ในชาติก่อน ฉันเคยเป็นแค่เด็กมอปลายธรรมดาที่ชื่อ ‘เซนโจ โยนะ’ และได้กลับชาติมาเกิดเป็น ‘ลีน บลัดลอร์ด’ จากเผ่าแวมไพร์
5 ปีที่ผ่านมา ฉันชีวิตอย่างสงบและมีความสุขมาโดยตลอด…แต่แล้ว วันหนึ่ง หมู่บ้านแวมไพร์ของพวกเราก็ถูกทำลายจากพวกมนุษย์ที่อยากฆ่าล้างแวมไพร์ด้วยเหตุผลบ้าบอ แวมไพร์ทุกตนถูกสังหารหมดไม่เหลือ ยกเว้นแค่ฉันคนเดียว
ฉันสาบานว่าจะแก้แค้นพวกมนุษย์ให้ได้ และหลังจากนั้น ฉันเลยมาเข้าร่วมกับกองทัพจอมมารภายใต้การชี้แนะของท่านเทพชั่วร้าย ท่านอิซึสึ แล้วหลังจากความพยายามแทบรากเลือด ฉันก็ได้แข็งแกร่งขึ้น
3 ปีต่อมา หลังจากการต่อสู้ที่ดุเดือด ฉันเอาชนะผู้กล้าที่ถูกทำลายจิตใจจนแตกสลายด้วยน้ำมือของพวกมนุษย์เองและคอยโจมตีพวกเผ่ามารหยั่งกับผีได้สำเร็จ
จากนั้น ผู้กล้าก็ตกอยู่ในมือของเผ่ามาร ก่อนจะเสีย [คุณสมบัติของผู้กล้า] ของเธอไปเพราะความต้องการที่จะเป็นปฏิปักษ์ต่อมนุษยชาติ และเสียอาชีพของเธอไปด้วย หลังจากที่เธอได้เป็นอิสระจากภาระของการเป็นผู้กล้าและได้ชื่อว่า ‘โยมิ’ มา เธอก็มาร่วมกับกองทัพจอมมารเพื่อแก้แค้นพวกมนุษย์เหมือนกัน――
…และเพราะหยั่งงั้น สมองของฉันวิ่งวุ่นไปหมดจนพอที่จะสามารถไล่เรียงเรื่องย่อของทุกเรื่องที่ผ่านมาในชีวิตออกมาแบบนี้
“เออ… อืม… อย่าจ้องกันขนาดนั้นสิ… มัน… น่าอาย…”
ตรงหน้าฉันคือโยมิ อดีตผู้กล้าที่ตอนนี้ไม่มีผ้าบนตัวซักชิ้น พร้อมกับแก้มที่แดงอยู่
เกิดเรื่องพวกนี้ได้ยังไงน่ะเหรอ?
