มือของ ซากุระ กำหมัดเธอไม่เคยประสบการณ์ทำให้ในการต่อสู้จริงมาก่อน ถึงเธอจะเล่นเกมมาเยอะแยะ แต่ตอนนี้ครั้งแรกที่เธอต้องต่อสู้จริงๆ ก่อนอื่นเธอต้องทำชักอย่างกับห้องแห่งนี้ก่อน ก่อนที่จะถล่มมาทับพวกเธอก่อน เธอหันหน้าไปข้างบนร่ายสกิลทำให้พื้นที่แห่งนี้ถูกหยุด ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวเหลือแค่พวกเธอสองคนที่ยังขยับเวลา ทำลายตัวเองของดันเจี้ยนหยุดนับลง
“เอาล่ะ จะปลุกเธอยังไงดี”
มาเกียน่า เธอใช้พลังที่เธอรวบรวมมายิงมาทางซากุระทันทีที่พลังเวทแตะโดนตัวของเธอมันก็เปลี่ยนมันเป็น มานา ทันที เธอไม่ใด้อ่านหนังสึอเพื่อฆ่าเวลา แต่อ่านเพื่อรับมือกับสถานะการที่หลีกเลี่ยงไม่ใด้
เธออ่านมันจนแทบทุก เวทมนตร์ สามารถใช้มันอย่างง่ายดาย แต่แค่ไม่เคยใด้ลองใช้มันแค่นั้น ไม่ต้องพูดถึงความรู้ของสกิลในโลกก่่อน เธอเป็นสาย เกมเมอร์ ที่เล่นเกมไม่ตำกว่า 5-6 ช.ม ต่อวัน เกม MMO FPS ไม่เว้นแม้แต่เกมวางแผน ความรู้ทั้งหมดของเธออยู่ในผู้เล่นระดับสู้ที่ติด Top 100 มาตลอด ตอนนี้ซากุระมองเธอเหมือนกับบอสตัวหนึ่งที่ยากสุดๆ เธอจะเอาชนะใด้ไหม เธอไม่มีทางรู้ ตอนนี้เธอต้องรับพลังเวทของมาเกียน่าที่ปล่อยออกมาตลอด ไหนจะหาทางช่วยอีก…
“ทำไมทุกคนถึงหนีฉันไปล่ะ! ทำไมถึงเป็นแค่ฉันที่ต้องอยู่คนเดียว!”
เธอตะโกนอย่างสุดเสียง น้ำตาของเธอไหนออกมาไม่หยุด ในมือของเธอยิงลูกบอลสีดำมาทางซากุระไม่หยุด เธอเป็นลูกแกะที่หลงทางที่หาออกไม่เจอ ไม่มีใครเข้าใจ เธอเป็นแค่ตัวประหลาดที่ไม่มีใครอยากเช้าใกล้
ซากุระ เธอพยามบินเข้าไปใกล้ๆ เธอปล่อยลูกบอลสีดำไวขื้นกว่าเดิม จนมานาในตัวของซากุระถึงขีดสุด..
มีพลังเวทเยอะเกินไปแล้วแบบนี้เข้าใกล้ไม่ใด้แน่! เธอเหมือนกับตัวฉันเมื่อก่อนไม่มีผิด อยู่ตัวคนเดียวไม่มีใครเข้าใจ จริงสิท่าเธอเป็นแบบฉันเมื่อก่อนจริงๆล่ะก็ ซากุระ พุ่งผ่านกระสุนที่มาเกียน่าปล่อยออกมา จนมาถึงตัวมาเกียน่าเธอยกแขนขื้นแล้วโผลเข้ากอด
“ไม่ ไม่ อย่าเข้ามาฉันมันตัวประหลาด!”
ซากุระ พุ่งผ่านกระสุนที่มาเกียน่าปล่อยออกมา จนมาถึงตัวมาเกียน่าเธอยกแขนขื้นแล้วโผลเข้ากอด….ไม่เป็นอะไรหลอกถึงคนอื่นจะมองเธอว่าเป็นตัวประหลาด แต่ฉันมองเธอเป็นมนุษย์ที่แค่อยากมีเพื่อน อยากมีคนอยู่ใกล้ๆ
“ฉันจะเป็นเพื่อนเธอเอง!”
