74.พิธีเปิดภาคเรียนกับLHR(ลองโฮมรูม)
การถ่ายทำIVก็เสร็จแล้ววันหยุดฤดูร้อนเองก็หมดแล้วและวันที่3สิงหาคมก็มาถึง
วันนี้มีพิธีเปิดภาคเรียนดังนั้นเลยไปที่โรงเรียน
ยูโตะกับเหล่าเพื่อนร่วมชั้นที่ไม่ได้เจอกันนานตั้งตารอที่จะได้พบกันเลย
อาการปวดกล้ามเนื้อเองก็ดีขึ้นมากแล้วผมในตอนนี้ไม่มีปัญหาอะไรเป็นพิเศษ การเตรียมตัวก็เรียบร้อยเพราะงั้นมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนได้แล้ว
ขึ้นรถบัสแล้วมุ่งหน้าไปที่โรงเรียนกันเลย
และแล้วเมื่อมาถึงโรงเรียนผมก็มุ่งไปยังห้องเรียนแล้วพูดคุยกับทุกคนที่ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่วันแรกที่มาโรงเรียน
พอเข้าไปในห้องเรียนเพื่อนร่วมชั้นหลายคนก็อยู่ในห้องเรียนแล้วแม้ว่าโดยปกติจะเป็นเวลาที่ไม่มีคนมาโรงเรียนถึงขนาดนั้นก็ตาม
ทุกคน คงจะมาโรงเรียนเพราะตั้งตารอที่จะได้พบกับเพื่อนล่ะมั้งนะ
ผมเองก็จะว่าคนอื่นไม่ได้เพราะตั้งตารอเหมือนกันยังไงล่ะ!?
และก็เจอเข้ากับยูโตะจึงส่งเสียงทักไป
「ยูโตะอรุณสวัสดิ์ ยูโตะไหงไหม้เกรียมสุดๆมาเลยล่ะ?」
「โอ้ ยูกิอรุณสวัสดิ์ เพราะกิจกรรมชมรมได้ออกข้างนอกตลอดเลยถูกแดดเผาเอาน่ะ」
「ทำกิจกรรมข้างนอกในเวลาแบบนี้เนี่ยลำบากแย่เลยสินะ」
「ก็นะ ฉันชินแล้วละ」
「อย่างผมเรื่องที่ทำข้างนอกก็มีแค่คอสเพลย์กับถ่ายทำล่ะมั้งนะ?」
「ถ่ายทำเนี่ยนะ ไม่เห็นจะเคยได้ยินมาก่อนเลยนะเรื่องนั้นน่ะ」
「อะเร๊ะ?」
「ยูกิคุงอรุณสวัสดิ์! เมื่อกี้ได้ยินที่คุยน่ะ! ถ่ายทำเนี่ยอะไรเหรอ!?」
เด็กผู้หญิงสามคนที่เป็นเพื่อนร่วมชั้นมาเข้าร่วมกับทางนี้ราวกับถูกดึงดูดด้วยคำว่าถ่ายทำ
「ฉันเองก็สนใจเหมือนกัน」
「ถ่ายทำได้สวมชุดแบบไหนกันแน่ช่วยเล่าให้ฟังได้หรือเปล่า!」
อามาเนะซัง โคซึกิซัง ฮานะโซโนะซังทั้งสามคนเข้ามาใกล้ผมในทันที
「เอ๊ะ? เอ่อถึงจะอธิบายยากแต่ได้ยินมาว่าเป็นของฤดูใบไม้ร่วงนะ?」
「แหล่มเลยสินะ」
「ของฤดูใบไม้ร่วงเนี่ยสำหรับผู้หญิง? หรือผู้ชาย?」
「ไม่มีรูปถ่ายเหรอ?」
「เอ่อ เป็นชุดผู้หญิงนะ?」
「แจ๋ว!!!」
「รูปถ่าย…」
「คงจะน่ารักสิน้า…」
「ไม่ปกปิดความปรารถนาเลยนะพวกเธอ…」
ยูโตะพึมพำอย่างตกตะลึง
「เด็กน่ารักแบบนี้ให้สวมชุดผู้ชายน่ะไม่มีทางดีหรอกนะ!? มันเป็นความสูญเสียของมนุษยชาตินะ!?」
「พูดถึงขนาดนั้นเลยเหรอ!?」
โคซึกิซังโพล่งเรื่องเหลือเชื่อออกมา แต่ความสูญเสียของมนุษยชาติน่ะไม่ใช่ว่าพูดเกินไปหรอกเหรอ
「ปฏิเสธไม่ได้เลยล่ะมั้ง」
「เพราะฉันเองก็อยากเห็นตอนที่แต่งตัวดูดีน่ารักเหมือนกัน…」
「ไม่ไหวพันธมิตรมีแค่ยูโตะแล้วนะ!」
