บทที่ 840 หลี่จิ่วเต้า ‘ช่างเป็นกระบี่อันไร้ที่เปรียบ!’
“ต้าเต๋อ ยาลูกกลอนไห่โก่วของเจ้าให้ผลมากเกินไปหรือไม่?”
สีหน้าของสุนัขสีดำแปลกประหลาด นี่ก็เป็นเวลาห้าวันแล้ว ทว่ายังคงไม่ออกมา มันจึงเกิดความสงสัยเป็นอย่างยิ่ง
“ควรเป็นเช่นนั้น ข้าเองก็ไม่ค่อย…แน่ใจเท่าใดนัก!”
ต้าเต๋อกล่าวออกมาอย่างเขินอาย “อย่างไรเสียวัตถุดิบที่ใช้ก็ดียิ่ง บางทีข้าอาจใส่วัตถุดิบเหล่านั้นมากเกินไป!”
“เจ้าพึ่งพาไม่ได้เกินไปแล้ว!”
สุนัขสีดำถลึงตา ยิ่งวัตถุดิบดีเท่าใด ยิ่งกลั่นยาได้ประสิทธิ์ภาพดีเท่านั้น ทว่าทุกอย่างก็ต้องมีระดับพอประมาณด้วย!
สิ่งใดที่มากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี!
มันคิดในใจ หากวันข้างหน้าต้าเต๋อมอบสิ่งของให้ ตัวมันจำต้องระมัดระวัง ไม่รับมาโดยง่ายอย่างไร้ความใส่ใจ
ไม่เช่นนั้นอาจถึงแก่ชีวิตคน ไม่สิ ชีวิตสุนัขได้จริง ๆ!
“จำเอาไว้ หลังจากพวกเราแต่งงาน หากต้าเต๋อให้ยาไห่โก่วมา เจ้าต้องยืนกรานปฏิเสธไม่รับมัน! แม้ว่าจะรับมาก็ไม่อาจใช้ได้!”
ชางเหยาเอ่ยกับมัจฉาสัตมายาในอ่างปลาที่นางถืออยู่
คราวนี้นางพามัจฉาสัตมายามาด้วย
นางเกิดความหวาดหวั่นขึ้นมา หากแต่งงานกันแล้วมัจฉาสัตมายากินยาไห่โก่วเข้าไป นางยังจะสามารถลุกขึ้นจากเตียงได้หรือไม่?
เกรงว่านางคงไม่อาจลุกจากเตียงได้ทั้งเดือน!
“เข้าใจแล้ว!”
มัจฉาสัตมายาตอบรับ เขาเองก็เกิดความหวาดกลัวขึ้นมา ระยะเวลานานถึงเพียงนี้ ร่างกายของเขาคงจะว่างเปล่าไม่เหลือสิ่งใดแล้ว!
มันเองก็เพิ่มต้าเต๋อลงในรายชื่อต้องเฝ้าระวังเช่นกัน
หลังจากนั้นสองวัน ในที่สุดสือเฟิงก็ออกมาจากห้อง เขาดูอ่อนแอเป็นอย่างยิ่ง ราวกับว่าเพียงแค่ถูกลมพัดก็สามารถล้มได้!
“ต้าเต๋อ!”
เขาขบฟันแน่นเอ่ยออกมาด้วยความชิงชัง ตัวเขาช่างน่าเวทนาเกินไปแล้ว เมื่อกินยาลูกกลอนไห่โกวทั้งหกเม็ดเข้าไป ก็ไม่อาจหยุดยั้งตนเองได้เลย!
ต้าเต๋อหนีไปตั้งนานแล้ว เดิมทีเขาต้องการจะรอสือเฟิงออกมาจากห้อง จากนั้นก็ทวงถามหาความดีความชอบ
ทว่าสถานการณ์เป็นเช่นนี้แล้ว เขายังจะเอาความกล้าที่ใดมาทวงถามหาความดีความชอบ หลังจากได้ยินว่าสือเฟิงออกมาแล้ว เขาก็ไม่กล้าเสี่ยงอยู่ต่อ กลัวว่าสือเฟิงจะระเบิดหัวเข้าให้!