ทุกอย่างเริ่มขึ้นเมื่อชั่วโมงก่อน…
คืนนั้น หลังจากที่อดีตผู้กล้าได้ชื่อว่าโยมิแล้ว ซึ่งก็คือชื่อเดียวกับแมวของฉันเมื่อชาติก่อน (เรื่องนี้ฉันจะฝังมันลงหลุมไปพร้อมกับฉันแน่นอน) เรื่องกลายเป็นว่า มนุษย์อย่างโยมินั้นไม่ควรจะออกจากห้องเท่าที่จะทำได้ไปก่อน จนกว่าตัวตนของเธอจะถูกประกาศให้ทราบทั่วกัน เพื่อไม่ให้เธอถูกพบเจอโดยพวกเผ่ามารมากเกินไปหรือถูกสงสัยกับเรื่องแปลกๆ ได้
ซึ่ง ห้องที่ว่านั่น ก็คือห้องของฉันเอง
ตอนนี้ โยมิยังไม่มีที่นอนเลย หรือถ้าจะพูดให้ถูก คือยังไม่ได้เตรียมไว้เลย
การจะโยนให้โยมิไปอยู่ในหอพักของทหารเผ่ามารที่ไม่คุ้นเคยกับมนุษย์นั้นไม่ใช่ความคิดที่ดีแน่ เพราะงั้น จากการปรึกษากันอย่างหนัก เราจึงตัดสินใจให้โยมิมาอยู่ห้องของฉันซักพักนึง
เพราะงั้น การที่ฉันจะย้ายออกไปอยู่ห้องพักสำหรับว่าที่ผู้บริหารก็เลยเลื่อนออกไปก่อน
…ก็ รู้สึกว่าพวกว่าที่ผู้บริหารหรือที่ตำแหน่งสูงกว่านั้นจะไม่ได้พักใน ‘ห้อง’ แล้วนะ แต่จะได้เป็น ‘บ้านพัก’ ประจำตำแหน่งเลย
“อึม… ขอโทษที่มารบกวนนะคะ”
“หืม? ไม่เป็นไรเลย ห้องพักของทหารระดับสูงน่ะกว้างจะตาย มีคนมาพักเพิ่มอีกซักคนก็กำลังดีเลย… อีกอย่างนึง เธอไม่ต้องใช้คำสุภาพแบบคุณเทียน่าหรอกนะ นิสัยของเธอก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นใช่มั้ยล่ะ?”
“เอ…ก็ ใช่ งั้น… ยินดีที่ได้รู้จักนะ ลีน”
มันรู้สึกแปลกๆ นะ เวลาคนอายุเท่ากันมาพูดสุภาพด้วยน่ะ
“ถ้างั้น ตอนนี้ก็กินอิ่มแล้ว ไม่ไปอาบน้ำก่อนล่ะ ตัวเธอน่ะมอมแมมไปหมดเลย ได้เวลาล้างคราบสกปรกพวกนั้นออกจากตัวแล้วหนิ จริงมั้ย?”
หลังจากนั้น ฉันจะได้ไปอาบต่อด้วย ฉันใช้อ่างอาบน้ำใหญ่ของหอพักไม่ได้ แต่อ่างในห้องพักนี่ก็ใหญ่เหมือนกัน ถ้างั้น…
“เออ… อาบน้ำมันคืออะไรเหรอ?”
“…หา?”
เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ว่ายังไงนะ?
“…เธอไม่รู้ว่าการอาบน้ำคืออะไรเหรอ?”
“อือฮึ”
“ถ- ถ้างั้น เธอทำความสะอาดตัวยังไงน่ะ?”
“เอ๋? เวลาจะเช็ดตัว เราก็ตักน้ำใส่ถังมาใช้…”
เอาจริงดิ!?
“…ขอโทษนะ รอแป๊บนึง”
พูดไปแบบนั้น แล้วฉันก็ใช้เวทจิตใจบทหนึ่งของฉัน {เทเลพาธี (โทรจิต)} ใช่ค่ะ แบบที่ท่านจอมมารใช้บ่อยๆ นั่นแหละ
‘คุณเทียน่าคะ คุณเทียน่าคะ ตอบหน่อยค่ะ’
‘โอ๊ะ คุณลีนเหรอคะ? เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ?’
‘…โยมิไม่รู้ว่าการอาบน้ำคืออะไร ฉันอยากได้การอธิบายหน่อยค่ะ’
‘อ้อ…เรื่องนั้นเอง? สำหรับมนุษย์แล้ว การอาบน้ำเป็นวัฒนธรรมที่ฟุ่มเฟือยค่ะ’
เอาจริง!?
