72. แอคซิเดนนิดหน่อย?
หลังจากการถ่ายทำเมื่อวานเสร็จแล้ว ก็นอนจนถึงเช้าที่บ้าน
ผมวันนี้เองก็จะไปที่สตูดิโอสำหรับถ่ายทำIVเหมือนเดิม
มันควรจะเหมือนเดิม…แต่ว่า
「ตะ ต้นขามัน…เจ็บ…」
ดูเหมือนว่าจะปวดกล้ามเนื้อเข้าซะแล้ว
ทำไมกันนะ เมื่อวานผมทำอะไรถึงทำให้ต้นขาเจ็บขนาดนั้นกันนะ?
เมื่อวานความทรงจำก็ยังหลงเหลืออยู่ปกติด้วยสิ น่าจะไม่ได้สะกดจิตตัวเองลึกถึงขนาดนั้นนา…
หรือเพราะตื่นเร็วกว่าปกติ ยังมีเวลากินยาแล้วรอให้ยาออกฤทธิ์อยู่
เป็นโชคดีในความโชคร้ายละนะ
「กะ กินยาแก้ปวดแล้ว…」
ขณะอดทนต่อความเจ็บปวดที่ต้นขาหลังจากกินยาแก้ปวดผมก็สัมผัสต้นขาของตัวเอง
「ดูเหมือนจะไม่มีไข้ เพราะงั้นควรทำให้อุ่นไว้จะดีกว่าล่ะมั้ง…」
ผมไม่ได้อาบฝักบัวแต่เติมน้ำร้อนลงอ่างแล้วอุ่นต้นขา
เพราะได้ยินมาว่าเวลาที่ปวดกล้ามเนื้อแต่ไม่มีไข้ควรทำให้อุ่นไว้จะดีกว่า เท่านี้ถึงแม้จะแค่เล็กน้อยแต่ก็หวังว่าจะหายเร็วขึ้น
ถึงแม้จะออกจากอ่างน้ำแล้วแต่ก็ยังเหลือเวลาเกือบ2ชั่วโมงจนกว่าจะถึงกำหนดออกเดินทาง
อาหารกำหนดว่าจะกินคอร์นเฟลกก่อนไป เพราะงั้นด้วยการนอนสักนิดหน่อยหวังว่าจะช่วยให้อาการปวดบรรเทาลงได้นะ
น่าจะนอนได้สัก1ชั่วโมงครึ่ง!
จากนั้นผมที่ตื่นขึ้นมาหลังจาก1ชั่วโมงครึ่งก็รู้สึกว่าอาการปวดในตอนที่ลุกดีขึ้นเล็กน้อย
「ถ้าประมาณนี้น่าจะขยับได้ล่ะมั้ง?」
ผมรีบเตรียมตัวให้เรียบร้อยแล้วออกไปนอกบ้าน
อิโตซังที่รับหน้าที่เมคอัพให้ก็ช่วยมารับผมที่หน้าบ้านเหมือนกับเมื่อวาน
「อิโตซัง อรุณสวัสดิ์ครับ!」
「ยูกิคุง อรุณสวัสดิ์! ถ้าอย่างนั้นไปกันเลยไหม!」
พอทักทายกันสั้นๆเรียบร้อยแล้วพวกผมก็มุ่งไปที่สตูดิโอเหมือนเมื่อวาน
「ยูกิคุง สีหน้าดูแย่นิดหน่อยโอเคไหม?」
「จะว่ายังไงดี ไม่มีปัญหาครับ!」
「จะว่ายังไงดีเนี่ยนะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?」
「พูดไปก็น่าอาย ปวดกล้ามเนื้อครับ…แต่ว่านึกหาสาเหตุไม่ออกเลย…」
「หรือว่าจะเป็นท่าโพสตอนถ่ายทำเมื่อวานหรือเปล่า?」
「ท่าโพสเหรอครับ?」
「วิดีโอที่ถ่ายเมื่อวานฉันเองก็ได้ดูมาเหมือนกัน แต่เพราะมันน่าจะเป็นท่าโพสที่ยากไปสักหน่อยสำหรับเด็กผู้ชาย」
「มีท่าโพสแบบนั้นด้วยเหรอครับ…?」
「เอ่อ เคยได้ยินมาว่าพวกท่านั่งเด็กผู้หญิงมันค่อนข้างยากล่ะมั้งนะ? แต่เรื่องที่ว่าถ้าเป็นคนที่ตัวอ่อนจะสามารถทำได้ก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน」
「ผมไม่ได้ตัวอ่อนขนาดนั้นสินะครับ」
「อาจจะเป็นเพราะฝืนโพสท่า วันนี้อาจจะต้องระวังไว้ดีกว่านะ?」
「อื-ม ถ้าเป็นช่วงเวลาสั้นๆคิดว่าอดทนได้อยู่เพราะงั้นจะพยายามครับ…บอกมาว่าซีนนั้นถ่ายออกมาดูดีด้วยสิ!」
แต่ว่า ท่าโพสนั่นที่นั่งบนเก้าอี้มันสร้างภาระขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ…?