“สือเฟิง วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล ไม่จำต้องเป็นรีบร้อนถึงเพียงนี้!”
หลี่จิ่วเต้าที่เห็นท่าทางอ่อนแอและอ่อนเพลียของสือเฟิง ก็ตรงเข้าไปตบไหล่แล้วพูดออกมาอย่างจริงจัง “ควบคุมตัวเองเถิด อย่าได้ทำร้ายร่างกายเช่นนี้”
“ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงของคุณชาย ข้าทราบแล้ว!”
สือเฟิงพยักหน้า น้ำตาไหลรินออกมาเล็กน้อย เขาเองก็เข้าใจเรื่องนี้ดี ทว่าไม่อาจควบคุมตนเองได้จริง ๆ!
หลี่จิ่วเต้ากล่าวอำลาสือเฟิง แสดงความต้องการจะจากไป
“ทราบแล้วคุณชาย โปรดอย่าถือสาที่ฉินซินไม่อาจกล่าวคำอำลากับท่านได้…” สือเฟิงเอ่ย
โชคดีที่เขาสามารถลุกขึ้นมาเดินได้ ส่วนฉินซินนั้น…ไม่ได้อย่างแท้จริง กระทั่งไม่อาจขยับตัว ตอนนี้ทำได้เพียงนอนอยู่บนเตียง
“เข้าใจได้ เข้าใจได้!”
หลี่จิ่วเต้าย่อมเข้าใจว่าเหตุใดฉินซินไม่สามารถออกมาได้ หลังจากนั้นเขาก็จากไปพร้อมกับพวกลั่วสุ่ย
ก่อนออกเดินทาง ต้าเต๋อก็ปรากฏตัวออกมากล่าวขอโทษสือเฟิงกับความหวังดีของเขาที่กลายเป็นเรื่องร้าย
“ข้าเองก็ผิดเช่นกัน กินไปหนึ่งเม็ดก็ดีแล้ว ทว่าข้ากลับกินทั้งหมด”
สือเฟิงรู้ว่าต้าเต๋อมีเจตนาดี จึงไม่ได้ตำหนิเขา
“หกเม็ด! พี่เฟิงช่างดุดันเกินไปแล้ว! ข้าก็ว่าเหตุใดจึงใช้เวลานานถึงเพียงนี้ พี่เฟิงช่างอาจหาญเกินไปแล้ว!”
ต้าเต๋อเบิกตากว้าง เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดเป็นที่เรียบร้อย
“คราวหน้าท่านอย่าได้ทานจำนวนมากถึงเพียงนี้ เมื่อมีเวลาข้าจะกลั่นขึ้นมาใหม่แล้วส่งให้ท่าน”
เขาเอ่ยต่อ ก่อนจะลาจากไปพร้อมกับพวกคุณชาย
กิเลนไฟทะยานบนฟ้า หลี่จิ่วเต้านั่งอยู่ด้านบนตัวมัน ไม่ได้นั่งอยู่ด้านในรถม้าเช่นเคย ส่วนพวกลั่วสุ่ยนั้นต่างนั่งอยู่ในรถม้า
“หืม อันใดอยู่ตรงนั้น?”
ท่ามกลางหมู่เมฆ ดวงตาของหลี่จิ่วเต้าพลันเปล่งประกายขึ้นมา เขาเห็นแสงเจิดจ้าสว่างขึ้นฟ้าจากสถานที่อันห่างไกล แสงนั้นหักเหจนเปล่งประกายงดงามตา
“ไปดูสักหน่อยเถิด ไม่มีเรื่องอันใดเกิดขึ้นหรอก”
หลี่จิ่วเต้าบอกให้กิเลนไฟตรงไปยังสถานที่แห่งนั้น
อสูรทั้งเก้าลากรถม้าตามไปติด ๆ
ช่วงเวลาเดียวกันนั้นก็มีผู้ฝึกตนจำนวนไม่น้อยที่สังเกตเห็น ต่างถูกเหตุการณ์แปลกประหลาดดึงดูดเช่นเดียวกัน ต้องการจะลองไปตรวจสอบดู
“คารวะคุณชาย!”
