฟี่! นี่มันแย่แล้ว!”
กู๊ฟฟี่หลับสนิท โดนัลด์พยายามปลุกเขาให้ตื่นแต่ไม่เป็นผล
“กู๊ฟฟี่!” เสียงตะโกนของเขาก้องกังวานในลานบ้านอันเงียบสงบ แต่กู๊ฟฟี่ก็ไม่หวั่นไหว ตอนนี้หมดความอดทนแล้วโดนัลด์จึงดีดนิ้วและตะโกนว่า “ทันเดอร์!”
สายฟ้าแลบเล็กๆ กระทบปลายจมูกสีดำของกู๊ฟฟี่
“อาฮยอก?” กู๊ฟฟี่กระพริบตาสองสามครั้งและในที่สุดก็เห็นโดนัลด์ “สวัสดี โดนัลด์ อรุณสวัสดิ์ อากาศดีใช่ไหม—”
โดนัลด์ตัดคำทักทายที่ไร้ความกังวลของเขาออกไป “เรา-เรามีปัญหาใหญ่!”
“ปัญหา?”
“ทีนี้อย่าบอกใครนะ!”
“ใครก็ตาม? บอกอะไรพวกเขา”
“ก็บอกแล้วไง ความลับสุดยอด!” โดนัลด์พูดพลางกระพือแขน
กู๊ฟฟี่ไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เร่งด่วนนัก เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆ และยืดออก มองไปที่โดนัลด์ “…ราชินีมินนี่?”
“ไม่ใช่แม้แต่ราชินี!”
“เดซี่?”
“ไม่ใช่เดซี่แน่นอน!”
“สวัสดีครับ คุณผู้หญิง”
กู๊ฟฟี่ มองข้ามไปด้านหลังของโดนัลด์และพยักหน้า
“…เอ่อ…?”
ในที่สุดเมื่อรู้ว่ากู๊ฟฟี่หมายถึงอะไร โดนัลด์จึงหันไปหาควีนมินนี่และเดซี่แฟนสาวของเขา
“วุ่นวายอะไรกัน โดนัลด์”
“แก๊ก…กาวาวาวาวา…”
เมื่อได้ยินเสียงของราชินี โดนัลด์ก็เริ่มกระพือปีกอีกครั้ง เดซี่กระแอมในลำคอของเธออย่างแหลมคม
ระฆังของปราสาทส่งเสียงบอกเวลา โดนัลด์ กู๊ฟฟี่ เดซี่ และควีนมินนี่อยู่ในห้องของพระราชา สนทนาอย่างจริงจัง
“…มันเป็นอย่างนั้น” โดนัลด์กล่าวหลังจากอธิบายให้คนอื่นๆ ฟัง
“โอ้ที่รัก! นี่หมายความว่าอะไร?” เดซี่กังวล
“หมายความว่า…เราแค่ต้องวางใจในพระราชา” มินนี่ตอบเบาๆ
“กาวร์ช ฉันหวังว่าเขาจะไม่เป็นไร” กู๊ฟฟี่พูดอย่างไม่เร่งรีบเหมือนเคย
โดนัลด์เตะเขาที่หน้าแข้งและพูดด้วยความมุ่งมั่น “ฝ่าบาท! อย่ากังวล เราจะตามหาพระราชา และ ‘กุญแจ’ นี้”
“ขอบใจ”
“เดซี่” โดนัลด์ถาม “คุณช่วยดูแลราชินีได้ไหม”
“แน่นอน ระวังตัวไว้นะทั้งสองคน” เดซี่เองก็ค่อนข้างนิ่ง เธอจะสามารถปกป้องปราสาทและราชินีได้หากพวกเขาไม่อยู่
“โอ้ และโดนัลด์พาเขาไปด้วย” พระราชินีทรงชี้ไปทาง “เขา”—แต่โดนัลด์ไม่เห็นใครที่นั่น
“เอ่อ…ใคร?”
จากนั้นโดนัลด์เห็นเขากระโดดขึ้นและลง “ที่นี่!”
