ถูกต้อง หลินเยวียนจะหยิบเพลง Take Me to Your Heart ออกมา
นี่คือชื่อเพลงเวอร์ชันภาษาอังกฤษของจูบลา
เวอร์ชันภาษาอังกฤษ ขับร้องโดยวงไมเคิลเลินส์ทูร็อกจากประเทศเดนมาร์ก มาในสไตล์บัลลาดผสมร็อก
เพลงนี้ทำให้วงนี้กลางเป็นวงดนตรีต่างประเทศซึ่งได้รับความนิยมมากที่สุดในหมู่แฟนเพลงชาวจีน
และเพราะเพลงนี้เอง ที่พวกเขาสร้างตำนานด้วยยอดขาย 250,000 แผ่น และมียอดดาวน์โหลดออนไลน์หลายล้านครั้งในประเทศจีนในปี 2004!
ในสมัยนั้น สถิติระดับนี้ค่อนข้างน่ากลัวแล้ว!
ด้วยเหตุนี้เอง หลินเยวียนจึงเริ่มเขียนเนื้อเพลงภาษาอังกฤษ
ทำนองของเวอร์ชันภาษาอังกฤษและเวอร์ชันภาษาจีนนั้นเหมือนกัน ไม่จำเป็นต้องดัดแปลง
เรื่องการแปลงเพลงสามารถปรับเปลี่ยนเทคนิคได้บ้าง
ส่วนการขับร้อง…
เดิมทีหลินเยวียนอยากให้ซุนเย่าหั่วร้องเพลงจูบลาเวอร์ชันภาษาอังกฤษ
แต่หลังจากขบคิดอย่างรอบคอบแล้ว หลินเยวียนรู้สึกว่าให้เฉินจื้ออวี่ลองดูดีกว่า
เสียงของเฉินจื้ออวี๋อันที่จริงก็ไม่เลว แต่สไตล์ของเขานั้นค่อนข้างจำกัด บางทีอาจใช้โอกาสนี้ให้เฉินจื้ออวี่ลองสไตล์ดนตรีที่แตกต่างกัน
จากการทดสอบในครั้งก่อน เฉินจื้ออวี่เองก็ได้พิสูจน์แล้วว่าภาษาอังกฤษของเขาไม่ย่ำแย่
ในบรรดานักร้องในราชวงศ์ปลา เฉินจื้ออวี่และซุนเย่าหัวมีความสามารถด้านภาษาอังกฤษที่รวดเร็วและดีที่สุด
“งั้นให้เฉินจื้ออวี่ลองดูแล้วกัน”
หลินเยวียนเขียนเนื้อเพลงเสร็จ จึงให้กู้ตงติดต่อเฉินจื้ออวี่
เพลงที่หลินเยวียนวางแผนว่าจะคว้าแชมป์สิบสองสมัยในปีนี้ จะพยายามร่วมมือกับนักร้องในราชวงศ์ปลาอย่างเต็มที่
ด้วยสไตล์ดนตรีที่นักร้องในราชวงศ์ปลาร้อง
บทเพลงส่วนใหญ่ หลินเยวียนรับประกันได้ว่าจะแบ่งสรรปันส่วนภายในอย่างแน่นอน
ใช่แล้ว
แบ่งสรรปันส่วนภายใน
ตอนนี้หลินเยวียนยอมรับแนวคิดของราชวงศ์ปลาแล้ว
เขารู้สึกว่าตนเองและราชวงศ์ปลานับว่าเป็นความสัมพันธ์แบบมิตรสหาย
ระหว่างมิตรสหาย ก็คือการร่วมมือและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
อีกด้านหนึ่ง
เฉินจื้ออวี่กำลังให้อาหารปลาตะพัดทองลูกรักอยู่ในบ้าน
ผู้จัดการส่วนตัวซึ่งอยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างสะท้อนใจ “ซุนเย่าหั่วได้เพลงที่ดีอีกแล้ว แถมยังใช้เพลงจูบลาเอาชนะพ่อเพลงสองรางวัลจากหานโจวได้ด้วย อาจารย์เซี่ยนอวี๋ลำเอียงรักซุนเย่าหั่วมากกว่าจริงๆ ”
การเคลื่อนไหวของเฉินจื้ออวี่หยุดชะงัก เอ่ยอย่างอารมณ์เสีย “เพลงนี้ผมก็ร้องได้”
ผู้จัดการหัวเราะ “การต่อสู้ในราชวงศ์ปลา เห็นได้ชัดว่าซุนเย่าหั่วเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด”
เฉินจื้ออวี่เบ้ปาก
ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของผู้จัดการก็ดังขึ้น
หลังจากกดรับ ไม่รู้ว่าปลายสายพูดอะไร จู่ๆ ใบหน้าของเขาก็แลดูตื่นเต้นขึ้นมา
“มีเรื่องอะไร”
เฉินจื้ออวี่เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ
ผู้จัดการเอ่ยอย่างตื่นเต้น “อาจารย์เซี่ยนอวี๋ให้นายไปอัดเพลง!”
