ช่วงเวลาพูดคุยระหว่างผมกับกลินซ์ ออฟ ชวาร์ตษ์ ได้หมดลง ผมเลยออกมารอรุ่นพี่กลับมา
“นี้เธอตรงนั้นนะ ฉันขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมจ๊ะ?”
อยู่ๆก็มีคนแปลกหน้ามาทักผม
“หืม? ผมหรอ?”
“ใช่ๆ เธอนั้นแหละสาวน้อย”
ผมกำลังโดนจีบหรอ?
แต่พอผมหันไปดู ก็พบว่าเขาเป็นผู้หญิง
“มีอะไรให้ผมช่วยหรอฮะ?”
“เอ่ ฉันเห็นเธอยืนเบื่ออยู่คนเดียวเลยคิดว่าเธออาจจะอยากมาใช้เวลากับฉันละ”
“โอ๋ ผมกำลังรอคนอยู่หละ ขอโทษน้า!”
“แบบนี้เอง น่าเสียดาย…”
“แต่รู้ไหม เด็กน่ารักๆแบบเธอไม่ควรมาอยู่ในที่แบบคนเดียวนะ ไม่งั้นคนไม่ดีอาจจะพยายามเข้ามาหลอกเธอได้นะ”
“คุณเป็นคนไม่ดีหรอ?” ผมถามกลับ
เธอใช้เวลาซักพักในการจัดการตัวเองก่อนจะหายใจเข้าลึกๆ
“เกือบไปแล้ว… เธอต้องระวังคำพุดของเธอหน่อยนะ เธอรู้ไหมเธออยู่ที่ไหน?”
“อากิฮาบาระ ใช่ไหมฮะ?”
“ใช่ มันคือเมืองที่เต็มไปด้วยความปรารถนาเฉพาะกลุ่มของผู้คนจากทั่วญี่ปุ่น!”
“อืม ไม่ใช่ว่ามันคือแดนศักดิ์สิทธิ์ของโอตาคุหรอ?”
“มันแค่ภายนอก แต่เบื้องหลังจะ มันคือสถานที่รวบรวมผู้คนที่มีความปรารถนาที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ นี้คือตัวตนที่แท้จริงของเมื่องแห่งนี้”
“มันฟังดูน่ากลัวยังไงไม่รู้”
อากิฮาบาระมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ์
ที่นี้มันคือที่แบบไหนกันเนี้ย?!
“ถ้าคนแบบเธอ ที่เ็นเหมือนกล่องที่รวมเฟติมากมายเอาไว้ด้วยกันมาอยู่ในที่แบบนี้ คนที่มีความคิดแย่ๆหลายคนคงจะ…เธอคงจะรู้ใช่ไหม! ถ้าฉันไม่เข้ามาคุยกับเธอก่อน คงมีคนอีกไม่น้อยกว่าสองคนเข้ามาคุยแล้ว!”
“คุณคิดว่าผมเป้นตัวอะไรกันละนั้น?!”
“หญิงแต่งชายที่สุดแสนจะน่ารัก”
“ไม่ดิ ผมเป็นผู้ชายนะรู้ไหม?”
“ห่ะ?”
“ผมพุดจริงๆนะ ผมเป็นผู้ชายแท้ๆเลย”
“…นี้ พอมาคิดดูอีกที เธออยากไปทำอะไรสนุกๆกับฉันไหมจ๊ะ?”
“คุณจะเปลี่ยนใจเร็วเกินไปไหม?!”
ตอนที่ผมกำลังจะปฏิเสธเธอไปนั้นเอง…
“ขอโทษนะคะ เขามากับฉัน”
รุ่นก็กลับมาแล้ว
“ฮะ ฮะ ฮารุจางงงงง!?”
“หืม?”
“ว้าว เป็นเธอจริงๆด้วย…”
“เอ่อ เกิดอะไรขึ้นหรอ?”
“เขาเป็นเพื่อนของเธอหรอฮารุจัง?! เธอไม่ควรปล่อยเขาไว้คนเดียวในที่แบบนี้นะ โอเค?”
“เอ่อ อะโอเค ขอบคุณที่แนะนำนะ”
“ฉันขอโทษด้วน้า! ฉันไม่รู้เลยว่าเขามากับเธอ!”
“ห่ะ? เอ่อ โอเค?”
“เอาละ รักษาตัวด้วยน้าทั้งสองคน!!!”
พูดแบบนั้นเสร็จ เธอก็วิ่งหนีไป
“????”
พวกเราทำได้แค่เอียงคอด้วยความงุนงง
“เกิดอะไรขึ้น ยูกิคุง?”
“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่…”
“แต่?
“แค่…อากิฮาบาระเป็นที่ๆน่ากลัวจริงๆ…”
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี้ย?!”
มันมีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้น แต่มันก็จะเสียเวลาถ้าเรายังอยู่ตรงนี้ เพราะงั้นผมเลยถามรุ่นพี่ว่ามีที่ไหนอยากไปอีกไหม
“รุ่นพี่ เรายังมีเวลาเหลืออีกเยอะ มีที่ไหนที่คุณอยากไปไหม?”
