วันรุ่งขึ้น หลินเยวียนถอนการติดตั้งเกม
ไม่ได้มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษ
ไม่มีอะไรมากไปกว่าเมื่อวานจนถึงวันนี้ เล่นเกมไปสิบตาติดต่อกัน ถูกฝ่ายตรงข้ามเหยียบจมดินสารพัด
ปิดตัวเองซะเลย
ขณะเดียวกัน
เกมซึ่งชื่อว่า ‘จิตวิญญาณวีรบุรุษ’ ถูกหลินเยวียนขึ้นบัญชีดำเป็นที่เรียบร้อย
ไม่สนุกเลยสักนิด
ถึงแม้จะเป็นเกมตีป้อมเหมือนกับลีกออฟเลเจนด์บนโลก ทว่าการออกแบบในหลายเกมซับซ้อนเกินไป
“เป็นคนอย่าขี้เกียจเป็นปลาเค็ม!”
หลินเยวียนให้กำลังใจตนเอง และตัดสินใจว่านับจากนี้จะตั้งใจทำงาน และหยุดเล่นจนขาดสติ
ในเวลานี้
ซุนเย่าหั่วปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง
และผู้ที่ปรากฏตัวพร้อมกับซุนเย่าหั่ว กลับเป็นคนหนุ่มสามสี่คนซึ่งมีท่าทีระแวดระวัง
“รุ่นน้อง!”
ทันทีที่เข้ามี ใบหน้าของซุนเย่าหั่วก็เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
“ดูสิว่าฉันพาใครมา”
หลินเยวียนประหลาดใจ มองไปยังกลุ่มคนหนุ่มด้านหลัง
“บนบลูสตาร์ยังมีการค้ามนุษย์อยู่เหรอครับ?”
คนหนุ่มสาวด้านหลังหลินเยวียนได้ยินดังนั้นต่างตกตะลึง
ซุนเย่าหั่วกล่าวกลั้วหัวเราะ “รุ่นน้องที่ตลกจริงๆ แน่นอนว่าไม่ใช่การค้ามนุษย์ พี่ชายเหล่านี้เป็นนักออกแบบเกมมืออาชีพ เมื่อวานนายบอกเองไม่ให้เหรอว่าอยากเล่นเกมที่บนบลูสตาร์ไม่มี ฉันเลยคิดว่าลองหาคนมาออกแบบเกมให้นายโดยเฉพาะ อยากเล่มเกมประเภทไหนก็บอกความต้องการกับพวกเขาได้เลย ฉันจ่ายค่าออกแบบเอง ช่วงนี้ฉันวางแผนเข้าสู่อุตสาหกรรมเกมอยู่พอดี เชื่อว่าเก่มที่นายออกแบบจะต้องทำรายได้มหาศาลแน่นอน พอถึงตอนนั้นจะแบ่งกำไรให้นาย”
“ออกแบบเกม?”
หลินเยวียนกะพริบตาปริบๆ
รุ่นพี่เย่าหั่วเล่นจนเสียสติยิ่งกว่าเขาอีก!
เพื่อให้ได้เล่นเกม ถึงกับไปหาคนออกแบบเกมโดยเฉพาะ!
แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ตนก็จะได้เล่นเกมพืชปะทะซอมบี้บนบลูสตาร์แล้วใช่ไหม?
เรื่องนี้ยั่วยวนใจหลินเยวียนได้มากทีเดียว
“สวัสดีครับอาจารย์เซี่ยนอวี๋…”
ชายหนุ่มเหล่านั้นมีท่าทีระมัดระวัง ขณะเดียวกันสีหน้าตื่นเต้นอยู่บ้าง ชายหนุ่มซึ่งเป็นหัวหน้าจึงกล่าวแนะนำตัว
“ผมชื่อเผยเชียนครับ!”
หลินเยวียนขมวดคิ้วมุ่น เผยเชียน? เสียเงิน[1]?
ชื่อนี้ไม่ค่อยเป็นมงคลเท่าไหร่
แน่นอนว่าเผยเชียนไม่รู้ถึงความคิดของหลินเยวียน
เขาเป็นเจ้าของสตูดิโอออกแบบเกมแห่งหนึ่ง เขามีความฝัน หลังจากเรียนจบได้ไม่ก็เปิดสตูดิโอ ตั้งใจจะประกอบอาชีพในอุตสาหกรรมเกม!
