บทที่ 287
พี่ชาย
“เป็นน้องชาย! ในอนาคต ข้าจะมีน้องชาย และข้าจะไม่เป็นน้องเล็กอีกต่อไป” หญิงสาวที่มีท่าทางคล้ายแมว ปรบมือและพูดด้วยความประหลาดใจ
จากนั้น ราวกับว่า นางเรียนรู้จากจื่อหยู และสัมผัสหัวของหลินเว่ย เป็นผลให้หลินเว่ยนั้นหลีกเลี่ยงได้อย่างง่ายดาย เพราะความสูงของนางไม่เอื้ออำนวย
“น้องชาย! เรียกข้าว่า พี่สาวหูหนิว แม้ว่า หูหนิวจะไม่ได้ลูบหัวของหลินเว่ย แต่นางก็มองไปที่หลินเว่ยอย่างมีความสุขและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ บ้าน่า! นี่มันอะไรกัน เจ้าไม่อยากเป็นน้องสาวของข้าหรือ” จื่อหยูโพล่งออกมา
“สาวน้อยทั้งสองคน … ” หลินเว่ยบ่นพึมพำอยู่ภายในใจ แต่ใบหน้าของเขานั้นราบเรียบ และไม่พูดอะไร
แม้ว่าหญิงสองคนนี้จะมีอายุยืนยาวกว่าหลินเว่ย แต่เห็นได้ชัดว่าพวกนางเป็นเพียงมนุษย์ในวัยยี่สิบเท่านั้น หลินเว่ยไม่ยินยอม
“น้องชาย … ” หูหนิว เปิดปากของนางอีกครั้ง แต่ถูก หลินเว่ยขัดจังหวะ: “หยุด! สาวน้อย! เจ้าควรเรียกข้าว่าพี่ชาย”
“อะไรนะ?” หญิงสาวสองคนมองไปที่หลินเว่ยด้วยความงุนงง แม้แต่ใบหน้าของจื่อหยูก็ยังดูประหลาดใจ พวกเขามองไปที่ หลินเว่ยจากนั้นก็มองไปที่ หูหนิว และ เสี่ยวหมี ตามลำดับ ใบหน้าของพวกเขามีรอยยิ้มแปลก ๆ
“ ฮึ่ม! ทำไมต้องเป็นพี่ชายของเราล่ะ?” เสี่ยวหมีมีหน้าตาไม่พอใจ ปากของนางบ่นกระปอดกระแปด
“ใช่…เราอายุมากกว่าเจ้า หูหนิวพยักหน้าและพูดอย่างไม่พอใจ
“อายุไม่ใช่ขีดจำกัดของความอาวุโส ความแข็งแกร่งไม่ใช่สิ่งสำคัญ ความรู้คือกุญแจสำคัญ ข้ารอบรู้มากกว่าพวกเจ้า ดังนั้นต้องเรียกข้าว่าพี่ชาย” เดิมทีหลินเว่ยต้องการจะบอกว่าความแข็งแกร่งคือกุญแจสำคัญ
แต่ทันทีที่เขาพบความแข็งแกร่งของอีกฝ่าย เขาก็เปลี่ยนคำพูดอย่างเร่งด่วน
เขารู้สึกไม่ยินยอม เนื่องจากความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายนั้นสูงกว่าของหลินเว่ยมาก ในหมู่พวกเขา ความแข็งแกร่งของ หูหนิวอยู่ในขั้นที่แปด ของสัตว์อสูรศักดิ์สิทธิ์
ในขณะที่ความแข็งแกร่งของเสี่ยวหมีนั้น สูงถึงขั้นเจ็ดของระดับศักดิ์สิทธิ์
“เอ๋…ดูเหมือนจะมีความจริงบางอย่างในสิ่งที่เขาพูด ทั้งสองสาวกะพริบตาและพยักหน้า
“ใช่หรือ?” เสี่ยวหมีขมวดคิ้วและแสดงสีหน้าไม่เต็มใจ นางพูดอย่างไม่เต็มใจว่า “พี่ชาย!” เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวหมี หูหนิวก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้นก็แสดงรอยยิ้มบนใบหน้าของนาง และร้องออกมาอย่างอ่อนหวานว่า “พี่ชาย!”
“ดี!” ดี … “หลินเว่ยพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและเอื้อมมือไปลูบศีรษะของหญิงสาวทั้งสอง
แม้ว่าหญิงสาวทั้งสองจะถูกหลินเว่ยหลอกได้ง่ายมาก แต่จื่อหยูก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่แล้วนางก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม นางรู้สึกได้ว่าหลินเว่ยชื่นชอบสาวน้อยสองคนนี้มาก สำหรับนางแล้ว
พวกเขาเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ท้ายที่สุด นางเป็นสัตว์ประหลาดเก่าแก่ที่มีชีวิตมาเกือบ 100,000 ปี
“น้องชาย! พี่สาวจะแนะนำคนอื่นให้เจ้า นี่คือหมีหิมะ ร่างกาย คือหมีหิมะ ระดับศักดิ์สิทธิ์ ขั้นแปด จื่อหยู ชี้ไปที่มนุษย์หมี และพูดกับหลินเว่ย
“ฮ่า!” เมื่อได้ยินคำพูดของจื่อหยู สงผิงก็เกาหัวแสดงรอยยิ้มที่เรียบง่าย บนใบหน้าของเขา และพยักหน้าให้หลินเว่ย
“ พี่สง!” หลินเว่ยยิ้ม และประสานกำปั้นของเขา
“ นี่คือเจ้าหมู จูกังเลี่ย ร่างกายของมัน เป็นหมูเพลิงภูเขา แต่มีร่องรอยของเลือดของเม่นลาวา เม่นลาวาเป็นสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ และความแข็งแกร่งของมันคือขั้นเจ็ด ระดับศักดิ์สิทธิ์ .” จื่อหยู ชี้ไปที่ชายศีรษะหมูและกล่าวขึ้น
“สายเลือดของสัตว์ร้าย…ไม่น่าแปลกใจเลย … ” หลินเว่ยมองเขาด้วยความประหลาดใจ ชายศีรษะหมู ซึ่งเรียกว่า จูกังเลี่ย หลินเว่ยพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม และกำปั้นของเขาและพูดว่า “พี่จู!”
“ผิดแล้ว! ข้าคือพี่สาม เฒ่าจูคือ คนตรงนั้น” เสียงของหลินเว่ยเพิ่งสิ้นลง เมื่อเห็นมนุษย์หมาป่า หลินเว่ยจึงเข้าใจผิดว่าเขาคือ หมูเพลิงภูเขา
“ เอ่อ … !” เมื่อได้ยินคำพูดของมนุษย์หมาป่า หลินเว่ยก็กะพริบตาและเกาหัวอย่างเชื่องช้า เขาเห็นว่าจื่อหยูแนะนำ จูกังเลี่ย ดังนั้นเขาจึงคิดว่าอีกฝ่ายนั้นคือ หมูเพลิงภูเขา
“ขออภัยด้วย!” หลินเว่ยประสานกำปั้นและกล่าวขอโทษ
“โอ้! ไม่เป็นอันใด! เจ้าไม่รู้ย่อมไม่ผิด เมื่อเห็นคำขอโทษของหลินเว่ย มนุษย์หมาป่าก็โบกมืออย่างรวดเร็วและตอบรับ
ต่อมาก่อนที่ จื่อหยู จะพูด มนุษย์หมาป่าก็แนะนำตัวเองโดยตรง: “ข้าชื่อ หลางเหล่าอัน มีชื่อจริงว่า หลางเฟิง พี่สาวมักเรียกข้าว่าหมาป่าตัวน้อย ร่างที่แท้จริงคือ สัตว์อสูรหมาป่าลมกรด การฝึกฝนคือขั้นเจ็ดระดับศักดิ์สิทธิ์
สามารถเรียกข้าว่าพี่สาม หรือ เฒ่าหลาง และเฒ่าสง ”
“ดี! พี่สาม หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“อื้ม – อืม! เจ้าเป็นเด็กดี หากเจ้ามีปัญหาอะไรในอนาคต เจ้าสามารถบอกพี่สามได้ และพี่สามจะดูแลเจ้า” เมื่อได้ยินคำพูดของหลินเว่ย ใบหน้าของหลางเฟิงแสดงรอยยิ้มที่พึงพอใจและพยักหน้าซ้ำ ๆ จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปตบไหล่
หลินเว่ย และพูดด้วยใบหน้าที่ฮึกเหิม
ขอบคุณท่านมาก หลินเว่ยพยักหน้าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ข้าคือ เสือหิมะ ข้าอยู่ในขั้นแปด ระดับศักดิ์สิทธิ์ อันดับสองรองจากพี่สาว นางพูดกับหลินเว่ยด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ
“ ความแข็งแกร่งรองจื่อหยู?” หลินเว่ยมองนางอย่างประหลาดใจ จากนั้นก็หันไปหา จื่อหยู
โดยไม่รอให้ หลินเว่ยถาม จื่อหยูพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า “ความสามารถของเด็กคนนั้นแข็งแกร่งมากจริงๆ แม้ว่านางจะอยู่ในขั้นแปด แต่นางก็เข้าใจความลึกลับของ น้ำแข็งเพลิง
ด้วยความแข็งแกร่งของนางไม่ได้อ่อนด้อยไปกว่าข้า หากนางฝึกฝนได้ไกลกว่านี้ พลังของนางจะแข็งแกร่งกว่าข้าอย่างแน่นอน ยิ่งกว่านั้นร่างกายของนาง ดูเหมือนจะมีคุณสมบัติที่ดี หากนางเติบโตขึ้น
นางอาจจะกลายเป็นสัตว์อสูรกลายพันธุ์ก็ได้”
“โอ้ๆ…!” หลินเว่ยตกใจ เขาอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเย็น ๆ สายตาของเขาที่มีต่อหูหนิวนั้นเต็มไปด้วยประกายลุกโชน เขาคิดว่าจะทำอย่างไรดีกับอีกฝ่าย เพื่อที่จะสามารถตักตวงผลประโยชน์ได้
สัตว์อสูรที่กลายพันธุ์อาจเติบโตเป็นสัตว์ร้าย ซึ่งเป็นความช่วยเหลือที่ทรงพลังทั้งในปัจจุบันและอนาคต อย่างไรก็ตามตอนนี้หลินเว่ยกล้าที่จะคิดเรื่องนี้ในใจเท่านั้น และไม่กล้าพูดเช่นนั้นออกมา
“และข้า! เมื่อเห็นความสนใจของหลินเว่ย เสี่ยวหมีก็เขย่าแขนของหลินเว่ยทันที
“หืม?” หลินเว่ยหันศีรษะและมองไปที่เสี่ยวหมี เขาลูบหัวของอีกฝ่ายแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เอาละ! ถึงตาแล้วแนะนำตัวกับพี่ชายแล้ว!”
“อืม!” สาวแมวเหมือนไก่จิกข้าวพยักหน้าซ้ำ ๆ และพูดด้วยใบหน้าแดงเรื่อว่า “ข้าชื่อเสี่ยวหมี ร่างกายของข้าเป็นแมวมังกรเสมือน ข้ามีเลือดของสัตว์ทั้งสองชนิด!” เสี่ยวหมียกหัวของนางขึ้นสูง และยืดตัว
“เสี่ยวหมี นางยังเป็น สัตว์อสูรกลายพันธุ์อีกด้วย นางมีสายเลือดของสัตว์ร้าย มังกรแห่งความว่างเปล่า และแมววิญญาณ อย่างไรก็ตามประสิทธิภาพในการต่อสู้ของนางนั้นอ่อนแอที่สุดในหมู่พวกเรา” หูหนิวกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ความสามารถของข้า ในการหลบหนีจากสิ่งมีชีวิตเป็นสิ่งที่แข็งแกร่งที่สุด และข้าสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของผู้คนได้” เสี่ยวหมีฮึ่มๆสองครั้ง โค้งริมฝีปากของนางและกล่าวด้วยใบหน้าที่ท้าทาย
![เล่ห์รักกลกาล [ส่วนที่ 2 ภาคครองใต้หล้า]](https://i3.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/4145.jpg?resize=151,215 "เล่ห์รักกลกาล [ส่วนที่ 2 ภาคครองใต้หล้า]")
