ฉันประคองตัวเองใด้ทันไม่งั้นมีหวังใด้ สลบลงพับตรงนี้แน่! ตะกี้มันอะไร ระบบถูกอัพเกรด? ก็อยากจะเป็นดูชะตรงนี้ว่ามันอัพเกรดอะไรไปแต่อาจจะมีใครบางคนเห็นระบบนี้ก็ใด้ ฉันไม่อยากโดนจับไปทดลองด้วยสิ เอาไว้หลังจากจบงานค่อยเอามาดูก็ใด้
“ซากุระ เป็นอะไรรึเปล่า!”
เรนะ วิ่งมาทางฉันหลังจากเธอคนที่ฉันช่วยร้องตะโกนหาความช่วยเหลือ แปลกแหะ.. เรนะ คนนั้นคนที่ทำฉันเกือบตายหลายรอบจะมาเป็นห่วงฉัน… รึว่าในก้นบึ้งของหัวใจเธอมีความเป็นพี่อยู่!
“ซากุระ เธอเป็นอะไรไปมีหวังท่านแม่ใด้เอาฉันยัดใส่ถังแน่!”
ไอ้พี่บ้า… ไอ้พี่เห็นแก่ตัว.. เป็นพี่ที่แย่สุดยอดจริงๆ เอาความดีใจที่แอบมีความหวังว่าจะมีความเป็นพี่หลงเหลืออยู่เอาคืนมาเลย .. แล้วก็เลิกเขย่าตัวฉันใด้แล้ว! ของที่กินไปตะกี้มันจะย้อนสอนขื้นมาแล้ว!
“โล่งอก นึกว่าจะใด้ตายวันนี้ชะแล้ว! ว่าแต่ว่า..เธอคือใคร?”
โอ้..! ในที่สุดฉันก็เห็นประโยชน์ของเธอแล้วขี้เกรียดถามชื่ออยู่พอดี
“ฉันชะชะชื่อ โซเฟีย จากตะกูล……”
(แย่แล้วสิ! ท่าฉันบอกชื่อตะกูลของฉันไปมีหวัง ท่าน ซากุระมีหวังเกรียดฉันมากแน่ๆ)
เธอมองมาที่ฉันเหมือนกับว่าเธอไม่อยากพูดถึงตะกูล….
“หืม… โซเฟีย เหมือนว่าฉันจะเคยใด้ยินชื่อนี้มาก่อน…. จำใด้แล้วเธอคือ น้องสาวของเรย์ สินะ”
“ท่าน…. รู้จักชื่อของท่านพี่งั้นก็แปลว่า ท่าน เรนะ คนที่ท่านพี่พูดถึงบ่อยๆ เลยว่าเป็นคนที่แย่ที่สุดในโลกเมื่อเจอให้วิ่งหนีทันที”
ใด้ยินไหม เรนะ ชื่อเสียงเสียๆหายๆ ของเธอมันดังไปถึงตะกูลอื่นแล้ว…
“แหะๆ ว่าแต่วันนี้ฉันยังไม่เห็นเรย์์เลยเธอไปไหนกัน?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ตอนเมื่อเช้าฉันก็ยังเห็นอยู่แต่ตอนนี้ไปไหนของเขานะ?”
“ชั่งเถอะ! ไหนๆ ก็ใด้รู้จักน้อยสาวของเรย์ตัวเป็นๆแล้ว เราไปหาอะไรกันในงานกันไหม?”
เรนะ และ โซเฟีย เดินไปด้วยกันแล้วปล่อยฉันที่ยืนเหวออยู่คนเดียว…
เอ๋….นี้ฉันเป็นเด็กที่ถูกลืมแล้วหลอ…ดวงตาอันน้อยๆ เริ่มมีน้ำตาไหลแล้วสิ… หืม….? ฉันจ้องมองทางเข้าป่าที่ฉันออกไปเมื่อคืน จำใด้ว่าต้นไม้มันไม่ใหญ่ขนานนี้นะ…
“โฮกกกกกกกกก!!!!”
ทันทีที่ฉันมองไปที่มัน หน้าต่างค่าสเตตัสมันก็ขื้นมา อะ อะ เอ๋!!!! ปีศาจต้นไม้
[ปีศาจต้นไม้ กลายพันธุ์ LV:30]
HP : 3000/3000
MP : 200/200
อะ อะ เอ๋!!!! ปีศาจต้นไม้มาอยู่ที่นี้ใด้ยังไง แล้วก็หน้าต่างสเตตัสมันไม่เหมือนกับในเกมแล้วมันเกิดอะไรขื้น ฉันควรที่จะตกใจอะไรก่อนดี!
“โฮกกกกกกกกก!!!!”
มะมันโจมตีเข้ามาแล้ว!
“สกิล คบดาบไร้รูปลักษณ์”
ทันใดนั้นมีคลื่นสีดำปริศนาพุ่งผ่านร่างของปีศาจตัวนั้นจนร่างของมันแยกมันสองท่อนฉันหันไปมองต้นทางของสกิลเมื่อกี่ก็พบกับคนที่ฉันรู้จัก เรย์ นั่นเอง
“เป็นอะไรรึเปล่า ซากุระ ” เรย์ รีบวิ่งเข้ามาดูว่าฉันเป็นอะไรรึเปล่า
ท่าน เรย์ ขี่ม้าขาวมาช่วยฉันอีกแล้ว!
“เดียวสิ! ซากุระ อย่าเข้ามากอดแบบนี้มันอันตาราย!”
ฉันไม่สนคำพูดของเรย์แล้วเอาหน้าไปถูไถหน้าของเธอใหญ่ (ความเป็น ยูริ เริ่มก่อขื้นเกิดในใจฉัน)
(ว่าแต่มันเกิดอะไรขื้นทำไมถึงมาปีศาจบุกเข้ามาในงานใด้ ไม่ใช่ว่าแถวนี้มีลูกแก้วไล่ปีศาจอยู่ไม่ใช่หลอกหลอ เรื่องนี้ต้องไปจำเป็นต้องไปตรวจสอบว่ามันเกิดอะไรขื้น)
“เอาล่ะ! ฉันต้องรีบไปแล้ว จริงสิ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะ ซากุระ”
ฉันมองแผ่นหลังของเธอที่กำลังเดินกลับเข้าไปในป่า ไม่รู้ทำไมบรรยากาศรอบๆตัวของเธอถึงไม่ใช่เรย์ที่ฉันรู้จัก…
