“ระรุ่นพี่ ฮารุกะ?”
“ยูกิคุง…งั้นหรอ?”
รุ่นพี่ฮารุกะและผมเรียกชื่อกันและกันพร้อมๆกัน
“ทำไมเธอมาอยู่ที่นี้?” รุ่นพี่ฮารุกะถาม
“เอ่อ เอิ่ม… ผมมาที่นี้เพื่อ…เอ่อ ถะถ่ายแบบ….”
ผมพูดตะกุตะกะเพราะความอึดอัด
“ถ่ายแบบ…?! อยากบอกนะว่าตัวจริงของยูกะจังคือ-“
ดูเหมือนว่ารุ่นพี่จะรู้ตัวทันที
ผมตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“นั้นคือ….ผมเอง”
“บะแบบนี้เอง…”
พวกเราเงียบเพราะความอึดอัดไปซักพัก
“นี้ ฉันถามอะไรหน่อยได้ไหม?”
“ดะได้สิ!”
“ใครคือรุ่นพี่ที่เธอแบบชอบหรอยูกะจัง ฉันหมายถึงยูกิคุง?”
รุ่นพี่จู่โจมผมโดยตรง
“เอิ่ม…เขาคือคุณ….รุ่นพี่”
“หืม?”
รุ่นพี่ฮารุกะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“อุก….ผมชอบคุณรุ่นพี่! แต่พอผมรู้ว่าคุณมีแฟนแล้วผมก็ยอมแพ้….”
“เธอชอบ…ฉัน…? เดียวนะ แฟนหรอ? ฉันยังไม่มีแฟนนะ!”
“หืม? แต่พวกคุณดูสนิทกันมากวันนั้น แม้แต่รุ่นพี่คนอื่นก็ยังคิดว่าเขาเป็นแฟนของคุณเลย…”
เมื่อผมพูดออกไปรุ่นพี่ฮารุกะก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรอยู่
“เป็นวันนั้นหรือเปล่านะ?!”
“รุ่นพี่?”
“เธอเลิกมาที่ชมรมหลังจากวันนั้นใช่ไหม?”
“ใช่แล้ว”
“ฉันอยากจะถามเธออยู่เลย ทำไมเธอถึงเลิกมาหลังจากนั้นหละ?”
“ก็ ผมมีความสุขที่ได้ใช้เวลากับรุ่นพี่ แต่พอรู้ว่ารุ่นพี่มีแฟนแล้วผมก็รู้สึกเศร้า….”
“เข้าใจแล้ว…ฉันเข้าใจแล้ว…”
ทำไมเธอถึงดูมีความสุขหละ?
“ฉันคิดว่าผู้ชายที่เธอเห็นจะเป็นพนักงานของที่นี้ คงจะเป็นคนที่ไปรับพวกเธอวันนี้”
“หือ? งั้นผมก็เข้าใจผิด?”
“ก็นะ พอนึกถึงสถานการณ์แล้วมันก็เข้าใจได้”
“เพราะงั้น….มันเป็นแบบนั้นนี้เอง”
ทำไมนะ? ทำไมผมไม่รู้สึกมีความสุขทั้งๆที่ผมควรจะมีความสุขสิ?
“งั้นผมก็แค่โง่ที่พยายามจะลืมเรื่องของคุณ รุ่นพี่… “
“ไม่หรอกนะ มันเป็นเรื่องธรรมชาตินะที่จะพยายามลืมเรื่องแย่ๆนะ”
“จิริงหรอ…”
“ฮา….ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมฉันถึงไม่ไปหาเธอให้เร็วกว่านี้ ยุกิคุง….”
“หืม? คุณหมายความว่ายังไง?”
“….เธอมีคนที่ชอบแล้วใช่ไหมตอนนี้?”
เธอเมินคำถามของผมแล้วถามกลับมา
“คนที่ผมชอบหรอ? ผมไม่เคยคิดถึงมันเลย….”
“เข้าใจแล้ว มันยังมีโอกาสสำหรับฉันสินะ? เธอล้อมรอบไปด้วยผู้หญิงสวยๆ ฉันจะสู้พวกเขาได้ไหมนะ?”
“หืม?”
“ฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเป็นแบบคนรักหรือเพื่อน”
“เพราะงั้นยูกิคุง พวกเรามาเริ่มจากการเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง เหมือนเมื่อก่อน ได้ไหม?” เธอถาม ยื่นมือของเธอออกมาหาผม
ผมจับมือเธอแล้วตอบ “แน่นอน ผมยินดีเลยหละ!”
************
ยูกิคุงไม่ออกมาซักพักแล้วฉันเลยตัดสินใจมาเขา แล้วฉันก็ต้องตกใจ ฉันเจอเขาอยู่กับนางแบบอีกคนที่พึ่งออกมาจากห้องแต่งตัวของเธอ
ตอนที่ฉันกำลังทักทั้งสองคนนั้นเองบรรยากาศก็เปลี่ยนไป และด้วยเหตุผลอะไรบางอย่างฉันซ้อนตัวแล้วมองดูสถานการณ
ฟังจากบนสนทนาของพวกเขามันเป็นเรื่องบังเอิญของบังเอิญจนไม่น่าเชื่อ
ความรักที่ผิดหวังของยูกิคุงนั้นเริ่มจากความเข้าใจผิด และนางแบบชื่อดังจากบริษัทของรุ่นพี่ก็คือตัวการ
ขณะี่กำลังมองอยู่นั้น ฉันก็รู้สีกกังวล
พวกเขาทั้งสองคนรู้จักกันมานานแล้วแน่นอน เป็นช่วงเวลาที่ฉันเองก็ไม่สามารถตามได้ทัน
ตอนที่บางแบบนั้นคนบอกว่าเธอชอบเขา หน้าอกของฉันก็เจ็บขึ้นมา
ฉันคิดว่าจะทำยังไงถ้าพวกเขาเริ่มคบกันตั้งแต่ตรงนี้เลย
แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะตกลงกันว่จะเริ่มจากการเป็นเพื่อนก่อนแล้วบางส่วนของฉันก็รู้สึกโล่งอก
ฉันคิดว่ามันคงโอเคตราบเท่าที่ยูกิคุงมีความสุข
ตั้งแต่ทำกิจกรรมของวีทูปเบอร์ รวมงานคอมมิกเก็ต ถึงการออกไปกินข้าวด้วยกัน ฉันได้เห็นใบหน้าของยูกิคุงเปร่งประกายด้วยความสุข
บางที่ในใจฉันรู้สึกว่าความสัมพันธ์ที่เปนตอนนี้มันโอเคแล้ว
แต่ความจริงแล้ว ฉัน…
I thought it would be okay as long as Yuki-kun was enjoying himself.
“ฉันจะไม่แพ้ ฉันจะทำให้ยูกิคุงหันมามองฉันให้ได้ ฉันจะทำให้ได้”
ฉันสาบานจากหัวใจของฉัน
************
สงครามได้เริ่มขึ้นแล้ว…ก็อยากจะพูดแบบนั้นอะนะแต่นี้คือรอมคอมเพราะงั้นคงเฮฮาเหมือนเดิมแหละ 55555
-A Cup of Owls