「งะ งั้นเหรอ อย่าหักโหมนะโอเคไหม? เพราะถ้าจำเป็นแค่ตัดต่อโดยรวมเข้ากับซีนอื่นก็ได้!」
「ครับ! จะไปฝืน…อย่างแน่นอนครับ!」
หลังจากนั้นก็มาถึงที่สตูดิโออีกครั้งโดยใช้เวลาเท่ากับเมื่อวาน
หลังจากนั้นก็ให้เมคอัพเหมือนเมื่อวาน และเข้าไปในห้องสำหรับเตรียมชุด
「อรุณสวัสดิ์ ยูกิคุง」
「คาโตซังอรุณสวัสดิ์ครับ!」
พอเข้าไปในห้องคาโตซังก็รออยู่แล้วเหมือนกับเมื่อวาน
「ปกติจะใช้ภาษาสุภาพตามปกติจริงๆสินะ. เมื่อวานความประทับใจเปลี่ยนไปแบบกะทันหันทำเอาตกใจเลยละ」
「อ๊ะ หรือว่าทำให้เจอประสบการณ์แย่ๆเหรอครับ…?」
「ไม่หรอก รวมทั้งผมแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก จริงๆแล้วคนที่บอกให้พูดในแบบที่สบายใจก็เป็นพวกเราเองเพราะงั้นไม่ต้องคิดมากก็ได้นะ」
「โฮะ ถ้างั้นก็ดีแล้วครับ」
「ถ้าอย่างนั้นวันนี้ช่วยเปลี่ยนเป็นชุดนี้ได้ไหม?」
「เข้าใจแล้วครับ!」
「ห้องก็ใช้ห้องเล็กๆตรงมุมห้องเหมือนเมื่อวานตามสบายนะ」
「ครับ!」
ผมเริ่มเปลี่ยนชุดที่ได้รับมาในห้องขนาดเล็ก
ชุดในวันนี้คือTเชิ้ตลายสก็อตสีขาวดำกับสเกิร์ตน่ารักสีส้ม
และรองเท้าส้นสูงสีดำที่ผมไม่เคยใส่มาก่อนเลย
ต้องลองใส่ดูและพยายามให้ดีที่สุด
ระ รู้สึกเหมือนเกือบจะเดินไม่ได้ยังไงไม่รู้
「อืม ดูดีเลยนะเนี่ย แต่ว่าส้นสูงมันแน่นไปสำหรับยูกิคุง…ล่ะมั้ง?」
「ดะ เดินลำบากเลยครับ…」
「เรื่องนั้นแม้แต่เด็กผู้หญิง เด็กที่บอกว่าไม่ค่อยอยากใส่เป็นประจำทุกวันก็มีอยู่เยอะเลยนี่นะ…แต่ว่าเพราะหน้าตามันมองแล้วสวยงามทุกคนเลยพยายามสวมใส่มัน」
「ผู้หญิงลำบากเกินไปแล้วนะครับ…」
「ฮะฮะ ก็จริงนะ」
「แค่ยังไม่ใช่ส้นสูงมากกว่านี้ก็รู้สึกดีแล้วครับ…」
「เรื่องนั้น…พลังทำลายมันสูงไปหน่อยน่ะ…」
「แค่ยังเดินได้ทางนี้ดีกว่าสินะครับ…」
หลังจากนั้นพอฝึกเดินอยู่หลายนาทีก็รู้สึกเหมือนเริ่มคุ้นชินกับรองเท้าส้นสูงส่วนใหญ่แล้ว
