“หลี่โม่ คาดไม่ถึงว่านายกล้าพอจริงๆ ฉันแสดงความเมตตาจัดหางานให้กับนาย นายกลับไม่ต้องการ”หลังจากที่พี่เจี่ยเห็นหลี่โม่ได้หลงกล ก็รู้สึกไม่มีความสุขในทันใด
สุนัขรับใช้ของพี่เจี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า: “พี่เจี่ย พี่อย่าได้โกรธคนปัญญาคนนี้เลย เขาเป็นตัวอะไร เขากับพี่เทียบกันไม่ได้ด้วยซ้ำ ไอ้หมอนี่หน้าด้านอย่างเห็นได้ชัด ”
พี่เจี่ยถึงได้หายโกรธไม่น้อย มีคนด่าหลี่โม่ได้น่าเกลียด ในใจของเขาก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ
“หลี่โม่ ไม่รู้จริงๆว่าสมองของนายมีปัญหาหรือเปล่า พี่เจี่ยของพวกเราให้โอกาสดีขนาดนี้กับนาย ไม่นึกเลยว่านายจะปฏิเสธ”
“ทำไม นี่เป็นโอกาสที่ดีนะ ไม่แน่ด้วยความสามารถของนาย ทำไม่กี่ปียังสามารถที่จะกลายเป็นหัวหน้ารักษาความปลอดภัยได้”
“มองข้ามความหวังดีของผู้อื่นจริงๆ”
“……”
ทุกคนวิพากษ์วิจารณ์อย่างไม่หยุดหย่อน ถ้าหากหลี่โม่รับปาก พวกเขาสามารถเหิมเกริมเยาะเย้ยอีกฝ่ายได้ ถ้าหลี่โม่ไม่รับปาก พวกเขากลับจะคิดว่าหลี่โม่หน้าด้าน
หลี่โม่ไม่ได้โต้เถียงกับคนเหล่านี้ ไม่ว่ารับปากหรือไม่รับปาก คนเหล่านี้ก็ยังทำหน้าเหมือนเดิม
“หลี่โม่ ฉันได้ยินมาว่านายแต่งเข้า นายโชคดีจริงๆ”พี่เจี่ยเปลี่ยนเรื่องคุยมาเยาะเย้ยหลี่โม่ และน้ำเสียงของจอมปลอมเป็นอย่างมาก
เฉี่ยวย่านย่านพูดเบาๆว่า: “หลี่โม่ มองไม่ออกเลยนะ ไม่นึกเลยว่านายจะชอบเกาะชายกระโปรงผู้หญิงกิน”
“ฉันเกือบจะลืม เขาเป็นเขยแต่งเข้าในเมืองฮ่านของพวกเรา เฮ้อ ในฐานะเพื่อนร่วมชั้น ฉันรู้สึกขายหน้าจริงๆ”ทุกคนดูถูก ต่างก็เหยียดหยามหลี่โม่
หลี่โม่พูดอย่างราบเรียบว่า: “ฉันไม่ใช่เพื่อนร่วมชั้นของพวกนาย พวกนายก็ไม่ได้คิดว่าฉันเป็นเพื่อนร่วมชั้นของพวกนาย”
สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริง ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมต้น คนพวกนี้ทั้งๆที่ในมือมีเงิน ยังจะยืมบัตรอาหารกับเขา ยิ่งไปกว่านั้นอยู่ดีไม่ว่าดีก็หาเรื่องเขา แทบจะไม่มีท่าทางของเพื่อนร่วมชั้นที่ควรจะเป็น พูดหยาบคายหน่อย เกือบจะกลายเป็นศัตรู
หลังจากที่เขาได้ยินว่าคนพวกนี้คิดว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมชั้น เขาก็โกรธเป็นอย่างมาก คนพวกนี้ปั้นน้ำเป็นตัวไม่ใช่หรอกเหรอ?