“…เขา?”
เขาตัวเล็กกว่าโดนัลด์หรือกู๊ฟฟี่มาก เขาสวมสูทตัวเล็กๆ และหมวกไหม ซึ่งเขาสวมชุดสุภาพ และคำนับพวกเขา
“คริกเก็ตเป็นชื่อ จิมมี่ คริกเก็ต ยินดีให้บริการ”
และจิมมี่ก็กระโดดขึ้นไปบนหมวกของโดนัลด์
“ว้าก!”
“ฉันจะอยู่อย่างสงบสุขแบบนี้ ไม่ต้องห่วง!” ด้วยเหตุนี้ จิมินี่จึงกระโดดเข้าไปในกระเป๋าของโดนัลด์และทำตัวเหมือนอยู่บ้าน
“จิมมี่บอกว่าโลกของเขาหายไปด้วย” ควีนมินนี่ลดขนตายาวของเธอ
“…หายไป?” กู๊ฟฟี่กล่าว
จิมินี่โผล่หัวออกมาจากกระเป๋าของโดนัลด์อีกครั้ง คิ้วของเขาขมวด “ถูกตัอง. ทั้งหมดก็หายไป ทุกคนกระจัดกระจาย—ฉันเป็นคนเดียวที่มาถึงปราสาทแห่งนี้”
“บางทีคุณอาจจะสามารถค้นพบคนอื่นๆ จากโลกของคุณ จิมินี่” ราชินีกล่าว
จิมินี่กระโดดออกไปบนโต๊ะ สวมหมวกให้โดนัลด์และกู๊ฟฟี่อีกครั้ง
“ดังนั้น มันเป็นอย่างนั้น ขอบคุณที่พาผมไปด้วย”
“ก็ได้ แต่…” โดนัลด์มองไปที่ราชินี
“นอกปราสาทนี้ คุณต้องไม่ให้ใครรู้ว่าคุณมาจากโลกอื่น” ราชินีบอกพวกเขาอย่างหนักแน่น
“โอ้ เป็นความลับ—ใช่ไหม” กู๊ฟฟี่กล่าว
“ถูกต้อง เพื่อรักษาระเบียบของแต่ละโลก” โดนัลด์ตอบ เขาและคนอื่นๆ สามารถออกจากปราสาทดิสนีย์และเดินทางไปยังโลกอื่นได้ หากความลับถูกเปิดเผย คนอื่นอาจพยายามข้ามไปมาระหว่างโลกและระเบียบก็จะพังทลาย
ความเงียบเข้าปกคลุมภายในห้อง ราชินีพูดอย่างสดใสเพื่อปัดเป่ามัน “เรือกัมมี่ของคุณน่าจะพร้อมในไม่ช้า เราหวังว่าคุณจะกลับมาอย่างปลอดภัย โปรดช่วยพระราชา”
โดนัลด์คำนับด้วยมือของเขาที่หน้าอกของเขา กู๊ฟฟี่ กลับคำนับเพื่อไล่เขาออกไป…
“แกเองก็มาด้วย!” เขาคว้าแขนกู๊ฟฟี่แล้วลากเขาออกไป
โรงงานเรือกัมมี่ ตั้งอยู่ที่ปลายสุดของบันไดเวียนยาวที่คดเคี้ยวอยู่ใต้ปราสาท พัฟของไอน้ำเพิ่มขึ้นจากการเคี้ยวเครื่องจักรที่กระทบกระเทือน ในระหว่างนั้น เรือจรวดสีส้มลำเล็กๆ นั่งรอโดนัลด์และกู๊ฟฟี่ นี่เป็นเรือประเภทเดียวที่สามารถบินระหว่างโลกได้—เรือกัมมี่
มือวิเศษขนาดใหญ่กำลังเตรียมเรือออกเพื่อทำการตรวจสอบขั้นสุดท้าย
“โดนัลด์ ดั๊ก เปิดตัวลูกเรือ!” เขาพูดใส่ท่อขนาดใหญ่ และเสียงของเขาก้องไปทั่วห้องควบคุม “เธอพร้อมที่จะไปหรือยัง”
ลูกเรือทั้งสองทำความเคารพอย่างฉลาดเป็นการตอบแทน คนที่มีจมูกสีดำคือ ชิป ผู้ออกแบบ และผู้ที่มีจมูกสีแดงคือ เดล ช่างเครื่อง ชิปดึงคันโยกขนาดใหญ่ในห้องควบคุมและทั้งโรงงานก็เริ่มส่งเสียงครวญคราง
“เกิดอะไรขึ้น?” กู๊ฟฟี่สงสัย ทันใดนั้นก็มีมือวิเศษขนาดใหญ่หยิบขึ้นมา “อา-ไฮอิป์!”