「โทษทียูกิ จริงๆแล้วฉันเองก็คิดว่ายูกิแต่งสลับเพศแล้วดูดีเหมือนกัน」
「ยูโตะะะะะะะะะะ!!!!」
ไม่มีพันธมิตรอีกต่อไปแล้ว
「แต่ว่าไม่ได้ฝืนบังคับหรอกนะ」
「อืม ไม่ใช่เพราะอยากให้ใส่จนทำให้รู้สึกไม่ชอบยังไงล่ะ」
「แต่ที่อยากให้ลองใส่ก็เป็นความรู้สึกที่แท้จริงนะ」
「อุก…」
ถึงแม้จะบอกว่าผมในตอนนี้ความรู้สึกต่อต้านในการแต่งสลับเพศจะเริ่มหายไป แต่การแสดงให้เพื่อนร่วมชั้นที่เจอกันเห็นเป็นประจำมันก็มีความรู้สึกต่อต้านอยู่นิดหน่อยละนะ
「ยังไงก็เถอะยูกิ รู้สึกบรรยากาศเปลี่ยนไปยังไงไม่รู้นะ?」
「จริงด้วย รู้สึกว่าความน่ารักมันได้รับการขัดเกลาขึ้นยังไงไม่รู้!」
「จะว่ายังไงดี ผิวสวยขึ้น?」
「ดูนุ่มนิ่มน่ารักน่าหยิก…」
「เอ๊ะ? อ๊ะ หรือว่า」
「นึกอะไรออกแล้วสินะ!!」
「อะ เอ่อ คือว่า」
「เอ้าๆ ! คายมา! คายออกมาา!」
「อุก…」
「บอกฉันด้วยสิ?」
「เข้าใจแล้วละ…ที่จริงแล้วผมเริ่มทำสกินแคร์…」
พอบอกความจริงว่าอิโตซังที่เป็นเมคอัพบอกมาว่าถ้าหลังจากนี้มีความเป็นไปได้ว่าจะได้เมคอัพละก็ควรรักษาผิวให้สวยงามไว้จะดีกว่าก็เลยเริ่มทำสกินแคร์
ถึงจะยังไม่กี่วันแต่ดูเหมือนจะเห็นผลกับผิวสินะเนี่ย
「เด็กผู้หญิงเหรอเนี่ย」
「เด็กผู้หญิงนี่นา」
「ขอต้อนรับสู่โลกของเด็กผู้หญิง」
「สกินแคร์มันค่อนข้างลำบากเลยสินะ」
「แต่ว่านะ มันไม่ใช่นิดหน่อยนะเนี่ย」
「อืม สาเหตุมันไม่ใช่สกินแคร์ละ」
「มันอะไรกันนะ อธิบายยากนะเนี่ย」
「อา ฉันเองก็คิดว่าไม่ใช่สกินแคร์เหมือนกัน」
「เอ๊ะ?」
หมายความว่ายังไง?
「ยังไงดีล่ะ คงพูดได้ว่าเริ่มเหมือนเด็กผู้หญิงขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะมั้ง…」
「อ๊าา! ใช่ๆ! ประมาณนั้นแหละ!」
「ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็รู้สึกปกติเนอะ…」
「อา คงแบบนั้นล่ะมั้ง?」
「ไหงยูโตะเองก็เห็นด้วยล่ะ…」
ผมเป็นผู้ชายนะ!?
…เป็นผู้ชายจริงๆนะ?
จากนั้นพอกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานอาจารย์ก็เข้ามาในห้องเรียน
เพราะหลังจากนี้ต้องมุ่งไปที่โรงยิมดังนั้นเหล่าเพื่อนร่วมชั้นจึงมุ่งไปที่โรงยิมเข้าแถวและฟังครูใหญ่―――กล่าวทักทาย
จากนั้นสิ่งที่รอพวกผมซึ่งกลับมาที่ห้องคือLHR(ลองโฮมรูม)
งานที่มอบหมายดูเหมือนจะส่งให้แต่ละคนทุกชั้นเรียนเพราะงั้นวันนี้เรื่องที่ต้องทำจึงเป็นอย่างอื่น
「ถ้าอย่างนั้น วันนี้คิดว่าจะขอให้ตัดสินการแสดงในงานวัฒนธรรมของชั้นนี้ค่ะ」
ใช่เป็นการแสดงในงานวัฒนธรรมนั่นเอง
ถ้าตามมาตรฐานก็มีแนวโน้มจะเป็นบ้านผีสิง หรือไม่ก็นิทรรศการแสดงศิลปะพิศวงล่ะมั้ง?