ถึงแม้จะบอกว่าคุ้นชินแต่ความลำบากในการเดินก็ไม่ได้เปลี่ยนไป
「เป็นไง? คุ้นเคยขึ้นมาสักหน่อยไหม?」
「ครับ ถ้าเป็นแบบนี้น่าจะพอไหวครับ!」
「ดีละ ถ้างั้นวันนี้เองก็มาพยายามกันเถอะ!」
「ครับ!」
จากนั้นก็เดินมุ่งไปยังสถานที่ถ่ายทำ และสับเปลี่ยนจิตระหว่างทาง
พยายามเปลี่ยนแล้ว แต่ว่า
「(ระ รวบรวมสมาธิไม่ได้เลย…)」
ใช่ เพราะอาการปวดต้นขากับรองเท้าส้นสูงที่เดินลำบากทำให้รวบรวมสมาธิไม่ได้เลย
「(ทะ ทำยังไงดี เป็นแบบนี้ครั้งแรกเลยละ!?)」
ผมแม้ว่าจะร้อนรนและสับเปลี่ยนจิตไม่ทัน แต่ก็เข้าไปในสถานที่ถ่ายทำทั้งๆแบบนั้น
「ไง อรุณสวัสดิ์ยูกะจัง」
โอซึกะซังที่เป็นตากล้องส่งเสียงทัก
「อ๊ะ โอสึกะซัง อรุณสวัสดิ์ฮะ!」
「หือ?」
โอสึกะซังเมื่อได้ยินเสียงของผมก็เอียงคอ
「มีอะไรเหรอฮะ?」
「ไม่หรอก ความประทับใจมันต่างกับเมื่อวานเกินไปน่ะ…」
「จะบอกไปก็อาย เพราะปวดกล้ามเนื้อเลยไม่มีสมาธิวันนี้เป็นตัวตนจริงๆฮะ…」
「อย่างนี้นี่เอง แล้วจะเรียกยังไงดีล่ะ เรียกยูกะจังไม่มีปัญหาใช่ไหม?」
「ฮะ ถ้าช่วยปฏิบัติเหมือนเป็นชิราฮิเมะ ยูกะจะช่วยได้เยอะเลยฮะ!」
「รับทราบ อาการปวดกล้ามเนื้อสาเหตุคงมาจากท่าโพสเมื่อวานจริงๆล่ะมั้ง?」
「อื-ม อาจจะใช่ฮะ…」
「ถ้างั้นท่าโพสที่เป็นสาเหตุเมื่อวานมาถ่ายให้เสร็จเร็วๆดีกว่า」
「ฮะ!」
「ถ้าอย่างนั้นนี่คือรูปถ่ายท่าโพสเมื่อวานเพราะงั้น หลังจากตั้งกล้องให้อยู่ในมุมเริ่มต้นเหมือนกับอันนี้แล้ว ก็มาเริ่มจากท่าโพสแบบเดียวกับอันนี้แล้วกัน」
「ฮะ!」
「ถ้าถ่ายเสร็จในชอตเดียวภาระคงจะน้อยลงด้วย พยายามเข้านะ!」
「จะพยายามฮะ!」
และก็เริ่มถ่ายทำเนื้อหาแบบเดียวกับเมื่อวาน
และพอนั่งท่าเด็กผู้หญิงบนเก้าอี้ ต้นขาก็เจ็บอย่างที่คิดไว้
「อึก!」
แต่ว่ายังอยู่ในระดับที่ทนได้อยู่
อดทนไว้ อดทนไว้ตัวผม
「ครับโอเค!」
「ฟู่ว…」
「(คงเพราะอดทนกับอาการปวดกล้ามเนื้อล่ะมั้ง เลยรู้สึกว่าภาพมันดูเซ็กซี่แบบแปลกๆ เอาเถอะคงไม่เป็นไรมั้ง)」