เฉินจื้ออวี่ได้ยินดังนั้นจึงกระตือรือร้นขึ้นมาทันที
“ไปบริษัท!”
ยี่สิบนาทีผ่านไป
เฉินจื้ออวี่ปรากฏตัวที่บริษัท
หลินเยวียนหยิบเนื้อเพลงภาษาอังกฤษของเพลงจูบลาขึ้นมา ส่งให้เฉินจื้ออวี่ “อ่านออกไหมครับ”
เฉินจื้ออวี่อ่านเนื้อเพลงออกมา
คล่องแล้วใช้ได้
เฉินจื้ออวี่อ่านคำคำศัพท์ออกทุกคำ
“ลองร้องดูครับ”
“ผมไม่มีโน้ตเพลง…”
“นี่คือเพลงจูบลาเวอร์ชันภาษาอังกฤษ”
เฉินจื้ออวี่แววตาเป็นประกาย ก่อนจะลองขับร้องด้วยทำนองของเพลงจูบลา
ฟังไปสักพัก
หลินเยวียนรู้สึกประหลาดใจ
เฉินจื้ออวี่ร้องได้ดีมาก
ไม่ใช่แค่อ่านภาษาอังกฤษออกแล้วจะร้องเพลงภาษาอังกฤษได้ วิธีการออกเสียงภาษาอังกฤษนั้นแตกต่างจากภาษาจีนกลาง รูปแบบประโยคมากมายถ้าไม่เคยศึกษามา ก็อาจแข็งทื่อไม่เป็นธรรมชาติ
แต่เห็นได้ชัดว่าเฉินจื้ออวี่นั้นไม่มีปัญหา
นั่นแสดงให้เห็นว่าเฉินจื้ออวี่อาจมีเคยเรียนวิธีการร้องเพลงภาษาอังกฤษมาบ้าง
“ต้องเป็นคุณแล้วละครับ”
หลินเยวียนเริ่มดีใจ
ถ้าหากเฉินจื้ออวี่ร้องไม่ดี หลินเยวียนก็คิดว่าจะให้ซุนเย่าหั่วมาร้อง ถ้าซุนเย่าหั่วยังร้องได้ไม่ดีอีก เขาก็จะไปหานักร้องชาวหานมาร้อง
โชคดีที่เฉินจื้ออวี่ไม่ทำให้หลินเยวียนผิดหวัง
หลินเยวียนไม่รู้เลยว่า เฉินจื้ออวี่ใช้ความพยายามอย่างมากในการฝึกฝนภาษาอังกฤษและร้องเพลงภาษาอังกฤษ
หลินเยวียนต้องการรู้เพียงแค่เฉินจื้ออวี่ควบคุมเพลงนี้ได้ก็พอแล้ว
สำหรับเพลงส่วนใหญ่ เขามักใช้เพลงนี้เป็นมาตรฐานในการคัดเลือกนักร้องที่ร่วมงานด้วย
ตราบใดที่ในราชวงศ์ปลามีนักร้องที่ตรงตามมาตรฐานนี้ หลินเยวียนจะไม่แสวงหานักร้องจากที่อื่นมาร่วมงานด้วย
ถึงอย่างไร ส่วนแบ่งก็เหมือนกัน
……
หลายวันหลังจากนั้น
บนอินเทอร์เน็ตยังคงถกเถียงกันว่าดนตรีหานโจวพ่ายแพ้ต่อเซี่ยนอวี๋นั้นเกี่ยวข้องกับความจริงที่ว่าเพลงภาษาอังกฤษเป็นเพลงเฉพาะกลุ่มหรือไม่
มีคนแสดงความเห็น
‘ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเนื้อเพลงมีความสำคัญในเพลง ถ้าชาวเน็ตฉินฉีฉู่เยี่ยนฟังเพลงภาษาอังกฤษไม่ออก เสน่ห์ของเพลงจะลงลงไปหนึ่งในสาม’
มีคนโต้กลับว่า
‘เนื้อเพลงสำคัญก็จริง แต่ทำนองคือประเด็นสำคัญ ไม่อย่างนั้นพวกคุณคิดว่าทำไมเพลงบรรเลงถึงกลายเป็นเพลงคลาสสิก เพลงภาษาอังกฤษมีเนื้อเพลง ต้องแปลก่อนถึงจะเข้าใจ ส่วนเพลงบรรเลงไม่ต้องมีเนื้อเพลงด้วยซ้ำ!’
