“ขอบใจนะ ฝากตัวด้วยล่ะ คุณชิมิสึ”
“อื้ม”
ผมนั่งลงข้างๆคุณชิมิสึ
ระหว่างเรามันคือตำแหน่งเดียวกับกับที่อยู่ในห้องเรียนเป๊ะๆเลยผมก็เลยค่อนข้างสบายใจ
“หมดเวลาแล้ว”
อาจารย์มองดูรอบๆห้องศิลปะ ผมเองก็มองไปรอบๆเช่นกันแต่ก็ไม่เห็นใครที่ยังไม่มีคู่
“ดูเหมือนว่าจะจับคู่กันครบแล้วสินะงั้นก็มาเริ่มกันเลย พวกเธอตัดสินใจกันเลยว่าจะวาดใครก่อนแต่อย่าคิดนานล่ะ ครูให้เวลาคิดสามสิบวินาที”
อาจารย์ปรบมือและเริ่มมองดูนาฬิกาอีกครั้ง
“คุณชิมิสึอยากวาดก่อนหรืออยากวาดทีหลังล่ะ?”
“ยังไงก็ได้ นายเลือกเลย”
เอาตรงๆผมก็ไม่ได้อะไรกับที่เธอพูดหรอกแต่ถ้าคุณชิมิสึว่ามาแบบนั้นงั้นผมก็จะตัดสินใจเอง
“ถ้างั้นผมขอวาดก่อนได้รึเปล่า?”
“อื้อ”
อาจารย์ละสายตาจากนาฬิกา ดูเหมือนว่าเวลาได้ผ่านไปสามสิบวินาทีเรียบร้อยแล้ว
“ตัดสินใจกันได้แล้วนะ? งั้นคนที่วาดก่อนก็เตรียมสมุดสเก็ตซ์ให้พร้อมส่วนคนที่วาดทีหลังก็ให้เลื่อนเก้าอี้ให้ออกห่างจากโต๊ะนิดหน่อยเพื่อให้หันหน้าเข้าหากับคนที่วาดก่อนได้ พวกเธอมีเวลาสิบนาทีในการวาดรูปส่วนคนที่ถูกวาดก็ควรจะอยู่ในอิริยาบถท่าทางสบายๆเพราะเธอจะต้องอยู่นิ่งๆเป็นเวลาสิบนาที ถ้าพร้อมแล้วก็เริ่มได้เลย”
ทันทีที่สิ้นประโยคของอาจารย์นักเรียนกว่าครึ่งก็ดึงสมุดสเก็ตซ์ภาพออกมาและเตรียมดินสอเสร็จสรรพในขณะที่อีกครึ่งนึงก็ขยับเก้าอี้เข้าหาคนที่จับคู่และโพสต์ท่าทาง
ผมเปิดหน้าเปล่าในสมุดสเก็ตซ์ภาพแล้วหยิบดินสอวาดรูปออกจากกล่องดินสอ
ผมมองไปที่คุณชิมิสึที่นั่งหันหน้ามาทางผมเรียบร้อยแล้ว ขณะที่นักเรียนคนอื่นๆที่เป็นแบบวาดนั่งกอดเข่าแต่คุณชิมิสึกอดอกของเธออีกอย่างก็ยังนั่งไขว่ห้างอีกด้วย
“คุณชิมิสึเอามืออยู่ตรงนั้นมันจะดีเหรอ?”
“แบบนี้มันสะดวกกว่า………หรือนี่ชั้นควรเอามือมาวางบนเข่างั้นเหรอ?”
คุณชิมิสึกระซิบกระซาบอย่างกระวนกระวายด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่มีเพียงผมที่ได้ยิน
“ก็ถ้าเธอสะดวกล่ะก็ไม่เป็นไรหรอก”
“นั่นสินะ งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก”
คุณชิมิสึดูโล่งอกถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้เผยออกมาผ่านทางน้ำเสียงของเธอก็ตาม
“ดูเหมือนทุกคนจะพร้อมกันแล้วถ้างั้นก็เริ่มลงมือได้เลย”
ด้วยเสียงของอาจารย์นักเรียนที่เป็นคนวาดก่อนรวมถึงตัวผมก็เริ่มลงมือทันที
ผมเลือกที่จะวาดโคร่งร่างก่อน ผมมองไปที่คุณชิมิสึเธอมีผมยาวสีดำเงางามแขนขาเรียวยาวและตัวสูงกว่าผู้หญิงทั่วไปและขาของเธอก็นั่งไขว่ห้างซึ่งมันก็ดึงดูดสายตาผมให้สนใจขาของเธออย่างช่วยไม่ได้
“นี่ฮอนโด…มือหยุดแล้วนะ”
“ทะ-โทษที”
ผมสะดุ้งตอนที่ได้ยินเสียงของเธอทักท้วง ผมงุ่นง่านกับการจ้องมองคุณชิมิสึจนมือไม่ขยับและก็สัมผัสได้ถึงการถูกจ้องเขม็งอีกครั้งหรือว่าเธอจะรู้ตัวแล้วว่าเรากำลังแอบมองขาอ่อนของเธอนะ?
