หลังจากซื้อของกันอย่างเมามันส์ พวกก็ตัดสินใจจะไปมื้อเที่ยงกินกันขณะที่รอผลลัพท์ของการจับฉลาก
ความร้อนแรงของอากาศในฤดูร้อนและความขี้เกียจของพวกเราทำให้พวกเราเลือกร้านจากร้านอาหารในตึก UTX
ตึกนี้มีร้านอาหารมากมายหลายแบบ ตั้งแต่อาหารตะวันตก อาหารตะวันออก จนถูกเมนูท้องถิ่น
“รุ่นพี่คุณอยากกินอะไรหรอ?”
“เอ่… เพราะมันมีตัวเลือกเยอะมากมันเลยยากที่จะตัดสินใจ”
“ผมเข้าใจเลย พวกมันดูน่ากินไปหมดเลย…”
“ถ้างั้นเอาร้านนี้เป็นไง?” เธอแนะนำชี้ไปที่ป้ายร้านที่เชียวชาญในด้านอาหารตะวันตก
“ฟังดูดีเลย! พวกเขาทำอาหารตะวันตกแบบดังเดิม… ข้าวไข่เจียว แฮมเบเกอร์ ทุกอย่างต้องอร่อยแน่นอน!”
“พวกเขามีกุ้งทอดด้วย!”
(ผู้แปล : ใช่ครับ นี้แหละอาหารตะวันแบบดังเดิมของคนญี่ปุ่น)
“โอ๋! อันนั้นก็น่ากิน…”
“โอเค รีบกนก่อนที่คนจะเยอะดีกว่า”
“แน่นอน!”
หลังจากนั้นพวกเราก็อิ่มเอมกับมื้ออาหารสุดแสนจะอบอุ่น
สำหรับผมมันเป็นจานที่เต็มไปด้วยไข่เจียว แฮมเบเกอร์ และกุ้งทอด
ถึงราคาจะแพงไปนิดหนึ่ง แต่มันก็คุ้มค่าทุกเยนที่จ่ายไป!
ไม่มีอะไรจะสู้กับการที่มีของโปรดของคุณอยู่ในจานเดียวกัน!
ซอฟครีมที่ผมสั่งมาด้วยกันนะก็ราคาสูงเอาเรื่อง แต่รสชาติเข้มขนของมันนั้นคุ้มค่ากับความแพงของมันจริงๆ
รุ่นพี่สั่งไข่เจียวราดสตูเนื้อ
มันดูน่ากินเหมือนกัน ผมจำเอาไว้ในใจว่าถ้าได้มาอีกจะตั้งลองกินมันให้ได้
“ขอบคุณสำหรับอาหาร+”
พวกเราออกมาจากร้านอาหารหลังจากจ่ายเงินเสร็จ
พวกเรามาที่พื้นที่กิจกรรมเพื่อตรวจผลการจัดฉลาก
“อ่า ฉันถูกรางวัลหละ!”
“ผมเองก็เหมือนกัน คุณได้เจอกับใครหรอรุ่นพี่?”
“เอ่ เป็น อูรุจังหละ!”
“อุรุจังดีจังเลย! ดีนะที่เราซื้อสิ้นค้าก่อนหน้าเนอะ รุ่นพี่!”
“ช่าย! แล้วเธอหละยุกิคุง?”
“กลินซ์ ออฟ ชวาร์ตษ์หละ!!”
“ชื่อของเขาเหมือนพวกจูนิเบียวเลย… แต่เธอชื่นชมเขาในฐานะวีทูปเบอร์ เพราะงั้นด้ใจด้วยนะ!”
“ผมได้ยินมาว่าชื่อของเขาเป็นมุขตลกที่เจ้าหน้าที่เป็นคนคิด… แต่ผมก็ดีใจที่จะได้คุยกับเขานะ!”
พวกเรารอจนถึงคิวของพวกเรา
**********
“ฟู่!”
หลังของฉันตึงไปหมด ฉันยืดตัวตรงเพื่อผ่อนคลเายกล้ามเนื้อ
นั่งนานๆนี้มันไม่ดีกับร่างกายจริงๆเลยน้า
ฉันตัดสินใจจะพักแล้วขยับตัวไปมา
“ฮิเมะมารุซัง พวกเราเรียกคนต่อไปเลยได้ไหม?” หนักงานคนหนึ่งถาม
“ได้สิ จัดการเลย!”
“โอเค เราจะเรียกเขาเข้ามาอีกอีกหนึ่งนาที!”
“เข้าใจแล้ว!”
“หายใจเข้าลึกๆ…”
ฉันหายใจเข้าเฮือกใหญ่แล้วเริ่มจินตนาการบุคลิกที่ฉันจะเป็น
ฉันส่วนหน้ากากที่ชื่อว่า กลินซ์ ออฟ ชวาร์ตษ์
กล้องเริ่มถ่ายทำ ภาพของอีกฝ่ายปรากฎขึ้นตรงหน้าของฉัน
“เอ่อ สวัสดี! ผมดูไลฟ์ของคุณทุกครั้งเลยหละ!”