สรุปคือทั้งสองฝ่ายยืนกรานในความคิดของตนเอง
‘การกล่าวโทษที่ตัวภาษานั้นไม่สมเหตุสมผล ในฤดูกาลเพลงเมื่อปีที่แล้ว มีเพลงภาษาฉู่ได้แชมป์ด้วย นั่นแสดงให้เห็นว่าดนตรีสามารถก้าวข้ามกำแพงภาษาได้’
‘เพลงภาษาฉู่ได้แชมป์น้อยมาก ประสบความสำเร็จเป็นครั้งคราวนับว่าเป็นกรณีพิเศษ ส่วนมากในฤดูกาลเพลง เพลงภาษากลางจะได้รับความนิยมมากกว่า’
‘…’
สามีมีเหตุผลของสามี
ภรรยามีเหตุผลของภรรยา
อันที่จริงผู้ที่คิดว่าเพลงภาษาอังกฤษเป็นเพลงเฉพาะกลุ่ม ส่วนมากคือชาวหาน
หลังจากแพ้ต่อเซี่ยนอวี๋ ต่อให้ในใจของชาวหานต่างยอมจำนน แต่ปากยังคงหาเหตุผลมาแก้ต่าง
ปกติแล้ว การโต้เถียงประเด็นดังกล่าวนี้มักไม่บังเกิดผลลัพธ์
นอกเสียจากว่าเพลงจูบลาจะเป็นเพลงภาษาอังกฤษเช่นกัน
อย่างไรก็ตาม เห็นได้ชัดว่าเพลงจูบลาเป็นเพลงภาษากลาง
เพราะฉะนั้น แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นประเด็นถกเถียงกันจนถึงสิ้นเดือน แต่กลับยังคงแลดูประหนึ่งคดีความซึ่งหาข้อสรุปไม่ได้
ชาวหานใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ จึงใช้เรื่องที่ภาษาอังกฤษจัดเป็นภาษาเฉพาะกลุ่มของบลูสตาร์มากู้หน้า
อย่างไรก็ดี
ขณะที่การโต้เถียงของทั้งสองฝ่ายดำเนินมาถึงจุดไคลแม็กซ์!
ซึ่งก็คือวันที่ 4 กุมภาพันธ์!
จู่ๆ สตาร์ไลท์ก็ประกาศข่าวว่า
‘บทเพลงภาษาอังกฤษครั้งแรกของเซี่ยนอวี๋ Take Me to Your Heart จะเปิดตัวในเวลาสองทุ่มคืนนี้!’
ในชั่วพริบตา !
ทุกการโต้เถียงล้วนหยุดลง!
ฉินฉีฉู่เยี่ยนหานต่างตกตะลึงกันถ้วนหน้า!
เซี่ยนอวี๋เขียนเพลงภาษาอังกฤษ?
นอกจากนั้น ยังประกาศว่าจะปล่อยอย่างเป็นทางการในเวลาสองทุ่มของวันนี้
เขาคิดจะใช้เพลงภาษาอังกฤษมาตอบโต้ความขัดแย้งบนโลกออนไลน์หรือ?
ผ่านไปไม่นาน ชาวเน็ตจากฉินฉีฉู่เยี่ยนจึงตั้งสติได้!
‘แม่เจ้า พ่อเพลงอวี๋เขียนเพลงภาษาอังกฤษ?!’
‘คนเขียนเนื้อเพลงคือเซี่ยนอวี๋หรือ?’
‘เขารู้ภาษาอังกฤษด้วย?’
‘พ่อเพลงอวี๋คงไม่ได้คิดจะใช้เพลงภาษาอังกฤษ เอาชนะชาวหานอีกครั้งหรอกใช่ไหม?’
‘อันตรายเกินไปหรือเปล่า’
‘เพลงภาษาอังกฤษเป็นสิ่งที่ชาวหานถนัดที่สุดซะด้วย!’