ผมรีบลงมือร่างภาพและก็ร่างเค้าโครงของเธอเสร็จได้ภายในเวลาไม่ถึงครึ่งของเวลาที่กำหนดเลยด้วยซ้ำแต่ถึงยังไงผมก็เว้นรายละเอียดบางจุดเอาไว้เพื่อความรวดเร็วแล้วเพื่อที่จะได้วาดส่วนที่ผมเว้นเอาไว้อย่างใบหน้าผมก็กรอกสายตาไปยังใบหน้าของคุณชิมิสึ
(คุณชิมิสึเป็นผู้หญิงที่สวยเอาเรื่องเลยแฮะ…..)
ตาคม ขนตายาว จมูก ริมฝีปาก และส่วนอื่นๆของใบหน้าก็มีความชัดเจนและผมคิดว่าใครก็ตามที่เห็นหน้าเธอก็ต้องพากันชมว่าสวยกันหมดอันที่จริงตามที่โทชิยะเล่าให้ฟังก็คือผู้ชายหลายคนอยากจะคบกับเธอถ้าหากว่าไม่ติดเรื่องที่เธอมีนิสัยแบบนั้นล่ะก็นะ
ขณะที่ผมจ้องหน้าคุณชิมิสึเพื่อวาดเก็บรายละเอียดจู่ๆคุณชิมิสึก็เบือนหน้าหนีไปเฉยเลย…….
“คุณชิมิสึ? พอดีผมกำลังวาดหน้าของเธอน่ะ ยังไงรบกวนช่วยอยู่นิ่งๆได้ไหม”
“ก็……นาย……”
จากการเคลื่อนไหวของริมฝีปากของเธอบอกได้ว่าเธอกำลังพยายามจะพูดอะไรสักอย่างแต่น้ำเสียงของเธอแผ่วเบามากซะจนตัวเราเองก็ไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพยายามจะสื่อ
“ขอโทษทีนะคุณชิมิสึแต่ว่าช่วยพูดอีกทีได้ไหม?”
“โธ่…..”
คุณชิมิสึหันหน้ามาทางผมพร้อมทักท้วงด้วยหางตา ตอนนี้แหละเป็นจังหวะที่ดีที่จะวาดเธอตอนที่เธอไม่ได้มองหน้าผมแต่เซ้นส์ผมมันก็บอกว่าคุณชิมิสึคงจะปรี๊ดแตกแหงๆถ้าเกิดผมวาดหน้าเธออกมาดูหงุดหงิดน่ะ
“จะยังไงก็เถอะ หน้าของชั้นเอาไว้ท้ายสุดเลยก็ได้ นายยังมีส่วนอื่นให้วาดอีกตั้งเยอะแยะเลยไม่ใช่รึไง”
“คร้าบๆ งั้นจะวาดส่วนอื่นก่อนก็แล้วกันนะ”
ไม่เห็นจะเข้าใจเลยอะไรของเค้าครับเนี่ย? แต่ดูเหมือนคุณชิมิสึเองก็คงจะมีเหตุผลของเธออยู่เพราะงั้นก็คงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องวาดเก็บรายละเอียดช่วงคอลงมาก่อนล่ะนะ ผมชักสายตาลงมาเล็กน้อยให้ต่ำกว่าหัวก็คือคอและต่ำกว่าคอลงมาอีกนิดก็คือหน้าอก อยู่ๆสายตาของผมมันก็ไปจับตรงหน้าอกของคุณชิมิสึไปโดยอัตโนมัติ ตอนนี้แขนของเธอที่กอดอกอยู่ทำให้หน้าอกของเธอยิ่งดูโดดเด่นเป็นสง่ามากยิ่งขึ้นในท่าทางแบบนั้น
“ดะ-เดี๋ยวเหอะฮอนโด! จ้องด้วยสายตาจริงจังตรงไหนอยู่น่ะ?”