“เงียบไปเลย!” โดนัลด์ตะคอก และมือวิเศษอีกอันก็จับหางเสือว้ จิมินี่เกือบหลุดออกจากกระเป๋า และเกาะชายเสื้อของโดนัลด์เพื่อรักษาชีวิตอันเป็นที่รัก
“อาจจะไปง่ายขึ้นอีกนิด…” อย่างที่กู๊ฟฟี่พูด พวกเขาก็ล้มตัวลงนอนในห้องนักบิน พลูโตที่ตามพวกมันมาซักพักก็กระโดดเข้ามาด้วย
“พลูโต!” โดนัลด์อุทาน พลูโตเห่าตอบ
ห้องนักบินปิดได้อย่างราบรื่นโดยทั้งสี่คนอยู่ข้างใน และประตูที่ด้านหน้าของโรงงานก็เปิดออก เรือกัมมี่ ค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้นสู่ตำแหน่งปล่อย
“กอร์ส ฉันค่อนข้างประหม่า” กู๊ฟฟี่ กล่าว
“—เงียบ มันจะไม่เป็นไร”
เช่นเดียวกับที่โดนัลด์ดุเขา เรือกัมมี่ก็ถึงจุดปล่อยตัว
ราชินีมินนี่และเดซี่ได้มาเฝ้าพวกเขา “ได้โปรดช่วยพระราชา…และโลก…”
คำวิงวอนเบาๆ ไปไม่ถึงห้องนักบิน แต่โดนัลด์ยกนิ้วให้และขยิบตาให้ราชินีและเดซี่
เครื่องยนต์สตาร์ทด้วยระเบิด! และเรือลำน้อยก็สั่นสะเทือน
“ออกตัว!” โดนัลด์ชี้ไปที่ลู่วิ่งข้างหน้า—แต่ลูกศรชี้ลงตรงนั้น “แค๊วก?!”
หลุมบนพื้นเปิดออกและดูดเข้าไปในเรือกัมมี่ มันร่วงหล่นลงมาเรื่อยๆ และในที่สุดก็โผล่ออกมาจากอีกด้านหนึ่งของปราสาทดิสนีย์คว่ำ จากนั้นปรับตัวเองให้ตรงและพุ่งเข้าสู่ดวงดาว
ฟ้าแลบวาบ และในช่วงเวลาเดียวกัน ฝนก็ตกลงมาบนหลังคา
“…ฝน?”
โซระลุกขึ้นนั่งและมองออกไปนอกหน้าต่าง บ้านของเขาอยู่บนเกาะที่ใหญ่กว่า ห่างจากเกาะเล็กๆ ที่เขาและเพื่อนๆ ไปเล่นอยู่เสมอ บ้านหลังเล็กในเมืองเล็กๆ—นั่นคือที่ที่เขาอาศัยอยู่ ตั้งแต่กลับมาถึงบ้าน เขาก็เว้นระยะห่าง มองขึ้นไปบนเพดาน คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ และสิ่งที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้
ฝนเริ่มตกหนักขึ้น ฝนที่ตกหลังพระอาทิตย์ตกดินไม่ได้หายากนักที่นี่ ปกติทะเลที่นี่จะสงบ แต่นานๆ ทีจะมีฝนหรือพายุ
ยังคง…
สายฟ้าแลบวาบอีกครั้ง โซระบอกได้…
“มันมาจากเกาะของเรา!”