วันนี้มันอะไรกันถึงมีแต่เรื่องบังเอิญแบบนี้?!?!?!
ทำไมยูกิถึงมาอยู่ที่นี้ได้ห่ะ?!
เขาเอาเงินหมื่นเยนจากไหนมาสุ่มรางวัล?!
แค่เห็นเขาอยู่ตรงนี้ฉันก็อึ้งจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว!
“ขอบคุณที่ดูไลฟ์ของฉันนะ ไหนๆเราก็มีโอกาสแล้วเธออยากจะคุยเรื่องอะไรดีหละ?” ฉันถามเขา พยายามรักษาภาพลักษณ์ของฉันเอาไว้ ฉันเป็นมืออาชีพ ฉันจัดการมันได้น่า!!!
“มันอาจจะฟังดูแปล…”
“ไหนว่ามาสิ?”
ในฐานะพ่อมันเป็นหน้าที่ของฉันที่จะรับฟังปัญหาของลูกชาย
ฉันต้องรับฟังอย่างตั้งใจ
“วีทูปเบอร์จัดการเรื่องภาษีเวลาพวกเขาได้เงินมายังไงหรอฮะ?!”
“???????????”
ฉันเผลอทำหน้าตลกๆออกไป
“หืม? เดียวนะ… เธอก็เป็นวีทูปเบอร์เหมือนกันหรอ?”
“ชะใช่ฮะ! ผมพึ่งจะเริ่ม แต่ตอนนี้ผมมีผู้ติดตามมากกว่าสองหมื่นคนแล้ว!”
“เธอ…เป็นอินนี้ดี้หรอ?”
“ใช่ผมเป็นอินดี้!”
“??????”
“เอ่อ คุณโอเคไหม?!”
โอเค? มันจะโอเคได้ยังไงหละ?
ลูกชายฉันได้เดบิวในฐานะวีทูปเบอร์ และยังมีผู้ติดตามมากกว่าสองหมื่นคนทั้งๆที่เป็นอินดี้!!!
“เธอคือ… ชิราฮิเมะ ยูกะ?”
“หือ? คุณรู้จักผมด้วยหรอ?!”
“เอ่อ ก็ใช่ละนะ”
พวกนายต้องล้อฉันเล่นแน่เลย!!!
“เพราะงั้น เอ่อ ผมไม่รู้เรื่องการจัดการภาษีเลยแม่จะค้นคว้าแล้วก็ตาม…”
“เข้าใจแล้ว… มันค้อนข้างระเอียดที่จะอธิบายตอนนี้ บางที่ฉันจะทำคลิปแล้วโพสมันดีไหม?”
“จริงหรอ? จะดีหรอ?”
“ใช่ ไม่มีปัญหาเลย มันเป็นเรื่องที่ดีเสมอเวลามีเด็กใหม่เข้ามาในวงการแล้วมันก็ไม่ได้ผิดไปจากบุคลิกของฉันอยู่แล้วด้วย”
“ขอบคุณนะฮะ! ผมจะรอดูมันเลย!”
“เยียมเลย รอดูได้เลยนะ”
แล้วการพูดคุยของพ่อลูกก็จบลง
“ฟู…”
“ทำได้ดีมากเลย ฮิเมมารุซัง! นี้น้ำค่ะ”
“โอ ขอบคุณ”
“คุณทำหน้าแปลกๆ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”
“นายเห็นลูกชายเมื่อกี้ใช่ไหม?”
“ใช่ ฉันเห็น”
“ดูเหมือนว่าเขาจะเดบิวในฐานะวีทูปเบอร์แล้ว”
“โอ จริงหรอ? ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นเลยนะ ว่างั้นไหม?”
“เข้าเป็นวีทูปเบอร์สาวดุ้น…”
“อะไรนะ?”
“ชิราฮิเมะ ยูกะ”
“ห่ะ???”
“นั้นเป็นชื่อวีทูปเบอร์ของลูกชายฉัน”
“ไม่จริงน่า… เธอเป็นวีทุปเบอร์คนโปรดของฉันตอนนี้เลยนะ”
“ห่ะ? เอาจริงดิ?”
“จริงจังเลย”
“ฉันฝันอยู่หรืออะไรกันเนี้ย?”
“ให้ฉันหยิกแก้มคุณให้ไหม?”
“ฉันรู้ดีว่านี้คือความเป็นจริง! แค่สมองฉันมันตามไม่ทันเท่านั้นเอง!”
“โถ่ คิดว่าจะได้จับแก้มนุ่มๆของคุณแล้วซะอีก”
“เดียวนะ เธอเล้งแก้มฉันอยู่เรอะ?!”
************
สงสารคุณพ่อตกใจกับลูกตัวเองไม่พอยังเจอพนักงานเป็นภัยสังคมอีก….
-A Cup of Owls