คุณชิมิสึรู้สึกตัวว่าผมกำลังจ้องอะไรอยู่ก็โวยวายออกมา
“ตรงไหนน่ะเหรอ?….ก็ช่วงเลยคอของเธอลงมานิดหน่อยไง”
ผมไม่กล้าบอกเธอตรงๆว่ากำลังมองหน้าอกเธออยู่
จากนั้นคุณชิมิสึก็ก็ขยับแขนมาปิดหน้าอกของเธอ
“แล้วไหงนายถึงได้จ้องชั้นซะเขม็งขนาดนั้นเลยล่ะ”
“ก็คุณชิมิสึบอกเองนี่ว่าให้วาดส่วนอื่นที่ไม่ใช่ตรงหน้าก่อนน่ะ ผมก็เลยคิดว่าจะวาดช่วงเลยคอของเธอลงมาก่อน ไม่ได้มีเจตนาอะไรจริงๆนะ! ขอโทษที!”
รู้สึกว่าการพูดขอโทษออกไปก็เหมือนยอมรับผิดเลยแฮะ แต่ก็คิดวิธีอื่นไม่ออกแล้วที่จะมาจัดการณ์กับสถานการณ์แบบนี้ได้นอกเสียจากพูดขอโทษออกไป
ผมพูดขอโทษอย่างจริงใจที่สุดเท่าที่จะทำได้
“แน่ใจนะว่าไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝงน่ะ?”
“อื้ม”
“ไม่รู้สึกเลยแม้แต่สักมิลลิเมตรเดียว?”
“อื้อ…ไม่เลย”
“เหรอ……..”
ทำไมคุณชิมิสึกลับดูผิดหวังซะขนาดนั้นกันล่ะนั่น? เธอไม่รู้สึกอึดอัดจากสายตาชั่วร้ายที่คุกคามจากเพศตรงข้ามเลยงั้นเหรอ? จะว่าไปแล้วนี่เราไม่รู้สึกอะไรเลยจริงดิตอนที่ได้มองหน้าอกของเธอน่ะ? แบบว่าให้สารภาพก็คือใจเต้นนิดหน่อยส่วนหนึ่งก็เพราะว่ามันเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายล่ะนะ
“ขอโทษนะคุณชิมิสึ ผมโกหกน่ะ”
“เห๊ะ?”
“ที่บอกไปว่าไม่ได้มีเจตนาอะไรแอบแฝงแต่อันที่จริงผมก็รู้สึกอยู่ซักหนึ่งมิลลิเมตรอยู่……….หรือบางทีอาจจะสองเลยด้วยซ้ำ……ขอโทษนะ”
ผมก้มหัวโค้งคำนับคุณชิมิสึต่อให้เธอจะโกรธแต่เพราะไม่อยากรู้สึกเสียใจกับเรื่องนี้เพราะงั้นเลยอยากที่จะขอโทษเธอซะเดี๋ยวนี้ตอนนี้เลย
พอผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าคุณชิมิสึกำลังมองมาที่ผม
“นายเห็นของชั้น……..แล้วก็คิดอยู่นิดหน่อยเหรอ”
“อะ-อื้อ”
“อะ-เอาเถอะ ครั้งนี้จะยกโทษให้ก็ได้ไอ้ชั้นเองก็ประหม่าอยู่นิดหน่อยเหมือนกัน…ก็ถ้าหากว่านายไม่มองชั้นด้วยสายตาแบบนั้น นายจะมองมันตอนที่วาดไปด้วยก็ได้แต่ว่าก็มีเงื่อนไขนะ”
“เงื่อนไข?”
“ชั้นจะพยายามอยู่นิ่งๆ…….เพราะงั้นช่วยวาดให้ออกมาดูดีด้วยล่ะ”
คุณชิมิสึพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่เบาลง
“ได้สิ เชื่อมือได้เลย”
แล้วผมตัดสินใจที่จะวาดคุณชิมิสึให้จริงจังมากยิ่งขึ้นกับช่วงเวลาที่เหลืออยู่
“เหลือเวลาอีกสามนาทียังพอมีเวลาอยู่แต่ถ้าใครคิดว่าตัวเองไม่ทันแล้วก็เร่งมือเลยนะ”
อาจารย์บอกเวลาที่เหลืออยู่หลังจากการพูดคุยกันตอนนั้นผมก็สเก็ตช์ภาพไปได้มากโขเลยเพราะว่าคุณชิมิสึเธออยู่นิ่งๆตามที่เธอบอกและสุดท้ายส่วนเดียวที่ผมยังไม่ทันได้วาดนั่นก็คือใบหน้าของเธอ
“คุณชิมิสึตอนนี้ผมมองหน้าเธอได้แล้วรึยัง?”