“เพื่อน?”
มาเกียน่า เธอเริ่มที่จะสงบลง ตัวเธอไม่รู้อะไรเกียวกับคำว่าเพื่อนเลย เพราะตั้งแต่ที่เธอลืมตาดูโลกเธอก็อยู่คนเดียวแล้ว ทั้งพ่อ ทั้งแม่ต่าง หนีพากันหายไปหมดเหลือแค่เธอเพียงคนเดียว….
“ใช้แล้ว ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอ แม้ว่าทั้งโลกจะมองเธอว่าเป็นตัวอะไร แต่ฉันจะมองเธอเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาคนนึงแค่นั้น!”
“เวลาถอยหลังทำลายดันเจี้ยน 59 วินาที ”
ต้องรีบออกจากที่นี้ก่อนเดียวใด้ตายกับหมดก่อนที่จะใด้เป็นเพื่อนกัน ซากุระเธอรีบทำลายโซ่ตรวนที่อยู่ขาทั้งสองข้างของเธอ… ถ้าเป็นที่ฉันคิดจริงล่ะก็ โซ่ตรวนนี้มันก็คือคำสาบส่วนวิธีแก้ อืม…. สกิลของสายนักเวทศักดิ์สิทธิ์ถ้าจำไม่ผิด
“สกิล แอนตี้เคิร์ส”
โซ่ตรวนบนขาของเธอเปล่งประกายแล้วหายไปเหมือนกับดวงดาบที่ระยับ…
“มันหายไปแล้ว! โซ่ตรวนที่อยู่กับฉันมานาน แต่ตอนนี้มันใด้หายไปแล้ว!”
“ขอขัดแบ็บนึง ตอนนี้ไม่ใช้เวลาที่จะมาดีใจ พวกเราต้องรีบออกจากที่นี้แล้วเวลาเริ่มเหลือน้อยแล้ว”
ซากุระ จับมือเธอแล้วดึงลงมาข้างล่างแล้วพาไปห้องที่มีวงเวทสีขาวอยู่… เธอมองข้างหลังของ ซากุระ ใบหน้าของเธอแดงเหมือนกับสตอเบอรี่ เธอจับมือของ ซากุระ แน่น กว่าเดิมเหมือนกับเธอไม่อยากที่จะปล่อย…
“ถึงแล้วนั่นไง รีบๆกระโดดเข้าไปในวงเวทเลย!”
พวกเธอทั้งสองคน ออกมาข้างนอกใด้ทัน พวกเธอถูกส่งกลับออกมาที่หน้าดันเจี้ยน พอหันหลังกลับไปดูพื้นดินเริ่มยุบลงไปข้างล่างไม่อยากจะคิดเลยถ้าออกมาไม่ทันพวกเราจะเป็นยังไง คิดแล้วก็ขนลุกไปทั้งตัว… มาเกียน่าดูเหมือนว่าเธอจะไม่เป็นอะไรพอมาถึงข้างบนปีกและสัญลักษณ์บนหน้าท้องของเธอมันก็หายไปแล้วด้วยตอนนี้ถ้ามองผ่านๆเหมือนกับเด็กผู้หญิงปกติ….
“ปะ! พวกเรากับบ้านกันดีกว่า”
ซากุระ ดึงมือมาเกียน่า กลับบ้านไปพร้อมกับเธอ โดยหารู้ไม่ว่า มาเกียน่า เธอล่อนจ้อนอยู่…..
ไรท์ : คือผมมีความจริงอะไรจะมาบอก มันเป็นความซาดิสม์ของผมเอง ดีแล้วที่จบสวยไม่งั้นใด้ถูกรุมกระทืบแน่ๆ!
“ในตอนที่ ซากุระ พา มาเกียน่า ออกมาจากข้างนอกใด้ทัน ซากุระ พอหันหลังกลับไปเพื่อดูว่าเธอเป็นอะไรไหม แต่ก็พบเพียงแค่แขนที่ขาดจับมือของเธออยู่ เธอล้นตัวลงแล้วเอาหัวโขกพื้นไม่หยุดความเจ็บปวดไม่ใด้ทำให้เธอหยุดความรู้สึกผิดและความเสียใจกัดกินตัวเธอ”