“คุณชายหลี่!”
หลังจากผู้ฝึกตนเหล่านั้นเห็นหลี่จิ่วเต้า ก็ต่างพากันแสดงความสุภาพ พวกเขาเคารพยำเกรงหลี่จิ่วเต้าเป็นอย่างยิ่ง
พวกเขาจะไม่สุภาพหรือไร้ความยำเกรงต่อหลี่จิ่วเต้าได้อย่างไร
กองกำลังลึกลับอันแข็งแกร่ง น่าสะพรึงกลัวทั้งสองอย่างปรโลกและปริภูมิเวลา กลับไม่อาจนับเป็นสิ่งใดได้ต่อหน้าหลี่จิ่วเต้า แสดงให้เห็นว่าชายผู้นี้เป็นตัวตนที่อยู่สูงส่งเกินกว่าจินตนาการโดยสิ้นเชิง!
“สวัสดีทุกท่าน”
หลิ่จิ่วเต้าเองก็สุภาพเป็นอย่างมากเช่นกัน ตอบรับการทักทายจากผู้ฝึกตนเหล่านั้นทีละคน
ใช้เวลาเพียงไม่นาน พวกเขาก็ไปถึงสถานที่แห่งนั้น
เพียงแค่พริบตาเดียว หลี่จิ่วเต้าก็ถูกดึงดูดสายตาให้จ้องมอง
ด้านบนทิวเขาสลับทับซ้อน บนยอดเขาสูงสุดมีกระบี่เล่มหนึ่งปักเอาไว้
กระบี่ยาวเล่มนั้นละเอียดประณีตงดงามอย่างถึงที่สุด หลี่จิ่วเต้าเห็นกระบี่เล่มนี้แล้วพลันมีหนึ่งความคิดแล่นเข้ามาในใจ
สุดท้ายแล้วสิ่งที่เขาใฝ่หามากที่สุดก็คือกระบี่เซียน ขี่กระบี่เหาะเหินไปทั่วใต้หล้า ปราบปรามเหล่าปีศาจร้าย!
กระบี่เล่มนี้เต็มไปด้วยแสงอาบไล้เปล่งประกายสว่างไสวเจิดจ้าเสียยิ่งกว่าดวงตะวันบนสวรรค์เก้าชั้น มองเพียงแวบแรก ก็สามารถรู้ได้ว่าเป็นสมบัติที่พิเศษยิ่ง
หลี่จิ่วเต้าคิดขึ้นมาในใจ หากเขาได้รับกระบี่เล่มนี้ ความฝันในการบรรลุเป็นเซียนของเขาจะกลายเป็นความจริงหรือไม่? สามารถใช้กระบี่เหาะเหินไปทั่วใต้หล้า ปราบปรามเหล่าปีศาจร้าย?!
แม้ว่าในมือของเขาจะมีใบหญ้าอยู่ ทั้งยังได้รับการขนานว่าเหนือกว่ากระบี่สวรรค์ มีพลังไร้ขีดจำกัด เพียงฟันออกไปเบา ๆ ก็สามารถตัดท้องนภาได้ แข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง
แต่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ได้มีรูปลักษณ์เหมือนกระบี่ ทำให้เขาอยากได้กระบี่เล่มนี้เสียยิ่งกว่าเดิม
“สมกับเป็นคุณชายหลี่!”
“ทรงพลังเกินไปแล้ว!”
ตอนนี้มีสิ่งมีชีวิตจำนวนมากมารวมตัวกันเรียบร้อยแล้ว ล้วนไม่มีผู้ใดอ่อนแอ พวกมันมาจากจักรวาลโกลาหลแห่งอื่น อยู่ขอบเขตลอยชายเป็นอย่างน้อย
แต่ถึงกระนั่น พวกเขาก็ไม่อาจเข้าใกล้กระบี่เล่มนั้นได้ ต่างถูกบังคับให้หยุดมองจากสถานที่ห่างไกล
กระบี่เล่มนั้นน่าหวาดกลัวอย่างแท้จริง มีประกายแสงวาววับอยู่รอบ ๆ พวกเขาไม่สงสัยเลย หากพวกเขายังคงก้าวไปด้านหน้าแม้เพียงก้าวเดียวจะต้องประสบกับเรื่องใหญ่ ถูกกระบี่สังหารทิ้งในทันทีอย่างแน่นอน
ทว่าคุณชายหลี่กลับสามารถเดินเข้าไปได้โดยไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย ช่องว่างความแข็งแกร่งนั้นมีมากเกินไปแล้ว!