ผมถามก่อนเพื่อความแน่ใจ อันที่จริงก็พอวาดเค้าหน้าของเธอคร่าวๆไว้แล้วเพราะงั้นต่อให้ไม่มองหน้าเธอตรงๆแต่รายละเอียดก็ดีพอที่จะใช้เวลาที่เหลือในการเก็บงาน
“ได้สิ เอาเลย!”
ดูเหมือนคุณชิมิสึจะทำใจได้แล้วถึงจะไม่รู้ว่าจะต้องตั้งใจเบอร์นี้ก็เถอะ
“งั้นจะเริ่มวาดล่ะนะ”
ผมมองไปที่ใบหน้าของคุณชิมิสึ ใบหน้าที่ตึงเครียดและแววตาเฉียบคมพอที่จะเชือดใครก็ตามที่อยู่ในระยะสายตา
“คุณชิมิสึช่วยผ่อนคลายลงอีกหน่อยสิ”
ถ้าไม่ผ่อนคลายลงมีหวังได้วาดเธอออกมาแบบที่จ้องมาด้วยสายตาดุๆแหงๆ
“อะไรกันล่ะนั่น! นี่นายจะบอกว่าชั้นประหม่างั้นเรอะ!”
“ก็คิดว่างั้นนะ…..”
ก็ไม่รู้เหมือนกันแล้วว่าถ้าไม่ใช่เพราะประหม่าแล้วทำไมสีหน้าเธอถึงได้ตึงเครียดขนาดนั้น
“ขอเวลาเดี๋ยวนะ….”
“อื้ม”
คุณชิมิสึค่อยๆหลับตาลงครู่หนึ่งและจากนั้นก็ลืมตาเบิกกว้าง
“เป็นไงบ้าง?”
“ก็ไม่เห็นจะเปลี่ยนไปสักเท่าไหร่เลย…..”
“……..จริงจัง?”
“แล้วผมจะโกหกไปเพื่ออะไรล่ะ?”
“ฮึ่มมม…”
คุณชิมิสึทำหน้าตาหงุดหงิด
“ฮ่าๆ”
“ขำอะไรของนาย? ตอนนี้ชั้นกำลังพยายามจริงจังอยู่นะยะ”
ผมอดไม่ได้ที่จะหลุดหัวเราะออกมาแต่ดูเหมือนวุคุณชิมิสึจะตีความความจริงจังของเธอว่ากำลังถูกผมหัวเราะเยาะอยู่อีแบบนี้ควรรีบพูดเคลียร์ให้หายเข้าใจผิดดีกว่า
“ก็แบบว่าตอนที่ผมเจอเธอครั้งแรกก็ไม่เคยคิดเลยว่าคุณชิมิสึจะแสดงสีหน้าออกได้หลากหลายขนาดนี้น่ะ ดีใจจังที่ได้เริ่มคุยกับคุณชิมิสึ”
“ฮึกก นี่นาย..”
หน้าของคุณชิมิสึเปลี่ยนเป็นสีแดง อันที่จริงเราเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรน่าอายแบบนั้นออกไปหรอก
“….นายคอยพูดแบบนี้กับทุกคนอยู่ตลอดรึเปล่า?”
คุณชิมิสึจ้องมาที่ผม
นี่เธอคิดว่าผมเป็นคนยังไงกันนะ?
“สำหรับผมการพูดแบบบนั้นคิดว่ามีคุณชิมิสึเป็นคนแรกนี่แหละ”
“งั้นก็ช่างมันเถอะ…..เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วเพราะงั้นรีบๆวาดชั้นเร็วเข้า”
พอความตึงเครียดที่อยู่บนใบหน้าของคุณชิมิสึหายไปเรียบร้อยแล้ว
ผมก็รีบตวัดดินสอก่อนที่สีหน้าของเธอจะเปลี่ยนอีกครั้ง
“สิบนาทีแล้ว มีใครอยากต่อเวลาไหม?”
ผมมองไปรอบๆห้องศิลปะแต่ก็ไม่ยักเห็นว่าจะมีใครยกมือเลยสักคน
“ดูเหมือนว่าทุกคนจะเสร็จทันเวลาสินะ งั้นเราก็พักสักหน่อยจนกว่าครูจะบอกให้เริ่มวาดอีกครั้งก็แล้วกัน”
สิ้นประโยคนั้นห้องศิลปะก็เริ่มมีเสียงเอะอะขึ้นทันที อาจะเป็นเพราะนักเรียนหลายคนจับคู่กับนักเรียนคนอื่นที่ต่างฝ่ายต่างรู้จักกันพวกเขาก็เลยเริ่มเปิดบทสนทนากับคนใกล้ตัวมากกว่าตอนปกติ
“เหนื่อยหน่อยนะคุณชิมิสึ”
“อื้อ”
“ขอบคุณนะที่ยอมมาเป็นนางแบบให้ผมน่ะ”
มีเรื่องเกิดขึ้นระหว่างทางแต่ด้วยความร่วมมือของคุณชิมิสึท้ายที่สุดจึงสามารถร่างแบบออกมาได้ด้วยดี
“เอ่อคือ….”
