“อ่า ยูกิคุงมาแล้ว”
หลังจากเตรียมตัวเสร็จและลงมาที่ล็อบบี้ของโรงแรม คาโอรุซังและยูระซังก็รออยู่แล้ว
“ทุกมากันหมดแล้วหรอ?”
“อุซุโรกิซังบอกว่าเธอใกล้จะเสร็จแล้ว เพราะงั้นไม่มีปัญหา”
“ค่อยยังชั่ว… ผมยังไม่ชินกับการลบเครื่องสำอางเท่าไหรก็เลย….”
เพราะว่าผมไม่ชิน ทำให้ใช้เวลานานเพราะผมมักลืมล้างเครื่องสำอางบางจุด โดยเฉพาะแถวตา
“มันจะไม่ดีกับผิวเธอ ถ้าเธอล้างมันไม่ดี เพราะงั้นช่วยไม่ได้หรอกนะ”
“โอเน่จังดุฉันหลายครั้งเลยช่วงที่พึ่งเริ่มแต่งหน้า…”
“พูดเรื่องอะไรนะ? ตอนนี้เธอแต่งหน้าเก่งกว่าฉันอีกนะยูระ”
“ฉันคิดว่าทุกคนคงเป็นเหมือนกันในตอนแรก..”
“อีกอย่างเธอเป็นผู้ชายนะยูกิคุง เพราะงั้นเราไม่ว่าเธอหรอก…”
“กะก็นะ ผมไม่ค่อยได้แต่งหน้าจริงไปนั้นแหละ… ถึงผมจะได้ยินมาว่าดาราหลายคนจะแต่งหน้าก็เถอะ”
ขณะที่กำลังคุยกันเรื่องแต่งหน้าพวกเราก็ได้รับข้อความว่าฮานะซังมาถึงหน้าโรงแรมแล้ว
“โอ๋ ดูเหมือนว่าเธอจะมาถึงแล้ว เอาหละได้เวลาเริ่มปาร์ตี้หลังคอมมิกเก็ตกันเถอะ ถึงมันจะเร็วไปหน่อยก็เถอะ”
“เย้!”
“ฉันจะกินเยอะๆเลย!”
เมื่อเราออกจากโรงแรม เราก็เจอฮานะซังกำลังมองไปรอบๆ
“อ่า ขอบคุณพระเจ้าฉันคิดว่าฉันมาผิดที่แล้วซะอีก!”
“เธอมาถูกแล้ว แล้วเราจะไปไหนกันดีหละ?”
ตอนที่คาโอรุซังและฮานะซังสบตากันนั้นเอง พวกเธอก็พยักหน้าแล้วพูด “เธออยากกินอะไรเป็นพิเศษใหม่ยูกิคุง? เลือกได้เลยนะ!”
“เอ่? ผมหรอ?”
“ใช่ ใช่ เธอคือดาวเด่นของวันนี้ ยูกิคุง!”
“ฉันไม่มีปัญหาที่จะกินของที่ยูกิคุงเลือก”
โดนคะยันคะคอแบบนั้นผมเลยเริ่มครุ่นคิด
ผมคิดว่าทุกคนกำลังเหนื่อย อะไรที่อุ่นๆก็น่าจะดีนะแต่พอนึกถึงอากาศตอนนี้แล้วอะไรเบาๆก็น่าจะดีกว่า ผมเลยเลือกไม่ถูก
“เอ๋ ของอุ่นๆ? ของเบา? อันไหนดีน้า…”
ผมเผลอพูดสิ่งที่คิดออกมาก
“ยูกิคุงพวกเราโอเคนะ เพราะงั้นของอุ่นๆก็ไม่มีปัญหา”
“พวกเราไม่ได้อยู่ที่ลานตลอดเวลาไม่ต้องกังวลไปพวกเราโอเค!”
