เสียงโทรศัพท์เป็นสัณญาณบอกว่ามีสายเข้าดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ของคาโอรุขณะที่เธอกำลังนั่งพักกันอย่างสบายใจอยู่ที่โรงแรมหลังจากอิ่มหนำจากยากินิคุตอนกลางวัน
“หืม ใครโทรมากันนะ”
เมื่อหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาเธอก็เห็นชื่อของรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยของเธอแสดงอยู่บนจอ
“สายจากรุ่นพี่หรอ? คงจะเกี่ยวกับงานละมั้ง”
“สวัสดีค่ะ ยูสะพูดสาย”
“โอ๋ คาโอรุหวานใจ ฉันขอโทษที่โทรมาตอนที่กำลังเหนื่อยๆหลังจากคอมมิคเก็ตนะ”
“ฉันกำลังพักผ่อนอยู่ เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะ”
“แต่หายากนะคะที่คุณจะโทรมา มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“พวกเรามีตารางถ่ายแบบเมื่อวาน แต่ว่ามันต้องเลื่อนไปก่อนเพราะนางแบบประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ พวกเราหยุดไว้ก่อนสัปดาห์หนึ่งแล้วตอนนี้ก็กำลังหานางแบบมาแทนอยู่ แต่ว่าเงื่อนไขของเรานั้นเข้มงวดมาก”
“อ่า ฉันพอจะเข้าใจประเดนแล้ว”
“ใช่ นั้นแหละสถานการตอนนี้ แต่ฉันลืมขอเบอร์ของยูกิจังเอาไว้ ฉันเลยคิดว่าเธอน่าจะรู้”
“ถ้าแบบนั้น ฉันถามยูกิคุงให้เลยไหมคะ? เขาอยู่ห้องข้างๆฉันเอง”
“เธอทำแบบนั้นได้หรอ? ถ้าเขาโอเค ฉันสามารถจัดหาห้องสำหรับพวกเธอสามคนได้เพราะงั้นเธอไม่ต้องห่วงเรื่องที่พักเลยนะ”
“เข้าใจแล้วฉันจะไปที่ห้องยุกิคุงตอนนี้เลย เพราะงั้นฉันจะขอปิดเสียงซักพักนะ”
“เข้าใจแล้ว”
ฉันเคาะประตูห้องของยูกิ
“ครับ?”
ฉันได้ยินของเขาเบาๆ
“ยูกิคุงเปิดประตูหน่อยได้ไหม?”
ฉันเรียกยูกิคุงที่กำลังมาที่ประตู
“ได้สิ ผมกำลังเปิดแล้ว!”
แล้วประตูก็เปิดออก
“ขอโทษที่มารบกวนนะ ฉันขอเข้าไปแปปหนึ่งได้ไหม?”
“ได้เลย มีอะไรหรอ?”
ยูกิคุงมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าสงสัย
เขาช่างน่ารักจริงๆ
“เธอจำผู้จัดการของกอรี่คิวได้ไหม?”
“ผมจำได้!”
“เขามีเรื่องที่จะขอให้เธอช่วยแล้วโทรมาหาฉันนะ เธอคุยกับเขาได้ไหม?”
“แน่นอน! ถ้ามันเป็นอะไรที่ผมทำได้นะ”
“ขอบคุณนะ งั้นมาสลับกันเถอะ”
“โอเค!”
แล้วฉันก็เปิดเสียงไมค์โทรศัพท์แล้วส่งมันให้ยูกิคุง
*********
“สวัสดีฮะ ยูกิพูดสาย”
“โอ๋ว ยูกิจัง ขอโขษนะที่อยู่ๆก็โทรมา”
“ไม่มีปัญหาเลย! คุณมีเรื่องอยากให้ผมช่วยหรอ?””
“ฉันรู้ว่ามันกระทันหัน แต่ฉันอยากรู้ว่าเธอจะช่วยมาทำงานพาร์ทไทม์ถ่ายแบบให้พวกเราซักวันสองวันได้ไหม?”
“หะหืม?! ผม?”
