บทที่ 48 ดอกไม้ยักษ์หนีไปแล้ว!
บทที่ 48 ดอกไม้ยักษ์หนีไปแล้ว!
หลิงเยว่ที่กำลังเล่นเกมไล่ล่ากับหนอนอสูรเปิดสัมผัสรับรู้ทุกทิศทาง และเปลี่ยนทิศทางได้ทันทีหากมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น
นี่เป็นเรื่องที่เจ็บปวดมากสำหรับผู่ตานที่กำลังตามหาหลิงเยว่
เขาไม่ได้บอกให้เด็กสาวรออยู่กับที่หรือ?
เด็กสาววิ่งและวิ่ง… จนทิวทัศน์รอบด้านกลายเป็นทุ่งน้ำแข็งและหิมะ
หลิงเยว่ “…”
นางสามารถบอกได้เลยว่าตนเองได้เข้ามายังแดนมายาอีกแล้ว!
ทำไมนางถึงโชคร้ายเพียงนี้! เห็นอยู่ชัด ๆ ว่าเมื่อครู่มีคนวิ่งหนีมากับนางตั้งมากมาย แต่ตอนนี้กลับไม่มีใครเหลือเลย แม้แต่กองทัพหนอนที่ตามมาก็หายไปด้วย!
ตอนนี้นางเป็นเพียงคนเดียวที่ต้องเผชิญกับอากาศอันหนาวเหน็บ
หลิงเยว่ล้มลงบนหิมะพลางกอดตัวเองแน่น
ฉากหิมะซึ่งเงียบราวกับภาพวาดดูเหมือนจะสังเกตเห็นว่ามีแขกมา หิมะเริ่มตกมาจากท้องฟ้า ตามด้วยสายลมพัดโชยมา
หลิงเยว่ “…”
ก่อนที่นางจะสาปแช่งกับความอยุติธรรมบนท้องฟ้า ก็มีการเคลื่อนไหวแปลก ๆ จากในระยะไกล
รูปร่างหน้าตาเหมือนกับกองทัพหนอนทุกประการ! หลิงเยว่ตกใจมากจนลุกขึ้นจากพื้น แล้ววิ่งหนีไปโดยสัญชาตญาณ
“สวรรค์ นี่มันภาพลวงตาหรือไม่!”
“ดูสิ! พวกมันเป็นดอกเกล็ดหิมะ ซ้ำยังมีตั้งหลายดอกอีกต่างหาก”
“ข้าจะรวยแล้ว ข้าจะรวยแล้ว ฮ่า ๆ ๆ!”
เมื่อหลิงเยว่ได้ยินเสียงมนุษย์ นางก็หยุดหันไปมองทันที
แน่นอนว่านางเห็นทุ่งหิมะไร้ที่สิ้นสุดถูกปกคลุมไปด้วยดอกเกล็ดหิมะ คนอื่น ๆ ที่เข้ามาในแดนมายาวิ่งอย่างดุเดือดไปเด็ดดอกไม้พร้อมกับรอยยิ้มโง่ ๆ บนใบหน้าของพวกเขา
ดอกเกล็ดหิมะระดับต่ำสามารถทำให้ผู้คนเกิดประสาทหลอนได้ แต่ดอกที่นางเห็นตอนนี้มันใหญ่มาก ผลกระทบไม่จำเป็นต้องพูดถึงเลย มันสามารถทำให้คนปกติกลายเป็นคนโง่ได้ทันที
ดูรอยยิ้มโง่ ๆ บนใบหน้าของคนเหล่านั้นสิ…
นางควรหาที่ซ่อนและสังเกตดูก่อนดีกว่า ถ้าไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นนางจะไปเด็ดมันบ้างหลังจากนี้
ภายใต้ผลกระทบประสาทหลอนของดอกเกล็ดหิมะมากถึงเพียงนี้ หลิงเยว่ซึ่งไม่หลงกลทำให้ผู้อาวุโสผู้รับผิดชอบในการสร้างแดนมายานี้อึดอัด
เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ไม่ได้รับบาดเจ็บจากแดนมายามาแล้วสองครั้งแรก และในแดนมายานี้ของเขายังไม่มีผลกับนางอีกหรือ?