พี่เจี่ยแสยะยิ้ม: “ทำไม นายโกรธงั้นเหรอ สิ่งนี้ทำได้เพียงโทษที่นายอยู่ได้ไม่ค่อยดี ไม่ใช่ทางเดียวกันกับพวกเขา”
“พี่เจี่ย พี่จะว่าไป ฉันก็อิจฉาหลี่โม่เล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะแต่งเข้าบ้านตระกูลกู้ สาวสวยอย่างกู้หยุนหลัน เขามองดูจนน้ำลายไหลลงพื้นแล้ว โดยเฉพาะรูปร่างนั้น ทำให้คนต้องการจริงๆ ถ้ามีโอกาส ฉันก็จะ……”
ผู้ชายสับปลับคนนั้นยิ้มอย่างชั่วร้าย
หลี่โม่เลิกคิ้ว คนมีต่อมโมโห เขาก็มีต่อมโมโห และต่อมโมโหของเขาก็คือกู้หยุนหลัน อีกฝ่ายกำลังคุกคามภรรยาของตัวเองต่อหน้าเขา เห็นได้ชัดว่าเป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขา
เขาดีดสูบบุหรี่ออกมาหนึ่งม้วน ทันใดนั้นเก้าอี้ที่ผู้ชายสับปลับคนนั้นนั่งอยู่ก็ดังแกร๊กขึ้นมาหนึ่งเสียง ขาเก้าอี้หักในทันที ผู้ชายสับปลับก็ส่งเสียงร้องโอดโอยออกมา คนทั้งคนก็ล้มลงไปด้านหลัง
“ทำไมคุณภาพของเก้าอี้ตัวนี้ถึงได้แย่ขนาดนี้ พังเร็วขนาดนี้”ผู้ชายสับปลับเจ็บจนกัดฟัน และลุกขึ้นมาพูดไปด่าไป
สุดท้ายเขาก็เรียกพนักงานเสิร์ฟมาเปลี่ยนเก้าอี้ จากนั้นหลี่โม่ก็ดีดก้นบุหรี่ออกมาอีกหนึ่งม้วน ผู้ชายสับปลับคนนั้นเพิ่งจะนั่งลง เก้าอี้ก็ล้มลงอีก เขาคนทั้งคนก็สี่ขาชี้ฟ้า(หกคะเมนนอนหงายแขนขาชี้ขึ้นข้างบน)
ทุกคนไม่ได้เดาว่าเรื่องนี้หลี่โม่เป็นคนทำ พวกเขาคิดว่าอีกฝ่ายโชคร้ายเกินไป นั่งเก้าอี้ที่ไม่ดีสองตัวติดต่อกัน
สีหน้าของผู้ชายสับปลับคนนั้นหดหู่อย่างยิ่ง แทบจะอยากจะมุดดินหนี
พี่เจี่ยยิ้มเจ้าเล่ห์: “หลี่โม่ นายโชคดีจริงๆ ไม่พูดไม่ได้ คนโง่ก็มีความสุขแบบโง่ ประโยคนี้พูดได้ไม่ผิดจริงๆ”
ทุกคนก็พยักหน้าเป็นเอกฉันท์ ก็เห็นด้วยกับสิ่งที่พี่เจี่ยพูด
พี่เจี่ยจุดซิการ์ม้วนหนึ่ง และพูดอย่างภาคภูมิใจว่า: “จาเจียเล่อ เขายืมเงินห้าแสนให้กับนายหรือเปล่า”
“เขาบอกว่าจะให้ยืม”จาเจียเล่อมองดูหลี่โม่แวบหนึ่ง และพูด
พี่เจี่ยแสยะยิ้ม “ท่าทางอย่างเขา จะเอาเงินจากที่ไหนมาให้นายยืม ฉันให้โอกาสนายหนึ่งครั้ง นายดื่มเหล้าบนโต๊ะให้หมด ฉันก็จะให้นายห้าแสน”
จาเจียเล่อเห็นขวดเหล้าบนโต๊ะนั้นโดยไม่รู้ตัว เขากลืนน้ำลาย ฤทธิ์แอลกอฮอล์ของเหล้าขวดนั้นอยู่ในระดับสูงมาก ยิ่งไปกว่านั้นดื่มหมดในรวดเดียว นี่จะเป็นไปได้อย่างไร
ทุกคนมองไปที่จาเจียเล่อด้วยสายตาที่เจ้าเล่ห์ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจในใจ พี่เจี่ยเล่นสนุกเป็น
“อย่าดื่ม”หลี่โม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดห้ามไว้