“เป็นอะไรรึเปล่า?”
คุณชิมิสึดูเหนื่อยหน่อยๆ ดูเหมือนว่าการเป็นนางแบบภาพวาดจะยากกว่าที่คิดไว้สินะ
“ไม่มีอะไร ไหนเอาภาพที่นายวาดมาดูหน่อยซิ”
“ได้สิ เอ้านี่”
ผมยื่นสมุดวาดภาพให้กับคุณชิมิสึ
คุณชิมิสึหยิบสมุดวาดภาพแล้วเปิดไปที่หน้าที่ผมพึ่งวาดไป
“เป็นไงบ้าง?”
ผมชอบวาดรูปถึงจะไม่เท่ากับคนที่อยู่ในชมรมศิลปะก็เถอะและผมก็พยายามวาดให้ได้มากที่สุดภาพในเวลาสิบนาทีแต่ว่าคุณชิมิสึคิดยังไงกับผลงานของเรากันนะ
“……….คือมันก็ออกมาดีเลยแหละ ขนาดเป็นชั้นยังดูออกเลยว่านี่คือตัวชั้นเองน่ะ”
โล่งอกไปทีที่ได้ยินแบบนั้นเพราะผมคงต้องขอโทษคุณชิมิสึที่เธอยอมเหนื่อยแต่มันกลับวาดแล้วออกมาดูไม่เหมือนเธอเลย
“โล่งอกไปที ดีใจที่เธอว่างั้นนะ”
“แต่ขอถามอะไรอย่างได้มะ”
“ติดตรงไหนงั้นเหรอ?”
“ทำไมนายถึงได้ฝนตรงบริเวณแก้มของชั้นล่ะ?”
ผมกังวลกับคำถามที่เธอถามแต่ผมก็พอจะตอบกลับไปได้อยู่
“ก็ตอนที่ผมวาดหน้าของคุณชิมิสึมันดันเป็นสีแดงตลอดเวลาเลยน่ะสิผมก็เลยแรเงามันสักหน่อยน่ะ”
“อ๊ะ!?”
คุณชิมิสึเอามือมาจับแก้มท้งสองข้างของเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอหน้าแดงโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
“…..อย่าเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ใครฟังเด็ดขาดเลยนะฮอนโด”
“ครับ? เอ่อ ได้สิ….”
ดูเหมือนคุณชิมิสึจะไม่อยากให้ใครรู้ ผมจะเก็บเรื่องนี้ไว้ในความทรงจำของตัวเองเท่านั้นต่อให้ไม่ได้คิดจะเอาไปเล่าใครฟังแต่แรกก็เถอะ
“หมดช่วงพักแล้ว ต่อไปพวกเธอจะต้องสลับกันเป็นนางแบบกับคนวาดแล้วพวกเธอก็จะมีเวลาวาดภาพอีกสิบนาที เตรียมพร้อมนะ”
พอได้ยินเสียงของอาจารย์นักเรียนในห้องศิลปะก็เตรียมตัวกัน
“ถึงตาผมเป็นแบบให้แล้ว มีท่าไหนที่อยากให้ทำไหม?”
“ท่าไหนก็ได้แหละ”
เนื่องจากไม่ได้ระบุท่าเฉพาะเจาะจงมา ผมก็เลยนั่งหันหน้าไปหาคุณชิมิสึแล้สเอามือมาวางตรงเข่า
“พร้อมนะ? งั้นเริ่มเลย”
ผมมองตรงเข้าไปยังดวงตาของคุณชิมิสึในขณะที่อาจารย์ประกาศเริ่ม
คุณชิมิสึรู้ตัวถึงการจ้องมองของผมและพยายามหลบหน้าของเธอเอาไว้ด้านหลังของสมุดวาดภาพ
“คุณชิมิสึ?”
“อย่ามองกันด้วยสายตาจริงจังแบบนั้นสิ….”
“นี่ยังไม่ชินกับการที่ถูกผมจ้องอยู่อีกเหรอ…..”
จนแล้วจนรอดคุณชิมิสึก็เริ่มวาดหน้าของผมหลังจากที่เหลือเวลาอยู่อีกไม่ถึงครึ่ง