‘ถ้าฉันจำไม่ผิด ท่านโยมิมาจากหมู่บ้านชนบทที่ห่างไกลจากดินแดนศักดิ์สิทธิสินะคะ ถ้างั้นก็ยิ่งไม่น่าแปลกใจเลยค่ะที่เธอจะไม่เคยได้ยินเรื่องการอาบน้ำมาก่อน พวกมนุษย์มักจะทำความสะอาดร่างกายด้วยน้ำ, น้ำร้อน และสบู่ที่ใส่อยู่ในถังค่ะ’
…แล้วพวกแกที่ใช้ชีวิตแบบด้อยพัฒนาแบบนั้นยังจะมาดูถูกเผ่ามารแบบเราอีกเนี่ยนะ
‘…ขอบคุณมากค่ะ แค่นี้นะคะ’
‘ค่า ยินดีที่ได้ช่วยนะคะ’
หลังจากวางสายโทรจิต และเหม่อไปซักพักนึง ฉันก็หันไปอธิบายให้โยมิฟังเกี่ยวกับการอาบน้ำแบบคร่าวๆ
“ใช้น้ำร้อนกันสิ้นเปลืองได้ขนาดนั้นเลยเหรอ!”
“เผ่ามารมีจำนวนประชากรน้อย แต่มีทรัพยากรอยู่เยอะ แถมเผ่าเงือกก็ยังสามารถเปลี่ยนน้ำทะเลเป็นน้ำบริสุทธิ์ได้ด้วย เลยช่วยให้เรามีน้ำใช้แทบจะไม่มีจำกัดเลยล่ะ”
“ต- แต่ว่า เรา…”
“เธอไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแบบนั้นกับฉันหรอกนะ ยังไงพวกเราก็ทำงานร่วมกันแล้ว เพราะงั้นก็ทำตัวคุ้นชินเข้าไว้เถอะ”
“แต่… แต่…”
“อ่า―――! โธ่―――! เข้าไปเถอะน่า! เลิกทำตัววุ่นวายได้แล้วน่า! นี่เป็นหน้าที่ที่ต้องรักษาหน้าตาให้ดูดีเข้าไว้ด้วยนะ!”
“ค- คะ!”
…ยังไงก็ตาม ฉันก็บังคับให้เธอลงมาในอ่างอาบน้ำจนได้
โอเค งั้น ฉันขอยืดกล้ามเนื้อซักพักก่อนแล้วกัน…
“อะ เดี๋ยวซิ อันนี้ใช้ยังไงน่ะ!? อว้า! มีอะไรเหนียวออกมาด้วย… คิย้า!? อะ! เจ็บ เจ็บ เจ็บ!… อุว้า…อ๊า! ร้อน ร้อน ร้อน ร้อน!!”
“อ่า―――! โธ่―――!”
ฉันทนฟังไม่ได้ ก็เลยต้องเข้าไปข้างในด้วย
…ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้เนี่ย? นี่คืออารมณ์เวลาพวกคุณแม่ดูแลเด็กอนุบาลกันหรือเปล่านะ?
“…ปิดตาไว้นะ ถ้าแชมพูเข้าตาละก็ แสบไม่ใช่เล่นเลย”
“อะ อือ…”
…อืม ฉันคิดว่าเธอยังไม่เคยมีเนื้อเลยนา
ตอนฉันเห็นเด็กคนนี้ครั้งแรก ฉันตกใจเลยว่าทำไมเธอถึงได้ซูบขนาดนั้น
ยังไงก็ตาม ตอนนี้เธอก็ค่อยๆ มีเนื้อมีหนังขึ้นมาบ้างแล้ว ก็จากอาหารที่ทั้งอร่อย, อุดมไปด้วยสารอาหารและความอบอุ่นใจของกองทัพจอมมารในช่วงสองสามวันที่ผ่านมานี้แหละ
โยมิร้องไห้ออกมาเลยตอนที่เธอได้ทานอาหารจากโรงอาหารเป็นครั้งแรกด้วยล่ะ
เธอบอกว่า ‘นี่คือความรู้สึกที่ได้กินอาหารดีๆ สินะ’ ฉันฟังแล้วแทบจะร้องไห้ตามเลย
“เอาหล่า― ฝักบัวจะมาแล้วน้า―”
“เอ๊ะ?…คิย้า!?”