ถ้าเปลี่ยนเป็นเขา ขวดนี้ไม่มีปัญหาสำหรับเขา แต่เปลี่ยนเป็นคนอื่น ดื่มหมดคงจะตายอย่างไม่ต้องสงสัย ไม่แน่อาจจะทำให้ร่างกายเสียหายหนักมาก
ในฐานะเพื่อนของจาเจียเล่อ เขาก็ย่อมไม่สามารถปล่อยให้อีกฝ่ายถูกทำให้อับอายได้ขนาดนี้
“พี่หลี่ ฉันอยากเดิมพันดูสักครั้ง”ตอนนี้จาเจียเล่อทำได้เพียงฝากความหวังไว้บนตัวของพี่เจี่ย แม้ว่าหลี่โม่จะยืมเงินให้กับเขา แต่เขาไม่อยากติดค้างหนี้บุญคุณอีกฝ่าย
หลี่โม่ยังคงเงียบ ไม่พูดอะไร จาเจียเล่อหยิบขวดเหล้านั้นขึ้นมาก็สามารถดื่มได้อย่างเด็ดขาด ยังดื่มไม่ถึงครึ่งขวด เขาก็ดื่มไม่ไหวแล้ว และสีหน้าแดงก่ำขึ้นมา
“เฮ้ย ให้โอกาสนายก็ไม่เอาไหน”พี่เจี่ยรู้อยู่ว่าผลจะเป็นแบบนี้ เขารู้สึกว่า ทรมานอีกฝ่ายแบบนี้ ในใจของเขามีความสุขมาก
หลี่โม่ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมจาเจียเล่อทำเรื่องไม่มีความหมายแบบนี้ เขาก็มองออกว่าพี่เจี่ยไม่อยากช่วยจาเจียเล่ออย่างเห็นได้ชัดเจน เพียงแต่ว่าล้ออีกฝ่ายเล่นเท่านั้นเอง
สีหน้าของหลี่โม่ไม่พอใจ เขาไม่สามารถปล่อยให้เพื่อนของตัวเองถูกรังแกขนาดนี้ได้ เขาหยิบบัตรธนาคารออกมา วางไว้ในมือของจาเจียเล่อ และพูดว่า: “ในบัตรใบนี้มีหลายแสน ไม่เชื่อนายสามารถเอาเครื่องPOSมาได้”
“หลี่โม่ นี่น่าจะเป็นเงินฝากของนาย”พี่เจี่ยพูดอย่างหยอกล้อ
สีหน้าของหลี่โม่ไร้ความรู้สึกแล้วพูดว่า: “เกี่ยวอะไรกับนายเหรอ?”
สำลักประโยคหนึ่ง สีหน้าของพี่เจียก็ไม่ค่อยดีมากนัก สายตาของเขาค่อยๆแสดงความโกรธออกมา เขาไม่ชอบมากที่สุดก็คือมีคนใช้ท่าทีแบบนี้พูดจากับเขา
เขาตัดสินใจจะทำให้หลี่โม่เก็บกวาดความมั่นใจที่มีต่อเขาถึงจะได้
“พวกนายไปมอมเหล้า มอมเหล้าจนเขาดื่มไม่ไหว”พี่เจี่ยพูดเพื่อนเลวข้างกาย
พวกเพื่อนเลวเหล่านั้นได้ยินแบบนี้ ก็เข้าใจความหมายของพี่เจี่ย ทยอยเริ่มที่จะมอมเหล้าหลี่โม่
จาเจียเล่อพูดอย่างซาบซึ้งใจว่า: “พี่หลี่ ขอบคุณ ฉันจะหาทางคืนให้ได้”
“พวกเราเป็นเพื่อนกัน จะพูดพวกนี้เพื่ออะไร ฉันเชื่อนาย”หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม
พวกเพื่อนเลวที่พี่เจี่ยส่งไป กลับดื่มไหวแล้ว ในตรงกันข้ามกันหลี่โม่ไม่เป็นอะไรสักนิด
สีหน้าของพี่เจี่ยดูไม่ดี นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย สิ่งนี้แตกต่างจากจินตนาการของเขาเล็กน้อย
“หลี่โม่ คาดไม่ถึงว่านายจะดื่มเก่งขนาดนี้”แม้ว่าพี่เจี่ยจะชมเขา แต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
หลี่โม่ไปเข้าห้องน้ำ เฉียวย่านย่านกระซิบอะไรบางอย่างที่ข้างหูของพี่เจี่ย
ในใจของพี่เจี่ยดีใจ และถูกใจความคิดของเฉียวย่านย่าน
