“ไปโรงเรียนกันเถอะ”
ผมพูดขณะลงจากจักรยานก่อนจะเริ่มเข็นจักรยานขณะเดินเคียงข้างเซย์จังและริเอะ
พวกเราเดินไปโรงเรียนด้วยกันโดยที่ผมกับริเอะนั้นเดินประกบเซย์จังจากด้านซ้ายและขวา
ปกติแล้วผมกับเซย์จังนั้นไม่ได้ไปโรงเรียนด้วยกันทุกวันหรอกนะ
เพราะถ้าเราไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน คนอื่นๆ อาจจะรู้ได้ว่าพวกเราแอบคบกันอยู่
ดังนั้นทุกสองวันต่อสัปดาห์ วันจันทร์จึงเป็นวันที่แน่นอนสำหรับเราที่จะไปโรงเรียนด้วยกัน โดยที่เซย์จังจะมารออยู่ที่จุดนัดพบเสมอ
สิ่งนี้ช่วยกระตุ้นให้ผมอยากไปโรงเรียนได้ดีมาก เนื่องจากผมมักจะคิดอยู่เสมอว่า “เธอจะรอผมอยู่ที่นั่นไหมนะ?”
แต่วันนี้เป็นวันจันทร์ ดังนั้นวันนี้เธอจะต้องอยู่ที่นั่นแน่นอน
ดังนั้นผมจึงไม่ได้ใช้เวลาวันเสาร์และอาทิตย์ไปกับการคิดว่า “อย่าถึงวันจันทร์เลยนะ” อีกต่อไป เพราะวันจันทร์นั้นเป็นวันที่ผมตั้งตารอที่จะได้ไปโรงเรียนกับเซย์จังยังไงหล่ะ
“เซย์จังทำการบ้านวิชาคณิตรึยัง?”
“การบ้านของวันเสาร์อาทิตย์สินะ? แน่นอนว่าฉันทำเสร็จหมดแล้ว”
“สมกับเป็นเซย์จังเลยนะ”
“พูดแบบนี้…ฮิซามูระยังทำไม่ได้ทำงั้นเหรอ?”
“เปล่าหรอก ผมแล้ว พอดีผมมีหนังสือที่มีเฉลยคำตอบอยู่หน่ะ”
“ทำแบบนั้นไม่ดีเลยนะ”
“ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยหล่ะนะ รู้ไหม…ผมไม่คิดว่ายูอิจิจะทำมันเลยด้วยซ้ำ”
“นายจะเปรียบเทียบตัวเองกับคนที่ต่ำที่สุดในชั้นเรียนไม่ได้นะ”
“เธอพูดแรงกว่าที่ผมคิดซะอีก!”
โรงเรียนโทโจอินเป็นหนึ่งในโรงเรียนที่ดีที่สุดในจังหวัด
โรงเรียนที่สร้างโดยโทโจอินกรุ๊ปจะไม่เป็นโรงเรียนชั้นนำได้ยังไงหล่ะจริงไหม?
ชิเงโมโตะ ยูอิจิ พระเอกของเรื่อง “โอโจจามะ” มีทักษะด้านกีฬาและหน้าตาที่ดีมาก แต่เขาไม่ใช่นักเรียนที่ฉลาดซักเท่าไหร่
เขาอยู่ในระดับที่แทบจะอยู่ในอันดับสุดท้ายในการทดสอบทุกครั้ง
ส่วนผมนั้นอยู่ในระดับกลางๆ ของอันดับ ผมไม่ได้เรียนดีหรือแย่ โดยพื้นฐานแล้วผมเป็นพวกที่อยู่ในค่าเฉลี่ย
ส่วนเซย์จังนั้นอยู่ในอันดับต้นๆ ในระดับชั้นเรียนของพวกเรา
น่าแปลกที่คนที่ทำได้ไม่ดีคือฟูจิเสะ ชิโฮะซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเซย์จัง
ผู้หญิงคนนั้นอยู่อันดับพอๆ กับผมหรืออาจจะต่ำกว่านิดหน่อยด้วยซ้ำ
และ…..โทโจอิน คาโอริ ผู้ไม่เคยยอมแพ้นั้นเป็นที่หนึ่งในระดับชั้นปี
ดังที่คาดหวังจากเธอคนนั้น เธอสมบูรณ์แบบในทุกอย่างที่ทำจริงๆ
การค้นหาสิ่งที่เธอไม่เก่งนั้นยากกว่าด้วยซ้ำ ซึ่งนั่นก็ใช้กับเซย์จังได้เช่นกัน
“ริเอะหล่ะทำการบ้านเสร็จรึยัง?”
“อย่าคิดว่าหนูจะเป็นแบบพี่สิ หนูทำเสร็จหมดแล้วโดยไม่ต้องลอกคำตอบจากหนังสือค่ะ”
“อย่างที่คิด ริเอะนี่เป็นเด็กดีจริงๆ เลยน้าา”
“ก็เป็นเรื่องปกติใช่ไหมคะเซย์ซัง?”