“กระบี่นี้คือสิ่งใดกันแน่?”
พวกลั่วสุ่ยเดินออกมาจากรถม้า สีหน้าแต่ละคนล้วนจริงจังเป็นอย่างยิ่ง
แม้พวกเขาจะนับว่าแข็งแกร่ง แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับกระบี่เล่มนั้น ก็ต้องเผชิญแรงกดดันมากจนไม่รู้เท่าใด!
พวกเขาต่างรู้แจ้งเป็นอย่างดี เป็นเพราะคุณชายอยู่กับพวกเขาถึงได้ไม่เกิดเรื่องอันใดขึ้น หากคุณชายไม่อยู่ เกรงว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นกับพวกเขาอย่างแน่นอน!
แสงกระบี่ที่สาดประกายออกมาทำให้หัวใจของพวกเขาเต้นระรัวขึ้นมาได้ทุกครั้ง หากอาศัยเพียงกำลังของพวกเขาแล้วก็ไม่มีทางต่อต้านได้อย่างสิ้นเชิง เพียงแค่พริบตาเดียวก็สามารถถูกสังหารลงได้!
‘สสารระดับสูงไหลบ่า สภาพแวดล้อมฟ้าดินแปรเปลี่ยนอย่างมาก หลายสิ่งเริ่มค่อย ๆ เผยออกมา’
ลั่วสุ่ยคิดในใจด้วยความจริงจัง
ปรโลกและปรภูมิเวลา สองกองกำลังอันน่าสะพรึงกลัวถึงเพียงนั้นยังให้ความสำคัญกับอาณาจักรแห่งนี้เป็นอย่างมาก ต้องการจะสร้างกฎเกณฑ์ของตนขึ้นมา
บางทีอาณาจักรแห่งนี้อาจไม่ได้เรียบง่ายแต่อย่างใด!
‘จะเรียบง่ายได้อย่างไร! ความจริงของอาณาจักรแห่งนี้ยังไม่เคยถูกเปิดเผยมาก่อน!’
ลั่วสุ่ยคิดในใจขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อลองทบทวนดูแล้ว หากอาณาจักรแห่งนี้เรียบง่ายปานนั้น แล้วเหตุใดคุณชายจึงปรากฏตัวขึ้นในอาณาจักรแห่งนี้?
อาณาจักรนับหมื่น ดวงดาราจำนวนนับไม่ถ้วน เหตุใดคุณชายจึงเลือกปักหลักอยู่ในอาณาจักรแห่งนี้?
อีกทั้งเมื่อคุณชายลงมือทำให้สสารระดับสูงหลั่งไหลออกมา สสารระดับสูงเหล่านั้นมาจากหนแห่งใด?
ปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่า หรือว่า…มีอยู่แล้วตั้งแต่แรก คุณชายเพียงแค่ทำให้สสารระดับสูงที่มีอยู่แล้วตั้งแต่แรกหลั่งไหลออกมา?
ทุกเรื่องราวล้วนแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าอาณาจักรแห่งนี้ไม่ธรรมดา
การปรากฏของกระบี่สวรรค์ อาจเป็นจุดเริ่มต้นของความจริงอันแสนไม่ธรรมดาของอาณาจักรแห่งนี้!
“ช่างเป็นกระบี่อันไร้ที่เปรียบ…”
หลี่จิ่วเต้ามองไปทางกระบี่เล่มนั้นด้วยแววตาที่เพิ่มพูนความชื่นชอบมากกว่าเดิม
เขาตัดสินใจต้องการจะนำกระบี่เล่มนี้มา
![รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]](https://novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/137498.webp "รู้สึกตัวอีกที ข้าก็เป็นเซียนซะแล้ว [原來我是世外高人]")