นางเป็นเพียงศิษย์ขอบเขตกลั่นลมปราณขั้นห้า มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่สามารถทำอะไรกับนางได้!
ผู้อาวุโสปิงซู่โบกมือของเขา และดอกไม้น้ำแข็งขนาดใหญ่ก็ค่อย ๆ โผล่ออกมาจากกลางทะเลดอกไม้สีขาว กลีบรูปเกล็ดปลาของมันเปลี่ยนเป็นสีดำ ต่างจากดอกเกล็ดหิมะอื่น ๆ ซึ่งสามารถมองเห็นได้ชัดเจนและแปลกประหลาดใจนักท่ามกลางทิวทัศน์ที่ขาวโพลนเช่นนี้
“นั่นราชาดอกไม้!”
“มันเป็นของข้า!”
“ข้าเจอมันก่อน!”
ผู้บำเพ็ญกลุ่มหนึ่งที่มีรอยยิ้มโง่งมปรากฏบนใบหน้า กำลังเก็บดอกไม้อย่างเมามัน ได้ตกอยู่ในภวังค์จนเกิดใบหน้ามุ่งร้ายขึ้นมาแทน
เพื่อราชาแห่งดอกไม้ พวกเขาถึงขั้นเริ่มต่อสู้กัน
หมอกสีดำค่อย ๆ กระจายออกไป ทำให้เกล็ดหิมะถูกย้อมด้วยสีดำเช่นกัน
เกล็ดหิมะสีดำและสีขาวตกลงบนหัวและไหล่ของหลิงเยว่ที่กำลังวิ่งอยู่ ทำให้รอยเท้าก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีดำและสีขาวเช่นกัน
หลิงเยว่รู้สึกว่ามีบางอย่างพยายามรุกรานเข้าสู่ร่างกายและจิตใจของนาง การมองเห็นของนางมืดลง ก่อนจะเป็นลมหมดสติไป
เล่อเหอเป็นคนแรกที่รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ และเมื่อตรวจสอบก็ทราบได้ว่าผลของการทำให้เกิดอาการประสาทหลอนได้ถูกเพิ่มระดับขึ้นแล้ว
เจ้าต้องการทำลายศิษย์สายในหรืออย่างไร?
รอยยิ้มบนใบหน้าของชิงยวนเย็นชาทันที ร่างของนางพลันหายไปจากจุดเดิม
“ปิงซู่ ข้าเกรงว่าเจ้าคงจะเสียสติไปแล้ว ระดับการบำเพ็ญสูงสุดของลูกศิษย์ที่ติดอยู่ในแดนมายาเหมันต์เป็นเพียงขอบเขตกลั่นลมปราณขั้นเก้าเท่านั้น!”
“ข้าแค่อยากทดสอบความสามารถของว่าที่ศิษย์คนที่ห้าในอนาคตของเจ้าเท่านั้น”
“ไม่จำเป็น เอาราชาดอกไม้นั่นออกไป!”
“สายเกินไปแล้ว ลูกศิษย์ในอนาคตของเจ้า… ได้ …”
ชิงยวนมองไปยังคันฉ่องสวรรค์ ก็เห็นหลิงเยว่ที่หมดสติตื่นขึ้นมา
เด็กสาวลุกขึ้นจากพื้นและมองไปรอบ ๆ อย่างว่างเปล่า ใบหน้าของหลิงเยว่ไม่มีสีหน้าดุร้ายอย่างที่ใคร ๆ คาดหวัง ทว่ายังดูมึนงงอยู่เท่านั้น
“โอย… ข้าปวดหัว”
หลิงเยว่ตบหัวตัวเองแล้วสูดหายใจอีกครั้ง ผู้บำเพ็ญทั้งหมดที่บ้าคลั่งเมื่อครู่นี้หายไปเสียแล้ว และนางเป็นเพียงคนเดียวที่ยังมีชีวิตอยู่ในภาพลวงตาทั้งหมด
นางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากที่หมดสติไป
การเคลื่อนที่ที่หมุนเร็วขึ้นของราชาดอกไม้ ทำให้หมอกสีดำแผ่กระจายปกคลุมแดนมายาเหมันต์จนเกือบหมด
แน่นอนว่านางไม่พลาดที่จะเด็ดดอกเกล็ดหิมะระหว่างทาง เด็ดทีละดอก ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของนางสดใส ดวงตาพลันชัดเจน เห็นได้ชัดว่าจิตใจของนางไม่ได้รับผลกระทบจากราชาดอกไม้
“เป็นไปไม่ได้!” ปิงซู่ไม่อยากจะเชื่อสายตา
ชิงยวนยิ้มและขอบคุณอีกฝ่าย ก่อนจะจากไปอย่างสงบ
หลิงเยว่เป็นลูกศิษย์คนที่ห้าของนาง ไม่ธรรมดาเลย แม้แต่ฤทธิ์หลอนประสาทของราชาดอกไม้ก็ยังใช้ไม่ได้ผล ชิงยวนได้พบกับสมบัติล้ำค่าเข้าให้แล้ว
นางต้องขอบคุณเจ้าสำนักและสยงฉีเลวี่ยจริง ๆ ไม่ว่าหลิงเยว่จะสามารถเข้าสู่สิบอันดับแรกของอันดับการแข่งขันสำนักได้หรือไม่ ชิงยวนก็จะยอมรับหลิงเยว่เป็นศิษย์สายตรงคนที่ห้าของนาง!