“ฉันตรงไปที่งานทั้งตอนไปและกลับ เพราะงั้นไม่มีปัญหา”
ในเมื่อทุกคนโอเค ผมก็แนะนำร้านที่คิดขึ้นมาได้
“ถ้สแบบนั้นยากินิคุ(เนื้อย่าง)ดีไหม? มันให้ความรู้สึกเหมือนได้มีปาตี้ เพราะงั้น…ผมเลยคิดว่ามันโอเค…”
“โอ ฟังดูดี! ฉันเห็นด้วย!”
“ฉันคิดว่ามันเป็นไอเดียที่ดีนะ!”
“ฉันไม่มีปัญหา!”
แล้วพวกเราก็ตัดสินใจไปกินยาคินิคุ
“จะว่าไปแล้วมันมีร้านยากินิคุที่สมาชิกในบริษัทของฉันชอบไปกันเวลามีออฟคอแลปที่โตเกียว มันไกลนิดหน่อย แต่ลองไปร้านนี้กันไหม?” ฮานะซังแนะนำและเอาราคาในมือถือของเธอห้คาโอรุซังดู
“(มัยแพงนิดหน่อยแต่มันอร่อยๆมากๆเลย)”
“(ราคานี้ไม่มีปัญหา ไปร้านนี้กันเถอะ)”
ยูกิไม่ได้ยินทั้งสองคุยกัน
เมื่อพวกเรามาถึงร้านที่ฮานะซังแนะนำเราสั่งเมนูตามที่เธอแนะนำ
ตาของผมเก็บจะหลุดออกมาเมื่อได้เห็นราคา
ห้าพันเยน?!
พวกเขาใช่เนื้อแบบไหนกันเนี้ย?!
ผมไม่มีกินอะไรที่แพงแบบนี้มาก่อน!
“ห้า….ห้าพันเย็น?”
“อ่า มันแพงนิเหน่อย แต่ไม่เป็นไรหรอก มันทำให้เธออิ่มและยังอร่อยสุดๆเลยหละ!”
“ไม่ๆ มันแค่…. ผมตกใจติดหน่อย…นี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้กินอะไรแพงขนาดนี้…”
“ไม่ต้องเกรงใจนะยูกิคุง เธอช่วยงานเราที่บูทเยอะเลย!”
“คะคุณแน่ใจนะ…?”
“ไม่ต้องคิดมากแล้วกินให้เต็มที่เลยนะ ยูกิคุง!”
“อะโอเค…”
ราคาทำให้ผมรู้สึกผิด
แต่พอได้เห็นเนื้อถูกนำออกมาว่างความรู้สึกคาดหวังในรสชาติของมันก็ก่อขึ้นมา
ชุดนี้มีเนื้อวากิวจากหลายส่วนของวัวในปริมาณน้อย แต่พอรวมกันหลายๆส่วนมันก็เยอะมาก
มันมากพอจะทำให้อิ่มได้
ตื่นเต้นที่จะได้กินเนื้อย่างคุณภาพสูงแบบนี้เป็นครั้งแรก ผมย่างเนื้อแล้วรอให้มันสุก
เสียงยางเนื้อดังระรื่นหู เมื่อย่างเสร็จผมก็จุ่มมันลงไปในซอสแล้วกินมัน
“อะอร่อยยยย….”
ยิ้มอย่างมีความสุข ผมแสดงความเห็นออกมา
“(หรือว่าที่คาโอรุซังทำแบบนี้เพราะอยากให้ฉันเห็นฉากนี้หรอ…?)”
เหล่มองคาโอรุซัง ผมเห็นเธอพนักหน้าให้ฮานะซัง
“(มันเป็นฉากที่คุ้มค่าที่จะตายเพื่อให้ได้เห็นมัน ขอบคุณมากๆเลยนะคาโอรุซัง!)”
“มันอร่อยมาก…มันอร่อยพอๆกับยากินิคุราคาแพงพวกนั้นเลย….”
“ใช่ไหม? ฉันก็คิดเหมือนกัน! ร้านนี้อรอ่ยๆกับร้านที่ร้านจะหัวละหมื่นเย็นเลย!”
“มันอรอ่ยๆจริงๆ…”
ขณะที่กำลังพูดคุยกันทุกคนก็เหล่มองยูกิ
“งั้ม งั้ม… อืมมม! อาหร่อย!”