ปรากฏว่าอาชีพของเขายังไม่ทันได้เริ่มต้น เขาก็ได้พบกับซุนเย่าหั่ว
เผยเชียนรู้ว่าซุนเย่าหั่วเป็นนักร้อง เขาเคยฟังเพลงของซุนเย่าหั่ว
เมื่อวานซุนเย่าหั่วปรากฏตัวกะทันหัน พูดอย่างตรงไปตรงมาว่าต้องการซื้อสตูดิโอของเผยเชียน และให้เผยเชียนทำงานให้กับเขา
เผยเชียนปฏิเสธทันที!
เขาเป็นนักออกแบบเกมที่มีความฝัน เขาจะขายสตูดิโอและทำงานให้คนอื่นได้อย่างไร
ทว่าในท้ายที่สุดเผยเชียนก็ตกลงเซ็นสัญญาขายกิจการ
ซุนเย่าหั่วให้เงินมากเหลือเกิน
เป็นเรื่องยากสำหรับเผยเชียนที่จะจินตนาการว่านักร้องจะกระเป๋าหนักถึงขนาดนี้!
เช็คถูกโยนประหนึ่งเป็นเพียงเศษกระดาษ!
ที่แท้การเป็นนักร้องก็ทำเงินได้มากขนาดนี้?
หลังจากขายกิจการไปแล้ว เผยเชียนก็วางแผนทำการใหญ่
ซุนเย่าหั่วเป็นเป็นเจ้านายที่ร่ำรวย จะต้องสนับสนุนการออกแบบเกมในฝันของเขาได้อย่างแน่นอน!
แต่ซุนเย่าหั่วกลับพาพวกเขามายังบลูสตาร์ บอกว่าจะให้ตนออกแบบเกมให้เพื่อนคนหนึ่งเล่น
ตอนนั้นเผยเชียนคิดว่าซุนเย่าหั่วเสียสติไปแล้ว!
คนคนนี้ลงทุนทุ่มเงินซื้อสตูดิโอของตน แต่กลับเพื่อให้ตนออกแบบเกมให้เพื่อนของเขาเล่น?
อุตส่าห์ออกแบบเกมให้เพื่อนเล่นโดยเฉพาะ?
ต้องเป็นเพื่อนที่ดีขนาดไหน ถึงควรค่าแก่การทุ่มทุนให้เช่นนี้!
จนกระทั่งเผยเชียนมายังสตาร์ไลท์ และได้พบกับเซี่ยนอวี๋ เขาถึงได้รู้ว่าแท้จริงแล้วคือเรื่องอะไรกันแน่
ซุนเย่าหั่วจะให้ตนมาออกแบบเกมให้กับเซี่ยนอวี๋!
นี่มันบุคลากรระดับตัวท็อปของวงการบันเทิงเชียวนะ!
ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่เผยเชียนยังคงรู้สึกปวดตับมาก
อุตส่าห์ออกแบบเกมสำหรับคนคนหนึ่งโดยเฉพาะ จะคิดอย่างไรก็รู้สึกว่าเกินจริงใช่ไหมล่ะ
“ไม่ทราบว่าอาจารย์เซี่ยนอวี๋ชอบเกมแบบไหนครับ”
เห็นแก่เงินที่ได้ เผยเชียนขอน้อมรับแม้ว่าจะเป็นเรื่องไร้สาระก็ตาม
“ผม…”
หลินเยวียนอยากบอกว่า ‘พืชปะทะซอมบี้’
เกมในโลกเดิม เขามีภาพจำเกี่ยวกับเกมนี้ลึกซึ้งที่สุด
แต่ถึงกระนั้น เมื่อเขาอยากเอ่ยปาก จู่ๆ กลับไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี พืชปะทะซอมบี้เล่นอย่างไร
หมดกัน
จำไม่ได้แล้ว
หลินเยวียนจึงเรียกระบบ “ในระบบมีเกมไหม?”
“ติ๊งต่อง!”
ระบบถูกหลินเยวียนเรียกมา “โฮสต์สามารถใช้เงินแลกพืชปะทะซอมบี้เวอร์ชันดั้งเดิม ได้…”
หลินเยวียนประหลาดใจ
ระบบมีจริงๆ ด้วย
เขาจ่ายเงินแลกเกมนี้มา
ในชั่วพริบตา ห้วงสำนึกของหลินเยวียนก็ปรากฏรายละเอียดของพืชปะทะซอมบี้นับไม่ถ้วน
เขาเอ่ยปากไปตามตรง
“ผมอยากออกแบบเกมแนวป้องกันปราสาท ซอมบี้ที่น่ากลัวกำลังจะบุกดาวเคราะห์พืช ซอมบี้แต่ละประเภทมีจุดเด่นที่แตกต่างกัน ตัวอย่างเช่นซอมบี้ถังเหล็กมีความสามารถในการป้องกันการโจมตีที่แข็งแกร่ง ซอมบี้คนงานเหมืองสามารถขุดอุโมงค์ใต้ดินเพื่อหลีกเลี่ยงพืชซึ่งปลูกอยู่บนผิวดิน แล้วก็มีซอมบี้หัวขโมยที่สามารถขโมยพืชได้…”
เผยเชียนตกตกลึง นึกไม่ถึงว่าเซี่ยนอวี๋จะมีแนวคิดออกมาจริงๆ
“พอจะวาดออกมาเป็นภาพหน่อยได้ไหมครับ?”