“ที่ๆอยากไปหรอ…”
ดูเหมือนเธอจะคิดหนักมากเลย
“โอ๋ รุ้แล้ว คาเฟ่แมวเป็นไง?”
เมื่อได้ยินเธอแนะนำแบบนั้น จิตวิญญาณของผมก็กลับมากระตือรือร้นอีกครั้ง
ผมชอบหมาชอบแมว
ผมอยากจะลูบหัวและเล่นกับพวกมัน
“ผมอยากไป!!!”
“เธอดูกระตือรือร้นมากกว่าปกตินะยูกิคุง เธอชอบแมวหรอ?”
“ผมรักเลย…”
“ตามนั้นเลย! ไปกันเถอะ!”
“เย่!”
ไม่สนใจสาวใช้ พ่อบ้าน หรือ ไอดอล พวกเราออกเดินทางเพื่อหาแมวกัน
เดินไปรอบเมืองหาคาเฟ่แมว พวกเราเห็นป้ายที่มีรูปแมววาดอยู่
“เนโกะเนโกะไทม์….”
“ร้านอื่นดูเหมือนจะเน้นไปที่พนักงานมากกว่าแมว แต่ร้านดูใช้ได้เลยหละ…”
“ราคาก็สมเหตุสมผลด้วย”
“พวกเราเข้าไปกันไหมรุ่นพี่?”
“อืม ไปกันเถอะ”
“โอเค!”
พวกเราเข้าไปในร้านอย่ามีความสุข
“ยินดีต้อนรับ”
หนักงานร้านทักทายเราเมื่อเราเข้ามา
“คิดว่าจะมีคนเยอะกว่านี้ซะอีกแหะ”
“ใช่ไหม? ฉันก็คิดว่าจะมีเยอะกว่านี้ซะอีก”
“ฮะฮะฮะ ขอบคุณนะ”
“ราคาของร้านถูกเขียนไว้แล้วที่ด้านหน้าไม่ใช่หรอ? มันคงไม่ได้เขียนผิดหรอกใช่ไหม?”
“ไม่หรอกค่ะ ร้านของเราเน้นไปที่แมวอยู่แล้ว”
“แบบนี้มันไม่ปกติในอากิฮาบาระหรอ? ร้านอื่นมีระบบที่ต้องกำหนดพนักงานร้าน”
“ปกติแล้วคุณไม่จำเป็นต้องจ่ายเพื่อเลือกพนักงาน แต่ในอากิฮาบาระนั้นมีไอดอลใต้ดินหรือคล้ายๆกันทำงานพาร์ทไทม์เพื่อฆ่าเวลา”
“ไอดอลใต้ดิน?”
“มันเป็นโลกที่คนทั่วไปไม่รู้จักหรอกแต่มันก็เป็นที่นิยมจนน่าตกใจเลยหละ แต่ว่านะเพราะมันมีการแข่งขันที่ค้อนข้างสูงและทำเงินไม่ค่อยได้ มันค้อนข้างยากสำหรับไอดอลละนะ” พนักงานตอบด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ยังไงก็ตามพวกคุณสองคนชอบแมวใช่ไหม ถึงได้มาที่ร้านของเรา?”
“รักเลยหละ!!!”
“ฮะฮะ พวกเธอมาถูกที่แล้ว พวกคุณแค่ต้องสั่งเครื่องดื่มแล้วหลังจากนั้นก็จะเป็นสองร้อยเยนต่อสิบนาที คุณสามารถจ่ายเงินเมื่อไหร่ก็ได้ที่คุณพร้อม”
“พวกคุณปล่อยให้แมวเดินไปมาได้ในร้านหรอ?”
“ถ้าเราบังคับให้พวกเขาอยู่กับคน มันจะเป็นภาระกับพวกเขา ร้านของเรามีชื่อเสียงเรื่องที่มันจะมีบรรยากาศที่ดีที่สุดถ้าแมวชอบคุณ”
“แบบนี้นี้เอง ผมอดใจรอไม่ไหวแล้ว”
“ฉันคงร้องไห้ถ้าพวกมันไม่มาหาฉัน”
“พวกเราไม่อยากรบกวนเวลาพวกคุณ เพราะงั้นฉันจะขอรับออเดอร์ของพวกคุณเลยตอนนี้นะนะ”
“ผมเอาโกโก้เย็นฮะ คุณหละรุ่นพี่?”
“ฉันคิดว่าฉันเอาชาเย็นหละ”
“ชาเย็นกับโกโก้เย็นนะคะ แมวจะอยู่ในบริเวณนั้น ทำตัวตามสบายเลยนะคะ”
“ขอบคุณน้า!”