“ฉันดีใจที่เธอชอบมัน มันคุ้มค่าจริงๆที่แนะนำร้านนี้”
หลังจากนั้นพวกเราก็กินกันเยอะมากจนต้องไปนอนพักที่โรงแรม
*****************
“อรุณสวัสดิ์”
ฉันมีตารางถ่ายแบบเมื่อวาน แต่เด็กผู้หญิงที่ฉันจะต้องถ่ายคู่ด้วยเกิดอุบัติเหตุกระทันหันและไม่สามารถมาถายแบบได้
โชคดีที่เธอไม่ได้บาดเจ็บสาหัสแต่เธอต้องพักงานไปสัปดาห์หนึ่ง
“อ่า อรุณสวัสดิ์ ฮารุกะซัง”
“เราจะทำยังไงการถ่ายแบบหรอคะ?”
ฉันเข้ามาที่ออฟฟิศสาขาโตเกียวแล้วสอบถามคนที่ดูแลการถ่ายแบบครั้งนี้
“นั้นหละปัญหา เรายังหานางแบบมาแทนไม่ได้เลย เพราะงั้นเราเรากำลังเร่งมือกันอยู่”
“เป็นธรรมดาที่จะหาคนที่ตรงกับเงื่อนไขมาทันทีไม่ได้”
“คุณอยู่ที่นี้ได้ถึงเมื่อไหรนะฮาะุกะซัง?”
“โรงเรียนใกล้จะเปิดเรียนเพราะงั้นคงได้อีกแค่ 3 วัน”
“ฉันจะติดต่อผู้จัดการแล้วหาทางออก คุณจะว่างและสามารถทำอะไรก็ได้ระหว่างที่รอเราติดต่อไปนะ!”
“เข้าใจแล้ว ด้วยโปรดติดต่อฉันมาถ้ามีอะไรใหม่”
ฉันออกจากโรงแรมและตรงไปที่โรงแรม
วันหยุดที่ไม่มีอะไรทำนั้นหายากมาก ฉันต้องใช้มันให้คุ้มค่า!
***********
“อืมมม นี้มันแย่จังแหะ…”
คนที่กำลังพูดอยู่คือผุ้จัดการของฮารุกะจัง
และเขาก็ยังเป็นคนที่ขอให้ยูกิทำคลิปรูปภาพด้วย
ถึงแม้ว่าเข้าจะเป็นผู้จัดการ แต่เขาก็เป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทที่ฮารุกะทำงานอยู่และรองประธานของกอรี่คิว
เขากำลังมีปัญหาเพราะนางแบบที่จัดตารางไว้ให้ถ่ายแบบกับฮารุกะจังเกิดอุบัติเหตุและได้โทรมาแจ้งทางโทรศัทพ์ว่าเธอถูกบังคับให้หยุดงาน
มันมีขีดจำกัดว่าฮารุกะจังสามารถอยู่โตเกียวได้นานแค่ไหน เพราะงั้นพวกเขาต้องรีบหานางแบบมาแทนให้ได้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
“มันยากที่จะหาเด็กผู้หญิงที่มีบรรยากาศแบบเดียวกันสำหรับการถ่ายแบบธีมพี่น้อง…แต่ถ้าพวกเขามีทรงผมที่คล้ายๆกัน เราน่าจะพอทำอะไรได้บ้าง….”
แต่ว่ายังไงก็ตาม ปัญหาก็คือเธอจะต้องสามารถทำงานได้ในช่วงโอบ้งและต้องอยู่ที่โตเกียว
“อยู่ในโตเกียวและมีทรงผมคล้ายๆกัน….เอ๊ะ?”
“มีอยู่นี้หน่า ฉันมีคนมีเหมาะเหม้งอยู่นี้! ฉันต้องรีบติดต่อเธอก่อนที่เธอจะกลับ! “
เขารีบโทรหาใครบางคน
***************
จบไปกับบทคอมมิคเก็ท ต่อไปเป็นบท….
ไม่บอกหรอกรอเจอกันตอนหน้านะครับ
-A Cup of Owls