โอ๊ะ เสียงกรี๊ดน่ารักจัง
ตัวเธอค่อนข้างจะสกปรกเลย เพราะงั้นฉันก็สนุกในการล้างตัวเธออยู่พอควรเลย… โอ้ เด็กคนนี้มีผมสีเงินสวยจัง
“ฉันขึ้นก่อนนะ เธอจะได้แช่ตัวดีๆ ได้ นับถึง 100 เมื่อไหร่ก็ค่อยขึ้นมาก็แล้วกันนะ”
“อือฮึ เออ หนึ่―ง, สอ―ง, สา―ม, …”
ฉันขึ้นมาก่อน เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็รอให้โยมิออกมา
…100 วินาทีอาจจะเป็นการแช่ที่นานไปหน่อยมั้ง ฉันน่าจะบอกให้นับแค่ 60 ดีกว่า
“เก้าสิบเก้า… หนึ่งร้อย!”
พอนับเสร็จ โยมิก็เปิดประตูห้องอาบน้ำออกมาแล้วก็มอง……เข้า……มา……ที่….ตา…ฉัน………
…ที่นี่ ตรงนี้ มีเด็กสาวสวยจนน่าตะลึงเลย
เธอมีผมสีเงินทึบ ที่เดิมเคยกระเซอะกระเซิง ตอนนี้ ทั้งแชมพูทั้งครีมนวดช่วยให้ผมเธอสลวยเหมือนเส้นไหม
นัยน์ตาของเธอที่เคยตายด้านเหมือนคนตายจนเมื่อเร็วๆ นี้ เธอก็กลับมามีนัยน์ตาสดใสอีกครั้งแล้ว
ร่างกายผอมแห้งของเธอก็กลับมาเริ่มมีเนื้อหนังแล้ว ถึงก็ยังไม่ค่อยพอก็เถอะ และเห็นได้เลยว่าผิวเธอมีโทนสีสวย มีแผลเป็นเล็กๆ น้อยๆ อยู่ทั่วตัวของเธอ แต่เธอก็สวยจนฉันไม่ทันสังเกตเห็นพวกมันด้วยซ้ำ
…แย่ละ เธอน่ารักเกินไปแล้ว
ทุกคนเชื่อมั้ยล่ะ? ว่าจะมีสิ่งมีชีวิตที่ไหนสวยได้ขนาดนี้จากการแค่อาบน้ำกับทานอาหารมา?
ฉันจำไม่ได้เลยซักนิดว่าเคยเจอเด็กผู้หญิงคนไหนสวยเท่านี้มาก่อนเลย
จริงๆ คุณเทียน่าก็สวยนะ ท่านจอมมารก็ดูดี สมาชิกเหล่าผู้บริหารที่เป็นผู้หญิงก็สวยเหมือนกัน
แต่อะไรกันนะ โยมิน่ะ…เธอมีบรรยากาศที่ทำให้ฉันรู้สึกอยากจะปกป้องเธอไปตลอดชีวิตเลย แต่ก็นะ เธอเก่งพอจนไม่ต้องการการปกป้องด้วยซ้ำ
อุหวา…… อะไรกัน… เด็กคนนี้……… ไม่นะ…
“เออ… ลีน ขึ้นแล้วนะ?”
“…หะ? อะ…อือฮึ”
ฉันตอบกลับไปได้แค่นั้น ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่มองโยมิเท่านั้นเอง… ฉันรวบรวมสติกลับมาเป็นตัวของตัวเองได้ใน 5 นาทีต่อมา
เที่ยงคืน
เวลานี้ มนุษย์อย่างโยมิก็หลับไปแล้ว ส่วนแวมไพร์อย่างฉันกำลังตื่นตัวดี
ฉันเลยใช้งาน {เทเลพาธี (โทรจิต)} อีกรอบนึง
‘ท่านจอมมารคะ ท่านจอมมารคะ ตอบฉันหน่อยค่ะ?’
‘หืม? ลีนเองเหรอ? มีอะไรฤๅ?’
‘โยมิเป็นเด็กผู้หญิงที่สวยจริงๆ นะคะ’
‘อะไรของเจ้าเนี่ย?’