‘ให้เซี่ยนอวี๋แข่งเพลงภาษาอังกฤษกับหานโจว คงเป็นภาพที่ชาวหานฝันอยากเห็นสินะ?’
‘ครั้งนี้พ่อเพลงอวี๋ออกจะบ้าจี้ตามพวกเขาไปหน่อยไหม!’
‘…’
สงสัย ประหลาดใจ ถึงขั้นตกตะลึง!
ไม่มีใครแน่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเซี่ยนอวี๋เขียนเพลงภาษาอังกฤษ
เมื่อเทียบกับฉินฉีฉู่เยี่ยน ชาวหานกลับตกใจระคนเดือดดาล ขณะเดียวกันยังเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น ความรู้สึกของพวกเขาซับซ้อนมาก!
‘เซี่ยนอวี๋เขียนเพลงภาษาอังกฤษ?’
‘พวกเรา โอกาสแก้แค้นมาถึงแล้ว!’
‘เพลงจูบลาพวกเราสู้ไม่ได้แล้ว แต่ถ้าเซี่ยนอวี๋แข่งเพลงภาษาอังกฤษกับพวกเรา พวกเราไม่กลัวอยู่แล้ว!’
‘พวกเราชาวหานเชี่ยวชาญเพลงภาษาอังกฤษที่สุด!’
‘ใครฟระบอกว่าฉู่ขวงอวดดี ส่วนเซี่ยนอวี๋อ่อนโยนถ่อมตัว เห็นชัดๆ ว่าเซี่ยนอวี๋คนนี้อวดดียิ่งกว่าฉู่ขวงซะอีก!’
‘ปลาตัวนี้โอหังมาก!’
‘เขาคิดว่าตัวเองเก่งภาษาอังกฤษเลยเขียนเพลงภาษาอังกฤษหรือไง?’
‘แพ้เพลงภาษากลางพวกเรายอมรับ แต่เซี่ยนอวี๋คิดจะใช้เพลงภาษาอังกฤษเอาชนะพวกเราน่ะหรือ ฝันไปเถอะ!’
‘…’
ถ้าคนคนนี้สู้กับพวกเราด้วยสิ่งที่เขาถนัดก็ว่าไปอย่าง
เขายังไม่พอใจ อยากใช้เพลงภาษาอังกฤษมาตีกับพวกเราชาวหานโจว?
บางทีทำแบบนี้อาจสะใจดี?
เขาไม่กลัวว่าจะถูกความทะนงตนกลืนกินหรือไง
เป็นใครกัน!
กล้าดียังไง!
ไม่ต้องพูดถึงชาวเน็ตธรรมดาในหานโจวหรอก
แม้แต่แจ็คซึ่งเป็นราชาเพลงสองรางวัลยังนั่งไม่ติด!
ความพ่ายแพ้อันน่าสังเวชของต่อเพลงภาษาจีนกลางอย่างจูบลา ยังอธิบายได้ว่าเพลงภาษาอังกฤษเป็นเพลงเฉพาะกลุ่ม
แต่ถ้าแพ้เพลงภาษาอังกฤษต่อเซี่ยนอวี๋ นั่นก็เรื่องใหญ่แล้ว!
แต่ว่า
จะแพ้ไม่ได้อีกแล้ว
“จะแพ้ไม่ได้อีกแล้ว”
ผู้จัดการข้างกายเขาเอ่ยอย่างเย็นชา
แจ็คยังคิดว่าตนเผลอพูดสิ่งที่คิดออกไป แต่เขาใช้เวลาสักพักกว่าจะรู้ว่าผู้จัดการเป็นคนพูด…
หืม?
ผู้จัดการพูด?
แจ็คหันไปมองผู้จัดการอย่างเงียบเชียบ
จู่ๆ เขาก็นึกอยากปิดปากอีกฝ่ายขึ้นมา
ถ้าจำไม่ผิดละก็ ไม่กี่วันก่อนเพลงจูบลาจะออกมา ผู้จัดการก็บอกว่าเขาชนะแน่นอน…
เมื่อก่อนคำพูดของผู้จัดการนับว่าเชื่อถือได้
แต่ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ หลายวันมานี้จู่ๆ เริ่มเกิดลางร้ายขึ้นมา
ครั้งนี้คงไม่ได้จะเกิดลางร้ายขึ้นมาอีกใช่ไหม?
มาต่อเร็วๆน้า รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