「ค่ะ!!!」
และโคซึกิซังก็ยกมือขึ้นอย่างแข็งขันและแสดงความคิดเห็นออกมา
「คาเฟ่คอสเพลย์น่าจะดีค่ะ!!!」
อา…นี่เองก็คลาสสิกสินะ ลืมไปเลยละ
「คาเฟ่คอสเพลย์ 」
อาจารย์เขียนคาเฟ่คอสเพลย์บนกระดานดำอย่างเงียบๆ
จากนั้นก็ได้ยินเด็กหญิงในชั้นเรียนบอกว่าคอสเพลย์มันค่อนข้าง…ทั้งที่เป็นเด็กผู้หญิงแท้ๆแต่ทำไมถึงพูดเรื่องนั้นล่ะ? ดูเหมือนว่าจะไม่ได้รับการตอบรับที่ดีนัก
จากเด็กผู้ชายก็บอกว่าทั้งที่ฉันกำลังจะพูดแท้ๆ แต่ดันพูดไปซะแล้วดูเหมือนในหัวของเด็กผู้ชายจะเต็มไปด้วยคาเฟ่คอสเพลย์
「อาจารย์ ขอเวลาสักครู่ได้ไหมคะ?」
และโคซึกิซังก็ยกมือขึ้นอีกครั้ง
「มีอะไรเหรอคะ?」
「คือว่า ไม่ได้รับการตอบรับที่ดีจากเด็กผู้หญิงนิดหน่อยดังนั้นขอเวลาคุยกันสักครู่ได้ไหมคะ?」
「อื-ม ถ้างั้นแค่5นาทีนะ?」
「ขอบคุณมากค่ะ!」
พอพูดแบบนั้นโคซึกิซังก็รวบรวมเด็กผู้หญิงในชั้นเรียนที่มุมห้องและเริ่มคุยซุบซิบ
หือ? รู้สึกหนาวๆยังไงไม่รู้…คิดไปเองล่ะมั้ง?
จากนั้น5นาทีต่อมา
เด็กผู้หญิงในชั้นเรียนทุกคนก็เริ่มพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าคาเฟ่คอสเพลย์ใช้ได้
เด็กผู้ชายต่างส่งเสียงเฮด้วยความยินดี
เอ๊ะ? เกิดอะไรขึ้นน่ะ?
และแล้วงานวัฒนธรรมในปีนี้ก็กลายเป็นว่าจะทำคาเฟ่คอสเพลย์
เรื่องที่ไม่มีความคิดเห็นอื่นเสนอออกมาเลยนั้นแม้แต่อาจารย์เองก็ไม่เคยประสบพบเจอมาก่อนเลยจนถึงตอนนี้
——ฝั่งเด็กผู้หญิงในชั้นเรียน——
「แล้ว ทั้งที่เป็นเด็กผู้หญิงแต่เสนอเรื่องคอสเพลย์ออกมาช่วยบอกเหตุผลได้ไหม」
ฉัน โคซึกิ มิยูกิตอนนี้กำลังอยู่ต่อหน้าเด็กผู้หญิงในชั้นเรียนทุกคน
「ถ้าอย่างนั้น ฉันที่เป็นคนเสนอออกมาจะอธิบายให้เองนะ」
ฉันได้รับสายตารังเกียจจากทุกคนยกเว้นแค่สามคนที่อยู่ด้วยกันอย่างทุกที
เข้าใจความรู้สึกอยู่ละ แต่ว่ามีแค่เรื่องนี้ที่จะมีโอกาสได้เห็นแบบสดๆเพราะงั้นต้องพยายาม
「ฮิเมมูระ ยูกิคุงเนี่ยอยู่ในห้องของเราสินะ」
「อา เด็กที่ให้บรรยากาศน่ารักนิดหน่อยนั่นสินะ」
「น่ารักสินะฮิเมมูระคุง」
「จ้อง…พอพูดแบบนั้นแล้วก็อาจจะน่ารักจริงๆแหละ…」
ดูท่าจะดึงดูดความสนใจได้
ที่เหลือก็แค่คว้าหัวใจไว้
「ไม่อยากให้เด็กคนนั้นแต่งหญิงเหรอ?」
「「「「「อึก!!!!!!」」」」」
ทุกคนทำหน้าราวกับได้รับผลกระทบกันมาก
「ถ้าพวกเราอดทนกับคอสเพลย์สักหน่อย แค่นิดหน่อยละก็อาจจะได้เห็นเด็กผู้ชายน่ารักแต่งหญิงซึ่งตามปกติจะไม่แต่งหญิงก็ได้นะ?」
「จะ จริงด้วย…」
「โคซึกิซัง คุณนี่มันอัจฉริยะ!?」
「ฉันจะทำ! ฉันจะทำละ!」
「อยากเห็น!!! ถ้าอดทนก็จะได้เห็นใช่ไหมล่ะ!!!」
「แต่แค่จะบอกไว้หนึ่งเรื่อง มันไม่แน่นอน บอกได้แค่นั้นนะ?」
「ถ้าเจ้าตัวบอกว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่เอาก็คงช่วยไม่ได้เนอะ」
「เรื่องโน้มน้าวฝากให้จัดการได้ หมายถึงอย่างนั้นสินะ?」
「แน่นอน! ปล่อยให้ฉันจัดการเอง!」
「ถ้างั้นก็ไม่มีเรื่องจะพูดแล้ว」
「ฉันด้วย」
「ช่วยไม่ได้น้า นิเฮะเฮะ」
ด้วยเหตุนั้น จึงกลายเป็นว่าจะทำคาเฟ่คอสเพลย์ด้วยเสียงเอกฉันท์
เพื่อจะได้เห็นยูกิคุงแต่งหญิง ฉันต้องพยายาม!