“ขอบคุณคะ”
พวกเราเข้าไปในพื้นที่ของพวกแมวแล้วนั่งใกล้ๆกับโต๊ะแบบญี่ปุ่น
แล้วพวกแมวในร้านก็เริ่มเดินเข้ามาพาพวกเราเหมือนพวกมันกำลังสงสัยพวกเราอยู่
“(นะน่าร๊ากก…)”
ผมพึมพำเสียงเบาจนรุ่นพี่แทบจะไม่ได้ยิน กลัวว่าจะทำให้แมวตกใจ
ดูเหมือนว่าเธอเองก็ถูกพวกแมวดูดไปเหมือนกัน
แมวที่เหมือนพันธ์สกอตติชโฟลด์เข้าไปหาเธอ
ตอนที่เธอลูบตัวมัน เจ้าแมวดูจะสบายตัวปลอยตัวของมันให้กับเธอ
เป็นฉากที่อบอุ่นหัวใจเป็นอย่างมาก
ตอนที่ผมกำลังคิดแบบนั้นผมก็เห็นแมวกำลังเดินมาทางผม
มันเป็นแมวพันธ์มึนชกินเป็นพันธ์ที่เป็นที่นิยมมากที่สุด
มันตัวเล็กและน่ารักมาก
มันเอาตัวของมันมาถูกกับขาของผม ผมลูบมันเบาๆ แต่มันก็ไม่มีท่าทางจะหนีไปเลย
ตอนที่ผมกำลังลูบตัวมันอยู่นั้น มันก็เริ่มขยับตัว
มันมาขดตัวนอนบนตักของผม สร้างความแปลกใจให้กับผม
“ผมกำลังอยู่ในสวรรค์….”
ผมลูบตัวมันต่อไปด้วยร้อยยิ้มเติทใบหน้าของผมจนกระทั้ง…
“(เครื่องดื่มของคุณได้แล้วค่ะ หายากนะเนี้ยที่พวกมันจะชอบใครได้เร็วชนาดนี้ ขอให้สนุกนะคะ)”
พนักงานพูดด้วยเสียงเบาๆขณะที่นำเครื่องดื่มของพวกเรามาเสริฟ
“(ขอบคุณฮะ ผมมีความสุขมากเลย)”
“(ขอบคุณ นี้มันดีที่สุดเลย…)”
“(ขอให้สนุกนะคะ)”
พนักงานเดินจากไปหลังจากพูดจบ
พวกเราสนุกกันจนลืมเวลาไปเลย
พอพวกแมวดูพอใจกันแล้วเดินจากไป พวกเราก็ตัดสินใจว่ามันเป็นเวลาที่เหมาะสมแล้วที่จะจ่ายเงินแล้วออกมา
เห็นพนักงานร้านถูกล้อมรอบไปด้วยพวกแมว ผมก็รู้ตัวว่าร้านคาเฟ่ร้านนี้ดูแลพวกมันเป็นอย่างดีจริงๆ
หลังจากนั้นพวกเราก็สนุกไปกับการสำรวจ อากิฮาบาระ ด้วยบรรยากาศอุบอุ่นและผ่อนคล้าย
ยูกิและรุ่นพี่ของเขาไม่รู้เลย แมวที่คาเฟ่เกินกว่าครึ่งเป็นแมวจร ที่คาเฟ่นั้นเป็นที่นิยมจริงๆ เปิดโดยมีจุดมุ้งหมายที่ชัดเจน รายได้ที่ได้จะนำไปใช้เพื่อหาบ้านอุปถัมภ์ให้กับแมวและเป็นค่าอาหารให้กับพวกแมว
***************
ตอนที่เรามาถึงคาเฟ่แมวบรรยากาศนั้นดูดีมาก
พนักงานก็ใจดี พวกเราเลยคาดหวังกันมาก
หลังจากสั่งเครื่องกันเสร็จ พวกเราก็เข้าไปในพื้นที่ของแมว
มันมีโต๊ะไม่เยอะ แล้วพวกเราก็เลือกโต๊ะที่ใกล้กับพวกแมว แทนที่จะนั่งบนเก้าอี้พวกเรานั่งที่เบาะรองนั้งแบบญี่ปุ่น
ฉันสังเกตุเห็นยูกิคุงตาเป็นประกายมองพวกแมวอยู่
มันไม่ยุติธรรมเลยที่ทั้งเขาและแมวน่ารักขนาดนั้น
ตอนที่กำลังมองยูกิคุงอยู่นั้นก็มีแมวเข้ามาหาฉัน
สก็อตติชโฟล์ดหรือเปล่านะ?
มันเป็นแมวที่สวยมาก
มันเข้ามาใกล้เท้าฉัน ฉันเลยเอือมมือไปลูบหัวมัน
มันไม่ได้หนีไปฉันเลยลูบมันอย่างเบามือต่อไปพยายามไม่ทำให้มันไม่สบายใจ
แล้วมันก็ปีนขึ้นมาที่หน้าตักของฉัน
“อ่า….น่า…รัก…”
ฉันอดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา แต่เจ้าแมวก็ไม่หนีไปไหน
ยูกิคุงเองก็ดึงแมวเข้าไปหาเขา
เหมือนกับเขาก็มีแมวอยู่บนตักเหมือนกันแล้วใบหน้าของเขาก็กำลังมีความสุขมากๆ
นี้คือสวรรค์ใช่ไหม?
****************
สวรรค์ของทั้งสองคนไม่เหมือนกันนะ….
-A Cup of Owls
