“ไม่ เป็นไปไม่ได้ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง! นายใช้กลโกงอะไร! ถึงนายจะใช้กลโกง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้!”
พวกเจ้าพ่อพากันตกตะลึง มองแต้มที่อยู่ในที่เขย่าลูกเต๋า เหลือเชื่อยิ่งกว่าพวกเซียนพนันในหนังเสียอีก
“ลูกเต๋าถูกเขย่าจนหงายขึ้นหกด้าน เขย่าสามอันได้ยี่สิบเอ็ดแต้ม คนไม่สามารถทำได้แน่ๆ”
“มันเกินไปหรือเปล่า ถ้าบอกว่าไม่โกง ฉันไม่เชื่อแน่นอน พวกนายดูสิ ลูกเต๋าแต่ละด้านเรียงตัวเป็นระเบียบ ไม่ได้โดนเขย่าจนแตกออก แต่มันโดยสับจนแตกออก!”
“คุณหลี่ อธิบายพวกเรามาสิ นายใช้กลโกงอะไร มาโกงต่อหน้าพวกเรา รนหาที่ตายชัดๆ!”
พวกเจ้าพ่อมองหลี่โม่ด้วยแววตาดุร้าย สายตาของแต่ละคนเหมือนกำลังจะกินคนอย่างไรอย่างนั้น
หลี่โม่มองพวกเจ้าพ่ออย่างเย็นชา “พวกคุณไม่เคยเห็น ผมไม่โทษพวกคุณหรอก แต่พวกคุณพูดมั่วๆ แบบนี้ จะโดนซัดเอานะ”
พวกเจ้าพ่อรู้สึกเสียววาบ เหมือนโดนปกคลุมด้วยไอเย็น พวกเขาเริ่มถอยหลังอย่างตัวสั่นงันงก
หลังจากถอยหลังไปได้สองก้าว พวกเจ้าพ่อรู้สึกกลัวและอับอาย
พวกเขาเป็นคนมีชื่อเสียง คิดไม่ถึงว่าจะตกใจกับสายตาของหลี่โม่ ถ้าเรื่องนี้แดงออกไป พวกเขาต้องอับอายขายหน้าแน่นอน
เจ้าพ่อที่ดูมีอำนาจสูงสุดหรี่ตาลง เขาพูดอย่างดุดันว่า “เราพูดมั่วๆ ที่ไหนกัน นายดูลูกเต๋าที่นายเขย่าสิ ใครสามารถทำได้เป็นระเบียบแบบนั้นบ้าง มันถูกหั่นด้วยเครื่องมือที่แหลมคม”
“ตลก! พวกคุณเป็นคนเลือกสถานที่ ของก็เป็นของพวกคุณ กติกาพวกคุณก็เป็นคนกำหนด พวกคุณคิดว่าผมจะหาเครื่องมือในการโกงมาก่อนได้อย่างไร ไม่รู้ว่าพวกคุณเป็นเจ้าพ่อได้ยังไง ในหัวมีแต่ขี้เลื่อย มาเป็นลูกน้องให้ผมยังไม่เอาเลย”
หลี่โม่พูดจบก็ส่ายหน้า เขามองพวกเจ้าพ่ออย่างรังเกียจ
พวกเจ้าพ่อเดือดมาก และกำลังเตรียมที่จะเรียกลูกน้องมาสั่งสอนความเป็นคนให้หลี่โม่
ราชามือไวหยิบลูกเต๋าขึ้นมาดูอย่างละเอียด เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “พวกเจ้าพ่อพูดถูก นี่มันเป็นรอยหั่น ไม่ใช่ว่าเราไม่เชื่อนายนะ แต่ลูกเต๋านี่มันทำให้เราไม่อยากจะเชื่อ”
เฉินชิงเหมยเบิกตาโต จากนั้นจึงพูดอย่างเย็นชา “แล้วที่คุณเขย่าออกมา มันเชื่อได้เหรอ เราไม่พูดความผิดปกติของพวกคุณ คุณยังมาเซ้าซี้อีก คุณหลี่มีความสามารถ คุณทำไม่ได้ก็แสดงว่าคุณไม่มีความสามารถ!”
