จักรพรรดิมังกร – บทที่ 789 นายกำลังสอนฉันทำงานเหรอ?

“นี่เรื่องอะไรกันวะเนี่ย?”ทุกคนก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งหมดไม่รู้ว่าหลี่โม่กำลังเล่นอะไรอยู่กันแน่

“ฉันว่าไอ้หมอนี่เช่ามาอย่างแน่นอน ไม่กี่หมื่นก็สามารถที่จะเช่ามาได้แล้ว” พี่เจี่ยพูดอีกครั้ง

ทุกคนกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ไม่กี่หมื่น ซึ่งเทียบเท่ากับเงินจำนวนไม่น้อย แต่เพื่อโอ้อวดแล้ว เช่ารถสปอร์ตมาหนึ่งคัน และคำนวณยังไงก็ไม่ค่อยคุ้มทุน

หลังจากที่จาเจียเล่อบอกตำแหน่งของโรงพยาบาล หลี่โม่ถึงได้เตรียมตัวสตาร์ตรถ

“ไอ้หมอนี่กำลังทำอะไร ไม่ใช่ว่าจะขับออกไปจริงๆน่ะ?”พี่เจี่ยและคนอื่นล้วนตกใจ และอุทานออกมา

พี่เจี่ยเดินไปตรงหน้าของผู้จัดการซ่อมรถคนนั้น ให้เงินก้อนหนึ่งอย่างยิ้มแย้ม: “รถคันนี้ เขาเช่ามาใช่มั้ย”

“ไม่ใช่”ผู้จัดการซ่อมรถรับเงินของอีกฝ่ายแล้ว และพูดอย่างตรงไปตรงมา

พี่เจี่ยขมวดคิ้วและพูดว่า: “แกอย่ารับผลประโยชน์แล้วก็พูดจาโกหก”

“ฉันพูดความจริง ข้อมูลของรถคันนี้เป็นของเขา ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นชื่อของเขาด้วย”ผู้จัดการซ่อมรถพูดอย่างหมดความอดทน

เขาสงสัยว่าสมองของอีกฝ่ายมีปัญหา ไม่อย่างนั้นจะถามคำถามปัญญาอ่อนมากมายกับเขาได้ยังไง

พี่เจี่ยและคนอื่นๆก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ถ้าหากเมื่อกี้นี้เป็นการถ่วงเวลา ถ้าอย่างนั้นคันนี้ ไม่น่าจะเป็นจริงนะ?

หลังจากที่เฉียวย่านย่านเห็นรถคันนั้นที่หลี่โม่ขับมีมูลค่ามหาศาล สรุปว่าอีกฝ่ายต้องรวยกว่าพี่เจียอย่างแน่นอน เธอก็รีบวิ่งจากอ้อมแขนของพี่เจี่ยไปที่ข้างรถของหลี่โม่ในทันที

“หลี่โม่ ฉันขอนั่งรถของนายหน่อยได้มั้ย” เฉียวย่านย่านก็เริ่มทำท่ายั่วยวนแล้วพูด

“ที่นั่งเต็มแล้ว” หลี่โม่พูดอย่างราบเรียบ

จาเจียเล่อพูดอย่างเกรงใจเล็กน้อยว่า: “ฉันจะลงรถเดี๋ยวนี้”

เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกินเล็กน้อย เตรียมตัวที่ปลดเข็มขัดนิรภัย

ในใจของเฉียวย่านย่านดีใจ คิดว่ามีโอกาสได้ใกล้ชิดหลี่โม่แล้ว

หลี่โม่ห้ามจาเจียเล่อไว้ และพูดกับเฉียวย่านย่านว่า: “ผู้หญิงที่หยิ่งยโสอย่างเธอ ไม่ใช่สเปคของฉัน ไสหัวออกไปซะ อย่าทำให้รถของฉันสกปรก”

ทุกคนตกตะลึง ไม่นึกเลยว่าอีกฝ่ายจะปฏิเสธเฉียวย่านย่าน ถ้าเปลี่ยนเป็นพวกเขา พวกเขาคงไม่มีทางปฏิเสธอย่างแน่นอน

จาเจียเล่อแอบชื่นชมหลี่โม่ขึ้น พี่หลี่เผด็จการกว่า สิ่งที่พูดออกมาเมื่อกี้นี้ สะใจเกินไปจริงๆ

ผู้คนไม่น้อยเอือมระอานิสัยหยิ่งยโสของเฉียวย่านย่าน หลังจากที่พวกเขาเห็นเฉียวย่านย่านถูกปฏิเสธไม่ต้อนรับ ก็หัวเราะเยาะในทันที