เซย์จังกับริเอะนั้นเก่งกันทั้งคู่เลย
อย่างไรก็ตามริเอะเองก็ค่อนข้างฉลาดเช่นกัน แม้ว่าจะไม่ฉลาดเท่าเซย์จัง แต่เธอก็น่าจะอยู่ในอันดับต้นๆ ของชั้นปีอยู่
ผมภูมิใจในตัวน้องสาวและแฟนของตัวเองจริงๆ
…..ผมเองก็ว่าจะพยายามเรียนให้หนักขึ้นอีกนิดเพื่อพวกเธอเหมือนกัน
เราสามคนคุยกันไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงโรงเรียน
เนื่องจากห้องเรียนสำหรับนักเรียนชั้นปีที่ 1 และชั้นปี 2 อยู่คนละชั้น พวกผมเลยแยกทางกับริเอะที่ใกล้ๆ ทางเข้า
จากนั้นผมกับเซย์จังก็เข้าห้องเรียนไปด้วยกัน
“อรุณสวัสดิ์เซย์จัง”
“อ๊ะ อรุณสวัสดิ์นะชิโฮะ”
ทันทีที่เราเข้าไปในห้องเรียน เซย์จังกับผมก็แยกทางกัน เซย์จังนั้นเดินไปหาฟูจิเสะ ส่วนผมก็เดินไปหายูอิจิ
มันทำให้ผมนั้นเหงานิดหน่อย แต่ถ้าเราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ทุกคนอาจจะรู้ได้ทันทีว่าพวกเรากำลังคบกันอยู่
โดยส่วนตัวแล้วผมไม่มีปัญหาอะไรหรอก แม้ว่าจะมีคนรู้เรื่องนั้นก็ตาม แต่ดูเหมือนเซย์จังจะรู้สึกเขินอายจริงๆ
อย่างไรก็ตามผมเองก็ไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่าเซย์จังน่ารักแค่ไหน ดังนั้นผมจึงจะไม่พูดถึงมันอย่างจริงจัง
แถม…..ความอิจฉาเองก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวด้วย
“ไงยูอิจิ”
“หืม? อ๊ะสึคาสะ! เร็วเข้า! ขอฉันลอกบ้านของนายหน่อยสิ”
“นั่นเป็นสิ่งแรกที่นายพูดเมื่อเห็นหน้าฉันงั้นเหรอ? เจ้าบื้อนี่”
ชิเงโมโตะ ยูอิจิ ตัวละครหลักของ ‘โอโจจามะ’
เขาหลับสนิทจนกระทั่งผมมาถึงหรือบางทีเขาอาจเป็นเพราะเขาง่วงนอน แต่ทันทีที่เขาสบตากับผม นั่นกลับเป็นสิ่งแรกที่เขาทำ
“ฉันเดาว่านายคงยังทำการบ้านไม่เสร็จ”
“หึหึ นายคิดว่าฉันเป็นใครกัน?”
“ฉันรู้อยู่แล้ว นายเองก็รู้เหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ว่าฉันเองก็ไม่เคยให้นายลอกการบ้านนายฟรีๆ มาก่อนเหมือนกัน?”
“…ฉันจะเลี้ยงข้าวกลางวันนาย”
“ฉันไม่ต้องการ ฉันมีข้าวกล่องที่น้องสาวตัวน้อยน่ารักของฉันทำให้อยู่แล้ว”
“ถะ-ถ้างั้นเอาเป็นน้ำผลไม้กระป๋อง”
“การบ้านของฉันในวันเสาร์และอาทิตย์ค่อนข้างยาก น้ำผลไม้กระป๋องเดียวไม่พอหรอกนะ”
“ให้ตายเถอะ…งั้นขะ-ขนมหวานจากร้านสะดวกซื้อ 2 ชิ้น”
“อ่า ก็ไม่เลว”
ผมหยิบการบ้านออกมาจากกระเป๋าก่อนจะส่งให้ยูอิจิ
“นายเอาเปรียบฉันมากไปแล้วนะ ให้ตายเถอะ”
“ถ้านายทำการบ้านมา เหตุการณ์นี้คงไม่เกิดขึ้นหรอก”
ขนมหวานร้านสะดวกซื้อ 2 ชิ้นงั้นเหรอ… ผมน่าจะไปซื้อมันกับเซย์จังนะ
เซย์จังชอบขนมหวาน ผมมั่นใจว่าเธอน่าจะมีความสุข
ด้วยเหตุนี้ ชั้นเรียนของเราจึงเริ่มต้นขึ้น และโดยพื้นฐานแล้วในเวลาไม่นานก็ถึงช่วงพักเที่ยง แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเร็วมาก แต่มันเหนื่อยมากอยู่ดี
วันนี้เรามีวิชาคณิตศาสตร์และฟิสิกส์ซึ่งเป็นวิชาที่ผมเกลียด มันเลยทำให้ผมรู้สึกเหมือนใช้เวลาไปนานกว่าจะถึงเวลาพักเที่ยง
ตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวัน ตามปกติแล้ว ยูอิจิกับผมจะย้ายโต๊ะและเก้าอี้ไปไว้สุดปลายห้องเรียนเพื่อให้เราทั้ง 5 คนได้นั่งด้วยกัน
“ขอบคุณนะชิเงโมโตะคุง ฮิซามุระคุง”
หลังจากที่ผมกับยูอิจิย้ายโต๊ะกันเสร็จ ฟูจิเสะและเซย์จังก็เดินมาพร้อมกับข้าวกล่อง
“ไม่เป็นไร”
วันจันทร์ที่แล้ว ซึ่งก็คือ 1 สัปดาห์ก่อน เราเริ่มกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
ส่วนสาเหตุหลักนั้นก็มาจาก…
“ยูอิจิ! วันนี้ฉันก็ทำข้าวกล่องมาให้ด้วยนะ!”