ถึงยูกิจะไม่ได้รู้สึกตัวแต่ใบหน้านั้นมันแดงระเรื่อและทำให้ดูเซ็กซี่ขึ้นเล็กน้อย
หลังจากนั้นถึงจะมีแค่เดินลำบากแต่ไม่ได้ปวดไปมากกว่านี้ และยูกิก็สามารถถ่ายทำจบลงได้อย่างปลอดภัย
ทว่า มีแค่ซีนหนึ่งซึ่งเป็นซีนที่เจ็บแบบผิดปกติ
เป็นซีนที่นั่งแบบเด็กผู้หญิงราบไปกับพื้นนั่นเอง ในเวลานี้ไม่มีใครรู้ตัวเลยว่าสิ่งนั้นจะกลายเป็นต้นเหตุ
ยกเว้นแค่อิโตซึ่งเป็นคนแต่งหน้า
และซีนนั้นเองก็เซ็กซี่ตามที่คาดไว้
——
「ครั-บ ยูกะจัง วันนี้เหนื่อยหน่อยนะ」
「นะ เหนื่อยหน่อยนะฮะ…」
「ปะ เป็นอะไรไหม?」
「นะ นอกจากขาที่สั่นเหมือนลูกกวางแรกเกิดแล้วก็…」
「แต่ว่าเพราะถ่ายทำได้เร็วกว่าเมื่อวานถ้าเป็นสภาพนี้พรุ่งนี้เองก็น่าจะเร็วเหมือนกัน เพราะงั้นพยายามเข้า!」
「ฮ ฮะ!」
「ถ้าอย่างนั้นจะล้างเมคอัพออกเลยก็ได้นะ」
「จะขอทำแบบนั้นแล้วกันฮะ…」
ผมมุ่งหน้าไปหาอิโตซังที่เป็นคนแต่งหน้า
「อิโตซัง เหนื่อยหน่อยนะครับ…」
「ยูกิคุงเหนื่อยหน่อยนะโอเคไหม!?」
「อะฮะฮะ การอดทนต่อความเจ็บปวดก็เหนื่อยเหมือนกันนะครับ…」
「โธ่ ทั้งที่บอกว่าอย่าฝืนแท้ๆ」
「เพราะมีแค่สองซีนที่ปวดแบบแปลกๆที่เหลือก็ทนได้ปกตินะครับ?」
「จะไม่มีผลกระทบไปถึงพรุ่งนี้ สินะ?」
「วันนี้จะแปะแผ่นแก้ปวดแล้วนอนพักสบายๆครับ…」
「คิดว่าแบบนั้นคงดีกว่าแน่นอนละ…」
ขณะที่พูดแบบนั้นอิโตซังก็ส่งคลีนซิ่งเมคอัพให้ผมเหมือนเมื่อวาน
「ถ้าอย่างนั้นนี่คลีนซิ่งเมคอัพนะ ถึงเมื่อวานจะบอกไปแล้วแต่ต้องล้างให้เรียบร้อยนะ?」
「ครับ!」
จากนั้นเมื่อล้างเมลอัพออกและใบหน้าสะอาดสดชื่นแล้ว อิโตซังก็มาส่งผมที่บ้าน
พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้าย บางทีพรุ่งนี้ผมอาจจะได้ถ่ายทำด้วยตัวตนจริงๆอีกก็ได้นะ
แต่ว่า เรื่องที่ไม่ได้รู้สึกไม่สบายใจกับการแต่งสลับเพศแล้วนั้นผมไม่ได้รู้สึกตัวเลยสักนิด