สีหน้าของเฉียวย่านย่านดูไม่ดีอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ เธอไม่นึกเลยว่าตัวเองจะถูกหลี่โม่ปฏิเสธ เธอคนทั้งคนเหมือนราวกับถูกฟ้าผ่า ไม่สามารถดึงสติกลับมาได้เป็นเวลานาน

เฉียวย่านย่านมองดูเงารถที่ไปไกลของหลี่โม่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ ในใจเสียใจเป็นอย่างมาก ถ้าเธอรู้ก่อนว่าหลี่โม่จะมีศักยภาพ เธอก็จะอดทนไว้

แต่เธอยังมีโอกาส เธอวิ่งไปที่ข้างกายของพี่เจี่ยอย่างรวดเร็ว และพูดว่า: “พี่เจี่ย พี่ดีที่สุดแล้ว”

ตั้งแต่ที่เฉียวย่านย่านวิ่งไปสมคบกับพี่เจี่ย สีหน้าของพี่เจี่ยก็เขียวปั้ดขึ้นมา เขารู้สึกว่าตัวเองราวกับถูกสวมเขา

สีหน้าของเขาเย็นชาขึ้นมา และมองดูเฉียวย่านย่านอย่างเยือกเย็น

“พี่เจี่ย พี่อย่าโกรธเลยนะ ฉันแค่ขึ้นรถของเขา ทำให้เขาอับอายอีกครั้ง” เฉียวย่านย่านมีความเอาตัวรอดสูงมาก ถึงในเวลานี้ ยังคงหาข้ออ้างออกมาได้

พี่เจี่ยก็ย่อมไม่เชื่อเป็นธรรมดา เขาเหลือบมองด้วยความรังเกียจ และตบลงไปหนึ่งฉาด: “ไสหัวไปให้พ้น ผู้หญิงอย่างเธอ ฉันเอาแค่ไหนก็เอาแค่นั้น พวกนายรักก็เอาไปเถอะ”

หลังจากที่เสียงของพี่เจี่ยลดลง คนอื่นก็อยากได้ขึ้นมา พวกเขาก็ต้องการรูปร่างของเฉียวย่านย่านมาเป็นเวลานานแล้ว แม้ว่าจะเป็นของเล่นของคนรวย แต่สำหรับพวกเขา อย่างน้อยก็เป็นผู้หญิงที่สวย

เฉียวย่านย่านเกิดความเสียใจภายหลังอย่างมากขึ้นมา โทษตัวเองที่โง่เขลา คราวนี้เป็นยังไง สิ่งเล็กน้อยและสิ่งใหญ่หลวงทั้งหมดก็ถูกโยนทิ้งไปแล้ว

จาเจียเล่อนั่งอยู่บนรถ และสัมผัสภายในของรถBugatti Veyron ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“พี่ นายเช่ามาเหรอ แพงมากใช่เปล่า” จาเจียเล่ออดไม่ได้ที่จะถาม

หลี่โม่พูดด้วยรอยยิ้ม “นายเดาดู”

จาเจียเล่อยิ้มอย่างขมขื่นพูดว่า: “พี่หลี่ อันที่จริงนายไม่มีความจำเป็นต้องเสียเงินจ่ายในสิ่งที่ไม่จำเป็นต้องจ่าย ทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของพวกเขาก็พอแล้ว”

หลี่โม่ยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้บอกฐานะของตัวเองให้กับจาเจียเล่อ เขายังคงต้องการที่จะรักษาความสัมพันธ์แบบเพื่อนกับอีกฝ่าย เขากลัวว่าเปิดเผยแล้ว อีกฝ่ายจะกลายเป็นระมัดระวังมากขึ้น

หลังจากที่ส่งจาเจียเล่อถึงโรงพยาบาล จาเจียเล่อรีบมาที่แผนกต้อนรับเพื่อจ่ายเงิน

“คุณเป็นญาติของผู้ป่วยห้องเจ็ดสิบสี่เหรอ? แต่ว่าเตียงผู้ป่วยสละออกมาแล้ว”พยาบาลคนนั้นพูดอย่างราบเรียบ

“อะไรนะ คุณบอกว่าจ่ายเงินก่อนแปดโมงก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้ก็ให้สละออกมาแล้ว?”เมื่อจาเจียเล่อได้ยินแบบนี้ ก็วิตกกังวล และพูดอย่างโกรธเคือง

“คุณไม่ได้จ่ายเงินมาเป็นเวลานาน ยึดครองห้องผู้ป่วยมาโดยตลอด หลีกทางให้คนอื่นก็ปกติมาก”พยาบาลคนนั้นก็ตกใจ น้ำเสียงไม่มีความรู้สึกใดแม้แต่น้อย