ขณะที่พูดแบบนั้น สาวสวยโทโจอิน คาโอริ ก็เข้ามาในห้องเรียนของเรา
เธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่คอยติดตามยูอิจิและมีกำลังแข่งขันกับฟูจิเสะอยู่
เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว คุณโทโจอินสารภาพรักกับยูอิจิกลางห้องเรียนนี้
ราวกับจะตอบโต้ ฟูจิเสะเองจึงสารภาพในเวลาเดียวกัน
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกช่วงพักเที่ยงเราทั้ง 5 คนจึงมานั่งกินข้าวด้วยกันที่โต๊ะ
เป็นเวลาที่สนุกสนานสำหรับผมในหลายๆ ด้าน แต่ทางยูอิจิคงได้สัมผัสทั้งสวรรค์และนรกมากที่สุดในช่วงเวลานี้
“รับไปสิยูอิจิ ข้าวกล่องของนาย”
“อะ-อ่า ขอบใจนะคาโอริ”
“ฟุฟุ ไม่ต้องขอบคุณหรอก มันเป็นเรื่องธรรมดาที่ภรรยาจะทำข้าวกล่องให้สามีอยู่แล้ว”
“ไม่คาโอริ เรายังไม่แต่งงานกันซักหน่อย”
“อ๊ะ จริงด้วย เรา ‘ยัง’ ไม่ได้แต่งงานกัน”
“งืออ…!”
สิ่งแรกที่ยูอิจิได้รับจากโทโจอินซังเสมอคือข้าวกล่องแบบโฮมเมด และนั่นคือตอนที่การจ้องมองทุกประเภทเริ่มที่จะโจมตียูอิจิ
ก่อนอื่นก็สายตาจากฟูจิเสะที่อยู่ข้างๆ คุณจะสามารถเห็นเธอที่กำลังพองแก้มขณะจ้องมองเขาอยู่ได้ มันเป็นรูปลักษณ์ของความน่ารักจากความอิจฉาที่มาจากเธอ
อย่างไรก็ตาม สายตาของผู้ชายในชั้นเรียนนั้นกลับเต็มไปด้วยเจตนาฆ่ามากกว่าความอิจฉา
ตอนแรกผมคิดว่าคนรอบตัวเราคงจะชินกับเรื่องนี้แล้วเพราะวันจันทร์ที่แล้วเราก็ทำแบบนี้ แต่ผมกลับคิดผิดเพราะเรายังได้รับสายตาอาฆาตจากคนอื่นๆ อยู่บ้าง
โทโจอินซังสังเกตเห็นสิ่งนี้ทันทีและเริ่มมองไปรอบๆ ห้องเรียนด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว
“แหม่ แหม่ มีอะไรกันงั้นเหรอคะ?”
“ไม่! ไม่มีอะไรครับ!”
ชายคนหนึ่งตอบ และคนรอบข้างก็พยักหน้าเสียงดัง
โทโจอินซังน่ากลัวมาก หวังว่าเธอจะไม่เห็นปฎิกิริยาของผมนะ
“ฮิซามูระคุง เมื่อกี้คุณคิดอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับฉันหรือเปล่าจ๊ะ?”
“ไม่ ไม่มีทางหรอกครับ”
“งั้นก็ดีค่ะ”
นี่เธออ่านใจได้รึยังไงกัน?
ผมประหลาดใจมากจนเผลอคิดไปว่าลูกสาวคนเดียวของโทโจอินกรุ๊ปถูกฝึกฝนให้ทำสิ่งนั้นได้ซะอีก
-Facebook Fanpage-
Translarator
-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต
