ปลายจวักครองใจ – ตอนที่ 97 กระสายยาหายาก

ตอนที่ 97 กระสายยาหายาก

ไคหยางอ๋องป่วยหรือไม่นั้น อันที่จริงลั่วเซิงไม่สนใจ

นางแค่ครุ่นคิดโดยสัญชาติญาณและพูดกับหมอเทวดาหลี่ว่า “ข้าไม่ค่อยแน่ใจว่าไคหยางอ๋องขอให้ท่านช่วยรักษาผู้อื่น หรือรักษาตัวเขาเอง”

“เหตุใดแม่นางน้อยถึงช่วยเขา” หมอเทวดาหลี่ถือโอกาสถาม

ลั่วเซิงหน้าผ่อนคลาย อมยิ้มพูดว่า “หมอเทวดาอยากรู้หรือเจ้าคะ”

หมอเทวดาหลี่หนังตากระตุก

เมื่อครู่นี้เขาถามเรื่องยา นังหนูน้อยคนนี้ก็ถามเช่นนี้แล้วเจรจาเงื่อนไขกับเขา

เขายังจะยอมอีกครั้งเพราะอยากรู้เรื่องระหว่างนังหนูคนนี้กับไคหยางอ๋องอีกหรือ

เขาไม่ใช่คนอยากรู้อยากเห็นเรื่องผู้อื่นเสียหน่อย!

หมอเทวดาหลี่สีหน้าจริงจัง “ข้าก็แค่ถามไปอย่างนั้น ในเมื่อเช่นนี้ ข้าจะไปจวนไคหยางอ๋องเดี๋ยวนี้ เมื่อเสร็จสิ้นธุระไคหยางอ๋องแล้ว…”

“ข้าจะบอกท่านถึงที่มาของยาตัวนี้” ลั่วเซิงพูดอย่างสงบพลางยื่นจอกชาจอกหนึ่งไปให้

เดิมหมอเทวดาหลี่จะลุกจากไปแล้ว แต่ทันทีที่เห็นชาดอกกุหลาบก็รับมาดื่มก่อนจะสะบัดแขนเสื้อจากไป

เมื่อได้ยินว่าหมอเทวดาหลี่จากไปแล้ว แม่ทัพใหญ่ลั่วก็รีบมาถามลั่วเซิง

“เซิงเอ๋อร์ หมอเทวดามาหาเจ้ามีธุระอะไรหรือ”

ลั่วเซิงให้เหตุผลโดยไม่ต้องคิด “หมอเทวดากลับมาเยี่ยม ถามข้าเรื่องสุขภาพของท่านพ่อเจ้าค่ะ”

นางบอกซือหนานได้ว่านางคือท่านหญิงชิงหยาง เมื่อถึงเวลานางก็จะบอกซิ่วเย่ว์เช่นกัน รวมถึงหมอเทวดาหลี่ แต่นางจะต้องไม่เปิดเผยสิ่งใดต่อหน้าแม่ทัพใหญ่ลั่วเด็ดขาด

บุตรสาวที่ถูกเขาตามใจจนไม่รู้ฟ้าสูงดินต่ำคือคุณหนูลั่ว บุตรสาวอันเป็นที่รักของเขา ไม่ใช่วิญญาณเร่ร่อนไร้ญาติขาดมิตร

แม่ทัพใหญ่ลั่วไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี “หมอเทวดาอยากรู้เรื่องสุขภาพข้า เหตุใดจึงไม่หาข้าโดยตรงเล่า”

เขาต่างหากคือคนป่วย เซิงเอ๋อร์โกหกเขาชัดๆ

“คงเป็นเพราะไม่อยากเจอท่านพ่อกระมัง”

แม่ทัพใหญ่ลั่วหยุดหายใจ ขณะที่รู้สึกขายหน้าก็เริ่มเชื่อ

หมอเทวดาคาดเดามิได้ ไม่แน่ว่าเป็นเพราะไม่อยากเจอเขาจึงมาหาบุตรสาวจริงๆ เล่า

ถึงอย่างไรด้วยวิชาการแพทย์อันยอดเยี่ยมของหมอเทวดา การถามเรื่องการฟื้นตัวของผู้ป่วยจากคนข้างกายก็ย่อมทำได้

“เหตุใดหมอเทวดาจึงไม่ชอบท่านพ่อหรือเจ้าคะ” ลั่วเซิงถาม

สีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของแม่ทัพใหญ่ลั่วปรากฏและหายไปอย่างรวดเร็ว เขาฝืนพูดว่า “หมอเทวดาไม่ได้ไม่ชอบพ่อ แค่ไม่อยากยุ่งกับองครักษ์จิ่นหลินน่ะ”

เหตุผลที่หมอเทวดาไม่พอใจเขา เขารู้ดีแก่ใจ

หมอเทวดาและเจิ้นหนานอ๋องเป็นสหายต่างวัย เขาเคยอาศัยในจวนเจิ้นหนานอ๋องเป็นระยะเวลาสั้นๆ หมอเทวดาหลี่โกรธเขาที่นำทัพสังหารครอบครัวเจิ้นหนานอ๋อง…

เรื่องในอดีตเหล่านี้ย่อมไม่จำเป็นต้องเล่าให้เซิงเอ๋อร์ที่เป็นเด็กสาวคนหนึ่งฟัง

แม่ทัพใหญ่ลั่วกลัวว่าลั่วเซิงจะซักไซ้จึงรีบหาข้ออ้างเดินจากไป

ลั่วเซิงยกจอกชาขึ้นจิบคำหนึ่ง

การถามให้ฝ่ายตรงข้ามไม่อยากตอบเป็นวิธีการหยุดยั้งผู้อื่นให้สืบเสาะค้นหาอย่างไม่ยอมเลิกราได้

หลังจากหมอเทวดาหลี่ออกจากจวนแม่ทัพใหญ่แล้วก็มุ่งตรงไปที่จวนไคหยางอ๋อง

ผู้คนที่อยู่ดูเรื่องชาวบ้านพากันกลับไปรายงานเจ้านายของตน

“อะไรนะ หมอเทวดาไปหาไคหยางอ๋องด้วยหรือ”

“แปลก หมอเทวดาไปจวนแม่ทัพใหญ่ก่อนแล้วค่อยไปจวนไคหยางอ๋องต่อ เป็นไปได้หรือไม่ว่ามีความเชื่อมโยงลับๆ ระหว่างกัน”

“หากจะพูดถึงความเชื่อมโยง ข้าคิดถึงเรื่องที่คุณหนูลั่วปลดเข็มขัดไคหยางอ๋อง…”

ทันใดนั้นเอง ทุกคนก็คาดเดาไปต่างๆ นานาล้วนมีความเห็นแตกต่างกันไป ความอยากรู้อยากเห็นจะถูกไฟแห่งความสอดรู้เผาจนสุกแล้ว

สือเยี่ยนบุกเข้าไปในห้องหนังสืออีกครั้ง

“นายท่าน หมอเทวดามาแล้ว!”

เว่ยหานลุกขึ้น ก้าวเท้าเดินออกไป

“นายท่าน…”

เว่ยหานมองสือเยี่ยน

“ท่านว่าคุณหนูลั่วเป็นเทพหรือเปล่า”

เว่ยหานมองกลับมาแล้วเดินออกจากห้องหนังสือด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

สือเยี่ยนตามข้างหลัง สับสนไปหมด

เขาพูดถูกนี่ เหตุใดนายท่านไม่มีการตอบสนองใดๆ เลยนะ

เว่ยหานพบหมอเทวดาหลี่ที่เรือนรับรองข้างหน้า

ทันทีที่หมอเทวดาหลี่เห็นเขาก็มองอย่างพินิจพิเคราะห์

ผ่านไปครู่หนึ่ง หมอเทวดาหลี่ก็พูดว่า “ยื่นมือมา”

เว่ยหานลังเลเล็กน้อย

“ทำไมหรือ ท่านอ๋องไม่ได้ให้ข้ามารักษาท่านหรือ” น้ำเสียงหมอเทวดาหลี่ฟังดูไม่ค่อยดีนัก

เว่ยหานลังเลเพียงครู่เดียวก็ยอมรับอย่างตรงไปตรงมาว่า “ไม่ใช่”

“เช่นนั้นก็ยื่นมือท่านออกมา”

เว่ยหานยื่นมือออกไปอย่างรวดเร็ว

หมอเทวดาหลี่แตะชีพจรที่ข้อมือ พูดว่า “อ้าปาก”

ครานี้เว่ยหานไม่ได้ลังเลอีก เขาทำตามโดยดี

หมอเทวดาหลี่มองดมและสัมผัสแล้วจึงนั่งลงถามว่า “อาการชาตามร่างกายเป็นบางครั้งของท่านอ๋อง คงเป็นมาครึ่งปีแล้วใช่หรือไม่”

“ใช่ เริ่มตั้งแต่ปลายปีที่แล้ว จู่ๆ ก็เป็นเช่นนี้” เว่ยหานตอบตามความจริง

นี่เป็นเหตุผลที่ว่าเหตุใดเขาถึงขอกลับเมืองหลวงหลังจากขับไล่ชาวฉีไป

เขาถืออาวุธหนักในมือ เกียรติภูมิก้าวไกลในกองทหาร การขอกลับเมืองหลวง หนึ่งคือเพื่อให้เสด็จพี่เสด็จน้องสบายพระทัย เหตุผลที่สองก็คือเรื่องปัญหาร่างกาย

หมอเทวดาหลี่คิดครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็เอ่ยว่า “ข้าได้ยินว่าเมื่อต้นปีคุณหนูลั่วปลดเข็มขัดของท่านอ๋อง…”

ท่านอ๋องหนุ่มผู้สงบราวกับภูเขาเมื่อเผชิญกับพายุนองเลือด อดไม่ได้ที่จะกระตุกริมฝีปาก

หมอเทวดาขี้นินทาเช่นนี้เลยหรือ

เขาจำตอนที่พบกับคุณหนูลั่วครั้งแรกได้แม่น

เขาเดินบนถนนใหญ่เพื่อรื้อฟื้นทิวทัศน์เมืองหลวงที่ห่างหายไปนาน จู่ๆ สตรีนางหนึ่งก็วิ่งมาข้างหน้า

ครั้นเขากำลังจะหลบ จู่ๆ อาการชาก็กำเริบ แค่ช่วงเวลาสั้นๆ นั้นเขาได้แต่มองเข็มขัดถูกนางปลดลงมาอย่างไม่สามารถทำอะไรได้

ตั้งแต่ครานั้นมาเขาก็คิดเพียงอย่างเดียวว่า ต้องรักษาโรคนี้ให้หาย!

“เป็นเพราะเช่นนี้นี่เอง” หมอเทวดาหลี่แสร้งทำเป็นไม่เห็นความกระอักกระอ่วนของชายหนุ่ม ยิ้มพูดจนจบ

ช่วยไม่ได้ เมื่อคิดถึงตนเองมารักษาเจ้าหมอนี่เพราะถูกบังคับเจรจาเงื่อนไขด้วยก็รู้สึกไม่พอใจ

อะไรนะ รังแกผิดคนหรือ ต้องไปหาคุณหนูลั่วที่เจรจาเงื่อนไขกับเขามากกว่า?

นังหนูนั่นฉลาดเป็นกรด ยังบงการเขาอยู่เลย เขาขอไม่รังแกก่อนแล้วกัน

“ได้โปรดหมอเทวดารักษา” เว่ยหานหลุบตาลง เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงใจ

หมอเทวดาหลี่เงียบไปครู่หนึ่ง ลูบเคราพูดว่า “โรคของท่านอ๋องหากอยากจะรักษาให้หาย จะบอกว่าง่ายก็ไม่ง่าย ยากก็ไม่ยาก”

“หมอเทวดาโปรดชี้แนะ” เว่ยหานเตรียมใจไว้สำหรับเรื่องนี้แล้ว

ตอนที่ร่างกายเริ่มผิดปกติเขาเคยเชิญหมอที่น่าเชื่อถือที่สุดของทางเหนือมาตรวจ อีกฝ่ายไม่สามารถวินิจฉัยสิ่งผิดปกติได้ด้วยซ้ำ หมอท่านนั้นจึงทำได้เพียงแนะนำให้เขากลับไปเมืองหลวงเพื่อไปหาหมอหลวงที่สามารถรักษาเขาได้

แต่เขาไม่อยากรบกวนหมอหลวงเหล่านั้น

ทว่าทันทีที่หมอเทวดาหลี่มาถึงก็วินิจฉัยโรคของเขาได้ทันที สมคำร่ำลือจริงๆ

“ที่บอกว่าไม่ยาก เพราะมีข้าเป็นคนรักษา การผสมยา ฝังเข็มย่อมไม่ใช่ปัญหา”

เว่ยหานนั่งฟังเงียบๆ รู้ว่าสิ่งที่จะพูดต่อจากนี้ต่างหากที่สำคัญ

“ที่บอกว่าไม่ง่าย เพราะมีกระสายยาหนึ่งในนั้นหายาก”

“ขอทราบได้หรือไม่ว่าคือกระสายยาอะไร”

“ท่านอ๋องรู้หรือไม่ว่านกหลวงคือนกชนิดใด”

“หงสา?” เว่ยหานนึกถึงนกหงสาสีสันสดใสที่อยู่เคียงข้างฮ่อองเต้เป็นอย่างแรก

“ผิด”

“หงส์แดง?”

“ผิด”

“นกชิงหลวน?”

“ผิด!”

เว่ยหานเงียบ

นอกจากสามอย่างนี้แล้ว เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่ายังมีนกอะไรที่ถูกขนามนามว่าเป็นนกหลวงได้อีก

หมอเทวดาส่ายศีรษะไม่หยุด ถามด้วยน้ำเสียงผิดหวังว่า “ท่านอ๋องคิดว่าจะหาหงสา หงส์แดงหรือนกชิงหลวนได้หรือ”

เว่ยหานเงียบพลางพูดว่า “ไม่ได้”

นกในเทพนิยายสามประเภทนี้มีอยู่ในตำนานเท่านั้น ผู้ใดเคยเจอเล่า

“นกในเทพนิยายที่หาไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกระสายยาเล่า นกหลวงคือห่าน ห่านขาวตัวใหญ่ที่เลี้ยงกันในจวน!” หมอเทวดาหลี่อธิบายอย่างไม่สบอารมณ์นัก

เว่ยหานเงียบเพราะรู้สึกเก้อเขิน

ใครจะไปคิดว่านกหลวงคือห่านขาวตัวใหญ่ที่เลี้ยงในจวน

หมอเทวดาเอ่ย “ยาที่ท่านต้องใช้ก็คือเลือดของห่านขาวที่มีอายุมากกว่าสิบสองปี”