เจ้าพ่อคนที่กำลังโกรธ หยิบปืนออกมาจากหลังเอว เขาเหนี่ยวไก และเอาปลายกระบอกปืนจ่อไปที่หลี่โม่
“รีบอธิบายมาเถอะคุณหลี่ จะมาโกงต่อหน้าเรา มาเอาเงินเราโดยใช้วิธีสกปรก ไม่มีทางแน่นอน”
หลี่โม่หัวเราะ เขามองเจ้าพ่อที่กำลังโกรธ เหมือนมองคนปัญญาอ่อน
“เห็นแก่ความกล้าของพวกคุณ กล้าพนันกับผมอีกครั้งไหมล่ะ ผมพนันว่าปืนของคุณจะเป็นแค่เศษเหล็ก”
“ตลก! ปืนของฉันจะกลายเป็นเศษเหล็กได้ยังไง ครั้งนี้ฉันจะ……” เจ้าพ่อคนที่กำลังโกรธยังไม่ทันพูดจบ ก็โดนเจ้าพ่อคนอื่นรั้งเอาไว้
“อย่าผลีผลาม เรามาเป็นพยาน ไม่ได้มามีเรื่อง” พวกเจ้าพ่อพูดพลาง ส่งสัญญาณทางสายตาให้เจ้าพ่อคนนั้นอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม
พวกเขาทำตามคนที่บงการ ไม่กล้าทำลายแผนการใหญ่ของคนที่บงการ
แท้จริงแล้วราชามือไว พวกเจ้าพ่อ หรือแม้กระทั่งเฉินชิงเหมย ต่างก็มีผู้บงการคนเดียวกัน พวกเขาถูกบงการให้มาทำเรื่องนี้ แต่ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ว่ากำลังโดนคนชักใยอยู่เบื้องหลัง
เจ้าพ่อที่ดูมีอำนาจสูงสุด เดินเข้ามาตรงหน้าหลี่โม่ เขาพูดเสียงทุ้มว่า “คุณหลี่ นายเป็นคนมีความสามารถ แต่ถ้านายอยากเอาชนะราชามือไว ต้องให้เขายอมแพ้ด้วยความเลื่อมใส”
“งั้นคุณก็บอกมาสิ จะให้เขายอมแพ้ด้วยความเลื่อมใสยังไง ผลมันก็อยู่ตรงหน้าแล้ว พวกคุณจะเซ้าซี้ทำไม วันนี้ผมออกหน้าแทนคุณหนูเฉิน ถ้าเป็นเรื่องของผมเอง พวกคุณได้นอนกองอยู่บนพื้นแล้ว”
หลี่โม่พูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด ถ้าเรื่องนี้เป็นเรื่องของเขา หลี่โม่คงไม่ต่อล้อต่อเถียงกับพวกเขาหรอก จัดการพวกนี้ทั้งหมด มันก็เป็นแค่การวอร์มร่างกายสำหรับหลี่โม่เท่านั้น
เจ้าพ่อที่ดูมีอำนาจสูงสุด สีหน้าไม่สู้ดี เขาสะกดกลั้นความโมโหและพูดว่า “คุณหลี่ เราก็อยากให้เรื่องมันจบลงด้วยดี เพราะการแข่งครั้งนี้ เกี่ยวข้องกับชื่อเสียงของราชามือไว ฉันว่าเอาอย่างนี้ดีกว่า คุณหลี่เขย่าลูกเต๋าอีกครั้ง ถ้ามันยังเป็นยี่สิบเอ็ดแต้มอีก ฉันว่าราชามือไวคงจะยอมแพ้ให้คุณด้วยความเลื่อมใส พวกเราก็จะนับถือคุณหลี่ด้วย และจะยอมแพ้ให้นาย”
ราชามือไวพยักหน้าจริงจัง “ถ้านายยังเขย่าได้ยี่สิบเอ็ดแต้มอีก ราชามือไวอย่างฉันจะนับถือนาย ต่อไปไม่ว่าจะไปเจอนายที่ไหน ฉันจะเรียกนายว่าลูกพี่”
“หึ ผมไม่ขอรับไว้ ถ้าขืนคุณไปทำเรื่องแย่ๆ แล้วคนมาด่าลูกพี่คุณขึ้นมา ผมเสียหายมากนะ”
เฉินชิงเหมยปิดปากหัวเราะ และกลอกตามองบนใส่หลี่โม่ เธอคิดในใจว่าไอ้หมอนี่พูดไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น พูดกับเขาก็มีแต่จะทำให้หงุดหงิด
สีหน้าของราชามือไวอึมครึม เขาพูดอย่างเคียดแค้นว่า “งั้นฉันเรียกนายว่าท่านหลี่คงจะไม่เป็นไรนะ เอาลูกเต๋ามาเดี๋ยวนี้!”
ลูกน้องส่งลูกเต๋าให้ราชามือไว เขาตรวจสอบลูกเต๋าอย่างละเอียด หลังจากเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ เขาจึงนำลูกเต๋าใส่ลงไปในที่เขย่า แล้วดันไปให้หลี่โม่
หลี่โม่เอาที่เขย่าลูกเต๋าขึ้นมาเขย่าเบาๆ จากนั้นจึงวางลงบนโต๊ะ และผายมือให้ราชามือไวเป็นคนเปิด
ราชามือไวสูดหายใจลึก เขาจับฝาที่เขย่าและเปิดออก
ยี่สิบเอ็ดแต้มอีกแล้ว
ลูกเต๋าที่แตกเป็นระเบียบ เหมือนโดนเครื่องมือหั่นออกมา
ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเงียบ ราชามือไวกับพวกเจ้าพ่อเหมือนเจอผี พวกเขาจ้องลูกเต๋าอยู่อย่างนั้น
ราชามือไวปาดเหงื่อ เหมือนเขาจะคิดอะไรได้ เขามองหลี่โม่อย่างหวาดกลัว
“กำลังภายใน คนที่ประสบความสำเร็จด้านกำลังภายในเท่านั้น ที่จะทำได้ นาย นายอายุน้อยขนาดนี้ แต่ประสบความสำเร็จด้านการฝึกกำลังภายใน!”
พวกเจ้าพ่ออึ้งไป พวกเขามึนงงกับคำว่ากำลังภายใน และคิดว่ามันเป็นสิ่งที่อยู่ในนิยายกำลังภายใน
“ราชามือไว นายพูดอะไรน่ะ กำลังภายในมีแต่ในนิยาย ตอนนี้จะมีคนฝึกวิชากำลังภายในได้ยังไง”
“ถ้ามีกำลังภายใน ฉันคงฝึกวิชาสิบแปดฝ่ามือพิชิตมังกรไปนานแล้ว ฉันอยู่กับมีดมาหลายปี สรุปให้เลยว่าถึงจะเก่งแค่ไหนก็แพ้อาวุธอยู่ดี”
“ลูกน้องของเราต่อสู้เก่งเยอะแยะ แต่ไม่เคยได้ยินว่าใครมีกำลังภายในเลย เรื่องพวกนั้นมีแต่ในเรื่องเล่าเท่านั้น”