“ใช่แล้ว นางแบบที่จะต้องมาเกิดอุบัติเหตุและไม่สามารถขยับได้ตัวไปซักพักใหญ่ๆ ฉันกำลังลำบากมากกับการหาคนมาแทนนะ ฉันคิดว่าไหนๆเธอก็อยู่โตเกียวแล้ว ฉันเลยลองโทรมาถามเธอดู”
“ผมกังวลว่าผมจะเหมาะกับงานนี้หรอ…”
“นั้นนะไม่มีปัญหาเลย ฉันเคยเห็นเธอในชุดที่เธอเคยใส่แล้ว เธอนะสมบูรณ์แบบเลยหละ เพราะงั้นฉันมั่นใจว่าเธอสามารถทำได้”
“อืม ผมจะไม่รับผิดชอบนะถามมันออกไมาไม่ดี โอเคนะ?”
“ไม่มีปัญหาเลยจ๊ะหวานใจ”
“โอเคถ้างั้นผมตกลง”
“เธอช่วยฉันไว้เลย! เพื่อเป็นการตอบแทน ฉันจะจองโรงแรมไว้ให้เธอสามวัน รวมถึงเพิ่มให้อีกหนึ่งวัน ถึงเธอจะถ่ายแบบเสร็จเร็วกว่ากำหนดเธอก็ยังสามารถอยู่ในโณงแรมต่อให้จนครบสามวันเลย แล้วก็ฉันจะจ่ายให้เธอ ห้าหมื่นเยนต่อวัน เธอสามารถคิดว่ามันเป็นการชดเชยที่รบกวนเธอได้นะ”
“ยะเยอะขนาดนั้นเลยหรอ?!”
“โทรมากระทันหันแบบนี้มันค้อนข้างจะยุ่งยากนะ แต่ว่าถ้าเทียบกับหาคนที่ไม่เหมาะสมมาจะทำให้งานออกมาไม่ตรงกับที่เราคิดไว้ เพราะงั้นมันช่วยไม่ได้นะ “
“เข้าใจแล้ว ผมคงคิดมากไป แต่ผมจะพยายามเต็มที่นะ!”
“อ่า แล้วก็ตอนที่เธอออกมาบนนิตยาสาร เราจะต้องให้ชื่อไป เธอคงไม่อยากให้เราใช้ชื่อจริงใช่ไหม?”
“ผมไม่เอาดีกว่า…”
“ถ้าแบบนั้น มันจะไม่มีปัญหาใช่ไหมถ้าเราใช้ชื่อยูกะจัง?”
“แบบนั้นดีกว่าฮะ”
“เข้าใจแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะส่งคนไปรับเธอที่โรงแรมนะ แบบนั้นโอเคไหม?”
“อือ โอเคเลย!”
“ฉันจะบอกให้พนักงานของเราเรียกเธอว่ายูกะตอนที่อยู่ในงาน แล้วเจอกันนะ รักษาตัวด้วยนะที่รัก”
“โอเค!”
“ตอนนี้ฉันขอคุยกับคาโอรุจังต่อได้ไหม?”
“ได้เลย คาโอรุซัง ผู้จัดการอยากจะคุยกับคุณหละ!”
“อ่า ขอบใจนะ”
คาโอรุรับโทรศัพท์ของเธอกลับมาแล้วเดินกลับไปที่ห้องของเธอ
(ผู้แปล : จุดนี้คนแต่งน่าจะพลาดเพราะฉากนี้จะเป็นมุมมองยูกิเพราะงั้นควรจะเป็น คาโอรุซัง ตามวิธีที่ยูกิเรียกคาโอรุ ไม่ใช่คาโอรุเฉยๆ)
“ผมอยากรู้จังว่ามันจะเป็นการถ่ายแบบแบบไหน”
ผมตื่นเต้นนิดหน่อย
*************
“ใช่ ฉันกลับมาที่ห้องของฉันแล้ว”
“ยูกิจังโอเคหละ เธอช่วยฉันไว้เลยนะ เพื่อเป็นการตอบแทนเธอสามารถตามเขามาดูงานถ่ายแบบได้นะพรุ่งนี้”
“จะจริงหรอ?”
“มันเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้ประทับภาพน่ารักๆของยูกิจังไว้ในความทรงจำของเธอเลยหละ”
“ฉันจะตั้งตารอเลยหละ”
“ฉันก็เหมือนกัน”
แล้วเราก็ว่างสาย
“ฉันอาจจะได้แค่มองจากข้างๆ แต่แค่ได้อยู่ใกล้ยูกิคุงฉันก็มีความสุขแล้ว”
ขอพรให้ช่วงเวลาแบบนี้คงอยู้ตลอดไป ฉันก็ยอมแพ้ให้กับเตียงแล้วก็หลับไป
*****************
ตอนนี้แปลง่ายดีแหะ
-A Cup of Owls