“ได้ครับ”
หลินเยวียนหยิบกระดาษและปากกาออกมา เริ่มวาดพืชและซอมบี้หลากหลายรูปแบบ
“เห็นทานตะวันดอกนี้ไหมครับ แสงแดดที่ส่องมายังดอกทานตะวันก็คือเงินที่ผู้เล่นใช้เพื่อซื้อพืชอื่นๆ และพืชแต่ละประเภทก็มีฟังก์ชันที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง และวิธีการที่ผู้เล่นใช้ป้องกันซอมบี้คือการปลูกพืช อย่างระเบิดเชอร์รี่ประเภทนี้สามารถกำจัดซอมบี้ที่อยู่รอบข้างได้ในขอบเขตหนึ่ง และปืนพกถั่วลันเตาแบบคลาสสิกนี้เป็นพืชที่คุ้มราคามากที่สุด นอกจากนั้นส่วนตัวผมชอบดอกไม้กินคนที่กินซอมบี้ได้ สรุปคือผู้เล่นสามารถปลูกพืชด้วยตนเองตามความเหมาะสมตามจุดอ่อนของซอมบี้ประเภทต่างๆ ขณะเดียวกันก็ต้องวางแผนการเงินให้ดี…”
หลินเยวียนยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ
ไม่รู้ว่าเผยเชียนอ้าปากค้างตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่รู้ว่ากลุ่มคนด้านหลังของเผยเชียนตกตะลึงจนตาค้างตั้งแต่เมื่อไหร่
คนคนนี้คือเซี่ยนอวี๋?
เขาไม่ได้ทำดนตรีหรอกหรือ?
จริงสิ เขายังผลิตภาพยนตร์ด้วย
แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องอะไรกับเกมกันนะ?
ทำไมเกมของเขาถึงมีแนวคิดชัดเจนเช่นนี้
แนวคิดของหลินเยวียนชัดเจนจริงๆ ขณะที่เขาอธิบาย สมุดในมือของเขาก็เต็มไปด้วยภาพต่างๆ หรือแม้แต่ชื่อที่เกี่ยวข้อง
ซุนเย่าหั่วซึ่งอยู่ด้านข้างก็ตกตะลึงเช่นกัน
เขาพาเผยเชียนและคนอื่นๆ มา เพียงเพื่อให้หลินเยวียนมีความสุข
หลินเยวียนอยากเล่นเกมแนวไหน ให้เผยเชียนและทีมงานออกแบบเกมตามที่เขาต้องการก็นับเป็นอันใช้ได้
ถึงอย่างไรเวลาว่างตนก็เล่นเกมนี้ได้
เล่นจนเบื่อแล้วก็ให้เผยเชียนออกแบบเกมอื่นให้
แต่ซุนเย่าหั่วกลับไม่คิดว่าหลินเยวียนจะพรั่งพรูแนวคิดเกี่ยวกับเกมนี้ออกมา ราวกับก่อนหน้านี้หลินเยวียนเคยเล่นเกมประเภทนี้มาแล้ว หลังจากพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้จนจบ ซุนเย่าหั่วก็เกิดความสนใจขึ้นมา
นี่คือพืชปะทะซอมบี้ที่นายพูดถึงเมื่อวาน?
“ใช่แล้วครับ”
“บรรเจิดมาก!”
ทันใดนั้นซุนเย่าหั่วก็รู้สึกว่าในอนาคตเขาสามารถปล่อยเกมนี้ออกไปได้ ให้ทุกคนมีโอกาสเล่นเกมที่เซี่ยนอวี๋เป็นคนออกแบบเอง!
ทำแบบนี้รุ่นน้องน่าจะมีความสุขใช่ไหม?
นี่คือคำขวัญของซุนเย่าหั่ว
สิ่งที่สำคัญที่สุดคือรุ่นน้องมีความสุข!
[1] เสียเงิน ในภาษาจีนคือเผยเฉียน ซึ่งออกเสียงคล้ายกับชื่อของเผยเชียน