ทันทีที่ชิงยวนปรากฏตัว นางก็ได้รับการทักทายด้วยสีหน้าอิจฉาจากผู้นำยอดเขาคนอื่น ๆ
ผู้นำยอดเขาหลอมศาสตราพูดทันที “ข้าได้ยินมาว่าหากเด็กสาวคนนี้ไม่สามารถติดสิบอันดับแรกได้ เจ้าจะไม่รับนางเป็นศิษย์สายตรงของเจ้าใช่หรือไม่?”
“ยอดเขาจตุรเทพของข้าไม่มีข้อกำหนดใด หากเจ้าไม่อยากได้นางก็มอบให้ข้าได้” ผู้นำยอดเขาจตุรเทพก้าวเข้ามาเช่นกัน
“นางเหมาะกับเรามากกว่า!”
ใครก็ตามที่มีสายตาเฉียบแหลมจะเห็นได้ว่าหลิงเยว่อาจมีกายาต้านหายนะซึ่งเป็นร่างที่หาได้ยากในรอบพันปี!
กายาต้านหายนะคือสิ่งใด?
ค่ายกลมายาทุกแบบหรือสถานที่ต้องห้ามทั้งหมดที่มีอำนาจ สามารถสร้างความผิดปกติให้กับร่างกาย ทว่ากลับใช้ไม่ได้ผลกับหลิงเยว่ ช่างเป็นร่างกายที่ทรงพลังอย่างแท้จริง!
“ทุกคนระมัดระวังวาจาด้วย!”
ก่อนที่ชิงยวนจะปฏิเสธ เล่อเหอพลันเอ่ยเตือนก่อน
แม้ว่าการแสดงออกของเขาจะไม่ได้จริงจัง ทว่าผู้นำยอดเขาและผู้อาวุโสทุกคนต่างรู้ดีว่าหากข่าวนี้หลุดออกไป ชะตากรรมของพวกเขาจะต้องจบลงอย่างเลวร้ายแน่นอน
“รับทราบท่านเจ้าสำนัก!”
เล่อเหอหยิบปีกไก่มากินช้า ๆ แล้วพูดว่า “หลิงเยว่เหมาะกับยอดเขาโอสถที่สุด”
ชิงยวนไม่อาจซ่อนรอยยิ้มบนใบหน้าของนางได้ เจ้าสำนักได้พูดแบบนี้ออกไปแล้ว ใครจะกล้าแย่งชิงศิษย์ของนางไปอีก?
ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่รู้เลยว่าหลิงเยว่มีกายาต้านหายนะจริง ๆ หรือไม่
หลิงเยว่ที่ได้รับความสนใจอยู่เมื่อครู่ เริ่มเข้าใกล้ราชาดอกไม้มากขึ้นเรื่อย ๆ หากเป็นเมื่อก่อนนางคงไม่เดินเข้าหาดอกไม้ยักษ์รูปร่างแปลกประหลาดอย่างประมาทเช่นนี้แน่นอน แต่หลังจากรู้ว่าฤทธิ์หลอนประสาทไม่มีผลกับนาง หลิงเยว่ผู้ไม่มีวันยอมแพ้ก็ย่อมไม่พลาดโอกาสที่จะลองเอาราชาดอกไม้นี้มาครอบครองให้ได้
ราชาดอกไม้นั้นมีขนาดใหญ่มาก เมื่อหลิงเยว่ไปยืนอยู่ตรงหน้ามัน ก็ทำให้เด็กสาวตัวเล็กไม่ต่างจากมดตัวน้อย น่าสงสารนัก
จะจัดการกับมันอย่างไรดี?
ถุงเก็บของไม่สามารถใส่เข้าไปได้ แต่นางยังมีพื้นที่ว่างเหลือในแหวนมิติที่เจ้าสำนักเล่อเหอมอบให้
ต้องตัดมันออก หรือให้ดึงออกจากพื้น?
หลิงเยว่ค้นหาไปรอบ ๆ ในถุงเก็บของแต่ไม่พบอาวุธวิญญาณที่ใช้งานได้ หรือกระทั่งมีดคม ๆ สักเล่ม
สิ่งเดียวที่มีคือมีดทำครัว
มีดทำครัวปรากฏขึ้นในมือของหลิงเยว่ และนางก็พยายามใช้มันสับไปที่ราชาดอกไม้
“เคร้ง เคร้ง เคร้ง!”
หลังจากลองสับไปสามที มีดทำครัวในมือก็หักออกเป็นหลายส่วน ซึ่งการสับของนางไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรบนราชาดอกไม้เลยแม้แต่น้อย
หลิงเยว่ “…”
ว่าแล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ ข้าคงไม่ได้มันไปง่าย ๆ สินะ!
ในเมื่อมีดทำครัวใช้ไม่ได้ผลนางจึงลองใช้ขวานแทน และเมื่อขวานไม่ได้ผลนางก็ลองใช้กรรไกร
หลิงเยว่รู้สึกเสียใจเมื่อเครื่องมือทั้งหมดกลายเป็นเพียงเศษซากโลหะ
‘ระบบ! ได้โปรดช่วยข้าที!’
หลิงเยว่ขอความช่วยเหลือจากระบบในใจอย่างเงียบ ๆ
จากนั้นมีดที่ใหญ่กว่าหลิงเยว่ก็ปรากฏขึ้น!
ทันทีที่มีดปรากฏขึ้น ใบไม้สีดำของราชาดอกไม้ก็สั่นพั่บ ๆ ทั้งดอกหดลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหนีหายไปในหิมะในชั่วพริบตา
หลิงเยว่ที่ในที่สุดก็ยกมีดยักษ์ขึ้นมาได้ และกำลังจะสับราชาดอกไม้ กลับต้องตกตะลึงเมื่อเห็นภาพที่ดอกไม้ใหญ่หนีไปแล้ว!
มีดยักษ์ตกลงกับพื้นทำหิมะฟุ้งไปทั่ว หลิงเยว่เอามือปิดหน้า พลันรู้สึกใจแตกสลาย การเช่ามีดนี้เป็นเวลาหนึ่งถ้วยชาทำให้นางเสียค่าพลังวิญญาณสองพันแต้ม นางขาดทุนครั้งใหญ่แน่!
เดิมทีหลิงเยว่คิดว่านางจะได้รับบทเป็นนางเอกที่เคยไร้ค่าแล้วพลิกกลับมากลายเป็นผู้ถูกเลือกในตำนานเหมือนในหนังหรือนิยายที่เคยอ่าน ท้ายที่สุดทุกคนที่นางรู้จักในโลกนี้ล้วนแล้วแต่มีความสามารถเป็นเลิศที่สุดในหมู่อัจฉริยะนับไม่ถ้วน
ทว่าผลลัพธ์ในตอนนี้… นางฝันหวานไปเองคนเดียวโดยสิ้นเชิง!
สมบัติที่นางเอกควรจะได้รับกลับหนีไปเสียแล้ว! สายไปเสียแล้วที่จะไล่ตามมันไป มันกล้าหนีนางไปเช่นนี้ได้อย่างไร!
หลิงเยว่นั่งบนหิมะและปิดหน้าร้องไห้
