ผ่านไปอีก 2 เดือนจนตอนนี้อายุใด้ 4 ขวบแล้ว ตอนนี้จากคลานเป็นเดิน เย้… ตบมือๆ ถึงจะมีล้มบ้างบางทีก็เถอะ ช่วงสองเดือนที่ผ่านมาฉันรู้จักบ้านหลังนี้เยอะขื้น เริ่มจากคนที่เป็นพ่อ เป็นเสมือนเสาหลักของคลอบคลัวเขามาเล่นกับฉันมั้งบางทีแต่ส่วนใหญ่จะมาตอนใกล้มืด เป็นคนที่ขื้เล่นขี้น้อยใจแล้วติดฉันมาก ต่อไปคือ ท่านแม่ เธอเป็นคนที่สง่างามทุกการกระทำไม่ว่าจะ ชงนม ทำอาหาร แม่ในอุดมคติชัดๆ สุดท้ายคือ พี่ของฉันเอง เรนะ สั่นเลยคือ น่ากลัวชอบความรุนแรง เมื่อเธอชวนไปเล่นต้องรีบหนีอย่างเร็วไว!
“คุณหนู ซากุระ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
ฉันกำลังเดินไปยังห้องสมุดตรงที่ฉันเจอ เรนะ เพื่อที่ไปอ่านหนังสือฆ่าเวลาฉันก็ยังคงแอบหวังว่าจะไม่เจอ เรนะ อยู่ในห้อง
“นี้… เราไปเล่นกันเถอะ”
แย่แล้วเธอยังอยู่ ฉันแอบหลังกำแพงหัวใจของฉันเต้นแรงขื้นทำให้นึงถึงวันนั้นที่ถูกลูกบอลเตะใส่ ฉันชะโงกหน้าออกไปดูว่าเธอพูดอยู่กับใคร
“ไม่เล่น! พวกเราต้องอ่านหนังสือ เพื่อสอบเข้าโรงเรียน”
เรนะ เธอกำลังพูดกับเด็กผู้หญิงอีกคนที่อ่านหนังสือแบบไม่สนโลกอยู่ ผมสีดำ ใส่ชุดโลลิต้าสีดำ เธอเป็นใครกันไม่รู้เล่นว่า เรนะ คนนั้นมีเพื่อนกับเขาด้วย?
“ชิ! เอางั้นก็ใด้อ่านหนังสือก็พอสินะ”
ไม่จริงน่า! ทำให้ เรนะ คนนั้นเชื่อฟังใด้ด้วยเธอเป็นใครกันแน่ ฉันเดินเข้าไปข้างในแต่ก็สะดุดล้มพื้นที่ไม่มีอะไรอยู่ตรงนั้น
“อะ!”
ทันใดนั้น คนที่ทำให้ เรนะ สั่งเชื่อฟังก็ใด้พุ่งมารับฉันใด้ทันเวลา เหมือนกับเจ้าชายที่รับเจ้าหญิงที่กำลังตกอยู่ในอันตราย
“ขะ ขอบคุณ”
เท่สุดๆ ไม่คิดเลยว่าเด็กผู้หญิงจะมีความเท่ใด้ถึงขนานนี้หลงรักแรกพบเลยล่ะ
“เรย์ ตรงนี้เขียนว่ายังไงงั้นหรอ?”
ชิ! โดนขัดจังหวะ แต่ว่าเธอคนนี้มีชื่อว่า ท่าน เรย์ งั้นหลอต้องจดไว้ใส่หัวสมองเลย เธออุ้มในท่าเข้าหญิงวางบนที่นั่งข้างๆของเธอ อ้า สวรรค์ชัดๆ
“แต่ว่า เรย์ เลือกให้รึยังว่าจะเข้าโรงเรียนไหน ฉันเลือกเอาไว้เรียบร้อยแล้ว โรงเรียน วิทยาสตรีเซอต์เทเรชา โรงเรียนที่ลูกคุณหนูต่างๆไปเรียน”
เรนะ กุมมือทั้งสองข้างแล้วมองขื้นไปข้างบนพร้อมอธิษฐานให้ตัวเอาสอบติด
“เป็นไปไม่ใด้หลอก! คะแนนทุกวิชาไม่เกิน 70 ไปสอบยังไงก็ไม่ติดแน่”
“แบบนี้ต้องตั้งใจเรียนแล้ว!”
เรนะ กำลังใจเหลือล้นจนออกมาทางสีหน้าหมด พอมองไปที่ท่านเรย์ตอนนี้เธฮกำลังเอามือก่ายหน้าผากแล้วทำหน้าเหนื่อยใจ
ฉันที่กำลังนั่งมองพวกเขาสองคนกำลังสอนกันอยู่ก็แอบหยิบหนังสือที่วางอยู่บนโต็ะของ ท่าน เรย์ ขื้นมาอ่านเป็นหนังสือที่ปกแข็งมากๆ แข็งพอกับพื้นหินแต่เบา
ฉันเปิดไปที่หน้าแรกเป็นตัวหนังสือที่คุ้นเคย ตัวหนังสือจากโลกเก่านั้นเอง
ในความของหนังสือบอกประมาณว่า วิธีใช้ เวทมนต์ ต้นกำเนิดของพลัง ส่วนผสมของยารวามไปถึง วิธีปรุงยา
แต่มีหน้าบางหน้าที่ขาดหายไปทำให้อ่านใด้ไม่หมด
“อ้าา จบชักทีวันนี้หัวสมองจะระเบิดอยู่แล้ว”
เรนะ ด้วยความที่นั่งมานานเลยบิดขี้เกียจไปมา
“อย่าพื่งดีใจไปยังเหลืออีกเยอะพรุ่งนี้เดียวมาอีก โอ้! ป่านนี้แล้วต้องรีบกลับแล้ว เรนะ เธอเห็นหนังสือ เวทมนต์ ของฉันไหมเมื่อกี้ยังอยู่เลย”
“เห็น ซากุระ หยิบเอาไปอ่านอยู่ไม่ใช่หลอเป็นของสําคัญแท้ๆ แต่ไม่เก็บดีๆ”
เรย์ มองดู ซากุระ ที่กำลังอ่านหนังสือ เวทมนต์ ของเธอ แบบไม่สนใจอะไรเลยเธอเห็นแบบนั้นทำให้ตกใจ
“ซากุระ? อย่าบอกนะว่าเธออ่านออก คงไม่หลอกมั้ง มหาจอมเวท แกนดาฟ ยังอ่านไม่ถึง 2 หน้าเลย”
ฉัน ผงกหัว เพื่อให้เธอรู้ว่าฉันอ่านใด้ หลังจากเธอเห็นฉัน ผงกหัว เธอก็ตกใจมากกว่าเดิม ร่างกายของเธอแข็งเป็นหินแล้วลมไปเลย
“เรย์!!!”