เขากระโดดลงจากเตียง
โซระนั่งเรือพายขนาดเล็กๆ แล้วรีบไปที่เกาะของพวกเขา มีแนวปะการังขนาดใหญ่ที่สวยงามล้อมรอบ ดังนั้นอะไรก็ตามที่น้อยกว่าพายุเฮอริเคนจะไม่สร้างความเสียหายมากนัก แต่ในตอนนี้มีแพที่น่าเป็นห่วง
ถ้าแพถูกพัดไป…
โชคดีที่คลื่นยังไม่สูงมากนัก แพควรจะไม่เป็นไรถ้าเขาผูกมันแน่นกับต้นมะพร้าว
ฟ้าแลบม้วนตัวเข้าปกคลุมเกาะ โซระแหงนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ไร้ดาวและเห็นลูกบอลพลังงานมืดที่ส่องแสงระยิบระยับลอยอยู่ในอากาศ “นั่นอะไรน่ะ!?”
เมื่อเขาปีนขึ้นไปบนท่าเรือ เขาเห็นว่ามีเรือลำเล็กอีกสองลำ
“ริคุกับไคริอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?”
เขาวิ่งจากท่าเรือไปที่ชายหาด แต่มีเงาบางอย่างลอยขึ้นมาจากพื้นขวางทางของเขา
“…เกิดอะไรขึ้น?!”
เขาเหวี่ยงดาบไม้ไปรอบๆ และรู้สึกเหมือนโดนอะไรบางอย่าง แต่เงาไม่หายไป อันที่จริงก็ปรากฏมากขึ้นเรื่อยๆ
“เอ่อ พวกมันมาเรื่อยๆ นะ…” โซระเลิกพยายามทุบตีพวกมันและวิ่งไปตามชายหาด มองหาไคริและริคุ ลมกลืนเสียงของเขาขณะที่เขาตะโกนชื่อพวกเขา ที่น้ำตกเขาหยุดและมองไปรอบๆ จากนั้นเขาก็เห็นมัน—ที่หน้าพุ่มไม้ซึ่งซ่อนเส้นทางไปยังจุดลับของพวกเขา มีประตูสีขาวบานใหญ่
“อะไรนะ…?”
ทันใดนั้นเขาก็จำชายแปลกหน้าที่เขาพบในตอนบ่ายได้
ในไม่ช้าก็จะถูกบดบังจนหมดสิ้น
ไม่มีทาง โซระคิด แต่เขาพูดแบบนั้นแน่ๆ… อย่างไรก็ตาม ฉันต้องหาริคุและไคริให้พบ
โซระถือดาบไม้ของเขาไว้กับเงามืด มองไปรอบ ๆ อีกครั้ง
“ริคุ!”
เขาสามารถเห็นริคุยืนอยู่ในความมืด หันหน้าไปทางทะเล ผมสีเงินของเขาปลิวไสวตามลมที่โหยหวน
โซระวิ่งไปหาเขา “ไคริอยู่ไหน? ฉันคิดว่าเธออยู่กับนาย!”
ริคุค่อยๆหันกลับมา “ประตูเปิดแล้ว…”
“ริคุ?”
มีบางอย่างไม่ถูกต้องเกี่ยวกับเขา เขาแตกต่างออกไป แล้วประตูนี้มันเกี่ยวอะไรด้วย? เขาหมายถึงประตูสีขาวนั่นเหรอ? หรือ…
“ประตูเปิดแล้ว โซระ! ตอนนี้พวกเราสามารถไปโลกภายนอกได้แล้ว!” ริคุพูดอย่างเร่งรีบ แววตาของเขาดูตื่นเต้นแปลกๆ
“นายกำลังพูดเรื่องอะไร? เราต้องหาไคริให้พบ!”
“ไคริมากับพวกเรา!” ริคุตะโกนสุดเสียง “เมื่อเราก้าวผ่าน เราอาจจะไม่สามารถกลับมาได้ แต่นี่อาจเป็นโอกาสเดียวของเรา เราไม่สามารถปล่อยให้ความกลัวหยุดเราได้! ฉันไม่กลัวความมืด!”
ขณะที่เขาเดินต่อไป พลังงานมืดที่น่าขนลุกก็รวมตัวกันเหนือศีรษะของเขา
“…ริคุ?”
“ไปกันเถอะโซระ!”
ริคุเหยียดมือออกยิ้มๆ แต่ที่เท้าของเขา ความมืดก็รุมเร้าและขยายตัว บิดตัวไปรอบขาของเขา—และในชั่วพริบตา มันก็ปกคลุมเขาอย่างสมบูรณ์
“ริคุ!”
โซระพยายามวิ่งเข้าหาเขา แต่เมื่อเขาก้าวเข้าไปในความมืดนั้น ร่างกายของเขาก็เริ่มบิดเป็นเกลียวเช่นกัน
ริคุยิ้มท่ามกลางความมืดมิด ริคุเรียกชื่อเขา “…โซระ…”
แต่โซระไม่สามารถติดต่อเขาได้ ริคุจมอยู่ในความมืด และในขณะที่โซระกำลังจะถูกกลืนกินก็มีแสงส่องออกมาจากข้างในและขับไล่มันออกไป
ชั่วขณะหนึ่งโซระต้องหลับตากับความสว่าง เมื่อเขาเปิดมันอีกครั้ง ก็มีกุญแจยักษ์ส่องแสงอยู่ในมือของเขา เสียงหนึ่งก้องอยู่ในหัวของเขา—
คีย์เบลด…
ราวกับรู้ดี เงามืดก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นดินอีกครั้ง โซระเหวี่ยงกุญแจ – คีย์เบลด – ไปที่พวกมัน และคราวนี้พวกมันก็หายตัวไป
“…ริคุ?” ด้วยคีย์เบลดที่อยู่ในมือเขากำอย่างแน่นหนา โซระมองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นริคุทุกที่ “ริคุ! นายอยู่ที่ไหน ริคุ!”
โซระวิ่งไปพร้อมกับเหวี่ยงคีย์เบลดในขณะที่เขาค้นหา ไม่ว่าเขาจะเอาชนะสิ่งเร้นลับมากมายเพียงใด ก็ยิ่งผุดขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเขาก็อยู่หน้าประตูสีขาวอีกครั้ง
“…ฮะ?”
ประตูเปิดออก ราวกับจะเชิญเขาเข้าไปข้างใน นี่เป็นที่เดียวที่เหลืออยู่บนเกาะที่ไคริและริคุสามารถอยู่ได้ โซระวิ่งไปที่ประตู
“ริคุ… ไคริ!”
ที่นั่นมีถ้ำ—จุดลับของพวกเขาเหมือนเดิม ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือประตูเรืองแสงในตอนท้าย และที่หน้าประตู ไคริยืนมองอย่างเงียบๆ
“ไคริ!” โซระพุ่งเข้าหาเธอ
เธอหันมามองเขาช้าๆและเศร้า “โซระ…?”
ขณะที่เธอเอื้อมมือไปหาเขา ประตูก็เริ่มเปิดออก ความมืดดำหมึกปะทุออกมา พัดเธอเข้าหาเขาราวกับระเบิดจากการระเบิด เขาพยายามจะจับเธอไว้ในอ้อมแขน—แต่ร่างกายของเธอก็จางหายไป เธอเดินผ่านเขาและหายตัวไป
ราวกับว่าเธอถูกดูดเข้าไปในตัวโซระเอง เขาเรียกชื่อเธอ แต่ด้วยความเร่งรีบ โซระกับประตูและเกาะต่างปลิวไปตามสายลม
“มันเกิดอะไรขึ้น—?!”