จาเจียเล่อพูดอย่างไม่พอใจว่า: “ฉันจะคุยกับผู้อำนวยการของพวกคุณ พวกคุณกำลังบีบบังคับไล่ผู้ป่วยออกไป”

ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนผิวขาวก็เดินออกมา และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “เอะอะโวยวายอะไร”

พยาบาลคนนั้นรีบพูดว่า: “ท่านหัวหน้าแผนกค่ะ เขาต้องการจะก่อเรื่อง เพราะว่าห้องผู้ป่วยเจ็ดสิบสี่”

หัวหน้าแผนกโรงพยาบาลคนนั้นก็เข้าใจอะไรบางอย่างในทันที และไอเสียงดังพูดว่า: “ห้องผู้ป่วยสละออกมาแล้ว คุณก็รู้ว่าโรงพยาบาลไม่ได้ใหญ่มาก ห้องผู้ป่วยก็ไม่ได้มีมากขนาดนั้น”

“ถ้าอย่างนั้นอาการของแม่ผมก็หนักมาก ไม่สามารถรอช้าได้แล้ว” จาเจียเล่อเริ่มวิตกกังวล เขาไม่ง่ายเลยที่จะเก็บเงินจนครบมาได้ ใครจะรู้ว่ากลับเกิดเรื่องราวแบบนี้ขึ้น

หัวหน้าแผนกแพทย์พูดอย่างไร้ความรับผิดชอบว่า: “ถึงยังไงห้องผู้ป่วยก็สละออกมาแล้ว ฉันก็ทำอะไรไม่ได้”

ชายหนุ่มที่แต่งตัวหรูหรายิ้มแย้มให้กับหัวหน้าแผนกแพทย์และจับมือพูดว่า: “ผู้อำนวยการ ขอบคุณมากที่คุณสละห้องผู้ป่วยเจ็ดสิบสี่ออกมาให้ ลูกชายของผมเป็นหวัดใกล้จะหายดีแล้ว”

เมื่อจาเจียเล่อได้ยินการสนทนาระหว่างทั้งสองคน เขาก็มองออกว่าหัวหน้าแผนกแพทย์คนนั้นสนิทสนมกับคนคนนั้นมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังสละห้องผู้ป่วยออกมาไปเป็นการส่วนตัว สิ่งที่ทำให้เขาโกรธยิ่งกว่านั้นก็คือ ลูกชายของอีกฝ่ายเพียงแค่เป็นหวัดเท่านั้น ก็ยึดครองห้องผู้ป่วยของเขา แต่แม่ของเขาป่วยหนัก กลับถูกไล่ออกไป นี่เยาะเย้ยกันเกินไปแล้ว!

“หัวหน้าแผนก คุณฟังที่ผมพูดหรือเปล่า แม่ของผมป่วยหนัก ลูกชายของเขาแค่เป็นหวัด คุณควรจะให้ความสำคัญกับคนป่วยหนักก่อนถึงจะถูก”

“นายกำลังสอนฉันทำงานเหรอ?”คุณหมอคนนั้นมองด้วยสายตาที่เยือกเย็นแวบหนึ่ง และพูด

เขารับเงินแล้ว ตอนนี้ให้เขาสละออกไป ถ้าอย่างนั้นเงินซองแดงของเขา ก็รับมาเปล่าประโยชน์ไม่ใช่เหรอ? ไม่แน่ยังจะทำให้มหาเศรษฐีขุ่นเคืองใจ

ทายาทหนุ่มมหาเศรษฐีแสยะยิ้ม: “นายดูท่าทางของนาย ก็ไม่สามารถจ่ายเงินได้ ไม่ต้องรักษาแล้ว”

“ใครว่า ผมเก็บเงินได้ครบแล้ว”

“เอาล่ะ ถึงยังไงห้องผู้ป่วยก็ไม่มีแล้ว นายไม่ย้ายโรงพยาบาล ก็รอจนกว่าจะมีห้องผู้ป่วยว่าง” หัวหน้าแผนกแพทย์เลือกปฏิบัติเป็นอย่างมาก และยืนอยู่ข้างของชายหนุ่มทายาทมหาเศรษฐี

ชายหนุ่มทายาทมหาเศรษฐียิ้มอย่างอวดดี ไม่มีความเมตตาอะไรทั้งนั้นแม้แต่น้อย ยังดีที่ซองแดงนี้ไม่ได้เสียเปล่า

เมื่อเห็นคำตอบที่เยือกเย็นไร้ความรู้สึกของหัวหน้าแผนกแพทย์และชายหนุ่มทายาทมหาเศรษฐี จาเจียเล่อกำหมัดแน่น และโกรธจนสั่นเทาไปทั้งร่างกาย

หลี่โม่ก็ทนดูต่อไปไม่ไหว นี่รังแกคนไม่ใช่เหรอ?