โซระพุ่งออกไปบนทราย โซระทุบพื้นด้วยหมัดของเขา ห่างออกไปเพียงไม่กี่นิ้ว พื้นดินก็หล่นลงมาเหมือนหน้าผา เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นทรงกลมมืดที่ปกคลุมทั่วทั้งเกาะ และมีเงาดำขนาดใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา
นี่ไม่ใช่เกาะแห่งโชคชะตาอีกต่อไปแล้ว เขาคิด
ริคุไม่อยู่ ไคริก็ไปแล้วเช่นกัน
แล้วฉันยังอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
โซระยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ เงามหึมาพุ่งเข้าใส่เขา ผลักเขาให้ล้มลง
เขาคร่ำครวญ และคีย์เบลดก็ส่องแสงอยู่ในมือของเขา
“พลังหลับใหลอยู่ในตัวเ้จา ให้ทำมันก่อตัวขึ้น…และมันจะให้ความแข็งแกร่งแก่เจ้า”
ฉันรู้สึกเหมือนมีคนกำลังพูดกับฉัน พลังที่หลับใหลอยู่ภายในตัวฉัน…? ฉันไม่มีพลังอะไร ฉันทำได้เพียงแค่เอาชนะริคุเท่านั้น แล้วยังไง…
“ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนหรือเห็นอะไร ฉันรู้ว่าสามารถกลับมาที่นี่ได้เสมอ”
แต่ไคริก็หายตัวไป ริคุด้วย และตอนนี้แม้แต่เกาะก็กำลังจะสูญสลายไป เราจะกลับมาที่นี่ได้จริงๆ เหรอ? เราทั้งสามคน?
“ทำให้ทั้งสามคนอยู่ด้วยกันได้ตลอดไป”
โซระนึกถึงรอยยิ้มของไคริ ไคริ ริคุ กับฉัน ดังนั้นเราจะอยู่ด้วยกันเสมอ เพื่อเราจะได้กลับมาที่นี่
คีย์เบลดส่องแสงเจิดจ้าราวกับว่ามันตอบสนองต่ออารมณ์ของโซระ ไม่มีทางที่ฉันจะแพ้ ฉันสามารถไปดูโลกอื่น เราสามคนจะได้วิ่งบนชายหาดด้วยกัน…
เขายืนขึ้นและกระโดดอย่างใหญ่โต และการโจมตีของเขากลายเป็นแสงที่ส่องกระทบเงา
“ย๊าาาา! ฉันจะไม่แพ้!”
เขาใช้คีย์เบลดสองสามครั้ง และบาดแผลที่เกิดจากแสงยังคงปรากฏบนเงายักษ์
“นายจะเอาชนะฉันไม่ได้!”
โซระรู้สึกว่าคีย์เบลดทะลุอะไรบางอย่าง และเงาก็ส่งเสียงคำรามมหาศาล
“…ฉันทำมัน…”
เงาถูกดูดเข้าไปในรูปวงกลมทมิฬที่อยู่เบื้องบน ตะโกนด้วยความโกรธ
“ไคริ…” โซระกระซิบ ก่อนที่เขาจะหายใจได้อีก รูปวงกลมก็ส่งเสียงโห่ร้องและโหยหวน ขยายตัวขึ้นพร้อมลากสิ่งที่เหลืออยู่ของเกาะเข้าไปพร้อมกับโซระ ด้วยเสียงคำรามที่น่ากลัว มันกลืนต้นมะพร้าว เรือพาย แม้แต่ทะเล…
โซระพยายามยึดซากสะพานไม้ไว้ แต่แรงมหาศาลทำให้เขาลอยออกไป ในวงกลมที่มืดมิดและหายตัวไปในซากปรักหักพัง
![เล่ห์รักกลกาล [ส่วนที่ 1 ภาคสยบใต้หล้า]](https://i1.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/4197.jpg?resize=151,215 "เล่ห์รักกลกาล [ส่วนที่ 1 ภาคสยบใต้หล้า]")